مجله علمی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران
سال:1384 | دوره:23 | شماره:3 |تعداد مقالات:18

بیماری سل یکی از بزرگترین مسایل بهداشتی جهان به شمار می رود. سازمان بهداشتی جهانی سل را یک فوریت جهانی اعلام کرده است، زیرا با پیدایش و انتشار باسیل مقاوم به چند دارو، مجددا خطر تبدیل سل به یکغیر قابل علاج مطرح است....  

قضاوت درباره کارآیی بخش های مراقبت های ویژه، بدون داشتن معیارهای عینی امکان پذیر نخواهد بود. این کارآیی در سرانجام بیماران تجلی می یابد و قابل اعتمادترین ابزار سنجش برای بررسی سرانجام در بخش مراقبت های ویژه، مرگ و میر بیمارستانی است. سیستم های درجه بندی به منظور پیش بینی سرانجام بیمار، ارزیابی کارآیی ICU ها و کارآزمایی های درمانی پیشنهاد شده اند. به رغم صحت کافی سیستم های درجه بندی برای تخمین احتمال مرگ در جمعیت تعریف شده بیماران ICU در کشورهای پشرفته، سیستم خاص مراقبت های بهداشتی و خصوصیات بیماران در کشورهای در حال توسعه، ممکن است بر رابطه بین یک ابزار درجه بندی شناخته شده و احتمال مرگ تاثیر گذارد. بر این اساس، پزشکان متخصص مراقبت های ویژه در کشورهای درحال توسعه باید به کمک یک روند اعتبارسنجی عینی از صحت سیستم های درجه بندی شدت بیماری موجود در بخش های مورد نظر مطمئن شوند. این مطالعه می کوشد بر اساس ارزیابی کالیبراسیون و قدرت تمایز، اعتبار مدل APACHE III را در بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه دانشگاه علوم پزشکی تهران بررسی نماید.در این مطالعه، 1312 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 48.7 سال و میانه مدت زمان اقامت بیماران در ICU و بیمارستان به ترتیب 4 و 9 روز بود. میانگین APACHE III Score در روز اول 60 به دست آمد. مدل Customized APACHE III (APACHE III c) از برازش خوبی برخوردار نشد(P<0.0001) : گرچه قدرت تمایز خوبی داشت (سطح زیر منحنی ROC برابر با 0.88). در مقایسه، مدل (APACHE IIIs) Sina-designed APACHE III از کالیبراسیون مناسب (P valu = 0.4) و قدرت تمایز خوبی ( سطح زیر منحنی ROC با 0.87) برخوردار شد.با اینکه حساسیت مدل APACHE IIIs از مرز 70% فراتر نرفت، ویژگی رضایت بخش (معادل 86.1%) و درصد صحیح طبقه بندی شده 79% آن را به عنوان مدلی قابل قبول در بخش های مراقبت های ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران معرفی می نماید، گرچه استفاده گسترده از آن، نیازمند مطالعات جامع تر است.

یکی از درمان هایی که برای بیماران مبتلا به فرم M.S عود کننده – فروکش کننده و بعضا پیشرونده ثانویه به کار می رود ترکیبات اینترفرون بتا است.از عوارض جانبی اینترفرون بتا زا نوع آوونکس در بیماران ایرانی مطالعه ای پیگیر در 50 بیمار ایرانی مبتلا به M.S عود کننده – فروکش کننده (R-R) تحت درمان با این دارو انجام شد.مبنای این مطالعه تهیه و تکمیل پرسشنامه ای مشتمل بر ثبت اطلاعات دموگرفیک و ویژگی هایی از تاریخچه بیماری و پرسش هایی در مورد عوارض اینترفرون بتا (آوونکس) در ماه های اول، سوم و ششم بعداز شروع مصرف دارو بود و جهت افتراق افسردگی ناشی از خود بیماری M.S و افسردگی ایجاد شده توسط داروی بتااینترفرون دو آزمون افسردگی به (BDI)، یک آزمون قبل از شروع درمان و دیگری شش ماه بعد از درمان از بیماران گرفته شد. پس از جمع آوری کلیه اطلاعات با استفاده از سیستم نرم افزاری spss تجزیه و تحلیل گردید و نتایج و ارتباطات آماری بدست آمد.مهم ترین این نتایج به قرار زیر است:عارضه موضعی در محل تزریق دارو در ماه اول و سوم در 42% و در ماه ششم در 46% بیماران ایجاد شد. عوارض سیستمیک دیگری نیز با درصدهای مختلف به دست آمد. از نظر عوارض آزمایشگاهی کم خونی در ماه اول و سوم مصرف دارو در 8% و در ماه ششم در 6% بیماران مشاهده شد. در این مطالعه عارضه های لکوپنی، لنفوپنی، نوتروپنی، اختلال آنزیم های کبدی و تغییرات قند خون در ماه های اول و سوم و ششم مصرف دارو در هیچ یک از بیماران وجود نداشت. میانگین درجه افسردگی قبل از مصرف دارو 13.8 و شش ماه پس از مصرف دارو 14.9 بود. علاوه بر نتایج فوق ارتباطات معنی داری بین تمام عوارض دارو در ماه اول و سوم و مصرف با این عوارض در ماه ششم به دست آمد به طوری که تمام عوارض به جز عارضه واکنش درمحل تزریق دارو در ماه ششم مصرف کاهش داشته اند. (عارضه واکنش در محل تزریق در ماه ششم مصرف دارو افزایش داشت). رابطه بین متغیرهای سن، جنس و درجه افسردگی با عوارض جانبی بتااینترفرون (آوونکس) معنی دار نبود.عوارض داروی آوونکس درماه اول و سوم مصرف دارو به میزان بیشتری دیده می شوند و در ماه ششم مصرف به طور قابل ملاحظه ای کاهش می یابند. افسردگی نیز توسط این دارو ایجاد یا تشدید نشده است. عوارض جانبی بتااینترفرون (آوونکس) در بیماران M.S ایرانی تحت درمان با این دارو بیشتر یا طول کشیده تر می باشد.مطالعات وسیع تری با حجم نمونه بیشتر جهت بررسی عوارض انواع انترفرون های گروه یک و مقایسه آنها با یکدیگر به منظور استفاده بیشتر نوع کم عارضه تر در بیماران ایرانی مبتلا به ام اس توصیه می شود.

آسپیراسیون با سوزن نازک (FNA)، یک روش سیتولوژیک برای بررسی ماهیت توده های پستان است که برای اولین بار در دهه 1930 انجام شد و در حال حاضر به عنوان یک روش معمول برای بررسی توده های پستان به کار می رود. آسپیراسیون با سوزن نازک یک ابزار تشخیصی آسان، قابل دسترس و کم تهاجمی است. هدف از این مطالعه بررسی و تعیین ارزش تشخیصی این روش در مقایسه با انجام بیوپسی باز در تعیین ماهیت توده های پستان بود.مطالعه حاضر به صورت آینده نگر انجام وطی آن 62 بیمار زن که در مدت 15 ماه به علت توده پستان کاندید بیوپسی بودند، وارد مطالعه شدند. در تمام بیماران ابتدا از توده پستان، FNA به عمل آمد و سپس بیوپسی باز بدون توجه به نتیجه آسپیراسیون سوزنی انجام شد و پس از آماد شدن نتیجه آسیب شناسی نهایی، با گزارش آسپیراسیون مقایسه گردید.از 62 مورد بیوپسی باز تعداد 40 مورد (%64.5) خوش خیم و 22 مورد (%35.5) بدخیم بود. از همه این تعداد FNA به عمل آمد که 30 مورد (%48.4) خوش خیم و 22 مورد (%35.5) بدخیم گزارش شد. بر اساس این گزارش ها 9 مورد (%14.5) ناکافی و یک مورد (%1.6) نمونه نیز مشکوک گزارش گردید. با مقایسه نتایج به دست آمده از دو روش فوق، تعداد مثبت کاذب یک مورد و تعداد منفی کاذب یک مورد بود.آسپیراسیون با سوزن نازک دارای حساسیت %95.5، ویژگی 96.7% و دقت تشخیصی 96.6% است. با توجه به نتایج این مطالعه، گزارش های مثبت و یا منفی این روش از قابلیت اعتماد بالایی برخوردار بوده و ابزار مطمئن و ساده ای است که در صورت وجود تجربه و تبحر کافی می تواند به عنوان یک راه تشخیصی مناسب مورد بهره برداری قرار گیرد و انجام آن برای بررسی اکثر توده های قابل لمس پستان توصیه می شود.

زایمان بدون درد ایجاد شرایطی برای مادر است تا در طول پروسه دردناک زایمان که در اثر انقباضات رحمی و اتساع سرویکس ایجاد می شود، علاوه بر این که این پروسه به خوبی پیشرفت می کند، مادر نیز از آرامش و بی دردی برخوردار باشد. بی دردی با استفاده از سه روش صورت می گیرد: بی دردی با استفاده از داروهای سیستمیک، بی دردی با روش های رژیونال و بی دردی با روش های غیردارویی.بعضی از عوارض ایجاد شده توسط زایمان بدون دردر عبارتند از: بلوک سمپاتیک و هیپوتانسیون، بلوک حرکتی، تهوع و استفراغ، احتباس ادراری، دپرسیون تنفسی، خارش، مننژیت و سردرد.مطالعه ما یک مطالعه توصیفی – مقطعی بود که طی آن میزان عوارض زایمان بدون درد در 200 مادر طی 6 ماه از اول اسفند 1381 تا پایان مرداد 1382 در بیمارستان نجمیه مورد بررسی قرار گرفتند.از میان 200 بیمار زایمان کرده با روش زایمان بدون درد، 2 نفر (1درصد) بستری گردیدند که یک مورد به دلیل سردرد شدید ناشی از بی دردی اسپاینال و مورد دوم به دلیل بلوک سمپاتیک و هیپوتانسیون و سردرد و با احتمال عوارض داروهای مورد استفاده در بیهوشی عمومی بود.از میان 200 بیمار، 2 نفر (1درصد) دپرسیون تنفسی پیدا کردند. 5 نفر (2.5 درصد) تهوع و استفراغ پیدا کردند که 3 مورد با روش بیهوشی عمومی و 2 مورد با روش رژیونال انجام گرفته بود. 7 نفر (3.5 درصد) سردرد پیدا کردند که 2 مورد با روش بی هوشی عمومی و 5 مورد با روش رژیونال انجام گرفت. 3 نفر (1.5درصد) خارش پیدا کردند که هر سه مورد با روش بی هوشی عمومی بود. در 2 مورد معادل 1 درصد بلوک سمپاتیک و هیپوتانسیون ایجاد شد که در این موارد در روش بی هوشی عمومی از کتامین استفاده شده بود. یک درصد از بیماران احتباس ادراری پیدا کردند. در هیچ یک از بیماران تشنج، مننژی و بلوک حرکتی ایجاد نشد.

پره اکلامپسی یکی از عوارض مهم دوران بارداری است که سبب مورتالیتی و موربیدیتی در مادر، جنین و نوزاد می شود. از این رو جهت بررسی تاثیر قرص سیر بر میزان لیپیدهای پلاسما و تجمع پلاکتی و در نتیجه اثر آن در پیشگیری از پره اکلامپسی، تحقیقی در سال 79-1378 در 4 بیمارستان دولتی شهر تهران، به روش کارآزمایی بالینی یک سو کور تصادفی انجام شد.در این مطالعه 100 نفر از زنان باردار پریمی گراوید با تست roll over مثبت در هفته 32-28 بارداری، روزانه 800 میلی گرم قرص سیر (n=50) یا 800 میلی گرم دارونما (n=50) به مدت 8 هفته دریافت کردند. میزان کلسترول Total، LDL، HDL، تری گلیسیرید و تجمع پلاکتی قبل و بعد از تجویز قرص در دو گروه مورد و شاهد تعیین شد. گروه های تحت مطالعه در طول مدت مصرف قرص از نظر ابتلا به پره اکلامپسی و سرانجام بارداری تحت نظر بودند. نتایج به دست آمده نشان داد که میانگین کلسترول تام در گروه مورد در مقایسه با گروه شاهد به میزان 14.9 درصد کاهش یافت (p=0.038). حال آن که این میزان در مقایسه با مقادیر قبل از تجویز در دو گروه مورد و شاهد تغییر معنی داری نداشت. بین میانگین کلسترول LDL، HDL و تری گلسیرید و همچنین بین میانگین تفاوت میان تجمع پلاکتی ناشی از ADP , Ristocetio، کلاژن و اسید آراشیدونیک در دو گروه مورد و شاهد، بعد از تجویز قرص سیر نسبت به مقادیر آن قبل از تجویز و در مقایسه با گروه شاهد، اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بعلاوه در این پژوهش، میانگین فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و فشار متوسط شریانی قبل و بعد از تجویز قرص سیر و دارونما در هر گروه و نیز میانگین آنها در مقایسه بین دو گروه تغییر معنی دار نشان نداد. در این بررسی 8 درصد افراد در گروه مورد در مقایسه با 12 درصد در گروه شاهد به پره اکلامپسی خفیف و 6 درصد افراد در گروه مورد در مقایسه با 6 درصد در گروه شاهد به پره اکلامپسی شدید مبتلا شدند(P=0.799) . همچنین 18 درصد افراد از گروه مورد در مقایسه با 36 درصد از گروه شاهد به هیپرتانسیون به تنهایی مبتلا شدند (p=0.043). بر اساس نتایج فوق، در این مطالعه، قرص سیر در کاهش میزان کلسترول تام و کاهش بروز هیپرتانسیون به تنهایی در افراد مورد بررسی موثر بوده ؛ ولی در کاهش کلسترول LDL، تری گلیسرید و تجمع پلاکتی و افزایش کلسترول HDL و نیز کاهش بروز پره اکلامپسی موثر نبوده است.

ارزیابی نوزادان جهت شناسایی زودرس نارسایی سیستم گردش خون و انجام درمان سریع و مناسب و نیز تعیین پیش آگهی و سرنوشت نهایی آنان از مهمترین دغدغه های متخصصان در بخش های ویژه نوزادان است که هیچ یک از معیارهای متداول در دسترس مانند سیستم ای ارزیابی وخامت حال عمومی و بررسی گازهای خونی، در این زمینه حسیاسیت و دقت بالایی از خود نشان نداده اند. با توجه به این که ضایعات تهدید کننده حیات نوزادان با مکانیسم های متفاوت منجر به هیپوپرفوزیون بافتی و نهایتا تولید لاکتات ناشی از متابولیسم بی هوازی می شوند. سنجش لاکتات خون روش قابل اعتماد و مطمئنی برای این ارزیابی معرفی می شود. در مطالعه حاضر ارتباط بین سطح لاکتات خون شریانی در پنجاه نوزاد در بدو بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان مرکز طبی کودکان با سرنوشت نهایی و نیز یافته های بالینی، جداول ارزیابی SNAPII PE و CRIB، معیارهای گازهای خونی و درگیری ارگان های مختلف آنان و نیاز احتمالی و مدت نیاز به تهویه مکانیکی در سال 1383 سنجیده شد. در پایان مشاهده گردید که میانگین سطح لاکتات خون در بدو بستری نوزادان زنده مانده (40 بیمار) (10.6 ± 21.3) با این مقدار در نوزادان فوت شده (10 بیمار) (26.5 ± 42.0) تفاوت معنی دار آماری دارد (P=0.037). به علاوه بین سطح لاکتات خون در بدو بستری با درصد اشباع اکسیژن شریانی همزمان (P=0.02) و تا حدودی نیز با درگیری سیستم تنفسی نوزادان (P=0.049) ارتباط مشاهده شد. در نتیجه ارزیابی سطح لاکتات خون در بدو بستری می تواند در برخورد با نوزادان بستری در بخش ویژه و نیز تعیین سرنوشت نهایی (پیش آگهی کوتاه مدت) مورد توجه قرار گیرد.

در یک بررسی، شیوع دوره ای سل ریوی فعال در زندانیان زندان لاکان رشت (از مهر تا اسفند ماه 1380) تعیین گردید.بر اساس دستورالعمل سازمان بهداشت جهانی برای کنترل سل در زندان ها، از بین 1933 زندانی، 816 نفر یک علامت یا بیشتر از علایم زیر را داشتند: 1- سرفه و خلط به مدت بیش از 3 هفته 2- هموپتیزی 3- درد قفسه سینه 4- کاهش وزن قابل توجه 5- کاهش اشتها 6- تعریق شبانه ؛ که سه نمونه مستقیم خلط صبحگاهی جهت بررسی با سیل اسیدفست از 456  نفر از آنها تهیه شد ولی از مابقی 2-1-0  نمونه خلط به دست آمد زیرا در جریان تحقیق، برخی از زندان آزاد شده بودند. از بین آنها 4 نفر اسمیر خلط مثبت از نظر باسیل اسیدفست در سه نوبت داشتند که هر کدام آنها در بندهای مختلفی پراکنده بودند و 6 زندانی نیز از قبل تحت درمان ضد سل قرار داشتند. بنابراین شیوع دوره ای سل ریوی اسمیر مثبت در زمان بررسی، 517.33 درصد هزار برآورد می گردید.

عفونت های دستگاه ادراری، به صورت یک مشکل عفونی جهانی باقی مانده اند. تفاوت های جغرافیایی در بروز پاتوژن و حساسیت آنتی بیوتیکی آنها، نیاز مداوم به تهیه اطلاعات جهت نشان دادن پروتکل های درمانی جدید را ضروری می سازد.هدف این مطالعه، برآورد تغییرات در فراوانی و الگوی حساسیت پاتوژن های باکتریال عفونت های دستگاه ادراری است.مطالعه گذشته نگر، بر روی فراوانی پاتوژن های باکتریایی و الگوی حساسیتی آنها با روش انتشار دیسک، مطابق با تعریف کمیته ملی استانداردهای آزمایشگاهی کلینیکال (NCCLS) می باشد که از کشت های ادراری بیماران بیمارستان فیروزگر در سال 1376 و سال 1382، جدا شده بودند.از 2914 و 3895 نمونه ادراری به ترتیب در سال های 1376 و 1382، تعداد 309 (10.6%) و 853 (21.9%) مورد، دارای کشت مثبت بودند.شایع ترین باکتری جدا شده در این سال ها، E –coli بود ( به ترتیب 42.1% و 46.9% ). میزان حساسیت آنتی بیوتیکی برای تمامی باسیل های گرم منفی در سال های 1376 و 1382 به ترتیب، به این صورت بود:آمیکاسین 87.7% و 94.7% سیپروفلوکساسین 91.4% و 87.1%، نیتروفورانتویین 66.8% و 52.9%، نالیدیکسیک اسید 73.1% و 62.6%، کو – تریموکسازول 37.5% و 30.6%، تتراسایکلین 27.9% و 6.2% و آمپی سیلین 4% و 1.1%. همچنین میزان حسایت آنتی بیوتیکی به طور عموم، در عفونت های دستگاه ادراری اکتسابی از جامعه، بالاتر از عفونت های دستگاه ادراری بیمارستانی بود.به طوری کلی، این مطالعه کاهش سودمندی آنتی بیوتیک های شایع را مشخص نمود که دلالت بر کنترل مداوم حساسیت آنتی بیوتیکی و ارزیابی مجدد آنتی بیوتیک هایی که در عفونت های ادراری استفاده می شود، می کند.همچنین کنترل دقیق به منظور استفاده از آنتی بیوتیک ها و مقادیر مناسب، برخلاف استفاده از درمان های غیر مستقیم و خود درمانی، توصیه می گردد.

Composite – resin پلیمری است که در سال های اخیر با توجه به جنبه زیبایی و همرنگی با نسج دندان به عنوان ماده ترمیمی به تدریج جایگزین آمالگام خواهد شد. بنابراین باید سازگاری زیستی کامپوزیت با بافت های پریودنتال قابل قبول بوده و از لحاظ بالینی نیز ایجاد علایم التهاب و تحریک در بافت لثه ای در طولانی مدت ننماید.هدف از این مطالعه بررسی سازگاری سنجی کامپوزیت های خلفی با بافت های پریودنتال با استفاده از شاخص های BOP و PPD در دندان های ترمیم شده با کامپوزیت و دندان های سالم می باشد.این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی و از نوع مورد – شاهدی بود که در آن تعداد 40 دندان در 20 بیمار (15 بیمار مرد 5 بیمار زن) از دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه تهران که دارای پوسیدگی 2 سطحی دندان های خلفی (7 و 6 و 5 و 4) بودند و لبه پوسیدگی در حل لثه یا 0.5mm بالاتر از آن قرار گرفته بود به عنوان گروه مورد انتخاب شده و درمان کامپوزیت خلفی نوعی P60 در آنان انجام گرفت. شاخص های PPD به شکل رتبه ای ( از 1 تا 4) و BOP (بر اساس طبقه بندی Muhlemann) در هنگام ترمیم و 3 و 6 ماه پس از ترمیم در 40 دندان ترمیم شده (گروه Case) و 40 دندان Control ( دندان Intact در Quadrant قرینه) اندازه گیری و ثبت شد و سپس با برنامه SPSS داده پردازی گردید و تحت آزمون های Wilcoxon و Friedman قرار گرفت.مقایسه شاخص BOP در گروه دندانی مورد نشان می دهد که با وجود افزایش این شاخص در زمان T1 و T2، این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نیست (p=0.223). در گروه شاهد نیز با وجود کاهش میزان شاخص BPO در زمان T1 و T2 اختلاف Significant مشاهده نمی شود (p=0.247). در مورد شاخص PPD نیز در دو گروه مورد و شاهد در زمان T0، T1 و T2 اختلاف معنی دار مشاهده نمی شود.مقایسه شاخص BOP بین 2 گروه دندانی مورد و شاهد در زمان شروع ترمیم (T0) اختلافی نداشت (p=1). در زمان T1 (سه ماه پس از انجام ترمیمی) دارای اختلاف معنی دار نبود (p=0.157) ولی در زمان T2 (6 ماه پس از انجام ترمیمی) این اختلاف به حد معنی دار رسید(p=0.035) . در مورد شاخص PPD در 2 گروه دندانی مورد و شاهد در سطح پروگزیمال باکال در زمان T0، T1 و T2 اختلافی وجود نداشت و در سطح پروگزیمال لینگوال این اختلاف در سه زمان T0، T1 و T2 معنی دار نبود.به نظر می رسد که Composite – resin های خلفی نسل جدید مانند P60 از نظر تاثیر بربافت پریودنتال (BOP) نتوانسته اند کاملا با سطح Intact دندانی رقابت کنند.

بیماری رومبرگ، یک ضایعه نادر پیشرونده به صورت آتروفی همی فاسیال پوست و بافت نرم و استخوان می باشد و اولین بار توسط Parry در سال 1825 و بعدا در سال 1846 توسط رومبرگ شرح داده شد و در سال 1871 توسط Eulenbery تحت عنوان همی آتروفی پیشرونده فاسیال نامیده شد. شروع این بیماری نادر معمولا قبل از 20 سالگی می باشد که در ابتدا پوست و زیر جلد گرفتار می شوند و بعدا عضلات و استخوان نیز گرفتار می گردند.در 95% موارد، آتروفی یک طرفه می باشد و تئوری های مختلفی برای علت بیماری ذکر شده است که از آن جمله می توان مواردی نظیر عفونت (سرخک)، نورالژی تری ژمینه، اسکرودرمی و آنومالی سمپاتیک گردنی را ذکر کرد ولی عامل آن هنوز شناخته نشده است.سیر بیماری معمولا بین 10-2 سال طول می کشد اما در بعضی موارد نیز زمان بیشتری طول می کشد. درمان شامل بازسازی اسکلتال و بافت نرم می باشد که در اکثر موارد فقط تقویت بافت نرم کافی است.بیمار مورد نظر، خانم 22 ساله ای است که از حدود 9 سال قبل از مراجعه دچار آتروفی بافت نرم و اسکال در ناحیه فرونتال و پاریتال راست به همراه ریزش ابرو شده بود. در بیوپسی های به عمل آمده آتروفی پوست ضمایم دیده شد. پیشرفت بیماری بعد از 2 سال متوقف شده و به حالت پایداری پس از آن در آمده بود. بیمار کاندید عمل جایگذاری تیشواکسپندر در ناحیه اسکالپ سمت چپ جهت برای گسترش ناحیه مو دار و چرخاندن قلب و پوشاندن ناحیه بدون موی سمت راست گردید.بیمار طی دو مرحله تحت عمل جراحی قرار گرفت و طی این اعمال اسکار جراحی حداقل و رضایت بیمار حاصل شد و شاید این روش درمان، شیوه موثری برای فرم محدود بیماری باشد.

سیال ماند خون در درون رگ ها و ایجاد لخته درست در محل بریدگی های رگی، حاصل تعامل و تعادل دقیق در عوامل متعدد انعقادی و ضد انعقادی و مهارکننده ها و فعال کننده های آنهاست. تخریب یا تحریک سلول آندوتلیال و پلاکت ها، تماس خون و پلاکت ها با نسوج زیر آندوتلیال از مهمترین عوامل پیش انعقادی محسوب می گردند. عملکرد و سلامت سلول آندوتلیال، جریان شوینده خون، سیستم فیبرینولیز (پلاسمینوژن) و سیستم ترومبومودولین ،پروتیین C و آنتی ترومبین III از مهمترین عوامل ضد انعقادی می باشند. اختلال در عوامل ضد انعقادی موجب بروز استعداد به ترومبوز (ترومبوفیلی) می گردد. علی رغم پیشرفت های اخیر، تنها حدود نیمی از موارد ترومبوفیلی ارثی قابل تشخیص می باشند که در این گروه فاکتور v لیدن، کمبود آنتی ترومبین، کمبود پروتیین C و کمبود پروتیین S، از همه شایع ترند. افزایش سطح فاکتورVIII  به عنوان پدیده ای شایع اما کم شدت برای ایجاد ترومبوفیلی ارثی مطرح شده است. موتاسیون پروترومبین G20210A که منجر به افزایش سطح پروترومبین می گردد نیز وضعیتی مشابه فاکتور هشت دارد. وجود حالت ترومبوفیلی ارثی در فرد الزاما به معنای بروز حتمی ترومبوز نیست، و برای بروز حالت بالینی سندرم های ترومبوآمبولیک معمولا همراهی یک (یا چند) عامل ترومبوفیلی ارثی، بایک (یا چند) عامل اکتسابی ترومبوفیلی (مانند حاملگی، بی حرکتی، جراحی، مصرف OCP) دخالت داشته اند.در افراد مبتلا به زمینه های ترومبوفیلی ارثی، احتمال عود ترمبوز بیش از افرادی است که فاقد این زمینه ها هستند. لذا تداوم و استمرار در مصرف ضد انعقاد توصیه شده است. بررسی زمینه های ترومبوفیلی ارثی به ویژه در مواردی از تروموآمبولی توصیه شده است که عامل اکتسابی قوی و قابل قبولی در معاینه و شرح حال جهت ایجاد ترومبوز وجود ندارد. ترومبوز وریدی قبل از 40 سالگی، ترومبوز راجعه، ترومبوز شریانی قبل از سن 30 سالگی، وجود سوابق فامیلی ترومبوز و ترومبوز درمواضع غیر معمول مانند وریدهای مزانتریک و سینوس های مغزی نیز از این موار می باشند.