بینا
سال:1382 | دوره:8 | شماره:3 (پی در پی 31) |تعداد مقالات:14

هدف: تعیین تاثیر درمان نوریت عصب بینایی بر میزان کاهش حساسیت کنتراست، دید رنگ، دید عمیق و میدان بینایی در مبتلایان به نوریت عصب بینایی مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا در سالهای 80-1379. روش پژوهش: پژوهش به روش مقایسه قبل و بعد، برروی 30 بیمار (31 چشم) انجام شد. قبل از شروع درمان، بررسی حدت بینایی با تابلوی اسنلن، حساسیت کنتراست به روش Cambridge low contrast grating و بررسی میدان بینایی با پریمتری گلدمن در همه بیماران و سنجش میدان بینایی به روش خودکار در تعدادی از آنها، بررسی دید رنگ با استفاده از صفحات Ishihara و نیز آزمون Titmus جهت بررسی دید عمق انجام شد. سپس بیماران در بخش بستری دید رنگ با استفاده از صفحات Ishihara و نیز آزمون Titmus جهت بررسی دید عمق انجام شد. سپس بیماران در بخش بستری شدند و تحت درمان براساس برنامه ONTT قرار گرفتند. یک هفته پس از پایان درمان نیز بررسیهای مذکور تکرار و نتایج با آزمون آماری t با هم مقایسه شدند.یافته ها: سی بیمار مورد بررسی شامل 7.56 درصد زن و 3.43درصد مرد، در سنین 9.8±31.3 سال بودند. حداقل زمان مراجعه بیمار پس از شروع علایم، یک روز و به طور متوسط 3.5 روز بود. همه بیماران با علامت کاهش دید مراجعه نمودند. میانگین دید در چشم مبتلا 3.10 و در چشم سالم 8.10 بود. در مرحله پیش از درمان، میانگین حساسیت کنتراست در چشم های سالم، 260 سیکل بر درجه و در چشم های مبتلا، 50 سیکل بر درجه و میانگین stereoacuity، 310 ثانیه قوسی بود. در میدان بینایی، 65.2 درصد دارای اسکوتوم مرکزی، 8.7 درصد دارای اسکوتوم پاراسنترال و 8.7 درصد دارای اسکوتوم تمپورال بودند و اسکوتوم تحتانی، contstriction نازال و بزرگی نقطه کور، هرکدام یک مورد دیده شد. در بررسی دید رنگ، 18 نفرر (60 درصد) اختلال دوتان ضعیف را نشان دادند. پس از درمان، حدت بینایی به 4.10±7.10، حساسیت کنتراست به 114±209 سیکل بر درجه و steroacuity به 60 ثانیه قوسی رسید و منحنی پراکنش نقطه کور نیز به حد طبیعی نزدیکتر شد(P<0.01) .نتیجه گیری: در نوریت عصب بینایی، علاوه بر کاهش حدت بینایی که یافته تأیید شده ای است؛ کارکردهای دیگر دستگاه بینایی مثل حساسیت کنتراست، دید رنگ، میدان بینایی و دید عمیق نیز دچار اختلال میشوند. پس از درمان، این عملکردها تا حدی به اندازه طبیعی نزدیکتر میشوند. البته با توجه به میزان بالای بهبود خود به خود در نوریت عصب بینایی، ارزیابی اثر درمان نیاز به بررسی تجربی کامل خواهد داشت. به علاوه، حتی در صورت بهبود حدت بینایی، درجاتی از این اختلالات باقی خواهند ماند و بیمار از لحاظ بینایی علامت دار خواهد بود.

هدف: تعیین میزان موفقیت ناشی از سیکلوفوتوکوآگولیشن با لیزر دیود تماسی در بیماران مبتلا به گلوکوم مقاوم به درمان، در کلینیک چشم پزشکی رازی تهران طی سالهای 1378-1377.روش پژوهش: طی یک کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد، تعداد 30 چشم از 29 بیمار مبتلا به گلوکوم مقاوم به درمان های معمول، مورد مطالعه قرار گرفتند. همه چشم ها توسط یک فرد مورد معاینه قرار گرفتند و با لیزر دیود، تحت بی حسی موضعی درمان شدند. معیار موفقیت عمل، کاهش فشار داخل چشمی به محدوده 22-6 میلی متر جیوه با یا بودن داروی ضد گلوکوم بود. عوارض ناشی از عمل نیز تعیین شدند.یافته ها: بیماران شامل 17 مرد (58.6 درصد) و 112 زن 41.4) درصد) با میانگین سنی 50 سال و دامنه 81-13 سال بودند. بیماران به مدت 7.9±3.9 ماه (دامنه 16-2 ماه) پیگیری شدند. میانگین فشار داخل چشمی پیش از عمل 30.7±9.6 میلیمتر جیوه و پس از لیزر درمانی 10±19.3میلیمتر جیوه بود(P<0.0001) . میزان موفقیت در بیماران مورد مطالعه 50 درصد بود. ده چشم بدون دارو و 5 چشم با درمان دارویی، فشار داخل چشمی بین 22-6 میلیمتر جیوه داشتند. میزان دید پس از عمل بیماران در مقایسه با پیش از عمل در 17 چشم (58 درصد) ثابت ماند و در 13 چشم (43 درصد موارد) افزایش یافت. از عوارض بیماری، هایفما در 13.3 درصد، خونریزی زجاجیه در 13.3 درصد، افیوژن کوروییدی در 20 درصد و فتیزیس بولبی در 6.7درصد موارد قابل ذکر است.نتیجه گیری: استفاده از لیزر دیود تماسی در درمان گلوکومهای مقاوم به درمان، گرچه روشی آسان و کم هزینه است ولی به علت امکان بروز عوارض خطیر بهتر است با احتیاط مورد استفاده قرار گیرد.

هدف: تعیین تاثیر سیکلوفوتوکوآگولیشن با لیزر دیود از طریق اسکلرا در مبتلایان به گلوکوم شدید و مقاوم به درمان در مراجعان به بیمارستان خلیلی شیراز در سال 1379.روش پژوهش: پژوهش به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد، برروی 50 بیمار که دارای گلوکوم مقاوم به درمان طبی و جراحی و بدون اعمال تخریب قلبی جسم مژگانی بودند، انجام شد. از پروب با قطر 600 میکرون با فیبر کوارتز (G-Probe) استفاده شد. تعداد 17 تا 19 نقطه از اسکلرای روی جسم مژگانی، با قدرت 2000-1500 میلی وات، مدت زمان 2 ثانیه و وسعت 270 درجه تحت درمان قرار گرفت. تاثیر عمل بر میزان فشار چشم با مقایسه قبل و بعد از عمل و نیز بروز عوارض، بررسی شد.یافته ها: تحقیق بر روی 50 بیمار با میانگین سنی 49 سال و 44 درصد مونث انجام شد. علل گلوکوم در بیماران متفاوت بود. در 28 درصد موارد سابقه جراحی گلوکوم، 66 درصد سابقه جراحی آب مروارید و 38 درصد سابقه سایر اعمال جراحی وجود داشت. فشار داخل چشمی قبل از لیزر درمانی34.27±6.48 mmHg  و 6 ماه پس از لیزر درمانی، 20.80±12.79 mmHg بود که 40 درصد کاهش نشان داد(P<0.001) . در 79 درصد موارد، بیماران فشار چشم طبیعی پیدا کردند و میزان آن از 28 درصد در هفته اول به 76 درصد در ماه ششم افزایش یافت(P<0.005) . میانگین تعداد داروهای ضدگلوکوم مورد مصرف، از 2.72 عدد قبل از عمل به 1.27 عدد بعد از عمل یعنی به میزان 53.3 درصد کاهش نشان داد (P<0.001). عوارض شدیدی مشاهده نگردید.نتیجه گیری: سیکلوفوتوکوآگولیشن با لیزر دیود از طریق اسکلرا میتواند یکی از روشهای موفق در کنترل فشار داخل چشمی و کاهش تعداد داروهای مصرفی در بیماران مبتلا به گلوکوم مقاوم به درمان باشد.

هدف: تعیین امنیت لیزیک در نزدیک بینی و نزدیک بینی توام با آستیگماتیسم براساس کاهش بهترین دید اصلاح شده (BSCVA) بعد از عمل در مراجعان به درمانگاه آبان و بیمارستان فارابی اصفهان طی سالهای 80-1379.روش پژوهش: طی یک کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد، 736 چشم از 369 بیمار واجد شرایط، برای درمان نزدیک بینی و نزدیک بینی توام با آستیگماتیسم، تحت عمل جراحی لیزیک قرار گرفتند. نمونه گیری به روش غیرتصادفی و وابسته به زمان بود. همه بیماران به مدت 9 ماه پیگیری شدند. معادل کروی و بهترین دید اصلاح نشده و اصلاح شده قبل و بعد از لیزیک مورد بررسی قرار گرفتند. همه جراحیها توسط یک جراح و با دستگاه لیزر تکنولاس 217 و میکروکراتوم Hansatome انجام شد. بیماران، 24 ساعت، 3 روز، یک هفته، یک ماه، 3 ماه، 6 ماه و 9 ماه بعد از عمل مورد معاینه قرار گرفتند. یافته ها: بیماران شامل 62.6 درصد زن و 37.4 درصد مرد بودند. سن بیماران در زمان جراحی 8±30 سال و بین 18 تا 83 سال بود. معادل کروی (SE) قبل از عمل 2.6±5.2- دیوپتر بود. دید بدون اصلاح پس از عمل، در 55.8 درصد موارد 10.10 یا بیشتر بود و در 97.8 درصد موارد، 5.10 یا بیشتر بود.BSCVA  براساسLog MAR ، پیش از جراحی 0.095±0.052 و 9 ماه بعد از جراحی 0.069±0.034 بود که این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار بود.BSCVA  در 9 ماه بعد از جراحی، در دو چشم، 2 خط؛ در یک چشم، 3 خط و در یک چشم، 4 خط اسنلن کاهش یافته بود.نتیجه گیری: با توجه به افت BSCVA مساوی یا بیشتر از دو خط اسنلن در چهار چشم، معادل 0.5 درصد میتواند نتیجه گرفت که علم جراحی لیزیک در چشمهای نزدیک بین و نزدیک بین توام با آستیگماتیسم، روشن امنی است.

هدف: تعیین اثر سم بوتولینوم ـ A در درمان آنتروپیون اسپاسمی پلک تحتانی.روش پژوهش: این پژوهش بر روی بیمارانی که با تشخیص آنتروپیون اسپاسمی پلک تحتانی طی 14 ماه به طور متوالی به بیمارستان سینای اهواز مراجعه نمودند، انجام شد. در هر جلسه درمانی، 20-15 واحد (میانگین 18 واحد) سم بوتولینوم (Dysport) A به موازات لبه پلک تحتانی، زیر خط مژه ها در 4-3 محل تزریق شد. سپس در فواصل معین، وضعیت کالبدشناختی لبه پلک و شکایت بیمار مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: تحقیق بر روی 20 چشم از 17 بیمار شامل 7 مرد و 10 زن انجام شد. دامنه سنی بیماران، 90-55 سال و مدت پیگیری، 14 ماه بود. آنتروپیون در 8 بیمار (47 درصد) در پلک تحتانی راست، در 6 بیمار (35 درصد) در پلک تحتانی چپ و در 3 بیمار (18 درصد) دو طرفه بود. در 4 مورد (23.5 درصد) سابقه عمل جراحی آنتروپیون و در 15 بیمار (88.2 درصد) سابقه جراحیهای مختلف مانند آب مروارید، فیلترینگ و ناخنک وجود داشت. در 6 چشم (30 درصد) فقط یک تزریق صورت گرفت و در 11 چشم (55 درصد) به طور متوسط 2.5 ماه پس از تزریق اول و در 3 چشم (15 درصد) به طور متوسط 2.6 ماه پس از تزریق دوم، تزریق بعدی انجام گردید. در آخرین پیگیری، 75 درصد پلکها دارای بهبود کامل و 25 درصد موارد دارای بهبود نسبی بودند. نتیجه گیری: با توجه به موثر بودن، سهولت کاربرد، مقرون به صرفه بودن، نداشتن عارضه جدی و قابلیت تکرار این روش، پیشنهاد میگردد که از آن در مواردی که عمل جراحی برای بیمار مناسب نمی باشد، بهره گرفته شود.

هدف: تعیین عوارض و نتایج کالبدشناختی و بینایی روشهای بیرون آوردن جسم بیگانه داخل شبکیه ای در مرکز چشم پزشکی بیمارستان لبافی نژاد تهران. روش پژوهش: این مطالعه به روش بررسی اطلاعات موجود در پرونده های بیمارانی که به دلیل وجود جسم بیگانه داخل شبکیه ای، طی سالهای 81-1372 تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند انجام شد. همه بیماران تحت جراحی ویترکتومی عمیق و خارج نمودن جسم بیگانه شبکیه ای به روش استفاده از فورسپس و یا آهن ربای خارجی قرار گرفتند. دید قبل و بعد از عمل، اندازه، جنس و محل جسم بیگانه و روش خارج نمودن آن، عوارض پس از عمل و فاصله زمانی بین مصدومیت و جراحی بررسی شدند. سپس نتایج با روش تک متغیری و چند متغیری مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.یافته ها: از میان 417 پرونده، 30 چشم از 29 بیمار دارای جسم بیگانه داخل شبکیه ای بودند که همه بیماران مرد بودند و میانگین سنی 28.3 سال داشتند. میانگین زمان پیگیری 21.5 ماه بود. علل مصدومیت در 6 مورد (20 درصد)، انفجار مواد منفجره باقیمانده از زمان جنگ و در 24 مورد (80 درصد) ضربات نافذ به ویژه چکش کاری بود. جسم بیگانه در 83 درصد موارد، آهنی بود. در 12 مورد (40 درصد) از آهن ربای خارجی و در 18 مورد (60 درصد) از فورسپس داخل چشمی به کمک فلوت یا آهن ربای داخلی از طریق پارس پلانا یا لمب برای خارج نمودن جسم بیگانه استفاده شد. در 7 مورد، پیش از عمل، شبکیه اطراف جسم بیگانه با لیزر آرگون، تحت فوتوکو آگولیشن قرار گرفته بود. ماکولاپوکر در 23.3 درصد و پارگی شبکیه خلف به اسکلروتومی در 30 درصد موارد رخ داد. دید اصلاح شده نهایی 20.40 یا بهتر در 12 مورد (40 درصد) و دید جسم بیگانه و فاصله زمانی مصدومیت تا جراحی نداشت. شبکیه در همه بیماران در آخرین معاینه چسبیده بود. نتیجه گیری: گرچه خارج نمودن جسم بیگانه داخل شبکیه ای با عوارض متعددی همراه است ولی نتایج کالبدشناختی و بینایی خوبی دارد و انتخاب روش جراحی، متناسب با نوع و محل جسم بیگانه در شبکیه تعیین میشود ولی به طور کلی، دو روش فورسپس داخل چشمی و آهن ربای خارجی، به لحاظ نتایج بینایی 20.200 یا بهتر و عوارض بعد از عمل ارجحیتی بر هم ندارند.

هدف: تعیین نتایج بینایی و عوارض جراحی کارگذاری ثانویه لنز داخل چشمی اتاق خلفی به روش بخیه ترنس اسکلرال (TS-PCIOL) در بیماران آفاک در بیمارستان حضرت رسول تهران طی سالهای 80-1375.روش پژوهش: این مطالعه به وسیله بررسی اطلاعات موجود در پرونده بیمارانی که در سالهای 80-1375 تحت عمل کارگذاری ثانویه لنز داخل چشمی به صورت TS-PCIOL قرار گرفتند و حداقل به مدت شش ماه پیگیری شدند، انجام شد. اطلاعات مورد بررسی شامل سن، جنس، میزان دید، فشار چشم، نتایج معاینه با اسلیت لامپ، فوندوسکوپی مستقیم و غیرمستقیم قبل و بعد از عمل، علت آفاکی و مدت پیگیری بوده اند. یافته ها: تعداد 69 چشم از 69 بیمار، طی مدت مورد بررسی از شرایط مطالعه برخوردار بودند که شامل 44 مرد (64 درصد) و 25 زن (36 درصد) در سنین 4±39 سال (دامنه 91-5 سال) بودند. متوسط پیگیری، 1.7±10.5 ماه (دامنه 60-6 ماه) بود. در 34 مورد چشم راست (49 درصد) و در 35 مورد چشم چپ (51 درصد) جراحی شده بود. علت آفاکی در 56 چشم (81 درصد)، پارگی کپسول خلفی حین جراحی خارج کپسولی (unplanned ICCE) و 13 چشم (19 درصد) به دلیل جراحی داخل کپسولی قبلی بوده است. در 9 چشم علاوه بر TS-PCIOL، به دلیل ناجبرانی قرنیه ای، پیوند قرنیه نیز انجام شده بود. بهترین دید اصلاح شده (BCVA) قبل از TS-PCIOL و 90 درصد موارد، 1.10 یا بیشتر و بینHM  تا 10.10 بود. دید اصلاح شده قبل و بعد از جراحی از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند. در 98.5 درصد موارد (68 چشم)، بهترین دید اصلاح شده بعد از جراحی، ثابت ماند یا افزایش یافت. حین جراحی عارضه ای رخ نداد ولی چند روز اول بعد از جراحی، در 6 چشم (8.7 درصد) خونریزی میکروسکوپی زجاجیه و در 4 چشم (5.8 درصد) افزایش فشار داخل چشمی به بالای 20 میلیمتر جیوه مشاهده شد که در هفته دوم بهبود یافتند. هشت چشم (11.6 درصد) دچار ضایعه بخیه در ضخامت فلپ اسکلرا شدند. سه چشم (4.3 درصد) در ماه سوم دچار ادم بالینی ماکولا و یک چشم (1.5 درصد) در ماه هفتم دچار جداشدگی شبکیه شدند. نتیجه گیری:TS-PCIOL  روش موثر و امنی برای اصلاح آفاکی است و هر چند از نظر فنی مشکل تر ازACIOL  میباشد ولی در ضایعات اتاق قدامی چشم ارجح است.

هدف: تعیین اختلال دید رنگ در بیماران دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان فارابی و دکتر شریعتی روش پژوهش: پژوهش به روش مقطعی بر روی بیماران دیابتی که به طور مستمر مراجعه مینمودند انجام شد. بیماران دچار کاتاراکت، استحاله سنی ماکولا، نوریت عصب بینایی، آتروفی عصب بینایی، گلوکوم و خونریزی زجاجیه و سایر بیماریهای شبکیه و یا بیمارانی که تحت لیزردرمانی قرار گرفته بودند، از مطالعه حذف شدند. دید رنگ به وسیله دو آزمون  Farnsworth D - 15و  Lanthony D - 15مورد بررسی قرار گرفت و شیوع اختلال دید رنگ آبی ـ زرد در نمونه ها تعیین شد و نقش عوامل سن، جنس، حدت بینایی، طول مدت بیماری دیابت، مرحله رتینوپاتی و ادم ماکولا در بروز اختلال دید رنگ تعیین گردید. یافته ها: مطالعه بر روی 225 چشم از 120 بیمار دیابتی شامل 35.6 درصد مرد و 64.4درصد زن در سنین 15.1±48.5 سال انجام شد. براساس آزمون Farnsworth D - 15، 24.4 درصد و براساس آزمون Lanthony D - 15، 47.6 درصد از نمونه های مورد مطالعه دچار ختلال دید رنگ آبی ـ زرد بودند. سن، طول مدت دیابت، حدت بینایی، مرحله رتینوپاتی و وجود ادم ماکولا در بروز این اختلال نقش داشتند و جنس ارتباطی با بروز آن نداشت. نتیجه گیری: اختلال دید رنگ آبی ـ زرد در افراد دیابتی، شیوع بالایی دارد و با توجه به عوارض شناخته شده آن، انجام تحقیق تحلیلی هم گروهی برای تعیین نقش عامل یا عامل مؤثر در بروز این اختلال توصیه می شود.

کدورت مدیا به دنبال جراحی آب مروارید در کودکان، همواره یکی از دغدغه های این جراحی است. به رغم پیشرفتهای به دست آمده در جراحی های میکروسکوپی، جنبه های خاص کالبدشناسی، فیزیولوژی و واکنش التهابی بعد از جراحی در کودکان، آنها را از نظر ایجاد کدورت سریع محور بینایی بعد از جراحی موفق آب مروارید مستعد ساخته است. نظر به اهمیت شفافیت مدیا به عنوان شرط لازم برای تصحیح مناسب اپتیکی و درمان تنبلی چشم، روشهای فراوانی به منظور پیشگیری یا درمان این کدورت طراحی شده اند. انتخاب شیوه جراحی مناسب در یک بیمار خاص باید به طور اختصاصی برای هر فرد صورت گیرد. عوامل موثر در این تصمیم گیری عبارتند از سن، نوع آب مروارید، بیماریهای چشمی یا سیستمیک همراه، امکانات پیگیری و وضعیت اجتماعی ـ اقتصادی هر کودک. در کودکان کوچکتر، روش انتخابی متضمن نتایج مناسب و عوارض کم، عبارت است از لنزکتومی، کپسولوتومی، خلفی اولیه و ویترکتومی قدامی. در این مقاله مروری به تفصیل به مقوله کدورت مدیا بعد از جراحی آب مروارید در کودکان پرداخته شده است.

هدف: معرفی یک بیمار دچار قوز قرنیه همراه با دیستروفی گرانولر قرنیه. معرفی بیمار: این سومین مورد از گزارش همراهی قوز قرنیه و دیستروفی گرانولر به همراه یافته های آسیب شناسی در دنیا و اولین گزارش آن در ایران میباشد. در این بیمار، یافته های بالینی و توپوگرافیک و پاتولوژیک بیماری شرح داده میشود. به علت کاهش قابل توجه دید؛ برای بیمار پیوند قرنیه انجام شد. نتیجه گیری: همزمانی دیستروفی گرانولر قرنیه و قوز قرنیه ممکن است نحوه درمان را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین در نظر داشتن این احتمال در بیماران دچار دیستروفی گرانولر قرنیه حائز اهمیت است.

هدف: معرفی یک مورد تزریق متیل پردنیزولون به داخل زجاجیه در بیمارستان امام خمینی(ره) اهواز .معرفی بیمار: خانم 53 ساله ای با کاهش دید چشم چپ از حدود یک هفته قبل و با سابقه پیوند قرنیه همان چشم در 8 ماه قبل مراجعه نمود. در معاینه، دید حدود 1.5متر شمارش انگشت، 3+ ادم قرنیه و انتشار وسیعKPS ؛ با تشخیص رد آندوتلیالی پیوند، تحت تزریق پری اکولار متیل پردنیزولون به میزان 40 میلیگرم به حجم یک میلیلیتر از یک چهارم فوقانی ـ خارجی قرار گرفت. بلافاصله پس از تزریق، بیمار از درد شدید چشم و افت دید شکایت نمود که با تشخیص تزریق ناخواسته دارو به فضای زجاجیه، بستری شد. اقدامات لازم جهت کاهش فشار داخل چشم به عمل آمد و بیمار در وضعیت دمر استراحت نمود تا اینکه تحت عمل جراحی ویترکتومی قرار گرفت. در پیگیری پس از یک ماه، قرنیه کاملا شفاف و شبکیه چسبیده بود ولی به دلیل ایسکمی شدید ماکولا و ماکولا پوکر، بیمار فاقد دید نور(NLP)  بود. نتیجه گیری: سوارخ شدن گلوب و تزریق داخل چشمی کورتیکواسترویید، یک عارضه غیرشایع و بسیار خطرنک تزریق پری اکولار است که میتواند منجر به ایسکمی شدید شبکیه و از دست رفتن دید گردد. بنابراین تزریق پری اکولار باید با احتیاط و ترجیحا از ربعهای تحتانی به ویژه اینفراتمپورال و توسط افراد با تجربه انجام شود. وقوع تزریق ناخواسته دارو به داخل چشم، به عنوان یک فوریت چشم پزشکی تلقی گردد و اقدامات لازم برای کاهش فشار داخل چشمی، قرار گرفتن بیمار در وضعیت دمر ویترکتومی فوری توصیه میشود.

هدف: گزارش یک مورد انسداد سرخرگ مرکزی شبکیه در خانمی مبتلا به بیماری لوپوس اریتماتوز سیستمیک با لوپوس آنتی کوآگولان مثبت. معرفی بیمار: بیمار خانم 33 ساله ای است که با تشخیص لوپوس اریتماتوز سیستمیک و با تیتر مثبت لوپوس آنتی کوآگولان (LAC) در بخش روماتولوژی بستری شد و تحت درمان با داروهای ضدروماتیسمی و هپارین پیشگیرانه قرار گرفت. بیمار به دلیل کاش دید چشم راست از یک روز قبل که به تدریج شروع شده بود؛ جهت مشاوره به درمانگاه چشم فرستاده شد. طی 48 ساعت بعدی، کاهش دید بیمار پیشرفت نمود و در معاینه ته چشم، نمای انسداد سرخرگ مرکزی شبکیه کامل شد. نتیجه گیری: در بیماران لوپوسی دارای تیتر بالایLAC ، باید این عامل به عنوان یک عامل خطرساز در پیدایش پدیده ترومبوزی در نظر گرفته شود.