بیهوشی و درد
سال:1398 | دوره:10 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: توجه انتخابی به محرکات مرتبط با درد که به عنوان سوگیری توجه شناخته می شود منجر به شدت درد، ناتوانایی و کاهش کیفیت زندگی می گردد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رویکرد ارتقای بهبودی ذهن آگاه محور بر کاهش سوگیری توجه مرتبط با درد و ناتوانایی در بیماران مبتلا به درد مزمن بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک پژوهش نیمه تجربی با پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر نفر از طریق فراخوان و 30 شامل کلیه بیماران مبتلا به درد مزمن مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر اهواز بود که از میان آن ها به شیوه داوطلبانه بر اساس تشخیص پزشک متخصص برای پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل ) بود که M-RMDQ قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل آزمایه تصویری دات پراب و پرسشنامه ی تعدیل شده ناتوانایی جسمی ( شرکت کنندگان در مراحل پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش تمرینات رویکرد ارتقای بهبودی ذهن آگاه محور بر کاهش سوگیری توجه به محرکات مرتبط با درد و ناتوانایی موثر بود. نتیجه گیری: به کارگیری درمان های روانشناختی می تواند راهگشای روانشناسان، روانپزشکان و کلیه دست اندرکاران حرفه های سلامت عمومی، در کنترل و درمان هر چه بهتر درد مزمن باشد.

زمینه و هدف: نقاط ماشه ای، نقاطی حساس و تحریک پذیر در باند سفت عضله اسکلتی و نیام آن هستند که با فشار انگشت، درد ارجاعی، کاهش دامنه حرکتی و کوفتگی عضلانی ایجاد می کنند. لذا هدف از این مطالعه بررسی مقایسه تاثیر تکنیک ریلیز وضعیتی با و بدون تکنیک استرین-کانتراسترین بر نقاط ماشه ای فعال عضله ی تراپز فوقانی بود. مواد و روش ها: جامعه ی هدف شامل مردان دارای نقاط ماشه ای در عضله ی تراپز فوقانی بودند که در دامنه ی سنی 30 تا 60 سال قرار می گرفتند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول، تکنیک ریلیز وضعیتی همراه با تکنیک استرین-کانتراسترین و گروه دوم، فقط تکنیک ریلیز وضعیتی را دریافت نمودند. هر گروه، پنج جلسه درمان را یک روز در میان دریافت کردند. درد بر اساس مقیاس بصری درد (VAS) و دامنه حرکتی گردن بوسیله گونیامتر، قبل و 48 ساعت بعد از درمان ارزیابی شد. روش های آمار مورد استفاده شامل آزمون تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیری مکرر بود. یافته ها: اختلاف معنی داری در مقیاس شدت درد و دامنه حرکتی گردن بعد از مداخله تمرینی در هر دو گروه مشاهده شد(P<0/005 ). در مقایسه دو گروه پس از درمان، در متغیر شدت درد و همچنین دامنه حرکتی گردن اختلاف معنی داری مشاهده گردید (P<0/005)، به طوری که در گروه ریلیز وضعیتی همراه با تکنیک استرین کانتراسترین بهبود بیشتری حاصل شد. نتیجه گیری: تکنیک ریلیز وضعیتی در دو وضعیت با و بدون تکنیک استرین-کانتر استرین در کاهش درد و بهبود دامنه حرکتی گردن در افراد دارای نقاط ماشه ای عضله تراپزیوس فوقانی موثر هستند. تکنیک ریلیز وضعیتی همراه با تکنیک استرین-کانتر استرین در مقایسه با ریلیز وضعیتی تاثیر بیشتری در کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی گردن داشت.

مقدمه: دشواری تهویه با ماسک از شایع ترین علل عواقب وخیم تنفسی در حیطه بیهوشی هست. هدف و زمینه: بررسی تاثیر پوزیشن بیمار، تولید صدا و عقب بردن گردن بر درجه بندی مالامپاتی به منظور پیش بینی دشواری تهویه با ماسک در بیماران. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع آینده نگر بود. جامعه ی آماری این پژوهش کلیه بیماران کاندید جراحی بیمارستان های آموزشی علوم پزشکی شیراز بود. حجم نمونه تعداد 500 نفر از بیماران کاندید جراحی که دارای محدوده سنی 16 تا 65 سال بودند و به بیمارستان فقیهی شهر شیراز مراجعه کرده اند وارد مطالعه شدند. میزان توافق نتایج آزمون مالامپاتی در حالات مختلف با استفاده از تست Agreement kappa بررسی شد. یافته ها: مثبت کاذب و منفی کاذب در وضعیت نشسته با آه کشیدن بدون عقب بردن گردن در پیش بینی تهویه با ماسک کمتر از مابقی حالت ها می باشد. دقت در در وضعیت نشسته با آه کشیدن بدون عقب بردن گردن در پیش بینی تهویه با ماسک بیشتر از سایر حالت هاست. حساسیت در وضعیت نشسته با آه کشیدن بدون عقب بردن گردن در پیش بینی تهویه با ماسک بیشتر از سایر حالت هاست. لذا پوزیشن وضعیت نشسته با آه کشیدن بدون عقب بردن گردن بهترین پوزیشن برای پیش بینی تهویه با ماسک بود. نتیجه گیری: مالامپاتی در پوزیشن وضعیت نشسته با آه کشیدن بدون عقب بردن گردن بیشترین ارزش را در پیش بینی دشواری تهویه با ماسک دارد.

زمینه و هدف: تجربه درد در افراد مبتلا به دردهای مزمن می تواند بر ابعاد مختلف روانشناختی و اجتماعی تاثیرگذار باشد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر احساس امیدواری و مدیریت درد زنان مبتلا به درد مزمن انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع تحقیقات کاربردی و به لحاظ روش پژوهش نیمه تجربی و از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش کلیه زنان مراجعه کننده به کلنیک درد گیلان در سال 1397-1396 بودند که از طریق نمونه گیری در دسترس تعداد 20 نفر به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای دهی شدند. هر دو گروه قبل از اجرای آموزش، پرسشنامه احساس امیداواری و مدیریت درد را تکمیل کردند. گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش قرار گرفت اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و بوسیله آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره تجزیه (انکوا) تحلیل شدند. یافته ها: تحلیل کوواریانس تک متغیره برای احساس امیدواری (F=1/14 ) و مدیریت درد (F=1/11) نشان داد بین زنان گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (p=0/001). با توجه به نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و کنترل در این دو متغیر مشخص گردید، درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش موجب افزایش احساس امیدواری و مدیریت درد زنان گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در مرحله پس آزمون شده است. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که شرکت در جلسات درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش می تواند در افزایش احساس امیدواری و مدیریت درد زنان مبتلا به درد مزمن تاثیرگذار باشد، بنابر این می توان با ارتقاء سطح تعهد و پذیرش، ضمن افزایش احساس امیدواری، مدیریت درد آنان را نیز ارتقا داد.

زمینه و هدف: کمر درد شیوع بسیار بالایی دارد و به دلیل ایجاد ناتوانی هزینه های سنگینی بر بیمار، خانواده و جامعه تحمیل می کند و اگر درمان ها اثر بخش نباشند، آسیب ها افزایش می یابد. هدف اصلی این پژوهش، بررسی عوامل روان شناختی موثر بر اثربخشی درمان و فراوانی مراجعات پزشکی و شدت درد ادراک شده پس از عمل جراحی در بیماران مبتا به کمر درد مزمن بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر، از نوع توصیفی بود. 120 نفر از بیماران مبتلا به کمر درد مزمن که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، با در نظر گرفتن ملاک های پژوهش به صورت نمونه گیری در دسترس از کلینیک خصوصی در شهر دزفول انتخاب شدند. مقیاس نگرش نسبت به بیماری IAS برای بازخورد به درد و درمان، فرمران بلند پرسشنامه NEO-PI-R، پرسشنامه ترس از حرکت تمپا (Tampa) و مقیاس اضطراب مرگ تمپلر مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS22 به روش رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. یافته ها: ضریب همبستگی چندگانه نشان داد که ترس از مرگ 11درصد، و ترس از حرکت 15 درصد پاسخگویی به درمان را تبیین می کند. همچنین، برونگرایی 11 درصد، گشودگی به تجربه 3درصد و توافق 3 درصد پاسخگویی به درمان با پیش بینی کرد. نتیجه گیری: یافته ها: ی پژوهش نشان داد وقتی بیمار مبتا به درد مزمن گرایش های پذیرنده دارد اثربخشی درمان افزایش می یابد و وقتی بیمار رفتارهای اجتنابی در پیش می گیرد، درمان درد کم اثرتر می شود.

علیرغم بهبود در تکنولوژی و روش های جراحی و بیهوشی، بیماران بعد از عمل جراحی ستون فقرات با پیامد ها و عوارض مختلفی رو به ) یک روش چند منظوره و چند رشته ای است که به دنبال افزایش ERAS رو می شوند. برنامه تسریع ریکاوری بعد از عمل جراحی ( کیفیت عمل جراحی، کاهش عوارض، کاهش طول مدت اقامت و در نهایت کاهش هزینه می باشد. این برنامه با ارائه دستورالعمل های مبتنی بر شواهد از آموزش قبل از پذیرش تا ترخیص و ریکاوری بعد از عمل جراحی را در بر می گیرد. با توجه به ماهیت پیچیده در ایران وجود دارد که موفقیت و بهبود کیفیت در پیاده سازی این ERASجراحی ستون فقرات، نیاز به طراحی و اجرای آزمایشی برنامه، وابسته به مدیریت قوی، فرهنگ سازمانی، زیرساخت داده ها، سیستم های اطاعاتی و استفاده از یک رویکرد بهبود کیفیت با طراحی قابل قبول و معتبر می باشد.

زمینه و هدف: هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر تمرینات سنسوری موتور بر حس عمقی و تطابق پوسچرال پیش بین برخی عضلات ناحیه تنه مبتلایان به کمردرد مزمن غیر اختصاصی می باشد. نفر از افراد مبتلا 24 پس آزمون با گروه کنترل بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. 24 نفر از افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیر احتصاصی به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (12 نفر، میانگین سن: 44/83± 1/52، قد 2/95± 173/00 وزن 3/55± 77/50) و تجربی (12 نفر، میانگین سن 1/91± 46/25، قد: 3/93± 172/66، وزن 4/12± 75/50) تقسیم شدند. گروه تجربی تمرینات سنسوری موتور را به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و 45 دقیقه در هر جلسه دریافت کردند. برای اندازه گیری میزان حس عمقی از گونیامتر و تغییرات تطابق پوسچرال پیش بین، زمان شروع فعالیت عضلات عرضی شکم/مورب داخلی، مورب خارجی و ارکتور اسپاین نسبت به تکلیف فلکشن بازو با استفاده از الکترومایوگرافی سطحی استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند (α <0/05). یافته ها: نتایج نشان داد که بیننمرات پیش آزمون-پس آزمون گروه تجربی در میزان حس عمقی و تطابق پوسچرال پیش بین عضلات عرضی شکم / مورب داخلی (p=0/001)، موب خارجی (p=0/001) و ارکتور اسپاین (p=0/001) تفاوت معناداری وجود داشت در حالی که در گروه کنترل تفاوت معنی دار مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرینات سنسوری موتور به بیماران توانایی یادگیری تنظیم عضلات را می دهد و در نتیجه باعث بهبود عملکرد عضلات می شود. بنابراین به نظر می رسد تمرینات سنسوری موتور مداخله موثری در برنامه توانبخشی بیماران کمردرد باشد.

زمینه و هدف: بیماران مبتلا به کمردرد مکانیکی مزمن دچار اختلال در کنترل حرکتی و کاهش استقامت عضلات تنه می باشند و این اختلالات با میزان درد این بیماران ارتباط دارد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثربخشی تمرینات کنترل حرکتی، تمرین در آب و تمرینات ترکیبی بر کنترل حرکت و استقامت عضلات تنه بیماران مبتلا به کمردرد مکانیکی مزمن می باشد. مواد و روش ها: چهل و هشت بیمار مبتلا به کمردرد مکانیکی با استفاده از پرسشنامه اسوستری انتخاب شدند و به طور تصادفی به چهار گروه تمرینات کنترل حرکتی (12 نفر)، تمرین در آب (12 نفر)، تمرینات ترکیبی (11 نفر) و گروه کنترل (13 نفر) تقسیم شدند. هر سه گروه تمرینی هشت هفته تمرین تعیین شده را انجام دادند و گروه کنترل هیچ تمرینی انجام نداد. برای سنجش کنترل حرکات کمر و استقامت عضلات تنه بیماران به ترتیب از آزمون های لوماجوکی و مک گیل استفاده شد. برای مقایسه های درون گروهی و بین گروهی تغیرها از آزمون t زوجی و تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. (a<0/05). یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد تفاوت معناداری بین پیش آزمون و پس آزمون گروههای تمرینی در مقایسه با گروه کنترل در متغیر کنترل حرکات کمر و استقامت عضلات تنه وجود دارد اما بین سه گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: محققان گزارش کردند، افراد دارای کمردرد با پرونیشن عملکردی پا راه می روند که نتبجه نهایی پرونیشن بیش از حد پا، تماس سریع تر بخش داخلی پا نسبت به حالت نرمال است که عملکردهای ضروری پا صورت نمی گیرد. نتیجه گیری: تمرین در آب، تمرینات کنترل حرکتی و تمرینات ترکیبی بر افزایش کنترل حرکات کمر و استقامت عضلات تنه بیماران مبتلا به کمردرد مکانیکی اثرگذار بوده و هر سه روش تمرینی بر درمان کمردرد مزمن غیر اختصاصی اثرگذار می باشد.