کومش
سال:1399 | دوره:22 | شماره:4 (پیاپی 80) |تعداد مقالات:18

هدف: مشارکت جامعه در برنامه های بهداشتی از الزامات توفیق آن ها به شمار می آید و برنامه های مرتبط با داوطلبین بهداشتی یکی از اشکال مقبول این مشارکت محسوب می شوند. با توجه به سپری شدن سه دهه از آغاز برنامه رابطین بهداشتی (به عنوان شکلی از داوطلبان بهداشتی) در ایران و اهمیت ارزشیابی دستاوردهای آن، هدف این مطالعه بررسی اثربخشی برنامه رابطین بهداشتی در ارتقای دانش، نگرش و عملکرد بهداشتی جامعه از طریق مداخلات آموزشی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر از نوع مروری نظام مند است که بررسی متون آن در بهمن ماه سال 1398 به انجام رسید. این جستجو با استفاده از کلیدواژه هایcommunity health volunteers، communicators community health، و Iran در پایگاه های اطلاعاتی/موتورهای جستجوی PubMed، Web of Science و Scopus؛ و معادل فارسی آن ها یعنی داوطلبین بهداشتی و نیز رابطین بهداشتی در پایگاه های علمی فارسی زبان SID، Magiran و Elmnet صورت گرفت. در این جستجو از مجموع 13558 مقاله یافت شده، تعداد 15 مقاله مرتبط با هدف مطالعه و منطبق با معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند و کیفیت آن ها مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس درون مایه مرتبط با هدف مطالعه در مقالات منتخب در جداول استخراجی و مقایسه ای ارائه و نتیجه گیری نهایی بر اساس آن ها صورت گرفت. یافته ها: برنامه رابطین بهداشتی در ایران از اثربخشی مناسبی در تغییر دانش و نگرش بهداشتی جامعه برخوردار می باشد اما توفیق چندانی در بهبود عملکرد بهداشتی جامعه کسب نکرده است. بررسی تعداد حوزه های هدف گذاری شده جهت بهبود عملکرد بهداشتی جامعه از طریق آموزش های ارائه شده از سوی رابطین بهداشتی در مقالات نهایی نشان می دهد که رابطین بهداشتی از جمع 34 حوزه تعیین شده جهت تغییر رفتار، تنها در 6 حوزه موفق به ارتقای رفتار بهداشتی گروه های هدف شده اند. نتیجه گیری: برنامه رابطین بهداشتی به واسطه تاثیر اندک بر رفتار بهداشتی جامعه، نیازمند ارتقاء و یا جایگزینی با یک برنامه کارآمدتر در عرصه مشارکت جامعه می باشد.

هدف: درد پستان (ماستالژیا) یک شکایت رایج در میان زنان مراجعه کننده به کلینیک های جراحی می باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر فلوکستین و تاموکسیفن بر ماستالژیا انجام شد. مواد و روشها: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده با گروه کنترل می باشد که بر روی 62 زن مبتلا به ماستالژیا مراجعه کننده به کلینیک تخصصی جراحی انجام شده است. نمونه ها با روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و با استفاده از روش تصادفی سازی ساده به دو گروه 31 نفری درمان شامل با فلوکستین و تاموکسیفن تقسیم شدند. جهت جمع آوری داده ها پرسش نامه های دموگرافیک و مقیاس دیداری درد (VAS) قبل از شروع درمان و سپس در زمان های 4، 8 و 12 هفته پس از درمان تکمیل گردید. یافته ها: شاخص توده بدنی، مدت بیماری و مدت زمان درد در دو گروه اختلاف معناداری نداشت (05/0P). تفاوت معنی داری بین دو گروه در میزان کاهش درد دیده نشد (05/0

هدف: شیردهی انحصاری در 6 ماه اول تولد در بسیاری از موارد انجام نمی شود و به نظر می رسد عوامل زیادی در آن دخیل باشند اما مداخلاتی که در دوران شیردهی جهت افزایش حمایت اجتماعی از مادران می شود می تواند بر میزان تغذیه با شیر مادر موثر باشد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر بازدید از منزل بر حمایت اجتماعی و تداوم تغذیه انحصاری در شهرستان بوکان انجام شد. مواد و روشها: 108نفر از مادران دارای شیرخوار 3تا 5 روزه مراجعه کننده به 8 مرکز بهداشتی درمانی شهرستان بوکان از طریق تخصیص تصادفی با استفاده از بلوک بندی تصادفی وارد مطالعه شدند و در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. مداخله شامل 6 برنامه آموزشی بازدید از منزل حدود 30 دقیقه ای بود. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسش نامه دموگرافیک و تاریخچه مامایی، ابزار حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت و پرسش نامه محقق ساخته تغذیه انحصاری با شیر مادر بود. یافتهها: اکثر مادران در گروه مداخله تغذیه انحصاری را تا ماه چهارم و اکثریت در گروه کنترل تغذیه انحصاری را فقط تا ماه های اول و دوم ادامه دادند. به طور کلی میانگین تعداد ماه های شیردهی در گروه مداخله 01/1± 15/3 ماه و در گروه کنترل 906/0± 71/1 ماه به دست آمد. هم چنین اغلب افراد گروه مداخله (76%) روزانه بیش از 8 بار شیردهی داشتند، درحالی که اکثر مادران گروه کنترل (88%) کم تر از 8 بار شیردهی داشتند. نمره حمایت اجتماعی دریافت شده مادران شیرده در گروه کنترل و مداخله تفاوت آماری معنی داری نداشت. نتیجهگیری: بازدید از منزل و پیگیری ها باعث می شود که تغذیه انحصاری با مدت طولانی تر و دفعات بیش تری در شبانه روز انجام شود. که می توان بازدید در منزل را جهت ارتقا وضعیت شیردهی در نظر گرفت در این مطالعه بازدید از منزل بر حمایت اجتماعی درک شده مادران اثری نداشت که به نظر می رسد مطالعات بیش تری در آینده در این زمینه با زمان پیگیری طولانی تر و یا انجام مطالعه کیفی که با نفوذ در لایه های عمیق تر بستر فرهنگی شهر بوکان در کردستان پرداخته شود تا به بهبود حمایت اجتماعی در بازدید منزل کمک کرد.

هدف: بیش از نیم قرن است که مطالعات از ارتباط قوی بین تولد زودرس و اختلالات رشد و تکامل خبر می دهند. لذا، هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر یک دوره تحریکات لمسی حرکتی بر بهره رشد حرکتی نوزادان زودرس بود. مواد و روشها: بدین منظور، از میان تمامی نوزادان ایرانی زودرس و سالم بخش نوزادان بیمارستان امیرالمونین (ع) شهرستان سمنان، 40 نوزاد به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 20 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. مادران گروه تجربی تحریکات لمسی حرکتی را سه بار در روز، هر بار به مدت 20 دقیقه تا تکیمل دوره کامل 40 هفتگی جنینی بر روی نوزادان زودرس شان انجام دادند در حالی که گروه کنترل، تنها مراقبت های معمول را دریافت می کردند. جهت سنجش بهره رشد حرکتی از آزمون پی بادی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تحریکات لمسی حرکتی موجب بهبود معناداری در رشد حرکتی نوزادان گروه تجربی هم در پایان دوره مداخله و هم پس از گذشت 4 ماه، نسبت به نوزادان گروه کنترل بود (05/0P≤ ). نتیجه گیری: لذا، با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت، تحریکات لمسی حرکتی می تواند به عنوان روشی کم هزینه و پایدار جهت افزایش رشد حرکتی نوزادان زودرس به کار رود.

هدف: شپش سر یک بیماری انگلی شایع در نقاط مختلف جهان است. آلودگی به آن در کودکان شایع تر از بالغین است و می تواند موجب غیبت از مدرسه شود. در این مطالعه ضمن ارزیابی شیوع شپش سر در دانش آموزان دبستانی شهر سمنان، اثر آموزش بر پیشگیری از آن ارزیابی شد. مواد و روشها: این مطالعه از اسفند 96 تا خرداد 97 در دو مرحله انجام شد. در مرحله اول شهر سمنان به 4 منطقه تقسیم شد و از هر منطقه یک مدرسه دخترانه و یک مدرسه پسرانه به تصادف انتخاب شدند (مدارس مداخله). در مجاورت هر مدرسه یک مدرسه به عنوان مدارس کنترل انتخاب شدند. در مدارس منتخب، از هر پایه تحصیلی حداقل 5 نفر به روش سیستماتیک انتخاب (جمعاً 767 نفر) و ضمن ثبت مشخصات فردی، از نظر آلودگی به شپش سر معاینه شدند. در مرحله دوم به کلیه دانش آموزان و والدین مدارس مداخله از طریق سخنرانی و پخش پمفلت آموزش داده شد. سپس حدود 2 ماه پس از آموزش به کلیه مدارس آموزش دیده و کنترل مراجعه و مجدداً به همان شیوه 767 دانش آموز انتخاب شدند. افراد از نظر آلودگی به شپش سر معاینه شدند و مشخصات فردی در چک لیست ثبت شد. یافتهها: قبل از مداخله، به طور کلی 2/5% (با فاصله اطمینان 95%: 8/6%-6/3%) دانش آموزان آلودگی به شپش سر داشتند. جنس (006/0=p، 54/5– 32/1: CI95%، 71/2=OR) و نیز سطح سواد پدر (001/0P<) ارتباط معنی داری با ابتلا به شپش سر داشتند. به طوری که شانس ابتلا به شپش سر در دختران 71/2 برابر پسران می باشد. هم چنین دانش آموزان با پدران بی سواد یا سواد ابتدایی 15/9 برابر دانش آموزان با پدران دارای تحصیلات دانشگاهی شانس ابتلا به شپش سر دارند. پس از مداخله شیوع شپش سر در مدارس آموزش دیده 7/2% کاهش یافت ولی در مدارس کنترل تغییری نکرد که تفاوت معنی دار بود (05/0P<). نتیجهگیری: به طور کلی شیوع آلودگی شپش سر در دانش آموزان ابتدایی شهر سمنان نسبتاً بالاست. توجه ویژه به مدارس دخترانه و نیز خانواده های با سطح سواد پایین ضروری است. اثر بخشی آموزش بر این امر تأکید دارد که همکاری متقابل حوزه بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی و آموزش و پرورش در افزایش آگاهی دانش آموزان و والدین، در کاهش این معضل کمک کننده است.

هدف: کمردرد یکی از مشکلات مهم عضلانی اسکلتی می باشد. وجود نقاط ماشه ای عضله گلوتیوس ماکزیموس از عوامل افزایش دهنده کمردرد می باشد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر الکترواکوپانچر بر درد، ناتوانی عملکردی و تغییرات التراسونوگرافی عضله ی گلوتئوس ماگزیموس در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی با نقاط ماشه ای عضله ی گلوتئوس ماگزیموس بود. مواد و روشها: این تحقیق کارآزمایی بالینی بر روی 38 فرد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی با دامنه سنی 50-20 انجام شد. شرکت کننده ها به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. نمره پرسش نامه های مقیاس دیداری درد و ناتوانی عملکردی این افراد ثبت گردید. ضخامت عضله ی گلوتئوس ماگزیموس اندازه گیری شد. در گروه شاهد، درمان روتین فیزیوتراپی طی 10 جلسه (3 تکرار در هفته) انجام پذیرفت. گروه درمان علاوه بر درمان روتین فیزیوتراپی، طی 4 جلسه (2 تکرار در هفته) تحت درمان الکتروآکوپانچر عضله ی گلوتئوس ماگزیموس قرار گرفتند. پس از پایان دوره ی درمان و دو هفته بعد از آخرین جلسه ی درمان متغیرها مجدداً ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که ضخامت عضله ی گلوتئوس ماگزیموس در وضعیت انقباض و درد ناحیه ی کمر بین دو گروه تفاوت آماری معناداری نداشت اما در سایر متغیرها شامل درد ناحیه ی گلوتئال (000/0P = ) و نمره ی پرسش نامه ی ناتوانی (007/0 P = ) تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده گردید. نتیجه گیری: درمان الکتروآکوپانچر یک روش موثر در درمان بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی با نقاط ماشه ای گلوتئوس ماگزیموس است. ترکیب الکتروآکوپانکچر با درمان روتین فیزیوتراپی نسبت به درمان روتین فیزیوتراپی می تواند باعث کاهش معنادار درد ناحیه ی گلوتئال و ناتوانی عملکردی گردد.

هدف: در بستر مراقبت سلامت ایران، بخش های اورژانس با چالش های متعددی همچون محدودیت فضای فیزیکی و ازدحام بیش از حد روبرو بوده و حضور غیر ضروری تعداد زیادی همراه در این بخش ها، مشکلات عدیده ای را به همراه داشته است. لذا مطالعه حاضر با هدف کشف، تبیین و توصیف باورها و رفتارهای فرهنگی حاکم بر بخش اورژانس انجام گردید. مواد و روشها: مطالعه اتنوگرافی متمرکز حاضر بر اساس 12 گام روش اسپردلی (1980) در بخش اورژانس مرکز آموزشی درمانی امام رضا (ع) تبریز انجام گردید. مشارکت کنندگان شامل بیماران، همراهان آن ها، اعضای تیم درمان و سایر افراد دخیل در ارائه خدمات مراقبت سلامت بودند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. جمع آوری داده ها تلفیقی از سه روش مشاهده مشارکتی، مصاحبه و بررسی اسناد موجود بود که تا نیل به اشباع داده ها ادامه یافت. یافته ها: الگوی فرهنگی حاصل از تحلیل داده ها «تداوم حضور همراهان، تسهیل گرِ گاه بازدارنده اقدامات بخش» بود که خود دارای دو درون مایه اصلی به شرح زیر است: 1. حضور سازنده (شامل دو درون مایه فرعی حضور جبرانی و حضور حمایتی) و 2. حضور تخریبی (شامل دو درون مایه فرعی حضور بازدارنده و خشونت علیه تیم درمان). نتیجه گیری: تداوم حضور همراهان در بالین دارای اثرات تسهیل گرِ گاه بازدارنده بر روند ارائه خدمات مراقبت سلامت، دست اندرکاران ارائه خدمات، بیماران و حتی خود همراهان می باشد. بدین صورت که در غالب مواقع اعضای خانواده با حضور حمایتی جبرانی خود حکم ” یار دوازدهم“ تیم درمان را داشتند و متقابلاً، خشونت علیه تیم درمان، مخرب ترین وجه حضور همراهان در بالین بود.

هدف: هدف از این مطالعه مقایسه دو روش سوزن خشک در درمان نقاط ماشه ای فعال عضله گاستروکنمیوس بر درد و ارتفاع پرش در ورزشکاران غیر حرفه ای بود. مواد و روشها: 40 ورزشکار غیر حرفه ای مبتدی مرد مبتلا به نقطه ماشه ای فعال در هر عضله گاستروکنمیوس انتخاب و به روش تصادفی شده به دو گروه، روش متداول سوزن خشک پیستون و روش چرخش سوزن تقسیم شدند. درد و پرش عمودی به صورت قبل و بعد مداخله، روز اول، دوم و سوم بعد مداخله با معیار بصری درد و دستگاه آنالیز حرکتی مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: تفاوت معناداری در تغیر شدت درد و ارتفاع پرش در هر دو گروه وجود دارد (001/0>P). هم چنین رفتار تغیر شدت درد در گروه چرخش سوزن متفاوت از گروه پیستون بود (001/0>P). ولی تغیر ارتفاع پرش بین دو گروه معنادار نبود (304/0=P). نتیجه گیری: سوزن خشک به روش چرخشی، اثر ضد دردی قوی و آزردگی کمی در خاموش کردن نقاط ماشه ای دارد ولی هر دو تکنیک، باعث کاهش درد و بهبود پرش عمودی در ورزشکاران مبتدی مبتلا به نقاط ماشه ای فعال در عضله گاستروکنمیوس می شود.

هدف: پرستاران به عنوان یکی از مهم ترین گروه های ارائه دهنده خدمات مراقبتی، همواره با عوامل تنش زای متعددی مواجه هستند. این تنش ها هم برای پرستاران و هم برای بیماران با اثرات منفی همراه است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش حمایت اجتماعی درک شده و رضایت شغلی بر دیسترس روان شناختی پرستاران بالینی می باشد. مواد و روشها: پژوهش حاضر از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل تمام پرستاران شاغل در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی بابل در سال 1397 بودند. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای 330 نفر به عنوان نمونه پژوهش (264 نفر زن و 66 نفر مرد) انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه چهار قسمتی که شامل مشخصات جمعیت شناختی، مقیاس حمایت اجتماعی درک شده، پرسش نامه رضایت شغلی مینه سوتا، و مقیاس دیسترس روان شناختی کسلر بود، استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که حمایت اجتماعی درک شده با دیسترس روان شناختی پرستاران رابطه منفی معنی داری (با ضریب رگرسیون 25/0-) دارد. هم چنین رضایت شغلی با دیسترس روان شناختی پرستاران رابطه منفی معنی داری (با ضریب رگرسیون 15/0-) دارد. حمایت اجتماعی درک شده و رضایت شغلی تبیین کننده 10% از واریانس دیسترس روان شناختی پرستاران می باشند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که حمایت اجتماعی درک شده و رضایت شغلی سبب کاهش دیسترس روان شناختی پرستاران می شود. نظر به این که دیسترس روان شناختی سبب اختلال در سلامت روان و کاهش کارایی پرستاران می گردد، بر لزوم تدوین راه بردهای توسط مدیران پرستاری در جهت افزایش حمایت اجتماعی و سازمانی و بهبود شرایط شغلی تأکید می گردد.

هدف: خوشه بندی نواحی مغز در تشخیص، درمان و پیگیری بیماری تومور مغزی بسیار مفید است. روش های مختلفی برای خوشه بندی نواحی مغز وجود دارد. در این مقاله الگوریتم جدیدی تحت عنوان Balanced Iterative Reducing and Clustering using Hierarchies (BIRCH) تعدیل یافته برای ناحیه بندی مغز معرفی می شود که دارای دقت و سرعت بالایی در خوشه بندی مغز است. مواد و روشها: در این پژوهش از داده های اسکن مغزی به عنوان معرفی از عملکرد نواحی مختلف مغز استفاده شد. این داده ها شامل 74 اسکن مغزی متوالی بود. خوشه بندی نواحی مورد نظر با الگوریتم های BIRCH معمولی و BIRCH تعدیل یافته با استفاده از ابزار WFU-PickAtlas نرم افزار Matlab انجام شد و نتایج با اطلس استاندارد TD Lobes مقایسه شد. یافته ها: الگوریتم BIRCH تعدیل یافته در مواجهه با داده های بسیار حجیمی مانند داده های اسکن مغزی نسبت به الگوریتم BIRCH معمول دارای مزیت نسبی بود و با افزایش حدآستانه ای سرعت اجرای الگوریتم کاهش یافت. در این الگوریتم، الگوی صعودی یا نزولی خاصی بین فاکتور شاخه بندی و زمان اجرای الگوریتم دیده نشد. ماکزیمم مقدار زمان اجرای الگوریتم مربوط به فاکتور شاخه بندی 30، برابر 94 ثانیه بود که هم ارز حد آستانه بالای الگوریتم BIRCH معمولی بود. نتیجه گیری: الگوریتم BIRCH تعدیل یافته می تواند تعادلی بین پیچیدگی زمانی و مکانی برقرار کند و نیاز به حافظه کامپیوتری کمی در اجرای خوشه بندی دارد. هم چنین با افزایش هم زمان فاکتور شاخه بندی و حدآستانه ای میزان حساسیت در خوشه بندی آن کاهش یافت و بنابراین انتظار می رود درداده مورد مطالعه و اکسل هایی با شباهت کم تر در یک خوشه قرار گرفته باشند.

هدف: اختلال پردازش شنوایی، نوعی اختلال در پردازش ادراکی اطلاعات شنوایی در دستگاه عصبی مرکزی است که می تواند تحت تاثیر عوامل شناختی از جمله توجه قرار گیرد. توجه یکی از اصلی ترین عملکردهای شناختی در رشد و یادگیری کودکان محسوب می شود، بنابراین شناخت و بررسی آن در کودکان دچار اختلال پردازش شنوایی با آزمون مجزا و معتبر، ضروری است. هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه توجه پایدار شنوایی در کودکان دچار اختلال پردازش شنوایی و همتایان هنجار با استفاده از زیرآزمون توجه روزمره کودکان است. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی-مقایسه ای 45 کودک 7 تا 12 سال، 23 کودک هنجار (با میانگین سنی 88/9 و انحراف استاندارد 5/1) و 22 کودک با اختلال پردازش شنوایی (میانگین 32/9 و انحراف استاندارد 2/1) شرکت کردند. آزمون توجه روزمره کودکان با پنج زیر آزمون (امتیاز، تکلیف دوگانه امتیاز، گزارش کد، تکلیف دوگانه جستجوی آسمان و راه برو-راه نرو)، در حوزه توجه پایدار در هر دو گروه انجام شد. میانگین امتیازات دو گروه در هر یک از زیر آزمون ها به دست آمد و با یک دیگر مقایسه شد. یافته ها: نتایج آزمون من ویتنی تفاوت معناداری بین میانگین امتیازات در همه زیرآزمون های توجه پایدار شامل امتیاز، تکلیف دوگانه امتیاز، گزارش کد، تکلیف دوگانه جستجوی آسمان و راه برو-راه نرو، در دو گروه را نشان داد (001/0P<). نتیجه گیری: یافته ها نشان داد توجه پایدار، در کودکان دچار اختلال پردازش شنوایی مرکزی به طور قابل ملاحظه ای ضعیف تر از همتایان هنجار است.

هدف: شغل خانه داری از جمله مشاغلی است که دارای انواع استرس های فیزیکی و روانی است؛ از طرفی، شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی بر اثر عواملی همچون بار کاری فیزیکی و روانی بالا تشدید می شود. از این رو، مطالعه حاضر به بررسی ارتباط بین شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی با میزان بارکاری ذهنی و سلامت عمومی در زنان خانه دار پرداخته است. مواد و روشها: مطالعه ی توصیفی-تحلیلی حاضر بر روی 200 نفر از زنان خانه دار با روش نمونه گیری در دسترس انجام گرفت. به منظور جمع آوری داده ها از پرسش نامه های اطلاعات دموگرافیک، کرنل (CMDQ)، سلامت عمومی (GHQ28) و بار کاری ذهنی (NASA-TLX) استفاده گردید. یافته ها: یافته های دموگرافیک نشان داد که 5/90% افراد متاهل، 62% بدون تحصیلات دانشگاهی و میانگین سنی 87/0± 33/42 سال بود. بر اساس نتایج مطالعه، بیش ترین اختلالات اسکلتی-عضلانی مربوط به ناحیه کمر (48%) و میانگین نمره کل از پرسش نامه های سلامت عمومی (34/8± 05/19) و بار کاری ذهنی (21/12± 16/52) به دست آمد. طبق نتایج آزمون های آماری، بین اختلالات اسکلتی-عضلانی با میزان بار ذهنی کار و سلامت عمومی ارتباط آماری معنادار وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به نقش زنان خانه دار در بهره وری نیروی انسانی پیشنهاد می شود برنامه مداخله ای جهت پیشگیری از MSDS و افزایش سلامت عمومی از طرف متولیان بهداشت و سلامت در نظر گرفته شود. انجام اقداماتی نظیر استفاده از پرسش نامه MSDS، جلسات مشاوره ای، برگزاری کارگاه های آموزشی، ایجاد آگاهی، تصحیح پوسچر و آموزش نحوه صحیح انجام کارها، استراحت کافی، ایجاد تنوع در کار و قرار دادن برنامه های تفریحی می تواند باعث افزایش سلامت روان، کاهش بار ذهنی کار و کاهش آسیب های اسکلتی-عضلانی گردد.

هدف: مطالعات کمی در رابطه با درمان کمبود ویتامین D با دوز بالای مکمل ویتامین D و مقایسه سطح سرمی ویتامین D و شاخص های خون شناسی (هموگلوبین، هماتوکریت، پلاکت و فریتین) درسه ماهه اول و دوم بارداری وجود دارد. این مطالعه با هدف تأثیر مکمل ویتامین D بر شاخص های خون شناسی در زنان باردار با کمبود ویتامین D انجام شد. مواد و روشها: مطالعه حاضر در آبان 1398 از تجزیه و تحلیل ثانویه و از پیش تعیین نشده در مورد بررسی اثرات مکمل ویتامین D و مقایسه سطح سرمی ویتامین D بر شاخص های خونی از یک مطالعه کارآزمایی بالینی کنترل شده تصادفی انجام شد. 215 مادر باردار مبتلا به کمبود ویتامین D وارد مطالعه شدند و در دو گروه درمان مکمل 50، 000 واحدی و گروه درمان 1000 واحدی قرار گرفته بودند. یافته ها: میانگین سطح سرمی هماتوکریت، پلاکت و فریتین بعد از درمان در گروه درمان مکمل 50، 000 واحدی و گروه 1000 واحدی به ترتیب عبارت بودند از: (38/0>P، 8/2± 05/36 در مقابل 03/3± 6/38)، (29/0>P، 45513± 215942 در مقابل 55225± 243083) و (04/0>P، 7/21± 8/28 در مقابل 5/33± 3/42). میانگین سطح هموگلوبین در گروه درمان 50، 000 واحدی و گروه 1000 واحدی به ترتیب عبارت بود از: (84/0>P، 17/1± 08/12 در مقابل 5/2± 3/12). در دو گروه بین سطح سرمی ویتامین D با سطح هموگلوبین و هماتوکریت قبل از درمان ارتباط معنی داری وجود داشت (p، به ترتیب 02/0، 02/0 و 05/0). سطح فریتین خون با سطح سرمی ویتامین D بعد از درمان تفاوت معنی داری داشت (04/0P<). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که نتایج دو گروه درمانی در مادران باردار با کمبود ویتامین D، به خصوص دوز 50، 000 واحدی ویتامین D، نسبت به سه ماهه اول بارداری نتایج متفاوتی بر شاخص های خون شناسی داشت.

هدف: بیماری آلزایمر (Alzheimerchr('39')s disease, AD) شایع ترین علت دمانس در سرتاسر جهان است. اختلال شناختی خفیف اغلب مرحله ی مقدماتی بیماری آلزایمر است. بیش تر بیماران دچار اختلال شناختی خفیف مستعد تغییرات پاتولوژیک جهت ایجاد بیماری آلزایمر هستند و با نرخ سالانه 15 درصد افراد درگیر این بیماری دچار بیماری آلزایمر می شوند. شواهد فزاینده نشان می دهد که تغییرات غیرمتقارنی در سمت راست و چپ مغز در مراحل ابتدایی بیماری آلزایمر اتفاق می افتد. با این حال، ویژگی های تغییرات غیرمتقارن در قشر سینگولیت قدامی (Anteroir Cingulate cortex, ACC) هنوز روشن نیست. از این رو در این مطالعه تغییرات غیرمتقارن چپ-راست متابولیت ها در قشر سینگولیت قدامی بررسی شد. مواد و روشها: بر روی 14 مورد بیمار دچار آلزایمر خفیف که معیارهای بیماری آلزایمر NINDS-ADRDA را برآورده می کردند، 12 مورد اختلال شناختی خفیف مطابق با معیارهای کلینیک مرکز پژوهش بیماری آلزایمر مایو و 15 مورد کنترل (NC)، طیف نگاری تشدید مغناطیسی پروتون (1H-MRS)، به منظور اندازه گیری نسبت های NAA/mI، NAA/Cr، Cho/Cr و mI/Cr در ACC به صورت دو طرفه انجام گرفت. اطلاعات طیف نگاری تشدید مغناطیسی را توسط تی-تست جفت شده آنالیز شد تا عدم تقارن اطلاعات متابولیک ACC سمت چپ و راست را تایید شود. یافته ها: در آلزایمر، تفاوت معنی داری در نسبت mI/Cr بین ACC راست و چپ وجود داشت (001/0P<)، در اختلال شناختی خفیف نیز یک تفاوت معنی دار در mI/Cr بین ACC چپ و راست وجود داشت (001/0P<). در گروه کنترل، تفاوتی در نسبت متابولیت های NAA/Cr، Cho/Cr و mI/Cr وجود نداشت. نتیجه گیری: عدم تقارن چپ-راست mI/Cr در ACC ممکن است یک نشانگر زیستی مهم از بیماری آلزایمر خفیف باشد.

هدف: داروهای گوناگونی به عنوان داروهای کمکی به منظورهای مختلف از جمله افزایش بی دردی، کاهش عوارض بی دردی و به طور کلی بهبود کیفیت بی حسی به همراه بی حس کننده های موضعی مورد استفاده قرار می گیرند. اخیراً استفاده از آلفا 2 آگونیست ها مورد توجه قرار گرفته است. یکی از این داروها، دکس مدتومدین است که اخیراً تحت مطالعه قرار گرفته است. لذا هدف از انجام این مطالعه اثر بی دردی دکس مدتومدین به عنوان داروی کمکی با بوپیواکایین در روش بی حسی نخاعی در عمل های جراحی ارتوپدی شکستگی تیبیا و فمور می باشد. مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور بر روی 60 بیمار 18 تا 50 سال با کلاس بی هوشی I و II که کاندیدای عمل جراحی ارتوپدی شکستگی تیبیا و فمور بودند، صورت پذیرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مداخله: 5/12 میلی گرم بوپیواکایین (5/2 سی سی) و 5 میکروگرم دکس مدتومدین (5/0 میلی لیتر) و شاهد: 5/12 میکروگرم بوپیواکایین و نیم میلی لیتر نرمال سالین تقسیم شدند. فشار خون سیستولیک، دیاستولیک و متوسط شریانی و تعداد نبض در زمان های قبل از بی حسی اسپاینال، بعد از بی حسی و سپس هر 15 دقیقه تا اتمام عمل جراحی و در زمان ریکاوری ثبت گردید. در زمان های 2، 8، 4، 12 و 24 ساعت پس از عمل، بیماران از نظر میزان درد، میزان تجویز مخدر طی 24 ساعت پس از عمل و زمان تجویز اولین ضد درد مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: بین دو گروه بوپیواکائین-نرمال سالین و بوپیواکائین-دکس مدتومدین از لحاظ فشارخون سیستول و دیاستول در زمان های 15، 30، 45 و 60 دقیقه در حین عمل جراحی، تفاوت معنی دار وجود داشت (05/0P<). از لحاظ فراوانی درد بین دو گروه گروه بوپیواکائین-نرمال سالین و بوپیواکائین-دکس مدتومدین در زمان های 4، 8 و 24 ساعت بعد از عمل تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد (05/0P<). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن 5 میکروگرم دکس مدتومدین به بوپیواکایین در روش بی حسی نخاعی باعث طولانی شدن زمان بی دردی، کاهش شدت درد، کاهش نیاز به مخدر بعد از عمل می شود. این دارو در مقایسه با سایر داروهای مورد استفاده حتی در دوز بالاتر خطر سرکوب تنفسی ندارد. بنابراین به نظر می رسد دکس مدتومدین مکمل مناسبی برای اضافه شدن به بوپیواکایین برای کم کردن دردهای بعد از عمل جراحی می باشد.

هدف: با توجه به روند افزایشی بیماری های قلبی و عوارض آن ها، فعالیت هایی نظیر بازتوانی قلبی می تواند باعث کاهش عوارض و بهبود سریع تر بیماران شود. امروزه مداخلات مبتنی بر تلفن های هوشمند پتانسیل خوبی برای افزایش مشارکت بیماران در درمان خود دارند. بنابراین هدف از این مطالعه طراحی و ارزیابی کاربردپذیری برنامه کاربردی مبتنی بر تلفن هوشمند برای آموزش بازتوانی قلبی به بیماران سرپایی بود. مواد و روشها: این پژوهش توسعه ای-کاربردی در دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال 1398 انجام شد. به منظور تعیین محتوای اطلاعاتی و قابلیت های برنامه کاربردی، چک لیستی با استفاده از متون مرتبط تهیه و از 10 متخصص قلب و 10 پرستار نظر سنجی شد. بر اساس نتایج نظر سنجی، برنامه کاربردی در محیط جاوا و بر روی سیستم عامل اندروید طراحی و ایجاد شد. ارزیابی کاربردپذیری برنامه کاربردی با استفاده از روش بیان افکار و پرسش نامه استاندارد ارزیابی کاربردپذیری سیستم (SUS) توسط 10 بیمار قلبی، 10 پرستار و 10 متخصص قلب انجام شد. یافته ها: مهم ترین محتوای اطلاعاتی در زمینه آموزش بازتوانی شامل، رژیم غذایی، فعالیت بدنی و داروهای مصرفی و مهم ترین قابلیت های آن شامل، ثبت تعداد نبض، ثبت میزان کلسترول مضر، محاسبه شاخص توده بدنی و نمایش نمودار میزان تری گلیسیرید بود. نتایج ارزیابی کاربردپذیری نشان داد بیماران، پرستاران و پزشکان برنامه را به ترتیب با میانگین امتیازات 25/74، 5/74 و 36/75 در سطح مطلوب ارزیابی کردند. نتیجه گیری: با توجه به نظرات کاربران در این مطالعه، می توان از برنامه های کاربردی مبتنی بر تلفن های هوشمند برای انتقال مطالب آموزشی به بیماران قلبی جهت جلوگیری از وقایع حاد قلبی، اصلاح سبک زندگی و آموزش بازتوانی استفاده نمود.

هدف: دیابت یکی از بیماری های مزمنی است که سلامت افراد را به خطر می اندازد. در صورت عدم کنترل دیابت و عوارض ایجاد کننده بیماری، کاهش کیفیت زندگی افراد مشاهده می گردد. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، ارتقا کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو از طریق ورزش ترکیبی می باشد. مواد و روشها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، پس از بررسی692 بیمار داوطلب مبتلا به دیابت نوع دو، 30 بیمار به مطالعه وارد شده و به صورت تصادفی به دو گروه ورزش ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. در گروه ورزش ترکیبی، افراد با پوشیدن جلیقه حاوی وزنه، در طی 8 هفته (3 بار در هفته)، با شدت 70-50 درصد حداکثر ضربان قلب و به مدت 30 دقیقه، بر روی تردمیل پیاده روی نمودند. در گروه کنترل مداخله ای انجام نشد و بدون تغییر در سبک زندگی 8 هفته را به پایان بردند. بررسی کیفیت زندگی قبل و بعد از اتمام مداخله درمانی انجام شد. یافته ها: افراد دو گروه از نظر سن، قد، وزن، شاخص توده بدنی و سابقه بیماری تفاوت معنی داری نداشتند (05/0P>). شاخص کیفیت کلی زندگی، کنترل بیماری و رفتارهای مراقبتی در گروه ورزش ترکیبی، افزایش معنی داری داش (05/0P<) ولی تغییر معنی داری در گروه کنترل نسبت به قبل از مداخله گزارش نگردید (05/0P>). تفاوت معنی داری در شاخص های فوق بین دو گروه ورزشی و کنترل مشاهده شد (05/0P<). نتیجه گیری: 8 هفته تمرین هوازی با بار خارجی باعث بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به دیابت نوع دو می گردد.

هدف: مطالعات قبلی در آزمایشگاه ما نشان می دهد که ورزش سبب اصلاح اختلالات شناختی و رفتاری در موش های ماده سالم می شود. با این وجود، اثرات ورزش روی اختلالات شناختی-رفتاری ناشی از مصرف مزمن مرفین در موش های دچار یائسگی تجربی (اوارکتومی شده) مشخص نیست. هدف این مطالعه، بررسی اثر ورزش اجباری ملایم و متوسط بر حافظه مکان اشیاء و رفتار اضطرابی در رت های اوارکتومی شده وابسته به مرفین در طی مرحله ترک بود. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی از موش های بزرگ آزمایشگاهی ماده نژاد ویستار استفاده شد. در گروه کنترل یا فاقد تخمدان تزریق زیرجلدی مرفین (mg/kg10) یا سالین دوبار در روز با فاصله 12 ساعت در طی مدت 10 روز انجام شد. سپس موش ها طبق پروتکل ورزشی به مدت 4 هفته و هر هفته 5 روز ورزش ملایم یا متوسط (با تردمیل) انجام دادند. سپس حافظه تعیین مکان اشیاء و رفتارهای شبه اضطرابی (در ماز مرتفع بعلاوه ای شکل) ارزیابی شد. یافته ها: تزریق مزمن مرفین، میزان اضطراب (کاهش ورود و زمان گذرانده شده در بازوی باز ماز بعلاوه ای شکل مرتفع) را در موش های سالم ولی نه اوارکتومی شده افزایش داد و این اثر، توسط ورزش ملایم و متوسط اصلاح شد. ورزش ملایم و متوسط در گروه های کنترل غیرمرفینی نیز اثر ضد اضطرابی داشت. مرفین، اثر معنی داری بر حافظه فضایی تعیین مکان شی در موش های سالم و اوارکتومی شده نداشت. ورزش متوسط سبب افزایش حافظه فضایی در موش های سالم و اوارکتومی شده غیروابسته ولی نه وابسته به مرفین شد. نتیجه گیری: به طور کلی، نتایج این مطالعه نشان می دهد هورمون های تخمدانی احتمالاً اثرات مصرف مزمن مرفین را روی حافظه فضایی و رفتارهای اضطرابی تحت تاثیر قرار می دهند و بررسی این ارتباط پیچیده نیازمند تحقیقات بیش تر است.