بینا
سال:1388 | دوره:14 | شماره:4 (پی در پی 57) |تعداد مقالات:16

روش: در این مطالعه مقطعی کلیه بیماران مبتلا به انحراف چشم مادرزادی که طی یک سال به بیمارستان لبافی نژاد مراجعه و تحت عمل جراحی قرار گرفتند، از نظر ضریب هوش کلامی، عملی و کلی مورد بررسی قرار گرفته و با میانگین بهره هوشی جامعه ایرانی (15±100) مقایسه شدند.نتایج: در مدت انجام مطالعه 109 بیمار با میانگین سنی 10.5±18.4 سال (63-4 سال) بررسی شدند. اغلب بیماران (80 درصد) تحصیلات پایین تر از دیپلم داشته و 79.8 درصد بیماران ساکن شهر بودند. درجات مختلفی از آمبلیوپی یک طرفه یا دو طرفه در 46 بیمار (2.2 درصد) وجود داشت. ضریب هوشی کلامی بیماران به طور متوسط 19.6±87.2 (45 تا 127) هوش عملی 15.5±81 ) 44تا111 ( و هوش کلی 18.3±83.5 (40 تا 120) بود که در مقایسه با متوسط ضرایب هوش عادی، پایین تر می باشد (P<0.01). ضریب هوش کلی در ساکنین شهر به طور معنی داری بیش از ساکنین روستا بود (19.5±85.1 در مقابل (P=0.016, 77.3±10.5. تحصیلات پایین والدین و وجود آمیلیوپی، به ویژه نوع دو طرفه آن، با ضرایب هوشی پایین تر همراه بودند، هم چنین ضریب هوش در گروه میوپ کمی بهتر از امتروپ ها و در هر دو گروه بهتر از هیپروپ ها بود. اگر چه این روابط به لحاظ آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: بیماران مبتلا به استرابیسم مادرزادی که در مطالعه حاضر تحت بررسی قرار گرفند، از ضریب هوش پایین تری نسبت به جامعه عادی برخوردار بودند. مطالعات بیش تر جهت تعیین علل احتمالی سرشتی و یا اکتسابی توصیه می گردد.

هدف: هدف این مطالعه گزارش علل و نتایج درمان بیماران مبتلا به فلج عضله مایل فوقانی کاندید عمل جراحی طی مدت ده سال در بیمارستان لبافی نژاد می باشد.روش پژوهش: در این مطالعه توصیفی، به صورت گذشته نگر پرونده بیمارانی که در سال های 1376 الی 1386 با تشخیص فلج عضله مایل فوقانی کاندید عمل جراحی شدند، از نظر مشخصات دموگرافیک، نتایج معاینات بالینی به ویژه در ارتباط با انحراف چشم و نیز مداخلات جراحی صورت گرفته و نتایج درمان بررسی گردید.یافته ها: درمدت انجام مطالعه 83 بیمار مبتلا به فلج عضله مایل فوقانی کاندید جراحی شدند که در 73 مورد پرونده پزشکی فرد کامل بوده و وارد مطالعه گردید. بیماران شامل 45 مرد و 28 زن با محدوده سنی 1.5 تا 62 سال (میانگین 11.7±19.7) بودند. علت فلج در 56 مورد (76 درصد) مادرزادی و در 17 مورد (24 درصد) اکتسابی بود. اغلب بیماران 47.9 درصد) درگیری چشم چپ داشتند و در 13.7 درصد موارد درگیری دو طرفه وجود داشت. شایع ترین شکایت بیماران انحراف چشم (52.1 درصد) بود. ضعف عضله مایل فوقانی در 2 نفر (2.7 درصد) وجود داشت و آزمون forced duction در 7 نفر (9.7 درصد) مثبت بود. تنبلی چشم در 14 نفر (19.2 درصد)، تامتقارن بودن صورت در 5 نفر (6.8 درصد)، گردش سر در 10 نفر (13.7 درصد) و بالا بودن چانه در 3 نفر (4.1 درصد) قبل از عمل جراحی مشاهده گردید. میانگین انحراف عمودی چشم 8.3±16.2 پریسم بود، که با عمل جراحی به 4±1.9 پریسم کاهش یافت (P<0.05). میانگین اگزوتروپسی و ازوتروپی قبل از عمل به ترتیب 9.5±15 و 11.5±13.9 پریسم بود که بعد از عمل به 4.8±1.5 پریسم کاهش یافت (P<0.05). شایع ترین نوع فلج عضله مایل فوقانی و برحسب دسته بندی  knapp، گروه سوم (42.5 درصد) بود. شایع ترین عضله ای که تحت عمل جراحی قرار گرفت، عضله مایل تحتانی (83.6 درصد) بود که در اکثر موارد از عمل جراحی مایکتومی استفاده شد.نتیجه گیری: شایع ترین نوع فلج عضله مایل فوقانی که در این مرکز فوق تخصصی منجر به جراحی شده است، نوع مادرزادی بوده که اغلب در مردان جوان مشاهده گردید و بیش ترین مداخله صورت گرفته، تضعیف عضله مایل تحتانی بود.

هدف: یافتن روش موثر و قابل اعتماد جهت اصلاح آستیگماتیسم پس از پیوند عمیق لایه ای قدامی (DALK) در بیماران مبتلا به قوز قرنیه.روش پژوهش: در این تحقیق که به روش مجموعه موارد مداخله ای (interventional case series) انجام شد، مبتلایان به قوز قرنیه که پس از انجام پیوند عمیق لایه ای قدامی دچار آستیگماتیسم غیر قابل تحمل و یا غیر قابل قبول از طرف بیمار شده بودند، تحت عمل اصلاح آستیگماتیسم متعاقب پیوند قرنیه (GRS) قرار گرفتند. روش جراحی در 5 مورد شامل ایجاد برش شل کننده تا غشای دسمه در محور پرشیب در محل اتصال قرنیه گیرنده دهنده و در سایر موارد ایجاد برش شل کننده در محور پرشیب همراه با بخیه مجدد برش جراحی بود. اثر برش های شل کننده به وسیله برداشتن انتخابی بخیه ها کنترل می گردید که این کار چند روز پس از عمل آغاز می شد. اهداف اصلی مطالعه شامل بررسی حدت بینایی با و بدون اصلاح و تغییر در آستیگماتیسم قرنیه ای و انکساری با استفاده از روش تفریق و آنالیزبرداری بودیافته ها: تعداد 14 چشم از 14 بیمار مبتلا به قوز قرنیه (12 مرد) با سابقه پیوند عمیق لایه ای قدامی قرنیه، تحت عمل GRS قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 6.2±29.36 سال و متوسط پی گیری 7.4 ±12 ماه بعد از اولین عمل GRS بود. متوسط بهترین دید اصلاح شده قبل از عمل 0.29±0.1 لوگمار بود که پس از عمل به 0.1±0.22 افزایش یافت (P=0.007). میانگین کاهش آستیگماتیسم قرنیه ای که با روش های تفریق و آنالیز برداری اندازه گیری شد، به ترتیب 3.8 و 5.5 دیوپتر بود. چهار مورد از 5 چشمی که در ابتدا تنها برش شل کننده برای آن ها انجام شده بود، به دلیل اصلاح بیش از حد آستیگماتیسم نیازمند بخیه مجدد در محل برش شدند. هیچ کدام از بیمارانی که تحت عمل برش شل کننده و بخیه مجدد قرار گرفته بودند نیازمند مداخله بیش تر نگردید.نتیجه گیری: برش شل کننده محور پرشیب قرنیه و بخیه مجدد آن و به دنبال آن برداشتن انتخابی بخیه ها، به طور موثر و قابل پیش بینی باعث کاهش آستیگماتیسم بعد از پیوند عمیق لایه ای قدامی قرنیه در بیماران مبتلا به قوز قرنیه می شود.

هدف: این تحقیق به منظور گزارش مشخصات رسوبات فرنیه  (KPs:keratic precipitates)در بیماری ایریدوسیکلیت هتروکرمیک فوکس (FHIC: Fuchs’ heterochromic Iridocyclitis) صورت گرفته است.روش پژوهش: در این مطالعه توصیفی که در فاصله زمانی آبان ماه 1384 تا فروردین 1386 در بیمارستان لبافی نژاد صورت گرفت، نتایج اسکن کانفوکال قرنیه در بیماران مبتلا به FHIC گزارش گردید. هم چنین در بیمارانی که تحت عمل فیکوامولسیفیکاسیون قرار گرفته بودند، آزمایش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) جهت تشخیص ویروس های هرپس سیمپلکس، هرپس زوستر، سرخجه، سیتومگال و نیز پارازیت توکسوپلاسما گاندی صورت گرفت.یافته ها: تعداد 40 چشم از 34 بیمار مبتلا به ایریدوسیکلیت هتروکرومیک فوکس (18 مرد و 16 زن) با میانگین سنی 10.5±30.7سال (محدوده 18 تا 57 سال)، به وسیله اسکن کانفوکال بررسی شدند، بیماری FHIC در 6 نفر دو طرفه و در 28 نفر یک طرفه بود. توزیع رسوبات قرنیه، در 31 چشم به صورت منتشر و در 9 چشم محدود به ناحیه تحتانی قرنیه بود. اشکال مختلف رسوبات قرنیه در 34 مورد (85 درصد) به فرم گلوبولر در 31 مورد (77.5 درصد) ارتشاحی و دندریتی مانند، در 27 مورد (67.5 درصد) منقوط و در 25 مورد (62.5 درصد) صلیبی بود. در هیچ یک از موارد رسوبات نوع مدور و صاف دیده نشد. PCR نمونه های زلالیه در افرادی که دارای KPs ارتشاحی و دندریتی شکل بوده و تحت عمل فیکوامولسیفیکاسیون قرار گرفته بودند، از نظر همه ویروس های تحت بررسی و نیز توکسوپلاسما گوندی منفی بود.نتیجه گیری: ظاهر رسوبات قرنیه در بیماران مبتلا به FHIC متغیر بوده و شامل انواع گلوبولر، ارتشاحی، دندریتی شکل، منقوط و صلیبی می باشد. وجود رسوبات قرنیه ای از نوع ارتشاحی و دندریتی شکل در FHIC ممکن است مطرح کننده یک علت احتمالی عفونی در این بیماری باشد. اگر چه نتایج PCR در تعداد محدودی از بیماران این مطالعه از نظر ژنوم عفونت های شایع ایجاد کننده یووییت منفی بود.

هدف: مقایسه میزان فشار داخل چشم (IOP) اندازه گیری شده توسط تونومتر غیرتماسی پالس ایر 3000 و تونومتر اپلاناسیون گلدمن.روش پژوهش: در این مطالعه مقطعی، پس از انجام معاینه کامل چشم پزشکی، فشار چشم بیماران 3 نوبت با فاصله 5 دقیقه توسط دستگاه پالس ایر 3000 و پس از آن با همان توالی توسط تونومتر گلدمن اندازه گیری شد. میانگین مقادیر مختلف فشار چشم محاسبه و تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: تعداد 458 چشم از 250 بیمار تحت بررسی قرار گرفتند. متوسط IOP اندازه گیری شده توسط دستگاه گلدمنmmHg 9.04±19.45 و این میزان با دستگاه پالس ایر 8.42±20.11 بود (P=0.075). ضریب همبستگی بین این دو مقدار برابر (P=0.004) 0.96 و متوسط اختلاف دو روش (تفاضل مقادیر پالس ایر از گلدمن) برابر با 1.52±.0.65 (محدوده اطمینان 95 درصد بین 3.59 تا 2.29-) بود. در بیماران با فشار چشم بین 10 تا 25 میلی متر جیوه، متوسط اختلاف فشار بین دو روش (P=0.32) 0.49±1.23 و در فشارهای بالای 25 این مقدار برابر با 1.91±1.75- میلی متر جیوه بود (P=0.06).نتیجه گیری: دستگاه پالس ایر دقت کافی در مقایسه با تونومتر گلدمن، به ویژه در محدوده فشار بین 10 تا 25 میلی متر جیوه برخوردار است.

هدف: بررسی نتایج حاصل از ویترکتومی در بیماران مبتلا به عوارض انسداد شاخه ای ورید شبکیه (BRVO) مواد و روش ها: در این مطالعه گذشته نگر وضعیت شبکیه و حدت بینایی بیماران مبتلا به عوارض BRVO که در طول 11 سال تحت عمل ویترکتومی قرار گرفته بودند، قبل از جراحی و حداقل به مدت شش ماه پس از آن ارزیابی شد.یافته ها: سی چشم از 30 بیمار با میانگین سنی 64.7±10.92 سال (از 41 تا 85 سال)، مورد بررسی قرار گرفتند. علت عمل جراحی در 23 چشم (76.6 درصد) خون ریزی زجاجیه به تنهایی، در 5 چشم (16.6 درصد) دکولمان کششی ماکولا و در 2 چشم 6.6)درصد) خون ریزی زجاجیه به همراه دکولمان کششی ماکولا بود. میانگین طول مدت پی گیری 15.43±12.5 ماه (حداقل 6 و حداکثر 60 ماه) و میانگین حدت بینایی در کل بیماران، قبل از عمل 2.6±0.66 و پس از آن 0.92±0.75 لوگمار (P<0.001) بود. بهبود حدت بینایی در گروه خون ریزی زجاجیه معنی دار بود (P<0.001)، اما در دو گروه دیگر معنی دار نبود در دو بیمار، حدت بینایی نهایی بدتر از حدت بینایی قبل از جراحی و در دو بیمار دیگر نیز حدت بینایی نهایی معادل حدت بینایی قبل از عمل بود.نتیجه گیری: در بررسی صورت گرفته، شایع ترین علت ویترکتومی پس از BRVO خون ریزی زجاجیه می باشد. هم چنین نتایج عمل ویترکتومی از نظر بهبود حدت بینایی، در افراد مبتلا به خون ریزی زجاجیه، در مقایسه با مبتلایان به دکولمان کششی ماکولا بهتر است.

هدف: مقایسه اثر درمانی تزریق داخل ویتره bevacizumab و تریامسینولون استوناید بر آدم سیستویید ماکولا (CME) ناشی از یووییت.روش پژوهش: مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 31 چشم از 26 بیمار مبتلا به CME مقاوم به درمان ناشی از یووییت به علل مختلف انجام شد. بیماران بصورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. در گروه اول (IVB: intravitreal bevacizumab)، 15 چشم تحت درمان با یک تا سه تزریق 1.25 میلی گرم bevacizumab و در گروه دوم (IVT: intravitreal triamcinolone)، 16 چشم تحت درمان با یک تا سه تزریق 2 میلی گرم تریامسینولون قرار گرفتند. تغییرات حدت بینایی، ضخامت مرکزی ماکولا (CMT)، نشت از ماکولا و عوارض تزریق در هفته های 12، 24 و 36 بعد از تزریق بررسی گردید.یافته ها: بهبود حدت بینایی در گروه IVB در هفته های 12، 24 و 36 و در گروه IVT در هفته های 24 و 36، در مقایسه با قبل از تزریق معنی دار بود. از نظر تغییر ضخامت مرکزی ماکولا (CMT)، تنها در گروه IVT در هفته های 12، 24 و 36 در مقایسه با قبل از تزریق اختلاف معنی دار ملاحظه گردید. از نظر کاهش نشت ماکولا در گروه IVT در همه پی گیری ها در مقایسه با قبل از تزریق اختلاف معنی دار مشاهده شد. در گروه IVB تنها در هفته 36 در مقایسه با قبل از تزریق کاهش نشت معنی دار بود. در مقایسه بین دو گروه، اختلاف معنی دار در هیچ یک از اندازه گیری ها (دید، CMT و نشت از ماکولا) مشاهده نگردید. در آزمون رگرسیون با حذف تاثیر کاتاراکت، بهبود دید در گروه IVT ملاحظه گردید (P=0.007). در میان بیماران تحت بررسی، هیچ گونه عارضه سیستمیک ناشی از تزریق داخل چشمی مشاهده نگردید، تنها ایجاد و پیش رفت کاتاراکت از نوع Subcapsular در گروه IVT در هفته 36 قابل ملاحظه بود (P=0.034).نتیجه گیری: تزریق داخل ویتره bevacizumab به اندازه تریامسینولون در درمان CME مقاوم ناشی از یووییت تا 36 هفته موثر است. البته با حذف تاثیر کدورت عدسی ناشی از تریامسینولون، نتایج سودمندتری از این دارو می توان انتظار داشت.

روش پژوهش: در این مطالعه توصیفی خصوصیات مبتلایان به صدمات چشمی ناشی از فعالیت های شغلی در مراجعین به اورژانس بیمارستان لبافی نژاد بررسی گردید و علل ایجاد حادثه، میزان استفاده از وسایل ایمنی و مشخصات دموگرافیک یک نمونه در دسترس (consecutive) از افراد حادثه دیده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: تعداد 99 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران 10.55±31.76سال و 96 درصد مرد بودند. فاصله زمانی وقوع حادثه چشمی و مراجعه افراد به واحد اورژانس از بلافاصله پس از آسیب تا 30 روز بعد (میانگین 4.46±2.46 روز) متغیر بود. در 66.6 درصد موارد، افراد در اولین روز حادثه مراجعه نموده و 37.1 درصد افراد، برای بار اول در این بیمارستان، تحت معاینه چشم قرار می گرفتند. عمده ترین فعالیت های منجر به آسیب چشمی در بین افراد تحت بررسی به ترتیب، تراشکاری با فراوانی 21.4 درصد، جوشکاری 20.4 درصد، چکش کاری و پرس کاری 14.3 درصد و کاربرد ابزار دستی 10.2 درصد بود. شاغلین در صنایع فلزی (50 درصد)، ساختمان سازی (17.3 درصد) و تعمیرکار اتومبیل (8.2 درصد)، بیش ترین حادثه دیدگان را شامل شده بودند. شایع ترین علت آسیب چشمی، مربوط به جسم خارجی سطحی قرنیه با شیوع 72.7 درصد بود. از میان افراد آسیب دیده، تنها 14 نفر (14.1) از آموزش ایمنی شغلی بهره مند شده بودند و (93 نفر 93.9 درصد) از هیچ نوع وسیله حفاظتی استفاده نکرده بودند.نتیجه گیری: درصد بالایی از آسیب دیدگان، کارگران مرد جوان بودند که از وسایل ایمنی استفاده نمی کردند. با توجه به پایین بودن بهره مندی افراد از دوره های آموزش ایمنی چشم و عدم استفاده از وسایل حفاظتی، به نظر می رسد نحوه و میزان استفاده صحیح از وسایل ایمنی چشم در محیط های شغلی نامطلوب باشد.

هدف: بررسی آسیب های چشمی در افراد مسن از نظر خصوصیات دموگرافیک، مکانیسم های ایجاد آسیب، عوارض ایجاد شده و تاثیر آسیب بر دید این افراد.مواد و روش ها: در این مطالعه به صورت گذشته نگر، به بررسی پرونده پزشکی 91 بیمار بالاتر از 60 سال که به علت ضربه های وارده به چشم بین سال های 1380 و 1386 در بخش چشم بیمارستان خلیلی بستری گردیده بودند پرداخته شد. اطلاعات بیماران شامل سن، جنس، محل سکونت، نوع و مکانیسم ضربه، چشم درگیر، عوارض ایجاد شده، فاصله زمانی مراجعه به بیمارستان جهت درمان و دید بیمار در هنگام مراجعه جمع آوری گردید و با استفاده از نرم افزار SPSS11.5 و آزمون کای مربع، داده های مطالعه خلاصه و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: محدوده سنی بیماران بین 60 تا 87 سال و به طور میانگین 7.8±69.6 سال بود. 11 بیمار (21.1 درصد) تک چشمی (monocular) بودند. 61 بیمار 67درصد) روستایی و 30 بیمار (33 درصد) شهری بودند. میانگین و انحراف معیار مدت زمان مراجعه به بیمارستان پس از آسیب دیدگی، 130±102 ساعت و طیف زمان مراجعه بیماران از یک ساعت تا 480 ساعت (20 روز بعد) متغیر بود. در افرادی که بیش از 48 ساعت تاخیر در مراجعه داشتند، حدت بینایی به صورت معنی داری ضعیف تر از سایرین بود. شایع ترین علل آسیب، به ترتیب شاخه درخت 24.2) درصد)، آسیب نافذ با چوب (22 درصد)، آسیب غیرنافذ (blunt) با چوب (11 درصد) ضربه غیرنافذ با دست (11 درصد) و افتادن بیمار (9.9 درصد) بود. در 3 مورد (3.3 درصد) جسم خارجی داخل چشم (IOFB) وجود داشت و در 14 بیمار (15.4 درصد) اندوفتالمیت ایجاد گردید. شایع ترین عارضه، ایجاد زخم قرنیه (27.5 درصد) و پس از آن، بازشدن و گسیختگی زخم جراحی قبلی چشم (22 درصد) و پارگی قرنیه (22 درصد) بود. ارتباط معنی داری بین ایجاد زخم قرنیه و هم چنین گسیختگی زخم عمل جراحی و ایجاد دید بسیار ضعیف وجود داشت.نتیجه گیری: این مطالعه به بررسی اختصاصی آسیب های چشمی در افراد بالای 60 سال از نظر وخامت بیماری، مکانیسم ایجاد ضربه و نوع عوارض ایجاد شده در این بیماران پرداخته است و ضرورت توجه بیش تر و در نظر گرفتن آموزش، پیش گیری و مراقبت از این گروه سنی را بیان می کند.

روش بررسی: این تحقیق به صورت کارآزمایی بالینی، بر روی 22 بیمار مبتلا به آنتروپیون سیکاتریسی شدید دوطرفه پلک فوقانی انجام گردید. مداخلات صورت گرفته شامل عمل جداسازی لاملاهای قدامی و خلفی همراه با قراردادن پرده آمنیون (AM) بر روی ناحیه تارس پلک فوقانی بیمار و عمل مشابه بدون استفاده از پرده آمنیون بر روی پلک دیگر همان بیمار بود. نتایج و عوارض هر دوطرف، قبل، روز بعد، هفته اول، هفته دوم، ماه اول و ماه سوم پس از جراحی ثبت و مقایسه گردید. زمان آخرین پی گیری از 4 تا 21 ماه و به طور متوسط 6.17±9.89 ماه بود.یافته ها: تعداد 22 بیمار شامل 13 زن و 9 مرد با میانگین سنی 8.58±71.54 سال (55 تا 84 سال) وارد مطالعه شدند. آنتروپیون سیکاتریسی در 18 بیمار به علت تراخم مزمن (81.8 درصد) و در 4 بیمار (18.2 درصد) بدون علت مشخص ایجاد گردیده بود. در هفته دوم پس از عمل جراحی، چشم های دارای AM کم تر از گروه کنترل، توسط فلورسین رنگ گرفتند (P=0.016). هم چنین در انتهای ماه اول محل عمل در همه چشم ها در هر دو گروه به صورت کامل اپی تلیالیزه شده بود. از نظر عود تریکیازیس، بین دو گروه مورد بررسی، تفاوت معنی دار مشاهده نشد (P=1). در آخرین پی گیری تعداد مزه های درتماس با گلوب، در گروه AM به صورت معنی دار کم تر بود (P=0.042). در بررسی صورت گرفته مشخص گردید تفاوت معنی داری در چروکیدگی و بازگشت رنگ طبیعی تارس بین دو گروه مورد مطالعه وجود ندارد. میزان بروز خون ریزی زیر پیوند، در هفته اول 3 مورد بود که در انتهای ماه اول، همه موارد بهبود یافتند.نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به افزایش سرعت اپی تلیالیزاسیون مجدد در مواردی که از پیوند پرده آمنیون استفاده می شود، بهتر است در اعمال جراحی آنتروپیون که لاملاهای قدامی و خلفی از هم جدا می گردند، ناحیه تارس با این پیوند پوشانده شود.

هدف: مقایسه اثربخشی سه داروی گرانیسترون، متوکلوپرامید و دگزامتازون در پیش گیری از وقوع تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کاتاراکت.روش پژوهش: 60 بیمار کاندید جراحی کاتاراکت با محدوده سنی 80-45 سال و کلاس I ASA و II در یک کارآزمایی بالینی از نظر اثربخشی داروهای ضدتهوع مورد مقایسه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه 20 نفره تقسیم شدند و القای بی هوشی در هر سه گروه با یک روش و یا داروهای یکسان صورت گرفت. به یک گروه از بیماران گرانیسترون mg 1 وریدی در پایان عمل جراحی، به گروه دیگر متوکلوپرامیدmg/kg 0.2 وریدی (حداکثر mg 10) در پایان عمل جراحی و به گروه سوم دگزامتازون mg0.15ژوریدی (حداکثر mg 0.8) پیش از شروع جراحی تجویز گردید. سه گروه فوق طی 24 ساعت پس از عمل در فواصل زمانی مشخص از نظر بروز تهوع و استفراغ بررسی شدند.یافته ها: فراوانی تهوع و استفراغ در طول 6 ساعت اول پس از عمل در گروه گرانیسترون 5 درصد، در گروه متوکلوپرامید 35 درصد و در گروه دگزامتازون 15 درصد بود. در این میان تنها بین گروه گرانیسترون و متوکلوپرامید از نظر آماری اختلاف معنی داری وجود داشت (P=0.01). فراوانی تهوع و استفراغ با شروع دیررس (6 تا 24 ساعت) در گروه گرانیسترون 5 درصد، در گروه متوکلوپرامید 30 درصد و در گروه دگزامتازون صفر بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P<0.01).نتیجه گیری: گرانیسترون در پیش گیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کاتاراکت نسبت به متوکلوپرامید موثرتر است. هم چنین گرانیسترون و دگزامتازون نسبت به متوکلوپرامید در پیش گیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کاتاراکت در مرحله دیررس اثربخشی بهتری دارند.

معرفی بیمار: خانم 53 ساله، 25 سال پس از پیوند موفقیت آمیز قرنیه چشم راست با درد و کاهش دید ناشی از آدم قرنیه به اورژانس چشم بیمارستان لبافی نژاد مراجعه می نماید. در ابتدا با تشخیص رد پیوند تحت درمان استرویید موضعی قرار می گیرد اما به دنبال مشاهده جداشدگی غشا دسمه تشخیص هیدروپس دیررس پس از پیوند قرنیه برای بیمار مسجل می گردد.نتیجه گیری: جداشدگی غشا دسمه عارضه دیررسی است که سال ها پس از پیوند قرنیه رخ می دهد و ممکن است ناشی از عود قوز در قرنیه پیوندی باشد. بنابراین در بیماران با سابقه طولانی پیوند به دلیل قوز قرنیه که با ادم حاد قرنیه مراجعه می نمایند، ضروری است، احتمال هیدروپس مدنظر قرار گیرد.

معرفی بیمار: دو برادر چهارده و هفت ساله که با استناد به ارزیابی کلینیکی و آنزیمی، تشخیص بیماری گوشر در آنان قطعی بود، تحت معاینات چشمی قرار گرفتند. هر دو برادر علاوه بر زوال عقل، به مننگومیلوسل در استخوان پس سر و سلول های گوشر در بیوپسی مغز استخوان و نزدیک بینی بالا مبتلا بودند. یافته های دیگر در برادر بزرگ تر شامل بزرگی طحال و کم خونی، ضایعه مشابه کلوبوم ماکولا در چشم راست و شب کوری بود.نتیجه گیری: بیماری گوشر می تواند تظاهرات متغیری در چشم ایجاد نماید که از آن جمله می توان به اختلالات دوطرفه شبکیه و نزدیک بینی بالا اشاره نمود.