بینا
سال:1394 | دوره:21 | شماره:2 (پی در پی 83) |تعداد مقالات:13

هدف: تعیین تاثیر استفاده از لنز تماسی سخت نفوذپذیر به گاز در بهبود حرکات لرزشی و کیفیت بینایی در بیماران دوربین با آستیگماتیسم دچار نیستاگموس مادرزادی.روش پژوهش: در این مطالعه گزارش موارد مداخله ای آینده نگر، بیماران مبتلا به نیستاگموس مادرزادی با دوربینی بیش تر یا مساوی +0.5 دیوپتر و آستیگماتیسم بالای -1 دیوپتر که طی دو سال به بیمارستان لبافی نژاد مراجعه نمودند، انتخاب شدند. تمام بیماران از عینک استفاده می کردند. برای همه بیماران قبل و سه ماه پس از تجویز لنز تماسی، معاینات کامل چشمی شامل: حدت بینایی، حساسیت کنتراست و ویدیو نیستاگموگرافی (شامل فرکانس، دامنه و شدت نیستاگموس) صورت گرفت.یافته ها: در مجموع، 32 چشم از 16 بیمار با میانگین سنی 18.6±4.9 سال، مورد بررسی قرار گرفتند. متوسط عیب انکساری آن ها به صورت اسفر +2.45±2.44 دیوپتر (دامنه +0.5 تا +7.5)، متوسط معادل کروی +1.5±2.35 دیوپتر (دامنه -1 تا +7.5) و متوسط آستیگماتیسم -1.90±0.83 دیوپتر (دامنه -1 تا -4) بود. میزان تغییر حدت بینایی بر اساس واحد لوگمار در دید یک چشمی از 0.56±0.23 به 0.51±0.23 و در دید دوچشمی از 0.54±0.25 به 0.48±0.25 به صورت معناداری بهبود یافت (P=0.007). افزایش میزان حساسیت کنتراست در فرکانس های پایین (P=0.02) و متوسط (P<0.001) معنی دار و در فرکانس بالا بی معنی بود (P=0.70). میزان فرکانس، دامنه و شدت نیستاگموس پس از مصرف لنز تماسی کاهش یافت (P<0.001).نتیجه گیری: استفاده از لنزهای تماسی سخت نفوذپذیر به هوا در بیماران مبتلا به نیستاگموس مادرزادی، دید اصلاح شده تک چشمی و دوچشمی را افزایش می دهد. هم چنین حساسیت کنتراست و شاخص های حرکتی نیستاگموس (فرکانس، دامنه و شدت) به میزان قابل توجهی پس از استفاده از لنز تماسی در بیماران مبتلا به نیستاگموس مادرزادی بهبود می یابد.

هدف: ارزیابی و مقایسه پیامدهای بالینی و اسکن کانفوکال بعد از جراحی پیوند قرنیه به روش Descemet Stripping Automated Endothelial Keratoplasty بر روی بیماران مبتلا به دیستروفی اندوتلیال فوکس و کراتوپاتی تاولی پسودوفاک.روش پژوهش: این مطالعه به صورت گذشته نگر و مقایسه ای بر روی 47 چشم از 39 بیمار (19 مرد) با تشخیص دیستروفی اندوتلیال فوکس (29 چشم، گروه یک) و کراتوپاتی تاولی پسودوفاک (18 چشم، گروه دو) که تحت عمل جراحی پیوند قرنیه به روش DSAEK قرار گرفته بودند، انجام شد. اسکن میکروسکوپی کانفوکال جهت اندازه گیری ضخامت مرکزی قرنیه دهنده و گیرنده و تعداد و مورفولوژی سلول های اندوتلیال بافت دهنده انجام شد. حدت بینایی و نتایج انکساری و عوارض پس از عمل هم چنین تعداد سلول های اندوتلیال دهنده، ضخامت مرکزی قرنیه دهنده و گیرنده در بین دو گروه ارزیابی و مقایسه شد.یافته ها: میانگین سن هنگام جراحی در گروه های یک و دو به ترتیب 65.2±11.8 و 69.4±12.5 سال بود (P=0.27). میانگین مدت زمانی پی گیری 23.6±14.0 ماه در گروه یک و 25.6±15.7 ماه در گروه دو بود (P=0.79). بهترین دید اصلاح شده با عینک پس از جراحی (BSCVA) به طور معناداری در گروه یک نسبت به گروه دو در شش ماهه اول پس از جراحی بهتر بود. پس از این دوره حدت بینایی اصلاح شده در هر دو گروه قابل مقایسه بود. معادل کروی عیب انکساری پس از عمل 0.39±1.46 دیوپتر در گروه یک و 0.80±1.47 در گروه دو بود (P=0.45). میزان آستیگماتیسم پس از عمل به ترتیب 1.02±0.83 دیوپتر و 2.36±0.67 دیوپتر بود (P<0.001). میانگین ضخامت مرکزی قرنیه دهنده 98.0±33.3 میکرومتر در گروه یک و 107.6±28.0 میکرومتر در گروه دو بود (P=0.45). تفاوت معناداری بین دو گروه از نظر تعداد و مورفولوژی سلول های اندوتلیال پس از عمل مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج جراحی پیوند قرنیه به روش DSAEK بین بیماران دیستروفی اندوتلیال فوکس و کراتوپاتی تاولی پسودوفاکیک قابل مقایسه است.

هدف: مقایسه ویژگی های بیومکانیک قرنیه و فشار داخل چشمی در چشم های با بولوس کراتوپاتی پسودوفاکیک قبل و پس از جراحی DSAEK.روش پژوهش: این مطالعه به صورت مقایسه ای، آینده نگر و غیرتصادفی بر روی 44 چشم از 22 بیمار با تشخیص بولوس کراتوپاتی پسودوفاکیک که در یک چشم تحت جراحی DSAEK قرار گرفته بودند، صورت گرفت. فشار داخل چشم توسط دستگاه تونومتر گلدمن و ضخامت مرکزی قرنیه توسط دستگاه پاکی متری اولتراسوند سنجیده شد. هیسترزیس قرنیه (CH)، عامل مقاومتی قرنیه (CRF)، فشار داخل چشمی مرتبط با گلدمن (IOPg) و فشار داخل چشمی جبران شده (IOPcc) توسط دستگاه آنالیز پاسخ چشمی (ORA) اندازه گیری شد. تمامی این معاینات در چشم طبیعی به عنوان گروه شاهد نیز صورت گرفت. اندازه گیری ها، قبل و شش ماه پس از جراحی انجام شدند.یافته ها: میانگین سنی بیماران 67±14 سال بود. میانگین CH و CRF پیش از عمل در گروه DSAEK به ترتیب 5.77±2.94 و 6.39±2.72 میلی متر جیوه و به طور قابل ملاحظه ای کم تر از مقادیر گروه شاهد بود (به ترتیب 8.2±2.47 و 8.43±2.49 میلی متر جیوه، مقدار P=0.001 برای هر دو مقایسه). پس از عمل CH و CRF دچار افزایش معنی دار شدند (به ترتیب 7.09±3.68 میلی متر جیوه با P=0.05 و 8.21±3.84 میلی متر جیوه با P=0.03) و مقادیر آن ها در چشم های عمل شده به مقادیر طبیعی چشم های گروه شاهد نزدیک شد.نتیجه گیری: متغیرهای بیومکانیک قرنیه در چشم های بولوس کراتوپاتی پسودوفاکیک در مقایسه با چشم های طبیعی سمت مقابل پایین تر بود ولی این معیارها پس از جراحی DSAEK افزایش یافت و به مقادیر اندازه گیری شده در چشم های طبیعی سمت مقابل رسید.

هدف: مقایسه نتایج بینایی پس از پیوند قرنیه لایه ای عمیق (Deep Anterior Lamellar Keratoplasty: DALK) بین چشم ها با و بدون ایجاد حباب بزرگ موفقیت آمیز در بیماران مبتلا به قوزقرنیه.روش پژوهش: در این مطالعه مقایسه ای گذشته نگر، تعداد 290 چشم از 257 بیمار مبتلا به قوزقرنیه که تحت عمل جراحی DALK با روش حباب بزرگ (Big bubble) قرار گرفتند، برای مطالعه انتخاب شدند. در بیمارانی که حباب بزرگ ایجاد نشده بود، جدا کردن دستی استروما تا سطح غشا دسمه با استفاده از چاقوی هلالی صورت گرفت. میزان تشکیل حباب بزرگ به طور موفقیت آمیز تعیین شد. حدت بینایی و نتایج عیب انکساری بین گروه با غشاء دسمه برهنه (گروه یک) و گروه با جدا کردن دستی (گروه دو) مقایسه شد.یافته ها: از 290 چشم، 289 چشم تحت عمل جراحی DALK قرار گرفتند (یک بیمار طی عمل به پیوند قرنیه نافذ تبدیل شد). در 229 چشم (79.2 درصد) حباب بزرگ حاصل شد. گروه های مطالعه از نظر سن (27.8±7.9 سال گروه یک و 27.5±8.5 سال گروه دو، (P=0.79، بهترین دید اصلاح شده با عینک (به ترتیب 1.28±5.49 لوگمار در مقابل 1.31±0.51، (P=0.15، طول مدت پی گیری (به ترتیب 38.4±20.4 ماه در مقابل 37.4±19.9 ماه، P=0.73) مشابه بودند. بهترین دید اصلاح شده با عینک پس از عمل در طول مدت پی گیری به طور مشخصی در گروه یک بهتر از گروه دو بود (P<0.05). در معاینه نهایی حدت بینایی اصلاح شده برابر یا بهتر از 0.3 لوگمار در 82.1 درصد بیماران گروه یک و 54.5 درصد از بیماران گروه دو مشاهده شد (P<0.001). دو گروه از نظر معادل عیب انکساری (به ترتیب -4.24±3.35 در مقابل -4.49±3.25، P=0.61) و آستیگماتیسم قرنیه ای (به ترتیب 3.62±1.92 D در مقابل3.38±1.71 D ، P=0.39) قابل مقایسه بودند.نتیجه گیری: باقی ماندن قسمتی از استروما قرنیه در بستر پیوند باعث کاهش حدت بینایی نسبت به گروه غشاء دسمه برهنه می شود.

هدف: مقایسه ایمنی (Safety)، موثر بودن (Efficacy)، قابلیت پیش بینی (Predictability)، ثبات (Stability) و عوارض لازک بر اساس الگوی جبهه امواج در بیماران با نزدیک بینی کم، نزدیک بین- آستیگماتیسم و نزدیک بینی بالا.روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، 416 چشم به 3 گروه به صورت زیر تقسیم شدند. 159 چشم با نزدیک بینی کم با متوسط معادل کروی -3.87±1.33 دیوپتر، 161 چشم نزدیک بین آستیگماتیسم با متوسط معادل کروی -5.99±2.24 دیوپتر و متوسط آستیگماتیسم -2.41±0.07 دیوپتر و 96 چشم با نزدیک بینی بالا و متوسط معادل کروی -7.41±0.80 دیوپتر. بعد از ایجاد لایه اپی تلیالی، لیزر اگزایمر با الگوی جبهه امواج انجام شد. پس از آن معیارهای ایمنی، قابلیت پیش بینی، موثر بودن و ثبات در دهمین روز و ماه های دوم، ششم و دوازدهم بررسی شد.یافته ها: در ماه دوازدهم متوسط معادل کروی در گروه نزدیک بینی کم -0.36±0.31 دیوپتر، گروه نزدیک بین آستیگماتیسم 0.15±0.41 دیوپتر و گروه نزدیک بینی بالا 0.58±0.68 دیوپتر بود. دید بدون اصلاح معادل 20.20 در گروه نزدیک بینی کم 90 درصد، گروه نزدیک بین آستیگماتیسم 78.90 درصد و گروه نزدیک بینی بالا 67 درصد بود. شاخص موثر بودن به ترتیب در گروه های نزدیک بینی کم، نزدیک بین آستیگماتیسم و نزدیک بینی بالا 0.98، 1.04 و0.92 بود. معیار ایمنی به ترتیب در گروه های نزدیک بینی کم، نزدیک بین آستیگماتیسم و نزدیک بینی بالا 1.00، 1.07 و 1.05 بود. در گروه نزدیک بینی کم پنج چشم (3.1 درصد) یک خط، در گروه نزدیک بین آستیگماتیسم 24 چشم (27.3 درصد) و در گروه نزدیک بینی بالا 19 چشم (19.2 درصد) یک تا دو خط بهبودی در بهترین دید اصلاح شده ایجاد شد. فقط در گروه نزدیک بینی کم در دو چشم کدورت قرنیه ایجاد شد. تفاوت چشم گیر آماری در اثربخشی و ایمنی بین سه گروه دیده نشد.نتیجه گیری: لازک با الگوی جبهه امواج یک روش مطمئن و موثر برای درمان نزدیک بینی کم، نزدیک بین آستیگماتیسم و نزدیک بینی بالا است. هرچند معیار قابلیت پیش بینی، اثربخشی و ایمنی در گروه نزدیک بین آستیگماتیسم بالاتر بوده است.

هدف: تعیین نتایج طولانی مدت پروبینگ در بالغین مبتلا به انسداد کامل مجرای اشکی.روش پژوهش: بیمارانی که با سن بیش از 20 سال طی سال های 1390 تا 1392 با شکایت اشک ریزش به درمانگاه بیمارستان لبافی نژاد مراجعه کرده بودند، مورد بررسی های اولیه قرار گرفته و در صورت تایید انسداد کامل مجرای اشکی، کاندید انجام جراحی مجرای اشکی(DCR) شدند. قبل از جراحی برای تمام بیماران پروبینگ صورت گرفت و مواردی که پروبینگ در آن ها موفقیت آمیز بود، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. بیماران طی هفته اول، ماه های اول و ششم و سال اول از نظر بهبود علایم سابژکتیو و ابژکتیو مورد بررسی و معاینه قرار گرفتند.یافته ها: تعداد 65 نفر مبتلا به انسداد مجرای اشکی که برای عمل جراحی DCR ارجاع شده بودند، تحت عمل پروبینگ قرار گرفتند. 41 بیمار بعد از پروبینگ و شستشوی مجرای اشکی، مایع را در حلق احساس کرده و وارد این مطالعه شدند. میزان موفقیت کلی (موفقیت کامل و نسبی) در 28 نفر (68.3 درصد) در هفته اول مشاهده شد که به ترتیب در ماه ششم و سال اول 51.2 درصد و 43.9 درصد بود. بیش ترین میزان شکست بین هفته های اول و ماه ششم رخ داد (P=0.016).نتیجه گیری: پروبینگ مجرای اشکی در بالغین مبتلا به انسداد مجرای اشکی با احتمال موفقیت نسبتا خوب (43.9 درصد)، یک راه جایگزین جراحی DCR برای بیمارانی می باشد که ممانعتی برای بیهوشی عمومی داشته و یا تمایلی به انجام جراحی DCR ندارند.

هدف: تعیین دقت فتو و اتورفرکشن در مقایسه با سایکلواتورفرکشن و قابلیت تکرارپذیری فتورفرکشن.روش پژوهش: در این مطالعه مقایسه ای، 86 چشم از کودکان 7 تا 12 سال بررسی شد. عیوب انکساری توسط فتورفرکتومتر (PlusoptiX SO4, GmbH, Nurnberg, Germany) و اتورفرکتومتر (Topcon RM800, USA) با و بدون سایکلوپلژی اندازه گیری گردید. برای ارزیابی قابلیت تکرارپذیری فتورفرکتومتر اندازه گیری هر چشم، 3 بار و تحت شرایط یکسان تکرار شد.یافته ها: توافق کلی میان فتو و سایکلواتورفرکشن در کلیه عیوب انکساری بیش تر از 81 درصد بود. حساسیت و ویژگی فتورفرکشن در حالی که برای نزدیک بینی و آستیگمات قابل قبول بود، برای دوربینی آمبلیوژنیک (+3.5< دیوپتر) 46.15 درصد و برای دوربینی غیرآمبلیوژنیک (از +2 تا +3 دیوپتر)، 65.38 درصد بود. به دلیل وجود شیفت نزدیک بینی در نتایج فتورفرکشن نسبت به سایکلواتورفرکشن در عیوب انکساری دوربینی آمبلیوژنیک (P=0.006)و غیرآمبلیوژنیک (P=0.001)، تعیین معیار +1.12 و +2.6 دیوپتر بجای +2 و +3.5 دیوپتر حساسیت فتورفرکشن تا حد 84.62 درصد و 69.23 درصد افزایش نشان داد. هم چنین قابلیت تکرارپذیری فتورفرکشن در تمامی عیوب انکساری قابل قبول بود (هم بستگی داخل خوشه ای (ICC): به ترتیب 0.98، 0.94 و0.77  در نزدیک بینی، آستیگماتیسم و دوربینی). نتایج اتورفرکشن نیز مانند فتورفرکشن در مقایسه با سایکلواتورفرکشن از نظر دوربینی متفاوت بود، در حالی که از نظر نزدیک بینی و آستیگمات تفاوتی با سایکلواتورفرکشن نداشت.نتیجه گیری: اگرچه فتورفرکشن در نزدیک بینی و آستیگمات دارای دقت بالایی است، اما حساسیت آن در دوربینی پایین می باشد که می توان با اعمال معیارهای تعیین شده، حساسیت آن را بهبود بخشید تا فتورفرکشن را به عنوان روشی مناسب در غربالگری عیوب انکساری اطفال در نظر گرفت.

هدف: ارزیابی شیوع انواع ضایعات ملتحمه در یک مرکز چشم ارجاعی در استان فارس، جنوب ایران.روش پژوهش: اسلایدهای بافت شناسی و گزارش های طبی مربوط به نمونه ضایعات ملتحمه ارسال شده به بخش پاتولوژی بیمارستان خلیلی شیراز، از فروردین 1388 تا خرداد 1392 بازبینی شدند. تشخیص های هیستوپاتولوژیک در سه گروه خوش خیم، پیش بدخیم و بدخیم قرار گرفتند و شیوع انواع مختلف ضایعات ملتحمه محاسبه شد.یافته ها: مقاطع بافتی 631 مورد از ضایعات ملتحمه بررسی شد. بیش ترین شیوع مربوط به ضایعات خوش خیم بود (81.8 درصد) و پس از آن به ترتیب انواع پیش بدخیم (10.8 درصد) و بدخیم (7.4 درصد) قرار داشتند. شایع ترین ضایعه خوش خیم، ناخنک بود (69.2 درصد)، دیسپلازی اپی تلیوم شایع ترین ضایعات پیش بدخیم (94.1 درصد) و کارسینوم سلول سنگفرشی شایع ترین بدخیمی های ملتحمه را تشکیل می دادند. در تمام گروه های سنی، ضایعات خوش خیم ملتحمه بیش ترین میزان را داشتند اما با افزایش سن، شیوع انواع بدخیم به طور مشخصی افزایش می یافت (P<0.001).نتیجه گیری: ضایعات خوش خیم، شایع ترین ضایعات ملتحمه را تشکیل می دادند. در حالی که ناخنک در راس این آمار بوده و اینترااپی تلیال نئوپلازی و کارسینوم سلول سنگفرشی شایع ترین ضایعه های پیش بدخیم و بدخیم بودند. ضایعات بدخیم ملتحمه با افزایش سن، شیوع بیش تری پیدا می کردند.

هدف: معرفی دو مورد بیمار مبتلا به گرانولوماتوزیس با پلی آنژیت همراه با تظاهرات چشمی.معرفی موارد: در این گزارش موارد، دو بیمار با تظاهرات اسکلریت معرفی می شوند که با قرمزی چشم و تظاهرات زیر مراجعه کرده بودند: بیمار اول 30 ساله با بینی زینی شکل و C-ANCA مثبت و بیمار دوم، 56 ساله با حفره (کاویتاسیون) ریوی و C-ANCA مثبت. هر دو مورد، کورتیکواسترویید و ایمونوساپرسیو دریافت کردند و پس از درمان، بهبود و پیش رفت معنی داری در روند بیماری آنان ملاحظه شد.نتیجه گیری: چشم پزشکان ممکن است نخستین پزشکی باشند که بیماران مبتلا به وگنر را معاینه می کنند، بنابراین نقش مهمی در تشخیص صحیح و درمان به موقع آنان دارند.