مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1381 | دوره:10 | شماره:4 |تعداد مقالات:19

استئوآرتریت زانو از بیماریهای  شایع و بیشتر قسمت داخلی مفصل زانو و پاتلا را درگیر می‏کند. عوامل مستعدکننده ی متعددی از جمله چاقی ، ژنتیک و شغل در ایجاد آن نقش دارد. درد اولین و مهمترین علامت است که خصوصیات خاص خود را دارد. بهترین علامت فیزیکی در معاینه ، کریپتاسیون دردناک در حرکات فعال مفصل است. احتمال پیشرفت بیماری و در نهایت ناتوان شدن فرد بیمار وجود دارد. بهترین وسیله تشخیصی رادیوگرافی ساده است اما ارتباط مستقیمی با علایم بالینی ندارد. در مواردی خصوصا برای تعیین عوارض یا پیش‏آگهی از اسکن استخوان و  MRIنیز استفاده می شود. در غیاب علایم رادیولوژی ، معیار تشخیصی ، درد و خشکی صبحگاهی و کریپتاسیون در سن بالای 40 سال یا آزمایش مایع مفصلی مثبت است. درمانهای متعددی از آموزشهای ساده به بیمار تا فیزیوتراپی ، وسایل کمکی ، درمان طبی و جراحی برای درمان آن مطرح است.   اهداف آموزشی 1ـ توجه به آرتروز زانو که از بیماریهای شایع در ایران است 2ـ مروری بر علایم بالینی ، راههای تشخیص و معیارهای تشخیصی آرتروز زانو 3ـ بررسی عوارض و پیش‏آگهی آن 4ـ راههای درمانی و بررسی موارد مورد اختلاف نظر در درمان  

اورژانس های چشمی در صورت عدم درمان سریع و صحیح ممکن است منجربه نابینایی گردد. هدف این مطالعه بررسی دموگرافی ، علل ، دید اولیه و دید به هنگام ترخیص بیماران اورژانسی بستری شده در مرکز ارجاعی چشم پزشکی استان یزد بوده است. این بررسی به روش گذشته نگر بر روی 122 بیمار که از مهرماه 79 تا مهر ماه 80 دربخش چشم بیمارستان راه آهن یزد بستری شدند انجام گرفت. اطلاعات از طریق تکمیل پرسشنامه ای شامل خصوصیات دموگرافیک و متغیرهای فاصله زمانی وقوع ضایعه، محل وقوع و درمان به دست آمدو با استفاده از نرم افزارSPSS آنالیز گردید. از 122 بیمار بستری شده 82 نفر (2/67% ) مرد و 40 نفر (8/32%) زن بودند . 1/54% چشم راست و 6/42 % چشم چپ و 3/3 % موارد از هر دو چشم گرفتار بودند . دامنه سنی بیماران از 1 تا 79 با متوسط 6/30 سال بوده است . 41% بستری شدگان، زیر 20 سال و در تمام گروههای  سنی میزان ابتلای مردان در مقایسه با زنان بیشتر بود . 17/45% محل وقوع ضایعه در منزل و 32% در محل کار بود. شایعترین ضایعات پارگی قرنیه و اسکلرا و وخیم ترین عوارض، آندوفتالمیت (4%) و تخلیه چشم (2/3%) بود . 8/28% بیماران  12 ساعت پس از وقوع ضایعه بستری شدند . دید به هنگام بستری با دید به هنگام ترخیص ارتباط معنی داری را نشان داد .(001/p0<  ). با توجه به نتایج مطالعه پیشنهاد می گردد بررسی های مشابه در دیگر مراکز چشم پزشکی انجام شود تا با جمع آوری داده ها و ارزیابی آنها راهکار مناسب برای پیشگیری از اورژانس های چشمی ارایه گردد. همچنین استفاده از کمربند ایمنی ، وسایل و عینک های محافظتی در کارخانه ها برای جلوگیری از تروما های وارده به چشم ضروری است .

گلوکز نقش اساسی در تامین انرژی بدن داشته و به عنوان ماده ارجح در متابولیسم مغز مورد استفاده قرار می گیرد.گروهی از نوزادان در ریسک بالاتری از هیپوگلیسمی هستند و چون هیپوگلیسمی مقاوم و شدید و یا علامت دار می تواند عوارض طولانی مدت بر عملکرد تکامل مغز داشته باشد،لذا تشخیص و درمان بموقع آن حایز اهمیت است. تحقیق حاضر طی یک سال از مهر1376 لغایت شهریور 1377 بر روی 200 نوزاد متولدشده در بیمارستان های بهمن ،مادر و افشار شهریزد صورت گرفته است.نوزادان در 2 گروه A شامل نوزادان پرخطر و در ریسک هیپوگلیسمی و گروه B شامل نوزادان سالم و رسیده طبقه بندی شدند و قند خون آنهادر طی 6-4 ساعت پس از تولد اندازه گیری شد و در صورتی که میزان آن کمتر از 40mg/dli  بود،به عنوان هیپوگلیسمی در نظر گرفته شد.  براساس نتایج حاصله،فراوانی نسبی هیپوگلیسمی در گروه نوزادان پرخطر برابر 32% و در نوزادان سالم  برابر 29% بود که این اختلاف معنی دار نمی باشد. در گروه پر خطر به تفکیک ، در نوزاد با آپکار پایین برابر 7/16% ، در نوزاد نارس برابر 2/29% ، در نوزاد با مادر دیابتی برابر 4/33% و بیشترین فراوانی مربوط به نوزادان  SGA و برابر 5/37% بود. فراوانی هیپوگلیسمی بر حسب نوع زایمان تعیین شد . در گروه پرخطر، زایمان واژینال برابر 5/39% و در سزارین ، برابر  3/26% و در گروه شاهد، زایمان واژینال برابر 24% و در سزارین برابر8/34% بود. فراوانی هیپو گلیسمی در هردو گروه در رتبه اول تولد بالاتر بود. باتوجه به اینکه فراوانی نسبی هیپوگلیسمی در گروه نوزادان پرخطر با گروه نوزادان سالم اختلاف آماری موجود نبود ، لذا در ساعات اولیه بعداز تولد باید به فکر هیپوگلیسمی در گروه نوزادان سالم نیز بود.

دیابت قندی شایعترین بیماری آندوکرین ویک سندرم متابولیکی مزمن است که در نتیجة نقص کامل یا نسبی ویا مقاومت به عمل انسولین ایجاد می شود ودارای عوارض قلبی –عروقی ،عصبی ،کلیوی وچشمی است .هدف ازاین مطالعه که به روش Clinical Trial انجام شد، بررسی اثرویتامین C تکمیلی برروی کاهش هموگلوبین گلیکوزیله بیماران دیابتی II است .دربررسی حاضر، 29 بیماردیابتی نوع 2مراجعه کننده به مرکزتحقیقاتی درمانی دیابت یزد انتخاب شدند. در ابتدا و پایان  مطالعه  جهت اندازه گیری قند خون ناشتا ، قندخون 2ساعت بعد از غذا H bA1C, وسطح سرمی ویتامین C ، ازاین بیماران نمونه خون تهیه وبعد از نمونه گیری اولیه به بیماران 250mg ویتامین C ،4 بار در روز بمدت 6هفته تجویز شد.پس ازجمع آوری اطلاعات لازم ، با استفاده از آزمون آماری Paired t-Test ونرم افزار SPSS تجزیه وتحلیل انجام شد. میانگین هموگلوبین گلیکوزیله قبل از مصرف ویتامین C  ،mg/dl 11.2±1.3 وبعدازتجویز به mg/dl 9.19±1.43 رسید (P=0.001). میانگین سطح سرمی ویتامین C از 0.96mg/dl قبل ازتجویز به25/1 میلی گرم درصد پس از6 هفته رسید (002/0= P) میانگین قند خون 2 ساعت پس از غذا تغییر واضحی نداشت (73/0=P). افزایش میانگین سطح سرمی ویتامین C درهفته های0 و 3 ، (002/0 = P) و هفته های0 و 9، (02/0 P=) معنی دار بود.  این مطالعه نشان داد که تجویز ویتامین C تکمیلی به بیماران دیابتی نوع II  سبب کاهش سطح هموگلوبین گلیکوزیله می شود .

بازگشت حیرت آور داروهای گیاهی در سالهای اخیر، نیاز به تجدید نظر و برخورد علمی با این مسئله قدیمی را هر چه بیشتر روشن می سازد. قطعا در این تجدید نظر تاکید اصلی باید بر روی تاثیر و سلامت این داروها باشد. علل بازگشت مجدد داروهای گیاهی متعدد و پیچیده هستند، اما مهم ترین و اصلی ترین آنها احتمالا تایید غیر علمی مطبوعات و رادیو و تلویزیون، سابقه قبلی سالم بودن،طبیعی بودن، قابل دسترسی بودن، انکار علم و تکنولوژی، نومیدی بیماران، بی اثری و عوارض جانبی برخی داروهای شیمیایی می باشد. . از سوی دیگر بر خلاف تصور عموم که داروهای گیاهی را بدون هیچ گونه عارضه می پندارند سالیانه  هزاران نفر در سرتاسر جهان بر اثر مصرف این داروها دچار عوارض شدید کبدی، کلیوی، قلبی، وحتی مرگ می شوند. بهترین روش ثابت کردن تاثیر همه داروها، و از جمله گیاهان دارویی Randomized Controlled Trial) RCT) است، زیرا در غیر این صورت امکان سوء استفاده افراد سود جو و عوارض نامطلوب گیاهان هر چه بیشتر خواهد شد. هدف از این مطالعه بررسی یکی از گیاهان دارویی(افشره درمنه) که به ادعای کارخانه سازنده(باریج اسانس) به عنوان ضد آسم وارد بازار شده، به شکلی علمی بوده است . روش این بررسی Before-After Trial  بوده  بنابراین می تواند پاسخ دقیقی در مورد تاثیرپذیری دارو بدهد. افراد مورد مطالعه 11 دانشجوی داوطلب سالم و 19 بیمار آسمی بودند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه ای در مورد علایم و مانور Forced Expiratory Maneuvere) FVC) به روش استاندارد American Thoracic Society) ATS) بود. پرسشنامه و اسپیرومتری قبل و 5، 15 و 30 دقیقه پس از تجویز افشره درمنه تکمیل شد. اثرات درمان با روش Student t-test با قبل از درمان مقایسه شد. نتایج مطالعه نشان داد که تجویز افشره درمنه هیچ تأثیر بالینی قابل توجه و یا اختلاف معنی دار آماری برروی اسپیرومتری و یا علایم بالینی افراد سالم و بیماران آسمی ایجاد نمی کند. بنابراین هیچ دلیل موجهی برای اعتماد کامل به ادعاهای تمام کارخانه های سازنده داروهای گیاهی وجود ندارد و این موضوع باید مد نظر پزشکان و بیماران قرار داشته باشد .  

در سال 1980 ویروس لنفوتروپیک انسانی سلول T، عامل اتیولوژیک لوسمی، لنفوم سلول T بالغین (ATL) و فلج گرمسیری شناخته شد. این بدخیمی لنفوپرولیفراتیو در مناطقی مثل ژاپن، جزایر کارائیب، جنوب آمریکا، آفریقا و استان خراسان اندمیک است. HTLV-I با رشد کلونال لنفوسیتهای CD4 همراه با تجمع مونوکلونال پرو ویروس HTLV-I  در سلولهای توموری مشخص می شود. این رترو ویروس بطور عمده از طریق انتقال خون و مایعات بدن (تماس جنسی و شیر مادر) منتقل می شود. در این پژوهش از نمونه خون 100 بیمار مبتلا به لوسمی و لنفوم غیر هوچکین، 200 بیمار تالاسمی و 500 اهدا کننده ی خون، آزمایش ELISA جهت تعیین آلودگی به HTLV-I انجام و معلوم گردید که  هیچیک از بیماران لوسمی یا لنفوم، دارای آنتی بادیضد HTLV-I نبودند. از بین بیماران تالاسمی که همگی بیش از ده بار تزریق خون داشته اند، 6 نفر (3 %) دارای آنتی بادی ضد HTLV-I بودند و 7 نفر (5/3 %) مشکوک گزارش شدند که نشان دهنده ی اهمیت انتقال ویروس از طریق خون می باشد. در میان 500 اهدا کننده ی خون فقط یک نفر(2/0 %) دارای آنتی بادی ضد HTLV-I بود. طبق این مطالعه میزان شیوع HTLV-I در شیراز پایین بوده و نیازی به تست غربالگری خونهای اهدا شده دیده نمی شود.

در این مطالعه 100 بیمار که جهت اعمال جراحی الکتیو به مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی کرمان مراجعه کرده بودند با روش آسان انتخاب و به دو گروه معتاد و غیرمعتاد تقسیم شدند تا ارتباط فیزیولوژیک بین سطح سرم کورتیزول خون بیماران با نارسائی غده ی فوق کلیه آنها ارزیابی شود. صبح روز قبل از عمل جراحی سطح سرم کورتیزول خون دو گروه به روش رادیوایمنواسی (RIA) اندازه گیری شد. از 50 بیمار معتاد به تریاک 17 بیمار (34%) سطح کورتیزول کمتر از نرمال، 5 بیمار (10%) سطح کورتیزول بالاتر از نرمال و 28 بیمار (56%) در سطح نرمال بود. کاهش سطح سرمی کورتیزول در بیماران معتاد با شدت و مدت اعتیاد ارتباط مستقیم داشت، اما از نظر آماری معنی دار نبود (34/0=P ) و سطح کورتیزول سرم خون بیماران شاهد همگی (100%) در حد نرمال بود. عوارض بیهوشی در اتاق ریکاوری و علایم ترک مواد مخدر بخصوص درد و تعریق در بیماران معتاد خیلی بیشتر از بیماران غیرمعتاد بود و از نظر آماری اختلاف آنها معنی دار بود (00001/P<0). فاصله زمانی بیداری بعد از بیهوشی (ریکاوری) در بیماران معتاد خیلی کمتر از گروه شاهد بود و با شدت و مدت اعتیاد ارتباط مستقیم داشت و از نظر آماری معنی دار بود (00001/P<0).  بیماران معتاد برای اعمال جراحی الکتیو جز بیماران پرمخاطره محسوب می شوند و بایستی در بیهوشی این بیماران توجه خاص در جهت کاهش عوارض بیهوشی و ریکاوری به علت تضعیف و نارسایی غده ی فوق کلیه در اثر مصرف مداوم مواد مخدر مبذول داشت.

ریسه رفتن در کودکان (BHS)Brath Holding Spells از پدیده های نسبتاً شایع و قابل اهمیت در کودکان می باشد. اهمیت آن از جهت تظاهرات آن است که معمولا برای والدین کودک بسیار نگران کننده و پدیده ای است که قابل اشتباه با بیماری تشنج در کودکان می باشد. شیوع این پدیده مهم که در سنین 6 ماهگی تا دوسالگی است و سنین کم خونی فقر آهن درکودکان در همین سن می باشد این فکر را در ذهن تداعی می کند که می بایستی درجستجوی ارتباطی میان این دو مشکل باشیم.در این پژوهش 32 کودک مراجعه کننده به بیمارستان کودکان مفید تهران در طی یکسال که با تشخیص BHS  تحت درمان با آهن قرار گرفتند. و اثرات آن بر روی کاهش تعداد حملات ریسه در کودکان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از بررسی حاکی از آن است که هر چه کودکان مبتلا به BHS دچار کمبود آهن بیشتری در بدن بودند اثرات درمان با آهن نیز بیشتر و بیشتر بوده است. این بررسی یک راه حل درمانی جدید برای کودکانی که تاکنون روش درمانی خاصی برای کنترل حملات ریسه در آنها نداشته ارایه می دهد و پدیده BHS می تواند به عنوان یک کلید تشخیصی برای پی بردن به فقر آهن در کودکان مورد توجه قرار گرفته و مورد شناسایی و تحت درمان قرار گیرند.

تست ورزش وسیله ای مهم در تشخیص و تعیین پیش آگهی در مبتلایان به بیماری عروق کرونر میباشد. ولی با پیشرفتهای وسیع در تشخیص بیماری عروق کرونر بواسطه آنژیوگرافی عروق کرونر، مشخص گردید که حساسیت تشخیصی تست ورزش در بعضی از مبتلایان به بیماری عروق کرونر کم می باشد. ارایه راهکارهایی جهت افزایش قدرت تشخیصی و حساسیت تست ورزش در بیماران با آنژین صدری میتواند سبب افزایش قدرت تشخیصی و بهبود پیش آگهی در این بیماران شود. در این مطالعه 218 بیمار (130 مرد و 88 زن) از سن 30 تا 74 سالگی (7 ±  50 سال) که همه آنها مورد تست ورزش قرار گرفتند و سپس با توجه به نیاز به اقدام تشخیصی بیشتر، آنژیوگرافی عروق کرونر برای آنها انجام گردید. تست ورزش در همه بیماران با استفاده از اشتقاق V4r (بجای اشتقاق V2) و 11 اشتقاق استاندارد دیگر انجام و در نهایت نتایج تست ورزش و آنژیوگرافی آنها مورد بررسی قرار گرفت. از 218 بیمار، 148 بیمار دارای تنگی بیش از 75% سطح مقطع در یک یا بیشتر عروق کرونر بودند . 103 نفر از 148 بیمار با تنگی برجسته در عروق کرونر (بیش از 75 % سطح مقطع) دارای تست ورزش مثبت در اشتقاقهای استاندارد بودند. 25 بیمار نیز همزمان دارای تست ورزش مثبت در الکتروکاردیوگرام با 11 اشتقاق استاندارد و اشتقاق V4r بودند. 15 بیمار خصوصیات تست ورزش مثبت را فقط در اشتقاق V4r داشتند. با افزودن اشتقاق V4r به 11 اشتقاق استاندارد دیگر حساسیت تست ورزش از 5/69 % به 80 % رسید. استفاده از اشتقاق V4r حساسیت تست ورزش را در تشخیص بیماری شریان کرونر راست و کرونر چرخشی چپ افزایش می دهد، ولی این افزایش حساسیت تست ورزش برای تشخیص بیماری بقیه ی شاخه های عروق کرونر مشاهده نگردید.

روش های جلوگیری طولانی اثر پروژسترون در دو دهه اخیر پیشرفت زیادی داشته است. این روش به صورت کاشتن کپسول نورپلانت در زیر جلد و یا تزریقی مورد استفاده قرار می گیرد و در اکثر جوامع از پذیرش بالایی برخوردار است. این بررسی به صورت توصیفی- مقطعی ((Cross-Sectional در سال 80-79 13در کلینیک تنظیم خانواده زایشگاه بهمن یزد انجام شده است. در طی یکسال200 نفر نورپلانت و 200 نفر آمپول دپو مدروکسی تزریق کردند و به مدت یکسال عوارض و میزان پذیرش آنها توسط خانم ها مورد بررسی قرار گرفت. بیشترین عارضه در هر دو روش، لکه بینی و آمنوره گزارش شده که در نورپلانت به ترتیب 50 % و 28 % و در آمپول دپومدروکسی 42% و 23% گزارش شد. میزان ادامه روش بعد از یکسال 75% در مورد نورپلانت و 50 % با آمپول دپومدروکسی بوده است. با توجه به مشابه بودن عوارض برای صرفه جویی در هزینه، می توان قبل از اقدام به کاشتن نورپلانت از آمپول دپو مدروکسی استفاده کرد تا تحمل فرد نسبت به عوارض پروژسترون بررسی گردد. ضمناً به علت عوارضی مانند لکه بینی و خونریزی نا منظم روش قابل قبولی برای زنان مسلمان نیست.

لیشمانیوز جلدی یا سالک یک بیماری انگلی شایع پوست و درمان انتخابی آن گلوکانتیم می باشد،که دارای عوارض مختلفی نظیر عوارض گوارشی، نارسایی کلیه، تغییرات ECG ، پانکراتیت وعوارض کبدی می باشد.عوارض خونی این دارو به طورکامل بررسی نشده است به همین منظوراین تحقیق درافراد مبتلا به لیشمانیوزجلدی مراجعه کننده به درمانگاه نیکوپور درسال1380 انجام گرفت. این بررسی از نوع کارآزمایی بالینی و با روش قبل و بعد از درمان (Before and After Treatment)می باشد که پس از اثبات سالک با آزمایش لام مستقیم از زخم صورت گرفته است. متغیرهای مورد بررسی شامل سن و جنس و فاکتورهای خونی بیماران بوده است. ابتدا افرادی که بیماریهای شناخته شده از قبیل دیابت، بیماریهای عفونی همزمان، سابقه مصرف اخیر کورتن و بیماریهای شناخته شده خونی داشتند از مطالعه حذف گردیدند. سپس از کلیه بیماران آزمایش خونCBC diff جهت تعیین و فاکتورهای خونی نظیر RBC، Hb، Hct،WBC، درصد لنفوسیت، مونوسیت، پلی مورفونوکلوئز،PLT، MCHC،MCH،MCV و ائوزینوفیل انجام شد. سپس به هر فرد مبتلا به مقدار 20 mg/kg/day از ماده مؤثره گلوکانتیم به مدت 20 روز به صورت عضلانی تجویز گردید و در روز آخر درمان آزمایش مجدد خون جهت بررسی فاکتورهای اشاره شده  انجام و نتایج در پرسشنامه ثبت گردید. تغییرات فاکتورهای خونی با آزمایش Paired-T-Test مقایسه شدند. نتایج بررسی نشان می دهد که مصرف گلوکانتیم موجب کاهش RBC، ‍PLT، WBC و مونوسیتها و Hb، Hct  گردیده و از لحاظ آماری نیز معنی دار بوده است. همچنین افزایش Lymph  را نشان داد که آن نیز از نظر آماری معنی دار P<0.05) ) ولی میزان کاهش PMN، MCH از نظر آماری معنی دار نبود لیکن افزایش MCV، MCHC و ائوزینوفیل از نظر آماری معنی دار بود و  سن وجنس بیماران مورد مطالعه تأثیر معنی داری در نتیجه آزمایش نداشته است.  

برای جلوگیری از پیشرفت بیماری در آرتریت روماتوئید درمان مداوم بیماری ضروری است و متوترکسات داروی مناسبی است که در این زمینه مورد استفاده قرار گرفته است. مطالعه حاضر جهت بررسی اثر و عوارض تجویز درازمدت متوترکسات در آرتریت روماتوئید انجام شده است0 دوز کم متوترکسات (10 – 5 / 7 میلی گرم در هفته)  به  رژیم درمانی 22 بیمار ( 19 زن و 3 مرد ) مبتلا به آرتریت روماتوئید فعال با میانگین 15 ± 42 سال اضافه شد  و بمدت 56± 15 ماه ادامه یافت .متغیر های بیماری شامل:  تعداد مفاصل دردناک ، تعداد مفاصل متورم ، مدت خشکی صبحگاهی ، درجه فعالیت فیزیکی ، فعالیت بیماری ، سرعت سدیمانتاسیون و CRP قبل از شروع درمان با متوترکسات و پایان مطالعه با تست Wilcoxon Matched Pairs Signed Rank test  مورد مقایسه قرار گرفت. یافته های این مطالعه نشان می دهد که اثر متوترکسات بر همه ی متغیرهای بیماری معنی دار بوده است. بطوری که تعداد مفاصل دردناک از 14.9±7.7 به 2.3±3.1 ؛(0.00001 P<) ، تعداد مفاصل متورم از 4 ± 7.2 به 8/1 ± 1.4 ( 0.02 = P) ، مدت خشکی صبحگاهی از 69 ± 119 به 50 ± 27 دقیقه ( 0003/0 =P) ، محدودیت فعالیت فیزیکی از7/0 ± 2.6 به 5/0 ± 1.7 (0.007=P) ، فعالیت بیماری از2.3±0.5 به 9/0 ± 1/1 (0.007 = P)، سرعت سدیمانتاسیون از 7/39 ± 5/43 میلی متر در ساعت به 4/21 ± 26.6(0.017 =P) و CRP از 2.5±0.8 به 3/1 ± 0.8 ( 0.012 = P ) تقلیل یافته است. مقدار پردنیزولون روزانه نیز از 3/4 ± 6.5 میلی گرم در شروع مطالعه بــه 3±2.4 میلی گرم در روز در پایان مطالعه (0.002= P) تقلیل یافته است. بهبودی بالینی در 59% و رمیسیون بیماری در 23% بیماران مشاهده شده است. چهار نوع عوارض در 41% بیماران مشاهده شده است و در هیچیک از بیماران عوارض دارویی منجر به قطع درمان نشده است. تجویز طولانی مدت متوترکسات در آرتریت روماتوئید می تواند با حداقل عوارض در تعداد قابل ملاحظه ای از بیماران بهبودی بالینی ایجاد نماید و باعث کاهش دوز کورتیکواستروئیدها گردد.

استرپتولیزین O (SLO ) پروتئینی است سیتولیتیک و  ایمونولوژیک که به صورت خارج سلولی در محیط کشت همراه با سایر سموم(استرپتولیزین S  و توکسین اریتروژنیک) ، ایزوآنزیمها و میتوژنها در حین رشد از اغلب سویه های استرپتوکوکی گروه  A و اکثر سوشهای گروههای C و G تولید می شود. استرپتولیزین O دارای وزن مولکولی در حدود60 ا لی 70 کیلو دالتون بوده که به اکسیژن حساس و در اثر اکسیداسیون غیرفعال می گردد . SLO آنتی ژنیک است و درخون مبتلایان به بیماری استرپتوکوکی تولید  آنتی-استرپتولیزین می کند که در تشخیص سابقه ی ابتلای به بیماری در تست ASO مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از این مطالعه، نیل به خودکفایی با استفاده از روشی ساده جهت تولید آنتی ژن استرپتولیزین O  به منظور تهیه کیت ASO  بود. بدین منظور سوش استاندارد ریچارد  تهیه شده از انستیتو پاستور پاریس(کد 78-A )در محیط ترکیبیویل اینفیوژن براث II کشت  داده شد. بعد از انکوباسیون شبانه سانتریفوژ و با استفاده از سولفات آمونیوم رسوب داده شد. رسوب حل شده در آب مقطر  بعداز دیالیز از ستون DEAE-Cellulose عبور داده شد و فراکسیون های مختلف ازنظر فعالیت همولیتیک ارزیابی گردیدند. از بین فراکسیونهایی که در آنها فعالیت همولیتیکی مشاهده شده بالا ترین فعالیت همولیتیکی53000 U/ml بود .در این فراکسیون در SDS-PAGE با رنگ آمیزی نقره سه باند را بین 69 الی72 کیلو دالتون  نشان دادند .  در این بررسی آنتی ژن به دست آمده در مقایسه با آنتی ژن SLO تجاری موجود در ایران (Scalvo ) از خلوص مطلوبی برخوردار بود و از جانب آزمایشگاه رفرانس نیز مورد تائید قرار گرفته است.

استرونژیلیوئیدوز استرکورالیس Strongyloidus Stercoralis) ) یک نماتد روده ای است که افراد زیادی را در مناطق گرمسیری مبتلا می کند که اغلب به صورت غیر مهاجم تظاهر می کند در شرایط خاصی مانند سرکوب ایمنی، مصرف استروئید مستعد ایجاد فرم مهاجم انگل می شود. دراین مقاله یک مورد استرونژیلیوئیدوز مهاجم که مردی 60 ساله، اهل و ساکن قشم است معرفی می کنیم بیمار با تهوع و استفراغ که مقاوم به درمانهای معمولی بوده مراجعه می کند بیمار به علت آرتریت تمپورال تحت کورتیکواستروئید از 45 روز قبل بوده است در بدو ورود بیمار کاملا بدحال، تب دار،  دهیدره، دچار هذیان و در دیسترس تنفسی بود. در معاینه شکم تندرنس مختصری در ناحیه ی اپی گاستر وجود داشت. کبد و طحال نرمال بود. در آندوسکوپی انجام شده اروژنهای متعدد موضعی به همراه نامنظمی و ضخامت مخاطی وجود داشت که در پاتولوژی تعداد زیادی لارو استرونژیلوئیدوز در غدد گراندولار به همراه اروژنهای مخاطی و انفیلتراسیون نوتروفیل، لنفوسیت و ائوزینوفیل گزارش شد. درمان با تیابندازول 25mg/kgبه مدت 5 روز صورت گرفت و بعد از 10 روز تمام علایم برطرف شد.  

در فروردین 1380 طی بررسی علت آسیت در یک خانم 85 ساله، سرولوژی مارکرهای ویروسی در خواست شد که آنتی ژن سطحی هپاتیت B در او مثبت گزارش شد، در ادامه بررسی فرزندان وی ازلحاظ هپاتیت B بررسی شدند. از 7 فرزند وی 6 نفر HBsAg مثبت بودند. درمرحله بعد نسلهای بعدی خانواده این خانم نیز بررسی شدند که متعاقبا 32 مورد HBsAg شناسایی شد. سن مبتلایان بین 85-11 سال بود. 19 نفر مرد و 13 نفر زن بودند. تنها یک مورد سیروتیک بود و یک مورد نیز 10 سال پیش سابقه هپاتیت حاد داشت که در حال حاضر هیچ نشانه کلینیکی ندارد.