مجله پرستاری و مامایی
سال:1398 | دوره:17 | شماره:12 (پی در پی 125) |تعداد مقالات:7

پیش زمینه و هدف: یکی از شایع ترین مشکلات بیماران قبل از اعمال جراحی، اختلالات روان شناختی نظیر اضطراب، استرس و افسردگی است. این مطالعه باهدف مقایسه تاثیر تکنیک آرام سازی پیشرونده عضلانی و رایحه درمانی با گل محمدی بر میزان اضطراب، استرس و افسردگی افراد کاندیدای جراحی عمومی انجام شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی شاهد دار تصادفی سازی شده 90 بیمار کاندیدا جراحی عمومی مراجعه کننده به بیمارستان آیت الله کاشانی شهرکرد به صورت تصادفی به سه گروه آرام سازی (30)، رایحه درمانی (30) و کنترل (30) تقسیم شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس 21 سوالی DASS و فرم ثبت علایم حیاتی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد میانگین نمرات اضطراب، استرس و افسردگی قبل از مداخله بین سه گروه با یکدیگر تفاوت آماری معنی داری نداشت (0/05 P). مقایسه بین گروهی نیز نشان داد که بین دو گروه آرام سازی و رایحه درمانی ازنظر متغیرهای موردبررسی اختلاف آماری معناداری وجود ندارد و این دو روش نسبت به یکدیگر برتری ندارند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می توان پیشنهاد کرد که از آرام سازی عضلانی و آروماتراپی جهت کاهش سطح اضطراب، استرس و افسردگی بیماران کاندید جراحی عمومی در بالین استفاده نمود.

پیش زمینه و هدف: طبق توصیه سازمان بهداشت جهانی، بهداشت دست ها به عنوان اولین گام پیشگیری و کنترل عفونت های بیمارستانی می باشد. مطالعه حاضر باهدف بررسی آگاهی و عملکرد بهداشت دست مادران در بخش مراقبت های ویژه نوزادان انجام گرفت. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-مقطعی بود که در مرکز آموزشی درمانی الزهرا وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 98-1397 با شرکت 132 مادر که نوزادشان در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بستری بودند، انجام گرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات در این پژوهش شامل پرسشنامه دموگرافیک مادر-نوزاد، پرسشنامه آگاهی از اهمیت بهداشت دست و چک لیست ارزیابی فن شستن دست تاییدشده توسط WHO بود. برای آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 19، استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که اکثر مادران رفت وآمد زیاد همراهان را علت اصلی انتقال عفونت دانسته و تنها کثیفی آشکار دست را عاملی برای شستن دست می دانستند و اکثر آن ها در مرحله شستن دست ها فقط کف دست های خود را به صورت مالشی شستشو می دادند و سایر مراحل شستشوی بهداشتی دست تاییدشده توسط سازمان بهداشت جهانی را اجرا نمی کردند. بحث و نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که آگاهی و عملکرد مادران در زمینه بهداشت دست قابل قبول نبود. با در نظر گرفتن پیشبرد مراقبت های خانواده محور و دخیل کردن مادر در امر مراقبت از نوزاد، توجه به بهداشت دست مادر امری ضروری است تا با شناسایی شکاف بین استانداردها و عملکرد واقعی، فرصت های ارتقاء و آموزش برای آن ها فراهم گردد تا باعث انتقال عفونت به نوزادشان نشوند.

پیش زمینه و هدف: سرطان دومین علت مرگ در ایالات متحده و سومین علت مرگ در ایران است. این مطالعه باهدف تعیین تاثیر آموزش همتا بر خود مراقبتی مبتنی بر عوارض گوارشی در بیماران مبتلا به سرطان انجام شد. مواد و روش کار: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی است. که با مشارکت 80 نفر از بیماران مبتلا به سرطان به روش نمونه گیری در دسترس و با تخصیص تصادفی نمونه ها در دو گروه آزمون و کنترل (در هر گروه 40 نفر) انجام شده است. به افراد گروه مداخله، علاوه بر آموزش های رایج مرکز، توسط فرد همتا آموزش های خودمراقبتی در زمینه عوارض و نحوه مدیریت عوارض ارایه گردید. گروه کنترل فقط آموزش های روتین مرکز یعنی آموزش توسط پزشک و پرستار بیمارستان و آموزش از طریق پوسترها و پمفلت های موجود در مرکز را دریافت نمودند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسش نامه مدیریت عوارض شیمی درمانی بود. جمع آوری اطلاعات در بدو ورود به مطالعه و در طول اولین دوره شیمی درمانی صورت گرفت. درنهایت داده ها توسط آزمون های آماری توصیفی و استنباطی و نرم افزار spss نسخه 16 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: پس از مداخله، بین دو گروه ازنظر میانگین نمره شدت عوارض گوارشی ناشی از شیمی درمانی اختلاف معنی داری وجود داشت و میانگین نمره گروه مداخله پایین تر بود (کای اسکویر، p<0. 05). میانگین نمره اثربخشی رفتارهای خودمراقبتی پس از مداخله نیز بین دو گروه تفاوت معنی داری را نشان داد و میانگین نمره گروه مداخله بالاتر بود (تی مستقل، p<0. 05). بحث و نتیجه گیری: آموزش توسط همتا باعث ارتقاء رفتارهای مدیریت عوارض شیمی درمانی می شود، لذا استفاده از این روش آموزشی برای بیماران سرطانی تحت شیمی درمانی در کنار سایر روش های آموزشی پیشنهاد می شود.

پیش زمینه و هدف: انتقال خبر بد یکی از چالش های مهم در بیماران دچار سرطان می باشد. این مطالعه به منظور بررسی نگرش بیماران و خانواده بیماران که با تشخیص سرطان بستری بودند، انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه که از نوع توصیفی-مقطعی می باشد، 196 نفر از بیماران و خانواده بیماران دچار سرطان(62 بیمار، 76 نفر خانواده بیمار بزرگ سال و 58 نفر خانواده کودک بیمار) بستری در بخش های اونکولوژی بیمارستان امام (ره) و بوعلی شهر اردبیل به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود که در 6 بعد فرد، زمان و مکان مناسب جهت دادن خبر بد، میزان اطلاعات داده شده، پذیرش خبر بد، عوامل موثر بر نحوه انتقال خبر بد و اطلاعات دموگرافیک تنظیم شده بود. پرسشنامه به روش مصاحبه تکمیل شد. یافته ها: بر اساس یافته ها تفاوت معنی دار آماری بین سن و نگرش در بعد پذیرش خبر بد در هر 3 گروه((p=0. 045 وجود دارد، خانواده کودک نگرش بالاتر از خانواده بیمار بزرگ سال و خود بیمار بزرگ سال در بعد زمان مناسب دادن خبر بد(تفاوت بین گروهی: 0. 017)و نگرش پایین تر از دو گروه دیگر در بعد عوامل موثر بر دادن خبر بد(تفاوت بین گروهی: 0. 007) دارد. بیماران با جنس مونث نگرش پایین تر به مکان دادن خبر بد(p=0. 046) دارند. در خانواده بیماران بزرگ سال افراد با تحصیلات بالاتر نگرش پایین تری به فرد دهنده خبر بد(p=0. 009)دارند. همچنین افراد با درآمد بالاتر نگرش بالاتر به زمان دادن خبر بد(p=0. 046) دارند. سکونت در منزل شخصی باعث نگرش بالاتر نسبت به مکان مناسب (p=0. 043)و میزان اطلاعات برای دادن خبر بد(p=0. 043) بوده است و نیز در خانواده بیماران با بیماری حاد نگرش بالاتر به میزان اطلاعات داده شده در مورد خبر بد(p=0. 033)وجود دارد. افراد شاغل در گروه خانواده بیماران خردسال نگرش بالاتر به پذیرش خبر بد(p=0. 04) داشته اند. بحث و نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد در نگرش بیمار و خانواده بیمار بزرگ سال و خانواده بیمار خردسال تفاوت معنی داری وجود ندارد ولی در برخی جنبه های نگرش و در مقایسه با برخی متغیرهای دموگرافیک تفاوت وجود دارد و باید در انتقال خبر بد به شرایط اقتصادی-اجتماعی و دموگرافیک افراد توجه شود.

پیش زمینه و هدف: سرطان پستان حدود یک سوم از همه سرطان ها را در زنان تشکیل می دهد و پس از سرطان ریه شایع ترین علت مرگ ناشی از سرطان در زنان است. باوجوداین سرطان پستان بالاترین میزان بروز را در میان همه سرطان ها دارد. میزان بروز این بیماری در بسیاری از کشورهای جهان در حال افزایش سریع می باشد. برخی عوامل اتیولوژیک شناخته شده سرطان ها در بروز سرطان پستان نیز نقش دارند. مطالعات اپیدمیولوژیک اطلاعات مهمی در ارتباط با عوامل خطر سرطان پستان را نشان می دهد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی است که در آن تعداد 708 نفر با روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای از بین زنان 30 تا 59 سال تحت پوشش مراکز سلامت جامع روستایی شهرستان صومعه سرا در سال 1397 انتخاب شدند و ازنظر 22 عوامل خطر اثبات شده سرطان سینه توسط محقق مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از تحقیق با استفاده از نرم افزار SPSS20 و روش های آماری توصیفی مانند فراوانی، میانگین مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از تعداد 708 نفر زن شرکت کننده، 707 نفر (8/99 درصد) حداقل یک عامل خطر سرطان سینه را دارا بودند و از بین آنان بیشترین فراوانی عوامل خطر به ترتیب مربوط به اضافه وزن و چاقی با 603 مورد (3/85 درصد)، فعالیت بدنی نامطلوب با 548 مورد (6/77 درصد) و بعدازآن تغذیه نامطلوب با 373 مورد (7/52 درصد) و مواجهه با فرد سیگاری با 172 مورد (4/24 درصد) بوده است. بحث و نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که اکثر عوامل خطر با شیوع بالا در زنان 30 تا 59 ساله، مربوط به سبک زندگی افراد است که با آموزش و ایجاد بستر های مناسب می توان آن ها را اصلاح و اثرات منفی آن ها را تعدیل نمود.

پیش زمینه و هدف: ارایه دهندگان خدمات سلامت به علت سروکار داشتن با اقشار جامعه نیاز به سلامت روان کامل برای ادامه حرفه خود دارند. از طرفی حمایت اجتماعی از عوامل تاثیرگذار در سلامت روان افراد محسوب می شود و کمک می کند تا آن ها با شرایط استرس زا و اضطراب آور کنار آمده و آسیب های روانی کم تری را تجربه کنند. لذا این مطالعه باهدف بررسی ارتباط سلامت روان با حمایت اجتماعی درک شده ارایه دهندگان خدمات سلامت شاغل در شهرستان اصفهان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی بر روی 400 نفر از مراقبین سلامت و بهورزان شاغل در سیستم بهداشتی درمانی شهرستان اصفهان در سال 1397 انجام شد. روش نمونه گیری دومرحله ای از نوع تصادفی طبقه بندی شده بود. داده ها با استفاده از پرسشنامه 3 قسمتی شامل 1-مشخصات فردی، 2-وضعیت سلامت روان (اضطراب، افسردگی و استرس) و 3-حمایت اجتماعی درک شده جمع آوری شد و با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 24 از طریق تحلیل رگرسیون و ضریب همبستگی تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده در مطالعه3/8± 6/38 بود. در این مطالعه وضعیت سلامت روان با نمره حمایت اجتماعی درک شده رابطه معنی دار و معکوس داشتند. همچنین نتایج به دست آمده نشان دادند که سن، تعداد فرزندان، سابقه کاری با ابعاد سلامت روان (اضطراب، افسردگی و استرس) و حمایت اجتماعی درک شده دارای همبستگی معکوس و معنی داری هستند (0/05>P). در این مطالعه افراد مطلقه و بیوه سطح افسردگی، استرس و اضطراب بالاتری داشته و حمایت اجتماعی پایین تری را گزارش کردند. بحث و نتیجه گیری: در این مطالعه، بین سلامت روان و حمایت اجتماعی درک شده رابطه معنی داری وجود داشت و این ارتباط با توجه به عوامل جمعیت شناختی متغیر بوده است. بنابراین نتایج مطالعه حاضر می تواند به برنامه ریزی و طراحی مداخلات باهدف ارتقا کیفیت و کمیت شبکه های حمایتی به ویژه برای گروه های آسیب پذیر جهت غلبه بر استرس های شغلی و درنهایت ارتقا وضعیت سلامت روان کارکنان کمک کند.

پیش زمینه و هدف: سوختگی یکی از مشکلات عمده سلامتی در دنیا است. آموزش خانواده محور می تواند سبب گردد تا خانواده دانش مراقبت از بیمار خود را بی افزایند. هدف از انجام مطالعه، تعیین تاثیر آموزش خانواده محور بر دانش مراقبتی مراقبین بیماران سوختگی می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی در سال 1398 روی 96 نفر از بیماران سوختگی بیمارستان بعثت همدان با روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه محقق ساخته اطلاعات دموگرافیک و سنجش دانش مراقبتی مراقبین بود. ابتدا گروه کنترل (48 نفر) در ابتدا و 5/1 ماه بعد پرسشنامه ها را تکمیل نمودند. پس از تکمیل نمونه گیری از گروه کنترل، برنامه آموزش خانواده محور برای مراقبین در کنار بیمار برای گروه مداخله (48 نفر) طی چهار جلسه به اجرا درآمده و آنان نیز پرسشنامه ها را قبل و یک ونیم ماه پس از آموزش تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای، تی مستقل، تی زوجی توسط نرم افزار 16 SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: مراقبین و بیماران ازنظر مشخصات دموگرافیک تفاوت آماری نداشتند (05/0p>). آزمون تی مستقل نشان داد میانگین نمره دانش مراقبتی مراقبین (13/0=p) و حیطه های آن (سازگاری، تغذیه، تحرک و فیزیوتراپی، مراقبت از زخم، استفاده از تجهیزات، ازسرگیری فعالیت جنسی، ارجاع مجدد) در دو گروه در ابتدا تفاوتی نداشته است (0/05>p)؛ لیکن پس از آموزش، میانگین دانش مراقبتی و تمام حیطه ها به جز حیطه ازسرگیری فعالیت جنسی در گروه مداخله، نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری پیدا نمود (0/05>p). بحث و نتیجه گیری: آموزش مراقبت از بیمار به مراقبان بیماران سوختگی، منجر به افزایش دانش مراقبتی آنان می گردد؛ بنابراین اهمیت آموزش خانواده محور، باید بیش ازپیش مورد توجه قرار گیرد.