آرشیو توانبخشی (توانبخشی)
سال:1395 | دوره:17 | شماره:1 |تعداد مقالات:11

هدف: کارکردهای اجرایی به سلسله مراتب بالاتر و خودتنظیم گر فرایندهای شناختی گفته می شود که به مدیریت و کنترل افکار و اعمال کمک می کنند. کارکردهای اجرایی کودکان به شیوه های مختلفی ارزیابی می شود که معتبرترین و ارزشمندترین شیوه، استفاده از گزارش عملکردهای روزانه در محیط طبیعی زندگی کودک است. هدف این تحقیق تهیه نسخه فارسی «پرسشنامه سنجش رفتاری کارکرد اجرایی - نسخه پیش دبستانی» (BRIEF-P) و بررسی روایی ظاهری و محتوایی آن در کودکان بهنجار فارسی زبان بود. این پرسشنامه توسط والدین کودکان 5-2 سال تکمیل شد.روش: بررسی این مطالعه روش شناسی و از نوع روان سنجی است و با استفاده از قرارداد استاندارد IQOLA، به فارسی سازی آزمون و بررسی روایی آن می پردازد. این پروتکل شامل مراحل ترجمه، سنجش کیفیت ترجمه، ترجمه روبه عقب، مقایسه نسخه انگلیسی با نسخه فارسی است. سنجش روایی ظاهری برعهده 20 نمونه (والد) بود و نمره اثر عبارات سنجیده شد. 15 صاحب نظر با استفاده از فرمول محاسبه نمره اثر و فرمول محاسبه CVI و CVR، روایی محتوای آزمون و نسبت و شاخص روایی محتوا را بررسی کردند. یافته ها: برای سنجش میزان سادگی و وضوح عبارات پرسشنامه، توافق بالای 80 درصد گروه نمونه مبنی بر ساده، رسا و واضح بودن آیتم ها مدنظر قرار گرفت و عبارات مشکل و مبهم در هیات محققان و متخصصان در جلسات مکرر موردبحث قرار گرفتند و مفاهیم مشابه ساده تر، رساتر و واضح تر، جایگزین عبارات دشوار و مبهم شدند. سپس نمره اثر معیار تناسب و ارتباط آیتم ها برای هریک از 63 آیتم پرسشنامه محاسبه شد. نتیجه روایی صوری نشان داد که تمام عبارت ساده و واضح بودند و بیشتر آیتم های پرسشنامه به جز 7 عبارت نمره اثر بالاتر از 1.5 را کسب کردند. برای بررسی روایی محتوایی پرسشنامه از محاسبه شاخص و نسبت روایی محتوا استفاده شد. بررسی روایی محتوا نشان داد که تقریبا تمام عبارات پرسشنامه نمره شاخص بالای 0.79 (کمترین نمره 0.8 و بیشترین نمره 1) را کسب کردند ولی برای معیار مرتبط بودن سه عبارت نمره کمتر از 0.79 را کسب کردند. همچنین، نمره نسبت روایی محتوا برای همه عبارات به جز 5 عبارت بالاتر از 0.49 به دست آمد.نتیجه گیری: نسخه فارسی این پرسشنامه از نظر فرهنگی و روایی صوری، انطباق مناسبی پیدا کرده است. نتایج روایی صوری موید این نکته است که نسخه فارسی آزمون برای جامعه هدف، واضح، روشن و قابل فهم است، اما برای 7 آیتم پرسشنامه، نمره اثر کمتر از 1.5 به دست آمد. البته ازآنجاکه در این مطالعه والدین کودکان بهنجار موردتوجه بودند، می توان به احتمال اهمیت این عبارات در سنجش کودکان نابهنجار پی برد، زیرا در طیف وسیعی از اختلالات رشدی کودکان (همانند نقص توجه/بیش فعالی و اتیسم) چنین رفتارهایی به وضوح مشکل زا تلقی می شوند. بنابراین، اهمیت وجود چنین عباراتی در پرسشنامه نهایی مشاهده می شود و با وجود نمره اهمیت کمتر از 1.5 برخی عبارات در گروه نمونه (کودکان بهنجار)، این عبارت ها حفظ و در پرسشنامه نهایی ذکر شد. نتایج روایی محتوایی نیز نشان دهنده برداشت های متفاوت فرهنگی از برخی عبارات پرسشنامه بود. پیشنهاد می شود در مطالعات آتی، روایی صوری این نسخه فارسی با نظرخواهی از والدین کودکان ناهنجار و مبتلا به اختلالات رشدی انجام گیرد و نتایج موردمقایسه قرار گیرند و انواع دیگر روایی و پایایی این آزمون بررسی شود.

هدف: آزمون بندر-گشتالت، یکی از معروف ترین آزمون های عصب-روان شناختی است که توسط لورتا بندر برا ارزیابی سطح بالیدگی ادراکی-حرکتی کودکان طرح ریزی شد. آزمون بندر علاوه بر کاربرد اصلی خود، یعنی تشخیص آسیب مغزی، کاربرد های مهم دیگری چون سنجش آمادگی کودکان برای ورود به دبستان، پیش بینی پیشرفت تحصیلی، تشخیص کودکان دچار اختلال خواندن و ناتوانی یادگیری، مطالعه نارسایی های رشدی و همچنین به عنوان یک آزمون هوشی غیرکلامی برای ارزیابی آمادگی خواندن کودکان در بدو ورود به مدرسه به کار بسته شده است. باتوجه به اهمیت بالای این آزمون در بخش های گوناگون، تدوین فرمی بهنجار از آن لازم به نظر می رسید، بنابراین در این پژوهش، این کار به شکلی به روزتر و جامع تر نسبت به دیگر پژوهش های انجام شده، صورت گرفته است.روش: بررسی پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-تحلیلی بود و جامعه آماری آن را کودکان مراکز پیش دبستانی استان تهران تشکیل می داد. حجم نمونه موردبررسی، 523 نفر از کودکان پیش دبستانی بودند که در سه گروه 5-4 سال با 200 کودک (95 پسر و 105 دختر)، 6-5 سال با 199 نفر (112 پسر و 87 دختر) و 124 کودک 7-6 سال (64 پسر و 60 دختر) قرار گرفتند. آنان به طور نمونه گیری خوشه ای از تعدادی مراکز پیش دبستانی واقع در مرکز، جنوب و شمال شهر تهران، طی سه ماهه اول سال 1391، انتخاب شدند. قرارگرفتن در دامنه سنی پیش ازدبستان و داشتن ظریب هوشی طبیعی (بر اساس اطلاعات اخذشده از مراکز) ملاک ورود آزمودنی ها به این پژوهش بود. کودکان در مهدهای محل خود موردآزمایش قرار گرفتند. پروتکل های به دست آمده بر اساس سیستم نمره گذاری رشدی کوپیتز نمره گذاری و درنهایت با استفاده از آزمون های خی-2 در نسخه 20 نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: تحلیل های انجام شده در گروه کودکان 4 سال نشان دهنده 14.75=M و 1.82=SD بود. بیشترین تعداد خطاها به ترتیب به خطای تحریف در طرح A و شماره های 7 و 8 و کمترین خطاها نیز به ترسیم خطی در طرح های 6 و 3 مربوط بوده است. در خطای عدم تناسب در طرح A و خطای تکرار در طرح 2، دختران به طور معنادارتری خطای بیشتری را نسبت به پسران نشان داده اند. این در حالی است که در خطاهای چرخش طرح 5 و عدم تناسب در طرح 7، نمرات پسران بالاتر بوده است. در گروه کودکان 5 سال 9.67=M و 4.38=SD و پرتکرارترین خطا، تحریف در طرح های شماره 8 و طرح A بود. به علاوه کمترین خطا، به ترسیم خطی در طرح 3، تحریف در طرح 7 و ترکیب نادرست اجزا در طرح 5 تعلق داشت. در ترکیب نادرست و ترسیم خطی در طرح شماره 5، پسران به طورمعناداری نمرات خطای بالاتری از دختران داشتند. برای کودکان گروه 6 سال 8.15= M و 4.17= SD بود. رایج ترین خطاها در ترسیم به ترتیب عبارتند از: خطاهای تحریف در طرح 8 و A، چرخش در طرح های 7 و 3 و عدم تناسب در طرح 7. کمترین خطاها به ترسیم خطی در طرح های شماره 5 و 3، چرخش در طرح های 8 و 1 و به دنبال آن تحریف در طرح شماره 1 مربوط بود. تاثیر جنس مذکر در بروز خطاهای ترکیب نادرست در طرح A و 3، چرخش در طرح 1 و تحریف شکل در طرح 6 و 7 و جنس مونث در خطای ترکیب نادرست در طرح 2 و خطای چرخش در طرح های 2 و 8 مشاهده گردید.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر با دیدگاه بالیدگی کوپیتز و دیگر مطالعات داخلی و خارجی همسو است و بر ارتقای رشد ادراک دیداری-حرکتی با افزایش سن دلالت می کند، بنابراین، بر قابلیت کاربرد این آزمون با روش نمره گذاری کوپیتز در مورد توافق های کودکان ایرانی اشاره دارد.

هدف: تولد و حضور کودک مبتلا به کم توانی ذهنی در هر خانواده ای، تنیدگی، سرخوردگی، ناامیدی، افزایش مشکلات اجتماعی-اقتصادی و هیجانی و درنتیجه کاهش سلامت روانی و استفاده از راهبردهای ناکارآمد را در خانواده به دنبال دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مدیریت استرس به سبک شناختی-رفتاری بر سلامت روان و همچنین تاثیر آموزش بر میزان استرس والدین دارای کودک کم توان ذهنی انجام شد.روش: بررسی در این مطالعه شبه تجربی، والدین دارای کودک کم توان ذهنی دو مرکز در شهر رفسنجان، پرسشنامه 66 ماده ای هری با مضمون سنجش فشار روانی در موقعیت های مختلف زندگی و مقیاس 28 ماده ای سلامت عمومی گلدبرگ را تکمیل نمودند. از میان افرادی که نمره بالاتر از حد طبیعی داشتند، 60 زوج به شیوه تصادفی ساده انتخاب و سپس دوباره به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه آزمایش، دوره آموزشی مدیریت استرس را در 6 جلسه 45 دقیقه ای طی 3 هفته 2 جلسه ای دریافت کردند. خلاصه آموزش در شش جلسه عبارت بود از: آموزش آسیب شناسی، نشانه شناسی و سلامت روان به والدین، آموزش 4 راهبرد مقابله درمانگری شامل رویارویی، دوری جویی، خویشتن داری و حمایت اجتماعی و سپس رفع اشکال و تمرین مهارت های مذکور. این در حالی بود که گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. پس از اتمام جلسات درمانی و یک ماه بعد، پس آزمون و آزمون پیگیری انجام شد. میانگین نمره های زوجین در آزمون های مختلف به عنوان معیارهای آماری در نظر گرفته شد و نتایج به روش اندازه مکرر موردمقایسه قرار گرفت.یافته ها: میانگین نمره میزان استرس در پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایش تفاوت معنادار داشت (P=0.001)، اما این نمره در پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری نداشت (P=0.66). همچنین تفاوت میانگین نمره سلامت روان در پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایش معنادار بود (P=0.001)، اما این نمره در پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری نداشت (p=0.067). در زمینه ابعاد مختلف سلامت عمومی، تفاوت میانگین نمره علایم جسمانی و علایم افسردگی در پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش، معنادار بود (P<0.001)، اما تفاوت میانگین نمره علایم اضطراب و عملکرد اجتماعی در پیش آزمون و پس آزمون معنادار نبود (p=0.13 و P=0.07).نتیجه گیری: آموزش مدیریت استرس به سبک شناختی-رفتاری توانست شاخص سلامت روان والدین دارای کودک کم توان ذهنی را افزایش و علایم جسمانی و افسردگی مادران راکاهش دهد و خواب و کارکرد اجتماعی آنها را بهبود بخشد. بااین حال، در مطالعه حاضر علایم اضطراب و عملکرد اجتماعی والدین بهبود نیافت. در تبیین این یافته می توان بیان داشت متغیرهای بسیاری بر میزان اضطراب یا عملکرد اجتماعی افراد تاثیر می گذارد که در این مطالعه از کنترل خارج بود. این منابع با وضعیت اقتصادی افراد ارتباط مستقیم دارند که در مطالعه حاضر موردبررسی قرار نگرفت. همچنین آموزش مدیریت استرس به سبک شناختی-رفتاری توانست میزان استرس ادراک شده والدین را کاهش دهد. درنهایت، آموزش باعث شد که افراد از جمله مادران کودکان عقب مانده ذهنی، شناخت بیشتری از خود پیدا کنند، نقاط قوت و ضعف خود را بشناسند و بدین ترتیب به حدی از خودشناسی دست یابند که برای اصلاح نقاط ضعف و تقویت نقاط مثبت خود اقدام کنند. در نتیجه این امر، والدین می توانند واقعیت کودک کم توان را بهتر بپذیرند و با آن به طور صحیح تر ارتباط برقرار کنند که این امر به نوبه خود باعث کاهش فشار روانی و افزایش سلامت شد.

هدف: توجه اشتراکی، به توانایی فرد در تمرکز بر اطلاعات موجود در کانون توجه دیداری خویش، به موازات اطلاعات موجود در کانون توجه دیداری فرد دیگر اشاره دارد. در این جریان، دو نفر فعالانه توجه خود را معطوف یک شی ء، موقعیت یا رویداد می کنند. نقص در توجه اشتراکی یکی از اولین نشانه های قابل تشخیص در کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم به شمار می رود. این مهارت تاثیر بسیاری بر رشد و تحول مهارت های زبانی، شناختی و اجتماعی دارد. به عبارت دیگر، توجه اشتراکی ممکن است به عنوان یک مهارت کلیدی عمل کند، بدین معنی که دستیابی به این حوزه از رشد، دستاوردهای جانبی بسیاری را برای کودک به ارمغان می آورد. ازاین رو، استفاده از مداخلات درمانی زودهنگام به منظور بهبود توجه اشتراکی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم ضرورت می یابد. پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی مداخله زودهنگام مبتنی بر والدین بر میزان توجه اشتراکی (پاسخ دهی) کودکان پیش دبستانی دارای اختلال طیف اوتیسم انجام گرفت.روش بررسی: جامعه آماری این پژوهش را کودکان مراجعه کننده به مرکز اوتیسم اردیبهشت در شهر اصفهان تشکیل می دادند که تعداد آنها 57 نفر بود. ازآنجاکه پژوهش حاضر به دنبال موارد خاص یا غیرمعمول بود، از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد و شرکت کنندگان بر اساس قضاوت پژوهشگر یا اهداف مطالعه انتخاب شدند. براین اساس، سه کودک 5-3 ساله که به تشخیص متخصص، علایم و نشانه های اختلال طیف اوتیسم را داشتند و در زمینه توجه اشتراکی دچار آسیب بودند، انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مقیاس تشخیص اوتیسم گیلیام (GARS) و مقیاس ارتباط اجتماعی اولیه (ESCS) بود. در این پژوهش، روش مورد منفرد با طرح A-B مورداستفاده قرار گرفت. در این روش پس از 5 جلسه خط پایه، مداخله آغاز گردید و طی 12 جلسه انفرادی مهارت توجه اشتراکی به کودکان آموزش داده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده، ابتدا نمرات خام به نمرات استاندارد تی تبدیل و موقعیت خط پایه، مداخله و پیگیری هر آزمودنی روی نمودار رسم و برای تفسیر و نتیجه گیری از این نمودارها، از تحلیل دیداری، شاخص روند و شاخص ثبات، درصد داده های غیرهمپوش و درصد داده های همپوش استفاده شد.یافته ها: در تحلیل دیداری نمودار داده ها، مداخله در هر سه آزمودنی اثربخش بوده است. میانگین نمرات از 39.92، 37.30 و 38.89 برای هر سه آزمودنی در خط پایه به 52.04، 52.79 و 51.69 در موقعیت مداخله رسید. درصد غیرهمپوشی داده ها (PND) در دو موقعیت خط پایه و مداخله برای سه شرکت کننده به ترتیب 83، 100 و 91 درصد بود. این اثربخشی در مرحله پیگیری، همچنان مشهود بود.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد مداخله زودهنگام مبتنی بر والدین می تواند به عنوان یک روش آموزشی موثر برای بهبود توجه اشتراکی در کودکان پیش دبستانی دارای اختلال طیف اوتیسم مورداستفاده قرار گیرد. با توجه به اینکه آسیب در توجه اشتراکی، یکی از ویژگی های اصلی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم است و توجه اشتراکی سبب بهبود در دیگر حیطه های رشدی می شود، می توان پیشنهاد کرد که بهبود توجه اشتراکی باید به عنوان یک هدف اصلی در مداخلات توان بخشی و آموزشی در کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم تعیین شود.

هدف: افراد خانواده مراقبت کننده از بیماران دارای صدمات نخاعی به دلیل ماهیت و روند طولانی مراقبت در این بیماران، درجات متفاوتی از رنج و مشقت را تجربه می کنند که این شرایط می تواند عواقب متفاوتی را برای این مراقبت کنند گان به دنبال داشته باشد. یکی از عوامل مهم در روند رنج و مشقت این افراد سطح آگاهی شان در مورد روند مراقبت از بیمارشان است، بنابراین، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مطابق «الگوی خودمراقبتی اورم» بر سطح مشقت و رنج افراد خانواده مراقبت کننده از بیمار دارای صدمات نخاعی انجام گردید.روش بررسی: مطالعه نیمه تجربی حاضر با طرح پیش آزمون-پس آزمون و با گروه کنترل، روی 70 نفر از اعضای اصلی خانواده مراقبت کننده از بیماران صدمات نخاعی استان خراسان جنوبی صورت گرفت. واحدهای موردپژوهش به روش تصادفی انتخاب و به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله مطابق با برنامه آموزشی اورم در بیماران دارای صدمات نخاعی، در طول 8 جلسه 40 دقیقه ای در محل مرکز تحت آموزش قرار گرفتند. به منظور بررسی رنج و مشقت مراقبت کنند گان از پرسشنامه 22 سوالی «زریت» با شاخص روایی محتوایی CVI)) 80 درصد و آلفای کرونباخ 0.79 استفاده و پرسشنامه، قبل و بعد از مداخله در گروه مداخله و کنترل تکمیل شد. نتایج پژوهش با نسخه 16 نرم افزار SPSS و آزمون های آماری توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و تحلیلی (آزمون تی، تحلیل واریانس و ضریب همبستگی پیرسون) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین رنج و مشقت در مراقبت کنند گان قبل از مداخله بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت، اما بعد از مداخله بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده شد (P<0.05). تفاوت میانگین رنج و مشقت قبل (3.2±0.33) و بعد از مداخله (3.11±0.66) در گروه مداخله معنی دار بود (P<0.05) که از تاثیر مثبت آموزش در این زمینه حکایت دارد. افزایش سن و طول مدت مراقبت و همچنین سطح درآمد پایین و بیکاری به طور معنی داری با افزایش سطح رنج و مشقت مراقبت کنند گان همراه بود (P<0.05). نتایج به دست آمده در زمینه ارتباط بین میانگین رنج و مشقت در افراد مراقبت کننده با متغیرهای جمعیت شناختی حاکی از آن است که بین رنج و مشقت افراد مراقبت کننده با میزان درآمد و شغل، قبل و بعد از مداخله در دو گروه ارتباط معنی داری وجود دارد (P<0.05). همچنین نمره مشقت با طول مدت مراقبت از فرد صدمه دیده رابطه مثبت معنی داری را نشان می داد. هرچه افراد مدت زمان بیشتری از فرد صدمه دیده مراقبت می کردند، نمره مشقت آنها بالاتر بود (r=0.3 و P<0.05). همچنین نمره مشقت با افزایش سن، رابطه مثبت و معنی داری داشته است (r=0.3 و P<0.05). بین دیگر متغیرها با نمره رنج و مشقت ارتباط معنی داری مشاهده نشد (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که آموزش فرد مراقبت کننده از بیمار دارای صدمات نخاعی در قالب الگوی خودمراقبتی اورم می تواند نقش مهمی در کاهش رنج و مشقت تجربه شده در مراقبت کنند گان در طول دوره طولانی مراقبت داشته باشد. علاوه براین، شرایط مالی و اشتغال افراد مراقبت کننده نیز می تواند عامل ارتباطی مثبتی در میزان رنج و مشقت آنها باشد، بنابراین، توصیه می شود که خانواده های مراقبت کننده از این بیماران تحت حمایت و نظارت سازمان های حمایت کننده اجتماعی و درمانی قرار گیرند. همچنین با توجه به مراقبت طولانی موردنیاز این بیماران می توان اقداماتی مانند مراقبت در منزل با حمایت و پشتیبانی مراکز صدمات نخاعی انجام داد تا از فشار مراقبت بر اعضای خانواده مراقبت کننده کاسته شود.

هدف: عدم تقارن در تحمل وزن یکی از علت های اصلی ایجاد اختلال در حفظ تعادل بیماران همی پارزی است که می تواند ایستادن و راه رفتن این بیماران را با مشکل مواجه کند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آنی کفی دارای بافت برجسته به صورت یک طرفه بر تقارن تحمل وزن در حالت ایستاده و راه رفتن افراد سکته مغزی مزمن انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی، 16 بیمار همی پارزی با میانگین سنی 52.12±6.94 سال و متوسط زمان گذشته از ضایعه 33.12±16.4 ماه با معیارهای گذشت حداقل 6 ماه از ضایعه، تجربه اولین سکته مغزی بر اساس تشخیص پزشک، توانایی راه رفتن حداقل 10 متر و ایستادن حداقل 30 ثانیه بدون وسیله کمکی، اسپاستی سیتی کمتر از 2 بر اساس معیار آشورث تصحیح شده در اندام تحتانی و همچنین نداشتن هیچ گونه مشکل ارتوپدی و نورولوژیکی دیگر، به صورت غیراحتمالی ساده انتخاب شدند. شاخص تقارن در حالت ایستاده (با استفاده از دو ترازو مشابه)، قرینگی طول گام، طول گام و سرعت راه رفتن (با استفاده از دستگاه بالانس مستر نوروکام) در 3 حالت بدون کفی، کفی دارای بافت برجسته با سختی 80 و کفی دارای بافت برجسته با سختی 60 محاسبه شد.یافته ها: در این مطالعه برای مقایسه سه حالت آزمون از آزمون آماری تحلیل واریانس در تکرار مشاهدات و برای مقایسه دو به دو از آزمون بونفرونی استفاده شد. قرینگی طول گام تفاوت معنی داری بین حالت بدون کفی و حالت استفاده از کفی دارای بافت برجسته با سختی 80 (P=0.004) و همچنین استفاده از کفی دارای بافت برجسته با سختی 80 در مقایسه با کفی دارای بافت برجسته با سختی 60 (P=0.011) نشان داد. باوجوداین، در حالت استفاده از کفی دارای بافت برجسته با سختی 60 در مقایسه با حالت بدون کفی، تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P=0.325). نتایج شاخص تقارن مانند قرینگی گام بود. بین نتایج حالت بدون کفی در مقایسه با استفاده از کفی دارای بافت برجسته با سختی 80 (P=0.022) و بین نتایج دو نوع کفی (P=0.019) تفاوت معنی دار بود، اما در استفاده از کفی دارای بافت برجسته با سختی 60 نسبت به حالت بدون کفی با وجود بهبود قرینگی طول گام، نتایج معنی دار نشد (P=0.325). سرعت راه رفتن و طول گام در هنگام استفاده از هیچ یک از کفی ها به طور معنی دار بهبود نیافت.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که استفاده اجباری از اندام سمت مبتلا قادر است با غلبه بر پدیده عدم استفاده آموخته شده و اصلاح عارضه نقص در ارسال پیام های حسی به مراکز کنترل کننده حرکت، باعث بهبود تقارن تحمل وزن در حالت ایستاده و راه رفتن بیماران سکته مغزی مزمن شود. بر اساس نتایج این مطالعه، استفاده از کفی دارای بافت برجسته با سختی 80 به صورت یک طرفه تقارن تحمل وزن در حالت ایستاده و قرینگی طول گام در افراد همی پارزی را بهبود می بخشد، ولی بر سرعت راه رفتن و طول گام این افراد تاثیری ندارد. کفی دارای بافت برجسته با سختی 60 هیچ یک از متغیر آزمون را به صورت معناداری بهبود نبخشید. برهمین اساس، از این نوع کفی ها می توان در تمرینات تعادلی و راه رفتن افراد همی پارزی استفاده کرد.

هدف: استئوآرتریت نوعی بیماری تخریبی مفاصل است که در آن سطوح مفصلی دچار فرسایش و خوردگی می شوند. به دنبال ایجاد استئوآرتریت، حرکات یکنواخت و روان مفصل دچار اختلال می شود. استئوآرتریت شایع ترین نوع آرتریت است که شیوع این بیماری در ایران 19.3 درصد است و افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو معمولا دچار ژنوواروم و هایپر پرونیشن پا هستند. هدف این مطالعه بررسی جابه جایی نیروی عکس العمل زمین نسبت به زانو با توجه به پاسخ ایستا زانو به لبه خارجی و قوس داخلی و ترکیب قوس با لبه خارجی بود.روش بررسی: این پژوهش، نیمه تجربی بود و نمونه گیری از جامعه به روش نمونه گیری دردسترس شامل 13 نفر افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو 9 زن و 4 مرد با میانگین سنی 63.08±7.7 انجام گرفت. در پژوهش حاضر چهار حالت آزمون بدون کفی، لبه خارجی، قوس داخلی و ترکیب قوس با لبه خارجی موردآزمایش قرار گرفت. برای اندازه گیری تغییرات جابه جایی نیروی عکس العمل زمین، از دستگاه لیزر پاسچر و سنجش میزان راحتی پرسشنامه VAS استفاده و تغییرات بازوی اهرمی با دستگاه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نسخه 20 نرم افزار SPSS و آزمون چندمتغیره و سپس دو به دو بونفرونی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: لبه خارجی باعث کاهش معنادار (P=0.005) فاصله نیروی عکس العمل زمین تا مرکز زانو نسبت به حالت بدون کفی می شود. میانگین فاصله خط وزن از مرکز زانو در حالت بدون ارتوز 13.6 میلیمتربه داخل، با لبه خارجی 0.8 میلیمتربه داخل، با قوس داخلی 11.8 میلیمتربه داخل و با لبه خارجی با قوس داخلی 7میلیمتربه داخل بدست آمد. بنابراین استفاده از لبه خارجی به ضخامت 7 میلی متر باعث جابه جایی محل عبور نیروی عکس العمل زمین روی زانو شده است، به طوری که بازوی اهرمی نیروی عکس العمل زمین از مرکز زانو -که باعث تولید گشتاور ادداکتوری روی زانو می شود-، با گذاشتن لبه خارجی 12.8 میلی متر کوچک تر از وضعیت بدون کفی شده بود. در مقایسه بین دیگر حالت ها -یعنی بدون کفی-، ترکیب قوس داخلی با لبه خارجی و قوس داخلی به تنهایی، اختلاف معناداری مشاهده نشده است، اما اختلاف معناداری بین لبه خارجی و قوس داخلی به تنهایی به دست آمد (P=0.013)، به این صورت که بازوی اهرمی نیروی عکس العمل زمین با لبه خارجی 11 میلی متر کوچک تر است و همچنین در مقایسه لبه خارجی و ترکیب قوس با لبه خارجی نشان داد که لبه خارجی 6.2 میلی متر بازوی اهرمی کوتاه تر یا 5/88 درصد بازوی اهرمی کوچک تری ایجاد می کند (P=0.001). در مقایسه بین حالت های قوس داخلی و ترکیب قوس با لبه خارجی رابطه معناداری ملاحظه نشد. نتیجه گیری: لبه خارجی باعث کاهش بازوی اهرمی نیروی عکس العمل زمین نسبت به زانو در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو با ژنووروم و هایپر پرونشن پا می شود و افزودن قوس طولی باعث کاهش اثر لبه خارجی برای کاهش بازوی اهرمی نیروی عکس العمل زمین نسبت به زانو و درنتیجه، عدم کاهش گشتاور ادداکتوری زانو در بیماران مبتلا به استئوارتریت زانو می شود. بااین حال از نظر آماری لبه خارجی، قوس داخلی و ترکیب آنها تاثیری بر راحتی در این بیماران ندارند.

هدف: فلج مغزی، به آسیب مغزی غیرپیشرونده ناشی از تکامل غیرطبیعی مغز یا صدمات مغزی در پیش، حین و مدتی پس از تولد گفته می شود. دلیل ایجاد فلج مغزی، صدمه مغزی یا غیرطبیعی بودن مغز است و بیشتر این معضل ها هنگامی که کودک در شکم مادر قرار دارد، اتفاق می افتد ولی احتمال وقوع آنها در دو سال اول زندگی -یعنی زمانی که مغز در حال تشکیل است- نیز زیاد است. یکی از شایع ترین و مهم ترین علامت ناتوان کننده فلج مغزی، آسیب به عملکرد فوقانی است، به طوری که کنترل حرکات در گرفتن و رهاکردن با مشکل مواجه و درنهایت، سبب کاهش قدرت دست برنامه ریزی حرکتی می شود. مطالعات مختلفی تاثیر تمرینات مقاومتی بر قدرت عضلات افراد فلج مغزی (CP) را بررسی کرده اند، درحالی که پژوهشی درباره تاثیر تمرینات مقاومتی پیشرونده و تعادلی در کودکان فلج مغزی انجام نشده است. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات مقاومتی پیشرونده و تعادلی بر قدرت عضلات بالاتنه کودکان فلج مغزی بود.روش بررسی: تعداد 3 پسر فلج مغزی (2 نفر با سن 7 سال و 1 نفر با سن 6 سال) در این طرح مطالعاتی شرکت کردند. در این پژوهش از روش پژوهشی هدفمند با طرح A-B-A استفاده شده است. تمرینات مقاومتی پیشرونده و تعادلی به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته پیگیری و قدرت عضلات خم کننده مچ دست و خم کننده های آرنج توسط دستگاه دینامومتر پاور ترک Õ ساخت شرکت جی.تک با آستانه 4.4 نیوتن اندازه گیری شد.یافته ها: یافته ها نشان داد بر اساس تحلیل دیداری نمودار داده ها و شاخص های آمار توصیفی و تحلیل دیداری، تمرینات مقاومتی و تعادلی در موقعیت مداخله نسبت به خط پایه باعث افزایش قدرت عضلات خم کننده آرنج شد (PND برای شرکت کننده اول و دوم 75 درصد و برای شرکت کننده سوم 100 درصد به دست آمده است). یافته های حاصل از تحلیل دیداری نمودار داده های هر سه آزمودنی نشان داد قدرت عضلات خم کننده مچ دست هر سه آزمودنی در موقعیت مداخله نسبت به خط پایه افزایش داشت (PND برای شرکت کننده اول و سوم 75 درصد و برای شرکت کننده دوم 100 درصد به دست آمد). میزان قدرت عضلات بالاتنه افراد بعد از پایان مداخله نسبت به مرحله پایه بهبود اما یک ماه پس از پایان مرحله مداخله، روند نسبتا ثابتی داشته است. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد تمرینات مقاومتی و تعادلی بر قدرت عضلات کودکان فلج مغزی تاثیر معناداری دارد. به نظر می رسد تمرینات انجام شده ویژه عضلات خم کننده مچ دست و آرنج بوده بنابراین می توان گفت افزایش قدرت عضلات کودکان فلج مغزی از راه اصل ویژگی تمرین و با افزایش سازگاری عصبی رخ داده است. یکی از نکات مهم در تاثیر تمرین مقاومتی، شدت تمرین است. نتایج نشان داد تمرینات مقاومتی و تعادلی باعث افزایش قدرت عضلات در کودکان مبتلا به فلج مغزی شده است. بخشی از افزایش قدرت می تواند ناشی از افزایش حجم عضلات و بخشی دیگر ناشی از هورمون های آنابولیکی نسبت داده شود.