سلامت جامعه
سال:1398 | دوره:13 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

مقدمه: پردازش هیجانی ضعیف و سرگردانی ذهنی دو عامل فراتشخیصی هستند که در سبب شناسی اضطراب امتحان دخالت دارند. رفتاردرمانی دیالکتیکی رویکرد جدیدی است که امکان استفاده از آن برای اضطراب امتحان در مدارس مورد بررسی قرار گرفته است. لذا، این پژوهش با هدف تعیین تاثیر رفتاردرمانی دیالکتیکی بر پردازش هیجانی و سرگردانی ذهنی در دانش‍ آموزان دختر مقطع متوسطه دارای اضطراب امتحان انجام شد. مواد و روش ها: جامعه آماری این پژوهش نیمه تجربی، دانش‍ آموزان دختر مقطع متوسطه شهر تبریز در سال تحصیلی 99-98 بودند. تعداد 30 دانش آموز که مطابق با نمره برش در پرسشنامه اضطراب امتحان Sarason تشخیص اضطراب امتحان را دریافت کرده بودند، با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ایچندمرحله ای و هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی ساده در گروه های مداخله و کنترل (15 نفر در هر گروه) جایگزین شدند. هر دو گروه پرسشنامه‍ های اضطراب امتحان Sarason (1975)، سرگردانی ذهنی Carriere و Seli(2013) و مقیاس پردازش هیجانی Baker و همکاران (2010) را به عنوان پیش‍ آزمون و پس‍ آزمون تکمیل کردند. هشت جلسه رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی (هفته ای دو جلسه به مدت 4 هفته) در گروه مداخله اعمال شد و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره و تک‍ متغیره تحلیل شدند. یافته ها: رفتاردرمانی دیالکتیکی بر سرگردانی ذهنی (005/0=p، 31/0F2=) و پردازش هیجانی (001/0=p، 29/0F2=) در دانش‍ آموزان دختر مقطع متوسطه دارای اضطراب امتحان تاثیر معنی داری داشت. نتیجه گیری: آموزش این رویکرد درمانی به عنوان یک روش مداخله ای موثر در کاهش سرگردانی ذهنی و پردازش هیجانی دانش‍ آموزان در مقطع دبیرستان توصیه می شود.

مقدمه: بیماری قلبی-عروقی، مزمن و پرهزینه است. روانشناسی مثبت گرا با رویکرد اسلامی و درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش می تواند در بهبود وضعیت روانشناختی بیماران قلبی عروقی موثر باشد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی روانشناسی مثبت گرا با رویکرد اسلامی و درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر سرمایه روانشناختی بیماران قلبی عروقی انجام شد. مواد و روش ها: این بررسی نیمه آزمایشی، بر روی بیماران قلبی-عروقی مراجعه کننده به مراکز درمانی شهرستان بابل در سال 1396 انجام شد. با روش نمونه گیری در دسترس، 36 نفر انتخاب و به طور تصادفی در گروه های آموزش روانشناسی مثبت گرا با رویکرد اسلامی، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، و کنترل گمارده شدند. آموزش روانشناسی مثبت گرا با رویکرد اسلامی و درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش، طی 8 جلسه انجام شد. جمع آوری داده ها با پرسش نامه سرمایه روان شناختی (لوتانز) در مراحل قبل، بعد و دو ماه پس از جلسات، و تحلیل داده ها توسط آزمون های میانگین، انحراف معیار و تحلیل واریانس چندمتغیری انجام شد. یافته ها: در ترکیب خطی متغیرهای سرمایه روان شناختی برحسب عضویت گروهی مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، و اثر تعاملی گروه و زمان تفاوت معنی داری وجود داشت (001/0p<). تفاوت میانگین نمره گروه روانشناسی مثبت گرا با رویکرد اسلامی و درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش با گروه کنترل در مولفه های سرمایه روان شناختی معنی دار (05/0>p) بود ولی تفاوت میانگین دو روش درمانی در این مولفه ها معنی دار نبود. نتیجه گیری: آموزش روانشناسی مثبت گرا با رویکرد اسلامی و درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش در بهبود سرمایه های روان شناختی بیماران قلبی عروقی موثر است و تفاوتی بین آن ها وجود ندارد.

مقدمه: خودکارآمدی پایین در مدیریت درد و ترس از پیشرفت بیماری میگرن از جمله موضوعاتی هستند که لزوم ارائه مداخلات روان شناختی به افراد مبتلا به سردردهای میگرنی را ضروری می نمایند. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر خودکارآمدی درد و ترس از پیشرفت بیماری میگرن در پرستاران زن شهر تبریز در سال 1398 انجام شد. مواد و روش ها مواد و روش ها: این پژوهش، نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پرستاران مبتلا به میگرن شهر تبریز در سال 1398 بود. تعداد 30 نفر که براساس ملاک‍ های ICHD-3 و دریافت نمراه بالاتر از یک انحراف معیار در پرسشنامه سنجش علایم سردرد میگرن، تشخیص بیماری میگرن را دریافت کرده بودند، با استفاده از روش نمونه‍ گیری هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفی ساده در گروه‍ های آزمایش و گواه (15 نفر در هر گروه) جایگزین شدند. هر دو گروه‍ پرسشنامه‍ های خودکارآمدی درد نیکلاس و ترس از پیشرفت هرشباخ را تکمیل کردند. درمان شناختی-رفتاری گروهی طی 8 جلسه یک ساعته (هفته ای دو جلسه به مدت 4 هفته) در گروه آزمایش اعمال شد و گروه گواه مداخله‍ ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره و تک‍ متغیره تحلیل شدند. یافته‍ ها: بین میانگین نمره های پس آزمون گروه آزمایش و گواه تفاوت معنی داری وجود داشت (001/0=p)، چنانچه مداخله مذکور باعث افزایش نمرات خودکارآمدی درد و کاهش ترس از پیشرفت بیماری در گروه آزمایش شد. نتیجه‍ گیری: با توجه به کارآیی درمان شناختی-رفتاری بر افزایش خودکارآمدی درد و کاهش ترس از پیشرفت بیماری در پرستاران مبتلا به میگرن، استفاده از این روش درمانی توصیه می شود.

مقدمه: خودمراقبتی هسته اصلی مراقبت از بیماری های مزمن است. به نظر می رسد به کارگیری روش هایی در جهت ارتقای خودمراقبتی در بیماران مبتلابه دیابت، از استراتژی های ارتقای سلامت در آن ها باشد. هدف از این مطالعه تعیین اثربخشی امیددرمانی بر خودمراقبتی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو است. مواد و روش ها: پژوهش نیمه تجربی حاضر بر اساس طرح پیش آزمون-پس آزمون با 40 بیمار مبتلا به دیابت مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهر سیرجان در سال 98-1397 انجام شد. نمونه گیری هدفمند بود و نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تخصیص داده شدند. بیماران گروه مداخله، امیددرمانی بر اساس نظریه امید اشنایدر، هرث و راستون و مبتنی بر گزیده ای از اشعار مولانا با محوریت مباحث امید و مثبت نگری دریافت کردند. داده هایی که با استفاده از پرسشنامه خودمراقبتی Summary of Diabetes Self-Care Activities، قبل، بلافاصله و سه ماه بعد از مداخله جمع آوری شده بودند، با روش تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که پس از امیددرمانی، خودمراقبتی در گروه ها تفاوت معنی داری داشت به عبارت دیگر، امیددرمانی باعث افزایش معنی دار خودمراقبتی (001/0>p، 735/24=F) در بیماران مبتلابه دیابت نوع دو در گروه مداخله شده بود. نتیجه گیری: در مطالعه حاضر، امیددرمانی موجب افزایش خودمراقبتی گردید، لذا در نظر گرفتن مداخلات امیددرمانی در برنامه ریزی های بهبود خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: واقعیت های موجود در جامعه نشان می دهند که رغبت و تمایل جوانان به ازدواج کاسته شده و تاخیر در ازدواج، کم کم در حال تبدیل شدن به یک شیوه و امتیاز اجتماعی است. پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر ارزش های ازدواج و رغبت به ازدواج در دختران مجرد انجام شد. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بود. با استفاده از نمونه گیری غیر تصادفی 46 دختر دانشجوی در دسترس، در دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز در سال تحصیلی 97-96 انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل جای گرفتند. گروه آزمایشی به مدت 8 جلسه تحت آموزش طرحواره درمانی قرار گرفتند. آزمودنی ها قبل و بعد از انجام مداخلات به پرسشنامه های ارزش های ازدواج و رغبت به ازدواج پاسخ دادند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چنه متغیری بررسی شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش طرحواره درمانی توانست ارزش های برابرنگری، خودپیروی عقلانی و رغبت به ازدواج را افزایش و ارزش های خودپیروی عاطفی و سلسله مراتبی را کاهش دهد (01/0>p). نتیجه گیری: نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می کند که آموزش طرحواره درمانی برای بهبود ارزش های ازدوج و رغبت به ازدواج روش مناسبی می باشد.

مقدمه: شواهد نشان داده اند که زنان باردار از مهارت کافی برای استفاده از راهبردهای کارآمد تنظیم شناختی هیجان برخوردار نیستند. آموزش مهارت های زندگی یکی از مداخلات مؤثر در تخفیف مشکلات روان شناختی دوران بارداری است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش مهارت های زندگی بر راهبردهای تنظیم شناختی هیجان مادران باردار انجام شد. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، جامعه آماری دربرگیرنده کلیه زنان باردار شهر تبریز در سال 1396 بود. تعداد 30 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه (15 نفر برای هر گروه) جایگزین شدند. گروه ها پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی (2001) را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. 8 جلسه یک ساعته به مدت هشت هفته آموزش مهارت های زندگی به صورت گروهی در گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره و تک‍ متغیره تحلیل شدند. یافته­ ها: آموزش مهارت های زندگی به کارگیری راهبردهای مثبت تنظیم شناختی هیجان (تمرکز مجدد مثبت، تمرکز مجدد بر برنامه ریزی، ارزیابی مجدد مثبت، پذیرش و دیدگاه‍ گیری) را در زنان باردار افزایش داد و موجب کاهش استفاده از راهبردهای منفی (فاجعه انگاری، خود سرزنشگری، نشخوار فکر و سرزنش دیگری) گردید (001/0p<). نتیجه گیری: با توجه به اینکه آموزش مهارت های زندگی بر تنظیم شناختی هیجان زنان باردار تأثیر دارد؛ آموزش این مهارت ها به عنوان یک روش مؤثر در ارتقای راهبردهای مثبت و کاهش راهبردهای منفی تنظیم شناختی هیجان به ویژه در دوران بارداری توصیه می‍ شود.

مقدمه: نارسایی کلیه، تخریب برگشت ناپذیر عملکرد کلیوی است که درمان رایج آن همودیالیز می باشد. همودیالیز موجب بروز تنش های روانی، خستگی و افسردگی در بیماران می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر خنده درمانی بر میزان خستگی و افسردگی بیماران همودیالیزی انجام شد. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی، به شیوه تمام شماری بر روی 70 بیمار تحت همودیالیز در شهرستان صومعه سرا و فومن، در سال 1396 انجام شد. پرسشنامه جمعیت شناختی، پرسشنامه چندبعدی خستگی و افسردگی بک 2، توسط هر دو گروه قبل از مداخله تکمیل شد، سپس جلسات خنده درمانی به مدت 4 هفته و 8 جلسه با زمان 45-30 دقیقه، برای گروه مداخله اجرا شد و در پایان آخرین جلسه پرسشنامه ها مجدداً توسط هر دو گروه تکمیل گردید. در طول مداخله گروه کنترل، تنها درمان های معمول بخش را دریافت کرد. داده ها، با استفاده از آزمون­ های t مستقل، لون، من ویتنی یو و ویلکاکسون، تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین نمرات افسردگی و خستگی، پیش از شروع مداخله معنی­ دار نبود. پس از مداخله، نمره افسردگی و خستگی در دو گروه با هم تفاوت معنی­ داری پیدا کرد (001/0=p). نمره افسردگی در گروه مداخله از 56/11 ± 73/24 به 00/5 ± 88/10 و نمره خستگی از 07/16 ± 95/74 به 70/14 ± 53/52 رسید. نتیجه گیری: مداخله خنده درمانی سبب کاهش افسردگی و خستگی در بیماران تحت همودیالیز شد. بنابراین، فراهم نمودن تمهیدات لازم از سوی مدیران ارشد پرستاری، در به کارگیری خنده درمانی به منظور ارتقای کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی توصیه می گردد.

مقدمه: طلاق عاطفی یک مشکل پنهان در زندگی بسیاری از زوج ها می باشد که می تواند عملکرد افراد را تحت تأثیر قرار دهد. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین طلاق عاطفی و تعارض کار-خانواده در پرسنل بالینی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان انجام شده است. مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی، جامعه مورد مطالعه پرسنل بالینی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان بودند. با استفاده از روش نمونه­ گیری تصادفی طبقه­ بندی شده 300 نفر در سال 1394 انتخاب گردیدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه­ های اطلاعات دموگرافیک، طلاق عاطفی و تعارض شغلی بود. بعد از جمع آوری اطلاعات، داده ها با استفاده از آزمون های t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: از بین 300 نفر شرکت­ کننده 68 نفر (7/22%) مرد بودند. از نظر میزان طلاق عاطفی 3/58% افراد در گروه ضعیف، 25% متوسط و 7/16% در گروه بالا قرار داشتند. بین طلاق عاطفی و تعارض کار-خانواده رابطه معنی دار مثبت به دست آمد (001/0p=). در بین متغیرهای دموگرافیک همکار بودن زوجین، وضعیت مالی، نسبت فامیلی، رضایت زناشویی و نوع ازدواج با طلاق عاطفی و تعارض کار-خانواده رابطه معنی داری داشتند (001/0p=). نتیجه ­ گیری: براساس یافته های مطالعه حاضر، بین تعارض کار-خانواده و طلاق عاطفی در پرسنل بالینی علوم پزشکی ارتباط مثبت وجود دارد.