مجله پرستاری و مامایی
سال:1398 | دوره:17 | شماره:4 (پی در پی 117) |تعداد مقالات:8

پیش زمینه و هدف: سندرم روده تحریک پذیر یک بیماری مزمن شایع است که تا 20 درصد از مراجعین به متخصصان گوارش را شامل می شود. این مطالعه باهدف بررسی ابعاد آسیب شناسی روانی بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر و افراد غیرمبتلا انجام گردیده است. مواد و روش کار: روش مطالعه پژوهش حاضر علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری مطالعه حاضر شامل کلیه بیمارانی بودند که از مناطق مختلف شهر تهران جهت درمان به کلینیک های تخصصی گوارش در بازه زمانی اردیبهشت و خردادماه 1396 مراجعه کرده بودند. نمونه آماری شامل 30 بیمار مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر بودند که به صورت روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. گروه مقایسه نیز با روش همتاسازی به تعداد 30 نفر انتخاب و آزمودنی ها به مقیاس اختلالات روانی (SCL-90-R) پاسخ دادند. برای تحلیل داده های گردآوری شده از تحلیل واریانس چند متغیره با رعایت پیش فرض های آن استفاده گردیده است. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که بین افراد مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر و غیرمبتلا در ابعاد شکایت جسمانی، وسواس، افسردگی، خصومت، حساسیت میان فردی و اضطراب تفاوت معنی داری وجود دارد. اما در مؤلفه های ترس مرضی، افکار پارانوییدی و روان پریشی بین تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت که افراد سندرم روده تحریک پذیر ازلحاظ برخی از مؤلفه های اختلالات روانی دارای اختلال بوده و توصیه می شود در مداخلات درمانی این مؤلفه ها توسط متخصصان مورد رسیدگی قرار گیرد.

پیش زمینه و هدف: ضربه مغزی به دنبال تروما، یکی از مشکلات عمده سلامتی در سراسر جهان است. شاخص های همودینامیک بیماران با آسیب دیدگی های سر دچار تغییر می شوند و این تغییرات می تواند باعث بدتر شدن سطح هوشیاری شود. هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر ماساژ بازتابی کف پا بر سطح هوشیاری و شاخص های همودینامیک بیماران دچار کمای تروماتیک بود. مواد و روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده با گروه کنترل در بیمارستان های شهدای هفتم تیر، تهران و امام حسین، شاهرود در سال 1396 انجام شد. به روش مستمر 60 بیمار دچار کمای تروماتیک انتخاب و به صورت بلوک بندی تصادفی در گروه های کنترل و ماساژ بازتابی پا قرار گرفتند. بیماران هر دو گروه مراقبت معمول را دریافت کردند. علاوه بر آن در گروه آزمون، ماساژ بازتابی کف پا برای دو هفته روزی دو بار و در هر نوبت برای 30 دقیقه انجام شد. سطح هوشیاری بیماران با مقیاس کمای گلاسکو قبل، یک و دو هفته بعد از ورود به مطالعه بررسی و ثبت شد. شاخص های همودینامیک قبل، بلافاصله، 30 دقیقه و 2 ساعت بعد از اتمام مداخله در روزهای اول و دوم مداخله از طریق مانیتور کالیبره کنار تخت بیماران اندازه گیری و ثبت شدند. داده ها با آزمون های آماریindependent t-test، chi-square، Fisher's exact ANOVA tests with repeated measures و توسط نرم افزار SPSS نسخه 21 تحلیل شدند. یافته ها: تعداد بیمارانی که به هوشیاری کامل رسیدند در گروه مداخله بیش از گروه کنترل بود (002/0 p=). تعداد روزهای رسیدن به هوشیاری کامل در گروه ماساژ بازتابی کف پا کمتر بود (001/0 p=). در گروه مداخله بلافاصله (017/0 p=) و 30 دقیقه بعد از مداخله (016/0p=) فشارخون سیستولیک کاهش بیشتری در مقایسه با گروه کنترل داشت. در گروه مداخله بلافاصله بعد از مداخله شاخص های همودینامیک نسبت به سایر زمان های اندازه گیری پایین تر بود. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج ماساژ بازتابی کف پا موجب افزایش سطح هوشیاری بیماران و کاهش طول مدت کما شد. یافته های این پژوهش حاکی از تأثیر فوری مداخله در کاهش شاخص های همودینامیک است. به پرستاران بخش های مراقبت ویژه توصیه می شود از این روش آسان و کم هزینه برای انجام تحریکات حسی بیماران دچار کما و ارتقای سطح هوشیاری شان و بهبود شاخص های همودینامیک آن ها استفاده نمایند.

پیش زمینه و هدف: درد از مهم ترین عوارض پس از الکتروشوک درمانی می باشد. نادیده گرفته شدن این درد باعث کاهش رضایتمندی بیماران می شود. این پژوهش با هدف بررسی رضایتمندی بیماران از کنترل درد پس از الکتروشوک درمانی با روش ماساژبازتابی در بیماران مبتلا به افسردگی انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده است که بر روی 56 بیمار مبتلا به افسردگی که در زمان نمونه گیری جهت دریافت الکتروشوک درمانی به واحد الکتروشوک درمانی مرکز آموزشی– درمانی روان پزشکی رازی ارومیه مراجعه نمودند. رعایت معیارهای ورود و تخصیص تصادفی طبقه ای به دو گروه کنترل و مداخله انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات فردی-اجتماعی، مقیاس بصری سنجش درد و پرسشنامه بررسی رضایتمندی بیمار بود. در گروه مداخله محل و شدت درد با استفاده از اشکال آدمک و ابزار بصری سنجش درد توسط بیمار تعیین و ماساژبازتابی به مدت 20 دقیقه در نقاط بازتابی انجام و فرم رضایتمندی بیمار تکمیل شد. نتایج حاصله با نتایج رضایتمندی بیماران گروه کنترل با استفاده از نرم افزار SPSS-24 تحلیل آماری شد. یافته ها: نتایج اختلاف آماری معنی داری را بین میانگین نمرات رضایتمندی واحدهای موردپژوهش را نشان داد. به عبارتی ماساژبازتابی در کاهش معنی دار شدت درد پس از الکتروشوک درمانی در بیماران مبتلا به افسردگی و افزایش رضایتمندی بیماران از کنترل شدت درد مؤثر بوده است (0. 001>P). بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می توان پیشنهاد کرد که با گنجاندن ماساژبازتابی در طرح تدابیر پرستاری برای کنترل عوارض پس از درمان های طبی، باعث افزایش رضایتمندی بیماران و ماندگاری آنان در برنامه درمانی شد.

پیش زمینه و هدف: بی خوابی و خواب آلودگی ازجمله اختلالات خواب می باشند که در جوامع مختلف به ویژه دانشجویان شایع می باشد. این مطالعه باهدف بررسی وضعیت خواب دانشجویان دانشکده بهداشت در دانشگاه علوم پزشکی ارومیه انجام شد. مواد و روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی بود که در سال 1396 با مشارکت 207 نفر دانشجو با میانگین سنی 91/22 سال به انجام رسید. ابزارهای مطالعه شامل پرسشنامه های شدت بی خوابی (ISI)، میزان خواب آلودگی اپورث (ESS) و کیفیت خواب پیتزبرگ (PSQI) بود. از آزمون های توصیفی و تحلیلی از قبیل تی مستقل، مجذور کای و همبستگی پیرسون برای تحلیل داده ها استفاده گردید. یافته ها: میانگین نمره کیفیت خواب، خواب آلودگی و شدت بی خوابی دانشجویان به ترتیب 10/5 (از 0 تا 21)، 39/10 (از 0 تا 24) و 87/8 (از 0 تا 28) بود. کیفیت خواب دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنی داری نداشت (P>0. 05). 2/36 درصد دانشجویان کیفیت خواب ضعیف، 45 درصد دانشجویان شدت بی خوابی خفیف و 50 درصد آن ها خواب آلودگی روزانه را گزارش کردند. گوش دادن به موسیقی قبل از خواب و وجود استرس در کیفیت خواب دانشجویان تأثیر معنی داری نداشت (P>0. 05)، درحالی که به طور معنی داری منجر به افزایش شدت بی خوابی دانشجویان شد (P<0. 05). بحث و نتیجه گیری: خواب آلودگی روزانه در دانشجویان (بدون توجه به جنسیت و وضعیت اقامت) شیوع بالایی داشت و شدت آن در دانشجویان دارای استرس و با عادت گوش دادن به موسیقی قبل از خواب بالاتر بود. بنابراین توصیه می شود اقدامات لازم جهت افزایش کیفیت خواب و کاهش خواب آلودگی روزانه تمامی دانشجویان علوم بهداشتی مدنظر قرار گیرد.

پیش زمینه و هدف: خانواده های بیماران مبتلا به سرطان در طول زمان مراقبت از بیمارشان با چالش های اقتصادی، فیزیکی، اجتماعی، روانی و معنوی متعددی روبرو می شوند که باعث ایجاد بار مراقبتی در آن ها می شود. پی بردن به همبستگی بین بار مراقبتی و امید در این خانواده ها می تواند در ایجاد یک سیستم حمایتی در جهت کاهش این بار تحمیل شده مؤثر باشد. هدف از این مطالعه پی بردن به همبستگی بین بار مراقبتی و امید در مراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به سرطان در ایران می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر بر روی مراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به سرطان انجام شده که 150 مراقب خانوادگی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان های آیت الله طالقانی، شهدا تجریش، مسیح دانشوری و امام حسین (ع) شهر تهران از مرداد تا آبان ماه 1396 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. این پژوهش از نوع مقطعی توصیفی_ همبستگی می باشد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود و داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های آماری همبستگی پیرسون، اسپیرمن، تی مستقل، تحلیل واریانس و رگرسیون سلسله مراتبی در سطح معناداری 05/0 تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار امید و بارمراقبتی مراقبین خانوادگی موردمطالعه به ترتیب 54/25± 72/11 و 74/31± 36/4 بود. بین امید و بار مراقبتی رابطه معنادار مشاهده شد (457/0-). نتیجه آزمون رگرسیون نشان داد که متغیر امید به طور معناداری بار مراقبتی را پیش بینی می کند. نتیجه گیری: مراقبین بیماران مبتلا به سرطان در طول مراقبت از عضو خانواده خود متحمل بار مراقبتی می شوند که این بار با امید آن ها در ارتباط است، ازاین رو توجه به داشتن امید در این مراقبین مورد تأکید است.

پیش زمینه و هدف: مراقبت یکی از مهم ترین و اصلی ترین نقش پرستاران به حساب می آید. امروزه این مراقبت ها به علت گوناگونی مورد غفلت واقع می شود و بسیاری از آن ها انجام نیافته و به صورت مراقبت های پرستاری ازدست رفته تعریف می شوند. هدف این مطالعه بررسی و مقایسه مراقبت های پرستاری ازدست رفته در بیمارستان های آموزشی، خصوصی و تأمین اجتماعی بود. مواد و روش کار: این مطالعه یک مطالعه توصیفی بود که در آن 453 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی، خصوصی و تأمین اجتماعی از ده بیمارستان به صورت در دسترس، پس از پاسخ دهی به پرسشنامه ها، در شیفت های مختلف جمع آوری و انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه مراقبت های ازدست رفته استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار Spss19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که مراقبت های پرستاری ازدست رفته در حوزه بررسی، در بیمارستان های خصوصی (9/21± 2/40) نسبت به بیمارستان تأمین اجتماعی (8/20± 3/18) و در بیمارستان تأمین اجتماعی نسبت به بیمارستان های آموزشی (8/04± 3/02) با (p=0/001) بیشتر است. بحث و نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که مراقبت های پرستاری ازدست رفته در بیمارستان های آموزشی نسبت به بیمارستان های تأمین اجتماعی و خصوصی کم تر است و لزوم توجه بیشتر مدیران ارشد بیمارستان ها را برای کاهش مراقبت های پرستاری ازدست رفته در بیمارستان های خصوصی و تأمین اجتماعی را مورد تأکید قرار می دهد.

پیش زمینه و هدف: سندرم پیش از قاعدگی (PMS) شامل تغییرات فیزیکی، شناختی، خلقی و رفتاری است که به صورت دوره ای در فاز لوتئال سیکل قاعدگی در زنان رخ می دهد و اگر سندرم پیش از قاعدگی منجربه اختلال در فعالیت های خانوادگی، اجتماعی یا کاری شود؛ اختلال ملال پیش از قاعدگی (PMDD) نامیده می شود. مواد و روش کار: هدف پژوهش حاضر مقایسه استرس ادراک شده، راهبردهای مقابله ای و حمایت اجتماعی بین دانشجویان دختر مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی (PMS) و اختلال ملال پیش از قاعدگی (PMDD) و دختران عادی بود. برای این منظور 200 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه ملایر در سال 1396 برای مقایسه به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. از این میان 197 نفر از آزمودنی ها به پرسشنامه های آزمون غربالگری سندرم پیش از قاعدگی، استرس ادراک شده، راهبردهای مقابله ای و حمایت اجتماعی پاسخ دادند که با استفاده از آزمون غربالگری تعداد افراد 100PMS=، 21 PMDD=و افراد عادی 76 نفر مشخص شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری و آزمون های تعقیبی با نرم افزارSPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد افراد سه نمونه در سازه راهبردهای مقابله ای در سه بعد هیجان مدار، (01/0P ، 26/7F=)، هیجان مدار دوری گزینی، (01/0 P ، 65/6F=) و هیجان-مدار گریز-اجتناب، (01/0 P(، 94/5 F=) تفاوت معنی داری با یکدیگر دارند. آزمون تعقیبی توکی نشان داد در متغیر راهبرد مقابله ای هیجان مدار، گروه عادی نمرات کمتری از گروه PMS (05/0P<) و گروه PMDD (01/0P<) داشت و در راهبرد گریز-اجتناب، گروه عادی سطوح کمتری از گروه PMS(05/0P<) و PMDD (01/0P<) داشت. در مورد متغیر دوری-گزینی نیز، گروه عادی به طور معنی داری نمرات کمتری از گروه PMS (05/0P<) و PMDD(01/0P<) کسب کرد. یافته ها هیچ تفاوت معنی داری را در متغیرهای استرس ادراک-شده و حمایت اجتماعی در بین سه گروه نشان نداد. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد راهبردهای مقابله ای با سندرم و اختلال پیش از قاعدگی رابطه دارند. براساس این نتایج انجام مداخلات روانشناختی در گروه PMS و PMDD در جهت اصلاح راهبردهای مقابله ای معیوب ضروری می نماید. باتوجه به شرایط یکسان اکثریت گروه های نمونه یعنی سکونت در خوابگاه تفاوتی در استرس ادراک-شده و حمایت اجتماعی آنان یافت نشد.

پیش زمینه و هدف: دیسمنوره اولیه یکی از شایع ترین دردها و بیماری های زنان می باشد که می تواند آثار منفی بر فعالیت های روزانه آنان داشته باشد و مختل کننده کیفیت زندگی و فعالیت اجتماعی زنان باشد. لذا این مطالعه باهدف تعیین و مقایسه کیفیت زندگی، خودکارآمدی و افسردگی در دانشجویان دختر مبتلا و غیر مبتلا به دیسمنوره انجام گرفت. مواد و روش کار: : این مطالعه مقطعی، توصیفی-تحلیلی در سال 1397 با مشارکت 370 نفر از دانشجویان دانشکده پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز انجام شد. روش نمونه گیری در این مطالعه به صورت در دسترس بود. داده ها با استفاده از پرسشنامه پنج قسمتی: مشخصات دموگرافیک و قاعدگی، مقیاس شدت درد قاعدگی (VAS)، پرسشنامه کیفیت زندگی، خودکارآمدی و افسردگی جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 21) و با آمار توصیفی و آزمون های تی مستقل، کای دو و ANOVA انجام یافت و 05/0p≤ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین کیفیت زندگی در بعد جسمانی کل (002/0=p)، سلامت عمومی (046/0=p)، درد جسمی (05/0=p)، عملکرد جسمی (02/0=p) و محدودیت نقش جسمی (05/0=p) در بین دو گروه دانشجویان مبتلا و غیرمبتلا به دیسمنورهتفاوت آماری معنی داری وجود داشت. هرچند در دانشجویان مبتلا به دیسمنوره میزان خودکارآمدی پایین تر و افسردگی بالاتر بود اما بین دانشجویان مبتلا و غیرمبتلا به دیسمنوره، خودکارآمدی (2/0=p) و افسردگی (2/0=p) تفاوت آماری معنی داریمشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد، در دختران مبتلا به دیسمنوره کیفیت زندگی و خودکارآمدی پایین تر و افسردگی بالاتر از دختران غیرمبتلا بود لذا با افزایش آگاهی، آموزش و ارائه راهکارهای مناسب به این دختران در زمینه ارتقای سبک زندگی سالم و به تبع آن بهبود کیفیت زندگی می توان کمک شایانی به این افراد کرد.