مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1398 | دوره:15 | شماره:4 |تعداد مقالات:12

ویبریو هاروی به عنوان بخشی از فلور روده ی ماهیان دریایی گوشتخوار، یکی از عوامل اصلی ایجاد بیماری ویبریوز ماهی باس دریایی آسیایی در بسیاری از مزارع پرورش در قفس در دنیا محسوب می شود. هدف از این مطالعه، بررسی نقش این باکتری در تلفات ماهی باس دریایی آسیایی در مناطق جنوبی کشور بود. در این مطالعه در بررسی 11 مورد تلفات ماهی باس دریایی آسیایی پرورشی، تعداد 110 قطعه ماهی (80 قطعه ماهی بیمار و تعداد 30 قطعه ماهی به ظاهر سالم) از مزارع استان های جنوبی کشور (خوزستان، بوشهر و هرمزگان) نمونه برداری و کشت باکتریایی از اندام های داخلی آن ها انجام گردید. باکتری های جدا شده از نظر ویژگی های بیوشیمایی و ملکولی (با پرایمرهای اختصاصی جنس و گونه) مورد بررسی قرار گرفتند. 9 مورد از تلفات (81/81 درصد)، عامل بیماری، جنس ویبریو (Vibrio sp. )تشخیص داده شد. نتایج نشان داد در ماهیان دارای علایم ویبریوز، در 76/70 درصد موارد، باکتری جدا شده، ویبریو هاروی بوده است. در همچنین در بررسی فصلی میزان شیوع ویبریو هاروی، تلفات ناشی از ویبریوز و بیش ترین میزان شیوع آلودگی به این باکتری در فصل بهار مشاهده شد. آزمایش سنجش حساسیت ضد میکروبی 46 جدایه ویبریو هاروی جدا شده نیز بررسی گردید. نتایج این مطالعه نشان دهنده ی نقش قابل توجه ویبریو هاروی در تلفات ناشی از ویبریوز در مزارع پرورش ماهی باس دریایی آسیایی در استان های جنوبی است. این نتایج به منظور پیش گیری (مدیریت بهداشتی و واکسیناسیون) و درمان مؤثر بیماری ویبریوز در پروش ماهی باس دریایی آسیایی اهمیت زیادی دارد.

این پژوهش جهت بررسی اثر عصاره ی پیاز بر پروفایل لیپیدی سرم، متابولیت های خون و عملکرد تولیدی بره های شیرخوار انجام گرفت. برای انجام این آزمایش از 18 رأس بره شیرخوار ترکی قشقایی در سن 30 روزگی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 3 گروه 6 رأسی به مدت 60 روز استفاده شد. گروه های آزمایشی شامل: 1) جیره ی پایه بدون افزودن عصاره ی پیاز+ شیر گوسفند، 2) جیره ی پایه حاوی mg/kg150عصاره ی پیاز+ شیر گوسفند، 3) جیره ی پایه حاوی mg/kg250 عصاره ی پیاز+شیر گوسفند، برای هر رأس بره بودند. وزن کشی به صورت هفتگی و خوراک مصرفی به طور روزانه اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SAS و رویه ی ANOVA و مقایسه ی میانگین با دانکن در سطح 5 درصد انجام شد. نتایج این پژوهش نشان داد که افزایش وزن روزانه، و مقدار خوراک مصرفی به طور معنی داری در گروه mg/kg250 عصاره ی پیاز بالاتر از گروه کنترل و mg/kg150 بود. بین گروه ها در ضریب تبدیل غذایی اختلاف معنی داری مشاهده نشد. مقدار تری گلسرید، LDL، VLDL و گلوکز در گروه های دریافت کننده ی عصاره ی پیاز کاهش و مقدار HDL افزایش یافت. از نظر مقدار آلبومین، گلوبولین، کلسترول، اوره، اسید اوریک، کراتینینو پروتئین تام بین تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که افزودن عصاره ی پیاز می-تواند اثرات مثبتی بر عملکرد تولیدی و پروفایل لیپیدی در بره های شیرخوار داشته باشد.

بیماری یون (پاراتوبرکلوزیس) نوعی آنتریت گرانولوماتوز، پیشرونده، غیر قابل درمان به ویژه در نشخوار کنندگان اهلی و وحشی است که به وسیله ی مایکوباکتریوم آویوم تحت گونه ی پاراتوبرکلوزیس ایجاد می شود. اطلاعات آماری دقیقی از شیوع بیماری یون در جمعیت گاومیش های مناطق مختلف کشور در دسترس نیست. این مطالعه به منظور تشخیص مایکوباکتریوم آویوم پاراتوبرکلوزیس با روش های مختلف تشخیصی شامل: الایزا، PCR، هیستوپاتولوژی و مقایسه ی آن ها با هم انجام شده است. به این منظور از دی 1395 لغایت مهر 1396 نمونه های بافتی از گره ی لنفاوی ایلئوسکال، دریچه ی ایلئوسکال، کبد و همچنین نمونه ی خون از 97 رأس گاومیش لاغر کشتار شده با سن بالای دو سال جمع آوری و به آزمایشگاه منتقل شد. آزمون سرمی میزان آلودگی را 1/4 درصد، آزمون مولکولی میزان آلودگی در روده را 32، در عقده ی لنفاوی 31 و در کبد 7/24 درصد و آزمون هیستوپاتولوژی با رنگ آمیزی اختصاصی زیل-نلسون میزان آلودگی در روده 2/7، عقده ی لنفاوی 2/8 و در کبد نیز 1/3 درصد نشان داد. با رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین در روده ی 11 رأس از گاومیش ها ضایعات گرانولوماتوزی مشاهده شد ولی فقط نتیجه ی آزمون مولکولی 9 رأس از آن ها مثبت بود. سایر یافته های هیستوپاتولوژی شامل آنتریت ائوزینوفیلیک، آنتریت لنفوسیتیک، آنتریت گرانولوماتوز، آنتریت موکوسی چرکی به ترتیب به میزان 9/37 درصد، 3/29 درصد، 19 درصد، 8/13 بود. در عقده ی لنفاوی نیز 6/68 درصد لنفادنیت گرانولوماتوز، 7/25 درصد لنفادنیت چرکی و در کبد 6/32 درصد هپاتیت مزمن، 96/11 درصد هپاتیت مزمن انگلی، 9/23 درصد پری هپاتیت، 5/6 درصد سیروز و 25 درصد لیومیوم مشاهده شد. با توجه به عدم مشاهده ی باسیل های اسیدفست تیپیک در مطالعه ی حاضر می توان موارد مشاهده شده ی بیماری یون را فرم paucibacillary (اندک باسیلی) تلقی نمود. در عین حال افزایش میزان آلودگی گاومیش های شهر اهواز نسبت به مطالعه ی قبلی نیازمند توجه جدی تر مراجع علمی و اجرایی است.

عنصر روی، انسولین و لپتین نقش مهمی در متابولیسم انرژی ایفا می کنند. عنصر روی باعث افزایش اشتها و نیز باعث افزایش غلظت لپتین و انسولین در سرم خون می شود. لپتین و انسولین اشتها را کاهش می دهند. با توجه به این که در دوره ی انتقال، سطح سرمی فراسنجه های مرتبط با مصرف خوراک اهمیت زیادی دارد، هدف این مطالعه بررسی تأثیر سطح بالای مکمل روی بر لپتین، انسولین و متابولیت های مربوط به متابولیسم مانند اسیدهای چرب غیراستریفه (NEFA) و بتا هیدروکسی بوتیریک اسید (BHBA) می-باشد. جیره ی گاوهای هلشتاین به عنوان تیمار شاهد قبل و بعد از زایش به ترتیب حاوی 75 و 150 میلی گرم در کیلوگرم و تیمار دوم به ترتیب 110 و 250 میلی گرم در کیلوگرم عنصر روی بود. جیره ها از نظر انرژی و پروتئین مشابه بودند و تنها در مقدار روی تفاوت داشتند. در روزهای 25-، 5-، 7 و 21 نسبت به روز زایمان از ورید دمی 24 گاو در هر تیمار خون گیری شد. غلظت سرمی عنصر روی، لپتین، انسولین، گلوکز، NEFA و BHBA اندازه گیری شد. سطح بالای مکمل روی در خوراک باعث افزایش عنصر روی، لپتین و انسولین سرم در قبل و بعد از زایش شد، اما مقدار گلوکز ثابت بود. غلظت NEFA تحت تأثیر عنصر روی قرار گرفت و افزایش یافت اما BHBA در روز هفتم بعد از زایش کاهش نشان داد. بنابراین، افزایش سطح مکمل روی در خوراک باعث افزایش سطح سرمی روی شد و در پی آن غلظت لپتین و انسولین سرم را قبل و بعد از زایش افزایش داد. بنابراین، می توان گفت که افزایش سطح روی در خوراک باعث افزایش غلظت سرمی آن در گاوهای دوره ی انتقال شده و غلظت لپتین، انسولین و اسیدهای چرب غیراستریفه در پی آن افزایش می یابند.

این آزمایش به منظور بررسی اثر دانه ی جو پرتوتابی شده با بیم الکترون در دوز 40 کیلوگری بر گرانروی، جمعیت باکتریایی، فعالیت آنزیمی و هیستومورفومتری روده ی جوجه های گوشتی انجام شد. جیره های آزمایشی شامل سطوح 25 و 50 درصد دانه ی جو (به صورت خام و پرتوتابی) و جیره ی شاهد بر پایه ی ذرت و کنجاله ی سویا (بدون جو و پرتو) که مجموعاً شامل 5 تیمار و چهار تکرار و تعداد 12 قطعه پرنده در هر تکرار به مدت 42 روز در قالب طرح کاملاً تصادفی به اجرا درآمد. با افزایش سطح دانه ی جو به 50 درصد (خام و پرتوتابی) گرانروی محتویات ایلئوم افزایش معنی داری نسبت به سایر تیمارها نشان داد. پرتوتابی سبب کاهش گرانروی ایلئوم در جیره ی 50 درصد دانه ی جو شد. با افزایش سطح دانه ی جو در جیره، pH محتویات ایلئوم کاهش معنی داری نشان داد اما پرتوتابی تأثیر معنی داری بر pH نشان نداد. اثر تیمارهای آزمایشی بر جمعیت باکتریایی سکوم (کلی فرم، اشریشیا کلی و کل هوازی) معنی دار نبود. اما با افزایش سطح دانه ی جو خام به 50 درصد جمعیت لاکتوباسیل کاهش معنی داری نسبت به جیره ی 25 درصد جو پرتوتابی و شاهد نشان داد. فعالیت آنزیمی پانکراس و محتویات ژژنوم (آمیلاز و پروتئاز) بین تیمارهای آزمایشی معنی دار نبود. فعالیت آنزیم لیپاز در بافت پانکراس با افزایش سطح دانه ی جو به 50 درصد (خام و پرتوتابی) افزایش معنی داری نسبت به سایر تیمارها نشان داد. تیمارهای آزمایشی بر خصوصیات هیستومورفومتری دئودنوم و ژژنوم شامل ارتفاع و قطر کرک، عمق و ضخامت کریپت، نسبت ارتفاع کرک به عمق کریپت، تعداد سلول های جامی شکل در بافت پوششی و کریپت، ضخامت بافت پوششی، ضخامت طبقه ی عضلانی و ضخامت کل دیواره تأثیر معنی داری نشان نداد. نتایج این آزمایش نشان داد که پرتوتابی باعث کاهش معنی دار گرانروی در سطح 50 درصد دانه ی جو گردید اما اثر معنی داری بر pH، جمعیت میکروبی، فعالیت آنزیمی و هیستومورفومتری دئودنوم و ژژنوم نشان نداد.

سلنیوم یکی از عناصر کم نیاز است که نقش بسیار مهمی را در بدن موجودات زنده بازی می کند و به عنوان یک آنتی اکسیدان در بدن مطرح است. نقش بیولوژیکی سلنیوم بر اساس تأثیر آن در ساختمان بسیاری از سلنوپروتین ها است. هدف از انجام این آزمایش بررسی اثر افزودن مکمل تغذیه ای نانو سلنیوم بر فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز در پلاسمای خون و منی قوچ عربی خوزستان بود. در این آزمایش از 12 رأس قوچ نژاد عربی با میانگین وزنی 3± 73 کیلوگرم و سن دو تا چهار سال در سه تیمار با چهار قوچ در هر تیمار مورد استفاده قرار گرفت که شامل گروه شاهد (بدون نانو سلنیوم) و دو گروه آزمایشی بودند که به ترتیب 4/0 و 8/0 میلی گرم نانوسلنیوم در هر کیلوگرم ماده خشک مصرفی دریافت کردند. نتایج نشان داد که در تیمار 4/0، غلظت سلنیوم خون و منی نسبت به شاهد افزایش یافت که این افزایش فقط در مورد خون معنی دار بود. در تیمار 8/0، غلظت سلنیوم خون و منی با غلظت آن در تیمار 4/0 و گروه شاهد به صورت معنی داری بالاتر بود. فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز خون و منی در تیمار 4/0 نسبت به گروه شاهد و در تیمار 8/0 نسبت به تیمار 4/0 و شاهد به طور قابل توجهی افزایش پیدا کرد. در نهایت این نتیجه حاصل شد که مکمل سازی نانو سلنیوم باعث افزایش فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز در خون و منی قوچ های عربی می شود و از نظر فعالیت این آنزیم تیمار 8/0 در خون و منی بهترین نتیجه را نشان داد.

مطالعه ی حاضر با هدف بررسی ساختار بافتی گناد و هورمون های جنسی ماهیان شانک زردباله (Acanthopagrus latus) و کفشک راستگرد (Euryglossa orientalis) جمع آوری شده از خور موسی انجام شد. بدین منظور حدود 120 قطعه ماهی (10 قطعه/گونه/ایستگاه) از ایستگاه های پتروشیمی، جعفری، مجیدیه، غزاله و زنگی واقع در خور موسی و ایستگاه گناوه (ایستگاه شاهد) جمع آوری شد. جهت سنجش هورمونی، خون گیری از ساقه ی دمی ماهیان و جداسازی پلاسمای خون انجام شد. سپس ماهیان تشریح شده و نمونه هایی از بافت تخمدان آن ها برداشته و در محلول فرمالین تثبیت و پس از طی مراحل پاساژ بافتی، مقاطع توسط رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین رنگ آمیزی و با میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرار گرفتند. فاکتورهای هیستومتری از قبیل قطر فولیکول، قطر اووسیت، میزان بافت همبندی و تنوع فولیکولی نیز محاسبه شد. میزان هورمون های 17-بتااسترادیول و تستوسترون با استفاده از روش رادیوایمنواسی (RIA) و هورمون های گنادوتروپینی GTHI و GTHII با استفاده از روش IRMA سنجیده شد. در تخمدان هر دو گونه ماهی در ایستگاه های مختلف عمده ی فولیکول ها در مرحله ی پری ویتلوژن و شامل فولیکول های کروماتین نوکلئولوس، پری-نوکلئولوس و آلوئول قشری بود. در برخی ایستگاه ها به ویژه ایستگاه پتروشیمی بافت همبند بینابینی افزایش یافته و فولیکول های آترزی در میان سایر فولیکول ها مشاهده شد. نتایج حاصل از اندازه گیری میزان هورمون های گنادی 17-بتااسترادیول و تستوسترون نشان داد که غلظت این دو هورمون در ایستگاه پتروشیمی کم تر از ایستگاه شاهد و غلظت هورمون های GTHI و GTHII بالاتر از ایستگاه شاهد بود. در کل، احتمالاً به دلیل آلودگی زیاد ایستگاه پتروشیمی به پسماندهای صنایع پتروشیمی و کارخانه ی کلرآلکالی مجاور، تخمدان ماهیان صید شده از این ایستگاه دچار تغییرات ساختاری شده بود.

جرب واروآ دستراکتور (آکارینا: واروئیده) یکی از مهم ترین آفات زنبور عسل اروپایی آپیس ملیفرا (هیمنوپترا: آپیده) در جهان می باشد که اهمیت اقتصادی در زنبور عسل در ایران دارد. این مطالعه برای ارزیابی اثر عصاره ی گیاه فرولا سودآلیاسه آ بر این گونه جرب انجام شد. گیاه فرولا سودآلیاسه آ از کوه های اطراف شهرستان مریوان در استان کردستان جمع آوری شد و با دستگاه روتاری عصاره گیری شد. در یک زنبورستان آلوده به جرب، 3 کندو (3 عدد جرب در 20 عدد زنبور عسل) برای هر یک از گروه های درمانی و شاهد جهت ارزیابی اثر عصاره ی گیاه فرولا سودآلیاسه آ (44/1 میلی گرم در میلی لیتر) بر جرب واروآ دستراکتور انتخاب شدند. در زمان های مختلف جرب های کف کندوهای گروه های تیمار و شاهد جمع آوری و شمارش شدند. اثر عصاره ی گیاه فرولا سودآلیاسه آ (652/9± 40/34) بر کاهش تعداد جرب واروآ دستراکتور در گروه شاهد (342/1± 6/3) ارتباط معنی داری داشت. در طول دوره ی درمان، بیش ترین مرگ و میر جرب ها به ترتیب در گروه های درمانی عصاره ی هنگوان و آپیستان در ساعت های 36 (72/30درصد) و 24 (91/39درصد) بود. اختلاف اثر عصاره ی هنگوان بر تعداد جرب در مقایسه با گروه تیمار آپیستان معنی دار بود. نتایج این تحقیق بیان گر آن بود که عصاره ی گیاه هنگوان می تواند نقش مهمی دردرمان آلودگی زنبور عسل به جربواروآ دستراکتور داشته باشد.

نوزاد نشخوارکنندگان به علت نابالغ بودن سیستم ایمنی نسبت به عفونت های نوزادی حساس است. آنتی اکسیدان ها قادر به تقویت عملکرد سلول های سیستم ایمنی می باشند. لوامیزول یک آنتی اکسیدان است که در نوزاد نشخوارکنندگان به عنوان یک تقویت کننده ی سیستم ایمنی مطرح شده است. هدف این مطالعه تعیین اثر افزودن پودر لوامیزول به آغوز بر تعادل اکسیدانی-آنتی اکسیدانی پلاسما در بزغاله های نوزاد هست. این مطالعه روی 18 رأس بزغاله ی نوزاد نرو ماده نژاد مخلوط انجام گرفت (میانگین وزن 3 کیلوگرم). بزغاله ها به 3 گروه مساوی تقسیم شدند. هر گروه یکی از 3 درمان خوراکی شامل؛ 30 میلی لیتر سالین، 400 واحد ویتامین E، 7 میلی گرم بر کیلوگرم پودر لوامیزول، را در هر 3 وعده دریافت آغوز در طول 24 ساعت اول زندگی دریافت کرد. در دقیقه صفر و ساعت های 1، 5/2، 5، 12، 18 و 24 پس از شروع درمان نمونه ی پلاسما از بزغاله ها اخذ گردید و میزان ظرفیت های آنتی-اکسیدانی و اکسیدانی تام پلاسما و اندیس استرس اکسیداتیو آن تعیین شد. درمان با ویتامین E و لوامیزول نسبت به درمان کنترل منفی سبب افزایش معنی دار تعادل اکسیدانی-آنتی اکسیدانی پلاسما به سمت آنتی اکسیدانی گردید. هیچ گونه عارضه ی جانبی بالینی به دنبال تجویز ویتامین E و لوامیزول در بزغاله ها مشاهده نشد. این پژوهش نشان داد که لوامیزول دارای اثر آنتی اکسیدانی در پلاسمای بزغاله های نوزاد است.

هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر تنش گرمایی بر تولید شیر گاوهای هلشتاین ایران و همچنین برآورد فراسنجه های ژنتیکی تحت استرس گرمایی بود. به منظور انجام این پژوهش از اطلاعات 587745 رکورد روز آزمون از 70486 رأس گاو شیری مربوط به دوره ی شیردهی اول که از 645 گله توسط مرکز اصلاح نژاد و بهبود تولیدات دامی کشور جمع آوری شده بود، استفاده گردید. همچنین اطلاعات هواشناسی مورد نیاز از سازمان هواشناسی کشور تهیه گردیده و مقدار عددی شاخص دما-رطوبت (THI) در روز آزمون محاسبه و در مدل قرار داده شد. ابتدا جهت انجام آنالیز آماری و بررسی اثرات معنی داری، اثرات ثابت گله-سال-ماه رکوردگیری، سن-سال-فصل زایش، دفعات دوشش، ماه رکوردگیری و شاخص دما-رطوبت با استفاده از رویه ی GLM نرم افزار SAS مورد بررسی قرار گرفت. سپس برآورد فراسنجه های ژنتیکی تحت شرایط استرس گرمایی با استفاده از مدل رگرسیون تصادفی و روش آماری بیزی مبتنی بر نمونه گیری گیبس انجام گرفت، برای این منظور از نرم افزار GIBBS3F90 استفاده شد. نتایج آنالیز اثرات ثابت نشان داد که کلیه ی اثرات ثابت مورد بررسی بر روی صفت تولید شیر کاملاً معنی دار بودند. نقطه ی آستانه برای شاخص دما-رطوبت 72 به دست آمد، به طوری که با افزایش شاخص از 72 به بالا تولید شیر کاهش یافت. بر اساس نتایج، به ازای هر واحد افزایش در شاخص THI، تولید شیر به میزان 056/0-کاهش پیدا کرد. دامنه ی وراثت پذیری برای تولید شیر 22/0-10/0 و همبستگی بین شاخص THI و تولید شیر 1/0 تا 9/0 برآورد گردید. بالاترین مقدار وراثت پذیری صفت تولید شیر مربوط به بازه ی زمانی که حیوانات در اواخر دوره ی شیردهی و شاخص THI در کم ترین میزان بود.

پروتئین شوک حرارتی 70 یک چاپرون است که در پاسخ به استرس بیان می شود. هدف از این تحقیق تعیین توالی و جهش های تک نوکلئوتیدی پروموتور و ژن پروتئین شوک حرارتی 70 و بررسی اثر جهش های تک نوکلئوتیدی بر ساختار سه بعدی و عملکرد پروتئین شوک حرارتی 70 مرغ بومی استان خوزستان با استفاده از روش های بیوانفورماتیکی بود. جهت انجام این تحقیق از 20 قطعه مرغ بومی از مناطق مختلف استان خوزستان خون گیری انجام شد. پس از استخراج DNA، با استفاده از چندین پرایمر، پروموتور و ژن پروتئین شوک حرارتی 70 تکثیر گردیده و توالی یابی شد. سه جهش در طول کامل ژن پروتئین شوک حرارتی مشاهده گردید. اولین جهش در جایگاه نوکلئوتید 259 (A259G) مشاهده شد که گوانین جایگزین آدنین شده بود. جهش دوم در جایگاه نوکلئوتید 277 (C277G) اتفاق افتاده بود که گوانین جایگزین سیتوزین شده بود. جهش سوم در جایگاه نوکلئوتید 1749 (C1749G) اتفاق افتاده که گوانین جایگزین سیتوزین شده بود. در جهش اول و دوم تغییری در اسیدآمینه ایجاد نمی شود اما جهش در جایگاه 1749 سبب تبدیل شدن اسیدامینه ی سرین به تریپتوفان می شود. این جهش در جایگاه 583 اسید امینه پروتئین شوک حرارتی رخ داده اما تغییری در ساختمان سه بعدی و عملکردش ایجاد نمی کند. این تغییر اسیدآمینه سبب پایداری بیش تر در پروتئین شوک حرارتی 70 شده و ممکن است یکی از علل مقاومت مرغان بومی به گرما باشد.

ژن RASGRP3 یکی از ژن هایی است که اثرگذاری آن بر پیامد آلودگی آنفلوانزا در میزبان بسیار محتمل است. این ژن پاسخ التهابی را کاهش داده و در واقع آستانه ای برای ممانعت از پاسخ التهابی شدید که منجر به آسیب بافت های میزبان می شود، تنظیم می-نماید. به منظور بررسی دخالت این ژن در پاسخ میزبان به آنفلوانزا از آنالیز داده های ترنسکریپتوم موجود در پایگاه های داده ای و سپس PCR کمی استفاده نمودیم. در این راستا از سه مطالعه ی مرتبط با بیان ژن های میزبان در پاسخ به آنفلوانزا استفاده شد تا تغییرات بیان ژن مورد نظر در حالت آلودگی نسبت به حالت سلامت، مورد بررسی قرار گیرد. سپس بر روی نمونه های آلوده شده با سویه ی H5N1، PCR کمی انجام گردید. آنالیز داده های ترنسکریپتوم در نرم افزار R و با استفاده از پکیج MetaDE و روش آماری Fisher، تفاوت بیان ژن RASGRP3 را با احتمال بسیار بالا تأیید نمود. نتایج Real-time PCR نشان داد که این ژن در پاسخ به سویه ی H5N1 به طور معنی داری کاهش بیان یافت. این نتایج نشان می دهد ژن RASGRP3 از ژن های کاندید قوی در مکانیزم تنظیمی پاسخ میزبان به آنفلوانزاست که می تواند با دخالت در مکانیزم دفاعی میزبان منجر به تنظیم شدت پاسخ به آلودگی شده و بر پیامد آلودگی و بقای پرنده پس از جدال با ویروس اثر بگذارد.