مجله دانشگاه علوم پزشکی گیلان
سال:1380 | دوره:10 | شماره:40-39 |تعداد مقالات:25

مقدمه ویروس واریسلازوستر (VZV) عضوی از فامیل ویروس هرپس ویروسها (herpesvirus) بوده و دو سندرم بالینی ایجاد می کند: آبله مرغان (varicella) وزوستر (shingles) بروز ابتلا در مادران در نواحی که ایمن نشده اند 0.7 در هزار حاملگی است. شایعترین نمای بالینی ملاحظه شده در سندرم فیتال واریسلا، اسکارپوستی در محل انتشار درماتوم و ضایعات پوستی و زیکولر، هیپوپلازی اعضا پارزی و ضایعات چشمی است. معرفی این بیمار از آن جهت حایز اهمیت است که آبله مرغان نوزادی (perinatal) به عنوان یک بیماری جلدی – عصبی نادر مطرح بوده و در طی ده سال گذشته در بیمارستان هفده شهریور رشت که بیمارستان ارجاعی استان گیلان است، مورد مشابهی گزارش نشده است، ضمنا آرتریت مفصل زانوی بیمار جزو خصوصیت جالب بیماری است ...  

قطع شیردهی مادران پس از بارداری، خصوصا در شش ماه اول پس از زایمان، می تواند اثرات سویی بر روی سلامت جسمی و روانی مادر و کودک و همچنین رابطه بین آن دو بجا گذارد. علیرغم شیوع تقریبا بالای انواع اختلالات روانپزشکی در مادران پس از زایمان، تاکنون شواهد مستقیمی دال بر رابطه بین این اختلالات با قطع شیردهی در مادران ارایه نشده است. در این تحقیق تلاش شده است که به این سوالات پاسخ داده شود: آیا تفاوتی بین میانگین سلامت روانی عمومی، افسردگی و اضطراب مادرانی که شیردهی خود را قطع نموده و یا از شیر کمکی استفاده کرده اند با مادرانی که منحصرا از شیر خود استفاده می کنند، وجود دارد یا خیر؟ در این راستا در یک مطالعه مقطعی به مدت 6 ماه از 300 مادری که در شش ماه اول پس از زایمان خود قرار داشته و واجد شرایط بوده اند، تست سنجش سلامت عمومی (GHQ-28)، تست افسردگی بک (BDI) و تست اضطراب (STAI) به عمل آمد و از روشهای آماری ANOVA یک طرفه،t-Test  و کروسکال والیس برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. از نتایج اینگونه استنباط شده است که تفاوت های معنی داری در میانگین اختلال روانی عمومی (P=0.02) و اضطراب (P<0.001) بین مادران با قطع شیردهی و شیردهی مخلوط با گروه شیردهی انحصاری وجود دارد. معهذا این تفاوت برای افسردگی معنی دار نبوده است .(P=0.18) انجام یک مطالعه طولی جهت بررسی رابطه علت و معلولی سلامت روانی و ادامه شیردهی پیشنهاد می شود.

کمبود ید و اختلالات ناشی از آن بزرگترین و مهمترین مشکل بهداشتی - تغذیه ای در تمام دنیا محسوب می شود. این اختلالات در ایران نیز شناخته شده و برنامه کنترل و پیشگیری از بروز این اختلالات از جمله تولید و توزیع نمک یددار از سال 1368 به مرحله اجرا درآمده است. به منظور پایش برنامه کشوری مبارزه با کمبود ید در سال 1357، این بررسی در دانش آموزان 8 تا 10 ساله استان گیلان انجام شد. طی یک بررسی توصیفی - مقطعی از طریق نمونه گیری تصادفی تعداد 1350 دانش آموز (به تعداد مساوی دختر و پسر) از نظر شیوع گواتر از طریق معاینه بالینی، اندازه گیری  T3و T4 وTSH سرم به روش رادیوایمیونواسی و جذبT3  رزین نمونه ادرار برای اندازه گیری ید ادرار به روش هضم مورد بررسی قرار گرفتند. میانگینT3  و  T4و TSH سرم به ترتیب10±1.7 µg/dI ،  151±71 ng/dIو 2±1.5 µIU/mI بود. تفاوتی بین آنها در دو جنس و بین دانش آموزان شهری و روستایی وجود نداشت.3 نفر (0.2%) T4 بالاتر از 12.5 μg/dI داشتند،  TSHبالاتر از 5 µIU/mI در یک نفر مشاهده شد. میانه دفع ادراری ید در جمعیت مورد مطالعه 23 µg/dI بوده که در 94% موارد بیشتر از 10 µg/dI بود. ید ادرار کمتر از 5 µg/dI در 3% موارد وجود داشت. درصد کلی گواتر در استان 72% بوده (دختران 72% و پسران 72%) یافته های این بررسی نشان می دهد که 7 سال پس از شروع یدرسانی و 2 سال پس از آنکه بیش از نیمی از جمعیت استان از نمک یددار استفاده کرده اند، ید ادرار در گروه سنی 8 تا 10 ساله استان در مقایسه با بررسی های قبلی افزایش نشان داده و به حد مطلوب سازمان جهانی بهداشت رسیده است. اما با توجه به اینکه هنوز 72% از جمعیت مورد مطالعه مبتلا به گواتر هستند، این استان در سال 1375 از نظر گواتر هیپر آندمیک محسوب می شود.

بیماری افسردگی چهارمین مشکل فراگیر بهداشتی اعلام شده از طرف سازمان بهداشت جهانی است. شدت ناتوان کنندگی آن قابل مقایسه با هشت بیماری عمده طبی مزمن می باشد. پی آمد وجود این بیماری در مبتلایان به سکته قلبی، وخیم تر شدن حالت جسمی و روحی آنهاست. هدف این پژوهش تعیین شیوع افسردگی در مبتلایان به سکته قلبی بود. این مطالعه مقطعی و آزمودنیهای آن را همه 234 بیمار مبتلا به سکته قلبی که طی سه ماه از اسفنده 79 لغایت اردیبهشت 80 در بیمارستان حشمت رشت بستری بودند، شامل می شدند. با استفاده از پرسشنامه افسردگی بک، بیمارانی که بیش از ده امتیاز کسب می کردند از نظر انواع افسردگی مورد ارزیابی بالینی با بهره گیری از DSM-IV قرار گرفتند و متغیرهای جنس و سن، شغل، محل زندگی، تحصیلات و وضعیت تاهل نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار Spss آزمون آماری خی دو انجام شد. از 234 بیمار مبتلا به سکته قلبی 137 نفر (58.5%) مذکر و 97 نفر (41.5%) مونث بودند و 123 نفر (52.6%) آنها، افسردگی داشتند. در میان مبتلایان به افسردگی، افسردگی اساسی با تعداد 51 نفر (21.8%) بیشترین فراوانی را به خود اختصاص داده بود. پس از آن به ترتیب افسردگی جزیی، کج خلقی، افسردگی زودگذر عود کننده قرار داشتند. از میان عوامل زمینه ای، ارتباط سن، جنس، محل سکونت و وضعیت تاهل با افسردگی معنی دار نبود ولی در مورد شغل و میزان تحصیلات این ارتباط معنی دار بود (P<0.05). نتایج این مطالعه نشان داد که افسردگی در مبتلایان به سکته قلبی بستری در بیمارستان شایع بوده لازم است به موقع شناخته و درمان شود.

عصب سیاتیک که عصب دهی قسمت اعظم اندام تحتانی را به عهده دارد، در قسمتهای مختلف مسیر خود می تواند دچار آسیب شود. از محلهای شایع آسیب این عصب ناحیه سرینی می باشد که می تواند به عللی مانند شکستگی و در رفتگی های لگن و ران، متعاقب آرتروپلاستی هپ و تزریقات داخلی سرینی روی دهد.در چند سال اخیر به دفعات شاهد صدمه به عصب سیاتیک به وسیله تزریق داخل سرینی دیکلوفناک بوده ایم که گاهی باعث ایجاد عوارض وخیم و مشکلات قانونی فراوانی گردیده است. این مطالعه با هدف دستیابی به اطلاعاتی که ممکن است به شناخت و احتمالاً پیش گیری از این مشکلات کمک کند، انجام شده است.در مطالعه حاضر که به صورت گذشته نگر جمع آوری شده، تعداد 11 مورد از این بیماران را در طی یک دوره 4 ساله مورد بررسی بالینی و الکترودیاگیوستیک قرار داده ایم. تمام بیماران یک بار در طی ماه اول و اکثرا بطور مسلسل، حتی تا 2 سال بعد از ضایعه مورد بررسی بالینی و الکترودیاگئوستیک شامل آزمایش سرعت هدایت عصبی (NCS) و الکترومیوگرافی (EMG) قرار گرفته اند.نکته مهم این است که افراد مبتلا کودک، مسن و یا مردان جوان لاغر بوده اند. از 11 بیمار مذکور، 8 بیمار (73%) ضایعه کامل عصب پرونتال مشترک (Foot drop) داشته اند که در 4 مورد همراه با درجاتی از آسیب عصب تی بیال بوده است. در 3 مورد (27%) نیز آسیب ناکامل (Partial) عصب پرونتال مشترک روی داده است. نکته قابل توجه این است که هیچ گاه عصب تی بیال به تنهایی درگیر نبوده و هرگز درگیری آن از نوع کامل نبوده است. پایوفیزیولوژی آسیب در تمام موارد به صورت تخریب اکسونی بوده و به نظر می رسد پاتوژنز آن تحریک شیمیایی (نوریت توکسیک) می باشد.پیش آگهی در موارد آسیب کامل بسیار بد بوده و عملا هیچ گونه بهبودی مفیدی مشاهده نشده است. با توجه به نتایج حاصله، به نظر می رسد باید داروهای مناسبی را جایگزین دیکلوفناک تزریق نمود. در صورت نیاز به استفاده از شکل تزریقی فعلی دیکلوفناک اجتناب از تزریق آن در افراد کمتر از 14 سال، بیماران مسن و افراد لاغر به ویژه مردان، منطقی می نماید.

پلی پپتید فعال کننده رگ (VIP) ترکیبی است که در سیستم های نوروترانسمیتری و مسیرهای عصبی مختلفی در مغز حضور دارد. نقش این ماده در اعمال فیزیولوژیک مختلفی چون تنظیم خواب و بیداری و ایجاد ریتم های زیست شناختی آشکار شده است.در این پژوهش تاثیر تزریق دوز واحد یک آنتاگونیست صناعی برای VIP موسوم به Leu 174-CI-D-Phe/6، به صورت داخل بطن مغزی و در زمانهای سیرکادین مختلف، بر ریتم شبانه روزی استراحت و حرکت در موش صحرایی در شرایط Free run مورد آزمایش قرار گرفته است.نتایج این بررسی نشان داد که ساعت مغز در زمان مشخصی از فعالیت ریتمیک خود (CT6) به تزریق این ماده حساس است و این حساسیت را با تقدم فاز (Phase advance) در روزهای بعد از تزریق نشان می دهد در صورتیکه تزریق مشابه در زمانهای دیگر بر ریتم بیولوژیک استراحت و حرکت تأثیری نداشت.با توجه به نتایج آزمایش ما و بررسی های سایرین تاثیرپذیری ریتم های لوکوموتور از سیستم VIPergic آشکار می شود. با توجه به اینکه قبلا موثر بودن آنتاگونیست بکار رفته در این آزمایش برهومیوستاز خواب نیز آشکار شده است، و با در نظر گرفتن این نکته که گیرندگان درگیر در مورد این دو پدیده از نظر نوع و انتشار متفاوتند، بنابراین آنتاگونیست صناعی بکار گرفته شده برای رسپتورهای VIP اختصاصی نمی باشد.

انفارکتوس حاد میوکارد اولین عامل در بسیاری از کشورهای دنیا است. طی چند دهه گذشته و بخصوص در دهه 1960 با اتخاذ درمان ترمبولیتیک (Therapy Thrombolytic) و چند سال اخیر درمان تهاجمی و آنژیوپلاستی (Primary Angioplasty) مرگ و میر ناشی از انفارکتوس حاد میوکارد کاهش چشمگیر یافته است و مهمتر از آن، با توجه و دقت بیشتر در شناسایی و کنترل هر چه بیشتر و بهتر هوامل خطر ابتلا بهCAD ، طی سالهای گذشته سن ابتلا به AMI افزایش قابل ملاحظه داشته است.در این مطالعه توزیع سنی بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد در فاصله یک دهه یعنی سال 1368 بت ستل 1378 در یک هزار بیمار که با تشخیص انفارکتوس حاد میوکارد در بیمارستان دکتر حشمت رشت بستری بوده اند، بر اساس نتایج این مطالعه سن بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد سال 1368 به طور میانگین 58.08 سال و در سال 1378 19.98 سال بوده که نشان دهنده 1.9 سال افزایش در میانگین سنی بیماران در فاصله یک دهه است (P<0.015). افزایش آگاهی جامعه نسبت به اهمیت بیماری در سلب سلامتی و کاهش طول عمر انسان، امکان دسترسی به خدمات تشخیصی، درمانی در بسیاری نقاط کشور و احتمالا بهبود رژیم غذایی در بیماران مبتلا به افزایش چربیهای خون، پرفشاری خون، دیابت قندی، از جمله عوامل مؤثر در افزایش سن ابتلا به انفارکتوس حاد میوکارد می باشد.

لرز پس از عمل مساله شایعی است که مشکلات بسیاری را بدنبال دارد. از این رو پیشگیری از آن بخصوص در بیماران مبتلا به بیماری ایسکمی قلبی و افراد مسن حایز اهمیت است. اتیولوژی لرز ناشناخته است گرچه تصور می شود هیپوترمی حین عمل یک علت آن باشد، علت احتمالی دیگر برای تب و لرز ثانویه، فعال شدن پاسخ های التهابی و آزاد شدن سیتوکینها بدنبال ترومای جراحی است. دگزامتازون تفاوت بین دمای پوست و دمای مرکزی را کاهش داده و پاسخهای التهابی را نیز کنترل می کند. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر دگزامتازون بر میزان بروز لرز پس از عمل جراحی بوده است. این مطالعه بصورت کارآزمایی و دو سویه کور بر روی 250 نفر از بیماران در محدوده سنی 60-20 سال (زن و مرد) و کلاس بیهوشی 1 و  (ASA class I.II) 2انجام شد. بیماران قبل از جراحی الکتیو به صورت تصادفی به دو گروه دگزامتازون 0.25 mg/kg) دگزامتازون قبل از القای بیهوشی) و گروه پلاسبو تقسیم شدند. تمام بیماران تحت مونیتورینگ استاندارد قرار گرفتند و نحوه اداره بیهوشی در همگی یکسان بود. در ریکاوری بروز لرز پس از عمل و دمای بدن بیماران بمدت یکساعت بررسی و ثبت شد. در مقایسه با پلاسبو، دگزامتازون میزان بروز لرز پس از عمل را کاهش داد (40% در مقایسه با %16.7) (P<0.001)در نتیجه این مطالعه نشان داد که تجویز دگزامتازون قبل از القای بیهوشی در کاهش بروز لرز پس از عمل جراحی در ریکاوری موثر است و این اثر به طول مدت عمل جراحی ارتباطی ندارد.

نوجوانی از مهمترین مراحل رشد و تکامل انسان می باشد که ویژگیهای رشدی این مرحله می تواند زمینه ساز بروز انواع اختلالات رفتاری، بزهکاری و سوء مصرف مواد و بیماریهای روانی باشد. با توجه به افزایش تعداد نوجوانان و جوانان در ساختار جمعیتی ایران، شناخت سریع و برنامه ریزی مناسب برای کنترل این اختلالافات، حایز اهمیت می باشد.هدف از انجام این مطالعه، بررسی شیوع کلی آسیب شناسی روانی در دانش آموزان مقطع متوسطه شهر رشت در سال 1380 بود، که به این منظور، طی یک مطالعه مقطعی، 557 نفر از دانش آموزان مقطع متوسطه شهر رشت با استفاده از آزمون استاندارد SCL90R (Symptom Checklist 90 Rewised)  و پرسشنامه ای شامل متغیرهای مورد لزوم، تحت ارزیابی قرار گرفتند و داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار EPI 6 تجزیه و تحلیل شد.شیوع کلی آسیب شناسی روانی GSI در این مطالعه 10.5% بود. فراوانی نسبی هر کدام از آسیب های روانی عبارت بودند از: افکار پارانوییدی (39.1%) حساسیت در روابط متقابل (17.6%)، پرخاشگری (16.5%)، اضطراب (13.3%)، وسواس و اجبار (11.8 (%روانپریشی (11.6%)، شکایات جسمی (7.7%)، ترس مرضی (3.2(%.اختلاف معنی دار آماری بین دو جنس در معیارهای: افکار پارانوییدی، حساسیت روابط متقابل، پرخاشگری، افسردگی ، اضطراب و وسواس و اجبار وجود داشت (p<0.05). همچنین ارتباط معنی دار آماری بین مصرف سیگار و آسیب پذیری نسبت به افکار پارانوییدی، پرخاشگری، وسواس و اجبار و شکایات جسمانی وجود داشت .(P<0.05) بین سن و افکار پارانوئیدی و همچنین بین افزایش جمعیت خانواده و آسیب پذیری نسبت به پرخاشگری و ترس مرضی ارتباط معنی دار آماری وجود داشت .(P<0.05) ارتباط معنی دار آماری بین سطح تحصیلات مادر، وضعیت سرپرستی خانواده و میانگین معدل درسی با موارد نه گانه آزمون مشاهده نشد.نتیجه اینکه، اگرچه شیوع آسیب شناسی روانی در دانش آموزان مقطع متوسطه شهر رشت در مطالعه ما، از میزان آن در سایرنقاط جهان کمتر است، بعلت اهمیت این موضوع، توصیه می شود توجه بیشتری به بهداشت روانی این نسل مبذول گردد.

گزارشهای پراکنده ای مبنی بر آلودگی بیماران هموفیلی به ویروسهای هپاتیت A و B از نقاط مختلف کشور وجود دارد. این مطالعه جهت تعیین فراوانی آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت A و آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت B و اختلال تستهای عملکرد کبدی در بیماران هموفیلی استان گیلان انجام شد. این مطالعه به صورت مقطعی از بهمن 1377 لغایت اردیبهشت 1378 انجام گردید و بیماران مبتلا به هموفیلی ثبت شده در کانون هموفیلی استان گیلان از نظر وجود آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت (anti HCV-Ab) C آنتی ژن سطحی ویروس، هپاتیت (HbsAg) B و تستهای عملکرد کبدی مورد بررسی قرار گرفتند. شناسایی آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت C به روش (Radio immunblot assay) RIBA-II و آنتی ژن سطحی ویروس به روش Elisa (Enzyme Linked Immunosorbant Assay) انجام شد. یکصد ویک بیمار وارد مطالعه شدند. بیماران دارای میانگین سنی 19.7 سال (دامنه: 3 تا 71 سال) بودند و 100  نفر از آنها مرد و یک زن بود. 29 نفر از بیماران (28.7 درصد) دارای سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز (ALT) بالاتر از حد طبیعی بودند. در سرم 27 بیمار(26.7 درصد) آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت (HbsAg) B شناسایی شد. آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت C در سرم 72 نفر (71.3 درصد) وجود داشت. در این مطالعه رابطه معنی داری بین مثبت شدن آنتی بادی ضدویروس هپاتیت C و مدت زمان دریافت فاکتور انعقادی تا 1376 وجود داشت (P=0.01) ولی مثبت شدن آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت B و سطح افزایش یافته آلانین آمینوترانسفر با مدت دریافت فاکتور انعقادی رابطه معنی داری نداشت. میزان فعالیت فاکتور انعقادی و مثبت شدن از نظر آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت (P<0.001) C و آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت B با یکدیگر ارتباط معنی داری داشتند (P<0.04) . فراوانی نسبی مثبت شدن آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت C در دریافت کنندگان توام فاکتور VIII لیوفیلیزه و کرایوپرسیپیتیت بیش از دریافت کنندگان فاکتورVIII  لیوفیلیزه به تنهایی و در دریافت کنندگان توام فاکتور IX و (Fresh Frozen Plasma) FFP بیش از دریافت کنندگان FFP به تنهایی بود .(P<0.1) فراوانی آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت B در این مطالعه بیش از حد انتظار بود. لذا واکسیناسیون بر علیه هپاتیت B در بیماران هموفیلی در بدو تشخیص توصیه می شود. ولی فراوانی سطح افزایش یافته آنزیم آلانین آمینوترانسفراز در این مطالعه کمتر از مطالعات مشابه بود. با توجه به اینکه فراوانی anti HCV-Ab در حد مطالعات مشابه بود و با توجه به رشد آهسته ویروس هپاتیت C و احتمال زیاد مزمن شدن، شناسایی و درمان این افراد توصیه می شود.

تغییرات نوار قلبی (ECG) در 90% بیماران به دلیل آنوریسم مغزی دچار خونریزی زیرعنکبوتیه (SAH) ایجاد می شود. در بین شرائین مغز، شریان قدامی مغز شایعترین محل آنوریسم را تشکیل می دهد و از طرفی محلهایی که مراکز کنترل خودکار قلب را به عهده دارند عمدتاً توسط این شریان خونرسانی می شوند. بنابراین چنین به نظر می رسد که محل آنوریسم در تغییرات ECG مؤثر باشد که به این مهم در منابع علمی موجود اشاره ای نشده است.این مطالعه آینده نگر مقطعیبر روی بیماران مبتلا به آنورسم مغزی که دچار SAH شده و با آنژیوگرافی محل آنوریسم آنها مشخص شده است به مدت 5 سال در طی سالهای 1379-1374 بر روی 94 بیمار صورت گرفته است. نوار قلبی بیماران در دو نوبت روز اول مراجعه و هنگام ترخیص (هفته سوم پس از بستری) گرفته شده و مورد بررسی قرار گرفته است. 94 بیمار مورد مطالعه دارای میانگین سنی 52.7 سال بودند که 54 بیمار مرد و 40 بیمار زن بودند. در مواردیکه آنوریسم در آنژیوگرافی مغزی دیده شده است. فراوانی تغییرات نوار قلب بیشتر بود (P<0.0001) در آنوریسمهای شریان مغزی قدامی تغییرات نوار قلب بیشتر است (P<0.001) تغییرات Q-TC در روز اول در 46 مورد بصورت افزایش فاصله Q-TC و در روز ترخیص در 14 مورد دیده شده است که این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار است (P<0.001) تغییرات قطعه ST بصورت بالا رفتن از خط ایزو الکتریک در 24 مورد در روز اول و در دو مورد در روز ترخیص وجود داشته است که این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار است (P<0.001). تغییرات موج T به شکل موج T بلند یا شدیدا معکوس در 27 مورد در روز اول و 11 مورد در روز ترخیص دیده شد که این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار است. (P<0.001) بنابراین توجه به نوار قلبی بیماران مبتلا به SAH می تواند در تصمیمات درمانی اتخاذ شده به صورت غیرمستقیم دخالت داده شود.

پیشگیری از زایمان زودرس از مسایل مهم طب زنان و مامایی و نوزادان است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر سولفات منیزیم (تزریقی) و دارونما در پیشگیری از زایمان زودرس انجام شده است. در یک کارآزمایی در گروه درمان 13 زن و در گروه شاهد 19 زن واجد شرایط شرکت داشتند. گروه درمان سولفات منیزیم (طبق پروتوکل) و گروه شاهد فقط سرم رینگر یا 2.3 دکستروز و یک سوم سالیم دریافت داشتند و نتیجه بر حسب تاخیر زایمان تا 24 ساعت و تا 7 شبانه روز اندازه گیری شد.تاخیر زایمان تا 24 ساعت در گروه درمانی بیش از گروه شاهد و پس از 48 ساعت و 7 شبانه روز در گروه شاهد اندکی بیش از گروه درمان بود؛ ولی در هیچکدام از این موارد تفاوت معنی دار نبود.این مطالعه نشان داد که تجویز سولفات منیزیوم در کاهش زایمان زودرس، پس از 24 ساعت و در 48 ساعت و 7 شبانه روز در پیشگیری از زایمان زودرس تفاوتی ندارند. پیشنهاد می شود کارآزمایی دیگری با تجویز سولفات منیزیم همراه با یک آنتی بیوتیک انجام شود.

اوتیت مدیا همراه با افیوژن (OME) بیماری شایع کودکان قبل از سن مدرسه است بطوریکه بیش از 90% کودکان قبل از سن مدرسه حداقل یکبار به این بیماری مبتلا می شوند. 10% بیماران به OME علیرغم درمان بهبود نمی یابند و در گروه اوتیت مدیا با افیوم مزمن (COME) قرار می گیرند. درمان پذیرفته شده این بیماران گذاشتن لوله تهویه (VT) در گوش است و در هنگام گذاشتن آن ترشحات گوش میانی ساکشن می شود. نویز حاصل از ساکشن می تواند سبب کاهش شنوایی حس عصبی گردد. به علاوه ترومای کانال گوش خارجی ایجاد خونریزی و محدود شدن دید جراحی و طولانی شدن مدت جراحی نیز محتمل است.هدف این مطالعه برسی تاثیر ساکشن ترشحات گوش میانی قبل از گذاشتن VT بر شنوایی بیماران مبتلا به COME بوده است.این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی دورسوکور روی پنجاه بیمار مبتلا به COME دو طرفه انجام شد. 50 بیمار که مبتلا به COME دو طرفه به همراه تیمپانوگرام تیپ B و کاهش شنوایی انتقالی بیشتر از 20 دسی بل در هر دو گوش بودند برای مطالعه انتخاب شدند و موارد COME یکطرفه و بیماران مبتلا به COME با تیمپانوگرام تیپ C از مطالعه حذف شدند.در گوش راست بیماران انتخاب شده پس از میکرنگوتومی VT گذاشته شد و در گوش چپ بدنبال میرنگوتومی و ساکشن ترشحات گوش میانی VT قرار داده شد و بیماران در فواصل یک هفته، سه هفته و سه ماه بعد معاینه شدند و میزان بهبود شنوایی با انجام اودیومتری در هر معاینه بررسی شد. نتایج حاصله با آزمونهای کای دو و تی مورد آنالیز قرار گرفت. 46 گوش ساکشن شده (92.4%) و 34 گوش ساکشن نشده (68%) در پایان هفته او بهبود شنوایی داشتند میزان بهبود شنوایی در دو گروه در پایان هفته سوم و ماه سوم 100% بود.نهایت اینکه میزان بهبود شنوایی بیماران مبتلا به COME با ساکشن ترشحات گوش میانی حین گذاشتن VT ارتباط نداشت.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر اینداکشن زایمانی با استفاده از سوند فولی در مقایسه با تزریق اکسی توکسین در موراد نامناسب بودن سرویکس می باشد. در این مطالعه 60 زن حامله ای که اندیکاسیون تحریک زایمانی دارند و دارای جنینی با نمای ورتکس، کیسه آب سالم با Bishop Score<4 بودند انتخاب شده و بطور تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند:1- گروه سوند فولی که در این گروه از سوند فولی شماره 18، که از سوراخ داخلی سرویکس عبور داده می شود استفاده شده و سپس با 30 سی سی آب مقطر پر می شد و با کشش مختصر به سطح داخل ران متصل می شد. اینداکشن لیبر در این گروه بعد از خروج خودبه خودی سوند فولی در صبح روز بعد شروع می شد.2- گروه اینداکشن تنها با گروه کنترل، که در این گروه افراد در مرحله قبل از اینداکشن چیزی جهت مناسب سازی سرویکس دریافت نکرده بودند و با 10 واحد اکسی توسین در 1000 سی سی سرم رینگر اینداکشن جهت بیماران شروع می شد. تعداد سزارین، تعداد دفعات اینداکشن، تغییر در Bishop Score ، دیلاتاسیون سرویکس و فاصله شروع تحریک تا زمان زایمان در دو گروه با استفاده از آزمانهای آماری کای دو، فیشر، تی استیودنت و مان ویتنی مقایسه گردید. میزان سزارین در گروه مورد 43 درصد و در گروه شاهد 63 درصد بود. میانگین تغییر Bishop Score در دو گروه به ترتیب 1.7±5 و 1.2±2.5 بود .(P<0.001) به طور متوسط فاصله شروع تحریک تا زایمان به ترتیب 3.3±8.6 و 3.2±15.8 ساعت بود .(P<0.001) دفعات اینداکشن، در گروه مورد 0.2±1.1 و در گروه شاهد 0.2±1.5 بدون اختلاف معنی دار آماری بود.با انجام این مطالعه مشاهده شد که استفاده از سوند فولی برای مناسب سازی دهانه رحم موجب موفقیت بیشتر در انجام زایمان طبیعی نسبت به گروه کنترل می شود.

شرکت در ورزش امروزه در بین بانوان رشد چشمگیری داشته است. بنابراین صدمات وارده در آن که جزئی اجتناب ناپذیر از فعالیتهای ورزشی می باشد نیز افزایش پیدا کرده است. تعیین میزان بروز صدمات اهمیتی اساسی در برنامه های مراقبتهای لازمه دارد.در این مطالعه، 97 مورد صدمات وابسته به ورزش که در دومین دوره بازیهای بانوان کشورهای اسلامی اتفاق افتاده بود، مورد بررسی قرار گرفت. به کلیه مراجعین فرم هایی تخصیص داده شده بود که در آن سن، رشته ورزش، ملیت، انتقال به واحد درمانی دیگر، زمان وقوع آسیب(تمرین یا مسابقه)(اوایل یا اواسط یا اواخر بازی) محل آناتومیک صدمه دیده، نوع آسیب، سابقه آسیب، درگیری با بازیکن دیگر، ترک بازی، گرم کردن و آمادگی جسمی توسط پزشک ثبت می گشت. سپس میزان بروز آسیب در ورزشهای تماسی و غیرتماسی بطور جداگانه محاسبه گشت. میزان بروز آسیب بر حسب نفرات شرکت کننده و بر حسب ساعات بازی محاسبه گشت. میزان بروز صدمات ورزشی در این دوره با نوع ورزش (تماسی و غیر تماسی) ارتباط داشت.(P=0.02) میانگین سن آسیب دیدگان ورزشی 20.08 سال بود. بیشترین میزان آسیب در ورزشهای بدمینتون، هندبال و کاراته و کمترین آن در شطرنج، شنا و تیراندازی گزارش شده بیشترین میزان صدمات (56.7 درصد) در اندام تحتانی گزار شده بود. 94.8 درصد از موارد بافت نرم درگیر بود. 47.4 درصد از موارد دچار کوفتگی، 14.4 درصد دچار زخم یا لاسراسیون بودند و بقیه موارد با درصد کمتری گزارش شده بود. 81.5 درصد از موارد قبل از بازی بیشتر یا برابر 10 دقیقه "گرم کردن" داشته اند و 81.1 درصد از موارد بیشتر یا برابر 3 بار هفته × ساعت/هفته تمرین داشته اند.گروه ورزشهای تماسی با احتیاج و انتقال به بیمارستان (0.01 = ضریب فیشر) و سابقه آسیب قبلی (P=0.006)  مچ پا در مقابل زانو (در مفاصل اندامهای تحتانی) (P=0.05) نیاز به ترک بازی (P=0.0001) و درگیری در حین صدمه (P=000) ارتباط معنی داری داشت.شایعترین صدمات ورزشی صدمات بافت نرم بوده و بیشتر در اندام تحتانی اتفاق می افتد و صدمات ورزشی در ورزش های تماسی از فراوانی و شدت بیشتری برخوردارند.

حوادث استرس زای زندگی با فراوانی قابل توجهی در افرادی که اقدام به خودکشی کرده اند، قبل از اقدام به خودکشی دیده می شود. مطالعه حاضر به منظور بررسی حوادث زندگی قبل از اقدام به خودکشی، در بخش فوریت های بیمارستان رازی رشت در تابستان 1380، بر روی بیمارانی که به علت اقدام به خودکشی به این مرکز آورده شده بودند انجام شد. برای رسیدن به این هدف 173 نفر از اقدام کنندگان به خودکشی توسط دو نفر از پزشکان عمومی آموزش دیده مرد و زن، مورد مصاحبه بالینی قرار گرفتند. روش گردآوری داده ها پرسش نامه بود. یافته های پژوهش بیانگر آن بود که شایع ترین حادثه زندگی قبل از اقدام به خودکشی مشکلات خانوادگی (76.1%) و بعد از آن به ترتیب مشکل در روابط بین فردی (25%)، بالاخص شکست در روابط عاشقانه، مشکلات اقتصادی (19.1%)، مشکلات شغلی (12.1%)، مرگ عزیزان (4%) و بیماری (3.4%)، شکست تحصیلی (2.3%) و درگیریهای قانونی (1.1%) می باشد. ارتباط معنی دار آماری بین حوادث مرگ عزیزان(P=0.02) ، مشکلات اقتصادی (P=0.04)، مشکل در روابط بین فردی (P<0.01) با گروه سنی و مشکلات اقتصادی (P<0.001)، مشکلات شغلی (P<0.001)، مشکلات در روابط بین فردی (P<0.02) با جنس و مرگ عزیزان (P<0.01) با میزان تحصیلات و مشکلات شغلی (P<0.02)، مشکل در روابط بین فردی (P<0.01)، مشکلات خانوادگی (P<0.01)، مشکلات تحصیلی (P<0.01) با وضعیت تاهل و مشکلات اقتصادی (P<0.01) با محل زندگی به دست آمد.نتیجه نهایی اینکه حوادث زندگی قبل از اقدام به خودکشی در دو جنس، گروه های سنی و افراد دارای میزان تحصیلات، وضعیت تاهل و محل زندگی مختلف متفاوت است و ارتباط معنی داری بین آنها دیده می شود. شناخت و بررسی بیشتر این ارتباطات و بررسی الگوهای مختلف آن شاید بتواند در شناسایی گروههای پرخطر در مقابل حوادث زندگی و ارایه راهکارهای مناسب کاهش اقدام به خودکشی موثر باشد.

یکی از روشهای درمان اختلال نعوظ، بستن وریدی آلت «PVL» (Penile vein ligation) با استفاده از جراحی است. در این مطالعه 16 بیمار با اختلال نعوظ ناشی از اشکال عملی بسته شدن ورید کورپورا که تحت عمل جراحی PVL قرار گرفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند. سن بیماران 28 تا 48 سال (متوسط 37 سال) و طول مدت ناتوانی از 24 تا 96 ماه (متوسط 60 ماه) بود. مدت زمان پیگیری بعد از عمل حداقل 3 ماه و حداکثر 60 ماه) متوسط 36.5 ماه) بود. از 16 بیمار عمل شده 11 نفر (68.7 %) بهبود کامل یافتند و بدون استفاده از وسایل کمکی قادر به انجام مقاربت شدند. در 5 بیمار باقیمانده بطور موقت بهبود حاصل گردید که همگی کمتر از یک سال قادر به تماس جنسی بودند (یک نفر 8 ماه و مابقی کمتر از شش ماه)، و یکی از آنها بعد از عمل با تزریق 20 mg پاپاورین داخل کورپورا قادر به انجام نعوظ و انجام مقاربت بود. با توجه به نتایج بالا بنظر می رسد که حداقل زمان پیگیری لازم بعد از عمل جراحی برای بررسی نتایج نباید کمتر از یکسال باشد و بنظر می رسد که بستن ورید آلت در درمان بیماران دچار ناتوانی جنسی با نشست وریدی نسبتاً موفقیت آمیز باشد.

تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی (PONV) از عوارض شایع و ناخوشایندی است که برای پیشگیری و درمان آن از داروهای متعددی استفاده می شود. اخیرا استفاده از داروی لورازپام با اثرات احتمالی ضد استفراغ بعنوان پیش داروی بیهوشی جهت کاهش PONV در اطفال توصیه شده است. با توجه به ایمن بودن بنزودیازپین ها و در صورت داشتن اثر ضد استفراغ، این داروها احتمالا می توانند جایگزین داروهای ضد استفراغ رایج که عمدتا دارای عوارض اکستراپیرامیدال و پسیکولوژیک می باشند گردند. در این مطالعه که یک کارآزمایی بالینی است اثر دو داروی دیازپام و میدازولام و دارونما (پلاسبو) در پیشگیری از بروز PONV در 75 بیمار که بطور تصادفی در لیست عمل جراحی قرار گرفته و بصورت 3 گروه 25 نفری تقسیم شده بودند مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. در گروه اول میدازولام با دوز 0.01 mg/kg و برای گروه دوم دیازپام با دوز 0.1 mg/kg و در گروه سوم نرمال سالین به مقدار 2 mI بعنوان پیش دارو و بصورت داخل وریدی استفاده شد. میزان بروز تهوع و استفراغ طی 24 ساعت پس از عمل جراحی درگروه اول که میدازولام دریافت کرده بودند 20% و در گروه دوم که دیازپام دریافت کرده بودند 32% و در گروه سوم که پلاسبو را بعنوان پیش دارو دریافت کرده بودند 36% بود. نتایج طی آنالیز آماری با آزمون فیشر تفاوت معنی داری را در میزان PONV در سه گروه و در سطح α=0.05 نشان نداد بعبارتی دو داروی میدازولام و دیازپام نه تنها اثرات ضد استفراغ نداشته بلکه از نظر میزان بروز PONV نیز با یکدیگر تفاوت قابل ملاحظه ای ندارند.

سالخوردگی تجربه ای است که هر شخصی در زندگی با آن روبرو خواهد شد. پدیده تنهایی و انزوای اجتماعی سهم به سزایی در دشوار کردن دوران پیری دارد. لذا در این تحقیق سعی نموده ایم وضعیت سالمندان ساکن در آسایشگاه معلولان و سالمندان گیلان بررسی نماییم. مطالعه به روش توصیفی، مقطعی صورت گرفت و 170 نفر از سالمندان واجد شرایط آن آسایشگاه برای بررسی انتخاب شدند. اطلاعات گردآوری شده با استفاده از پرسشنامه توام با مصاحبه و مراجعه به پرونده سالمندان بدست آمده است. خلاصه یافته ها و نتایج این بررسی نشان داد که:بیش از پیرزنان با سایر سالمندان سازگار بودند. در مورد رابطه بین سالمندان ساکن در آسایشگاه سالمندان با بستگان و دوستان خود نتایج بررسی نشان داد که این ارتباطات بسیار معدود و اندک بوده است. وسیله تفریح و سرگرمی مورد استفاده سالمندان مورد بررسی در آسایشگاه بطور کلی معدود بود. تفریح عمده آنان صحبت با یکدیگر و قدم زدن در حیاط آسایشگاه بود. ابتلا به انواع بیماریهای ریوی، گوارشی، اختلال شنوایی و بینایی، بیماری استخوانی و انواع معلولیتها در مردان مورد بررسی بیشتر بود درحالی که ابتلا به بیماریهای قلبی و ناراحتی های روانی در زنان بیشتر به چشم می خورد. 44.71 درصد افراد مورد بررسی کاملا از زندگی کردن در آسایشگاه معلولان و سالمندان گیلان اظهار رضایت نمودند، البته میزان رضایت زنان بیشتر از مردان سالمند بود. سالمندان مورد بررسی مهمترین دلیل خود را برای زندگی کردن در آسایشگاه نداشتن فرزند بیان نموده اند.