مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:37 | شماره:515 |تعداد مقالات:5

مقدمه: پنومونی وابسته به ونتیلاتور (Ventilator-associated pneumonia یا VAP)، از جمله شایع ترین علل مرگ و میر بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه (Intensive care unit یا ICU) است. مطالعات اندکی در زمینه ی انواع VAP در بیمارانی که به علت جراحی های اعصاب تحت ونتیلاسیون قرار گرفته اند، انجام شده است؛ در حالی که احتمال VAP در این دسته از بیماران به دلیل خطر آسپیراسیون اوروفارنژیال (Oropharyngeal aspiration یا OPA) به دنبال آسیب مغزی زیاد است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اتیولوژی انواع VAP زودرس و دیررس در بیماران تحت جراحی های اعصاب بود. روش ها: این مطالعه ی مقطعی، بر روی 82 بیمار مبتلا به VAP به دنبال انجام جراحی های اعصاب صورت گرفت. اطلاعات بیماران با استفاده از چک لیستی شامل اطلاعات دموگرافیک، نوع VAP (زودرس/ دیررس)، امتیاز Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II (APACHE II)، نمره ی Clinical Pulmonary Infection Score (CPIS)، علت جراحی مغز و اعصاب، سابقه ی بیماری گذشته، مصرف دخانیات، نتایج اسمیر و کشت و آنتی بیوگرام بیماران ثبت گردید و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: ارتباط معنی داری بین نوع VAP با سن (560/0 = P)، جنسیت (270/0 = P)، علت جراحی (960/0 = P) و سابقه ی بیماری (930/0 = P) وجود نداشت، اما ارتباط معنی داری بین نوع VAP با تعداد روز بستری (034/0 = P)، مصرف دخانیات (001/0 > P)، امتیاز APACHE بدو ورود (001/0 > P) و نمره ی CPIS (001/0 > P) مشاهده شد. تعداد روز بستری [040/0 = P، 04/35-1/21 = Confidence interval 95% (CI95%)، 71/4 = Odds ratio (OR)] و مصرف دخانیات (015/0 = P، 01/14-1/1 = CI95%، 07/1 = OR) به طور مستقل با ابتلا به VAP مرتبط بود. ارتباط معنی داری بین نوع VAP با رنگ آمیزی گرم (330/0 = P) و آنتی بیوگرام (140/0 = P) نمونه ها یافت نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه ی حاضر، تعداد روز بستری، مرگ و میر، مصرف دخانیات، امتیاز APACHE و نمره ی CPIS به صورت معنی داری در VAP دیررس بالاتر می باشد. همچنین، تعداد روز بستری و مصرف دخانیات در ابتلا به VAP بدون در نظر گرفتن نوع آن، مؤثر بود. الگوی میکروبی بیماران ارتباطی با ابتلا به VAP دیررس/ زودرس نداشت.

مقدمه: امروزه بهترین راهبرد برای کنترل، مدیریت و پیش گیری از مسمومیت ها، شناسایی الگوهای مسمومیت و آموزش آن ها می باشد. با توجه به اهمیت این موضوع و جهت پیش گیری از مسمومیت ها، این مطالعه با هدف ارزیابی نگرش و دانش مردم اصفهان نسبت به عوامل مسمومیت زا در هفته ی مسمومیت انجام شد. روش ها: 280 نفر به صورت تصادفی در طی هفته ی پیش گیری از مسمومیت ها وارد این مطالعه ی مقطعی شدند و پرسش نامه ی محقق ساخته را کامل کردند. پرسش نامه، شامل سه بخش اطلاعات جمعیت شناختی، آگاهی سنجی و نگرش سنجی بود. روایی و پایایی این پرسش نامه مورد تأیید قرار گرفت (784/0 = Cronbach's alpha). یافته ها: 51 درصد افراد مورد مطالعه مرد و 49 درصد زن بودند و میانگین سنی آنان 37 سال بود. میانگین آگاهی افراد شرکت کننده نسبت به عوامل مسمومیت زا، برابر با 10/2 ± 57/6 درصد و میانگین نگرش برابر با 00/9 ± 69/32 درصد و میانگین آگاهی و نگرش در دو جنس، برابر بود. رابطه ی مثبتی میان سن با میانگین آگاهی وجود داشت. متأهلین نسبت به مجردها، افراد با تحصیلات بالاتر نسبت به افراد با تحصیلات کمتر و دارندگان شغل اداری نسبت به سایر مشاغل، از میانگین دانش و نگرش بیشتری در زمینه ی مسمومیت برخوردار بودند. نتیجه گیری: میانگین آگاهی مردم اصفهان در زمینه ی مسمومیت ها در حد متوسط و سطح نگرش آنان نسبت به برنامه های پیش گیری از مسمومیت در سطح خوب برآورد شد. با افزایش آگاهی و سطح نگرش افراد نسبت به موارد مسمومیت زا، انتظار می رود راهبردهای پیش گیری ارتقا یابند.

مقدمه: هدف از انجام مطالعه ی حاضر، ارزیابی اثرات آسیب حاد کلیه و نقش استروژن در این رابطه، بر یادگیری و حافظه ی اجتنابی غیر فعال در Ratهای ماده ی اورکتومی شده، بود. روش ها: حیوانات مورد آزمایش، 40 Rat ماده ی اورکتومی شده از نژاد Wistar بودند که به چهار گروه Sham-حلال (Sham-vehicle یا Sham-V)، Sham-استروژن (Sham-estrogen یا Sham-E)، ایسکمی-رپرفیوژن-حلال (Renal ischemia reperfusion-vehicle یا RIR-V) و ایسکمی-رپرفیوژن-استروژن (Renal ischemia reperfusion-estrogen یا RIR-E)، تقسیم شدند. آسیب حاد کلیه با استفاده از مدل ایسکمی-رپرفیوژن القا گردید. استروژن زیرجلدی (200 میکروگرم/کیلوگرم) هر هفته یک بار به مدت 4 هفته تزریق گردید. سپس، یادگیری و حافظه ی اجتنابی ارزیابی شد. یافته ها: آسیب حاد کلیه در Ratهای اورکتومی شده، میانگین زمان تأخیر ورود به اتاقک تاریک را به صورت معنی داری کاهش داد (010/0 > P). تزریق استروژن، اگر چه در پی ایجاد آسیب حاد کلیوی منجر به افزایش سطوح کراتینین و اوره ی خون گردید، اما تفاوت معنی داری در تأخیر ورود به اتاقک تاریک در گروه ایسکمی-رپرفیوژن در مقایسه با گروه حلال نشان نداد (100/0 = P). نتیجه گیری: آسیب حاد کلیه در Ratهای ماده ی اورکتومی شده، می تواند بر حافظه ی اجتنابی غیر فعال اثرات مخرب داشته باشد. با این وجود، استروژن در دز مورد مطالعه نتوانست از اختلال حافظه ی اجتنابی غیر فعال ناشی از آسیب حاد کلیه در Ratهای ماده ی اورکتومی شده، جلوگیری نماید.

مقدمه: ژن ویژه ی توقف رشد 2 (Growth arrest-specific 2 یا GAS2) در فعالیت های سلولی متعددی مانند چرخه ی سلولی، مرگ برنامه ریزی شده و تکثیر سلولی دخالت دارد و ممکن است به طور بالقوه در گسترش سرطان نقش داشته باشد. با این حال، ارتباط GAS2 با پیشرفت و پیش آگهی سرطان کولورکتال مشخص نیست و نیاز به بررسی دارد. بنابراین، مطالعه ی حاضر با هدف بررسی رابطه ی بین بیان GAS2 بافت توموری با گسترش و پیش آگهی سرطان کولورکتال انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی مورد-شاهدی، نمونه های جراحی بافت توموری و بافت سالم مجاور آن، از 40 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال در انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی تهران جمع آوری گردید و میزان نسبی GAS2 بافت ها با روش Real-time polymerase chain reaction (Real-time PCR) کمی سنجش گردید. ارتباط میزان بیان GAS2 در بافت توموری با پارامترهای بالینی-آسیب شناختی و میزان بقای کلی بیماران مشخص گردید. یافته ها: میزان نسبی GAS2 در بافت های توموری نسبت به بافت های سالم مجاور افزایش قابل توجهی داشت [(40/3-17/1) 96/1 در مقابل (31/1-00/1) 10/1؛ 001/0 > P]. به علاوه، میزان نسبی GAS2 در بافت های توموری ارتباط معنی داری با ویژگی های آسیب شناختی سرطان نظیر مرحله بندی Tumor spread، Lymph node و Metastasis (TNM) (010/0 = P)، درجه (010/0 = P)، اندازه (030/0 = P) و تهاجم تومور به سیستم لنفاوی (030/0 = P) و عروقی (040/0 = P) و همین طور کاهش بقای کلی بیماران (040/0 = P) نشان داد. نتیجه گیری: افزایش بیان GAS2 در سرطان کولورکتال با شاخص های پیشرفت سرطان و پیش آگهی ضعیف بیماری ارتباط دارد و بنابراین، ممکن است به عنوان یک نشانگر زیستی پیش آگهی در سرطان کولورکتال عمل کند.

مقدمه: سلول های بنیادی مزانشیمی (Mesenchymal stem cells یا MSCs)، سلول های بنیادی چند توانه ای هستند که تمایز آن ها به کندروسیت ها در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. پلاسمای غنی از پلاکت (Platelet-rich plasma یا PRP)، به دلیل غنی بودن از فاکتورهای رشد متعدد و عامل هایپراسمولاریتی، به دلیل نزدیک کردن محیط تمایزی به محیط اصلی کندروسیت ها، می تواند بر این تمایز مؤثر باشد. با توجه به ایجاد عامل نامطلوب هایپرتروفی و استخوانی شدن، پژوهش حاضر با هدف دستیابی به یک محیط بهینه ی تمایز غضروفی بر MSCs انسانی انجام شد. روش ها: MSCs بافت چربی انسانی استخراج و به رده ی سلولی غضروف تمایز داده شد. اثر محیط های پایه حاوی فاکتور رشد تغییر دهنده ی بتا (Transforming growth factor beta یا TGF-β )، PRP، هایپراسمولاریتی، محیط پایه + هایپراسمولاریتی و PRP + هایپراسمولاریتی بر تمایز غضروفی با استفاده از رنگ آمیزی های اختصاصی شامل Alcian blue، هماتوکسیلین ائوزین (Hematoxylin and Eosin یا H&E) و ایمونوسیتوشیمی کلاژن نوع 2 و 10 بررسی گردید. شاخص های بیوشیمیایی شامل فعالیت Alkaline phosphatase (ALP) و رسوب کلسیم و بررسی بیان ژن های Col2، Sox9، Smad2 و Aggrecan نیز با استفاده از روش Real-time polymerase chain reaction (RT-PCR) مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: MSCs بافت چربی انسانی با دارا بودن قدرت تمایز به رده ی سلولی چربی و استخوان، ویژگی های سلول های غضروفی را در همه ی گروه های تمایزی نشان داد. فعالیت ALP و میزان رسوب کلسیم در گروه تمایزی پایه + هایپراسمولاریتی نسبت به سایر گروه ها کمتر بود. نتیجه گیری: گروه تمایزی پایه + هایپراسمولاریتی می تواند محیط بهتری جهت تمایز غضروفی باشد.