مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1398 | دوره:26 | شماره:2 (مسلسل 92) |تعداد مقالات:9

سابقه و هدف درماتیت سبورئیک یک بیماری پوستی التهابی شایع می باشد. داروهای ضد قارچ از رایج ترین داروهایی هستند که برای درمان این بیماری تجویز می شوند. در این راستا، در مطالعه حاضر اثربخشی دو داروی کلوتریمازول 1 درصد و سرتاکونازول 2 درصد در درمان درماتیت سبورئیک بزرگسالان بررسی گردید. مواد و روش ها مطالعه حاضر به شیوه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور در ارتباط با 100 بیمار بالای 18 سال مبتلا به درماتیت سبورئیک مراجعه کننده به بیمارستان فرشچیان همدان انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه دریافت کننده سرتاکونازول یا کلوتریمازول، دو بار در روز به مدت چهار هفته تقسیم شدند. بیماران در هفته دوم درمان از نظر علائم کلینیکی و عوارض جانبی دارو معاینه گردیدند و در پایان درمان و چهار هفته پس از اتمام آن به منظور بررسی عود بیماری مجددا مورد معاینه قرار گرفتند. سطح رضایتمندی بیماران نیز چهار هفته پس از پایان درمان بررسی گردید. یافته ها میانگین و انحراف معیار Scoring Index بیماران در گروه کلوتریمازول و سرتاکونازول به ترتیب قبل از درمان معادل 2/20± 7/16 و 2/10± 6/45 (P=0/184)، دو هفته پس از شروع درمان برابر با 1/82± 4/08 و 2/14± 2/78 (P<0/001) و چهار هفته پس از اتمام درمان معادل 13/2± 62/2 و 1/09± 0/89 (P<0/001) به دست آمد. همچنین میزان عود بیماری در گروه کلوتریمازول و سرتاکونازول 32 درصد در برابر 21/7درصد، بروز عوارض در این دو گروه 8 درصد در برابر 8/5 درصد (P=0/220) و میزان رضایتمندی خوب 38 درصد در برابر 1/71 درصد (P<0/001) بود. نتیجه گیری در این مطالعه فراوانی عوارض و عود علائم درماتیت سبورئیک با کرم سرتاکونازول مشابه با درمان با کلوتریمازول بود؛ اما اثربخشی کرم سرتاکونازول بهتر بود و رضایتمندی بیشتر بیماران را به دنبال داشت.

سابقه و هدف دیابت نوع دو هفتمین علت مرگ در سال 2030 تخمین زده شده است. خطر بیماری آترواسکلروزیس در بیماران مبتلا به دیابت، دو تا سه برابر افراد عادی می باشد و ورزش موجب پیشگیری از آترواسکلروزیس در بیماران مبتلا به دیابت می گردد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات ورزش بر متغیرهای عروقی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد. مواد و روش ها در مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر، 40 بیمار از میان 702 فرد داوطلب مبتلا به دیابت به صورت تصادفی به دو گروه ترکیبی (هوازی و مقاومتی) و کنترل تقسیم شدند. برنامه مداخله گروه ترکیبی شامل 24 جلسه (هشت هفته) ورزش هوازی روی تردمیل با شیب صفر درجه به صورت سه روز در هفته و هر جلسه به مدت 30 دقیقه با شدت 70-50 درصد حداکثر ضربان قلب بود و افراد از جلیقه حاوی وزنه حین انجام برنامه ورزشی استفاده نمودند. گروه کنترل به مدت دو ماه در هیچ نوع ورزشی شرکت نداشت. در این مطالعه اندازه گیری متغیرها قبل و بعد از 24 جلسه مداخله درمانی انجام شد. یافته ها تفاوتی در ویژگی های جمعیتی و سابقه ابتلا به دیابت در ابتدای مطالعه وجود نداشت؛ اما پس از 24 جلسه ورزش ترکیبی هوازی و مقاومتی، ضخامت لایه اینتیما-مدیا، دیواره و نسبت ضخامت اینتیما-مدیا به لومن در سه ناحیه بالب کاروتید، اینترنال کاروتید و کامان کاروتید در گروه ترکیبی و در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری (P<0/05) یافته بود؛ اما در متغیر قطر لومن تغییری مشاهده نشد (P>0/05). تمامی متغیرها در گروه کنترل بدون تغییر گزارش گردیدند (P>0/05). نتیجه گیری 24 جلسه ورزش ترکیبی هوازی و مقاومتی تاثیر مثبتی بر متغیرهای عروقی دارد. با توجه به شبیه سازی کوله پشتی به جلیقه وزنه دار، روش مورد استفاده در این مطالعه برای افراد مبتلا به دیابت نوع دو کم هزینه و مفید می باشد.

سابقه و هدف یک عامل مهم در کنترل پرفشاری خون، پایبندی به درمان های تجویزشده توسط پزشک است. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف برآورد میزان تبعیت از درمان در بیماران مبتلا به پرفشاری خون و عوامل اثرگذار بر آن در درمانگاه تخصصی بیمارستان سیدالشهدای ارومیه انجام شد. مواد و روش ها در مطالعه مقطعی حاضر، 650 فرد مبتلا به پرفشاری خون طی ماه های آبان تا دی سال 1395 مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه از دو پرسشنامه برای جمع آوری اطلاعات استفاده شد. پرسشنامه اول شامل اطلاعات جمعیت شناختی، بالینی، مصرف سیگار، سابقه پرفشاری خون در خانواده و اندازه فشار خون بیماران بود. میزان تبعیت از درمان نیز با استفاده از پرسشنامه هشت سوالی موریسکی (Morisky Medication Adherence) بررسی گردید. عوامل اثرگذار بر پایبندی به درمان از طریق آزمون های مجذور کای و مدل سازی رگرسیون لجستیک تعیین شدند. یافته ها میانگین و انحراف معیار سنی شرکت کنندگان در این مطالعه معادل 10/4± 59/5سال بود و 63/5درصد از آن ها زن بودند. همچنین تبعیت از درمان 48 درصد از بیماران کامل، 30/8 درصد متوسط و مابقی ضعیف بود. از میان عوامل مورد بررسی، سن (OR=1. 02, 95% CI: 1. 01-1. 05)، شاغل بودن(OR=1. 83, 95% CI: 1. 19-2. 83)، نبود عوارض جانبی (OR=1. 83, 95% CI: 1. 02-2. 71)، مصرف دو دارو(OR=1. 75, 95% CI: 1. 12-2. 74) مصرف سه دارو و بیشتر (OR=2. 25, 95% CI: 1. 30-3. 88), و سابقه آنژیوپلاستی (OR=1. 80, 95% CI: 1. 19-2. 71) با تبعیت درمان خوب (کامل و متوسط) رابطه داشتند و تنها 4/39 درصد از بیماران دارای فشار خون کنترل شده بودند. نتیجه گیری بر مبنای یافته ها مشاهده شد که بیماران مبتلا به پرفشاری خون، تبعیت از درمان خوبی داشتند. با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که عوامل موثر بر تبعیت از درمان مشخص شده در این مطالعه می توانند در شناسایی بیماران با تبعیت درمانی پایین کمک کننده باشند.

سابقه و هدف اسپلنکتومی یکی از جراحی های شایع شکمی به دنبال بیماری های داخلی، هماتولوژی و یا تروما است که می تواند عوارضی را به همراه داشته باشد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف تعیین نتایج و عوارض تعبیه درن در جراحی اسپلنکتومی، اسپلنورافی باز یا لاپاروسکوپیک انجام شد. مواد و روش ها در مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر بیمارانی که با اندیکاسیون های مختلف طی سال های 96-1395 در بیمارستان بعثت همدان تحت اسپلنکتومی با برش های میدلاین و یا ساب کوستال چپ قرار گرفته و برای آن ها پس از عمل، درن تعبیه شده بود مورد ارزیابی قرار گرفتند. با توجه به هدف مطالعه، متغیرهایی از قبیل روزهای بستری، عفونت پس از عمل، بروز کالکشن و dehiscence، جراحی مجدد و میزان ترشح طی یک تا پنج روز پس از عمل با استفاده از چک لیست طراحی شده و معاینه بالینی بررسی گردید و ثبت شد. در ادامه، تمامی داده های نهایی با استفاده از نرم افزار SPSS 21 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها از میان 31 بیمار مورد مطالعه، 21 نفر (67/7درصد) مرد و 10 نفر (32/3درصد) زن با میانگین سنی 20/26± 42/12سال بودند. در این مطالعه 16 بیمار (51/6درصد) با برش ساب کوستال و 15 بیمار (48/4درصد) با برش میدلاین تحت اسپلنکتومی قرار گرفتند. اندیکاسیون های عمل در بیماران شامل: ITP (Idiopathic Thrombocytopenic Purpura) در 10 بیمار (32/3درصد)، آنمی همولیتیک در دو بیمار (6/45 درصد)، تروما در هفت بیمار (22/6درصد)، توده طحال در دو بیمار (6/45 درصد)، عمل تشخیصی در سه بیمار (9/7 درصد)، بزرگی طحال در پنج بیمار (1/16 درصد) و مشکلات هماتولوژیک به همراه سنگ صفراوی در دو بیمار (6/45 درصد) بود. بر مبنای یافته ها، کالکشن محل زخم به عنوان عارضه عمل در دو بیمار (6/45 درصد) و کالکشن زیر دیافراگم چپ و موریسون در شش بیمار (19/35درصد) گزارش گردید. جراحی مجدد تنها در یک بیمار انجام شد و تمامی بیماران مورد مطالعه تا روز سوم پس از عمل دارای ترشحات درن بودند. نتیجه گیری تعبیه درن پس از اسپلنکتومی ضمن پیشگیری از عوارضی نظیر هماتوما، سروما یا تجمع ترشحات پانکراس در زیر دیافراگم چپ، در مواردی به جراح کمک می نماید تا از عارضه خونریزی پس از عمل زودتر مطلع گردد؛ از این رو به نظر می رسد که فواید تعبیه درن بر استفاده نکردن از آن غالب باشد.

سابقه و هدف توکسوکاریازیس (Toxocariasis) یکی از عفونت های مشترک بین انسان و حیوان می باشد که با توجه به بومی بودن آن در کشور و منطقه می تواند به عنوان یک مشکل بهداشتی در گروه های آسیب پذیر محسوب گردد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف برآورد میزان خطر آلودگی به توکسوکارا کنیس و مواجهه با انگل آن در کودکان انجام شد. مواد و روش ها مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر در ارتباط با 621 کودک 12-2 ساله مراجعه کننده به مراکز بهداشتی-درمانی شهر کرمانشاه انجام شد. پس از نمونه برداری و ثبت ویژگی های جمعیت شناختی، نمونه ها از نظر وجود آنتی بادی IgG ضد توکسوکارا کنیس با استفاده از روش الایزا مورد سنجش قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون دقیق فیشر انجام شد. یافته ها از میان 621 نمونه سرم که در این مطالعه مورد آزمایش قرار گرفتند، هشت نمونه (1/3 درصد) از نظر وجود آنتی بادی ضد توکسوکارا کنیس مثبت بودند که از این تعداد، پنج نفر پسر و سه نفر دختر بودند و تمامی آن ها در مناطق شهری سکونت داشتند. هیچ یک از این افراد سابقه خاک خواری، لمس و بازی با سگ را نداشتند و تنها در محل زندگی یک کودک، سگ نگهداری می شد. نتیجه گیری نتایج نشان دادند که میزان شیوع سرمی آلودگی به توکسوکاریازیس در کودکان مورد بررسی نسبتا پایین است؛ هرچند که تایید کننده برقراری چرخه انتقال انگل در منطقه می باشد؛ از این رو با توجه به اهمیت بهداشتی آن، تدوین و اجرای راه کارهایی به منظور کنترل و پیشگیری از این عفونت در میزبانان نهایی انگل جهت کاهش هرچه بیشتر عفونت های انسانی، لازم و ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم (BPPV: Benign Paroxysmal Positional Vertigo) شایع ترین عامل ابتلا به سرگیجه های حاد محیطی است که اغلب نشانه های سایکولوژیک آن نادیده گرفته می شود. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط تاثیرات سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم بر حافظه شنوایی-کلامی مبتلایان انجام شد. مواد و روش ها در این مطالعه مقطعی در مجموع 40 فرد مبتلا به سرگیجه حاد تحت آزمایشات شنوایی و وستیبولار قرار گرفتند و پس از تشخیص ابتلا به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم، نسخه فارسی پرسشنامه سنجش معلولیت ناشی از گیجی و آزمون حافظه شنوایی-کلامی ری برای آن ها اجرا شد. یافته ها نتایج نشان دادند که میزان معلولیت ناشی از سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم موجب کاهش ظرفیت حافظه شنوایی-کلامی نسبت به افراد هنجار می گردد. نتیجه گیری مبتلایان به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم که از سرگیجه های شدید چرخشی رنج می برند، نسبت به افراد هنجار دچار مشکلات بیشتری در یادگیری از طریق حافظه شنوایی-کلامی هستند و ابتلا به سرگیجه حاد به عنوان یک حالت ناخوشایند جسمی می تواند منجر به عوارض شناختی قابل ملاحظه ای در آن ها گردد.

سابقه و هدف نقص در عملکرد سیستم ایمنی افراد آلوده به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV: Human Immunodeficiency Virus) خطر بروز عفونت های فرصت طلب را افزایش می دهد. در این راستا، مطالعه به منظور تعیین سطوح مختلف CD4 در بیماران HIV مثبت و ارتباط آن با تظاهرات بالینی و پاراکلینیکی بیماران انجام شد. مواد و روش ها در مطالعه مقطعی حاضر در مجموع 94 بیمار مبتلا به HIVمراجعه کننده به مراکز مشاوره بیماری های رفتاری و بیمارستان سینای همدان طی سال های 1393 تا 1394 مورد بررسی قرار گرفتند. پس از اخذ رضایت نامه کتبی، اطلاعات دموگرافیک، سابقه بیماری های زمینه ای، علائم و سندرم های بالینی، سوابق درمانی و سطح سرمی CD4با استفاده از روش فلوسیتومتری بیماران بررسی گشته و در پرسشنامه ثبت شد و با استفاده از نرم افزار SPSS 16 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها از میان 66 بیمار HIV مثبت، 70/2درصد (38 نفر) مرد و 29/8 درصد (28 نفر) زن با میانگین سنی 10/04± 40/06سال بودند. از نظر تقسیم بندی مرحله بالینی بیماری نیز 11 نفر (11/7درصد) در مرحله اول، 36 نفر (38/3 درصد) در مرحله دوم و 34 نفر (36/2 درصد) در مرحله سوم قرار داشتند. بر مبنای نتایج، میانگین CD4 بیماران در شروع درمان ضد رتروویروسی معادل 241/13± 284/56 و در طول درمان برابر با 271/42± 377/19سلول در هر میکرولیتر بود. اختلاف میانگین CD4 قبل و بعد از درمان ضد رتروویروسی نیز از نظر آماری معنادار بود (P=0/001). شایع ترین علائم بالینی بیماران عبارت بودند از: سرفه و خلط (29/9درصد)، آفت دهان (12/7درصد)، کاهش وزن (11/7درصد) و تب (7/4 درصد). بر مبنای نتایج، بین میانگین مقادیر مربوط به آزمایشات شامل: شمارش پلاکت ها، هموگلوبین و آلکالین فسفاتاز در سطوح مختلف CD4اختلاف معناداری وجود داشت (P<0/05). نتیجه گیری بر اساس یافته های حاصل از مطالعه حاضر می توان گفت که با شروع درمان آنتی رتروویروسی، سطح سرمی CD4 در بیماران افزایش می یابد و شروع هر چه سریع تر درمان های ضد رتروی ویروسی در بیماران مبتلا به HIV ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف بیماری های سیستم عصبی نوزادان خود را با طیفی از علائم و نشانه های بالینی نشان می دهند که در برخی از موارد می توان با انجام MRI (Magnetic Resonance Imaging) تشخیص را قطعی نمود. در این ارتباط، مطالعه حاضر به منظور بررسی توصیفی MRI مغزی نوزادان انجام شد. مواد و روش ها در مطالعه مقطعی-مقایسه ای حاضر 69 تصویر MRI از نوزادان طی دی ماه سال 1396 تا مرداد ماه سال 1397 که در آرشیو مرکز MRI بیمارستان بعثت وجود داشتند، مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات مربوط به نوزادان که شامل: سن، جنس، رتبه تولد، وجود رابطه فامیلی پدر و مادر، تشخیص اولیه و تشخیص نهایی بود، استخراج شد و آنالیز گردید. یافته ها بر مبنای نتایج، 65/4درصد از نوزادان پسر بودند و میانگین سنی نوزادان 8/9± 13 روز بود. تشخیص اولیه و نهایی در بیشتر موارد، سیژر بود. به طور کلی در 60/9درصد از موارد، MRI کاملا نرمال بود و در هیچ یک از موارد ارتباط معناداری بین متغیرهای مورد مطالعه با MRI غیر طبیعی مشاهده نشد. نتیجه گیری در مجموع، 39/1درصد از موارد MRI انجام شده غیر طبیعی بود. شایع ترین علت ارجاع برای انجام MRI تشنج بود و میزان موارد غیرطبیعی MRI در تشنج معادل 16/7درصد گزارش گردید. این یافته با نتایج اکثر مطالعات متفاوت است که این تفاوت می تواند ناشی از اختلاف در نحوه طرح تشخیص اولیه باشد.

سابقه اختلال در مفصل گیجگاهی فکی (TMJ: Temporomandibular Joint) به دنبال شکستگی استخوان مندیبل می تواند موجب محدودیت حرکتی دهان به ویژه در بازشدن، آتروفی عضلات و درد شود. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر روش های موبیلیزاسیون دستی همراه با سایر مدالیتی های فیزیوتراپی بر بهبود عملکرد مفصل TM در یک بیمار با شکستگی سمفیزیس استخوان مندیبل انجام شد. معرفی بیمار بیمار دختری 16 ساله بود که با محدودیت حرکتی و درد شدید در ناحیه فک که موجب ناتوانی بیمار در بازکردن دهان شده بود به کلینیک فیزیوتراپی بیمارستان بعثت دانشگاه علوم پزشکی همدان مراجعه نموده بود. بیمار یک ماه قبل در اثر شکستگی در ناحیه سمفیزیس استخوان مندیبل تحت جراحی باز برای جااندازی و ثابت کردن محل شکستگی قرار گرفته بود. شدت درد بیمار توسط VAS (Visual Analog Scale) و حداکثر باز شدن دهان از طریق اندازه گیری فاصله بین لبه دندان های پیشین مرکزی در فک بالا و پایین با استفاده از خط کش و بر حسب میلی متر اندازه گیری شد. سپس، پنج جلسه درمان فیزیوتراپی به صورت یک روز در میان شامل: TENS (Transcutaneous Electrical Nerve Stimulation)، اولتراسوند، کیسه گرما و روش های موبیلیزاسیون دستی میتلند (Maitland) برای هر دو مفصل TM انجام شد. پس از پنج جلسه فیزیوتراپی، درد بیمار به طور قابل توجهی کاهش یافت و حداکثر باز شدن دهان نیز بهبود یافت. نتیجه گیری مداخلات درمانی فیزیوتراپی شامل مدالیتی های فیزیکی همراه با روش های موبیلیزاسیون دستی می توانند یک روش موثر در درمان اختلالات مفصل TM پس از شکستگی های استخوان مندیبل باشند و موجب بهبود سریع تر عملکرد این مفصل شوند.