مجله دانشگاه علوم پزشکی گیلان
سال:1381 | دوره:11 | شماره:44 |تعداد مقالات:13

مقدمهبیماران متابولیک بخش وسیعی از دانش پزشکی را در بر می گیرد، شناخت بیماری های متابولیک درمان شونده ارثی به چند دلیل مهم است.1- می توان منجر به درمان بیماری شود و از عقب افتادگی رشد ذهنی جلوگیری به عمل آورد. 2- هر چند مقداری از عوارض بیماری قابل برگش ت به جا مانده باشد درمان می تواند بعضی از تصاویر و علایم بیماری را بهبود دهد. فنیل کتونوری کلاسیک به علت نقص کامل فعالیت آنزیم فنیل آلاتین هیدروکسیلاز ایجاد می شود ...

مقدمه: انفارکتوس میوکارد خاموش نوعی انفارکتوس قلبی است که در زمان بروز تشخیص داده نمی شود و تنها به طور تصادفی مشخص می گردد. هدف: این بررسی برای تعیین شیوع اعتیاد به تریاک در انفارکتوس میوکارد خاموش و مقایسه آن باانفارکتوس میوکارد غیرخاموش انجام گردید مواد و روش ها: 676 بیمار (495 نفر مذکر، 181 نفر مونث ) که بر مبنای الکتروکاردیوگرام با تشخیص انفارکتوس میوکارد تمام دیواره ای به یکی ازکلینیک های سرپایی خصوصی شهرستان رشت مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرارگرفتند. موارد انفارکتوس میوکارد زیر دیواره ای و کاذب حذف شد.نتایج: 231 نفر (2/34درصد) از بیماران ، هیچگونه سابقه و شرح حال ویژه انفارکتوس میوکارد را نداشتند (انفارکتوس خاموش ). شیوع کشیدن تریاک در انفارکتوس میوکارد غیرخاموش بطور بارزی از انفارکتوس میوکارد خاموش بیشتر بود 17.5) در برابر 5/6 درصد، P کمتر از 001/0). شیوع خوردن تریاک در انفارکتوس میوکارد خاموش (3/4 درصد) تفاوت بارزی ازنظر آماری با انفارکتوس غیرخاموش (2.9 درصد) نداشت . شیوع مصرف تریاک (کشیدن و خوردن ) در انفارکتوس غیرخاموش بطور بارزی از نوع خاموش بیشتر بود (4/20 در برابر 8/10 درصد،  Pکمتر از 0.005) میانگین سنی P) کمتر از 0001/0)، جنس مونث P) کمتر از 0001/0)، افزایش فشارخون شریانی در مردان  P)کمتر از 0001/0)، دیابت قندی P) کمتر از 0.05)، وسکته مغزی در مردان P) کمتر از 005/0) بطور بارزی در انفارکتوس خاموش بیشتر و شایع تر از نوع غیرخاموش بود. نتیجه گیری: این بررسی نشان می دهد که : 1 - اعتیاد به تریاک از عوامل همراه انفارکتوس میوکارد خاموش نمی باشد. 2 - عواملی چون سن بالا، جنس مونث ، دیابت قندی ، و افزایش فشارخون شریانی و سکته مغزی (در مردان )، از عوامل همراه انفارکتوس میوکارد خاموش می باشند.

مقدمه: زندگی در محیط های بسته و پرتراکم باعث افزایش شیوع بسیاری از بیماری ها از جمله بیماریهای پوستی واگیردار می شود. زندان یکی از مکان های پرجمعیت می باشد که می تواند نقش مهمی در اشاعه بسیاری از بیماریها از جمله بیماریهای پوستی واگیردار داشته باشد. هدف: این مطالعه با هدف تعیین شیوع بیماریهای پوستی واگیردار (گال - شپش - زگیل - عفونتهای پوستی درماتوفیتی و مولوسکوم) در زندانیان زندان لاکان شهرستان رشت در سال 1380 انتخاب گردید. مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی تمام زندانیان زندان لاکان رشت انتخاب گردیدند موارد مشکوک به آلودگی مورد معاینه بالینی قرار گرفت. نتایج: از مجموع 2100 نفر زندانی مورد مطالعه 2055 نفر مرد و 45 نفر زن بودند که 356 نفرمبتلا به انواعی از بیماریهای مذکور بودند. بیشترین شیوع در ارتباط با عفونتهای قارچی درماتوفیتی در نواحی مختلف بدن به میزان 28/6%، شپش 1/5%،گال 5/4% و زگیل 1% بود. عفونت با ویروس عامل مولوسکوم وجود نداشت . کمترین سن مبتلایان 18سال و بیشترین 70 سال و میانگین سنی 84/11±38/36 بود. نتیجه گیری: این بررسی وضعیت کلی ومشکلات عمده پوستی را درزندانیان زندان لاکان شهرستان رشت نشان می دهد.انتظار می رود با تلاش مسئولین زندان و مقامات بهداشتی راهکارهای مناسب جهت پیگیری و درمان به موقع بیماریهای عفونی شایع پوستی در زندان تدوین و اجرا گردد.

مقدمه: هر ساله 400000 مورد جدید لیشمانیوز پوستی گزارش می شود و عدم پاسخگویی به درمان انتخابی (گلوکانتیم) رو به افزایش است. در صورت مقاومت دارویی، الوپورینول خوراکی نیز به درمان اضافه می شود. هدف: در این تحقیق اثر الوپورینول بر پروماستیگونهای مقاوم به لیشمانیا تروپیکا ارزیابی شده است.مواد و روش ها: پروماستیگوتهای L.tropica در مجاورت غلظت های افزاینده گلوکانتیم کشت داده شد تا نوع مقاوم به 250 میلی گرم بر میلی لیتر الوپورینول حاصل شد. پس از بررسی سیتولوژیک انواع مقاوم در هر مرحله تأثیر غلظت های مختلف الوپورینول بر هر دو نوع وحشی و مقاوم، با شمارش تعداد و محاسبه درصد رشد، اندازه گیری شد. سپس تفاوت این متغیرها در هر نوع و مابین دو نوع مقایسه شد.نتایج: در انواع مقاوم ابعاد پروماستیگوتها کاهش یافته و دم آنها کوتاهتر و ضخیم تر و یا در بعضی موارد ناپدید شد. سیتوپلاسم مضرس و کینتوپلاست به هسته نزدیکتر شده بود. الوپورینول موجب کاهش درصد رشد و تعداد در پروماستیگوتهای مقاوم اولیه شد. اما درصد رشد نوع مقاوم در حضور تمام غلظتهای الوپورینول بطور معنی داری کمتر از نوع اولیه بود.نتیجه گیری: مکانیسم های مقاومت به گلوکانتیم منجر به تغییرات مورفولوژیک و سرعت رشد در پروماستیگوت ها شده اند. الوپورینول موجب کاهش درصد رشد و تعداد در هر دو نوع شد. اما حساسیت پروماستیگوت های لیشمانیا تروپیکای مقاوم آزمایشگاهی به الوپورینول بیش از انواع اولیه بوده است. این نتایج با بررسی های کلینیکی قبلی نیز هماهنگی دارد.

مقدمه: اختلالات الکترولیتی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه شایع می باشد و منیزیوم یکی از مهمترین یونهایی است که اختلال آن موجب بی ثباتی همودینامیک ، اختلال عملکردقلب و عروق ، ضعف عضلانی ، تشنج ، شکست در جدا سازی بیمار از حمایت تنفسی و تغییر میزان سایریونهای با اهمیت می شود. زمان شروع اختلالات سطح سرمی منیزیوم پس از صدمات و تأثیر نوع صدمات بر این تغییرات درمقاله حاضر مورد بررسی قرار گرفته است .هدف: در این مطالعه توصیفی تحلیلی سطح سرمی یون منیزیوم بیماران ضربه سر با بیماران صدمه به اندام درهنگام ورود به بخش مراقبت ویژه در سال 1380 مقایسه گردید . مواد و روش ها: نمونه ها شامل 30 بیمار ضربه سر و 30 بیمار دچار ترومای اندام بستری شده در بخش مراقبت ویژه پس از 24 ساعت اقامت در اورژانس بودند، دو گروه سابقه بیماری زمینه ای نداشتند و سابقه مصرف دارو را نیز نداشتند و از نظر جنس مشابه بودند. روش اندازه گیری منیزیوم Calorimetric Spectrophotometry بود و با ماده Xylidylblue انجام می گرفت. آزمون آماری مورد استفاده T - student و تست دقیق فیشر بود در زمان ورود به بخش مراقبت ویژه از بیمار نمونه خون جهت بررسی سطح سرمی یون منیزیوم گرفته شد.نتایج: نتایج حاصل نشان داد که میانگین سطح سرمی Mg در گروه ضربه سر 1.84±0.19 meq/L ‏ودر گروه صدمه به اندام 2.23±0.29 meq/L بود و اختلاف سطح منیزیوم دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی دار داشت (P< 0.02)، لذا در مقایسه با صدمه به اندام در بیماران ضربه سر کاهش منیزیوم سرم زودترو شدیدتر اتفاق می افتاد. نتیجه گیری: نتیجه نهایی این که یون منیزیوم در ساعات اولیه ورود بیماران به بخش مراقبت های ویژه باید مد نظرقرار گیرد و به اصلاح به موقع آن توجه گردد.

مقدمه: نوکاردیوزیس ریوی عفونت مزمن و خطرناکی است که در اثر جایگزینی باکتری هایی از راسته اکتینومایست هوازی به نام نوکاردیا در دستگاه تنفس انسان به وجود می آید. این بیماری معمولا در افرادی که دچار ضعف سیستم ایمنی هستند و یا مبتلایان به عفونت های مزمن تحت درمان های طولانی مدت آنتی بیوتیکی و کورتیکوستروییدی و نیز دریافت کنندگان پیوند عضو دیده می شود. هدف: این مطالعه به منظور بررسی عفونت های نوکاردیالی در بیماران ریوی بستری و مراجعه کننده به بیمارستان های امام خمینی (ره)، دکتر شریعتی و نیز واحد قارچ شناسی پزشکی دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران صورت گرفت. مواد و روش ها: نمونه گیری به مدت 12 ماه و با جمع آوری 150 نمونه قابل قبول از مایع شستشوی برونش (BAL) از بیماران بستری یا مراجعه کننده به مراکز ذکر شده انجام گردید.نتایج: در این مطالعه 59% بیماران را مردان و 41% را زنان تشکیل می دادند. براساس آزمایشات میکروسکوپی، کشت و تست های تشخیصی - افتراقی، 2 مورد نوکاردیا استروییدس (3/1%) جدا گردید.بحث: با توجه به نتایج بدست آمده از این بررسی، شایسته است تا نسبت به حضور نوکاردیا های بیماری زا در بیماران ریوی توجه بیشتری معطوف گردد.

مقدمه: عمل سزارین شایعترین عمل جراحی انجام شده در مراکز درمانی بوده و درد پس از عمل از شکایات شایع بیماران محسوب می شود. یکی از مکانیسم های درد کشش و ایسکیمی بافت است . چون دوختن صفاق ممکن است باعث ایجاد ایسکیمی موضعی و تحریک درد شود. هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر بازگذاشتن صفاق بر درد پس از عمل سزارین می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی دو سوکور نمونه گیری به صورت غیرتصادفی (تعداد 150 نفر) و تقسیم بیماران به دو گروه به صورت تصادفی با استفاده از پاکتهای در بسته کددار انجام شد، درگروه مطالعه صفاق جداری باز گذاشته و در گروه شاهد صفاق به روش معمول دوخته شد.متغیرهای زمینه ای و مورد بررسی در فرم مخصوص جمع آوری شد، ارزیابی شدت درد به روش مقیاس مدرج دیداری در دو مرحله به فاصله 12 ساعت از هم انجام شد. آنالیز آماری با استفاده از آزمون هایt ، مان ویتنی و کای دو انجام گرفت . α=%5 در نظر گرفته شد.نتایج:افراد دو گروه از نظر متغیرهای زمینه ای ، نوع برش شکمی و نوع بیحسی تفاوت معنی داری نداشتند میانگین شدت درد در گروه مطالعه در هر دو مرحله از گروه کنترل بیشتر بود (P>0.001). میانگین دفعات تزریق مسکن نیز در گروه مطالعه کمتر از گروه کنترل بود.نتیجه گیری : با توجه به اینکه بازگذاشتن پریتوین حین جراحی مزایای زیادی مثل کم شدن میزان جسبندگی بعد از عمل دارد براساس یافته های این مطالعه کاهش درد پس از عمل نیز به عنوان یک مزیت باز گذاشتن پریتوین در نظر گرفته می شود.

مقدمه: جنس بروسلا شامل 6 گونه می باشد که از میان آنها تنها چهار گونه در انسان بیماری زا است؛ بروسلا آبورتوس، بروسلا ملی تنیس، بروسلا سوئیس و بروسلا کانیس. بروسلاها باکتری های کوچک غیرمتحرک، گرم منفی، بدون کپسول و به فرم کوکوباسیل می باشند و این باکتری انگل داخل سلولی سیستم رتیکولوآندوتلیال است و عفونت ناشی از بروسلا انتشار جهانی دارد.هدف: در این بررسی نتایج تست های سرولوژیک بدست آمده از 500 نمونه مشکوک به بیماری مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش ها: روش های مختلف آزمایش شامل: رزبنگال، رایت سریع، رایت لوله ای، کومبس رایت، 2ME و IFA می باشند که نتایج حاصل از آزمایشات فوق به ترتیب زیر مورد مقایسه قرار گرفته اند.نتایج: تیتر آنتی بادی ضدبروسلایی در آزمایش رزبنگال 4/24%، رایت سریع22.2% ، رایت لوله ای 2/21%، کومبس رایت 8/23% و ایمونوفلورسانس غیرمستقیم 4/%21 بود. میانگین هندسی (GMRT) تیتر آنتی بادی ضدبروسلایی نیز به ترتیب زیر بود: رایت لوله ای 5/284، کومبس رایت 4/294 و .326.3 (IFA) توزیع فراوانی نسبی تیتر آنتی بادی ضدبروسلایی براساس سن و جنس، مشخص می کرد که درصد آلودگی مردان با 3/38% بیشتر از زنان (6/15%) بود و بیشترین موارد مثبت مربوط به گروه های سنی کمتر از 20 سال و کمترین به گروه های سنی بیش از 46 سال تعلق داشت. توزیع فراوانی نسبی آنتی بادی ضدبروسلایی براساس فصل نیز نشان می داد که در فصول مختلف درصد موارد آلودگی دارای اختلاف معنی داری نبود. ویژگی تست IFA بیشتر از آزمایش رایت لوله ای نشان داده شده است (98%) و حساسیت تست IFA بیشتر از آزمایش 2ME مشخص گردید (100%)نتیجه گیری: به طور کلی، به کارگیری تست IFA در مورد مبتلایان به بروسلوز دارای موارد مثبت کاذب و منفی کاذب کمتری می باشد.

مقدمه: مقاومت آنتی بیوتیکی سالمونلا تیفی از چند دهه گذشته در حال افزایش بوده است. الگوی مقاومت در مناطق مختلف متفاوت بوده و بستگی به عوامل متعددی دارد و آگاهی از آن برای پزشکان هر منطقه جهت به کارگیری صحیح آنتی بیوتیک ها در درمان بیماران ضروری میباشد . هدف: هدف این مطالعه بررسی مقاومت آنتی بیوتیکی سالمونلاهای تیفی جدا شده بیماران تیفوییدی بستری در مرکز آموزشی درمانی رازی رشت بود.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی 86 مورد کشت خون مثبت از نظر سالمونلا تیفی و آنتی بیوگرام آنها در مدت سه سال 1377-1380 و توزیع موارد بیماری در طول زمان در مرکز آموزشی درمانی رازی رشت بررسی گردید.نتایج: نتایج بدست آمده نشان داد که موارد مقاوم به چند آنتی بیوتیک (MDR) اندک بوده (1 مورد مقاومت به سفتی زوکسیم و تری متوپریم سولفامتوکسازول و آموکسی سیلین) و توزیع موارد بیماری به صورت تک گیر بوده است. بیشترین درصد مقاومت , نسبت به آمپی سیلین و آموکسی سیلین به ترتیب (7/19%) و (22%) بوده است. مقاومت به تری متو پریم سولفا متوکسازول و سفتی زوکسیم به ترتیب (8/5%) و (8/4%) بوده است. مقاومت نسبت به کلرا مفنیکل و سیپرو فلوگزاسین وجود نداشت .نتیجه گیری: سالمونلاتیفی مقاوم به چند دارو و در منطقه ما در حد ناچیزی است و در درمان بیماران تیفوییدی میتوان از آنتی بیوتیکهای رده اول مثل تری متو پریم سولفا متوکسازول، کلرا مفنیکل و در صورت حساس بودن باکتری از آمپی سیلین یا آموکسی سیلین استفاده نمود .

مقدمه: اگرچه استفاده از داروهای مخدر وریدی یا عضلانی و یا داروهای ضد التهابی برای کنترل درد بعد از عمل بسیار رایج است ولی عوارض جانبی این داروها باعث ایجاد محدودیت در استفاده از این داروها می گردد. هدف: در این مطالعه موثر بودن تجویز داخل نخاعی میدازولام در اداره درد حاد پس از عمل جراحی سزارین مورد مطالعه قرار گرفته است.مواد و روش ها: از 151 بیمار که تحت بی حسی نخاعی قرار می گرفتند، 75 بیمار، 80 میلی گرم لیدوکائین هیپربار به علاوه 5/2 میلی گرم میدازولام دریافت می نمودند و در گروه شاهد 76 بیمار بی حسی نخاعی را با 80 میلی گرم لیدوکائین هیپربار دریافت می نمودند. در مرحله پس از عمل جراحی، درد بیمار توسط سیستم نمره دهی درد از راه دیداری در یک و سه ساعت پس از سزارین مورد ارزیابی قرار می گرفت.نتایج: میانگین نمره درد بر اساس سیستم نمره دهی دیداری در یک و سه ساعت پس از سزارین در گروه مورد و شاهد بترتیب عبارتند از: (2/1±5/2 و 9/1±9/4) و 5.9±1.7) و 5/1 ± 8/8) با (p<0.0001). تجویز کتامین، افت فشار خون و لرز در گروه مورد کمتر از گروه کنترل بود. (p<0.01) که به ترتیب عبارتند از (3/1 در برابر (%50 و (3/29% در برابر 1/42%) و (4% در برابر 9/57%). نتیجه گیری: میدازولام اینتراتکال بدون عارضه جانبی درد پس از عمل جراحی را کاهش می دهد.  

مقدمه: 90-50 درصد زنان بار دار درطی این دوران مبتلا به کمر درد می شوند . زنانی که پیش از بارداری نیز کمر درد داشته اند ویا در زمان بار داری قبلی کمر درد را تجریه کرده اند بیشتر در معرض ابتلاء به کمر درد می باشند0هدف: هدف این مطالعه بررسی فراوانی نسبی انواع کمردرد در زنان باردار بوده است .مواد و روش ها: جهت بررسی فراوانی نسبی انواع درد های کمری در زنان بار دارمطالعه بصورت مقطعی 200 مورد مراجعه کننده به کلینیک طی مدت پنج سال(80-75) که شکایت از کمردرد داشتند مورد معاینه و بررسی تشخیصی قرار گرفتند و بر اساس زمان شروع درد در چهار گروه 12-0 هفته ، 24-13 هفته ، 30-25 هفته و 40-31 هفته و بر اساس نوع درد در سه گروه کمر درد در ناحیه ساکروایلیاک، کمر درد در ناحیه تحتانی کمر(LBP )  و کمر درد در ناحیه فوقانی (HBP) قرار گرفتند0نتایج: در بررسی انجام شده از 200 خانم حامله 162 نفر (81 درصد) حاملگی قبلی داشتند و 73 درصد کمر درد را تجربه کرده بودند و 38 نفر (19 درصد) برای اولین بار مبتلا به کمر درد می شوند. فراوانی انواع کمر درد در هفته های مختلف حاملگی به قرار زیر بود:الف: درگروه اول یا 12-0 هفتگی بیشترین نوع کمر درد درناحیه ساکروایلیاک بود( 46%) و LBP وHBP بترتیب40% و 14% را شاملمی شدند0ب: در هفته های 24-13 : کمر درد ناحیه ساکروایلیاک به 48% رسیده و ازمیزانLBP ،(34%) وHBP ، (18%) کاسته شده بود0ج: در هفته های 30-25 : بیشترین کمر درد در ناحیه ساکروایلیاک، (50% ) دیده شد0 د: درهفته های 40-31: فراوانی نسبی درد ناحیه ساکروایلیاک افزایش یافته(54% ) و از میزانLBP ، (24%)  وHBP ،(20%)  کاسته شده بود0 نتیجه گیری: بهترین درمان در کمردرد دوران حاملگی پیشگیری با روشهای مختلف است

مقدمه: هیپروترفی خوش خیم پروستات (BPH) یکی از علل اختلالات ادراری می باشد . در سن 55 سالگی تقریبا 25% مردان و در سن 70 سالگی حدود 50% مردان دارای علائم (BPH) می باشند. اتیولوژی (BPH) دقیقا مشخص نیست .هدف: این مطالعه با هدف تعیین بیماران جراحی شده با تشخیص BPH به صورت گذشته نگر در بیمارستان رازی انجام گرفت. مواد و روش ها: دراین مطالعه توصیفی جمع آوری اطلاعات به طور گذشته نگر از ابتدای سال 1373 تا اواخر سال 1377 در بخش ارولوژی بیمارستان رازی رشت در روی 632 بیمار انجام شده است .نتایج: حدود 9/14% از کل بیماران بستری بخش ارولوژی بیمارستان رازی رشت را بیماران مبتلا به BPHتشکیل می دادند. بیشترین گروه سنی مربوط به بیمارانی بود که در دهه هفتم زندگی قرار داشتند (8/41).شایعترین علامت بیماران احتباس ادراری بود (4/42%). بی اختیاری ادراری در 25 بیمار (4%) ، هماچوری آشکار (gross) در 11 بیمار (7/1%) رخ داده بود. به لحاظ آزمایشگاهی هماچوری در 36 بیمار (1/%4) وجود داشت .19 بیمار (3%) دارای کراتینین بالای 1.5 mg/dl بودند و 613 بیمار دیگر کراتینین نرمال داشتند. به لحاظ پاتولوژی در 482 بیمار (4/82%) هیپرپلازی خوش خیم و در 77 بیمار (2/13%) هیپرپلازی خوش خیم همراه پروستاتیت و در 26 بیمار (4/ (%4کانسر پروستات گزارش گردید . در این مطالعه با افزایش سن شیوع BPH افزایش یافته بود.نتیجه گیری: شیوع بالای احتباس ادراری در این مطالعه می تواند به دلیل تاخیر مراجعه بیماران ما باشد . فراوانی نسبی کانسر پروستات در بیمارانی که با تشخیص BPH عمل جراحی شده اند مشخص گردیده است .این مطالعه سیمای روشن تری از بیماری BPH رادر منطقه نشان می دهد و برای مشخص کردن وضعیت دقیق اپیدیمیولوژیک نیاز به مطالعات وسیع تری است .