مجله دانشکده پزشکی
سال:1391 | دوره:70 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: خون بندناف در پیوند مغز استخوان، به علت دوز پایین سلول های CD34+ دارای محدودیت هایی است که می بایست این سلول ها مورد تزاید قرار گیرند. تکثیر سلول های بنیادی با استفاده از افزایش فعالیت خود تکثیری آن ها در شرایط آزمایشگاهی روی داربست DBM (ماتریکس استخوانی معدنی زدا شده) پوشیده شده با سلول های پروژنیتور مزانشیمی یعنی سلول های بنیادی سوماتیک غیر محدود شده (USSC) پیشنهاد می شود. مسیر TGF-b از عوامل مهم مهاری برای فعالیت خود تجدید شوندگی سلول های بنیادی است که در این تحقیق از هم زمانی کشت برون تن (Ex vivo) و مهار مسیر TGF-b با کمک تکنیک RNAi استفاده شد.روش بررسی: سلول های USSC، از خون بندناف جدا شده و سپس روی داربست DBM و هم کف پلیت، به عنوان لایه مغذی، پوشش داده شدند. سلول های CD34+ با روش Magnetic- Activated Cell Sorting (MACS) از جفت انسانی تخلیص و در شرایط دو بعدی و سه بعدی هم کشتی، با siRNA علیه TGFbR2 تیمار شدند. میزان سرکوب بیان ژن مربوطه با Real- Time PCR کمی بررسی شدند. در نهایت شمارش سلولی، فلوسایتومتری و فعالیت کلنی زایی سلول ها مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: کشت سه بعدی به همراه مهار ژن TGFbR2 موجب افزایش قابل توجه 41±0.7 برابر سلول های CD34+ شد. ولی افزایش نسبت تزاید در دو بعدی ساده بیش از سه بعدی بود و نیز بیش ترین مهار بیان ژن، بیش ترین افزایش در مارکر سطحی با آنالیز فلوسایتومتری در حالت کشت دو بعدی ساده نشان داده شد (P<0.05).نتیجه گیری: بنابراین از نظر موثر بودن سیستم انتقال RNAi، کشت دو بعدی ساده نسبت به سه بعدی کارآمدتر بود به طوری که سلول ها آزادی کم تر داشته و بیش تر با سلول های لایه مغذی درگیر بودند.

زمینه و هدف: بروسلوز بیماری شایع عفونی در ایران با تظاهرات بالینی متنوع است که در تشخیص افتراقی بسیاری از بیماری ها قرار می گیرد.روش بررسی: کلیه بیماران بستری مبتلا به بروسلوز طی سال های 88-1384 در بیمارستان فرشچیان همدان بررسی شدند. اطلاعات از پرونده ها استخراج و در فرم های جمع آوری ثبت و بررسی آماری شد. یافته ها: تعداد 230 بیمار [(56.5%) 130 مرد و (43.5%) 100 زن] با میانگین سنی 40.84±29.29 که اکثرا روستایی [(72.6%) 167] بودند وارد مطالعه شدند. بیش ترین ابتلا در فصل بهار بود. شایع ترین راه انتقال (60.3%) مصرف مواد لبنی غیر پاستوریزه بود. نشانه های بالینی به ترتیب شامل: تب، درد مفاصل، تعریق و ضعف و بی حالی بود. آرتریت و اپیدیدیموارکیت بروسلایی در (26.5%) 61 و (9.1%) 21 بیماران بود. افزایش ESR در (59.9%) 137 بیمار و افزایش CRP و لکوسیتوز به ترتیب در (52.9%) 121 و (20.8%) 48 بیماران وجود داشت.نتیجه گیری: با توجه به تنوع علایم بالینی بروسلوز به نظر می رسد در بیماران تب دار با سیر طولانی یا همراه درگیری ارگان ها، بروسلوزیس در تشخیص های افتراقی قرار گیرد.

زمینه و هدف: با افزایش سن زنان به تدریج سطح پایه آندروژن ها کاهش می یابد، که ممکن است سبب خستگی، کاهش قدرت عضلانی و تراکم استخوان شود. به همین منظور این تحقیق با هدف تاثیر تمرینات مقاومتی و استقامتی بر پاسخ های حاد آندروژن ها، کورتیزول و لاکتات زنان مسن انجام شد.روش بررسی: 10 زن مسن با میانگین سن 54.30±3.74 سال و نمایه توده بدن 24.88±2.07 کیلوگرم مترمربع به طور تصادفی در یک جلسه تمرین مقاومتی، استقامتی و یک جلسه استراحت شرکت کردند. تمرین مقاومتی 45 دقیقه، شامل: سه ست 10 تکراری هشت حرکت وزنه تمرینی با 80% یک تکرار بیشینه بود. تمرین استقامتی 45 دقیقه فعالیت روی دوچرخه کارسنج با شدت 70%-60% حداکثر اکسیژن مصرفی بود. در جلسه استراحت (کنترل) 45 دقیقه ای هیچ فعالیتی انجام نمی گرفت. از افراد قبل، بلافاصله و 15 دقیقه بعد از تمرین و استراحت، نمونه گیری خونی گرفته شد و مقادیر آندروژن ها، کورتیزول و لاکتات سرم اندازه گیری شدند. نتایج با استفاده از روش اندازه گیری های تکراری در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: تغییرات درون گروهی سطوح افزایش یافته تستوسترون پس از مداخله یک جلسه تمرین مقاومتی و استقامتی معنی دار بود (P<0.05). نتایج نشان داد پس از مداخله یک جلسه تمرین مقاومتی سطح دهیدرواپی اندرسترون سولفات افزایش معنی دار یافت (P<0.05). در حالی که تغییرات درون گروهی مقادیر کورتیزول گروه ها معنی دار نبود (P<0.05).نتیجه گیری: یک جلسه تمرین مقاومتی می تواند سطوح آندروژن ها را در زنان مسن افزایش دهد و از این نظر می تواند برای سلامت و تندرستی آن ها ضروری باشد.

زمینه و هدف: ترمیم استخوان، یکی از مسایل چالش برانگیز جراحان از زمان های دور بوده است. داروهای استاتینی به عنوان پایین آورنده کلسترول خون دارای اثرات مفید در ترمیم استخوان می باشند. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیر آتورواستاتین بر روند استخوان سازی در نقیصه تجربی ایجاد شده در استخوان متراکم فمور موش صحرایی می باشد.روش بررسی: این مطالعه تجربی آزمایشگاهی بر روی 30 سر موش صحرایی نر نژاد SD انجام شد. موش ها به صورت تصادفی به سه گروه (آزمایش و شاهد) تقسیم شدند. پس از القای بیهوشی، سوراخی به قطر دو میلی متر در عرض استخوان ران ایجاد شد. گروه شاهد یک میلی لیتر سرم فیزیولوژی و گروه های آزمایش یک و دو به ترتیب 10 و 20 میلی گرم به ازای کیلوگرم آتورواستاتین به صورت خوراکی دریافت نمودند. 45 روز بعد، موش ها آسان کشی شده و مقاطع هیستوپاتولوژیک از محل نقیصه تهیه و مورد ارزیابی هیستوپاتولوژی و هیستومورفومتری قرار گرفت.یافته ها: در گروه شاهد محل نقیصه توسط استخوان نابالغ به همراه فضاهایی از مغز استخوان پر شده بود و استخوان سازی ضعیفی در محل نقیصه قابل مشاهده بود. در گروه های آزمایش، مقادیر فراوان استئوبلاست به همراه تعداد زیادی ترابکول های استخوانی جوان قابل مشاهده بود که سازمان یافته به نظر می رسیدند. نتایج ارزیابی هیستومورفومتری نشان داد که آتورواستاتین دارای تاثیر معنی داری در التیام استخوان در گروه های مورد آزمایش دوم و سوم نسبت به گروه شاهد می باشد (P<0.0001)، ارزیابی نتایج به دست آمده نشان می دهد که آتورواستاتین با دوز بالا در گروه سوم دارای تاثیر معنی داری نسبت به گروه دوم می باشد (P<0.0001).نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که آتورواستاتین قادر به تحریک استخوان سازی در موش صحرایی می باشد.

زمینه و هدف: در مطالعه قبلی ما نقش انتقال لکوسیت ها را در القای آسیب کبدی به دنبال ایسکمی- خون رسانی مجدد (IR) کلیوی در موش سوری Inbred نشان داده شد. مطالعه حاضر نقش انتقال لکوسیت ها را از موش مبتلا به آسیب ایسکمی- خون رسانی مجدد (60 دقیقه انسداد دو طرفه شریان کلیوی و سه ساعت پرفیوژن مجدد) در ایجاد آسیب کلیوی در موش پذیرنده بررسی می نماید.روش بررسی: موش ها در دو گروه sham و IR قرار گرفتند. پس از بیهوشی و برداشت خون و بافت کلیوی، لکوسیت ها از خون جدا شده و به دو گروه پذیرنده منتقل شدند: موش های پذیرنده که لکوسیت های گروه شم را دریافت کردند (Sham recipient) و موش های پذیرنده که لکوسیت های گروه IR را دریافت نمودند (IR recipient). بعد از 24 ساعت نمونه های خون و بافت کلیه جمع آوری شد.یافته ها: در گروه IR recipient نسبت به گروه Sham recipient میزان مالون دی آلدهاید (MDA) بافت کلیه به طور معنی دار افزایش و گلوتاتیون و سوپراکسید دیسموتاز کاهش یافتند. Blood Urea Nitrogen (BUN) و کرآتینین پلاسما اگرچه در گروه IR donor با شم تفاوت معنی داری داشت (P<0.05) ولی در دو گروه پذیرنده تفاوت معنی دار وجود نداشت. بافت کلیه در گروه IR donor در مقایسه با گروه Sham donor آسیب های بسیاری را نشان داد. اما گروه IR recipient اگرچه با گروه شم مربوطه بسیار متفاوت است ولی با گروه IR donor هم تفاوت بسیاری دارد.نتیجه گیری: این یافته ها لکوسیت ها را به عنوان یک عامل دخیل در آسیب بافتی و القای استرس اکسیداتیو در آسیب IR کلیه مطرح می نماید.

زمینه و هدف: آدنوکارسینوم کولون به ویژه انواع ثانویه به سرطان های تخمدان اغلب در تشخیص ها نادیده گرفته می شوند. هدف از این مطالعه بررسی همراهی پولیپ های کولون با سرطان های تخمدان می باشد.روش بررسی: بیماران بیمارستان های فیروزگر، اکبرآبادی و رسول اکرم از سال 1389 تا 1390 با تشخیص سرطان تخمدان و اندومتر مورد بررسی قرار گرفتند. پولیپ ها و تومورهای یافت شده در کولونوسکوپی با روش ایمونوهیستوشیمی از نظر اولیه یا متاستاتیک بودن بررسی گردیدند. یافته ها: 100 بیمار با میانگین سنی 50.21 سال، میانگین وزنی 65.9 کیلوگرم و میانگین BMI، 26.07 kg/m2 در این مطالعه شرکت کردند. فراوانی کلی پولیپ های کولورکتال پنج مورد در 100 نفر بود. افراد دارای تشخیص پولیپ، سابقه فامیلی مثبت از نظر ابتلا به سرطان تخمدان داشتند.نتیجه گیری: با توجه به پایین بودن آمار مبتلایان به پولیپ های کولورکتال، پی گیری بیماران جهت انجام غربالگری توصیه نمی شود.

زمینه و هدف: ترومبوسیتوپنی در بیماران ایدز دیده می شود. میزان بروز ترومبوسیتوپنی با افزایش نقص ایمنی افزایش می یابد. علت ترومبوسیتوپنی در ایدز به دو دسته اولیه و ثانویه تقسیم می شود. ترومبوسیتوپنی اولیه شایع ترین علت کاهش پلاکت در ایدز می باشد.معرفی بیمار: بیمار آقای 35 ساله مورد ایدز از سال 1375 که با پتشی، پورپورا، اکیموز در اطراف چشم و اندام ها و خون ریزی ملتحمه چشم در شهریور ماه 1389 در بخش عفونی بیمارستان امام خمینی (ره) بستری شده است. در بررسی پلاکت بیمار 5000 cu/mm بود و بعد از رد علل ثانویه ترومبوسیتوپنی، ترومبوسیتوپنی اولیه مطرح شد و با توجه به ترومبوسیتوپنی شدید و علایم خون ریزی و توجه به این نکته که زیدوودین و سایر داروهای ضد رتروویروسی جهت تاثیر 6-4 هفته زمان نیاز دارند، جهت بیمار پردنیزون به همراه آنتی رترووایرال شروع شد. بعد از حدود دو هفته از شروع کورتون پلاکت به حدود 50000 cu/mm رسید و بعد از هشت هفته از مصرف آنتی رترووایرال (زیدوودین) پلاکت به حدود 140000 cu/mm رسید.نتیجه گیری: به نظر می رسد در درمان ترومبوسیتوپنی اولیه در بیماران HIV در صورت ترومبوسیتوپنی شدید و علایم خون ریزی می توان از پردنیزون به همراه آنتی رترووایرال استفاده کرد.

زمینه و هدف: شکستگی های چند قطعه ای ساب تروکانتریک استخوان فمور حدود 34-10 درصد کل شکستگی های مفصل لگن را تشکیل می دهند. درمان شکستگی های چند قطعه ای ساب تروکانتریک برای جراحان ارتوپد همواره یکی از چالش برانگیزترین موضوعات بوده است. تاکنون تکنیک های متفاوتی در شکستگی های چند قطعه ای ساب تروکانتریک استفاده شده است. بعضی از این تکنیک های مورد استفاده در جراحی با عوارض و مشکلات فراوانی همراه هستند. لذا با توجه به مطالعات قبلی و نتایج آن ها بر آن شدیم تا مطالعه ای را طراحی کنیم که در آن بتوانیم کارایی فیکساسیون بیولوژیک در شکستگی های چند قطعه ای ساب تروکانتریک استخوان فمور را بررسی کنیم.روش بررسی: در این مطالعه 20 بیمار با شکستگی های چند قطعه ای ساب تروکانتریک استخوان فمور بررسی شدند. بیماران به صورت بالینی برای درد، میزان حرکت مفاصل هیپ و زانو، انحرافات چرخشی و اختلاف طول دو پا بررسی شدند، در ضمن، چگونگی جوش خوردگی بر اساس یافته های رادیوگرافی بررسی شد.یافته ها: از بیست و سه بیمار پذیرفته شده با شکستگی های چند قطعه ای ساب تروکانتریک، 20 بیمار وارد مطالعه شدند. بر اساس طبقه بندی Seinheimer، چهار بیمار دچار شکستگی از تیپ سه، 9 شکستگی از تیپ چهار و هفت نفر از بیماران دچار شکستگی از نوع پنج بودند. در هشت بیمار فیکساسیون با پیچ دینامیک کندیلار Dynamic Condylar Screw (DCS) و در 12 نفر دیگر با پیچ دینامیک هیپ Dynamic Hip Screw (DHS) انجام شد. جوش خوردگی در تمام بیماران دیده شد. هیچ کدام از بیماران درد یا اختلال حرکت نداشتند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، نویسندگان صفحه گذاری ساب ماسکولار در شکستگی های چند قطعه ای ساب تروکانتریک را پیشنهاد می کنند.

زمینه و هدف: در درمان استئوآرتریت زانو قبل از جراحی از درمان های نگه دارنده استفاده می شود. در این مطالعه اثرات کوتاه مدت هیالورونیک اسید و دکستروز پرولوتراپی داخل مفصلی در بهبود درد و عملکرد زانو و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو ارزیابی و مقایسه شد.روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور انجام شد. از 100 بیمار با سن 70-40 سال، که بر اساس کرایتریای ACR برای آن ها تشخیص استئوآرتریت زانو داده شده بود و بیش از سه ماه درد داشتند، 50 بیمار در گروه هیالورونیک اسید، 2ml تزریق داخل مفصلی هیالورونیک اسید (سینوکروم فورت 1%) پنج جلسه هفته ای یک بار و 50 بیمار در گروه دکستروز پرولوتراپی، در سه جلسه ماهیانه 2ml پرولوتراپی با دکستروز 25% دریافت کردند. بیماران قبل و پس از درمان از نظر درد و عملکرد زانو با استفاده از پرسش نامه KOOS بررسی شدند. بیماران توسط فرد غیر مطلع از نوع درمان 12 هفته پس از تزریق ارزیابی شدند. سپس اطلاعات حاصله از بیماران ثبت شدند.یافته ها: میانگین سن افراد مورد بررسی 60.6±8.2 سال بود. تفاوت معنی داری بین دو گروه در اسکورهای درد زانو و عملکرد آن دیده نشد (P<0.05). اسکورهای تمام موارد پرسش نامه KOOS پس از درمان بهبود معنی داری را نشان داد (P<0.001). تغییرات اسکورها نسبت به میزان پایه پس از درمان بین دو گروه تفاوت معنی داری را نشان نداد (P<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد، تزریق داخل مفصلی دکستروز پرولوتراپی 25% به اندازه هیالورونیک اسید (سینوکروم فورت 1%) در درمان درد استئوآرتریت زانو، موثر و ایمن است.

زمینه و هدف: مقاومت عوامل ایجاد کاندیدیازیس دهانی به داروهای ضد قارچی از مشکلات بیماران آلوده به HIV است. افزایش مقاومت و استفاده بیش از پیش از داروها، اهمیت بررسی حساسیت آنتی بیوتیکی را نشان می دهد. مطالعه حاضر میزان حساسیت گونه های کاندیدای جدا شده از بیماران آلوده به HIV را به داروهای ضد قارچی بررسی می کند.روش بررسی: 150 نمونه دهانی از بیماران آلوده به HIV بر روی محیط های کروم آگار و سابورو آگار کشت داده شد. جدایه های رشد یافته بر اساس روش های متداول تشخیص مخمرها تعیین هویت شدند. با روش های انتشار دیسک و میکرودایلوشن براث الگوی حساسیت به شش داروی ضد قارچی تعیین گردید.یافته ها: کاندیدا آلبیکنس (50.2%) و کاندیدا گلابراتا (22%) شایع ترین گونه های جدا شده بودند. 25.7% از جدایه های کاندیدا آلبیکنس نسبت به داروی فلوکونازول مقاوم بودند و این میزان برای کتوکونازول و کلوتریمازول به ترتیب 21.9% و 16.4%بوده است. مقاومت نسبت به داروهای آمفوتریسین، نیستاتین و داروی کاسپوفانژین دیده نشد. از طرفی 57.7% از جدایه های کاندیدا گلابراتا نسبت به فلوکونازول مقاوم بودند و این میزان برای کتوکونازول و کلوتریمازول به ترتیب 31% و 35% بود.نتیجه گیری: مقاومت گونه های کاندیدا به داروی آزولی، به خصوص فلوکونازول رو به افزایش است. بررسی مقاومت جدایه های کاندیدا به روش انتشار دیسک و یا میکرودایلوشن براث در آزمایشگاه ها جهت کنترل عفونت کاندیدیازیس دهانی مطلوب است. هرچند داروی نیستاتین به وفور برای بیماران مورد استفاده قرار می گیرد اما مقاومت به این دارو ناچیز است. استفاده از داروی کاسپوفانژین نیز با توجه به عدم مقاومت توصیه می گردد.