علوم دامی ایران
سال:1398 | دوره:50 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

امروزه انتخاب ژنتیکی برای افزایش رشد و تولید پروتئین حیوانی با کیفیت بالا در جوجه های گوشتی (Gallus gallus domesticus)، معمولاً منجر به افزایش وزن بیش از حد خواهد شد که نتیجه ی آن تأثیر منفی بر راندمان مصرف خوراک و کیفیت لاشه مانند افزایش چربی محوطه بطنی می شود. هدف این مطالعه استفاده از پروفایل ترانسکریپتوم بافت چربی دو دسته جوجه های گوشتی با چربی زیاد و کم در محوطه ی بطنی، به منظور شناسایی ژن های مؤثر در متابولیسم و ذخیره چربی می باشد. در تجزیه داده های ریزآرایه و RNA-seq برای بیان تفاوت ژنی به ترتیب 2914 و 1867 ژن استخراج شد که در مجموع با مقایسه ژن های شناسایی شده که تفاوت بیانی معنی داری داشتند (000001/0P<)، 1835 ژن شناسایی شد. سپس با مقایسه تعداد ژن مربوطه در میان پروفایل های ترانسکریپتوم، ژن های مشترک مرتبط شامل THBS1، COLEC12، ANXA7، RGS19، TMEM258 و HTR7L بودند که در فرآیند اصلی مسیرهای کنترل سنتز، متابولیسم و ذخیره چربی و مسیر سیگنالینگ غدد درون ریز فعال شده توسط آدیپوکین ها دارای نقش می باشند. تجزیه و تحلیل ترانسکریپتوم مرتبط با ذخیره چربی محوطه بطنی می تواند بیان کننده نقش آن به عنوان یک اندام متابولیک و درون ریز در جوجه های گوشتی باشد.

به منظور بررسی آثار جایگزینی کنجاله سویا با کنجاله کلزا و همچنین روش فرآوری دانه ذرت بر عملکرد تولیدی گاوهای پر تولید از 12 رأس گاو شیرده هلشتاین (زایش دوم با میانگین روزهای شیردهی 14± 80 و تولید شیر 3± 46 کیلوگرم در روز) در قالب طرح مربع لاتین تکرار شونده 4×4 به روش فاکتوریل 2×2 استفاده شد. عامل اول روش فرآوری دانه ذرت شامل آسیاب نرم و پرک شده با بخار بود و عامل دوم شامل دو نسبت کنجاله کلزا به کنجاله سویا (50: 50 و 100: صفر) در جیره بود. ماده خشک مصرفی، تولید شیر، غلظت ترکیبات شیر و همچنین پارامترهای شکمبه ای تحت تأثیر نوع کنجاله مصرفی در جیره قرار نگرفت. حذف کامل کنجاله سویا در جیره سبب کاهش قابلیت هضم ظاهری ماده خشک گردید. پرک کردن ذرت با بخار سبب کاهش خوراک مصرفی، کاهش درصد چربی شیر، افزایش درصد پروتئین شیر و افزایش غلظت گلوکز خون شد، اما تولید شیر تحت تأثیر قرار نگرفت. اثر متقابل جایگزینی کنجاله سویا با کنجاله کلزا و روش فرآوری دانه ذرت بر پاسخ های عملکردی گاوهای شیری معنی دار نبود. استفاده از کنجاله کلزا به عنوان جایگزین مناسب کنجاله سویا و همچنین پرک کردن ذرت با بخار به علت بهبود راندمان خوراک و اثر مثبت بر متابولیسم نیتروژن و انرژی جهت تغذیه گاوهای پرتولید، قابل توصیه خواهد بود.

در این پژوهش از اطلاعات صفات رشد بره های حاصل از گروه های لری بختیاری (L)، آمیخته های رومانف× لری بختیاری (F1RL)، پاکستانی× لری بختیاری (F1PL)، (پاکستانی× لری بختیاری)× (رومانف× لری بختیاری) (¼ P¼ R½ L) و (رومانف× لری بختیاری)× (رومانف× لری بختیاری) (F2RL) و صفات لاشه 50 رأس بره لری بختیاری و 41 رأس آمیخته های F1RL و 20 رأس آمیخته های F2RL به منظور بررسی عملکرد در صفات رشد و ترکیب لاشه استفاده شد. بره ها در سن 5 ± 90 روزگی از شیر گرفته و در سن شش ماهگی کشتار شدند. وزن تولد بره هایلری بختیاری (12/5 کیلوگرم) به طور معنی داری (05/0P<) بیشتر از بره های آمیخته رومانف و پاکستانی با لری بختیاری (به ترتیب 81/4 و 57/4 کیلوگرم) بود. بره های آمیخته F1RL به طور معنی داری (05/0P<) وزن شیرگیری و وزن شش ماهگی (به ترتیب 96/30 و 75/42 کیلوگرم) بیشتری نسبت به بره های لری بختیاری (به ترتیب 81/28 و 69/41 کیلوگرم) و سایر ترکیب های نژادی داشتند. آمیخته های F1RL و F2RL نسبت به بره های لری بختیاری به طور معنی داری (05/0P<) درصد گوشت لاشه بیشتری در سن ثابت (به ترتیب 57/59، 99/60 و 03/50) و وزن ثابت (به ترتیب 99/60، 24/59 و 56/49) داشتند. میانگین وزن و درصد کل چربی لاشه در بره های لری بختیاری نسبت به بره های F1RL و F2RL به طور معنی داری (05/0P<) (به ترتیب 56/7، 25/4 و 95/2 کیلوگرم و 57/31، 91/20 و 97/17 درصد در سن ثابت و به ترتیب 65/6، 30/4 و 12/5 کیلوگرم و 46/30، 08/20 و 46/22 درصد در وزن ثابت) بیشتر بود. بنابراین می توان نتیجه گرفت که با آمیخته گری رومانف× لری بختیاری (F1RL)، وزن شیرگیری و شش ماهگی و ترکیب لاشه بهبود یافته است.

هدف این پژوهش، مطالعه اثر تغذیه کورکومین بر فراسنجه های کیفی اسپرم و باروری خروس های مادرگوشتی پس از یخ گشایی بود. تعداد 20 قطعه خروس مادرگوشتی سویه راس 308 در سن 49 هفتگی به طور تصادفی به چهار گروه آزمایشی (5n =) تقسیم شدند. سطوح مختلف کورکومین شامل: صفر (T1)، 10 (T2)، 20 (T3) و 30 (T4) میلی گرم کورکومین به ازای هر پرنده در هر روز به جیره پایه اضافه و از 49-61 هفتگی به پرنده ها تغذیه شد. پس از گذشت یک دوره پنج هفته ای از تغذیه کورکومین (49-53 هفتگی)، فراسنجه های کیفی اسپرم طی شش هفته (54 تا 59 هفتگی) پس از یخ گشایی ارزیابی شد. نمونه های منی هفته های 60 و 61 پس از یخ گشایی برای ارزیابی باروری، به 68 مرغ مادر گوشتی (17n=) تلقیح شد. نتایج نشان داد جنبایی کل در تیمارهای T3 و T4 و جنبایی پیش رونده در تیمارهای T2، T3 و T4 نسبت به T1 افزایش یافت (05/0>P). تغذیه کورکومین زنده مانی اسپرم را پس از یخ گشایی در تیمارهای T3 و T4 نسبت به T1 افزایش داد (05/0>P). عملکرد غشای پلاسمایی (HOS) در تمامی گروه های تیماری دارای کورکومین نسبت به تیمار T1 افزایش یافت (05/0>P)، به طوری که بیشترین عملکرد مربوط به تیمارهای T3 و T4 بود. نرخ باروری اسپرم در تیمارهای T3 و T4 نسبت به T1 افزایش یافت (05/0>P). در کل، نتایج این پژوهش نشان از تأثیرات مثبت تغذیه کورکومین بر کیفیت اسپرم و باروری خروس های مادرگوشتی پس از یخ گشایی داشت و بهترین عملکرد زمانی حاصل شد که روزانه 20 یا 30 میلی گرم کورکومین به ازای هر پرنده به مدت 13 هفته تغذیه شد.

در این مطالعه، اثر تزریق محلول ویتامین E و سلنیوم و محلول ویتامین B12و آهن به گاوهای شیری دوره انتقال بر کیفیت آغوز، ظرفیت آنتی اکسیدانی، غلظت ویتامین های Eو B12و عناصر سلنیوم و آهن و فراسنجه های سرم گوساله ها بررسی شد. بیست رأس گاو یک شکم زایش (26/60± 09/607 کیلوگرم) و 20 رأس گاو دو شکم زایش (54/55 ± 712 کیلوگرم) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و بر اساس شکم زایش و وزن بدن به 4 گروه تقسیم شدند. تیمارهای آزمایشی شامل 1) تزریق 7 میلی لیتر سرم فیزیولوژیک، 2) تزریق 60 میلی لیتر محلول ویتامین E و سلنیوم، 3) تزریق 7 میلی لیتر محلول ویتامین B12وآهن و 4) تزریق 60 میلی لیتر محلول ویتامین E و سلنیوم و 7 میلی لیتر محلول ویتامین B12و آهن بودند. تزریق ها در روزهای 21 و 7 قبل از زایش و خون گیری از گوساله ها قبل از مصرف آغوز و 24 ساعت بعد مصرف آغوز انجام شد. تزریق ها بر وزن تولدگوساله ها و درصد چربی، پروتئین، لاکتوز و مواد جامد بدون چربی و غلظت ایمونوگلبولین Gآغوز اثری نداشت. غلظت ویتامین های EوB12، عناصر سلنیوم و آهن، فعالیت آنزیم های گلوتاتیون پراکسیداز و کاتالاز، کل ظرفیت آنتی اکسیدانی و غلظت متابولیت های سرم گوساله ها تحت تأثیر قرار نگرفت. به طورکلی می توان نتیجه گیری کرد که تزریق محلول ها 21 و 7 روز قبل از زایش بر سامانه ایمنی گوساله ها در 24 ساعت اول زندگی اثری نداشت.

استفاده از مکمل های آنیونیک در جیره تلیسه های آبستن به منظور ایجاد توازن کاتیون-آنیون منفی در جیره نویسی گاوهای شیری همچنان سوال برانگیز است. به این منظور تعداد 12رأس تلیسه آبستن هلشتاین 7± 21 روز مانده به زایش در جایگاه های انفرادی در قالب طرح کاملاً تصادفی به یکی از دو تیمار آزمایشی اختصاص یافتند (هر تیمار با 6 تکرار). تیمارها شامل: 1) جیره با اختلاف DCAD برابر 165+ میلی اکی والان بر کیلوگرم و 2) جیره با DCAD برابر 85-میلی اکی والان بر کیلوگرم ماده خشک بودند. ماده خشک مصرفی انفرادی، آغوز تولیدی و ایمنوگلوبولین های آغوز، شیر و ترکیبات آن، به همراه متابولیت های خونی (پیش و پس از زایش) مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد ماده خشک مصرفی دام ها تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت. pH خون در قبل از زایش در تیمار با DCAD منفی کاهش یافت. در بین متابولیت های خون، تنها غلظت کلسیم خون در تیمار با DCAD منفی افزایش یافت و این در حالی بود است که تیمار با DCAD مثبت نیز افت کلسیم را تجربه نکرد. مقدار آغوز تولیدی، چربی و پروتئین شیر، ایمنوگلوبولین های M و A آغوز، امتیاز وضعیت بدنی دام ها تحت تأثیر قرار نگرفتند. تنها ایمنوگلوبولین Gدر خون و آغوز مربوط به تلیسه های مصرف کننده جیره با DCAD منفی افزایش داشت. به طور خلاصه نتایج نشان داد ایمنوگلوبین G در سرم و آغوز تلیسه هایی که جیره با DCAD منفی دریافت کرده بودند افزایش نشان داد و پژوهش های بیشتری به منظور بررسی تأثیر DCAD منفی بر تلیسه های انتظار زایش درگیر شرایط تنش موردنیاز می باشد.

این آزمایش جهت بررسی اثر آلومینوسیلیکات، اسید هیومیک، دیواره سلولی مخمر، پودر گیاهی و یک توکسین بایندر تجاری برای کاهش آثار آفلاتوکسین B1 در جیره جوجه های گوشتی انجام شد. آزمایش با استفاده از 320 قطعه جوجه گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 8 تیمار، 4 تکرار و 10 قطعه پرنده در هر تکرار از سن 7 تا 28 روزگی انجام شد. تیمار های آزمایشی شامل: 1) شاهد منفی (بدون آفلاتوکسین)، 2) شاهد مثبت (حاوی 3/0 میلی گرم آفلاتوکسینB1 در کیلوگرم جیره)، 3) شاهد مثبت + آلومینوسیلیکات، 4) شاهد مثبت+ آلومینوسیلیکات+ اسید هیومیک، 5) شاهد مثبت+ آلومینوسیلیکات+ دیواره سلولی مخمر، 6) شاهد مثبت+ آلومینوسیلیکات+ اسید هیومیک+ دیواره سلولی مخمر، 7) شاهد مثبت+ توکسین بایندر تجاری مگنوتوکس و 8) شاهد مثبت+ پودر گیاهی بود. استفاده از جیره حاوی آفلاتوکسین سبب کاهش عملکرد رشد جوجه ها، افزایش وزن کبد، قلب و پانکراس و کاهش غلظت آلبومین، پروتئین کل و گلوکز سرم شد (05/0>P). افزودن آلومینوسیلیکاتبه عنوان جاذب به تنهایی در کاهش آثار منفی آفلاتوکسین مؤثر بود. افزودن دیواره سلولی مخمرسبب تقویت اثرات آلومینوسیلیکات شد، اما افزودن اسید هیومیکزیاد مؤثر نبود. در مجموع، به نظر می رسد ترکیب آلومینوسیلیکاتو دیواره سلولی مخمربیشترین جذب آفلاتوکسین B1 را دارا می باشد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر سیستم خوراک دهی تک گروهی (TMR1) در مقایسه با چندگروهی (TMR4) بر روی توان تولیدی و ترکیبات شیر طی یک دوره شیردهی کامل بود. چهارصد و هشتاد و چهار رأس گاو هلشتاین شیرده براساس روز شیردهی بلوک بندی (158 رأس در اولین، 134 رأس دومین و 192راس در سومین دوره شیردهی و یا بالاتر) و به دو سیستم خوراک دهی تک گروهی (TMR1) و چند گروهی (TMR4) به طور تصادفی اختصاص یافتند. میانگین تولید شیر روزانه در تیمارهای TMR4 و TMR1 به ترتیب 97/36 و 01/41 کیلوگرم در روز بود و تولید شیر در گروه TMR1 در مقایسه با TMR4 به میزان 04/4 کیلوگرم در روز افزایش (01/0>P) یافت. تولید شیر تصحیح شده براساس 4 درصد چربی تحت تأثیر تیمار آزمایشی قرار گرفت (01/0>P)، به طوری که گاوهای تغذیه شده با TMR1در مقایسه با گاوهای تغذیه شده با TMR4 شیر بیشتری تولید کردند (46/37 در مقابل 1/33 کیلوگرم در روز). درصد ترکیبات شیر (درصد چربی و پروتئین) تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند (01/0