مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1399 | دوره:16 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

برای ارزیابی هورمون های تیروئیدی در شترهای دو کوهانه در سنین مختلف و دو جنس نر و ماده و ارتباط میان این هورمون ها و برخی پارامترهای بیوشیمیایی مانند الکترولیت ها، چربی ها، گلوکز، ازت اوره خون و کراتینین، این پارامترها در 26 نفر شتر بالغ دوکوهانه اندازه گیری شدند. شترها در دو جنس (نر 18 نفر و ماده 8 نفر)، با سن 2 تا 11 سال (8 نفر 2 تا 4 ساله، 9 نفر 5 تا 8 ساله و 9 نفر 9 تا 11 ساله) برای این مطالعه انتخاب شدند. تفاوت های معنی داری از نظر هورمون های تیروئیدی میان دو جنس و گروه های سنی مختلف شترها دیده شد. افزون بر این، همبستگی های معنی داری میان این هورمون ها و فسفر، آهن، سدیم، پتاسیم، منیزیوم، کلسترول، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با چگالی پائین، لیپوپروتئین با چگالی بالا، اوره، کراتینین و گلوکز وجود داشت. علت این یافته ها و برخی یافته های متناقض در مورد ارتباط میان هورمون های تیروئیدی سرم، تری گلیسیرید و کلسترول روشن نیست و می تواند به دلیل تأثیر برخی عوامل مانند نژاد، منطقه ی جغرافیایی و جیره ی غذائی برروی سیمای سرمی گروه های مورد آزمایش باشد. برای ارزیابی این پارامترها در شترهای دو کوهانه نیاز به تحقیقات بیش تری است.

آفلاتوکسین از نقطه نظر اقتصادی از مهم ترین انواع سموم قارچی در جهان است. سمی ترین شکل این توکسین آفلاتوکسین B1بوده که یکی از معدود سموم قارچی است که سازمان غذا و داروی آمریکا بیشینه ی مجاز برای آن تعیین نموده است. در مقایسه با سایر مایکوتوکسین ها نیز مطالعات بیش تری در خصوص بیولوژی و بیوسنتز آفلاتوکسین انجام شده است. در این مطالعه توانایی تولید سم آفلاتوکسین B1 در گونه های مختلف آسپرژیلوس های جداسازی شده از مناطق زراعی زیست محیطی و کارخانجات فرآوری مواد غذایی مورد بررسی واقع گردید. برای تشخیص سطح کمی آفلاتوکسین B1 از روش آنزیمی ایمونواسی رقابتی (الایزا) استفاده شد. همچنین الگوی تولید آفلاتوکسین B1 در محیط رشدو بیومس قارچی، در گونه های توکسین زا با یکدیگر مورد مقایسه واقع شدند. نتایج نشان دادند که همه ی جدایه های آسپرژیلوس، دارای توانایی تولید سم آفلاتوکسین B1 می باشند، اگرچه بین میانگین سم تولید شده در محیط رشد و عصاره ی سلول قارچی در گونه های مختلف، اختلاف آماری معنی داری وجود داشت. در گونه های آسپرژیلوس فلاووس، آسپرژیلوس پارازیتیکوس، آسپرژیلوس سوژه، آسپرژیلوس ترئوس، آسپرژیلوس اوستیانوس، آسپرژیلوس کربوناریوس و آسپرژیلوس ونتی ای باقی ماندن سم در سلول قارچی بیش تر از رهاسازی توکسین در محیط رشد قارچ بود. در سایر ایزوله ها شامل آسپرژیلوس نایجر، آسپرژیلوس فتیدوس و آسپرژیلوس اکراسئوس میزان خروج سم از سلول قارچی بیش از باقیماندن آن در سلول اتفاق افتاد. نتایج نشان می دهند که ایزوله های توکسین زای آسپرژیلوس می توانند در تمام مناطق جغرافیایی مورد مطالعه در شمال ایران وجود داشته باشند. اگرچه رفتار گونه ها در رهاسازی سم به محیط رشد با هم متفاوت می باشند که به نظر می رسد این تفاوت به دلیل تأثیرگذاری فاکتورهای مختلف بر مکانیزیم خروج سم به محیط خارج سلول قارچی است.

در این تحقیق کلیه ماهی کپور معمولی که از گونه های پرورشی گرمابی بسیار مهم و اقتصادی می باشد تحت تغییرات شوری های مختلف محیطی مورد مطالعه قرار گرفته است. این تحقیق انجام پذیرفت تا مشخص گردد که ماهی کپور معمولی تا چه اندازه می توانند بدون تغییر در ساختار و آسیب بافت ها به ویژه سلول های دخیل در تنظیم اسمزی کلیه در مقابل شوری مقاومت داشته باشد. برای این منظور تعداد 120 قطعه ماهی کپور معمولی به مدت دو هفته در تیمار با شوری های ppt 4، ppt8، ppt 12 و آب شیرین با سه تکرار قرار داده شدند. جهت مطالعات هیستومورفولوژی کلیه نمونه هایی به ضخامت حداکثر cm5/0 برداشته و پس از ثبوت در فرمالین بافر 10 درصد و طی مراحل معمول تهیه مقاطع بافتی، برش هایی به ضخامت 6-4 میکرون تهیه و به وسیله هماتوکسیلین-ائوزین رنگ آمیزی شدند. در مطالعات میکروسکوپی بخش دفعی کلیه شامل نفرون ها به همراه جسمک کلیوی که به شکل ساختارهای کروی در سراسر بافت کلیه به صورت پراکنده و لوله های ادراری که شامل لوله پیچیده نزدیک، دور و لوله های جمع کننده مشاهده شدند. در مطالعات هیستومتری در طول دوره ی سازگاری با شوری های مختلف بیش ترین تعداد و قطر گلومرول ها در شوری ppt12 و کم ترین این مقدارها متعلق به شوری ppt 8 و ppt 4 گزارش گردید. از طرفی بیش ترین تعداد و قطر لوله های جمع کننده در تیمار شاهد و کم ترین این مقدارها در شوری ppt12 و ppt 8 به دست آمد. همچنین بیش ترین و کم ترین ضخامت لایه ی عضلانی لوله های جمع کننده متعلق به شوری ppt 4 و ppt 8 به دست آمد. بنابراین با توجه به تحقیق انجام گرفته می توان نتیجه گرفت که قدرت تحمل و سازش-پذیری کپور معمولی نسبت به تغییرات شوری محیط به دلیل ایجاد تغییرات سریع در ساختار بافتی و فیزیولوژیکی کلیه جهت تنظیم حالت اسمزی بالا بوده به طوری که که گونه ی مورد نظر توانسته نسبت به تغییرات شوری های محیطی خود را تطبیق و به حیات خود ادامه دهد.

سل پرندگان یک بیماری مزمن است که عموماً دستگاه گوارش پرنده را درگیر کرده و اغلب منجر به مرگ پرنده می شود. مایکوباکتروم اویوم تحت گونه اویوم مهم ترین عامل بیماری در پرندگان می باشد. از مهر 1396 تا مهر 1397، 101 کبوتر بر اساس نشانه های بالینی و شرایط بدنی نامناسب انتخاب شد. به منظور انجام تست الایزای طراحی شده از ورید بالی کبوتران خون گیری به عمل آمد و نمونه سرم جدا شد. برای انجام تست PCR، پس از آسان کشی کبوتران، جهت جمع آوری نمونه های بافتی در صورت وجود ضایعات در هر اندام نمونه ها از اندام مذکور و در صورت عدم وجود ضایعات نمونه ها از بافت کبد و طحال جمع آوری و در فریزر 40-درجه ی سانتی گراد نگهداری شدند. جهت انجام آزمایشات سرولوژی از آنتی ژن های مایکوباکتریوم اویوم تحت گونه اویوم سویه D4 موجود در بانک ژنی مؤسسه ی رازی و جهت انجام تست مولکولی از پرایمرهای 16S rRNA، IS901 و IS1245 استفاده شده. نتایج نشان داد که از 101 کبوتر مشکوک 39 کبوتر بر اساس توالی ژنومی IS901 و IS1245 با استفاده از روش PCR مثبت بودند. اما 13 مورد از 101 کبوتر با استفاده از آزمایش الایزای طراحی شده مبتلا به سل پرندگان تشخیص داده شدند. این 13 مورد با استفاده از تست PCR نیز نتایج مثبت داشتند. بر اساس نتایج به دست آمده همبستگی بین روش PCR و الایزای طراحی شده معنی دار بود (485/0). حساسیت و ویژگی روش PCR و الایزا در تشخیص موارد ابتلا به سل به ترتیب 100درصد و 33/33 درصد و 100 درصد بود. همچنین میزان آلودگی کبوتران اهواز نسبتاً بالا است و روش های پیش گیری و کنترل باید توسط سازمان دامپزشکی و پرورش دهندگان به کار گرفته شود. حساسیت روش PCR جهت ردیابی سل پرندگان بالاتر از روش الایزا می باشد و به نظر می رسد می توان از آزمایش الایزای طراحی شده جهت غربال گری گله های کبوتر در مراحل اولیه ی بیماری سل پرندگان استفاده نمود.

در میان گونه های مختلف دامی، تعیین جنسیت جنین و استفاده از روشی که تشخیص را در زمانی زودتر ممکن سازد از جذابیت زیادی برخوردار می باشد. پیش فرض های متعددی برای پیش بینی وضعیت نسبی نتاج حاصل از یک پدر و مادر مشخص وجود دارد که در میان آن ها می توان به ارتباط بین وضعیت بدنی مادر و نیز برخی عوامل موجود در محیط بیرونی اشاره نمود. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی ارتباط میان مواردی از قبیل نمره ی وضعیت بدنی مادر، pH واژن، میزان گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول و اوره ی خون مادیان ها با نسبت جنسی نتاج در یک ماه پیش از جفت گیری، زمان جفت گیری و نیز تغییرات آن در بازه ی زمانی فوق روی 25 رأس مادیان عرب در استان خوزستان واقع در جنوب شرق ایران صورت گرفته است. نتایج نشان داد که نمره ی وضعیت بدنی مادیان ها در یک ماه پیش از زمان جفت گیری تأثیر معنی داری بر پیش بینی در رابطه با جنس کره نداشته در حالی که اثرات آن بر جنسیت کره در زمان جفت گیری معنی دار بوده است، به طوری که پیش بینی می شود به ازای یک واحد افزایش در نمره ی وضعیت بدنی مادیان ها در یک ماه پیش از جفت گیری نسبت نر به ماده در کره های آن ها به میزان 81 /4 برابر افزایش یابد. انجام آزمون آماری یو-من ویتنی نشان داد که میانگین نمره ی وضعیت بدنی مادرانی که کره های آن ها نر شده اند به طرز معنی داری در هر یک از زمان های مورد بررسی نسبت به مادیان های واجد کره های ماده، بهتر بوده است. اما در رابطه با تغییرات نمره ی وضعیت بدنی و جنسیت نتاج، هیچ رابطه ی معنی داری آشکار نگردید. همچنین مشخص شد که سایر متغیرهای مورد ارزیابی نیز در هیچ یک از زمان های ارزیابی با اثر معنی داری بر جنسیت کره همراه نبوده است به طور کلی میتوان ادعا نمود که ارزیابی BCS نقش مؤثری در پیش گویی نسبت جنسی نتاج دارد.

به منظور انجام این مطالعه سه گونه ماهی از جمله ماهی شوریده به عنوان ماهی دارای فلس ماکروسکوپی، فیل ماهی دارای فلس میکروسکوپی و گربه ماهی پنگوسی فاقد فلس تهیه و نمونه برداری از قسمت های مختلف سطح پشتی، شکمی و جانبی انجام شد. مراحل معمول آماده سازی بافت ها انجام و بلوک های پارافین در اندازه های 6-4 میکرون برش داده، تحت رنگ آمیزی هماتوکسیلین – ائوزین قرار گرفته و به وسیله ی میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج رنگ آمیزی هماتوکسیلین – ائوزین نشان داد که اپیدرم از بافت پوششی سنگ فرشی مطبق غیر شاخی به همراه سلول های موکوسی، جوانه های چشایی و سلول های هشدار دهنده تشکیل شده بود. سلول های موکوسی در امتداد لایه های سطحی قرار داشته و توزیع آن ها نیز متفاوت بود. در مطالعات هیستومورفومتریک بیش-ترین تعداد سلول های موکوسی در نواحی پشتی و کم ترین تعداد آن ها در ناحیه ی شکمی مشاهده شد. سلول های موکوسی بیش تر در لایه-ی میانی پراکنده و به سمت قسمت سطحی کشیده شده بودند. سلول های هشداردهنده با یک هسته ی بزرگ عمدتاً در لایه های عمقی و میانه قرار گرفته بودند. این سلول ها در سطوح جانبی هر سه گونه مورد مطالعه دیده نشدند. جوانه های چشایی بر روی سطح شکم مشاهده شده و تعداد آن ها در گربه ماهی با بیش ترین تعداد بود. بر اساس نتایج هیستومتریک به استثنای سلول های موکوسی، در هر سه گونه در سطح پشتی، شکمی و جانبی در سایر موارد مورد مطالعه اختلاف معنی داری مشاهده شد.

روی، همواره به عنوان یکی از مهم ترین مواد مغذی در تعیین وضعیت پوششی بدن در سگ ها به شمار می رود. کمبود روی بیش تر به صورت درماتوز پاسخ دهنده به روی، رخ می دهد، اما مسمومیت با روی بندرت رخ می دهد. مطالعه ی حاضر، جهت تعیین سطح سرمی روی، در سگ های شهری و روستایی منطقه ی اهواز و به روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی انجام گردید. نمونه های سرمی از 250 قلاده سگ شهری و روستایی (سالم از نظر بالینی)، در سنین مختلف و به صورت تصادفی جمع آوری گردید. تقسیم بندی بر اساس سن، جنس، نژاد و منطقه انجام گردید. سگ ها بر اساس سن، به 3 گروه (کم تر از 1 سال، 1 تا 3 سال و بالای 3 سال) تقسیم شدند. میانگین و انحراف معیار غلظت روی، در جمعیت کل سگ های مورد بررسی، 04/0± 21/1 میلی گرم/ لیتر به دست آمد. انتشار فراوانی روی، نشان داد که میانگین و انحراف معیار سرمی روی، در سگ های شهری و روستایی، به ترتیب 06/0± 36/1 و 05/0± 05/1 میلی گرم/ لیتر بودند. میانگین سطح سرمی روی، در تمام نمونه ها در محدوده طبیعی قرار داشت (42/1-87/0: CI 95 درصد ، 04/0± 21/1). غلظت روی سرم، به طور معنی داری در سگ های شهری بیش تر از روستایی بود. غلظت روی، تفاوت معنی داری را برای سنین مختلف (09/0± 16/1 زیر 1 سال، 06/0± 15/1 بین 3-1 سال و 07/0± 27/1 بالای 3 سال)، جنس (10/0± 41/1 در نرها و 08/0± 33/1 ماده ها در سگ های شهری و 07/0± 06/1 در نرها و 08/0± 03/1 ماده ها در سگ های روستایی) و نژاد (بیش ترین میزان در نژاد باکسر= 60/0± 42/1 و کم ترین میزان در نژاد بولداگ= 18/0± 87/0) نشان نداد. مطالعه ی حاضر نشان داد که غلظت روی سرم، به طور معنی داری در سگ های شهری بیش تر از روستایی بود که احتمالاً به جیره ی غذایی بهتر آن ها بر می گردد.

به دلیل نقش مهم تاندون در مکانیک بدن، جراحت در این بافت آسیب های فراوانی به همراه داشته و می تواند موجب درد، ناتوانی و افزایش هزینه های مراقبت های بهداشتی شود. گیاه کاپاریس اسپینوزا یکی از پراکنده ترین گیاهان معطر است که در ایران نیز رشد می-کند. هدف از این تحقیق، مطالعه ی تأثیر عصاره ی اتانولی گیاه کاپاریس اسپینوزا بر روند التیام جراحت تاندون آشیل در خرگوش می-باشد. برای انجام این مطالعه تعداد نه سر خرگوش سفید نژاد نیوزلندی تهیه و یک برش نیم ضخامت در تاندون آشیل هر دو پای آن ها داده شد. سپس به مدت سه روز عصاره ی گیاه کاپاریس اسپینوزا و نرمال سالین در گروه های درمانی و کنترل تزریق شد. بر اساس نتایج هیستوپاتولوژی در روزهای 7، 14 و 28، گروه درمانی در مقایسه با گروه کنترل میزان بازسازی و بهبود روند التیام بالاتری را نشان داد. بر این اساس در گروه درمانی، میزان کم تر سلول های التهابی، عروق خونی و فیبروبلاست های بیش تر و افزایش فیبرهای کلاژن همراه با آرایش موازی مشاهده شد. نتایج این مطالعه نشان داد که به کارگیری عصاره ی گیاه کاپاریس اسپینوزا می تواند روند التیام را در جراحت تاندون آشیل خرگوش ها بهبود بخشد.

استئوآرتریت یک حالت پیشرونده و دژنراتیو غضروف مفصلی و سایر ساختارهای مفاصل می باشد. لازم است که هر چه زودتر این حالت تشخیص داده شود. مطالعه حاضر در این جهت طراحی شد که میزان استئوپروتگرین و تومور نکروزیس فاکتور آلفا در مایع مفصلی و سرم خون سگهای مبتلا به پارگی تجربی لیگامنت کروشیت به عنوان مدلی برای استئوآرتریت، اندازه گیری شود. در مطالعه حاضر، 4 قلاده سگ بالغ (حدود 20 ماهه)، بزرگ (حدود 18 کیلوگرم)، نژاد آمیخته، نر به ظاهر سالم انتخاب شدند تا اثر استئوآرتریت تجربی بر روی استئوپروتگرین و تومورنکروزیس فاکتورآلفا به عنوان راهی برای تشخیص اولیه استئوآرتریت بررسی شود. استئوپروتگرین و تومورنکروزیس فاکتورآلفا، در روزهای صفر، 14، 28، 90 و 180 پس از عمل جراحی لیگامنت کروشیت قدامی، در مفصل استایفل، در مایع مفصلی و سرم خون، اندازه گیری شدند. آنالیز آماری نتایج نشان داد که افزایش معنی داری در غلظت تومورنکروزیس فاکتورآلفا، در سرم و مایع مفصلی وجود دارد. قبل و دو هفته پس از القای استئوآرتریت، سطح سرمی استئوپروتگرین کاهش نشان داد، اما پس از آن در بقیه دوره مطالعه ثابت باقی ماند. در طول مطالعه، سطح استئوپروتگرین مایع مفصلی نوسان گسترده ای نداشت. استئوپروتگرین، در شروع آزمایش سطح ثابتی داشت و در مرحله پایانی افزایش یافت. نتیجه گیری کلی این که اندازه گیری تومورنکروزیس فاکتورآلفا در سرم و مایع مفصلی، می تواند به عنوان راهی برای تشخیص اولیه استئوآرتریت استفاده شود.

اثرات محافظتی احتمالی بروملین، به عنوان یک داروی گیاهی با خواص ضدالتهابی، در مقابل مسمومیت حاد ریوی ناشی از کادمیوم مورد مطالعه قرار گرفت. تعداد 66 سر موش صحرایی آلبینو نژاد ویستار به ترتیب در 11 گروه تحت درمان قرار گرفتند: گروه 1 (کنترل منفی)؛ گروه 2 و 3: کلریدکادمیوم با دوز 400 میکروگرم به ازای هر موش صحرایی به صورت داخل نایی دریافت کرده و به ترتیب پس از 5 و 10 روز مورد نمونه گیری قرار گرفتند؛ گروه 4 و 5: بروملین با دوز 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به صورت خوراکی از 14 روز قبل تا به ترتیب 5 و 10 روز پس از تجویز کلریدکادمیوم دریافت کردند؛ گروه 6 و 7: بروملین با دوز 40 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به صورت خوراکی از 14 روز قبل تا به ترتیب 5 و 10 روز پس از تجویز کلریدکادمیوم دریافت کردند؛ گروه 8: بروملین با دوز 40 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به مدت 24 روز دریافت کردند؛ گروه 9 و 10: سلکوکسیب با دوز 25 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به صورت خوراکی از یک روز قبل تا به ترتیب 5 و 10 روز پس از تجویز کلریدکادمیوم دریافت کردند؛ گروه 11: سلکوکسیب را به مدت 11 روز دریافت کردند. ارزیابی پروتئین سرم نشان داد تجویز داخل نایی کادمیوم منجر به افزایش تمامی فراکسیون های گلبولین ها در روز 5 و 10 پس از تزریق گردید. درمان با دوز پایین بروملین برای 24 روز در موش های صحرایی مواجه شده با کلریدکادمیوم کاهش معنی داری در پروتئین تام سرم و تمامی فراکسیون های گلبولین ها ایجاد نمود. با این وجود تجویز کلریدکادمیوم به همراه دوز بالای بروملین به مدت 24 روز، تمامی شاخص های یاد شده را به طور معنی داری افزایش داد. غلظت گاماگلوبولین مایع لاواژ برونکوآلوئولار در کلیه گروه های درمان شده با کلریدکادمیوم و/یا بروملین کاهش یافته بود. با این حال، این تغییرات در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود. فعالیت لاکتات دهیدروژناز سرم، 5 روز پس از مسمومیت با کادمیوم افزایش یافته بود در حالی که تجویز همزمان بروملین یا سلکوکسیب منجر به کاهش جزئی فعالیت آنزیم گردید. در بررسی هیستوپاتولوژیک پنومونی بینابینی شدید و برونکوپنومونی فیبرینی در موش های مواجه شده با کادمیوم مشاهده شد و تجویز دوز پایین بروملین برای 24 روز منجر به کاهش این عوارض در بافت ریه گردید. در مجموع تجویز بروملین می تواند به عنوان یک درمان حمایتی یا جایگزین برای کاهش تغییرات التهابی برونکوآلوئولار و سیستمیک ناشی از کلرید کادمیوم در نظر گرفته شود. با این وجود تحقیقات بیش تری در جهت شناسایی ابعاد مختلف و مکانیسم اثرات محافظتی بروملین در برابر سمیت کادمیوم ضروری است.

عقرب مزوبوتوس اوپئوس یک گونه عقرب بومی در جنوب غربی ایران بوده که مسئولیت اکثر موارد ناشی از عقرب گزیدگی در استان خوزستان را بر عهده دارد. به منظور انجام این تحقیق، تعداد 75 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 5 گروه مساوی تقسیم شدند. گروه 1 (کنترل)؛ گروه 2: سم عقرب را به میزان mg/kg/ip 1 دریافت نمود. گروه 3: علاوه بر سم، 5/0 میلی لیتر آنتی ونوم را از طریق داخل عضلانی، 30 دقیقه پس از تجویز سم دریافت نمود. گروه 4: علاوه بر سم، کارودیلول را به میزان mg/kg/ip 5 را 30 دقیقه پس از تجویز سم دریافت نمود. گروه 5: سم + 5/0 میلی لیتر آنتی ونوم + mg/kg/ip 5 کارودیلول را 30 دقیقه پس تجویز سم دریافت نمود. نمونه های خون از طریق داخل قلبی در ساعت های 8، 24 و 48 پس از تزریق از رت های بیهوش شده اخذ شد. پلاسمای هپارینه برای اندازه گیری شاخص های بیوشیمیایی مرتبط با قلب از جمله فعالیت آنزیم هایCPK-MB، LDH و AST و همچنین مقادیر تروپونین-I با روش های متداول آزمایشگاهی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که فعالیت آنزیم های CPK-MB، LDH، AST و همچنین تروپونین I به عنوان یک شاخص اختصاصی صدمات قلبی در زمان های مختلف به دنبال تزریق سم در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافته است. اگرچه تجویز آنتی ونوم به دنبال تزریق سم در زمان های مختلف، فعالیت این آنزیم ها و همچنین میزان تروپونین-I را کاهش داد، اما سطح این شاخص ها در برخی زمان ها بالاتر از گروه کنترل بود. تجویز کارودیلول به تنهایی تأثیر معنی داری در کاهش شاخص های فوق نداشت. در همین حال، ترکیب کارودیلول و آنتی ونوم نتایج مشابهی با گروه آنتی ونوم به تنهایی داشت. البته این نتیجه ممکن است با دوز کارودیلول و دفعات استفاده از آن مرتبط باشد.

این گزارش به وقوع یک مورد توپی مویی بزرگ در معده ی یک قلاده شیر آفریقایی نر 12 ساله که منجر به پارگی معده، پریتونیت و مرگ حیوان گردید، اشاره می کند. در کالبدگشایی، معده بسیار سفت و متسع بود و تمام حجم آن توسط یک توده ی وسیع به وزن 3800 گرم اشغال شده بود. وقوع پارگی وسیعی در ناحیه ی انتروم منجر به پریتونیت چرکی، شوک سپتیک و مرگ گردید. عدم حضور فعالیت های حرکتی مناسب، تغذیه با لاشه ی حاوی پوست و مو، عدم تنوع غذایی و مصرف پیش گیرانه ترکیبات لاکساتیو و فیبر در جیره ی غذایی این شیر، مجموعه عواملی بودند که باعث وقوع تریکوبزوار در حیوان مذکور شدند. تشکیل توپی مویی یک عارضه ی نسبتاً شایع در گربه سانان وحشی در اسارت می باشد و لذا کاربرد رژیم های پیش گیرانه ی تغذیه ای و درمانی در شیرهای باغ-وحش توصیه می شود. شناسایی علل شایع مرگ و میر گربه سانان وحشی در مجموعه های حیات وحش، باعث ارتقاء شرایط نگهداری و مدیریت بهداشتی این حیوانات در اسارت شده و در نهایت به بقای بهتر این گونه ها در حیات وحش کمک می کند.