سلول و بافت
سال:1397 | دوره:9 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

هدف: به منظور بررسی اثر بتا آمینو بوتیریک اسید (BABA ) در القا مقاومت سیستمیک در گوجه فرنگی آلوده به باکتری Pseudomonas syringae pv. syringa این مطالعه انجام پذیرفت. مواد و روش ها: گیاهان گوجه فرنگی رقم مجار در مرحله ی چهار برگی انتخاب شدند. برای هر گلدان 70 میلی لیتر محلول 250 میلی مولار، از BABA تهیه شد. محلول فوق روی برگ های گیاه اسپری شد. گلدان های تیمار شده درشرایط کنترل شده ( 16 ساعت روشنایی با دمای 30 درجه سانتی گراد و هشت ساعت تاریکی با دمای 25 درجه سانتی گراد) به مدت 2 روز قبل از القا باکتری نگه داری شدند. پس از دو روز، باکتری به گیا ه تلقیح شد. RNA کل از برگ ها در زمان های صفر، 24، 72، 96 ساعت پس از تلقیح باکتری استخراج شد. cDNA سنتز شد و الگوی بیان ژن به روشRT – PCR مورد سنجش و بررسی قرار گرفت. نتایج: میزان بیان سه ژن مرتبط با دفاع ( PR1، NCED و SPR2)، در نتیجه آلودگی با باکتری افزایش می یابد. با این حال، پیش تیمار با BABA منجر به افزایش معنی داری در بیان ژن های مقاومت در پاسخ به چالش پاتوژن نسبت به گیاه شاهد شد و علایم ظاهری بیماری (به صورت لکه های گرد و نامنظم تا قهوه ای و سیاه با کلروز ) که باعث خسارت در گوجه فرنگی می-شود، کاهش یافت. نتیجه گیری: . پیش تیمار گیاه توسط BABA باعث تقویت سیستم دفاعی گیاه می شود و اثر بخشی فوق العاده این القاگر را در ایجاد مقاومت در گیاه را نشان می دهد. در نتیجه می توان از این القاگر در جهت کنترل a P. syringae pv. Syring در گوجه فرنگی استفاده کرد.

هدف: در این تحقیق اثرات ضد سرطانی و آپوپتوزیسی عصاره هیدروالکلی بذر خارسنبل Blepharis persica بر روی سلول-های سرطانی سینه و پروستات و اثر هم افزایی آن با دارو دوکسوروبیسین مورد مطالعه قرار گرفت. مواد و روش ها: عصاره هیدروالکلی بذر با روش خیساندن و با اتانول 70درصد تهیه شد. 8 غلظت عصاره و 4 غلظت ترکیبی از دوکسوروبیسین (125و 5/62 نانوگرم بر میلی لیتر) با عصاره غلظت های (315/0و 625/0 میلی گرم بر میلی لیتر) تهیه شد. سلول های سرطانی سینه (MCF-7) ، پروستات (LNCaP) و سلول های فیبروبلاست (SKM)کشت داده شدند. درصد زنده مانی رده های سلولی با تست MTT اندازه گیری و میزان آپوپتوزیس در رده های سلولی از روش Annexin/PI سنجیده شد و بررسی بیان ژن BCL2 در مدت 24 و 48 ساعت با روش quantitative RT-PCR (RT-qPCR) Real-Timeصورت گرفت. نتایج: عصاره به ترتیب بر رده های سلولی پروستات، پستان و فیبروبلاست بیشترین اثر بازدارندگی رشد را نشان داد. اثر ترکیبی دوکسوروبیسین با عصاره در هر سه رده سلولی با کنترل هیچ گونه تفاوت معناداری نداشت. نتایج Annexin/PI نشان داد میزان آپوپتوزیس اولیه، تاخیری و نکروز در رده های سلولی تیمار شده نسبت به کنترل افزایش داشته است. بیان ژنBCL2 در رده های سلولی با تیمار غلظت 25/1 میلی گرم بر میلی لیتر عصاره گیاه در مدت 24 و 48 ساعت نسبت به ژن کنترل بتااکتین به طور معنی داری کاهش یافته بود ( 01/0 p<). نتیجه گیری: عصاره هیدروالکلی بذر خارسنبل توانایی کاهش تکثیر سلول های سرطانی سینه و پروستات و القا آپوپتوزیس در سلول های سرطانی را دارد و هرچند که در غلظت کم موجب افزایش اثرات ضد سرطانی دوکسوروبیسین نمی شود، ولی می تواند جایگزنی برای آن با عوارض جانبی کمتر باشد.

هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر برهم کنش تنش شوری و کاربرد پلیمرهای سوپرجاذب بر خصوصیات فیزیولوژیکی ریحان می باشد. مواد و روش ها: آزمایشی گلدانی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با چهار سطح شوری آب آبیاری (صفر، 40، 80 و 120 میلی مولار کلرید سدیم) و پلیمرسوپرجاذب (عدم کاربرد، آکوازروب، تراکوتم و استاکوزورب) انجام شد. صفات مورد ارزیابی شامل پروتئین محلول، فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانتی، محتوای مالون دی آلدئید و تولید اسانس بودند. نتایج: فعالیت آنزیم های کاتالاز، گایاکول پراکسیداز، آسکوربات پراکسیداز و پلی فنل اکسیداز در چین اول برداشت و در شوری بالا (120میلی مولار) به ترتیب تحت کاربرد آکوازورب، تراکوتم، تراکوتم و آکوازورب 68/52، 10/73، 07/68 و 35/75 درصد کاهش یافت و در چین دوم برداشت نیز در بالاترین سطح شوری (80 میلی مولار) فعالیت این آنزیم ها به ترتیب تحت تاثیر کاربرد آکوازورب، تراکوتم، آکوازورب، تراکوتم و تراکوتم 6/37، 5/62، 38/46، 06/43 و 47/38 درصد نسبت به تیمار شاهد کاهش یافتند. با افزایش شوری میزان اسانس کاهش یافت و کاربرد سوپرجاذب تراکوتم موجب افزایش آن شد. در چین اول برداشت بین مالون دی آلدئید و گایاکول پراکسیداز همبستگی مثبت (751/0) مشاهده شد و در چین دوم آسکوربات پراکسیداز و پروتئین دارای همبستگی منفی (753/0-)، سوپراکسید دیسموتاز و گایاکول پراکسیداز (848/0)، مالون دی آلدئید و گایاکول پراکسیداز (789/0) و مالون دی آلدئید و آسکوربات پراکسیداز (743/0) همبستگی مثبت داشتند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که کاربرد سوپرجاذب ها در شرایط تنش شوری توانست از شدت این تنش بکاهد و از این طریق سبب کاهش معنی دار فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانتی و میزان مالون دی آلدئید شود، ولی پروتئین محلول و تولید اسانس را افزایش داد.

هدف: در این پژوهش طراحی و ساخت داربست های نانوکامپوزیتی تقویت شده با گرافن به منظور القای تمایز عصبی در سلول های بنیادی پالپ دندان مورد توجه قرار گرفت. مواد و روش ها: ابتدا داربست های کامپوزیتی پلی کاپرولاکتون/ نانوگرافن با درصدهای وزنی 1، 3 و 5 درصد گرافن توسط روش ریخته گری حلال ساخته شدند. در ادامه میزان آبدوستی و هدایت الکتریکی نانوکامپوزیت ها اندازه گیری شد. با استفاده از نتایج آزمون های فیزیکی ذکر شده، داربست مناسب با درصد بهینه نانوگرافن انتخاب شد و مورفولوژی، فعالیت متابولیکی و پتانسیل تمایز عصبی سلول های بنیادی پالپ دندان روی آن به ترتیب توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، آزمون MTS و رنگ آمیزی ایمونوفلورسنت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: نتایج آزمون هدایت سنجی نشان داد که با افزودن گرافن به پلی کاپرولاکتون، هدایت الکتریکی کامپوزیت به میزان قابل توجهی افزایش می یابد. همچنین افزودن 5 درصد وزنی نانوگرافن به پلیمر منجر به کاهش زاویه تماس از 86/2± 89/99 به 36/3± 03/64 درجه می شود. در نهایت تصاویر میکروسکوپ SEM و رنگ آمیزی ایمونوفلورسنت با نشانگر MAP2 نشان دادند که سلول ها روی سطح داربست بهینه به سلول های شبه عصبی تمایز یافته اند. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که داربست نانوکامپوزیتی پلی کاپرولاکتون/ 5 درصد گرافن از پتانسیل مناسبی جهت القای تمایز عصبی و کاربرد در مهندسی بافت عصب برخوردار است.

هدف: در این مطالعه تاثیر Substance Pهموسیستئینه در حضور سیستئین بر میزان رشد سلول های سرطانی PC12 بررسی و نتایج با نوع طبیعی آن مقایسه شد. مواد و روش ها: سلول ها در محیط کشت RPMI-Glutamax حاوی FBS، 10 درصد کشت داده شدند و فعالیت متابولیکی آن ها در حضور غلظت های مختلف پپتید و سیستئین با استفاده از تست MTT ارزیابی شد. سپس تغییرات ریخت شناسی سلول ها با استفاده از میکروسکوپ تمایز فازی مطالعه شد. به‫ منظور بررسی تاثیر حفاظتی پپتید هموسیستئینه در برابر H2O2، سلول ها به‫ مدت 3 ساعت در حضور H2O2 با غلظت 150 میکروگرم بر میلی‫ لیتر تیمار شد و میزان تولید نیتریک اکسید آن‫ ها به‫ روش رنگ سنجی گریس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان می دهد که هر دو نوع Substance p، در همه غلظت های انتخابی موجب افزایش رشد سلول ها و کاهش میزان NO در برابر سمیت H2O2شده است. به‫ ویژه در غلظت 6 تا 10 مولار میزان رشد در حضور پپتید هموسیستئینه و طبیعی به‫ ترتیب 65/78 درصد و 55/38 درصد افزایش داشته است که نشان می‫ دهد نوع هموسیستئینه 1/40 درصد بیشتر از نوع طبیعی منجر به افزایش رشد شده است و میزان NO به‫ ترتیب 36 درصد و 14 درصد کاهش داشته است. بنابراین Substance P هموسیستئینه توانسته 22 درصد بیشتر از نوع طبیعی سلول های سرطانی PC12 را در برابر سمیت پراکسید هیدروژن محافظت کند. نتیجه‫ گیری: SP-H در شرایط پاتولوژیک می تواند از طریق کاهش تولید نیتریک اکسید باعث افزایش رشد سلول های سرطانی شده و روند پیشرفت بیماری را تسریع بخشد.

هدف: تعیین شرایط بهینه که در آن بلاستومرهای جنین های 2 و 4 سلولی موش با کیفیت بالایی به بلاستوسیت تکوین پیدا کنند و تولید سلول های بنیادی جنینی(ESC) از این بلاستوسیست ها بدون حضور سلول های تغذیه کننده. مواد و روش ها: ابتدا جنین های 2 و 4سلولی از اویداکت موش های NMRI جمع آوری شدند. بلاستومرها جدا شده و در سه وضعیت منفرد، گروهی و هم کشتی با جنین در محیط کشت با حجم 1و5 میکرولیترکشت شدند. سپس بلاستوسیست های حاصل، بر روی ظروف کشت پوشیده شده با ژلاتین کشت شدند تا به سلول های ES تبدیل شوند. بیان نشان‫ گرهای اختصاصی برای بلاستوسیست ها و سلول های ES مشتق شده به‫ روش ایمونوسیتوشیمی و PCR بررسی شد. نتایج: ثابت شد که حجم 1 میکرولیتر بهتر از 5 میکرولیتر عمل کرد و در حالت هم کشتی با جنین و کشت گروهی، در مقایسه با کشت منفرد نتیجه بهتری حاصل شد و درصد بلاستوسیست های حاصل به‫ طور معنی‫ داری بالا بود. ارزیابی بیان Oct4 که در ناحیه ICM (توده سلولی داخلی) بلاستوسیست بیان می شود و شمارش سلول، ثابت کرد که کمیت و کیفیت با هم افزایش می یابد. همچنین مشخص شد که پتانسیل بلاستومرهای 4 سلولی نسبت به 2 سلولی پایین می باشد. بلاستوسیست های مشتق از کشت منفرد بلاستومرها توانستند در محیط اختصاصی، تبدیل به سلول های ES شوند و این سلول ها توانایی تمایز به سلول های مختلف را هم نشان دادند. نتیجه گیری: روش مطالعه حاضر برای بررسی پتانسیل تکوینی بلاستومرها و تولید سلول های ES می تواند برای سایر گونه-ها کاربرد داشته باشد. تولید سلول های ES بدون سلول های تغذیه کننده، در مورد انسان موضوع بسیار پراهمیت و پر چالشی می باشد.

هدف: در مطالعه حاضر به بررسی امکان مفید بودن آستاگزانتین در مدل موشی بیماری MS، آنسفالومیلیت تجربی خود ایمن (EAE) پرداخته شده است. مواد و روش ها: بیماری EAE با استفاده از پپتید MOG35-55 و ادجوانت کامل فروند (CFU) در موش های ماده C57BL/6 القا شد. موش ها در گروه کنترل نرمال، گروه بیمار، گروه پیشگیری دریافت کننده آستاگزانتین 21 روز قبل از القا بیماری و گروه درمانی که پس از ایمونیزاسیون و با شروع علائم بیماری، آستاگزانتین را دریافت کردند، قرار گرفتند. هر گروه شامل 8 راس موش بود. مصرف آستاگزانتین تا 35 روز پس از ایمونیزاسیون ادامه یافت و هر روز به‫ مقدار 4/0 درصد وزن پلت مورد مصرف (حدود 400 میلی گرم) آستاگزانتین مصرف می ‫ شد. سپس میزان تکثیر سلولی به‫ وسیله آزمون MTT، میزان تولید اینترلوکین 6 و اینترلوکین یک بتا سرم خونی به وسیله ELISA سنجیده شد. علاوه بر این بافت های نخاع نیز به‫ منظور ارزیابی های ایمونوهیستوپاتولوژی مطالعه شدند. نتایج: بر اساس نتایج به‫ دست آمده مصرف آستاگزانتین منجر به بروز پیامدهای بالینی و آسیب شناختی مناسبی شده به‫ طوری که منجر به کاهش تولید سایتوکاین های پیش التهابی IL1β ، IL6 شد (0001/0 (p

هدف: در این مطالعه به سنتز نانو ذرات آلبومینی به عنوان حامل7-برومو ایندیروبین 3 مونوگزیم (7-BIO ) که یک مهارکننده ی قوی آنزیم گلیکوژن سنتاز کیناز ( GSK-3β ) و دارای اثرات ضد توموری است و به دلیل حلالیت و جذب پایین و سمت گوارشی، امکان استفاده بالینی با محدودیت رو به‫ رو خواهد بود، مبادرت شد. مواد و روش‫ ها: با استفاده از غلظت‫ های اولیه‫ ی متفاوت آلبومین سنتز نانو ذراتی انجام و اندازه آن‫ ها با میکروسکوپ الکترونی آزمون شد. پس از کونژوگاسیون ذرات با 7-BIO و تیمار سلول‫ های سرطانی، زیستایی و وجود آپوپتوزیس سلولی با استفاده از آزمون MTT و آکریدین اورنج و اتیدیوم بروماید سنجش شدند. اثر بخشی و فعالیت 7-BIO نیز با بررسی میزان فسفریلاسیون GSK-3β به روش وسترن بلاتینگ آنالیز شد. نتایج آزمایش توسط آنالیز آماری One-Way ANOVA مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: آزمون سنتز نانو ذرات نشان داد که برای سنتز نانو ذرات نشان داد که در غلظت اولیه 10 میلی گرم در میلی لیتر آلبومین، نانوذراتی هموژن با قطر 7± 42/89 نانومتر به دست می آیند. آزمون MTT نشان داد که نانوذرات بارگذاری شده با 7-BIO اثر سمیت بیشتری بر سلول های رده سرطانی MCF-7 در مقایسه با 7-BIO آزاد اعمال کرده اند. رنگ آمیزی آکریدین اورنج و اتیدیوم بروماید سلول های تیمار شده با 7-BIO نیز حاکی از القای آپوپتوزیس بود. همچنین 7-BIO افزایش قابل رویتی در میزان فرم فسفریله GSK-3β در سلول های سرطان سینه ایجاد می کند. نتیجه گیری: به این ترتیب نانوذرات آلبومین کونژوگه شده با مهارکننده GSK3β زیستایی سل لاین سرطان سینه MCF-7 را به طور قابل ملاحظه ای کاهش می دهند که می توانند به عنوان یک راه‫ کار درمانی در آینده مورد آزمون قرار گیرند.