علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد
سال:1399 | دوره:9 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

هدف: دانش آموزان کم شنوا در مهارت درک خواندن به عنوان یک مولفه زبانی مشکلاتی دارند. هدف از این مطالعه بررسی رابطه بین خزانه واژگانی و مهارت درک خواندن در دانش آموزان کم شنوا و شنوای طبیعی پایه چهارم ابتدایی است. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی – تحلیلی است. 30 دانش آموز پایه چهارم در 3 گروه طبیعی، کم شنوای دارای سمعک، و کم شنوای دارای کاشت حلزون؛ در این مطالعه شرکت کردند. ارزیابی خزانه واژگان و درک خواندن به ترتیب توسط آزمون رشد زبان و آزمون نما صورت پذیرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی، و محاسبه ی ضریب همبستگی پیرسون در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ی 22 نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: میانگین خزانه ی واژگان و مهارت درک خواندن در کودکان سالم نسبت به کودکان کم شنوای دارای سمعک و کاشت حلزون بیشتر بود، ولی تفاوت معنی دار بین دو گروه کم شنوا مشاهده نشد. بررسی ارتباط خزانه واژگان با مهارت درک خواندن در سه گروه کودکان مورد مطالعه نشان داده است که بین خزانه واژگان با مهارت درک خواندن در کودکان گروه دارای سمعک رابطه خطی مستقیم و معنی داری وجود دارد نتیجه گیری: افت شنوایی بر خزانه واژگان و مهارت درک خواندن تاثیر منفی دارد و به نظر می رسد با افزایش حجم خزانه واژگان می توان مهارت درک خواندن را در کودکان کم شنوا بهبود بخشید.

هدف: حس عمقی و قدرت مفصل مچ پا نقش مهمی در پایداری این مفصل ایفا می کند. پیشگیری از آسیب های مچ پا در فوتبال نیازمند اطلاعات صحیح حس عمقی و قدرت کافی عضلات مفصل مچ پا است. از این رو هدف این پژوهش مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات پلیومتریک و تراباند بر حس عمقی و قدرت مچ پای فوتبالیست های نوجوان بود. روش بررسی: از میان نوجوانان فوتبالیست شهر اصفهان، 30 نفر به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی وارد دو گروه 15 نفری پلیومتریک (سن 2/64± 12/87 سال، قد14/15± 151/80 سانتی متر، وزن 12/16± 46/50 کیلوگرم) و تراباند (سن 0/91± 13/40 سال، قد 6/67± 151/20 سانتی متر، وزن 8/87± 41/35 کیلوگرم) شدند. دو گروه به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هرجلسه به مدت 45 دقیقه به انجام تمرینات پرداختند. آزمون بازسازی زاویه 15 درجه به منظور ارزیابی حس عمقی اینورژن و اورژن، و آزمون قدرت عضلات پلانتار و دورسی فلکسور مچ پا قبل و بعد از برنامه تمرینی استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از مدل آنالیز واریانس برای اندازه های تکراری در سطح معناداری (0/05≥ p) استفاده شد. یافته ها: نتایج تغییرات درون گروهی در گروه پلیومتریک، کاهش معنادار خطای بازسازی (0/05≥ p) و افزایش قدرت دورسی و پلانتارفلکشن مچ پا (0/05≥ p) را در آزمودنی ها نشان داد. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد که تمرینات تراباند باعث کاهش معنادار خطای بازسازی (0/05≥ p) و افزایش قدرت مچ پا (0/05≥ p) می شود. با این حال بین دو گروه تمرینی (پلیومتریک و تراباند) در متغیر های حس عمقی و قدرت مچ پا تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/05≥ p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر هر دو نوع تمرین پلیومتریک و تراباند سبب بهبود حس عمقی و قدرت عضلات مچ پا می شود و بین تاثیر دو نوع تمرین اختلافی وجود ندارد. بنابراین مربیان و درمانگران برای افزایش قدرت و بهبود حس عمقی مچ پا می توانند از تمرینات پلیومتریک و تراباند استفاده کنند.

هدف: امروزه سرطان یکی از عوامل کشنده در جهان و جزء سه علت اول مرگ و میر در کشورهای توسعه یافته و ایران می باشد. در استان خراسان رضوی زنان 48 درصد از کل موارد سرطان را به خود اختصاص می دهند. با توجه به اهمیت و نقش این گروه در جامعه بر آن شدیم تا میزان بروز سرطان های رایج را در بازه زمانی 1391 تا 1394 تحلیل نماییم. روش بررسی: مطالعه ی حاضر یک مطالعه طولی است که اطلاعات آن از بانک اطلاعات ثبت شده در مرکز ثبت سرطان استان خراسان رضوی طی سال های 1391 تا 1394 استخراج شده است. این اطلاعات مربوط به 11726 بیمار زن مبتلا به 11 سرطان شایع در این استان در بازه زمانی مورد مطالعه می باشد. در این مطالعه بروز سرطان های مغز، مثانه، ریه، پستان، کولن، خون، مری، تخمدان، پوست، معده و تیروئید مورد بررسی قرار گرفته و روند چهار ساله این سرطان ها با استفاده از تحلیل چندسطحی و نرم افزار MLwiN نسخه 2/1 تحلیل شده است. جهت ترسیم نقشه جغرافیایی از نرم افزار GIS نسخه 10 استفاده گردید. یافته ها: در بین 11 سرطان بررسی شده سرطان های پستان با (38/28)، پوست (13/40)، معده (10/36)، کولن (9/77)، مری (9/41)، ریه (5/02)، خون (4/67)، تیروئید (4/65)، تخمدان (3/86)، مثانه (3/34) و مغز (2/03) نفر درصدهزار نفر، بیشترین تا کمترین متوسط 4 ساله بروز سرطان را به خود اختصاص داده اند. نتیجه گیری: با توجه به بروز بالای سرطان های پستان، پوست و معده در بین زنان استان خراسان رضوی توصیه می شود که اقدامات لازم برای پیشگیری، غربالگری و درمان این سرطان ها پیش بینی گردد.

هدف: با توجه به تغییر مکانیزم راه رفتن افراد نابینا در مقایسه با افراد سالم، انتظار می رود استفاده از کفی بافت دار در نابینایان باعث تغییر در مکانیزم و نیروهای عکس العمل وارده به اندام تحتانی و مفاصل گردد. بنابراین، هدف از این مطالعه، بررسی طیف فرکانس نیروهای عکس العمل زمین طی راه فتن با و بدون کفی در افراد نابینا بود. روش بررسی: 12 مرد نابینا (4/39 ± 29/66 سال) داوطلب شرکت در این مطالعه شدند. برای اندازه گیری طیففرکانس نیروهای عکس العمل زمین با و بدون کفی بافت دار طی راه رفتن از فوت اسکن استفاده و برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تی زوجی استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد سرعت راه رفتن در افراد نابینا طی دو شرایط با و بدون کفی اختلاف معنی داری ندارد (0/05>p). فرکانس با توان 99/5 درصد در مولفه ی عمودی نیروی عکس العمل زمین در افراد نابینا طی راه رفتن با کفی 15/19 درصد بیشتر از راه رفتن بدون کفی بود (0/039=p). همچنین فرکانس با توان 99/5 درصد در قسمت استخوان کف پایی سوم و چهارم طی شرایط استفاده از کفی بیشتر از شرایط بدون کفی بود (0/05>p). به علاوه، پهنای باند فرکانس در راستای عمودی در قسمت های استخوان های کف پایی سوم طی شرایط استفاده از کفی کمتر از شرایط عدم استفاده از کفی بود (0/039=p). نتیجه گیری: اگرچه در افراد نابینا استفاده از کفی طی راه رفتن اختلاف معنی داری در سرعت نداشتند ولی استفاده از کفی باعث کاهش میانه فرکانسی و پهنای باند فرکانسی نیروهای عکس العمل زمین طی راه رفتن گردید.

هدف: اختلالات کارکردی صدا جزء شایع ترین اختلالات صدا است. علاوه بر درگیری صدا، بیماران نشانه های روانشناختی از قبیل اضطراب و افسردگی را تجربه می نمایند. موثرترین روش درمانی برای این گونه بیماران گفتاردرمانی است. هدف اصلی این تحقیق اثربخشی صدادرمانی بر وضعیت اضطراب و افسردگی بیماران دچار اختلالات کارکردی صدا بود. روش بررسی: 60 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه گوش و حلق و بینی بیمارستان امیرالمومنین (ع) رشت در محدوده سنی 17 تا 65 سال با تشخیص اختلالات کارکردی صدا در کلینیک گفتاردرمانی بوسیله دو تست شاخص معلولیت صدا (Voice Handicap Index; VHI) و مقیاس اضطراب و افسردگی بیمارستانی (Hospital Anxiety and Depression Scale; HADS) مورد ارزیابی قرار گرفتند. 36 بیمار با بالاترین نمره اضطراب و افسردگی انتخاب شدند و در غالب یک طرح شبه- آزمایشی به طور تصادفی در دو گروه 18 نفر کنترل و 18 نفر آزمایش قرار گرفتند و پس از گفتاردرمانی هم از هردو گروه مجدداً هر دو تست VHI و مقیاس اضطراب و افسردگی گرفته شد. یافته ها: گروه آزمایش پس از انجام مداخله، بهبودیِ معناداری در VHI و نشانه های اضطراب و افسردگی پیدا کردند (0/001>p). اما در گروه کنترل نمرات VHI به طور معناداری کاهش یافت (0/008=p) و نشانه های اضطراب (0/222=p) و افسردگی (0/213=p) بدون تفاوت معنادار بود. به علاوه پس از انجام مداخله، گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل دارای نمرات VHI بهتر و نشانه های اضطراب و افسردگی کمتر بود (0/001>p) در حالی که این تفاوت ها در پیش آزمون معنادار نبود (0/05

هدف: اختلال در عملکرد به عنوان یکی از مهم ترین پیامدهای آسیب بی ثباتی عملکردی مچ پا گزارش شده است. یکی از جدیدترین ابزارهای مورد استفاده جهت توانبخشی آسیب های اسکلتی_عضلانی، تمرینات تعلیقی با استفاده از ( TRX(Total Body Resistance Exercise می باشد. با این حال تاکنون تاثیرگذاری آن بر فاکتورهای مختلف عملکردی ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا مشخص نشده است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر 6 هفته تمرینات تعلیقی با TRX بر امتیاز آزمون های عملکردی ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا می باشد. روش بررسی: 30 ورزشکار مرد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا بصورت در دسترس انتخاب و سپس بصورت تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل (وزن 4/35± 84/87، قد 4/53± 185/37، سن2/07± 22/01، شاخص توده بدنی 5/25± 24/07) و تمرینی (وزن 6/02± 83/04، قد 6/95± 182/61، سن 4/16± 23/84، شاخص توده بدنی 2/56± 21/52) قرار گرفتند. انتخاب آزمودنی ها بوسیله معیارهای ورود و خروج از تحقیق صورت گرفت. عملکرد آزمودنی ها بوسیله آزمون های جهش جانبی، جهش هشت لاتین و سه جهش تک پا مورد ارزیابی قرار گرفت. گروه تمرینی 18 جلسه تمرینی 45 دقیقه ای را در طول 6 هفته انجام دادند. در طول این 6 هفته از گروه کنترل خواسته شد تا فعالیت ورزشی خاصی انجام ندهند. سپس مرحله پس آزمون در هر دو گروه انجام شد. به منظور مقایسه امتیازات آزمون های عملکردی بین دو گروه از روش های آماری تی زوجی و آنالیز کوواریانس استفاده شد. سطح معنی داری در تمامی تجزیه و تحلیل های آماری 0/05 p≤ در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج آزمون های آماری نشان داد که بین میانگین امتیازات هر سه آزمون جهش جانبی (0/001=p) جهش هشت لاتین (0/001=p) و سه جهش تک پا (0/001=p) بین آزمودنی های دو گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد. بطوری که آزمودنی های گروه تمرینات تعلیقی TRX، عملکرد بهتری را در هر سه آزمون نسبت به آزمودنی های گروه کنترل داشتند. نتیجه گیری: از آنجائی که نتایج تحقیق حاضر نشان داد که انجام تمرینات تعلیقی TRX می تواند سبب بهبود عملکرد ورزشکاران در آزمون های جهش جانبی، جهش هشت لاتین و سه جهش تک پا شود، لذا به کلیه مربیان ورزشی توصیه می شود جهت ارتقاء عملکرد ورزشکاران مبتلا به ثباتی عملکردی مچ پا، از تمرینات مورد استفاده در تحقیق حاضر استفاده نمایند.

هدف: اسپرین عملکردی مچ پا یکی از آسیب های رایج در ورزشکاران مختلف می باشد. بررسی نیروهای عکس العمل زمین در فعالیت هایی از قبیل دویدن، فرود و. . . با ریسک آسیب مفاصل اندام تحتانی مرتبط است و از اهمیت کلینیکی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر بررسی مولفه های نیروهای عکس العمل زمین هنگام دویدن در افراد مبتلا به اسپرین مچ پا در مقایسه با افراد سالم بود. روش بررسی: 10 فوتبالیست سالم و 10 فوتبالیست با عارضه اسپرین مچ پا در این مطالعه شرکت نمودند. با استفاده از یک صفحه نیرو (1000 هرتز) مولفه های نیروی عکس العمل زمین هنگام دویدن اندازه گیری شد. سپس متغیرهای اوج نیروهای عکس العمل زمین، و نرخ بارگذاری استخراج شدند. آزمون آماری آنوای چند متغیره با سطح معنی داری (0/05˂ p) جهت تحلیل آماری مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد در نیروی عکس العمل همسان سازی شده در جهت Fz1و Fz2بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود دارد (0/014=p، 0/019=p)، از طرفی دیگر در زمان رسیدن به اوج مولفه ها در جهتFz3 وFx2و بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده شد (0/02=p، 0/004=p). همچنین در زمان رسیدن به اوج نیروهای عکس العمل در جهت خلفی (Fy1 ) و قدامی(Fy2 ) بین دو گروه اختلاف معناداری مشاهده شد (0/048=p، 0/0490=p) گروه تجربی نرخ بارگذاری بالاتری نسبت به گروه کنترل نشان داد (0/01=p). اما در سایر متغیرهای نیروی عکس العمل زمین بین گروه ها اختلافی مشاهده نشد (0/05˃ p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد مقادیر نیروی عکس العمل اولیه و نرخ بارگذاری در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بالاتر است. به نظر می رسد انطباق پذیری کمتر پا باعث افزایش نرخ بارگذاری و نیروی عکس العمل اولیه زمین در افراد گروه تجربی شده است. از آنجا که این نیروها تشدید کننده انواع آسیب های ساختاری می باشند، بنابراین درمانگران باید توجه ویژه ای به کاهش این نیروها با استفاده از اصلاح استراتژی حرکتی، تقویت عضلات و حتی در مواردی تجویز کفی طبی نمایند.

هدف: سرگیجه و عدم تعادل یکی از علایم شایع در افراد ضربه به سر می باشد. در این بیماران، سیستم وستیبولار (Vestibular) و مخصوصا ساکول نیز ممکن است آسیب ببیند که آسیب به ساکول باعث بروز مشکلات بیشتری در تعادل بیمار در حالت ایستاده می گردد. هدف از این مقاله، بررسی وضعیت سیستم ساکول در افراد دچار ضربه به سر می باشد. برای این موضوع بر مقالاتی تاکید شد که از آزمون های cVEMP و پوسچروگرافی استفاده کرده اند. روش بررسی: در این تحقیق، مقالات مرتبط در پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Web of science، Scopus، Magiran و SID در بازه زمانی ژانویه 1980 تا دسامبر 2018 با کلید واژه های ساکول، ضربه به سر، سرگیجه و عدم تعادل مورد جستجو قرار گرفت و با رعایت ملاک های ورود و خروج، در نهایت 77 مقاله مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در بسیاری از بیماران دارای ضربه به سر آسیب سیستم وستیبولار و آسیب ساکول مشاهده می گردد. نتایج آزمون های cVEMP و پوسچروگرافی در بیماران مختلف نشان دهنده فراوانی بالای این آسیب ها می باشد. نتیجه گیری: آسیب ساکول می توان تاثیر زیادی بر حفظ تعادل فرد مخصوصا در وضعیت ایستاده داشته باشد. البته دیگر عوامل مانند یک طرفه بودن یا دو طرفه بودن ضایعه میزان آسیب، میزان جبران مرکزی و تاثیر سیستم های حمایتی دیگر بر این نتایج تاثیرگذار می باشد.

افراد مبتلا به بیماری پارکینسون در مراحل پیشرفته بیماری اغلب به سختی می توانند راه بروند و از مشکلات تعادلی رنج می برند. این بیماران حرکات عملکردی خود را در دامنه کوچکتر و با سرعت کمتری انجام می دهند، که این مسئله مشکلات زیادی را برای آن ها بدنبال خواهد داشت. بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون در خارج شدن از منزل و مشارکت در اجتماع و در عین حال در انجام کارهای شخصی و مهارت های حرکتی ظریف (مانند نوشتن) خود با سختی های بسیاری مواجه هستند و در بسیاری از موارد نیازمند کمک اطرافیان می باشند. برای دو دهه در کشورهای پیشرفته، از یک روش درمانی نوین و مبتنی بر شواهد و اصول نوروپلاستیسیته تحت عنوان (LSVT) Lee Silverman Voice Treatment برای درمان اختلالات گفتار و بلع بیماران مبتلا به پارکینسون، توسط گفتار درمانگران استفاده می شد. در سال 2010 روش BIG(به معنای بزرگ) به این روش اضافه شد. در این روش درمانی تمام بدن درگیر می شود و تمرکز اصلی آن بر روی مهارت های حرکتی می باشد که توسط فیزیوتراپیست و کاردرمانگر هدایت می شود. برخلاف روش های قدیمی که سفتی عضلانی را مشکل اصلی این بیماران معرفی می کند، هدف اصلی در این روش جدید بهبود کندی حرکت در بیماران مبتلا به پارکینسون است. در روش BIG، بیمار ملزم خواهد بود تا با یک زمان بندی مشخص و در یک دوره فشرده یک ماهه یکسری تمرینات ویژه را در حالت های مختلف نشسته و ایستاده در دامنه بزرگتر از حالت معمول در داخل و خارج از محیط درمانی انجام دهد. پژوهش ها نشان داده است که انجام درست روش BIG منجر به نرمتر و بزرگتر شدن دامنه حرکات می شود. همچنین نتایج تحقیقات نشان می دهد که روش BIGدر بهبود الگوی راه رفتن و فعالیت های روزمره بیماران بسیار موثر است و کیفیت زندگی آن ها را به میزان چشمگیری افزایش می دهد. در نهایت شخص قادر خواهد بود تا حرکات را به صورت خودکار و بدون اختصاص توجه در زندگی روزمره خود انجام دهد. با توجه به نتایج مفید این روش و روند رو به رشد استفاده از آن در سرتاسر جهان لزوم آشنائی درمانگران حیطه توانبخشی با این روش جدید و ارائه خدمات بیشتر و کامل تر و همگام با دانش روز دنیا برای بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون احساس می شود.

هدف: در سندرم ژوبرت به دلیل نقص Vermis مخچه، علائمی مانند پایین بودن تون عضلانی و ناهماهنگی در حرکات عضلات باعث مشکل تعادلی شدید می شوند و این می تواند مانع دستیابی به سایر اهداف عملکردی باشد؛ از این رو یکی از اهداف مهم توانبخشی در این افراد، بهبود تعادل است. در این مطالعه، تأثیر مداخله چندحسی تعادل در یک کودک مبتلا به سندرم ژوبرت بررسی گردید. گزارش مورد: نمونه مورد بررسی یک دختر 6 ساله مبتلا به سندرم ژوبرت است. در این مطالعه، برنامه تقویت سازماندهی حسی تعادل با تیلت برد الکتریکی در قالب 16 جلسه 40-30 دقیقه ای اجرا شد. ارزیابی در جلسات اول، چهارم، هشتم، دوازدهم و شانزدهم از طریق «مقیاس تعادل کودکان» (Pediatric Balance Scale; PBS) و «آزمون بالینی تعامل حسی برای تعادل» (Clinical Test of Sensory Interaction for Balance; CTSIB) انجام شد. بر اساس این ارزیابی ها، زمان حفظ تعادل ایستاده روی سطح سفت/چشم باز، سطح سفت/چشم بسته، سطح فوم/چشم باز و سطح فوم/چشم بسته، به ترتیب از 5/6 ثانیه به بیش از 5 دقیقه، از 3/5 به 12 ثانیه، از 0 به 12 ثانیه و از 0 به 5 ثانیه رسید. همچنین نمره PBS از 50 درصد نمره کل آزمون به 84 درصد آن رسید. نتیجه گیری: برنامه درمانی سازماندهی حسی تعادل می تواند نقش مؤثری در بهبود تعادل پوسچرال کودک با نقص نورولوژیک داشته باشد. حفظ پوسچر بر روی سطح بی ثبات/چشم بسته که درون داد بینایی وجود نداشته و درون داد سوماتوسنسوری مخدوش است، سخت ترین حالت برای پردازش اطلاعات حسی در تعادل پوسچرال کودک است. در کودکان با سندرم ژوبرت، به علت نقایص بینایی لازم است در طراحی مداخله حس بینایی برای تقویت تعادل، دقت بیشتر و درجه بندی ظریف تری اعمال گردد تا توانایی پردازش درون دادهای بینایی توسط سیستم عصبی تسهیل گردد.