آرشیو توانبخشی (توانبخشی)
سال:1395 | دوره:17 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

هدف :فراگیری فعل به عنوان یکی از اجزای اصلی جمله همواره به عنوان یکی از مقوله های سوال برانگیز در روند فراگیری زبان محسوب شده است. در این میان یکی از مسائل مهم در فعل آموزی، تشخیص معنای فعل با استفاده از سرنخ های نحوی و فراگیری جنبه معنایی فعل است. بنابراین هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رشد جنبه معنایی فعل در یک کودک فارسی زبان بود. علاوه براین همان گونه که در برخی از زبان ها گزارش شده است، پاسخ به این پرسش ها بود: آیا در فرایند فراگیری فعل و تعبیر معنای فعل کودک فارسی زبان، سرنخ های نحوی نقشی اساسی ایفا می کند؟ آیا کودک در تعبیر معنای فعل از قالب نحوی جمله کمک می گیرد؟روش بررسی: این پژوهش به صورت موردی و طولی روی یک کودک فارسی زبان بین سنین 21 تا 45 ماهگی انجام و اطلاعات به طور طبیعی و در بافت مکالمات روزمره جمع آوری شد. پس از گردآوری داده ها که در طول بیست و چهار ماه انجام گرفت، افعال تولید شده براساس طبقه بندی معنایی افعال در چارچوب دیدگاه لی و نایگلس (2005) در چهار طبقه معنایی افعال حرکتی، افعال درونی ارتباطی، افعال فرایندهای بدنی و افعال خلقت اجرایی دسته بندی شد. چارچوب نظری پژوهش راه اندازی نحوی نایگلس (1990 و 2005) بود که دیدگاهی تعاملی (معنایی-نحوی) محسوب می شد. همچنین روش تحلیل داده های پژوهش نیز از نوع توصیفی تحلیلی بود.یافته ها :یافته های حاصل از پژوهش حضور راه اندازی نحوی را در روند رشد فعل آموزی کودک فارسی زبان تایید می کند؛ به این ترتیب که کودک فارسی زبان در دوره سنی 21 تا 45 ماهگی از سرنخ های نحوی در تعبیر معنای فعل استفاده می کند و قالب نحوی جمله به کودک کمک می کند که معنای فعل را تعبیر کند. از دیگر دستاوردهای این پژوهش، نشان دادن سلسله مراتب ظهور طبقه معنایی افعال در روند زبان آموزی بود؛ به این صورت که شواهد حاصل از پژوهش نشان داد که در روند فعل آموزی کودک فارسی زبان، ابتدا طبقه فعل های حرکتی ظاهر می شود و از بیشترین بسامد رخداد در روند فراگیری فعل برخوردار است. پس ازآن فعل های فرایندهای بدنی و سپس فعل های خلقت اجرایی و افعال درونی ارتباطی با بسامد کمتر در این بازه سنی تولید می شود. بسامد کم افعال درونی ارتباطی و نیز درک نکردن معنای ضمنی برخی افعال توسط کودک، به ویژه در دوره های ابتدایی این بازه سنی فعل آموزی، نشان می دهد که در آغاز بیشتر پدیده های ملموس و غیرانتزاعی در ذهن کودک وجود دارد. به عبارت دیگر کودک پدیده های ملموس و غیرانتزاعی را سریع تر یاد می گیرد و به تدریج با یادگیری واژه های ملموس و عینی، ذهن نقشی کودک خودبه خود به دنبال ویژ گی های مشترک بین واژه های ملموس و انتزاعی می گردد و آنها را درمی یابد. یکی از مسائل قابل توجه در یافته های پژوهش حاضر این بود که هرچه تعامل کودک با محیط اجتماعی بیشتر می شود و رشد شناختی کودک افزایش می یابد، تولید فعل به ویژه فعل های خلقت-اجرایی در کودک افزایش می یابد.نتیجه گیری :شواهد به دست آمده از پژوهش نشان داد که بسامد روند رشد فعل به لحاظ معنایی در کودک فارسی زبان مانند کودکان دیگر زبان هاست و قالب نحوی جمله در تعبیر معنای فعل به او کمک می کند. به نظر می رسد از این ویژگی می توان در تشخیص، ارزیابی و توانبخشی اختلالات گفتار و زبان در روند فراگیری فعل بهره گرفت.

هدف: یکی از درمان هایی که اخیرا برای کودکان ناشنوا مطرح شده، کاشت حلزون شنوایی است. کاشت حلزون فناوری جدیدی در تجهیزات شنوایی و روش درمانی پذیرفته شده ای برای کودکان کم شنوا محسوب می شود. در سال های اخیر پژوهشگران به نقش خانواده و رابطه آن با کسب مهارت های رشدی در کودکان مبتلا به آسیب شنوایی توجه ویژه مبذول داشته اند. تجربیات بالینی نیز نشان داده است که عملکرد عاطفی و مشکلات روان شناختی مراقب اصلی، اثر نامطلوبی بر مهارت های رشدی و تحولی کودکان کاشت حلزون شده خواهد داشت. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه استرس والد-کودک با مهارت های رشدی و تحولی کودکان کاشت حلزون شده انجام شده است.روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه ای پیمایشی از نوع همبستگی بود که در سال 1393 انجام شد. جامعه آماری این تحقیق را 268 نفر از کودکانی تشکیل می دادند که در بیمارستان الزهرای اصفهان عمل جراحی کاشت حلزون روی آنها انجام شده بود. از این جامعه 57 کودک (34 پسر و 23 دختر) که حداقل دو سال از عمل جراحی آنها گذشته بود، به روش تصادفی انتخاب و بررسی شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از شاخص تنیدگی والدینی، مقیاس عملکرد بین المللی لایتر، مقیاس رشد اجتماعی وایلند، مقیاس رشد و تحول زبان و مقیاس عملکرد ارتباطی کودکان کاشت حلزون شده استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از نسخه 22 نرم افزار SPSS آمار توصیفی، روش همبستگی و تحلیل رگرسیون تجزیه وتحلیل شد.یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد بین استرس والد-کودک با رشد زبانی (0.59-)، اجتماعی (0.38-) و ارتباطی (0.54-)کودک رابطه منفی (معکوس) معنی داری وجود دارد (P£0.01) با توجه به نتایج تحلیل رگرسیون در تبیین رشد زبانی (متغیر ملاک) کودک براساس استرس والد-کودک (متغیر پیش بین) ملاحظه می شود که ضریب تبیین برابر R2=0.34 است و نتایج به دست آمده نشان می دهد که 34 درصد واریانس متغیر وابسته (رشد زبانی) از طریق استرس والد-کودک تعیین می شود. همچنین در تبیین رشد اجتماعی کودک (متغیر پیش بین) براساس استرس والد-کودک (متغیر ملاک) ملاحظه می شود که ضریب تبیین برابر R2=0.14 است و نتایج به دست آمده نشان می دهد 14 درصد واریانس متغیر وابسته (رشد اجتماعی) از طریق استرس والد-کودک تعیین می شود. علاوه براین در تبیین عملکرد ارتباطی کودک (متغیر پیش بین) براساس استرس والد-کودک (متغیر ملاک) مشاهده می شود که ضریب تبیین برابر R2=0.29 است و نتایج به دست آمده از این امر حکایت دارد که 29 درصد واریانس متغیر وابسته (رشد اجتماعی) از طریق استرس والد-کودک تعیین می شود.نتیجه گیری :در مجموع یافته های این پژوهش نشان داد که استرس والد-کودک، بر بخش قابل توجهی از مهارت های رشدی و تحولی کودکان کاشت حلزون شده تاثیر می گذارد. با توجه به اهمیت و ضرورت رشدی و تحولی در کودکان کاشت حلزون شده، نتایج این پژوهش ضرورت ارائه خدمات مشاوره ای و حمایت های روانشناختی را برای این گروه از والدین گوشزد می کند. براین اساس می توان برنامه هایی را در قالب کارگاه های آموزشی برای مادران این کودکان پیشنهاد کرد. همچنین به روانشناسان و مشاوران خانواده و متخصصان خانواده درمانی توصیه می شود که در برنامه های درمانی و آموزشی خود به نقش فشار روانی در روابط والد-کودک توجه ویژه ای داشته باشند.

هدف :شلی عمومی مفاصل افراد را مستعد ابتلا به انواع ضایعات عضلانی-اسکلتی به ویژه در مفصل شانه می کند. حس عمقی که شامل حس وضعیت و حس حرکت مفصل است، نقش مهمی در ثبات عملکردی شانه دارد. با توجه به نقش مهم حس عمقی در عملکرد مفصل شانه این پژوهش با هدف انجام انجام شد: 1. مقایسه حس وضعیت و حس حرکت مفصل شانه در افراد با و بدون شلی عمومی مفاصل؛ 2. مقایسه حس عمقی بین دو سمت غالب و غیرغالب در هر گروه.روش بررسی: در این مطالعه موردی-شاهدی 20 زن با شلی عمومی مفاصل (سن 22.05±20.30 سال) و 20 زن بدون شلی مفصلی عمومی (سن 22.65±2.53 سال) شرکت کردند. آزمون ها در وضعیت طاق باز انجام شد. قبل از شروع هر آزمون افراد با مراحل انجام آزمون ها آشنا می شدند. حس عمقی شامل آزمون بازسازی زاویه ای غیرفعال و حس حرکت بود که با دستگاه دینامومتر ایزوکینتیک انجام شد. ابتدا دامنه حرکتی چرخش خارجی شانه با گونیومتر استاندارد اندازه گیری و 90 درصد انتهایی آن به عنوان زاویه هدف در آزمون بازسازی زاویه ای غیرفعال درنظرگرفته شد. سپس حس حرکت نیز به روش آستانه تشخیص حرکت غیرفعال در صفر درجه چرخش خارجی اندازه گیری شد. آزمون آستانه تشخیص حرکت با سرعت 0.5 درجه بر ثانیه و آزمون بازسازی زاویه ای با سرعت 2 درجه بر ثانیه انجام گرفت. آزمون ها در هر دو شانه غالب و غیرغالب انجام شد. توالی انجام آزمون ها برای آزمون بازسازی زاویه ای و آستانه تشخیص حرکت و نیز شانه غالب و غیرغالب به صورت تصادفی بوده است. برای حذف بازخوردهای بینایی و شنوایی از چشم بند و گوشی استفاده شد. میانگین خطای بازسازی زاویه غیرفعال و میانگین آستانه تشخیص حرکت غیرفعال در سه بار تکرار آزمون ثبت شد. از آزمون تی مستقل برای مقایسه حس بازسازی زاویه ای غیرفعال و حس حرکت بین دو گروه و آزمون تی زوج برای مقایسه دو سمت غالب و غیرغالب در هرکدام از گروه ها استفاده شد.یافته ها :تفاوت معناداری در آستانه تشخیص حرکت در سمت غالب و غیرغالب بین دو گروه مشاهده نشد [در شانه غالب (P=0.47) و در شانه غیرغالب (P=0.70). در سمت غالب و غیرغالب، زنان با شلی عمومی مفاصل خطای بیشتری در بازسازی زاویه غیرفعال حرکت چرخش خارجی شانه در مقایسه با زنان بدون شلی مفصلی عمومی نشان دادند (P=0.001) تفاوت معنی داری بین حس وضعیت و حرکت بین دو سمت غالب و غیرغالب در هرکدام از گروه ها مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد حس بازسازی زاویه در دامنه انتهایی شانه در افراد مبتلا به شلی عمومی مفاصل در مقایسه با افراد بدون شلی عمومی مفاصل کاهش می یابد. این امر می تواند حاصل اختلال یا کاهش پیام های حسی گیرنده های مفصلی وارده به سیستم عصبی مرکزی باشد. کاهش بازخورد حس عمقی ممکن است به این منجر شود که اندام از نظر بیومکانیکال وضعیت نادرستی را اتخاذ کند. چنین سازوکاری می تواند به تغییرات تخریبی مفصل سرعت بخشد و دلیلی برای شیوع بالای مشکلات عضلانی اسکلتی در افراد با شلی عمومی مفصلی باشد.

هدف :کودکان مبتلا به اتیسم به دلیل مشکلات بسیار در یکپارچگی حسی، در یادگیری و رفتارهای مختل کننده فرایند کلاس مشکلات عمیقی دارند که این مساله بر موفقیت های تحصیلی آنها به شدت تاثیر می گذارد. بنابراین با توجه به مشکلات حسی خود برای بهبود روند آموزشی به تغییرات محیطی نیاز دارند. استفاده از وسایلی چون توپ و بالشتک های بادی به جای نیمکت و صندلی می تواند تحریکات حسی مختلفی را به بدن کودک اعمال کند. با توجه به تاثیر تحریکات حسی (وستیبولار) بر یکپارچگی حواس دانش آموزان با اختلال طیف اتیسم، در این تحقیق تاثیر استفاده از توپ و بالشتک های بادی به جای صندلی بر رفتارهای کلاسی این دانش آموزان بررسی شد. رفتارهای کلاسی که در این تحقیق ارزیابی شد شامل نشستن، اشتغال به فعالیت و رفتارهای ناشی از اتیسم (شامل حرکات کلیشه ای و افزایش روابط اجتماعی و ارتباطی) بود.روش بررسی: طی این مداخله رفتار کلاسی چهار دانش آموز پسر با اختلال طیف اتیسم در مقطع پیش دبستانی از دبستان تبسم مشهد به مدت چهار هفته به صورت طرح A-B-A-C تک موردی به وسیله فیلم برداری بررسی شد. دانش آموزان در دو مرحله پایه A روی صندلی معمولی، در مرحله B روی بالشتک های بادی و در مرحله C روی توپ درمانی نشستند. این تحقیق به مدت چهار هفته برای یک کلاس چهارنفره انجام شد و هر مرحله یک هفته طول کشید. در دو مرحله پایه رفتار دانش آموزان (میزان نشستن و عملکرد توجهی به فعالیت کلاسی) در کلاس با دوربین ثبت شد. سپس در مرحله B بالشتک های بادی به صندلی معمولی دانش آموزان کلاس اضافه شد و در مرحله C دانش آموزان روی توپ نشستند و ارزیابی ها تکرار شد. این ارزیابی ها با فیلم برداری از کودک طی سه روز در هفته (به صورت یک روز در میان)، هر روز یک جلسه و هر جلسه به مدت 10 دقیقه (درمجموع 12 جلسه معادل 120 دقیقه) مشاهده و ثبت شد. افزون براین درانتهای تحقیق معلمان آزمون ارزیابی رفتار کودک، آزمون گارس 2 و واینلند (مهارت های ارتباطی و اجتماعی) را در اول دوره مبنایی و آخر دوره از کل افراد کلاس گرفتند. حرکات کلیشه ای، مهارت های اجتماعی و ارتباطی دانش آموزان درابتدا و انتهای تحقیق با آزمون گارس 2 ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها نسخه 19 نرم افزار SPSS و برای ترسیم نمودار نرم افزار اکسل به کاررفت.یافته ها: نتایج نشان می دهد در زمان نشستن هر چهار دانش آموز روی بالشتک و توپ در مقایسه با زمان نشستن روی نیمکت عادی، رفتار اشتغال به فعالیت و میزان نشستن افزایش یافته بود. باوجود افزایش اشتغال به فعالیت برای همه دانش آموزان، فقط دو دانش آموز در میزان نشستن روی توپ افزایش نشان دادند. در مقایسه با نشستن روی صندلی رفتار اشتغال به فعالیت در دانش آموزان با نشستن روی توپ 11.7 درصد و هنگام نشستن روی بالشتک 25 درصد افزایش یافت. رفتار نشستن کودک با نشستن روی توپ و بالشتک در مقایسه با صندلی به ترتیب 31.7 و 23.3 درصد افزایش یافت. معلم دانش آموزان کاربرد توپ ها و بالشتک های بادی را برای دانش آموزان ترجیح می داد. در این مرحله کاهش رفتارهای ناشی از اتیسم مشاهده شد.نتیجه گیری: در این تحقیق نشستن روی توپ های درمانی و بالشتک های بادی اشتغال به فعالیت و میزان نشستن در کلاس درس را در کودکان با اختلال طیف اتیسم افزایش داد و رفتار کلاسی را بهبود بخشید. به نظر می رسد استفاده از این ابزار جایگزین برای نشستن بتواند نیاز این دانش آموزان به تحریکات حسی را تاحدزیادی برآورده کند و رفتارهای مختل کننده آنها را کاهش دهد. بااین حال کاربرد توپ ها و بالشتک های بادی باید به صورت انفرادی و با توجه به واکنش هر کودک به نوع صندلی و نیاز به تحریکات وسیبولار انتخاب شود.

هدف :در سال های اخیر غوطه وری در آب سرد (CWI) پس از جلسات تمرینی سنگین و مسابقات، با هدف تسریع زمان احیای ورزشکاران رواج یافته است. در چندین مطالعه اثر غوطه وری در آب سرد را بر عملکرد و عوامل آمادگی جسمانی ورزشکاران بررسی شده است؛ اما در این میان در پژوهش های اندکی تاثیر غوطه وری در آب سرد را بر تعادل پویای ورزشکاران و غیرورزشکاران بررسی شده است. بنابراین هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت دقیقه سرمادهی موضعی مچ پا و پا به وسیله غوطه وری در آب سرد بر شاخص های تعادل پویای مردان و زنان ورزشکار و غیرورزشکار سالم بوده است.روش بررسی: در این پژوهش 58 نفر از دانشجویان دانشگاه تهران (29 نفر ورزشکار و 29 نفر غیرورزشکار) با سن 22.2±2 سال، وزن 69.2±2 کیلوگرم و قد 175.2±2 سانتی متر داوطلبانه شرکت کردند و به دو گروه ورزشکار و غیر ورزشکار تقسیم شدند. شاخص های تعادل کلی، قدامی-خلفی و طرفی آزمودنی ها به وسیله سیستم ثباتی بایودکس (BSS) مدل SW45-30D-E617 ساخت کشور آمریکا ارزیابی شد. به منظور آشنایی آزمودنی ها با سیستم بایودکس و کسب آمادگی برای ارزیابی تعادل پویا، هر آزمودنی به مدت یک دقیقه روی دستگاه تمرین می کرد. سپس هر آزمودنی به مدت هشت دقیقه هر دو پای خود را درون ظرف آب و یخ صفر درجه قرار می داد؛ به نحوی که کف پا و تمام اطراف پا تا پنج سانتی متر بالای ناحیه قوزک تحت تاثیر سرما قرار می گرفت. آزمون تعادل بلافاصله پس از بیرون آمدن ورزشکار از ظرف مخلوط یخ و آب، باردیگر روی دستگاه بایودکس تکرار شد. یافته های تحقیق با استفاده از آزمون آماری آنوا در سطح P<0.05 تجزیه وتحلیل شد.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که اختلاف معنی داری در شاخص ثبات کلی قبل و (M=2.94 و SD=1.26) و بعد از سرمادرمانی (t(57)=1.29 و P=0.202) وجود ندارد (M=2.27 و SD=1.06) همچنین اختلاف معنی داری در شاخص ثبات قدامی خلفی قبل (M=2.27 و SD=1.06) و بعد از سرمادرمانی (M=2.08 و SD=1.19) مشاهده نشد (t(57)=0.98 و P=0.33) باوجوداین شاخص ثبات طرفی بعد از سرمادرمانی (M=1.78 و SD=0.88) به طور معنی داری در مقایسه با قبل از اعمال سرمادرمانی (M=2.05 و SD=0.84) افزایش یافت (t(57)=2.10 و P=0.03) همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر نشان داد که اثر ورزشکاربودن یا نبودن افراد بر شاخص ثبات کلی و قدامی-خلفی (P=0.48) و شاخص ثبات طرفی (P=0.18) قبل و بعد از اعمال سرما معنی دار نیست.نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که اعمال سرما از طریق غوطه وری در آب سرد به مدت هشت دقیقه بر شاخص ثبات کلی و قدامی خلفی در مردان و زنان ورزشکار و غیرورزشکار اثر معنی داری ندارد. به نظر می رسد که سرمای به کاررفته در این تحقیق تنها بر گیرنده های پوستی تاثیر گذاشته و بر گیرنده های مفصلی عمقی تر که نقش اصلی در تعادل دارند، تاثیر نگذاشته است.

هدف کودکان و نوجوانان هر روزه با گستره وسیعی از موقعیت های مساله ساز اجتماعی مواجه هستند. کم توانی ذهنی نوعی ناتوانی است که به وسیله محدودیت معنی دار هم در کارکرد هوشی و هم در رفتار سازشی مشخص می شود. این ناتوانی قبل از 18 سالگی رخ می دهد و میزان شیوع آن بین یک تا سه درصد کل جمعیت برآورد شده است. بیشتر افرادی که با کم توانی ذهنی شناسایی می شوند، در طبقه کم توانی ذهنی آموزش پذیر قرار می گیرند. کودکان و نوجوانان کم توان ذهنی در مهارت های اجتماعی نقص دارند؛ بنابراین آموزش مهارت های اجتماعی معمولا بخش جدایی ناپذیر برنامه های مربوط به افراد کم توان ذهنی است. این موضوع اهمیت دارد که دانش آموزان بتوانند با خانواده، همسالان، معلمان و دیگر افراد جامعه روابط اجتماعی مثبتی برقرار و آن را حفظ کنند. کودکان کم توان ذهنی علاوه بر مشکلات شناختی و اجتماعی، مشکلات رفتاری و هیجانی را نیز نشان می دهند. اختلال های رفتاری، مشکلات فردی و اجتماعی بسیاری ایجاد می کند و ابتلای کودکان به این اختلال ها معضلات فراوانی برای خانواده و مدرسه به وجود می آورد. همچنین آن ها را در مقابل آشفتگی های روانی و اجتماعی دوران نوجوانی و حتی بزرگسالی آسیب پذیر می کند. آموزش مهارت های اجتماعی به ویژه در دوره نوجوانی، می تواند تاثیرات مثبتی بر رفتارهای دانش آموزان کم توان ذهنی و مشکلات آن ها در این حوزه داشته باشد؛ بنابراین هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی بر مشکلات رفتاری نوجوانان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود.روش بررسی: روش مطالعه حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه این پژوهش را تمامی نوجوانان کم توان ذهنی آموزش پذیر 14 تا 16 ساله شهر تهران تشکیل می دادند. در این پژوهش 28 نوجوان کم توانی ذهنی 14 تا 16 ساله به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. ابزار پژوهش، بخش مشکلات رفتاری پرسش نامه مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت بود. والدین و معلمان پرسش نامه مشکلات رفتاری را برای تمامی آزمودنی ها تکمیل کردند و پس از تکمیل پرسش نامه ها آزمودنی های پژوهش به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش در یک برنامه آموزشی ده جلسه ای شرکت کردند که مهارت های اجتماعی را به صورت انفرادی آموزش می داد. گروه کنترل در کلاس های معمولی مدرسه شرکت کردند و مداخله ای در زمینه مهارت های اجتماعی دریافت نکردند. پس از اجرای این مرحله، معلمان و والدین دوباره پرسش نامه مشکلات رفتاری را برای تمامی آزمودنی ها (گروه آزمایش و کنترل) تکمیل کردند. برای بررسی طبیعی بودن داده های به دست آمده از پیش آزمون و پس آزمون، از روش های آمار توصیفی مانند میانگین، انحراف از استاندارد و آزمون کولموگروف-اسمیرنف و برای تجزیه وتحلیل آنها از روش های آمار استنباطی مانند تحلیل کواریانس استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان می دهد که در زمینه مشکلات رفتاری میان میانگین نمرات پیش آزمون-پس آزمون گروه های آزمایش و کنترل هم از نظر مادران و هم از نظر معلمان تفاوت وجود دارد. بااین حال تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس نشان می دهد که این تفاوت در میانگین از نظر آماری معنادار نیست (P>0.05)؛ یعنی در مشکلات رفتاری نوجوانان کم توان ذهنی تغییری ایجاد نشده است.نتیجه گیری یافته های این پژوهش نشان داد که آموزش مهارت های اجتماعی بر مشکلات رفتاری افراد کم توان ذهنی تاثیر معناداری ندارد. نتایج این پژوهش اثربخش نبود، اما شواهد پژوهشی نشان می دهد که افراد با تاخیرهای شناختی مانند کم توانی ذهنی برای موفقیت به برنامه ای نیاز دارند که آموزش های تحصیلی، شغلی، زندگی روزانه و مهارت های اجتماعی را با هم دربرگرفته باشد. ازاین رو آموزش مهارت ها در ابعاد مختلف مانند مهارت های اجتماعی برای یادگیری کودکان و نوجوانان کم توان ضروری به نظر می رسد.

هدف: زخم کف پا از عوارض مهم بیماران دیابتی است که بر توانایی ایستادن و راه رفتن آنان تاثیر می گذارد. راهکارهای درمانی متفاوتی برای کاهش نیروهای اعمالی روی پای این بیماران استفاده شده که اکثرا موقتی است و در بلندمدت موثر نیست. کفش های راکری برای درمان زخم های دیابتی توصیه می شود. براساس مقالات موجود این سوال مطرح می شود: «آیا نیروهای اعمالی روی پا در افراد دیابتی با افراد سالم متفاوت است؟» علاوه براین مشخص نیست کدام نوع راکر (پنجه یا پاشنه) برای کاهش این نیروها موثرتر است؛ بنابراین هدف از این مطالعه مقایسه بین نیروهای اعمالی وارد بر پا در افراد دیابتی و افراد سالم و همچنین تعیین تاثیر راکرها بر این عوامل بود. فرضیه اصلی مطرح شده در این مطالعه بر این مبنا بود که راکرهای پنجه و پاشنه تاثیر مشابهی بر نیروهای اعمالی وارد بر پا در افراد دیابتی دارد.روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای شبه تجربی 20 نفر فرد سالم و 20 نفر فرد بیمار مبتلا به نروپاتی دیابتی شرکت داشتند. تعداد نمونه ها براساس متوسط تعداد شرکت کنندگان در مطالعات قبلی انتخاب شده بودند. نمونه ها از میان بیماران ارجاع داده شده به کلینیک مراقبت از پای دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انتخاب شدند. متغیرهای زمانی-مکانی راه رفتن و نیروهای اعمالی روی پا طی راه رفتن با استفاده از سیستم تحلیل حرکت کوالیزیز مجهز به 7 دوربین و یک صفحه نیروی کیسلر (60´50 سانتی متر) ثبت شد. از افراد خواسته شد با سرعت دلخواه در طول آزمایشگاه راه بروند تا تاثیر آنی راکرها بر بیماران سنجیده شود. متغیرهایی شبیه متغیرهای زمانی-مکانی راه رفتن، حداکثر نیروی عکس العمل زمین و انتگرال نیرو-زمان (ضربه) تحلیل شد. تفاوت بین میانگین ها و تاثیرات بین افراد با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر ارزیابی و محاسبات آماری با استفاده از نسخه 17 نرم افزار SPSS و با سطح معنی داری 0.05 انجام شد.یافته ها: براساس نتایج به دست آمده اختلاف عمده ای بین افراد دیابتی و سالم در متغیرها آهنگ راه رفتن، طول گام و درصد مرحله استانس مشاهده می شود (P<0.05) با وجود اینکه سرعت راه رفتن افراد دیابتی کمتر از افراد سالم بود؛ ولی اختلاف معناداری در این متغیر مشاهده نشد (P>0.06). همچنین تفاوت معناداری بین حداکثر نیروهای اعمالی قدامی-خلفی (Fy 2، Fy 1)، داخلی-خارجی(Fx) و عمودی (Fz 2، Fz 1 و Fz 3) در دو گروه شرکت کننده وجود دارد. همچنین نوع راکر بر متغیرهای زمانی-مکانی راه رفتن تاثیر ندارد (P>0.05). درعین حال نوع راکر بر حداکثر نیروهای قدامی-خلفی اعمالی روی پا تاثیر داشته است (P<0.04). به نظر می رسد متوسط انتگرال نیرو-زمان بخش عمودی نیروی عکس العمل زمین براساس متغیر سمت و گروه متفاوت است (P<0.05).نتیجه گیری: انتگرال نیرو-زمان بخش عمودی نیروی عکس العمل زمین به طورعمده در افراد دیابتی بیشتر از افراد سالم بود. این امر می تواند زخم هایی در پای این افراد ایجاد کند. البته راکرهای پاشنه و پنجه در کاهش هیچ کدام از متغیرهای میزان نیروهای اعمالی و انتگرال نیرو-زمان موثر نبودند. توصیه می شود برای افزایش ثبات پویا و کاهش فشارهای کف پایی از کفش های راکری با سطح تکیه گاه عریض تر استفاده شود. مهم ترین محدودیت این مطالعه بررسی تاثیر آنی استفاده از راکر در این افراد بود. در مطالعات بعدی پیشنهاد می شود که تاثیر مداخلات راکری بعد از یک دوره استفاده ارزیابی شود.

هدف در جامعه ما گروه وسیعی از کودکان و بزرگسالان هستند که به گونه ای خاص از نظر جنبه های فکری، جسمی، عاطفی یا ویژگی های رفتاری با دیگر همسالان خود تفاوت دارند. یکی از این اقشار آسیب پذیر کودکان کم توان ذهنی هستند که به علت شرایط ذهنی و روانی ویژه درمقایسه با افراد سالم تحرک کمتری دارند و به همین علت به ضعف های جسمانی-حرکتی دچار می شوند. براین اساس با توجه به نیاز این کودکان به بازی برای ایجاد شادابی و نبود پژوهش هایی در زمینه حرکات اصلاحی در قالب بازی، هدف از انجام این پژوهش تاثیر هشت هفته بازی های اصلاحی بر میزان انحنای کایفوز و قدرت عضلات تنه کودکان کم توان ذهنی بود.روش بررسی برای انجام این تحقیق 30 کودک کم توان ذهنی مبتلا به ناهنجاری کایفوز با زاویه کایفوز بیشتر از 40 درجه به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره تجربی با میانگین سنی 12.06±2.8 سال، قد 1.4±0.1 متر و وزن 42.3±1.38 کیلوگرم و گروه کنترل با میانگین سنی 12.2±2.8 سال، قد 1.4±0.9 متر و وزن 43.6±1.3 کیلوگرم تقسیم شدند. هر دو گروه از نظر ویژگی های آنتروپومتریک باهم همسان بودند. برای اندازه گیری زاویه کایفوز از خط کش منعطف و برای بررسی قدرت عضلات بازکننده ستون فقرات از دستگاه دینامومتر استفاده شد. گروه تجربی طی یک دوره هشت هفته ای (سه جلسه در هفته) بازی های اصلاحی منتخب را انجام دادند. در این مدت گروه کنترل هیچ گونه تمرینی را تجربه نکردند. پس از پایان تمرینات، میزان انحنای کایفوز و قدرت عضلات بازکننده تنه هر دو گروه باردیگر ارزیابی شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از نسخه 16 نرم افزار SPSS و برای بررسی اختلاف بین دو گروه از آزمون تی مستقل در سطح 0.05 استفاده شد (P£0.05).یافته ها نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بین دو گروه تجربی و کنترل در میزان انحنای کایفوز (t=4.41 و P=0.001) و قدرت عضلات بازکننده تنه (t=3.15 و P=0.004) بعد از هشت هفته تمرینات اصلاحی منتخب اختلاف معناداری وجود داشت و گروه تجربی بهبودی معناداری داشتند.نتیجه گیری با توجه به نتایج تحقیق حاضر مبنی بر تاثیر بازی های اصلاحی بر میزان انحنای کایفوز و قدرت عضلات تنه کودکان کم توان ذهنی و نیاز این کودکان به حفظ زندگی مستقل و رفع ناهنجاری های جسمانی پیشنهاد می شود پروتکل های بازی درمانی به منظور رفع ناهنجاری های جسمانی این کودکان انجام شود.