بینا
سال:1390 | دوره:16 | شماره:4 (پی در پی 65) |تعداد مقالات:15

سندرم آلپورت یک بیماری سیستمیک است که با درگیری چشمی همراه می باشد. این مقاله به معرفی یک بیمار مبتلا به سندرم آلپورت می پردازد. نکته قابل توجه، وجود آستیگماتیسم قرنیه ای دوطرفه در این بیمار است که جزو همراهی های این سندرم نمی باشد.

هدف: مقایسه لنزهای داخل چشمی (IOL) اسفریک و آسفریک هیدروفیلی از نظر حساسیت کنتراست و حدت بینایی در شرایط روشنایی و تاریکی.روش پژوهش: چهل چشم از 40 بیمار مبتلا به آب مروارید به صورت تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند. بعد از انجام جراحی استاندارد فیکوامولسیفیکیشن، در یک گروه IOL اسفریک (Adapt, B&L) و در گروه دیگر IOL آسفریک (Adapt AO, B&L) کار گذاشته شد. جراحی ها توسط یک جراح و با دستگاه Alcon Infinity انجام شدند و IOL در داخل کیسه قرار داده شد. دو ماه بعد از عمل، بهترین دید اصلاح شده  (BCVA) یک چشمی بیمار در شرایط مزوپیک با روشنایی 8cd/m2 اندازه گیری شد و سپس حساسیت کنتراست بیمار با BCVA، در شرایط فوتوپیک و مزوپیک با و بدون گلیر 3cd/m2 (glare) به وسیله دستگاه 53.8 lux) Metrovision Monelci) تعیین گردید. کیفیت بینایی 2 گروه از طریق مقایسه متوسط حساسیت کنتراست در بسامدهای 0.5، 1، 2، 5، 10 و 20 دور در درجه با استفاده از آزمون t مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: دو گروه از نظر BCVA بعد از عمل تفاوت معنی داری نداشتند. هم چنین در شرایط فوتوپیک، مزوپیک با قطر مردمک 5mm فوتوپیک با گلیر و مزوپیک با گلیر، میانگین حساسیت کنتراست در بسامدهای مختلف در بین 2 گروه تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: با در نظر گرفتن خطر بروز نامرکزی شدن IOL و کاهش دید ناشی از آن می توان علاوه بر در نظر گرفتن حساسیت کنتراست، عواملی مثل قیمت، سهولت دسترسی و سهولت کارگذاری را نیز در تعیین و انتخاب نوع لنز مصرفی در جراحی آب مروارید در نظر داشت.

هدف: تعیین تغییرات میزان حدت استریوپسیس با افزایش سن.روش پژوهش: در 87 بیمار با دامنه سنی 5 تا 80 سال که به طور تصادفی انتخاب شدند، پس از اصلاح کامل عیوب انکساری، استریوپسیس با تست تیتموس و TNO مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: ارتباط معنی داری بین استریوپسیس و سن وجود داشت به طوری که با افزایش سن، حدت استریوپسیس افزایش می یافت (P<0.001 و ANOVA) آزمون t زوج نیز تفاوت معنی داری را بین اندازه حدت استریوپسیس بر اساس تست تیتموس و TNO نشان داد (P=0.005).نتیجه گیری: سن عامل مهمی در استریوپسیس است به طوری که با افزایش سن استریوپسیس کاهش می یابد.

هدف: تعیین اثر کدورت قرنیه در دوران کودکی بر طول قدامی- خلفی کره چشم در بزرگ سالی.روش پژوهش: در 23 بیمار دچار کدورت یک طرفه قرنیه که در سنین زیر 6 سال ایجاد شده بود و در سال 1387 به بیمارستان لبافی نژاد مراجعه کرده بودند، معاینات کامل چشمی همراه با اندازه گیری عیب انکساری انجام شد. اندازه گیری طول قدامی- خلفی چشم به وسیله اولتراسوند A در هر دو چشم مبتلا و سالم (گروه شاهد) صورت گرفت.یافته ها: میانگین طول محوری چشم در چشمان مبتلا به کدورت مرکزی قرنیه در مقایسه با چشم مقابل بیش تر بود (25.45±2.47 در برابر 22.85±3.34 میلی متر، P=0.001) که علت آن افزایش طول حفره زجاجیه بود (18.91±2.82 در برابر 15.71±2.73 میلی متر، P<0.001) در عمق اتاق قدامی تفاوت قابل توجهی بین دو گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: کدورت مرکز قرنیه در کودکی با افزایش طول حفره زجاجیه همراه است، بنابراین در پی گیری و درمان بیماران مبتلا به کدورت مرکزی قرنیه که در کودکی رخ داده است باید نزدیک بینی پیش رونده مدنظر قرار گیرد.

هدف: تعیین علل پیوند قرنیه و روش های جراحی مورد استفاده در مرکز آموزشی- درمانی شهید لبافی نژاد طی سال های 1386 تا پایان 1388.روش پژوهش: پرونده 1083 بیمار که طی سه سال گفته شده تحت عمل جراحی پیوند قرنیه قرار گرفته بودند بررسی گردید. اطلاعات مورد نظر شامل سن، جنس، علت و نوع پیوند قرنیه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: بیماران شامل 709 (65.5 درصد) مرد و 374 (34.5 درصد) زن با میانگین سنی 43.2±10.2 سال (17 روز تا 83 سال) بودند. بیماری قوز قرنیه (36.7 درصد) شایع ترین علت پیوند قرنیه بود و پس از آن، به ترتیب پیوند مجدد (12.6 درصد)، ادم قرنیه پس از جراحی آب مروارید به همراه کارگذاری لنز داخل چشمی (11.8 درصد)، زخم های قرنیه شامل باکتریایی، قارچی، آکانت آمیبی (11.7 درصد)، اسکار و کدورت غیرتب خالی قرنیه (7.4 درصد)، کراتوپاتی تراخمی (5.6 درصد)، دیستروفی های قرنیه (4.6 درصد) و کراتوپاتی ناشی از گاز خردل (4 درصد) سایر علل انجام پیوند قرنیه بودند. شایع ترین روش های جراحی پیوند قرنیه به ترتیب شامل پیوند نفوذی (56.2 درصد)، پیوند لایه ای عمیق قدامی (24.5 درصد)، پیوند نفوذی تکتونیک (9.4 درصد)، پیوند لایه ای (3.4 درصد)، پیوند اندوتلیال (3.3 درصد) و پیوند کراتولیمبال آلوگرافت بدون پیوند نفوذی (3.1 درصد) بودند.نتیجه گیری: طی این 3 سال نیز قوز قرنیه هم چنان شایع ترین علت پیوند قرنیه بوده است ولی در مقایسه با گزارش های قبلی، پیوند مجدد به تدریج افزایش یافته است. ادم قرنیه پس از جراحی آب مروارید به همراه کارگذاری لنز داخل چشمی نیز هم چنان از علل شایع پیوند قرنیه بوده است. فراوانی روش جراحی پیوند لایه ای عمیق قدامی به طور مشخصی افزایش یافته است و پیوند اندوتلیال قرنیه و پیوند کراتولیمبال آلوگرافت نیز نسبت به گزارش های قبلی روند رو به افزایشی داشته اند.

هدف: ارزیابی اپیدمیولوژی سلولیت اربیتال و پره سپتال در بیماران بستری شده در بیمارستان لبافی نژاد طی سال های 86-1376.روش پژوهش: پرونده بیمارانی که به دلیل سلولیت اربیتال و پره سپتال طی مدت گفته شده در بیمارستان لبافی نژاد بستری شده بودند، بررسی گردید. ویژگی های فردی و بالینی، نتایج درمانی و عوارض بیماری مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: در این مدت 93 بیمار شامل 54 مورد سلولیت پره سپتال و 39 مورد سلولیت اربیتال در مرکز لبافی نژاد بستری و درمان شده بودند. سلولیت اربیتال در مردان 2 برابر شایع تر بود ولی فراوانی سلولیت پره سپتال در هر دو جنس تقریبا یکسان بود. میانگین سنی در مبتلایان به سلولیت اربیتال 27.4±23.9 سال (6 ماه تا 48 سال) و در مبتلایان به سلولیت پره سپتال 19.1±23.3 سال (1 ماه تا 82 سال) بود. درگیری در 97.8 درصد موارد یک طرفه بود. میانگین فاصله زمانی ابتلا تا مراجعه بیماران حدود 4 روز بود. میانگین طول بستری در مورد سلولیت اربیتال حدود 6 روز و در سلولیت پره سپتال حدود 4.5 روز بود. شایع ترین شکایت بیماران تغییرات ظاهری و شایع ترین یافته بالینی ورم و قرمزی پلک ها بودند. بیش ترین بروز بیماری در بهار و کم ترین در تابستان بوده است. شایع ترین علت زمینه ساز، سینوزیت بود که در سلولیت اربیتال در 53.8 درصد و در سلولیت پره سپتال در 24.1 درصد موارد مشاهده شد. شایع ترین سینوس درگیر، اتمویید و کم ترین سینوس درگیر، اسفنویید بود. بیماران به طور متوسط با 2 آنتی بیوتیک درمان شدند. نیاز به مداخله جراحی در 48.7 درصد موارد سلولیت اربیتال و 14.8 درصد موارد سلولیت پره سپتال وجود داشت. عارضه فلج عضلات خارج چشمی در یک مورد سلولیت اربیتال مشاهده شد که نیاز به اصلاح جراحی داشت.نتیجه گیری: سلولیت های اربیتال و پره سپتال عمدتا در سنین جوانی رخ می دهند و بیش ترین عامل زمینه ساز بروز آن ها سینوزیت است، بیش تر در فصل بهار رخ می دهند و در صورت درمان به موقع بیماری های زمینه ای می توان از پیامدهای آن جلوگیری نمود.

هدف: تعیین فاصله بین شیار پلک فوقانی از لبه پلک در یک نمونه از جمعیت ایرانی.روش پژوهش: ارتفاع شیار پلکی فوقانی به وسیله کالیپر (Caliper) در سه نقطه داخلی، میانی و خارجی اندازه گیری شد. عملکرد ماهیچه بالابرنده پلک نیز با حذف عملکرد ماهیچه فرونتالیس به طور استاندارد تعیین شد.یافته ها: در مجموع 208 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 39.9±5.9 سال و نسبت زن به مرد 2.25 بود. میانگین عملکرد ماهیچه لواتور در مجموع 15.70±1.77، در زنان 15.56±1.69 و در مردان 1/88±16/02 میلی متر بود. میانگین فاصله لبه پلک از شیار پلکی در مجموع افراد در سمت داخلی 3.84±1 میلی متر، در وسط 7.57±1.54 میلی متر و در سمت خارجی 3.89±1.02 میلی متر بود. در مقایسه دو جنس در هر دو چشم، فاصله شیار پلکی از لبه پلک در سمت داخلی در مردان به طور معنی داری بیش تر از زنان بود ولی تفاوت معنی داری بین دو جنس از نظر عملکرد ماهیچه لواتور، ارتفاع چین پلکی در قسمت میانی و خارجی و نیز میزان وجود شیار پلکی دوگانه مشاهده نشد.نتیجه گیری: فاصله بین لبه پلک از قسمت مرکزی چین پلکی در نمونه جمعیت ایرانی در محدوده 7 تا 9 میلی متر قرار داشته و تفاوت قابل توجهی در دو جنس ندارد.

هدف: تعیین اثر روش های مختلف اندازه گیری انحراف و قدرت های متفاوت عدسی بر نسبت گرادیانت AC/A (accommodative convergence/accommodation) محاسبه شده.روش پژوهش: در این مطالعه 78 نفر از دانشجویان رشته های مختلف دانشگاه علوم پزشکی زاهدان که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابتدا عیوب انکساری به روش رتینوسکوپی تعیین شدند و سپس از روش های کاور تست متناوب با منشور، ون گراف و استوانه مادوکس بدون عدسی و با عدسی های 1±، 2± و 3± برای اندازه گیری انحراف در فاصله نزدیک و تعیین نسبت AC/A استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس درون موردی دو فاکتوری و آنالیز واریانس اندازه های تکراری و همبستگی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نسبت AC/A با سه روش کاور تست متناوب، استوانه مادوکس و روش ون گراف به ترتیب 3.6، 3.7 و 4 پریزم دیوپتر به دیوپتر بود (P=0.2) بیش ترین و کم ترین نسبت AC/A به ترتیب مربوط به روش ون گراف با عدسی 3+ دیوپتر و روش کاور تست با عدسی 1- دیوپتر بودند. تنها نسبت AC/A تعیین شده با عدسی 2-، +2 و 1-، +3 تفاوت معنی داری داشتند (P<0.05) و با سایر قدرت های عدسی، تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود. هم چنین در روش های اندازه گیری انحراف، نسبت AC/A تعیین شده با عدسی های مثبت اندکی بیش تر از عدسی های منفی بود.نتیجه گیری: روش اندازه گیری انحراف بر نسبت AC/A به دست آمده تاثیری ندارد ولی قدرت عدسی انتخابی، موثر است. بنابراین توصیه می شود که از عدسی های 2 یا 3 دیوپتر به جای 1 دیوپتر جهت حذف اثر احتمالی عمق فوکوس استفاده شود.

هدف: مقایسه ویژگی های بیومکانیک قرنیه پیوندی بعد از پیوند تمام ضخامتی (PK) و پیوند لایه ای عمیق (DALK) با روش حباب بزرگ با استفاده از دستگاه تحلیل گر پاسخ چشمی (ORA).روش پژوهش: مطالعه بر روی قرنیه پیوندی بیمارانی انجام شد که به علت قوز قرنیه تحت جراحی پیوند قرنیه به روشPK (45 چشم) یا DALK (23 چشم) قرار گرفته بودند. ویژگی های بیومکانیک قرنیه پیوندی شامل هیسترسیس (hysteresis) قرنیه (CH)، عامل مقاومت قرنیه (CRF)، فشار داخل چشمی اصلاح شده بر اساس گلدمن (IOPg) و فشار داخل چشمی پس از جبران عامل قرینه ای (IOPcc) توسط دستگاه ORA اندازه گیری و بین دو گروه مقایسه شدند.یافته ها: بیماران گروه PK و DALK به ترتیب دارای میانگین سنی 29.8±6.4 و 27.2±6.5 سال (P=0.11) بودند و بعد از پیوند به مدت 31.4±19.0 و 29.2±17.3 ماه (P=0.27) پی گیری شدند. دو گروه تفاوت معنی داری از نظر اندازه قرنیه گیرنده، دهنده یا بهترین دید اصلاح شده نداشتند. میانگین CH در گروه PK و DALK به ترتیب 10.09±2.5 و 9.64±2.1 میلی متر جیوه بود (P=0.36). میانگین CRF در گروه PK و DALK به ترتیب 10.13±2.2 و 9.36±2.1 میلی متر جیوه بود (P=0.17) دو گروه از نظر IOPg و Iopcc نیز تفاوت معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: قرنیه های پیوندشده به روش DALK و PK در چشم های مبتلا به قوز قرنیه ویژگی های بیومکانیک مشابهی دارند.

هدف: مقایسه خواص نوری لنزهای درون چشمی حاوی مواد جذب کننده پرتو فرابنفش و تعیین ترکیبات شیمیایی آن ها.روش پژوهش: لنزهای درون چشمی گوناگون شامل لنزهای آکریلیک هیدروفیل انعطاف پذیر، هیدروفوب انعطاف پذیر و هیدروفوب غیر قابل انعطافPMMA (پلی متیل متاکریلات) در سه عدد دیوپتر 15، 22 و 25 مورد بررسی قرار گرفتند. بررسی خواص نوری با روش طیف سنجی (UV-Visible) UV-VIS در طول موج های بین nm 800-200 و ساختار شیمیایی با روش طیف سنجی (attenuated total reflectance) ATR انجام شد.یافته ها: بر اساس طیف سنجی ATR، لنزهای هیدروفیل از جنس هیدروکسی اتیل متاکریلات، هیدروفوب انعطاف پذیر از جنس کوپلیمرهای فنیل اتیل اکریلات و فنیل اتیل متاکریلات و لنزهای هیدروفوب غیر قابل انعطاف از جنس PMMA (منطبق با اعلام شرکت سازنده) بودند. ناحیه cut-off لنزهای مورد بررسی، در محدوده طول موج 350 تا 420 نانومتر قرار داشت. با افزایش عدد دیوپتر از 15 به 22 در لنزهای هیدروفوب انعطاف پذیر، تغییر قابل توجهی در ناحیه cut-off و در مقدار جذب پرتوهای فرابنفش رخ نداد در حالی که افزایش بیش تر آن تا عدد دیوپتر 25، انتقال ناحیه cut-off به طول موج های بالاتر را به همراه داشت. لنزهای PMMA دارای ناحیه cut-off در طول موج 400 نانومتر بودند و تغییرات عدد دیوپتر، اثر قابل سنجشی بر آن نداشت.نتیجه گیری: با افزایش عدد دیوپتر در لنزهای هیدروفوب، ناحیه cut-off به طول موج های بالاتر منتقل می شود و پرتوهای فرابنفش کم انرژی تر نیز جذب می گردند. در لنزهای PMMA، تغییرات عدد دیوپتر اثر قابل سنجشی را نشان نمی دهد.

تاکنون رایج ترین روش دارورسانی به سگمان خلفی چشم، تزریق درون زجاجیه ای بوده است که اگرچه روش موثری است ولی به دلیل حذف سریع برخی از داروها از چشم، به ویژه داروهایی که وزن مولکولی آن ها کم است، نیمه عمر دارو در فضای زجاجیه فقط چند ساعت می باشد. در نتیجه، برای تامین غلظت مناسب دارو در چشم، لازم است که تزریق به طور مرتب تکرار شود که گاهی با عوارضی از قبیل خون ریزی زجاجیه، جداشدگی شبکیه، اندوفتالمیت و آب مروارید همراه است. به منظور کاهش عوارض ناشی از تزریق، توسعه سامانه های پیوسته رهش که بتوانند دارو را برای مدت طولانی تری در داخل چشم فراهم نمایند، ضروری به نظر می رسد. نتیجه پژوهش ها در این زمینه، شش نوع ایمپلنت پلیمری بوده است که به نام های Vitrasert، Retisert، Ozurdex (Posurdex)، I-vation، Iluvien (Medidur) و NT-501 معروفند. برخی از این ایمپلنت ها تایید شده اند و برخی دیگر مراحل آزمایشگاهی را طی می کنند. این مطالعه مروری، بر اساس جستجو در PubMed  و با استفاده از واژه های کلیدی intraocular implant، intravitreal implant،sustained-release  و intravitreal drug delivery انجام پذیرفته است.

هدف: معرفی بیمار مبتلا به رتینوبلاستوم پیش رفته و مراجعه دیرهنگام.معرفی بیمار: دختر 6 ساله با توده اربیت از 6 ماه قبل به درمانگاه چشم بیمارستان امام حسین (ع) مراجعه کرد. با تشخیص احتمالی رتینوبلاستوم و با توجه به وسعت ضایعه، ابتدا شیمی درمانی و سپس عمل جراحی برداشت کامل ضایعه (exentration) صورت پذیرفت. تشخیص رتینوبلاستوم در بررسی آسیب شناسی تایید شد و حاشیه ضایعه سالم بود.نتیجه گیری: با وجود آن که اغلب موارد رتینوبلاستوم قبل از 3 سالگی و در مراحل اولیه تشخیص داده می شوند، هم چنان مواردی از تشخیص دیرهنگام به ویژه در کشورهای در حال توسعه مشاهده می گردد.

هدف: گزارش یک مورد نکروز حاد شبکیه به دنبال انسفالیت هرپسی.معرفی بیمار: مرد 25 ساله ای با کاهش دید و درد چشم چپ مراجعه نمود. وی یک ماه قبل از ایجاد علایم چشمی، به دلیل انسفالیت هرپسی بستری شده و تحت درمان ضد ویروسی قرار گرفته بود. یک ماه پس از ایجاد علایم عصبی، بیمار دچار علایم بینایی در چشم چپ شد. معاینات بالینی و پاراکلینیکی نشان دهنده ایجاد نکروز حاد شبکیه توسط ویروس هرپس سیمپلکس بودند.نتیجه گیری: انسفالیت هرپسی می تواند عامل خطرسازی برای ایجاد نکروز حاد شبکیه باشد. از طرف دیگر، درگیری مغز و چشم در یک سمت می تواند بیانگر انتقال ویروس از طریق مسیرهای عصبی باشد.

هدف: گزارش یک مورد گرانولومای پیوژنیک به صورت توده ای شناور (floating mass) در کیسه اشکی.معرفی بیمار: کودکی 13 ماهه با علایم داکریوسیستیت مزمن و سابقه دو بار میل زدن مجرای اشکی و یک بار میل زدن همراه با شکستن توربینت تحتانی بینی مراجعه نمود. پس از ارزیابی رادیولوژیک، عمل جراحی داکریوسیستورینوستومی (DCR) خارجی انجام گردید و از درون کیسه اشکی، توده ای قرمزرنگ خارج شد. بررسی بافت شناسی، گرانولومای پیوژن کیسه اشکی را مسجل کرد. هشت ماه پس از انجام DCR، در زمان نگارش مقاله، بیمار هم چنان بدون علامت بود.نتیجه گیری: در موارد شکست عمل میل زدن مجرای اشکی، علاوه بر ضایعات بینی، به توده های فضاگیر درون کیسه اشکی هم باید فکر کرد و به ویژه گرانولومای پیوژن نباید از نظر دور بماند.