مجله دانشکده پزشکی
سال:1386 | دوره:65 | شماره:6 |تعداد مقالات:18

زمینه و هدف: زنان حامله شاغل در محیط های پر سر و صدا در معرض انواع اصوات ناهنجاری هستند که سلامت جنین آنها را تهدید می کند. یکی از ارگانهایی که تحت تاثیر این اصوات قرار می گیرد، اجزا مختلف سیستم شنوایی است. صوت با تاثیر بر طرح بیان ژنی می تواند فیزیولوژی گوش و روند تکامل را تغییر دهد. یکی از مولکول های مهم درگیر در فرایند تکامل گلیکوکانژوگه ها هستند. بیان این مولکولهای می توانند تحت تاثیر صوت تغییر نموده و مسیر تکاملی اجزا مختلف گوش را تغییر دهد. هدف از این تحقیق بررسی اثرات صوت بر روی تکامل مولکولی گانگلیون مارپیچی با شدتی معادل آنچه کارگران در مکان های صنعتی با آن مواجه هستند، می باشد.روش بررسی: جهت بررسی تغییرات این گلیکوکانژوگه ها از 42 سر موش حامله استفاده گردید. موش ها به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. هر گروه کنترل و آزمایش نیز به نوبه خود به سه زیر گروه تقسیم گردیدند. جنین و نوزادان موش های گروه آزمایش در معرض صوتی با شدت 100 دسی بل به مدت 2.5 ساعت از روز پنجم جنین تا روز هفتم پس از تولد قرار گرفتند. نمونه برداری از گوش نوزادان موش ها در روز اول پس از تولد، روز هفتم و روز چهاردهم پس از تولد انجام شد. نمونه ها پس از آماده سازی بافتی با کمک لکتین های DBA, PNA, WGA, BSAI-B4 رنگ آمیزی شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که پس از در معرض قرارگیری با صوت تغییرات بافتی قابل ملاحظه در سطح میکروسکوپ نوری مشاهده نشد. اما واکنش جسم سلولی نورونهای گانگلیون به لکتین BSAI-B4 در نوزادان چهارده روز تغییر معنی داری نمود. (p<0.05)نتیجه گیری: به نظر می رسد که گرچه صوت در نورونهای گانگلیون تغییرات بافتی ایجاد ننموده است، اما سبب تغییرات مولکوی می شود. زمان بروز این تغییرات همزمان با تغییر پتانسیل غشا در نورون و مسیر شنوایی است که ممکن است بتواند بر روی این عمل تاثیر گذارده و اختلالات شنوایی مادرزادی را به دنبال داشته باشد.

زمینه و هدف: ایجاد عوارض ریوی به دنبال رادیوتراپی سرطان پستان ثابت شده است و وابسته به حجمی از ریه که در میدان رادیوتراپی قرار می گیرد می باشد. یکی از راههای بررسی این عوارض تستهای عملکرد ریوی می باشد و همراه آن Central Lung Distance (CLD) می تواند حجم ریه قرار گرفته در میدان رادیوتراپی را نشان دهد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط CLD و تغییرات حجم های ریوی می باشد.روش بررسی: 50 بیمار سرطان پستان که پس از جراحی جهت رادیوتراپی تکمیلی به بیمارستان امام حسین (ع) مراجعه کردند وارد مطالعه شدند. ابتدا برای هر بیمار میزان CLD توسط گرافی سیمولاتور تعیین گردید و بیماران دوز استاندارد 5000-4800 سانتی گری را دریافت کردند. تستهای عملکرد ریوی یک بار بلافاصله قبل از رادیوتراپی و سپس یک ماه و سه ماه پس از رادیوتراپی اندازه گیری شد و ارتباط بین CLD و تغییرات تستهای ریوی در فواصل زمانی ذکرشده تعیین گردید.یافته ها: بین میزان FEV1 و FVC سه ماه پس از درمان و پیش از درمان اختلاف آماری معنی داری وجود دارد (به ترتیب (p<0.006, p<0.001 بین FEV1 سه ماه پس از درمان با (p=0.001, r=0.71) CLD و تغییرات FVC سه ماه پس از درمان با (p<0.001, r=0.59) CLD همبستگی مثبت آماری معنی داری وجود دارد. همچنین معادلات رگرسیون خطی جهت پیش گویی FEV1 و FVC سه ماه پس از درمان بر اساس FEV1 و FVC پیش از درمان و CLD طراحی گردید.نتیجه گیری: کاهش FEV1 و FVC سه ماه پس از درمان رادیوتراپی پستان ایجاد می گردد و CLD یک شاخص پیش گویی کننده مناسب جهت تعیین این کاهش می باشد.

زمینه و هدف: بیماری شانه منجمد از دست رفتن پیشرونده حرکات شانه در نتیجه التهاب فیبروتیک کپسول مفصلی شانه است. علایم این بیماری به صورت درد و محدود شدن حرکات مفصل می باشد. سن شیوع این بیماری بین 40 تا 70 سال و میزان شیوع آن در جمعیت عمومی حدود 2% است. این مطالعه به منظور مقایسه نتایج درمان این بیماری به روش مانیپولاسیون زیر بیهوشی با و بدون تزریق همزمان کورتیکواستروئید داخل مفصلی انجام شده است.روش بررسی: در این مطالعه 26 بیمار مبتلا به شانه منجمد مراجعه کننده به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان امام خمینی (ره) طی سالهای 1383 تا 1384، به صورت یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. 12 نفر از بیماران دیابتیک بودند. 13 نفر از بیماران به طور تصادفی قبل از انجام مانیپولاسیون تزریق داخل مفصلی کورتیکواستروئید دریافت کردند. بیماران به مدت شش ماه پی گیری شدند و میزان بهبودی Constant score قبل و بعد از مانیپولاسیون مقایسه شد.یافته ها: 26 بیمار مورد بررسی در این مطالعه شامل 12 مورد دیابتی و 14 مورد غیر دیابتی بودند. میانگین کلی سن بیماران 55.7±5.1 سال بودند 21 بیمار مونث و پنج مورد مذکر بودند. میانگین امتیازات Constant score بیماران، قبل از عمل (28.7±5.1) به 84.8±7.2 پس از شش ماه پی گیری رسید. و از نظر آماری نیز این اختلاف قابل توجه بود (p=0.01). میانگین امتیازات بیماران در گروه اول (با تزریق استروئید) پس از شش ماه پیگیری بالاتر از گروه دوم (بدون تزریق استروئید) بود ولی از نظر آماری این اختلاف قابل توجه نبود (86.9 در برابر 82.7 و (p=0.1. میانگین امتیازات در گروه دیابتی (12 بیمار)، پس از شش ماه پیگیری به طور قابل ملاحظه ای، کمتر از گروه غیر دیابتی (14 بیمار) بود (79 در برابر 89.8 و p=0.01).نتیجه گیری: در این مطالعه مشخص شد که تزریق استروئید نمی تواند چندان در بهبودی بیماران مبتلا به شانه  منجمد، تاثیرگذار باشد ولی دیابت می تواند باعث کند شدن روند بهبودی بیماران شود.

زمینه و هدف: اقدامات تهاجمی نظیر آسپیراسیون مکرر مغز استخوان در کودکان مبتلا به بدخیمی های خونی دردناک بوده و به همین دلیل می توانند باعث اضطراب فراوان در این گروه و والدین آنها شوند. هدف از این مطالعه مقایسه اثر بخشی و بی خطر بودن دو ترکیب دارویی میدازولام- کتامین و پروپوفول- آلفنتانیل در ایجاد آرام بخشی و بی دردی در ضمن انجام آسپیراسیون مغز استخوان در کودکان می باشد.روش بررسی: 50 کودک دو تا 12 ساله با ASA III کاندید آسپیراسیون مغز استخوان در این مطالعه وارد شدند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفته و برای آنها با استفاده از ترکیب میدازولام- کتامین و یا پروپوفول- آلفنتانیل آرام بخشی و بی دردی در اطاق عمل ایجاد شد. زمان شروع آرام بخشی، سطح آرام بخشی و مدت زمان ریکاوری در دو گروه ثبت شد.یافته ها: دو گروه از نظر سن، جنس، وزن و مدت زمان انجام آسپیراسیون مغز استخوان اختلاف آماری نداشتند. با توجه به نمره اصلاح شده رامسی، همه بیماران در دو گروه درمانی در طی انجام آسپیراسیون مغز استخوان آرام بخشی قابل قبولی داشتند. زمان شروع آرام بخشی و مدت زمان ریکاوری بیماران در گروه پروپوفول- آلفنتانیل نسبت به گروه میدازولام- کتامین به طور معنی داری کمتر بود (p<0.001). در گروه کتامین- میدازولام به دنبال القا آرام بخشی، افزایش فشار خون سیستولیک و تعداد ضربان قلب و در گروه پروپوفول- آلفنتانیل کاهش این دو متغیر نسبت به مقادیر پایه مشاهده شد.نتیجه گیری: هر دو ترکیب پروپوفول- آلفنتانیل و میدازولام- کتامین به صورت موثر و بی خطری برای ایجاد آرامش بخشی و بی دردی در کودکان در ضمن انجام آسپیراسیون مغز استخوان قابل استفاده هستند.

زمینه و هدف: بیماریهای عروقی کرونر از شایع ترین علل مرگ در جهان می باشند. با توجه به شیوع بالاتر سندرم کرونری حاد بدون بالا رفتن قطعه ST نسبت به سندرم کرونری حاد با بالارفتن قطعه ST و ظهور هپارین با وزن مولکولی پایین Low Molecular Weight Heparin (L.MWH) که موفقیتی بزرگ در عالم پزشکی محسوب می گردد در این مطالعه به مقایسه اثر انوکساپارین و هپارین غیر فراکشنه Unfractionated Heparin (UFH) در بیماران سندرم کرونری حاد بدون بالا رفتن قطعه ST پرداخته شده است.روش بررسی: 200 بیمار شامل 100 بیمار در گروه هپارین و 100 بیمار در گروه انوکساپارین انتخاب گردیدند. گروه هپارین تحت درمان با UFH، ابتدا دوز بولوس 5000 واحد، سپس 1000 واحد در ساعت به صورت وریدی برای حداقل 72 ساعت و گروه انوکساپارین تحت درمان با 1mg/kg انوکساپارین هر 12 ساعت در روز به صورت زیر جلدی برای حداقل 72 ساعت قرار گرفتند. سپس بیماران از نظر میزان مرگ و میر کلی، انفارکتوس میوکارد، آنژین صدری تکرار شونده، نیاز به اقدامات تهاجمی و میزان خونریزی مورد پیگیری و مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: میزان فراوانی آنژین صدری تکرار شونده، مرگ و میر کلی و نیاز به اقدامات تهاجمی در طول مدت بستری در بیمارستان در گروه دریافت کننده انوکساپارین به طور معنی داری نسبت به گروه دریافت کننده هپارین کمتر بود (به ترتیب (p=0.01, p=0.035, p=0.002 اما از نظر میزان فراوانی خونریزی و میزان فراوانی انفارکتوس میوکارد در بین گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (به ترتیب (p=1, p=1.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که انوکساپارین با توجه به اثرات چشمگیری که در پیشگیری از عوارض در بیماران سندرم کرونری حاد بدون بالارفتن قطعه ST دارد می تواند به عنوان- داروی جایگزین هپارین مطرح گردد.

زمینه و هدف: سرماخوردگی شایع ترین بیماری و مهم ترین علت غیبت از محل کار است. بروز این بیماری در سال گذشته دو برابر سال های قبل شده و سبب افت کیفی حج و استفاده از آنتی بیوتیک ها و کورتیکواستروئیدهای نابجا می گردد. شناخت راهکارهای برای پیشگیری از آن به سلامت مسافرین کمک شایانی می کند. در این مطالعه تاثیر داروی سولفات روی و آموزش بر اساس مدل اعتقاد بهداشتی بر بروز این بیماری در زائرین حج در مقایسه با دارونما و آموزش رایج بررسی شده است.روش بررسی: در یک کارآزمایی تصادفی شده شاهددار چهار کاروان مورد مداخله با داروی سولفات روی، آموزش با مدل اعتقاد بهداشتی، دارونما و یا آموزش رایج قرار گرفتند. آموزش با سخنرانی پزشک کاروان، پوستر و پمفلت انجام شد. تعداد عفونت تنفسی فوقانی هر کاروان، مدت بیماری، واکسناسیون آنفلوانزا و رفتارهای بهداشتی، توسط پزشک کاروان جمع آوری گردید. اطلاعات توسط نرم افزار SPSS ویراست 11.5 و با استفاده از آزمونهای Independent samples t-test و c2 تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: مجموعا 646 نفر وارد مطالعه شدند. کل موارد بیماری (با موارد تکراری) 612 نفر بود که با آزمون c2 در بین کاروان ها تفاوت معنی داری داشت (p<0.05) یعنی میزان بروز در زائرین دریافت کننده سولفات روی (با آموزش 76%، بدون آموزش 68%) از دریافت کنندگان دارونما (با آموزش 1.13% و بدون آموزش 1.18%) کمتر بود. استفاده از دستمال در سرماخوردگی بیشترین و استفاده از ماسک کمترین رفتار بهداشتی زائرین در زمان بیماری بود. میانگین مدت بیماری در گروه دریافت کننده دارو و آموزش 3.66 روز و در گروه دریافت کننده دارونما و آموزش 5.6 روز بود.نتیجه گیری: مصرف «روی» در حج در پیشگیری از بروز سرماخوردگی موثر است. آموزش بر پایه مدل اعتقاد بهداشتی مزیتی بر آموزش رایج نداشته است. استفاده از سولفات روی به منظور کاهش بروز سرماخوردگی و تحقیق مجدد با استفاده از نتایج این تحقیق توصیه می شود.

زمینه و هدف: سوختگی یک عامل مهم مرگ و معلولیت در جهان بوده و امروزه پانسمان بیولوژیک یک قسمت مهم درمان سوختگی در مراکز پیشرفته می باشد. با این روش، درصد مورتالیته در مقایسه با سطح سوختگی از 50% مورتالیته در سوختگی 30 درصدی به همان مقدار در سوختگی 80 درصدی رسیده است. با توجه به تجربه کم در استفاده گسترده از پانسمان های بیولوژیک در کشورهای در حال توسعه هدف این مطالعه مقایسه نتایج استفاده پانسمان بیولوژیک با روش سنتی در بیماران با سوختگی وسیع می باشد.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 118 بیمار با سوختگی بین 30-75% سطح بدن مورد بررسی قرار گرفته است. بیماران به طور غیر تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول بیماران راضی به تهیه زنودرم نبوده و به روش سنتی درمان شدند. در گروه دوم بیماران راضی به تهیه زنودرم بوده و درمان سوختگی با روش پانسمان بیولوژیک انجام شد.یافته ها: میزان مرگ و میر در روش سنتی (53 بیمار) برابر 19 نفر (35%) و در روش پانسمان بیولوژیک (65 بیمار) برابر هفت نفر (10.8%) بوده است (p=0.001). در صورت حذف افراد فوت شده، میانگین مدت بستری 31.3 روز در گروه سنتی در مقابل 18.2 روز در گروه پانسمان بیولوژیک بوده است (p=0.0005)، تعداد پانسمان در گروه سنتی 22.1 در مقابل 9.9 در گروه پانسمان بیولوژیک بوده است (p=0.005).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که پانسمان بیولوژیک سبب افزایش بقا بیمار، کاهش مدت بستری و کاهش پانسمان های وسیع روزانه می گردد. انجام یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی توصیه می گردد.

زمینه و هدف: این مطالعه به منظور بررسی تاثیر اضافه کردن فنتانیل به لیدوکائین در بی حسی نخاعی برای عمل سزارین انجام گرفته است.روش بررسی: 60 زن باردار 37 تا 42 هفته، با وضعیت فیزیکی کلاس 1 و 2، مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی جهت انجام سزارین انتخابی تحت بیحسی نخاعی، به یک کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی وارد شدند. بیماران به صورت تصادفی در یکی از دو گروه بی حسی نخاعی با لیدوکائین- نرمال سالین LS (85 میلی گرم لیدوکائین 5% همراه با 0.3 میلی لیتر نرمال سالین) یا لیدوکائین- فنتانیل LF (85 میلی گرم لیدوکائین 5% همراه با 15 میکروگرم فنتانیل) قرار گرفتند. فاصله شروع بی حسی تا رسیدن سطح حس به T4، برگشت سطح حسی به T12، زمان نیاز به اولین دوز مخدر، دوز کلی افدرین، تهوع و استفراغ حین و پس از عمل، خارش، دپرسیون تنفسی، سردرد و آپگار دقایق یک و پنج بررسی شدند.یافته ها: بین زمان شروع بلوک تا رسیدن سطح حسی به T4، میزان افدرین مصرفی، بروز تهوع و استفراغ پس از عمل، خارش و سردرد پس از عمل دو گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت. زمان برگشت سطح حسی به T12 در گروه LF به میزان معنی داری از گروه LS طولانی تر بود (152.6±14.7 در برابر 66.2±11.2 دقیقه، p=0.0009). زمان نیاز به اولین دوز مخدر نیز در گروه LF بیشتر بود (164.2±20.8 در برابر 68.1±11.3 دقیقه، (p=0.0009. بروز تخوع و استفراغ حین عمل نیی به میزان معنی داری در گروه LF بیشتر بود (%20 در برابر صفر درصد، p=0.023). هیچ موردی از دپرسیون تنفسی در دو گروه گزارش نشد. نمره آپگار دقیقه صفر و پنج نوزادان متولد شده در دو گروه مشابه و بین هفت تا ده بود.نتیجه گیری: اضافه کردن فنتانیل به لیدوکائین در بی حسی نخاعی در بیمارانی که تحت سزارین قرار می گیرند می تواند طول مدت بلوک و زمان نیاز به اولین دوز مخدر را افزایش دهد این ترکیب و تاثیری بر آپگار نوزادان ندارد ولی باعث افزایش بروز تهوع و استفراغ حین عمل می گردد.

زمینه و هدف: اختلاف عملکرد دستگاه ادراری تحتانی می تواند علت عفونت های مکرر ادراری Urinary Tract Infection (UTI) و ریفلاکس وزیکویورترال Vesico Ureteral Reflux (VUR) در کودکان باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی فراوانی اختلال عملکرد مثانه در کودکان مبتلا به عفونت ادراری مکرر بوده است.روش بررسی: در طول مطالعه 133 کودک (11 پسر و 122 دختر) وارد مطالعه شدند. دامنه سنی از 7 ماه تا 14 سال متغیر بود. گروه 8 شامل 78 کودک با سابقه UTI مکرر بدون VUR، در حالی که گروه B شامل 55 کودک مبتلا به UTI و VUR بود. بررسی های یورودینامیک (سیستومتری) بر روی تمام این کودکان انجام شد.یافته ها: عملکرد غیر طبیعی سیستم ادراری تحتانی در 98 کودک (73.1%) دیده شد که 57 کودک از گروه A (78.1%) و 41 کودک از گروه B (78.8%) بودند. (p>0.05) شایع ترین اختلال عملکرد دیس سینرژی دترسور اسفنکتر (DSD) بود که در 54% موارد وجود داشت، 46.2% در گروه A و 60% در گروه B. (p<0.05) مثانه ناپایدار در 44 کودک (33%) دیده شد که تفاوت معنی داری در دو گروه نداشت. در 17 بیمار (12.6%) DSD همراه با ناپایداری مثانه بود. از نظر اختلال ادرار کردن حدود 20% کودکان در هر دو گروه هیچکدام از علایم اختلال را نداشتند، در حالی که 80% دیگر علایم مختلفی را گزارش می کردند که شایعترین آنها یبوست و اورجنسی بود. در نیمی از کودکان گروه A و یک چهارم افراد گروه B همزمانی چند علامت دیده می شد از جمله: تکرر ادرار، اورجنسی، ادرار منقطع، بی اختیاری، ادرار قطره قطره و احتباس و یبوست.نتیجه گیری: شایع ترین اختلال عملکردی سیستم ادراری تحتانی در کودکان با UTI مکرر DSD است که در کودکان مبتلا به VUR با فراوانی بیشتری رخ می دهد.

زمینه و هدف: یرقان یکی از شایع ترین مشکلات فراوری اکثریت نوزادان در روزهای اول پس از تولد است. یرقان 24 ساعت اول پس از تولد همیشه پاتولوژیک است. هدف از این مطالعه بررسی شیوع یرقان در 24 ساعت اول پس از تولد و همچنین ارزیابی عوامل خطر موثر بر آن است.روش بررسی: این مطالعه به صورت آینده نگر و مقطعی انجام شد. در تمام نوزادان مبتلا به زردی در 24 ساعت اول پس از تولد، تعیین گروه خون و Rh، هموگلوبین و هماتوکریت، CBC از نظر مرفولوژی اریتروسیتها و شمارش رتیکولوسیت، فعالیت G6PD، تست کومبس غیر مستقیم مادر و تست کومبس مستقیم نوزاد، بیلیروبین توتال، بیلیروبین کونژوگه و غیر کونژوگه انجام شد. همچنین جنس نوزاد، وزن تولد، ضریب آپگار، سن حاملگی، روش زایمان، ترومای زایمانی ناشی از فورسپس یا وانتوز، سفال هماتوم و خونمردگی جلدی، نیاز به احیا، نیاز به NICU، روش تغذیه و از دست دادن غیر طبیعی وزن بررسی شد. سن و پاریتی مادران و سابقه زردی و فرزندان دیگر نیز بررسی شد. بررسی و آنالیز آماری داده ها با استفاده از تستهای t-test, One-way ANOVA و c2 انجام شد.یافته ها: 122 نوزاد از 2096 نوزاد متولد شده در طی یکسال در 24 ساعت اول پس از تولد دچار یرقان شده اند. شیوع زردی در 24 ساعت اول پس از تولد 5.8% بوده است. در این مطالعه شیوع عوامل خطر زردی زودرس نوزاد، به ترتیب عبارتند از ناسازگاری ABO، زودرس بودن عفونت، کاهش فعالیت آنزیم G6PD، سفال هماتوم، آسفیکسی و ناسازگاری Rh ارتباط آماری معنی داری بین سن مادران، تعداد حاملگی های قبلی و روش زایمان با شیوع زردی مشاهده نشد (p>0.05). همچنین ارتباط آماری مهمی بین جنس نوزادان و شیوع زردی زودرس پیدا نشد (p>0.05). ارتباط آماری معنی داری در رابطه با سابقه وجود یرقان نوزادی در خواهران یا برادران نوزاد مبتلا به زردی پیدا نشد (p>0.05).نتیجه گیری: یرقان در 24 ساعت اول پس از تولد شایع نبوده، ولی همیشه پاتولوژیک است و معاینه مکرر نوزاد در روز اول تولد و به ویژه قبل از ترخیص را می طلبد، خصوصا اگر گروه خونی مادر O باشد.

زمینه و هدف: شکاف های دهانی از شایع ترین آنومالی های مادرزادی هستند. کودکان با شکاف دهانی اغلب با نقص های مادرزادی دیگری به خصوص ناهنجاری های قلبی همراهند. میزان بروز انواع ناهنجاری های همراه، در مطالعات مختلف متفاوت گزارش شده است. هدف این مطالعه بررسی میزان بروز ناهنجاری های قلبی همراه در کودکان با شکاف دهانی است.روش بررسی: در این مطالعه کلیه شیرخواران با شکاف دهانی ارجاعی به بخشهای جراحی کودکان بیمارستانهای آموزشی مرکز طبی و بهرامی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران از سال 1370 تا 1384 به طور پروسپکتیو وارد مطالعه گردیدند. بیماران توسط تیم آموزشی متشکل از متخصص کودکان، جراح کودکان و کاردیولوژیست کودکان معاینه و اکوکاردیوگرافی و ثبت شدند. تنها موالید زنده وارد مطالعه و آنومالیهای غیر قلبی و بیماران بدون اکوکاردیوگرافی منظور نشدند. اطلاعات شامل سن، جنس، سابقه ازدواج فامیلی و شکاف دهانی، نوع شکاف دهانی، نتایج اکوکاریوگرافی و انواع آنومالیهای همراه قلبی در پرونده ها جمع آوری و آنالیز گردید.یافته ها: از 284 بیمار مبتلا به شکاف شکاف دهانی، 162 نفر پسر (57%) و 122 نفر دختر (43%) بودند. در تقسیم بندی بر اساس محل ضایعه، 79 بیمار شکاف لب (27.8%)، 84 نفر شکاف کام (29.5%) و 121 نفر (42.6%) شکاف کام و لب داشتند. میزان بروز انواع آنومالیهای مادرزادی قلبی همراه در مجموع 60 مورد (21.1%) و شایع ترین آنومالی قلبی در این مطالعه ASD بود (17 مورد معادل 28.3% آنومالی های قلبی).نتیجه گیری: در بیماران با شکاف لب و کام قبل از هر گونه اقدام جراحی بررسی مشاوره قلبی و اکوکاردیوگرافی روتین انجام و در صورت وجود آنومالی قلبی اقدام درمانی مناسب انجام و آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک تجویز گردد.

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی یکی از عوامل اساسی در کاهش کارآیی، از دست رفتن نیروی انسانی و ایجاد عوارض جسمی و روانی، خصوصا در حرفه های خدمات انسانی، می باشد. با توجه به اهمیت نقش پرستاران در سیستم بهداشتی درمانی، تحقیقی به منظور بررسی رابطه فرسودگی شغلی با سلامت روان پرسنل پرستاری بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران، انجام شد.روش بررسی: این پژوهش توصیفی که از نوع همبستگی و مقطعی می باشد روی 200 نفر از پرسنل پرستاری که بصورت چند مرحله ای احتمالی انتخاب شدند، انجام پذیرفت. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل سه پرسشنامه: ویژگی های دموگرافیک، پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و پرسشنامه سلامت عمومی- 28 بود.یافته ها: در مورد فرسودگی شغلی، در ابعاد خستگی هیجانی و مسخ شخصیت اکثریت واحدهای مورد پژوهش در سطح پایین و در بعد عدم کارآیی فردی اکثریت در سطح بالا قرار داشتند. در مورد سطح سلامت روان 43% از نمونه ها دارای علامت بودند. رابطه بین فرسودگی شغلی و سلامت روان معنی دار بود p<0.001. در مورد متغیرهای جمعیت شناختی، ارتباط بین فرسودگی شغلی با جنس، سن، سابقه کار و همچنین ارتباط بین متغیرهای سابقه کار و نوبت کاری با سلامت روان معنادار بود.نتیجه گیری: با توجه به ماهیت استرس زای حرفه پرستاری و شیوع بالای اختلال در سلامت روان نسبت به جمعیت عمومی و فرسودگی شغلی خصوصا در پرسنل جوان تر و با سابقه کم تر و وجود ارتباط قوی بین دو متغیر سلامت روان و فرسودگی شغلی، بنابراین جهت پیشگیری یا برطرف نمودن مشکل موجود، توجه جدی مسوولین دست اندرکار بهداشت روان دانشگاه ضروری می باشد.

زمینه و هدف: بیماری همولیتیک ناشی از ناسازگاری گروههای خونی ABO یکی از علل شایع زردی بالینی و علت 66 درصد موارد بیماری همولیتیک در نوزادان است. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی بیماری و عوارض آن در نوزادانی که تعویض خون شده اند، انجام گرفت.روش بررسی: این مطالعه آینده نگر و توصیفی طی سه سال بر روی کلیه نوزادان تعویض خون شده انجام شد. معیارهای ورود به مطالعه شامل: نوزادان با گروه خونی A یا B که مادران آنها دارای گروه خونی O بدون عدم تجانس RH بودند و طی دو روز اول عمر دچار زردی غیر مستقیم با تست ایمنوهماتولوژیک مثبت بودند.یافته ها: از مجموع 96 بیمار که تعویض خون شدند، 20% مبتلا به ناسازگاری ABO بودند و بیشترین واکنش بین مادران با گروه خونی O و نوزادان با گروه خونی A بود. 100% نوزادان و 84% مادران دارای یک تست ایمنوهماتولوژیک مثبت بودند. در نوزادان نارس بیماری همولیتیک ناشی از ناسازگاری ABO، چهارمین علت انجام تعویض خون و در نوزادان رسیده دومین علت آن بود. در هر دو گروه عوارض آزمایشگاهی شایع تر از عوارض بالینی بود.نتیجه گیری: 48% علل آلوایمیونیزاسیونها و 42% موارد بیماری همولیتیک ناشی از ناسازگاری گروههای خونی ABO بود. تست مثبت ایمنوهماتولوژیک در نوزاد و مادر نقش مهمی در بروز بیماری همولیتیک داشت. لذا توصیه می شود در مادران با گروه خونی O، در صورت وجود گروههای خونی A یا B در نوزاد در چند ساعت اول بعد از تولد بررسی ایمنوهماتولوژیک در مادر و نوزاد جهت تعیین نوزادان پر خطر انجام شود و با شروع فنوتراپی، ایمونوگلبولین وریدی و پروتوپورفیرین مانع تشدید علایم لیز و کاهش نیاز به تعویض خون و عوارض آن شد.

زمینه و هدف: تغییراتی که در طی سیکل قاعدگی اتفاق می افتد بر روی فعالیت های جنسی زن تاثیر خواهد داشت. یکی از موارد مطرح در سیکل قاعدگی، تغییرات میل جنسی است که در آن کمبود یا فقدان خیال پردازی های جنسی و میل به فعالیت جنسی دیده می شود. جهت بررسی این تغییرات در طی سیکل قاعدگی و ارتباط آن با Premenstrual Syndrome (PMS) تحقیقی انجام شده است.روش بررسی: این بررسی یک مطالعه توصیفی- تحلیلی و از نوع مقطعی و ثبت آینده نگر نشانه های PMS است که بر روی 150 نفر از زنان متاهل شاغل در کارخانجات لوازم خانگی تهران صورت گرفته است. داده ها از طریق پرسشنامه و برگه های ثبت روزانه در طی دو سیکل قاعدگی جمع آوری شد.یافته ها: در این بررسی میانگین سنی افراد 31 سال بدست آمد. بیشترین کاهش میل جنسی در یک هفته قبل از قاعدگی در 27.3% زنان و کمترین کاهش میل جنسی در بعد از اتمام قاعدگی تا یک هفته قبل از قاعدگی (روزهای وسط) 5.3% به دست آمد. 24.7% افزایش میل جنسی را در روزهای وسط بین دو قاعدگی و 27.3% در زمان قاعدگی و 10.7% افزایش میل جنسی را در یک هفته قبل قاعدگی گزارش کردند. این بررسی ارتباط معنی داری بین PMS و تغییرات میل جنسی با p<0.001 نشان داد.نتیجه گیری: در طی سیکل قاعدگی میل جنسی تغییرات عمده ای دارد و بیشترین کاهش میل جنسی مربوط به یک هفته قبل از قاعدگی است. ارتباط بین کاهش میل جنسی و PMS وجود دارد. لذا با درمان علایم PMS بسیاری از موارد کاهش میل جنسی را می توان بهبود بخشید.