مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1399 | دوره:42 | شماره:1 |تعداد مقالات:13

زمینه: از آن جا که آلودگی آب استخرهای شنا به عنوان یکی از پرطرفدارترین و جذاب ترین مراکز ورزشی در تامین سلامت جسمی و روانی انسان می تواند منجر به انتقال بیماری های مختلف به مراجعه کنندگان شود. این پژوهش با هدف ارزیابی پارامترهای میکروبی و فیزیکوشیمیایی آب استخرهای شنای سرپوشیده آبیاران و لاله به عنوان پر مراجعه ترین استخرهای عمومی شهر همدان در سال 1394 انجام یافت. روش کار: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، پس از جمع آوری 54 نمونه آب از قسمت های کم عمق، متوسط و عمیق 2 استخر سرپوشیده آبیاران و لاله به روش استاندارد و قرائت پارامترهای دما، pH، کدورت و کلر آزاد باقیمانده در محل، نمونه ها در آزمایشگاه از نظر آلودگی های باکتریایی با محیط کشت های اختصاصی بررسی شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین مقادیر/غلظت دما، pH و کلر آزاد باقیمانده در %100 نمونه های آب مورد مطالعه کمتر از حد مجاز بود. همچنین میانگین مقادیر کدورت در %100 نمونه های آب مربوط به هر دو استخر از حد مجاز بیش تر بود. از طرفی %100 نمونه های آب برداشت شده از استخرها از نظر آلودگی میکروبی به سودوموناس آئروژینوزا و استافیلوکوکوس اورئوس در حد مجاز بود و از این بابت مخاطره ای متوجه شناگران نبوده است. در صورتی که در هر دو استخر %100 و %33/33 نمونه های آب برداشت شده به ترتیب از نظر کلی فرم کل و کلی فرم مدفوعی آلوده بوده و برای شناگران مخاطره آمیز بود. نتیجه گیری: با توجه به این که مقادیر کدورت و باکتری های کلی فرم در آب استخرهای شنای مورد مطالعه در شهر همدان بیش تر از حد استاندارد بود، نسبت به کنترل کیفی آب استخرها توصیه می شود.

زمینه: دیابت ملیتوس یکی از مشکلات تهدید کننده سلامتی است که شیوع روزافزون آن با عوارض قلبی عروقی همراه می باشد. هدف از این تحقیق-بررسی تأثیر 21 هفته تمرین آئروبیک در آب بر عملکرد و ساختار قلب زنان دیابتی نوع 1 مبتلا به نارسایی قلبی مراجعه کننده به مرکز درمانی شهید مدنی تبریز می باشد. روش کار: در یک طرح تحقیقی نیمه تجربی از بین زنان دیابتی نوع 1 در محدوده سنی 54 تا 54 سال مراجعه کننده به مرکز درمانی شهید مدنی تبریز 21 = نفر بصورت داوطلبانه انتخاب و در یکی از دو گروه تمرین در آب ) 25 n = ( یا گروه کنترل ) 25 n ( قرار گرفتند. گروه تمرین در آب 2 جلسه در هفته به مدت 21 هفته تمرینات ائروبیک را در داخل آب با شدت درک فشار 8 4 به مدت 56 دقیقه اجرا کردند و گروه کنترل روند طبیعی فعالیت های روزمره را-دنبال کردند. شاخص های دیابتی شامل قند خون ناشتا ) Fasting Blood Sugar (، انسولین، مقاومت به انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله ) HbA1c ( و عملکرد دیاستولی شامل A Velocity ( AV، ) E Velocity ( EV (، نسبت E به A ( E/A، ) Deceleration Time ( DT (، عملکرد سیستولی شامل Ejection Fraction ( EF (، توده بدن چپ ) Left Ventricular Mass، ) systolic pressure ( SP، ) diastolic pressure ( DP ( و ضربان قلب استراحتی ) RHR 58 ) ساعت قبل و بعد از دوره 21 هفته ای تمرین از آزمودنی ها اخذ شد. برای تحلیل داده ها از آزمون کلموگروف اسمیرنف، تی مستقل در سطح معنی داری =6/64 α استفاده شد. =6/ یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که در شاخص های قند خون ناشتا ) 665 P =6/ (، هموگلوبین گلیکوزیله ) 621 P، ) AV =6/661( P، ) SP =6/651( P ) و RHR =6/624( P ( کاهش معنی دار و در شاخص های EV =6/625( P، ) EF =6/661( P، ) LVM =6/666( P ( افزایش معنی داری در گروه تمرین در آب نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. اما این تغییرات در شاخص DT، EA و DP <6/ بین دو گروه معنی دار نبود ) 64 P. ) نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که انجام فعالیت های ورزشی در داخل آب با توجه به ماهیت هوازی و مقاومتی این تمرینات می تواند در بهبود عملکرد قلبی بیماران دیابتی مبتلا به نارسایی قلبی تأثیرگذار باشد.

زمینه: بیماران مبتلا به نارسایی کلیه در اثر فرآیند درمان همودیالیز و فقر حرکتی دچار محدودیت های فیزیکی و فیزیولوژیکی می شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر تمرینات منتخب ثبات مرکزی بر درد، خستگی و عملکرد جسمانی بیماران سالمند همودیالیزی انجام شد. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی تعداد 30 بیمار مرد همودیالیزی با میانگین سنی 51/6 24/62 سال، سابقه دیالیز 44/18 4/29 ماه و سه بار دیالیز در هفته به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (15) و کنترل (15) قرار گرفتند. متغیرهای درد، خستگی و عملکرد جسمانی بیماران قبل و بعد از دوره تمرینی به ترتیب توسط پرسش نامه VAS، پرسش نامه FSS و آزمون دو دقیقه ای راه رفتن، اندازه گیری شد. بیماران گروه تجربی به مدت 6 هفته، هرهفته سه جلسه 45 دقیقه ای تمرینات تعدیل شده ثبات مرکزی را انجام دادند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، روش آماری تحلیل واریانس برای اندازه های تکراری در سطح معناداری (0/05>P) مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که تغییرات و تعامل در هر سه متغیر درد (61/24=F، 001/0=P)، خستگی (03/41 =F، 001/0=P) و عملکرد جسمانی (07/83=F، 001/0=P) در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در گروه تجربی معنادار بود، هم چنین در گروه تجربی، در مقایسه با گروه کنترل بهبود معناداری در درد، خستگی و عملکرد جسمانی مشاهده شد (0/05>P). نتیجه گیری: باتوجه به محدودیت های حرکتی و تشدید مشکلات بیماران در راهبرد های ورزشی متکی به اندام تحتانی، تمرینات منتخب ثبات مرکزی گزینه موثر و مناسبی برای بهبود درد، خستگی و عملکردجسمانی سالمندان همودیالیزی بود که می تواند در غالب یکی از راهبردهای غیردارویی مورد استفاده درمانگران و کادرمراقبتی این بیماران قرار گیرد.

زمینه: IGF-1 یک هورمون آنابولیک است که در متابولیسم سلولی و رشد موثر است. بذر کتان حاوی اسید چرب غیر اشباع و مفید می باشد. پژوهش های پیشین نشان داده اند که فعالیت بدنی و مواد طبیعی روی سطوح هورمون ها اثر دارند. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر ده هفته تمرین اینتروال شدید (HIIT) با و بدون روغن بذر کتان بر سطوح IGF-1 پلاسمای موش های صحرایی نر انجام شد. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 20 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به عنوان نمونه استفاده شد. حیوانات به صورت تصادفی به چهار گروه (پنج سر در هر گروه) شامل کنترل-سالین (CS)، تمرین-سالین (TS)، کنترل-مکمل بذر کتان (CO) و تمرین-مکمل بذر کتان (TO) تقسیم شدند. گروه های تمرینی، برنامه HIIT روی نوارگردان مخصوص جوندگان را انجام دادند (10 هفته، پنج جلسه در هفته، شدت 90 تا 95 درصد VO2max) و گروه های مکمل نیز مکمل روغن بذر کتان را دریافت کردند (mg/kg 300). پنج روز پس از آخرین جلسه تمرین، رت ها قربانی شدند. نمونه پلاسما جمع آوری و سطوح IGF-1 پلاسما با روش الایزا اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی به صورت میانگین و انحراف استاندار بیان شدند. از آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای تشخیص توزیع طبیعی داده ها استفاده شد. جهت تعیین اثر اصلی تمرین، مکمل و تعامل تمرین و مکمل از آزمون آنالیز واریانس دوراهه (آزمون تعقیبی LSD) استفاده شد و با نرم افزارSPSS ورژن 19 آنالیز شد. یافته ها: تمرین باعث افزایش معنی دار در سطوح IGF-1 پلاسمایی (009/0=P) نسبت به گروه های بدون تمرین شد. سطوح IGF-1 پلاسمایی در گروه های مکمل به طور معنی داری بیشتر از سالین بود (002/0=P). تعامل تمرین و مکمل افزایش معنی دار در سطوح IGF-1 پلاسمایی (001/0=P) نسبت به تمرین یا مکمل به تنهایی را نشان داد. نتیجه گیری: احتمالا HIIT و مصرف روغن بذر کتان بتواند به عنوان مکانیسمی برای افزایش IGF-1 در بدن مطرح باشد.

زمینه: راه رفتن با کارآیی مناسب نیاز به تعامل سه سیستم حسی جهت حفظ تعادل دارد. در افراد نابینا، فقدان درونداد بینایی می تواند برای مکانیک راه رفتن مضر باشد. هدف پژوهش حاضر مقایسه متغیرهای فشار کف پایی طی راه رفتن با و بدون استفاده آنی از کفی بافت دار در افراد نابینا بود. روش کار: طرح پژوهش حاضر از نوع مطالعه خود-کنترلی بود. تعداد 12 مرد نابینا (میانگین سنی: 39/4± 66/29 سال) جهت شرکت در این پژوهش داوطلب شدند. جهت اندازه گیری متغیرهای فشار کف پایی طی راه رفتن با و بدون کفی بافت دار از دستگاه فوت اسکن (نرخ نمونه برداری: 300 هرتز) استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری توسط آزمون تی هم بسته انجام گردید. سطح معنی داری برابر 05/0 بود. یافته ها: مدت زمان اتکا بین دو شرایط راه رفتن با و بدون کفی اختلاف معنی داری را نشان نداد. نتایج نشان داد میزان جابجایی مرکز فشار در راستای داخلی-خارجی طی راه رفتن با کفی حدود 51/35 درصد کمتر از شرایط راه رفتن بدون کفی بود. اوج فشار کف پایی و اوج نیروها در اولین استخوان کف پایی طی راه رفتن با کفی به ترتیب به میزان 69/25 درصد و 30/64 درصد در مقایسه با راه رفتن بدون کفی کمتر بود. در حالی که اوج فشار کف پایی در دومین و سومین استخوان کف پایی طی راه رفتن با کفی به ترتیب به میزان 03/20 درصد و 99/28 درصد در مقایسه با راه رفتن بدون کفی بیشتر بود. هم چنین اوج نیرو در دومین استخوان کف پایی طی راه رفتن با کفی 70/19 درصد بیشتر از راه رفتن بدون کفی بود. نتیجه گیری: کفی بافت دار سبب بهبود کنترل پاسچر در راستای داخلی-خارجی طی راه رفتن گردید. بنابراین می توان استفاده از این کفی را برای افراد نابینا توصیه نمود. انجام پژوهش های بیشتر در این زمینه توصیه می شود.

زمینه: استافیلوکوکوس اورئوس پاتوژن اصلی در ایجاد عفونت های بیمارستانی می باشد. سیستم تنظیم کننده کمکی ژن (accessory gene regulator, agr) در استافیلوکوکوس اورئوس بیان ژن های کد کننده فاکتورهای بیماری زای خارج سلولی را کنترل می نماید. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی ژن های agr و مقاومت دارویی در سویه های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از نمونه های بالینی در بیمارستان های تبریز می باشد. روش کار: این مطالعه توصیفی-مقطعی بر روی 100 سویه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از نمونه های بالینی در بیمارستان های تبریز انجام گرفت. الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی سویه ها، توسط روش انتشار دیسک تعیین گردید. پس از استخراج DNA، حضور ژن های agrA, B, C, D با روشMultiplex PCR بررسی شد. نتایج بدست آمده با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: از 100 سویه استافیلوکوکوس اورئوس، 38 ایزوله مقاوم به متی سیلین بودند. آن ها به ریفامپین (89%) و وانکومایسین (86%) حساس بودند اما نسبت به پنی سیلین (98%) و تتراسیکلین (85 %) مقاومت داشتند. بیشترین فراوانی ژن های agr در سویه ها مرتبط با ژن های agrA (65%) و agrC (29%) بود. ژن های agrB و agrD در هیچ سویه ای دیده نشدند. نتیجه گیری: ژن های agrA و agrC نقش مهمی در عفونت های استافیلوکوکی در نمونه های بالینی جدا شده از بیمارستان های تبریز ایفا می نمایند. هم چنین نتایج، شیوع بالای مقاومت چند دارویی را در سویه های بیمارستانی استافیلوکوکوس اورئوس نشان می دهد. بنابراین باید از کاربرد غیرضروری آنتی بیوتیک ها اجتناب نمود.

زمینه: بالارفتن شاخص های التهابیIL-6، CRP و TNF-α افزایش بیماری های قلبی عروقی را باعث می گردد. تعدیل شیوه ی زندگی، استراتژی مفیدی برای پیش-گیری از بیماری های قلبی عروقی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین پیلاتس بر سطوح سرمیIL-6، CRP و TNF-α در زنان غیرفعال دارای اضافه وزن بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 28 زن دارای اضافه وزن (میانگین BMI 1/1± 2/27 کیلوگرم بر مترمربع) به طور داوطلبانه شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه تمرین پیلاتس (14 نفر) و کنترل (14 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی پیلاتس به مدت 12 هفته (3 جلسه در هفته، 60 دقیقه در هر جلسه) به اجرا درآمد. گروه کنترل در طول 12 هفته هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. نمونه خونی، 48 ساعت قبل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینات، بعد از 14-12 ساعت ناشتا طی دو مرحله گرفته شد. از آزمون آماری تی وابسته و از آزمون تحلیل کوواریانس به ترتیب جهت بررسی اختلاف درون گروهی و بین گروه های تحقیق استفاده گردید. یافته ها: در مقایسه درون گروهی تنها مقدار سرمی CRP در گروه تمرین کاهش معناداری داشت (0/048=P). اما در مقایسه بین گروهی میزان سرمیTNF-α , CRP و IL-6 تفاوت معناداری با گروه کنترل نداشت (0/05 ≥ P). نتیجه گیری: اگرچه از لحاظ آماری بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت اما می توان این گونه بیان داشت که تاحدودی اجرای تمرینات پیلاتس می تواند آثار مفیدی روی برخی نشانگرهای التهابی بگذارد به طوری که تا حدودی باعث کاهش غلظت CRP در زنان مبتلا به اضافه وزن شد. کاهش سطوح سرمی CRP با کاهش میزان چربی بدن و بهبود ترکیب بدنی همراه بود. لذا فعالیت جسمانی می تواند به عنوان بخش اساسی در شیوه ی زندگی هر فرد بزرگسالی در نظر گرفته شود.

زمینه: دیابت، ناهنجاری متابولیکی ناشی از نقص در ترشح یا عملکرد انسولین می باشد. آرژنین یک اسید آمینه است که در این بیماران با کاهش میزان مواجه است و اکتوپاین یکی از مشتقات آرژنین می باشند. مطالعه حاضر به تاثیر اوپاین ها بر گلوکز و شاخص های استرس اکسیداتیو سرم در رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین می-پردازد. روش کار: در این مطالعه 16 سر موش نر به دو گروه شاهد دیابتی و غیر دیابتی و 16 سر موش نر به دو گروه تیمار تقسیم شدند. گروه اول، تیمار اوپاین به میزان 50 میلی گرم و گروه دوم، تیمار اوپاین به میزان 100 میلی گرم اوپاین به مدت 3 هفته دریافت کردند. برای ایجاد دیابت از داروی استرپتوزوتوسین mg/kg 60 بصورت IP استفاده شد. در حالت ناشتا از موش ها خونگیری انجام شد و میزان مالون دی آلدهید(MDA) به روش تیوباربیتوریک اسید، میزان گلوکز با استفاده از کیت شرکت پارس آزمون، میزان فعالیت سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و گلوتاتیون پراکسیداز(GPX) با استفاده از کیت های شرکت راندوکس (انگلستان) اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و روش tukey آنالیز شدند. یافته: نتایج این مطالعه نشان داد که مصرف اوپاین تاثیر معناداری بر کاهش گلوکز و مالون دی آلدهید سرم نداشت در حالی که دوز 50 میلی گرم اوپاین باعث افزایش معنادار فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز در مقایسه با موش های دیابتی بدن درمان، گردید. نتیجه گیری: مصرف اکتوپاین تاثیر بهتری بر کنترل میزان قند خون نداشت اما ولی منجر به بهبود وضعیت آنتی اکسیدانی سرم در موش های دیابتی شده گردید.

زمینه: miRNA ها یکی از انواع بیومارکرها به شمار می روند که انواع مختلفی دارند. Hsa-miR-15 یکی از مولکول هایی است که در بافت قلبی بیان می شود. این مولکول های RNA کوچک غیر کد کننده، در تنظیم مسیرهای پیچیده پیام رسان و رونویسی در شرایط مختلف قلبی نقش مهمی بر عهده دارند. هدف از این مطالعه، بررسی مقایسه ای میزان تغییرات بیان ژن hsa-miR-15 در بیماران مبتلا به سکته قلبی با افراد سالم بود. روش کار: این مطالعه مورد-شاهدی، بر روی 88 فرد مبتلا به سکته قلبی و 19 فرد سالم مراجعه کننده به بیمارستان شهید مدنی تبریز انجام شد. بعد از استخراج RNA تام و سنتز cDNA، از نظر تغییرات میزان بیان ژن hsa-miR-15 بین دوگروه با تکنیک Real time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری t مستقل استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان تغییرات بیان ژن hsa-miR-15 در بیماران مبتلا به سکته قلبی در مقایسه با افراد سالم افزایش یافته است. از لحاظ آماری تغییرات در سطح بیان ژن hsa-miR-15 اختلاف معنی داری را بین دو گروه نشان داد (0/05>p). نتیجه گیری: بررسی ما نشان داد که میزان بیان ژن hsa-miR-15 در مبتلایان به سکته قلبی افزایش می یابد و ممکن است به عنوان یک بیومارکر در تشخیص زود هنگام سکته قلبی کاربرد داشته باشد.

زمینه: اختلالات عملکردی در بیماری مولتیپل اسکلروزیس ممکن است نتیجه کاهش سطح فعالیت جسمانی بیماران MS در مقایسه با افراد سالم باشد. فعالیت ورزشی به عنوان یک روش غیردارویی می تواند اثرات مفیدی برای توانبخشی این بیماران داشته باشد. بنابراین، هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات ترکیبی بر برخی از شاخص های عملکرد جسمانی و روانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. روش کار: 20 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس به طور تصادفی به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند که تنها 16 نفر (8 نفر گروه تمرین و 8 نفر گروه کنترل) توانستند تمام مراحل پژوهش را کامل کنند. گروه تمرین هشت هفته و هر هفته سه جلسه در یک برنامه تمرین ترکیبی (شامل تمرینات هوازی ریتمیک و تمرینات مقاومتی با وزن بدن، کش تراباند و TRX) شرکت کردند. قدرت عضلانی، استقامت و سرعت راه رفتن و شاخص های روانی در پیش آزمون و پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و زوجی استقاده شد. یافته ها: تمرینات ترکیبی منجر به افزایش معنی دار قدرت عضلات چهار سر ران و دست، استقامت و سرعت راه رفتن، و نیز کاهش معنی داری در میزان افسردگی و اضطراب (0/05 ˂ P) شد. اما تفاوت معنی داری در قدرت انگشتان مشاهده نشد (0/05˃ P). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین ترکیبی مورد استفاده در پژوهش حاضر می تواند در افزایش قدرت عضلانی، عملکرد حرکتی و کاهش میزان افسردگی و اضطراب در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس موثر باشد. لذا، استفاده از این شیوه تمرینی در باشگاه و منزل برای این بیماران توصیه می شود.

زمینه: در ایران پس از استان های اصفهان و مرکزی، استان خوزستان دارای فراوانی نسبی بالایی از بیماری مالتیپل اسکلروزیس (MS) است. بنظر می رسد که MS یک بیماری چند عاملی باشد که محیط و ژنتیک در بروز آن نقش دارند. یکی از عواملی که به بیماری MS نسبت داده می شود کاهش سطح ویتامین دی و نقش گیرنده تخصصی آن در روند بیماریزایی آن است. در این بین واریانت rs10735810 در ژن گیرنده ویتامین دی یا VDR با تغییر در کدون آغازین از عواملی است که همراهی آن با بیماری های دیگری از جمله نرمی استخوان و دیابت گزارش شده است. روش کار: در این مطالعه همراهی این واریانت در 150 نفر فرد مبتلا به بیماری MS در مقایسه با 150 نفر فرد سالم مورد بررسی قرار گرفت. برای تعیین ژنوتایپ از روش PCR-sequencing استفاده شد. یافته ها: در گروه بیمار 16 نفر ژنوتیپ CC، 59 نفر ژنوتیپ CT و 75 نفر ژنوتیپ TT داشتند که در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نگردید (05/0P>). همچنین اختلاف معنی داری در توزیع الل ها در جمعیت بیمار نسبت به کنترل مشاهده نشد (%50 در مقابل % 3/47، 55/0: P). علاوه بر این هیچ همراهی میان این الل با سن، جنسیت و قومیت بیماران دیده نشد (P>0/05) نتیجه گیری: بر خلاف بررسی های قبلی بر روی بیماران MS، این واریانت ارتباط معناداری با اتیولوژی بیماری نشان نداد.

زمینه: رشد جنین ارتباط مستقیمی با ساختمان و عملکرد جفت دارد و معاینه و مشاهده جفت و بند ناف اطلاعات مهمی از آنچه بر جنین گذشته است را در اختیار ما قرار می دهد. حاملگی های تک قلویی ناشی از ART نسبت به سایر حاملگی های تک قلو، در ریسک بالاتر بروز عوارض بارداری قرار دارند. علت اصلی این نتایج نامطلوب بارداری نامشخص است و شاید اختلالات ریخت شناسی و بافت شناسی جفتی در بروز این اختلالات در این نوع حاملگی ها دخیل باشند. از آنجا که شایعترین روش ART که انجام می شود ICSI (تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم) است فلذا این بررسی بر روی تغییرات بافت شناسی جفت و بند ناف در حاملگی های حاصل از ICSI انجام شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی-مقطعی جفت و بند ناف 30 زن باردار که با روش ICSI باردار شده و فاقد عوارض دوران بارداری بودند از نظر ریخت شناسی و بافت شناسی با جفت و بند ناف30 زن باردار با حاملگی طبیعی و فاقد عوارض فوق مورد مقایسه قرار گرفت. جهت مطالعه با میکروسکوپ نوری نمونه هایی از جفت تهیه گردید، برش های تهیه شده از هر دو گروه، پس از انجام رنگ آمیزی های H&E، PAS و تری کروم با میکروسکوپ نوری مقایسه و بررسی شد. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS 16. 0 مورد بررسی و تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. تمام داده ها به صورت فراوانی (درصد) و میانگین (± انحراف معیار) بیان شدند. از آزمون های آماری Student’ s t testبرای داده های پارامتریک و X2. برای مقایسه داده های دو گروه استفاده شد. مقادیر P کمتر از 05/0 از نظر آماری معنی دار تلقی گردید. یافته ها: از نظر متغیرهای دموگرافیک تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. طول بند ناف، آپگار دقیقه اول و آپگار دقیقه پنجم در دو گروه تفاوت معنی داری را نشان نداد. ضخامت بند ناف (p=0. 01) ضخامت جفت(p=0. 02) به طور معنی داری در بارداری های بدنبالICSI بالاتر بود و در بررسی پاتولوژیک جفت در بیماران مشخص گردید که افزایش گره های سنسیشیال در رنگ آمیزی هماتوکسین ائوزین، کاهش میزان گلیکوژن در رنگ آمیزی PAS و افزایش میزان فیبروز در رنگ آمیزی تری کروم در بارداری های بدنبالICSI نسبت به بارداری های طبیعی وجود دارد. نتیجه گیری: بررسی تغییرات پاتولوژیک جفت در بارداری های صورت گرفته به روش ICSI در مقایسه با بارداری های صورت گرفته به روش طبیعی نشان داد که افزایش گره های سنسشیال، کاهش میزان گلیکوژن و افزایش میزان فیبروز وجود دارد و نتایج آماری بدست آمده از این مطالعه نشان داد که ضخامت بند ناف و ضخامت جفت در بارداری های صورت گرفته به روش ICSI بیشتر است. همچنین، برای متغیرهای دموگرافیک، آپگار دقیقه اول، آپگار دقیقه پنجم و طول بند ناف تفاوتی بین افراد دو گروه وجود نداشت.

زمینه: هیپرتروفی آدنوئید نقش مهمی در انسداد مکانیکی نازوفارنکس در کودکان دارد. با توجه به اینکه علائم ناشی از هیپرتروفی آدنوئید اغلب در زمان دراز کشیدن بیمار رخ می دهد بنابراین ارزیابی رادیولوژیک این بیماران در حال خوابیده با علایم بالینی بیماران مطابقت بیشتری دارد، لذا هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین عمق نازوفارنکس با علایم بالینی در هیپرتروفی آدنوئید از طریق اندازه گیری گرافی آدنوئید در وضعیت نشسته و خوابیده می باشد. روش کار: در این مطالعه 31 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه ENT مرکز آموزشی درمانی کودکان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز، که علایم بالینی هیپرتروفی آدنوئید را داشتند وارد مطالعه شدند. علایم بالینی بیماری شامل: خرخرشبانه، تنفس با دهان باز، گرفتگی بینی دائمی و آپنه انسدادی خواب برای هر کودک ارزیابی و به عنوان نمره ارزیابی علایم شناسی در نظر گرفته شد. همچنین A/N Ratio از طریق گرافی نمای آدنوئید در وضعیت نشسته و خوابیده برای بیمار ارزیابی گردید. یافته ها: در این مطالعه 16 دختر و 15 پسر مبتلا به هیپرتروفی آدنوئید با میانگین سنی 58/1± 39/7 سال وارد مطالعه شدند. نتایج حاصله نشان داد که همه بیماران دارای علائم تنفس با دهان باز، خرخر شبانه و گرفتگی بینی دائمی بودند، در حالی که تنها در 4 نفر از بیماران آپنه انسدادی خواب مشاهده گردید. نتایج بدست امده در این مطالعه نشان داد که میانگین A/N Ratio در بیماران در حالات نشسته 016/0± 79/0 و خوابیده 015/0± 89/0 بود. نتایج نشان داد که میانگین A/N Ratio در حالت خوابیده بیشتر است (0/05>P). نتیجه گیری: ارزیابی رادیولوژیک این بیماران در حال خوابیده قابل اعتمادتر بود و با علایم بالینی بیماران مطابقت بیشتری دارد و جهت پیشگیری از عوارض هیپرتروفی آدنوئید، لترال سفالومتری در حالت خوابیده ارجحیت بیشتری نسبت به حالت نشسته دارد.