مجله دانشکده پزشکی
سال:1386 | دوره:65 | شماره:4 |تعداد مقالات:24

زمینه و هدف: کلستاز نوزادی یکی از بیماریهای مهم کبدی و مجاری صفراوی در شیرخواران می باشد که عدم تشخیص به موقع آن می تواند عوارض غیرقابل جبرانی برجا می گذارد. هپاتیت ایدیوپاتیک نوزاد، آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی با سندرم TORCH و کیست کلدوک از علل مهم آن می باشند ک فراوانی آنها در مطالعات مختلف متفاوت می باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین کلستاز در دو ماهه نخست زندگی در بیماران بستری در مرکز طبی کودکان می باشد. تا با استفاده از نتایج آن بتوان قدمی در جهت تشخیص زودرس این بیماران برداشت.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که بر روی 109 بیمار مبتلا به ایکتر انسدادی که طی سالهای 80-75 بستری شده اند براساس اطلاعات موجود در پرونده های بیمارستان انجام شده است.یافته ها: نتایج در بین 109 بیمار 63 پسر و 46 دختر وجود داشتند. میانگین سنی بیماران 6±40 روز بود. شایع ترین یافته بالینی در این بیماران به ترتیب زردی- کمرنگ شدن مدفوع و هپاتواسپلنومگالی بود. فراوان ترین علت کلستاز در این بیماران به ترتیب هپاتیت ایدیوپاتیک نوزادی و پس از آن آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی بود که در مجموع 57% علل را شامل می شدند.نتیجه گیری: در کشور ما نیز هپاتیت ایدیوپاتیک نوزادی و آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی شایع ترین علت کلستاز بوده و با توجه به ماهیت متفاوت این دو بیماری می بایست در بیماران مبتلا به کلستاز با تشخیص زودرس بیماری به معالجه به هنگام این بیماران کمک کرد.

زمینه و هدف: تعیین الگوی مقاومت باسیل های گرم منفی شایع عفونت بیمارستانی با روش دیسک و E-Test و مقایسه نتایج این دو.روش بررسی: مطالعه به صورت توصیفی مقطعی در سال 1384-1383 در بیمارستانهای سینا و امام خمینی تهران بر روی عفونت های بیمارستانی با میکروب های کلبسیلا، پسودوموناس، آسینتوباکتر و اشریشیاکلی انجام شد و الگوی مقاومت با روش E-Test برای ایمی پنم، سفتازیدیم، سیپروفلوکساسین، سفپیم و سفتریاکسیون بررسی و نتایج با دیسک دیفیوژن مقایسه شد.یافته ها: فراوانترین میکروبها عبارت بودند از: کلبسیلا (40%)، پسودوموناس (28%)، آسینتوباکتر (20%) و اشریشیاکلی (12%). فعالترین آنتی بیوتیکها به ترتیب، ایمی پنم (84%)، سفپیم (26%)، سپیروفلوکساسین (26%)، سفتازیدیم (20%) و سفتریاکسون (10%) بوده است. حساسیت کلبسیلا به ایمی پنم 91%، سفپیم 25%، سیپروفلوکساسین 21%، سفتازیدیم 13% و سفتریاکسون 7% بوده است. حساسیت E-coil به ایمی پنم 91%، سفتریاکسون 21%، سفتازیدیم 21%، سفپیم 19% و سیپروفلوکساسین 17% بوده است. برای پسودوموناس حساسیت ایمی پنم (75%) و سیپروفلوکساسین (39%) بوده است. حساسیت آسینوباکتر به ایمی پنم 77% و سیپروفلوکساسین 21% بوده است. در مقایسه روش دیسک دیفیوژن با روش E-Test در سوشهای مقاوم نسبتا دو تست هم خوانی داشته اند.نتیجه گیری: روند مقاومت در میکروبهای گرم منفی در حال افزایش است و لازم است هر چه سریعتر سیاستی برای پیشگیری از ایجاد مقاومت در بیمارستانها اتخاذ گردد. گرچه E-test روش بهتری برای ارزیابی مقاومت میکروبی می باشد اما مطالعه ما نشان داد که روش دیسک نیز در بیشتر مواقع نتایج مشابه می دهد و همچنان قابل استفاده می باشد.

زمینه و هدف: اولتراسوند به عنوان یک عامل محافظت کننده از اعصاب جهت افزایش تاثیر درمان با عوامل فیبرینولیتیک پس از ایسکمی مغزی به کار می رود. مطالعات نشان داده اند که امکان افزایش فعالیت فیبرینولیتیک توسط عوامل ترومبولیتیک مختلف وجود دارد. در این مطالعه اثر درمانی فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (tPA) بطور توام در مدل ترومبوآمبولیک سکته مغزی بکار گرفته شده است و هدف آن بررسی اثرات اولتراسوند به تنهایی یا به همراه عوامل ترومبولیتیک (tPA) در شرایط نورموترمی بر آسیب ایسکمی مغزی می باشد.روش بررسی: در این مطالعه دو سری آزمایش انجام شده است. در آزمایش یک، دمای مغز و رکتوم مقایسه گردید. در آزمایش دوم اثرات نوروپروتکتیو اولتراسوند در مدل ترومبوآمبولیک سکته مغزی به تنهایی یا به همراه tPA مورد بررسی قرار گرفت. حجم انفارکتوس، ادم مغزی و اختلالات نورموترمی پس از انسداد شریان مغزی میانی (MCA) محاسبه گردید. میزان اختلالات حرکتی نورولوژیک و فعالیت تشنجی توسط تست های رفتاری اندازه گیری گردید.یافته ها: دما در مغز تقریبا 0.5 درجه سانتیگراد کمتر از دمای رکتوم می باشد. اولتراسوند به تنهایی می تواند میزان حجم انفارکتوس را نسبت به گروه کنترل به میزان 30 درصد کاهش دهد (p<0.05). اولتراسوند اختلالات نورولوژیک را بهبود داده و ادم مغزی را بطور معنی داری کاهش می دهد (p<0.05).نتیجه گیری: اولتراسوند بر ایجاد اثرات مفید در مدل آمبولیک سکته مغزی در رت موثر است و قادر به افزایش بهبود حاصل از عوامل درمانی در آسیب ایسکمی می گردد.

زمینه و هدف: با توجه به افزایش روزافزون اعمال جراحی با حداقل تهاجم در امر تشخیص و درمان بیماران، به حداقل رساندن عوارض پس از عمل امری اجتناب ناپذیر می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تزریق داخل صفاقی دو داروی بوپیوکایین و لیدوکائین در کاهش درد پس از لاپاراسکوپی زنان می باشد.روش بررسی: در این مطالعه که به روش کارآزمایی بالینی تصادفی در سال 1384 در بیمارستان شریعتی تهران بر روی تعداد 150 بیمار لاپاراسکوپی شده، انجام شد؛ بیماران به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند، در گروه اول پس از انجام عمل، داروی بوپیواکائین و در گروه دوم لیدوکائین داخل پریتوین تزریق شد. گروه سوم به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. در کلیه بیماران درد پس از عمل به روش عددی Visual Analogue Scale (VAS)(numeric) در ساعت 24 و شش پس از عمل اندازه گیری شد. اطلاعات جمع آوری شده با گروه شاهد مقایسه شد.یافته ها: در گروه اول (بوپیوکائین) نمرات درد در شش ساعت اول نسبت به گروه دوم (لیدوکائین) و نسبت به گروه کنترل کمتر بود (بیشتر از سه نمره) که با توجه به P<0.05 این اختلاف معنی دار بوده است.نتیجه گیری: مصرف بوپیوکایین در کاهش درد بیماران پس از عمل لاپاراسکوپی بیش از داروی لیدوکایین موثر می باشد.

زمینه و هدف: کاهش شنوایی حسی عصبی ناگهانی وضعیتی اضطراب آور برای بیماران می باشد و نظرات متناقضی در خصوص علت، ماهیت شنیدار شناختی، نحوه درمان و پیش آگهی آن وجود دارد.روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر، تستهای شنوایی سنجی شامل (TEOAE) OAE, ARB, IA, PTA را قبل از شروع درمان (کورتیکواستروئید+ آسیکلوپر در مقابل اوروگرافین داخل وریدی) در 53 بیمار مبتلا به کاهش شنوایی حسی عصبی SSNHL انجام داده و سپس نتایج آنالیز شد.یافته ها: از 53 بیمار (22 مرد و 31 زن)، 22 مورد (41.5%) فاقد (OC) همبستگی کلی در آزمون TEOAE، 26 مورد (49%) دارای مقادیر مثبت کمتر از 50% و پنج مورد (4.4%) دارای مقادیر مثبت بزرگتر از 50% بودند. 15 مورد (28.3%) پاسخ کامل، 20 مورد (37.7%) پاسخ نسبی و 18 مورد (33.9%) پاسخ ضعیف یا عدم پاسخ به درمانها داشتند. میانگین overall correlation برای سه زیر گروه بیماران (عدم پاسخ، پاسخ نسبی و کامل به درمان) به ترتیب، 3.5±1.16%، 11±1.99% و 36±3.07%) بدست آمد (P=0.01). 20 بیمار (از 52 مورد =38.5%) فاقد هر گونه موج قابل تولید در ABR بودند. سه بیمار تست ABR غیرطبیعی و OAE مثبت داشتند و به درمان پاسخ کامل دادند، 13 مورد ABR غیرطبیعی و OAE منفی داشتند و پاسخ به درمان نداشتند و شش مورد ABR نرمال و OAE منفی داشتند که اکثرا به درمان پاسخ دادند.نتیجه گیری: استفاده از OAE و ABR در تشخیص SSNHL و تعیین مکان ضایعه مثل ایسکمی با نوروپاتی ممکن است کمک کننده باشد. Overall Correlation در TEOAE فاکتور پیش بینی کننده با ارزشی در نتیجه درمان SSNHL است.

زمینه و هدف: تترالوژی فالوت شایع ترین آنومالی سیانوتیک مادرزادی قلبی است. پیشرفت های اخیر در شناسایی و درمان این بیماران سبب شده است که تعداد زیادی از این بیماران به سنین بلوغ برسند. عملکرد سیستولی و دیاستولی هر دو بطن در تعدادی از بیماران حتی در صورت عمل جراحی ترمیمی کامل بیماران تترالوژی فالوت با پچ ترانس آنولار مختل می گردد. هدف این مطالعه بررسی عملکرد مرکب و همزمان دیاستولی و سیستولی هر دو بطن با استفاده اندکس نمایه قلبی به روش داپلر اکوکاردیوگرافی یا Tei Index است. که مرکب از زمانهای ایزوولومیک دیاستولی و زمان جهش بطنی است و یک نمایه از عملکرد کلی بطنی است که به روش داپلر اکوکاردیوگرافی محاسبه می شود.روش بررسی: جمعیت مورد مطالعه 68 بیمار (36 نفر مذکر و 32 نفر مونث) با متوسط سنی 4±7.5 سال است که سابقه قبلی ترمیم جراحی تترالوژی فالوت با پچ ترانس آنولار دارند. این بیماران به طور تصادفی انتخاب و به روش داپلر اکوکاردیوگرافی بررسی شدند.یافته ها: 57 بیمار یعنی 84% بیماران مبتلا به نارسایی خفیف و متوسط دریچه ریوی و 11 بیمار یعنی 16% بیماران مبتلا به نارسایی شدید دریچه ریوی بودند. اندکس نمایه بطنی در بطن راست به طور مشخصی در بیماران با نارسایی شدید ریوی (0.18±0.54) در مقایسه با بیماران با نارسایی خفیف و متوسط (0.11±0.24) افزایش یافته است. با (P<0.01) اندکس نمایه بطن چپ نیز در بیماران با نارسایی شدید دریچه ریوی (0.22±0.46) در مقایسه با بیماران با نارسایی خفیف تا متوسط دریچه ریوی افزایش یافته است. (0.14±0.31 با P<0.05).نتیجه گیری: نارسایی دریچه ریوی یک عارضه شایع و جدی پس از ترمیم تترالوژی فالوت با پچ ترانس آنولار است.

زمینه و هدف: تغییرات کنترل حرکت در استفاده از محافظت کننده ها می تواند به درک و شناخت تاثیر آن در عملکرد انسان کمک نماید. پژوهش حاضر نگرشی دارد بر چگونگی استفاده از داینامومترها درجهت کمی نمودن اندازه های الگوی حرکتی در رابطه با ستون فقرات به دنبال استفاده از کمربند کمری- خاجی.روش بررسی: 50 زن سالم به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. دامنه حرکتی، حداکثر گشتاور ایزومتریک و تغییرات زاویه وقوع حداکثر گشتاور و سرعت حرکتی درنتیجه استفاده از کمربند کمری- خاجی در حرکات فلکشن و اکستشن در حالتهای ایستاده و نشسته اندازه گیری و مقایسه شدند.یافته ها: دامنه حرکتی ستون فقرات کمری در دو جهت فلکشن و اکستنشن در وضعیت های ایستاده و نشسته بعد از استفاده از کمربند کاهش معنی داری داشت (p=0.01). کاهش معنی داری حداکثر گشتاور ایزومتریک در حالتهای فلکشن نشسته و اکستنشن ایستاده و نشسته ملاحظه شد (p=0.01).  فاز زاویه حداکثر گشتاور و سرعت در دو جهت فلکشن و اکستنشن در حالتهای ایستاده و نشسته تغییر معنی داری کردند (p=0.01).نتیجه گیری: کمربند کمری خاجی سبب کاهش نیروهای وارده به سطح مهره های کمری می شود و با جابجایی زاویه وقوع حداکثر گشتاور و سرعت به ابتدای دامنه حرکتی احتمال بروز فشارهای طبیعی وارده را در شرایط استحکام مفصلی فراهم می آورد. این امر می تواند به کاهش استرسهای وارده به مفاصل خلفی ستون فقرات کمری منجر شود و محدودیتی را برای نیروها لحظه ای چندگانه در شروع حرکت مفصلی فراهم می سازد. در این شرایط از ضایعات مفصلی جلوگیری شده و از بروز استرسهای مکانیکال که سبب بیماریهای مفصلی می شوند جلوگیری به عمل می آورد.

زمینه و هدف: هدف این مطالعه مقایسه پیامد درمان بیماران سرطان تخمدان که در بخش های فوق تخصصی سرطان های زنان جراحی شدند با بیماران جراحی شده در بخش غیرتخصصی بود. روش بررسی: یک مطالعه کوهورت گذشته نگر از فروردین 1377 تا 1383 بر روی 157 بیمار مبتلا به سرطان تخمدان انجام شد. 60 نفر از بیماران در بخش های تخصصی سرطان های زنان (گروه اول) و 97 نفر از آنها در بخش های غیرتخصصی (گروه دوم) تحت جراحی واقع شده بودند. یافته ها: میزان اعمال جراحی اپتیمال (تومور باقیمانده کمتر از یک سانتی متر) در گروه جراحی شده در بخش های تخصصی سرطان های زنان بالاتر بود (p<0.001). اکثریت بیماران گروه دوم مقایسه با گروه جراحی شده در بخش های تخصصی نیاز به جراحی دوم داشتند (p<0.001). مدت زمان بین جراحی اول و شروع شیمی درمانی در گروه دوم در مقایسه با گروه اول بیشتر بود (p=0.001). بقا کلی و بقا عاری از بیماران در گروه جراحی شده در بخش های تخصصی بیشتر از گروه جراحی شده در بخش هیا غیرتخصصی بود. جراحی اپتیمال و مرحله بیماری از جمله فاکتورهای مهم مرتبط با مدت بقای کلی و بقای عاری از بیماری بودند.نتیجه گیری: درمان بیماران مبتلا به سرطان تخمدان در مراکز تخصصی سرطان های زنان می تواند با بقای کلی و بقای عاری از بیماری بهتری همراه گردد.

زمینه و هدف: دراین مطالعه بررسی کیفیت زندگی در مبتلایان ویتلیگو مراجعه کننده به بیمارستان رازی در مرداد و شهریور 1384 می باشد. این مطالعه برآن است که به ارزیابی کیفیت زندگی در مبتلایان ویتیلیگو و تعیین ارتباط آن با یکسری متغیرها از جمله سن، جنس، میزان تحصیلات، محل سکونت، وضعیت تاهل، مدت بیماری، وسعت بیماری، در معرض دید بودن ضایعه و فنوتایپ پوست بپردازد.روش بررسی: کیفیت زندگی با استفاده از پرسشنامه Dermatology life Quality Index Questionnaire (DLQI) تعیین گردید. 100 بیمار با حداقل یک پچ ویتیلیگو با طیف سنی 14 تا 57 سال به پرسشنامه پاسخ دادند. سوالات دیگر راجع به متغیرهای مذکور نیز پاسخ داده شد. امتیازدهی بر طبق خطوط راهنمای Finlay و Khan انجام شد. در این پرسشنامه هر فرد امتیاز بالاتری به دست آورد از کیفیت زندگی پایین تری برخوردار است.یافته ها: میانگین score جمعیت مورد مطالعه ما 8.16 با انحراف معیار 5.423 می باشد (حداکثر 28 score و حداقل صفر). بین score کیفیت زندگی و متغیرهای وضعیت تاهل (P=0.033)، فنوتایپ پوست (SPI)، (P=0.001) و وسعت ضایعه (P=0.001)، ارتباط معنی دار آماری وجود داشت ولی با سایر متغیرها ارتباط معنی دار آماری وجود نداشت. بین score کیفیت زندگی مردان مجرد و متاهل تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت در حالی که زنان متاهل نسبت به زنان مجرد از score کیفیت زندگی بالاتری برخوردار بودند و این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار می باشد (P=0.001). بیماران با (SPT-V) و بیمارانی که وسعت ضایعه در آنها بیشتر بود score کیفیت زندگی بالاتری به دست آوردند که از لحاظ آماری معنی دار بود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که ویتیلیگو تاثیر عمیقی بر روی کیفیت زندگی این بیماران دارد و گروه هایی را که بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند مشخص می سازد.

زمینه و هدف: تاثیر ضددرد سولفات منیزیوم جهت درد پس از اعمال جراحی از سال 1990 مشخص گردیده است. هدف از اجرای این مطالعه بررسی تاثیر تجویز سولفات منیزیوم وریدی قبل از القا بیهوشی بر درد پس از جراحی در بیمارانی است که تحت ترمیم فتق اینگوینال قرار می گیرند.روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی دوکور تصادفی با کنترل دارونما تعداد 105 بیمار با وضعیت ASA 1, II که برای عمل جراحی ترمیم فتق اینگوینال در بیمارستان شریعتی طی سالهای 84-1383 بستری شده بودند. طبق روش Block randomization به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول 200 ml از محلول نرمال سالین 0.9%، گروه دوم 25 mg/kg سولفات منیزیوم که با نرمال سالین به حجم 200 ml رسیده بود و گروه سوم 50 mg/kg سولفات منیزیوم که به حجم 200 ml رسانده شده بود، در عرض 20 دقیقه قبل از القا بیهوشی تجویز گردید. القا بیهوشی و حفظ آن در هر سه گروه طبق پروتکل یکسان شروع، تداوم و خاتمه یافت. VAS، تهوع، استفراغ و میزان مصرف مرفین قبل از ترخیص از ریکاوری و سپس در فواصل 6، 12 و 24 ساعت پس از ترخیص از ریکاوری مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: در گروه دریافت کننده سولفات منیزیوم به میزان 50 mg/kg میزان VAS در زمان ترخیص از ریکاوری با میانگین معادل 5.5 نسبت به دو گروه شاهد با میانگین 8.1 و گروه دریافت کننده 25 mg/kg سولفات منیزیوم با میانگین 7.2 اختلاف معنی داری داشت (P<0.001).نتیجه گیری: تجویز سولفات منیزیوم وریدی با دوز 25 mg/kg و 50 mg/kg تاثیری بر شدت درد بیماران پس از ترمیم فتق اینگوینال ندارد و میزان مصرف مرفین را نیز متاثیر نمی سازد.

زمینه و هدف: تعیین ویژگی های اپیدمیولوژیک نوجوانانی که اقدام به مسمومیت عمدی کرده، به تنها بیمارستان تخصصی- ارجاعی مسمومیت در تهران مراجعه نموده یا ارجاع شده بودند.روش بررسی: در این پژوهش که توسط مرکز تحقیقات تروما و جراحی سینا در بیمارستان لقمان انجام شد تمام موارد مسمومیت حاد در فاصله زمانی اردیبهشت تا آذرماه 1382، وارد این مطالعه مقطعی شدند. گروه سنی نوجوانان، از 13 تا 19 سال در نظر گرفته شد و اطلاعات آنها جهت این مقاله مورد استفاده قرار گرفت. تحلیل داده ها با نرم افزارهای آماری STATA 8 و SPSS ویراست 13 به انجام رسید.یافته ها: از 9203 مورد مسمومیت عمدی، 28.5%، نوجوان بودند (2626 نفر) نسبت دختر به پسر، 2.20 بود. 86.8% مجرد و 55.7%، دانش آموز و اغلب موارد شهرنشین بودند. مجموعا مصرف 4859 مورد دارو یا سم، گزارش شد (میانگین 1.85 برای هر نفر). بین میانگین سنی پسران و دختران، اختلاف آماری معنی دار وجود داشت، در حالی که از نظر سابقه اختلالات جسمی و روانی، دو جنس، تفاوت معنی داری نداشتند. اکثریت بیماران، سابقه ای از اقدام به خودکشی قبلی نداشته اند.نتیجه گیری: برتری عددی دختران در اقدام به مسموم کردن خود، دیده می شود. با وجود این، پسران در سن پایین تری اقدام به مسموم سازی خود کرده بودند. فراوانی اختلالات روانی در نوجوانان مورد مطالعه کم تر از فراوانی آن در جمعیت عام بود که می تواند به دلیل شیوع کم تر این اختلال در آن ها بوده یا به خاطر برآورد کم تر از حد واقعی باشد. مساله مهم، لزوم انجام مراقبت های روان پزشکی برای کسانی است که اقدام به مسمومیت عمدی (خودکشی) می کنند. این مراقبت ها باید مبتنی بر ارزیابی های مناسب پایه ای افراد و متناسب با نیازهای آن ها باشد.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه ارزیابی شیوع برخی عوارض پری ناتال در دو قلویی با ناهمگونی وزن بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی 490 نوازد دوقلویی معادل 245 بارداری دوقلو که در فاصله سالهای 1382-1378 در بیمارستان میرزاکوچک خان زایمان کردند، وارد مطالعه شدند. اطلاعات مادری و نوزادی برای هر زایمان جمع آوری شد که شامل ناهمگونی وزن، سن بارداری، سن مادر، پاریتی مادر، جنسیت نوزاد، مرگ نوزادی، سپتی سمی نوزادی، روش زایمان، هیپربیلیروبینمی، تعویض خون و مدت بستری در بیمارستان بود.یافته ها: متوسط سن مادر 4.78±26 سال بود و 51.8% از مادران نولی پار بودند. متوسط سن بارداری 2.73±35.02 هفته بود که 15.9% از این زایمان ها قبل از 32 هفته بودند. میزان مرگ نوزادی 7.8% بود و بیشتر در نوزدان پسر و مادران چندزا رخ داده بود. متوسط زمان بستری در بیمارستان 4.45±6.07 روز بود، که در ناهمگونی وزن 20 £% معادل 8.5 روز بود و در نوزادان مادرانی که کمتر از 20 سال بودند به 9.14 روز رسید. در اختلاف وزن بین 30.34% سپتی سمی بیش از همه شیوع داشت (31.3%) و هیپربیلیروبینمی در این گروه شیوع 25% داشت که منجر به تعویض خون گردید. در سن مادر کمتر از 20 سال و بالای 35 سال میزان هیپربیلی روبینمی بیشتر بود.نتیجه گیری: با افزایش ناهمگونی وزن در دو قلوها میزان عوارض پری ناتال افزایش می یابد.

زمینه و هدف: مشکلات روانی اجتماعی و وجود سیستم های حمایتی در اقدام به خودکشی حایز اهمیت اند. این مقاله به بررسی عوامل استرس زا و وضعیت- حمایت عملی در اقدام کنندگان کرجی می پردازد. روش بررسی: این مطالعه قسمتی از بخش ایرانی مطالعه چند مکانی پیشگیری از خودکشی (SUPREMISS) است که توسط سازمان جهانی بهداشت در هشت کشور انجام گرفته است. در این مقاله داده های مربوط به 632 اقدام کننده کرجی طی 10 ماهه ارایه شده است.یافته ها: از نظر فاصله زمانی با اقدام برخی عوامل مستعد کننده یا دیستال (مشکلات مالی، تحصیلی، شغلی و وجود بیماری جسمی طولانی)، و برخی دیگر تسهیل کننده یا پروکزیمال (اختلاف با خانواده و همسر) می باشد. اختلاف با خانواده (25%) و با همسر (35%) شایع ترین مشکلات اقدام کنندگان از یک ماه پیش تا زمان اقدام بود. اختلاف با همسر در افرادی که کمتر از هفت سال از ازدواج آنها می گذشت، بیشتر بود. در افراد کمتر از 25 سال اختلاف با والدین شایع ترین مشکل بود و سیستم حمایتی برای زنان اهمیت بیشتری داشت.نتیجه گیری: نقش عوامل استرس زا در اقدام به خودکشی متفاوت است. اختلاف با خانواده و با همسر در اقدام به خودکشی هم عوامل زمینه ساز و هم آشکار سازند، شبکه های حمایتی در پیشگیری از اقدام به خودکشی، بخصوص در زنان، نقش موثری دارد.

زمینه و هدف: هدف از انجام این مطالعه بررسی شیوع عدم تحرک بدنی در جمعیت شهری یزد و عوامل مرتبط با آن بوده است. روش بررسی: در این مطالعه 1500 نفر از جمعیت شهری بالای 20 سال شهر یزد به صورت نمونه گیری خوشه ای وارد شدند.یافته ها: میزان آگاهی جامعه مورد مطالعه %2.1 ضعیف، 10% متوسط، 39.9% خوب، 48% بسیار خوب بود. میزان نگرش 1% نامطلوب، 32.4% تا حدودی مطلوب، 67.7% مطلوب بود. در بررسی سطوح فعالیت بدنی، 67.3% عدم تحرک بدنی، 15% تحرک کافی و 17.7% تحرک زیاد داشتند که پس از تطابق نتایج سطوح مختلف فعالیت بدنی با نسبت درصد گروه سنی جمعیت شهری استان یزد شیوع عدم تحرک بدنی 65.8% تحرک کافی 13.8% و تحرک زیاد 19.8% بدست آمد. میزان عدم تحرک بدنی در مردان 81.6% و در خانم ها 54.4% بود. میزان عدم تحرک بدنی در گروه سنی 29-20 سال 57.8%، 44-30 سال، 66.9%، 59-45 سال 70.4% و بالای 60 سال 68.4% بود. با افزایش تحصیلات و سطح اجتماعی- اقتصادی تحرک بدنی بصورت معنی داری کاهش می یافت.نتیجه گیری: سطح فعالیت بدنی در جمعیت شهری یزد پایین می باشد و این مساله به علت عدم آگاهی نیست. گروههای در معرض خطر عدم تحرک بدنی، افراد با سن بالا، کارمندان، افراد با شغل آزاد، بازنشسته، سطح اجتماعی اقتصادی بالاتر و تحصیلات بالاتر می باشند و لزوم توجه به این گروهها در برنامه ریزی های ارتقا سطح فعالیت بدنی محسوس می باشد.

زمینه و هدف: عدم حساسیت به درد یک بیماری نادر است که به صورت کاهش پاسخ به محرک های دردناک تظاهر می یابد. در بیمارانی که دچار عدم درک درد می باشند آسیبهای متعدد بدون درد از زمان کودکی وجود دارد ولی معاینات مربوط به حرکات غیرفعال مفاصل، موقعیت فضایی مفصل و وجود درد عمقی نرمال است.گزارش مورد: در این گزارش پسر 12 ساله ای است که به علت دفورمیتی و تغییرات شدید و پیشرونده زانوها که همراه با درد و ناراحتی چندانی نبوده و به دنبال آن شکستگی گردن ران، که به علت عدم وجود دارد قابل توجه با تاخیر تشخیص داده شده است، مراجعه کرده است در سایر معاینات انجام شده حس لمس سطحی و حرارت و درد طبیعی می باشد باشد، MRI انجام شده طبیعی بوده و در NCV, EMG انجام شده تمام یافته ها طبیعی می باشد سابقه مشکل مشابه در خانواده را ذکر نمی کند.نتیجه گیری: باتوجه به تخریب مفاصل و پسودوارتروز بدون درد متناسب با آن برای بیمار اختلال عدم درک درد مطرح می باشد. که یکی بیمای نادر و همراه با مشکلات تشخیصی می باشد.