مجله دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی اردبیل
سال:1392 | دوره:13 | شماره:2 (پیاپی 48) |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: رشد تکنولوژی، افزایش میدان های الکترومغناطیسی کم فرکانس محیطی را به همراه داشته و به تبع، توجه مجامع علمی را به اثرات بیولوژیک این میدان ها معطوف کرده است. بیشترین بحث روی خطوط انتقال و توزیع برق با فرکانس 50 هرتز است. هدف این تحقیق نشان دادن اثرات میدان های مغناطیسی 50 هرتز در محدوده شدت محیطی بر روی پارامترهای بیوالکتریک سلول عصبی F1 حلزون باغی (Helix aspersa) می باشد.روش کار: در این مطالعه از سلول عصبی F1 حلزون باغی جهت شناسایی محل و میزان تاثیر میدان های مغناطیسی محیطی بر سیستم عصبی مورد استفاده قرار گرفت. گروه کنترل به منظور بررسی تاثیر گذشت زمان و ورود الکترود و پاره شدن غشاء سلول، گروه شاهد به منظور بررسی تاثیر احتمالی عوامل محیطی مداخله گر و گروه آزمایش برای شناسایی میزان تاثیر میدان مغناطیسی در نظر گرفته شد. برای تولید میدان مغناطیسی یکنواخت از کویل هلموهلتز استفاده شد. ثبت الکتروفیزیولوژیکی از سلول تحت شرایط کلمپ جریان انجام پذیرفته و جهت نشان دادن تاثیرات ناشی از میدان های مغناطیسی بر روی کانال های یونی از مدل سلولی هاجکین - هاکسلی استفاده شد. تمامی داده ها با نرم افزار SPSS 16 و آزمون آماری ANOVA دوطرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. p<0.05 به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شده و از محیط نرم افزار Matlab جهت اجرای الگوریتم PSO جهت تخمین پارامترها استفاده شد.یافته ها: در بررسی های پتانسیل های عمل ثبت شده در گروه های کنترل و شاهد در بازه های زمانی مختلف تغییرات معنی داری از نظر آماری مشاهده نشد. با اعمال میدان مغناطیسی 45.87 میکروتسلا در پتانسیل استراحت غشاء تغییرات معنی داری 12 دقیقه بعد از اعمال میدان مشاهده شد و بیشترین تغییرات 14 دقیقه بعد از اعمال میدان مشاهده شد. دامنه پتانسیل عمل سدیمی با اعمال میدان، روند کاهشی نشان داد و با افزایش زمان اعمال میدان این تغییرات افزایش نشان داد. در بررسی طول مدت زمان پتانسیل عمل در بازه های زمانی مختلف تغییرات معنی دار مشاهده نشد، در صورتیکه فرکانس شلیک پتانسیل عمل در بازه های زمانی مختلف تغییرات معنی داری را نشان داد. بررسی دامنه هیپرپلاریزاسیون متعاقب پتانسیل عمل (AHP) با اعمال میدان مغناطیسی تغییرات افزایشی در جهت منفی نشان داد ولی در بازه های زمانی تغییرات معنی دار آماری نشان نداد.نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که میدان های مغناطیسی فرکانس پایین 50 هرتز در محدوده شدت های محیطی بطور مستقیم با تغییر در میزان و سرعت باز و بسته شدن کانال های یونی منجر به تغییر در فعالیت های بیوالکتریک سلول عصبی می شود و میزان رسانایی کانال های سدیمی و پتاسیمی کاهش و کانال های پتاسیمی وابسته به کلسیمی افزایش می یابد.

زمینه و هدف: سطوح بالای تری گلیسیرید و آپوپروتئین B-100 و سطوح پایین HDL از مهم ترین عوامل سندرم متابولیکی افراد مبتلا به دیابت نوع دو شناخته شده اند که خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات ایروبیک بر تغییرات قند خون، نمای لیپیدی و توان هوازی افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بود.روش کار: جهت انجام این تحقیق 29 نفر از مبتلایان به دیابت نوع دو شهرستان میبد با میانگین سنی 43.4 سال و قند خون  150 - 230 mg/dlدر دو گروه کنترل (N=14) و تجربی (N=15) قرار گرفتند. نمونه های گروه تجربی به مدت 8 هفته، هفته ای 3 جلسه و هر جلسه 40 تا 60 دقیقه و با شدت 60 تا %75 حداکثر ضربان قلب در تمرینات هوازی شرکت کردند. قبل از شروع تمرینات و 48 ساعت بعد از پایان آخرین جلسه تمرین، از آزمودنی ها به صورت ناشتا خون گیری جهت تعیین میزان قند خون، کلسترول، تری گلیسرید، HDL، LDL وApo B-100  صورت گرفت. وزن بدن، درصد چربی و توان هوازی آزمودنی ها نیز اندازه گیری شد. به منظور مقایسه تغییرات درون گروهی از آزمون t همبسته و جهت مقایسه تغببرات میانگین ها بین دو گروه تجربی و کنترل از آزمون تحلیل کوواریانس و سطح معنی داری a<0.05 استفاده گردید.یافته ها: بهبود معنی داری در درصد چربی، سطوح قند خون، تری گلیسرید و Apo B100 و توان هوازی پس از 8 هفته تمرین در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (p<0.05). تفاوت معنی داری در تغییرات کلسترول تام،DL  و HDL حاصل نشد.نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق حاضر به نظر می رسد تمرینات هوازی علاوه بر بهبود کنترل گلوکز، با افزایش آمادگی قلبی تفسی، کاهش Apo B-100 و تری گلیسیرید می تواند در جلوگیری از پیشرفت روند آترواسکلروزیس در بیماران با دیابت نوع 2 موثر واقع شود.

زمینه و هدف: ژن درمانی و تجویز پروتئین های نوترکیب از روش های معمول در درمان بیماری های ژنتیکی می باشد. اما موانع موجود در این دو روش مانند تجویز محدود پلاسمید حاوی ژن مورد نظر یا وارد شدن تصادفی ژن انتقالی در ژنوم در مورد ژن درمانی و میزان بیان کم پروتئین در مورد تولید پروتئین های نوترکیب محققین را بر آن داشته است پلاسمید اپی زومالی طراحی کنند که بوسیله پروتئین های ویروسی در تعداد نسخه بالا در سلول های یوکاریوتی باقی مانده و پروتئین مورد نظر را بهب میزان مطلوبی بیان نمایند. هدف از این مطالعه طراحی و ساخت پلاسمیدی با ژن جهش یافته آنتی ژن T ویروس سیمین 40 جهت دستیابی به ناقلی ایمن با همانندسازی بالا است.روش کار: برای ایجاد جهش مناسب در آنتی ژن T موتانت از نرم افزار مودلر جهت بررسی استفاده شد و در نتیجه جهش مناسب انتخاب شد. جهش هدف در توالی نوکلئوتیدی ژن آنتی ژن T موتانت با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز ایجاد شد. و ژن جهش یافته آنتی ژن T در پلاسمید ESIR2-EGFP کلون شد. تمام کلون ها با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز، هضم آنزیمی و تعیین توالی بررسی شدند. خط های سلولی کلیه جنینی انسان 293 و تخمدان هامستر چینی با سازه نهایی ترانسفکت و با میکروسکوپ فلورسانت به مدت چهل روز مشاهده شدند. و در نهایت از رده های سلولی فوق پلاسمید و DNA ژنومیک تخلیص گردید و بر روی آنها واکنش زنجیره ای پلیمرازهای همپوشان به منظور اثبات حلقوی بودن پلاسمیدها انجام شد.یافته ها: این پلاسمید با جهش ایجاد شده در ژن جهش یافته آنتی ژن T ویروس سیمین 40 توانست در سلول های یوکاریوتی با توانایی بالا همانندسازی کند و می توان از آن در پروسه های ژن درمانی و تولید پروتئین های نوترکیب استفاده کرد.نتیجه گیری: هر سه روش واکنش زنجیره ای پلیمراز، هضم آنزیمی و تعیین توالی تایید کننده صحت انجام سازه بودند و ترانسفکشن سلول های خط سلولی کلیهی جنینی انسان 293 و تخمدان هامستر چینی نشانگر همانندسازی پلاسمید در سلول های فوق بود.

زمینه و هدف: تهوع و استفراغ بعد از عمل از عوارض عمده بعد از بیهوشی عمومی بوده و بدون مداخله پیشگیرانه در حدود یک سوم بیماران تحت بیهوشی عمومی رخ می دهد. هدف از این تحقیق مقایسه اثر اندانسترون و متوکلوپرامید در کاهش تهوع و استفراغ بعد از کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک بود.روش کار: در این مطالعه 90 بیمار تحت جراحی کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک بصورت تصادفی در سه گروه 30 نفره تقسیم و برای گروه اول 10 mg متوکلوپرامید، گروه دوم 4 mg اندانسترون و گروه کنترل 2cc نرمال سالین قبل از شروع بیهوشی تزریق شد. پس از خاتمه جراحی، بیماران از نظر عوارض بیهوشی در ریکاوری، تهوع و استفراغ در ریکاوری و در 6 ساعت و 24 ساعت بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها توسط نرم افزار spss18 مورد پردازش قرار گرفته و با آزمون های آماری کای دو و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مقدار P کمتر از 0.05 از نظر آماری معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: میزان بروز کلی تهوع در گروه پلاسبو %66.7، در گروه متوکلو پرامید %43.3 و در گروه اندانسترون %33.3 بود که تفاوت فقط بین گروه اندانسترون با پلاسبو از لحاظ آماری معنی دار بود (P=0.019).میزان بروز کلی استفراغ در گروه پلاسبو %56.7، در گروه متوکلوپرامید %20 و در گروه اندانسترون %26.7 بود که تفاوت بین گروه پلاسبو با هر دو گروه متوکلوپرامید (P=0.007) و اندانسترون (P=0.035) از لحاظ آماری معنی دار بود ولی دو گروه مداخله باهم تفاوت معنی داری نداشتند(P=0.12) . همچنین دریافت کلی داروی ضد تهوع در گروه اندانسترون (%40) نسبت به گروه های متوکلوپرامید (%63.3) و پلاسبو (%66.7) کمتر بود ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.07).نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که هر دو داروی متوکلو پرامید و اندانسترون نسبت به پلاسبو در کاهش کلی استفراغ بعد از عمل کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک موثرند. در مقایسه این دو دارو، میزان اثربخشی اندانسترون در کاهش تهوع بیشتر از مترکلوپرامید بوده ولی در کاهش استفراغ بعد از عمل تفاوت معنی داری بین این دو دارو مشاهده نشد.

زمینه و هدف: ژیاردیا دئودنالیس شایعترین انگل روده ای با انتشار جهانی است. این انگل در بسیاری از گونه های حیوانات از جمله گربه، سگ، گاو، گوسفند، گوزن، خوک و موش آبی به انضمام انسان یافت می شود. در این مطالعه احتمال تشابه ژنومی ژیاردیا دئودنالیس انسان و گربه و نیز احتمال زئونوز بودن (بیماری مشترک میان انسان و حیوان) آن بررسی گردیده است.روش کار: آزمایش به دو روش مستقیم و روش تغلیظی فرمل - اتر بر روی مدفوع گربه انجام شد. در نمونه های مثبت حاوی کیست ژیاردیا، جمع آوری و تخلیص کیست ها با روش گرادیان ساکارز صورت پذیرفت. جهت استخراج  DNAاز روش فنل - کلروفرم و روش (CTAB) Cetyl trimethyl ammonium bromid استفاده گردید. DNA کیست ها به سختی و با تکرار فریز و ذوب کردن استخراج شد. ژن تریوز فسفات ایزومراز (tpi) در نظر گرفته شد. سپس تکثیر DNA با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (Polymerase Chain Reaction) انجام شد. دو جفت پرایمر اختصاصی  PM290و PM924 که به ترتیب دو آمپلیکون 290 و 924 جفت بازی را تکثیر می نمایند، مورد استفاده قرار گرفتند. برای هضم آنزیمی (RFLP) restriction fragment length polymorphism قطعات حاصل از تکثیر توسط این دو مجموعه پرایمر، از آنزیم های هضم کننده RsaI و AvaI استفاده گردید.یافته ها: در این مطالعه 166 نمونه مدفوع گربه ولگرد و نیمه ولگرد جمع آوری شد. 10 نمونه مدفوع از نظر کیست ژیاردیا مثبت بودند، که مورد بررسی مولکولی قرار گرفتند. 4 مورد از این نمونه ها با پرایمرهای PM290 تکثیر و باند در ناحیه 290 دادند. هیچیک از نمونه ها با پرایمر  PM 924تکثیر نشدند. الگوی PCR-RFLP ایزوله های تکثیریافته با ایزوله های انسانی AC¹AF069556 (زیرگروهAC¹U57897 ) تطابق داشتند.نتیجه گیری: در مجموع به نظر می رسد که تشابه ژنومی بین ژیاردیای انسانی و گربه ای وجود داشته و می توان احتمال زئونوز بودن و انتقال این تک یاخته از گربه به انسان و بالعکس (Cross-transmission) را مطرح کرد.

زمینه و هدف: این پژوهش با هدف تاثیر تحریک مکرر مغناطیسی مغز (rTMS) در کاهش علائم و نشانگان افسردگی مثل علائم شناختی، جسمانی و بدبینی - احساس بی ارزشی در بیماران مبتلا به افسردگی اساسی عودکننده انجام گرفت.روش کار: در چهارچوب روش شبه تجربی در قالب یک طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل، 32 بیمار افسرده بر مبنای ملاک های DSM-IV و بر اساس مصاحبه بالینی SCID، آزمون افسردگی بک و آزمون همیلتون به طور تصادفی در دو گروه جایگزین شدند. گروه آزمایش 20 جلسه rTMS، دوازده جلسه روان درمانی و دارودرمانی و گروه کنترل فقط تحت روان درمانی و دارو قرار گرفت. پس از پایان مداخله از هر دو گروه آزمون های 3 گانه فوق تکرار شد، تا تاثیر متغیر وابسته (افسردگی) مشخص شود. داده ها با استفاده از آزمون خی دو - کوواریانس - آزمون T و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: مقایسه پیش تست و پست تست دو گروه نشان داد اثربخشی با rTMS موجب کاهش در علائم و نشانه های شناختی، جسمانی و احساس بدبینی - بی ارزشی افسردگی عودکننده در نمونه ها می شود. اما میزان کاهش نشانه شناختی بیشتر از دو نشانه دیگر می باشد.نتیجه گیری: rTMS در درمان علائم سه گانه مبتلایان به افسردگی عودکننده موثراست.

زمینه و هدف: با بروز ویروس آنفلوانزای H1N1 نوپدید و به دلیل کثرت مراجعین به درمانگاه و نیز افزایش قابل ملاحظه موارد بستری در زمان پاندمی، مطالعه حاضر با هدف بررسی بیمارانی که با تشخیص احتمالی آنفلوانزای H1N1 در بیمارستان امام خمینی اردبیل بستری شده بودند انجام گردید. بیماران از نظر علائم بالینی، آزمایشگاهی و پیامد بستری (شامل مرگ و میر و تشخیص قطعی) مطالعه شدند. میزان اشغال تخت در بخش ها و آی سی یو و میانگین روزهای بستری محاسبه گردید.روش کار: مقاله حاضر محصول یک مطالعه مقطعی است. کلیه 118 بیمار مبتلا به علائم تنفسی حاد که از اول آبان تا آخر دی ماه سال 1388، با تشخیص احتمالی آنفلوانزای H1N1 نوپدید حداقل یک روز در بیمارستان بستری شده بودند وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته بود که بدون دخالت تیم درمان در روند آن جمع آوری شد. پرسش نامه حاوی اطلاعات دموگرافیک، علایم بالینی، یافته های آزمایشگاهی و تظاهرات رادیوگرافیک و پیامد بیماری بود. نتایج بدست آمده از طریق نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: تعداد 118 بیمار مطالعه شدند. 71 بیمار (%60.2) زن و 47 بیمار (%39.8) مرد بودند. میانگین سنی افراد بستری شده 33.81±15.64 سال و بیشترین نسبت مبتلایان بستری شده در محدوده سنی 15 تا 30 سال بود. شایعترین یافته در گرافی سینه انفیلتراسیون ریوی دو طرفه و شایعترین شکایت تب، ضعف و بیحالی بود. 12.7 درصد از بیماران اسهال داشتند. لکوپنی (WBC<4000) و لکوسیتوز (WBC> 10000) به ترتیب (4.58) درصد و (33.02) درصد از موارد وجود داشت. 9 نفر (%7) به دلیل نیاز به مراقبت های ویژه به آی سی یو منتقل شدند. در 21 مورد (18%) نتیجه تست واکنش زنجیره ای پلی مراز مثبت شد که شامل 3 نفر از 9 بیمار بستری در ICU هم می شد. مورتالیته بیماران بستری شده در آی سی یو که تشخیص آن ها قطعی شد 33% بود. 48.3 درصد از بیماران بستری حداقل یک بیماری مستعد کننده زمینه ای داشتند. تعداد کل روزهای بستری، 577 روز بود که شامل 519 روز بستری در بخش و 58 روز بستری در ICU بود. میانگین روزهای بستری برای هر نفر بیمار 4.88 روز بود.نتیجه گیری: نشانه یا علامت پاتوگونومیک بالینی برای افتراق عفونت H1N1 از سایر عفونت های دستگاه تنفسی وجود نداشت. انفیلتراسیون های دوطرفه ریوی در گرافی سینه، وجود قابل ملاحظه اسهال و لکوپنی به عنوان تظاهرات غیرمعمول و نسبت بالای خانم های حامله در بین افراد بستری شده از مهمترین یافته ها بودند.

زمینه و هدف: دیابت قندی یک بیماری متابولیک شایع است که روی عملکرد فیزیکی، وضعیت روانی، ارتباطات بین فردی، خانوادگی و اجتماعی و به طور کلی سلامت عمومی و بهزیستی روانشناختی بیماران تاثیر منفی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی روانشناختی مبتلایان به دیابت و رابطه آن با حمایت اجتماعی بود.روش کار: در این مطالعه توصیفی - همبستگی، از بین بیمارانی که جهت پیگیری روند درمانی خود به طور منظم به کلینیک دیابت بیمارستان امام خمینی اردبیل مراجعه کرده بودند، تعداد 120 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شد. برای جمع آوری داده ها از آزمون های SCL-90-R و مقیاس حمایت اجتماعی استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها نیز از ضریب همبستگی پیرسون و آزمون T مستقل استفاده شد (P<0.05).یافته ها: نتایج نشان داد که 84 نفر (%70) از بیماران مورد مطالعه در بعد شکایت جسمانی، 84 نفر (%70) در وسواس، 75 نفر (%62.5) در بعد حساسیت در روابط متقابل، 87 نفر (%72.5) در افسردگی، 75 نفر (%62.5) در اضطراب، 66 نفر (%55) در خصومت، 33 نفر (%27.5) در ترس مرضی، 81 نفر (%67.5) در افکار پارانوییدی و 72 نفر (%60) در بعد روان پریشی با داشتن نمره بالاتر از 1 مشکل دار می باشند. هم چنین نتایج نشان داد که حمایت اجتماعی با ابعاد شکایت جسمانی، وسواس، حساسیت در روابط متقابل، افسردگی، اضطراب، خصومت و افکار پارانوییدی رابطه منفی معنی دار داشته (P<0.05) ولی با ترس مرضی و روانپریشی رابطه معنی دار نداشت.نتیجه گیری: بیماران مبتلا به دیابت، در تابلوی بالینی خود اختلالات و علایم روانشناختی متعددی دارند و علایم و اختلالات روانشناختی آن ها با میزان حمایت اجتماعی شان رابطه معنی دار دارند. از این رو، توجه به ابعاد مختلف سلامت روانشناختی ضروری است و مداخلات مبتنی بر حمایت اجتماعی می تواند موثرتر باشد.

زمینه و هدف: همراه با پیشرفت هایی که در زمینه بهداشت عمومی و کنترل بیماری های عفونی بدست آمده است، جمعیت جهان از جمله ایران به سوی پیر شدن پیش می رود و نگرانی ها در مورد بیماری های شایع در سالمندی در حال افزایش است. در نتیجه این نگرانی ها، وزارت بهداشت ایران همگام با سازمان بهداشت جهانی، «سلامت و سالمندی»را به عنوان شعار بهداشتی سال 1391 اعلام کرده است. اختلالات روانی از جمله فراوانترین اختلالات سالمندان اند. مطالعات پیشین به وجود رابطه ای دوطرفه بین برخی اختلالات روانی و بیخوابی اشاره می کنند. همچنین شواهدی مبنی بر نقش منیزیم در بهبود اختلالات عصبی - روانی و بی خوابی وجود دارد. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر مکمل یاری منیزیم بر شاخص های اختلالات روانی در سالمندان مبتلا به بیخوابی بود.روش کار: این پژوهش به شیوه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور انجام شده است. ابتدا 46 سالمند مبتلا به بیخوابی به دو گروه مکمل منیزیم و دارونما تقسیم شدند و به مدت 8 هفته تحت مداخله با روزانه 500 gm منیزیم عنصری یا دارونما قرار گرفتند. در ابتدا و انتهای مطالعه پرسشنامه های SCL-90-R و ISI تکمیل و غلظت منیزیم و کورتیزول سرم اندازگیری شد. عوامل مخدوشگر انتروپومتریک، مقادیر دریافت منیزیم، کلسیم، پتاسیم، کافئین رژیم غذایی با پرسشنامه یادآمد 24 ساعته خوراک به مدت سه روز بدست آمد. آنالیزهای غذایی با نرم افزار N4 و آنالیزهای آماری با نرم افزار SPSS19 انجام شد.یافته ها: تفاوت معنی داری در متغیرهای زمینه ای در ابتدای مطالعه بین دو گروه مورد مطالعه مشاهده نشد. انجام این مداخله به میزان معنی داری باعث بهبود GSI، PST،PSDI ، ISI، امتیاز شکایت جسمانی، افسردگی، اضطراب، روان پریشی و کاهش غلظت کورتیزول سرم در گروه مکمل منیزیم نسبت به دارونما شد. در حالی که نمره مقیاس های وسواس، حساسیت فردی، پرخاشگری، ترس مرضی، تصورات پارانوئید و غلظت منیزیم سرم تفاوت معنی داری را نشان ندادند.نتیجه گیری: مکمل یاری منیزیم می تواند با بهبود برخی شاخص های سلامت روانی و تصحیح بیخوابی باعث افزایش سلامت روانی در سالمندان مبتلا به بی خوابی شود.

زمینه و هدف: سرطان ریه، یکی از شایعترین سرطان ها در سراسر جهان و یکی از پنج سرطان شایع در ایران محسوب میشود. هدف این مطالعه بررسی همه گیر شناسی سرطان ریه و عوامل خطرساز آن در استان اردبیل می باشد.روش کار: این مطالعه مقطعی از خرداد 1388 تا خرداد 1390 در اردبیل انجام شده است. اطلاعات بیماران از دو مرکز مورد جمع آوری قرار گرفت. در گروه اول، تمامی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی اردبیل که تحت برونکوسکوپی قرار گرفته و گزارش نمونه پاتولوژی آن ها برای سرطان اولیه ریه مثبت بوده است قرار گرفتند و گروه دوم، شامل بیمارانی بودند که در طی مدت زمان مطالعه، اسامی آن ها در مرکز ثبت سرطان اردبیل با تشخیص پاتولوژی سرطان اولیه ریه وارد شده بود و برداشت نمونه پاتولوژی آن ها در سایر مراکز انجام شده بود. برای هر گروه چک لیست جداگانه تهیه شد و پس از تکمیل، اطلاعات حاصل توسط برنامه آماری SPSS 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در مجموع 124 بیمار با تشخیص سرطان ریه مورد بررسی قرار گرفتند (%79 در گروه اول و %21 در گروه دوم). برتری جنسیتی با جنسیت مذکر (%82.3) و میانگین سنی 64.23±9.99 در کل بیماران بود. در گروه اول بیش از نصف بیماران (%54.10) شهرنشین بودند، %90.8 سابقه مصرف سیگار (با میانگین 38.67±25.70 پاکت سیگار در سال)، %34.7 سابقه مصرف اوپیوئید و %17.3 سابقه خانوادگی مثبت بدخیمی داشتند و شایع ترین شکایت اصلی هنگام مراجعه به پزشک خلط خونی (%32.7) بود. همچنین لوب فوقانی راست با %27.64 شایع ترین محل بروز ضایعه در برونکوسکوپی این گروه بود. کارسینوم سلول سنگفرشی با %61.3 شایع ترین فرم بدخیمی در کل بیماران بود.نتیجه گیری: بر خلاف کشورهای توسعه یافته و همانند مطالعات داخلی، سرطان سلول سنگفرشی شایعترین سرطان ریه در بیماران بوده و آدنوکارسینوم شیوع کمتری دارند. مردان 4.6 برابر بیشتر از زنان مبتلا به سرطان ریه بودند و سیگار مهمترین عامل خطرساز در ایجاد بیماری است.

زمینه و هدف: متاستازهای استخوانی عوارض بالقوه بدی بر روند زندگی فرد می گذارند. پامیدرونات دارویی است که عوارض اسکلتی را در بیماران دچار متاستازهای استخوانی کم می کند. هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر پامیدرونات بر دردهای استخوانی بیماران مبتلا به متاستازهای استخوانی سرطان می باشد.روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 41 بیمار مبتلا به بدخیمی که در بخش انکولوژی بیمارستان امام سجاد (ع) رامسر بستری بودند مورد بررسی قرار گرفتند. به واحدهای پژوهش که با روش نمونه گیری آسان انتخاب شده بودند، آمپول 90 میلی گرمی پامیدرونات به صورت ماهیانه تا 3 ماه به صورت وریدی تزریق شد. داده های حاصله از پرسشنامه مشخصات فردی و بالینی و مقیاس دیداری درد، قبل و بعد از مداخله مورد مقایسه قرار گرفتند. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 11.5 و آزمون های تی زوج، کای اسکوئر، فریدمن و ویلکاکسون صورت گرفت و p<0.05، معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد فراوانترین گروه سنی (%36)، 59 - 50 سال و اکثر بیماران (%65.9) زن بودند. شایعترین سرطان، در پستان (%43.9) و متاستاز استخوانی در اکثر بیماران (%65.9) به صورت منتشر بود. شایعترین محل درد در اکثر افراد، در استخوان ها، جناغ، ایسکیوم و مهره های سوم و چهارم توراسیک بود. قبل از درمان، اکثر افراد (%80.5) از درد متوسط و بعد از درمان، اکثریت (%41.5) از درد کم شاکی بودند. همچنین بین میزان مصرف مسکن ها در قبل و بعد از درمان ارتباط معنی دار آماری وجود داشت (p=0.032)، اما بین میزان مصرف اوپیوم در دو مرحله ارتباط معنی دار آماری وجود نداشت (p=0.096)نتیجه گیری: پامیدرونات در پیشگیری از عوارض استخوانی، کاهش درد و کاهش مصرف مسکن ها موثر می باشد. بنابراین می تواند به عنوان درمان اصلی و روتین مورد استفاده قرار گیرد.