پژوهش در پزشکی
سال:1398 | دوره:43 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

جراحی (sleeve gastrectomy (SG در سال های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته اما نکته مهم اینکه آیا SG در واقع با بهبود کیفیت زندگی (QoL) بیماران همراه است یا خیر؟ تا کنون در جامعه ایرانی مطالع های در این زمینه انجام نشده است. در این مطالعه ما به بررسی تاثیر SG بر QoL بیماران دچار چاقی مفرط پرداختیم. روش بررسی تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد انجام شد. تمامی بیمارانی که اندیکاسیون عمل جراحی اسلیو گاسترکتومی داشتند و موافقت خود را برای همکاری کتبی اعلام کردند وارد مطالعه شدند. بیماران واجد شرایط دارای نمایه توده بدنی 40 Kg/m2 و بیشتر، یا بیماران با نمایه توده بدنی بین 40-35 kg/m2 همراه با بیماری های مرتبط مانند دیابت نوع 2، بیماری های قلبی، فشارخون و. . . هستند. کیفیت زندگی بیماران مطابق پرسشنامه استاندارد 100 WHO-QOL بررسی شد. قبل از عمل جراحی لاپاراسکوپیک اسلیو گاسترکتومی 6 و 12 ماه بعد از عمل شاخص های کیفیت زندگی بررسی و با آزمو نهای آماری قضاوت شد. یافته ها تحقیق در 100 بیمار که شامل 51 نفر زن و 49 نفر مرد بود انجام شد. شاخص تود های بدن بیماران قبل از عمل جراحی اسلیو گاسترکتومی 52. 5± 6. 5 و در 12 ماه آینده به 5. 1 ± 35. 4 کاهش یافت(001 / p>0). کیفیت کلی زندگی از 4/ 11 ± 9/ 47 قبل از عمل به 3/ 11 ± 3/ 82 در 12 ماه افزایش یافت(05 /. p>0) نتیجه گیری به نظر می رسد عمل جراحی لاپاراسکوپیک اسلیو گاسترکتومی به ارتقای کیفیت زندگی بیماران با چاقی مفرط منجر می شود. تحقیق های بیشتر با لحاظ کردن زمان طولانی تر پیگیری توصیه می شود.

سابقه و هدف آسیب نخاعی یکی از شرایط نورولوژیک است که با اختلال های حسی، حرکتی و عفونت های ادراری همراه است. استفاده از مدل استاندارد ضایعه نخاعی به درک مکانیسم های فیزیوپاتولوژی این بیماری و ارزیابی مداخله های درمانی در آزمایشگاه کمک می کند. به دلیل اینکه آسیب نخاعی ناشی از ضربات مکانیکی در انسان شایع است، در این مطالعه دستگاهی (NSRC Impactor) در دانشگاه علوم پزشکی تبریز طراحی و آزمایش شده که توانایی القای درجه های مختلفی از شدت آسیب نخاعی را بر اساس کیلوداین)گرم بر سانتی متر مربع بر مجذور ثانیه(برای ایجاد مدل دقیق تر این بیماری در مو شهای صحرایی دارد. مواد و روش ها در این مطالعه که از نوع مداخله ای است، برای استانداردسازی و تعیین عملکرد بهینه دستگاه NSRC Impactor برای القای آسیب های باشد تهای خیلی خفیف تا خیلی شدید، سه نیرو با شد تهای 100، 150 و 250 کیلوداین در سطح سگمان توراسیک (10 (T10 اعمال شد. برای بررسی بافتی و رفتاری به ترتیب از روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین و تست رفتار حرکتی BBB استفاده شد. آنالیز آماری داده های این مطالعه توسط نرم افزار SPSS 16 انجام شد. یافته ها با افزایش نیرو، تغییرهای بافتی در نخاع به طور چشمگیری افزایش می یابند. همچنین آسیب های متفاوت، از لحاظ آماری باعث بروز تغییرهای معناداری در نتایج تست فعالیت حرکتی (BBB) در گروه های آسیب نسبت به گروه لامینیکت ومی شد)در مقایسه گروه 100 کیلوداینی نسبت به گروه لامینکتو می 019 / P=0، گروه 150 کیلوداینی نسبت به گروه لامینکتو می 001 / P=0، و گروه 250 کیلوداینی نسبت به گروه لامینکتو می 03 00 / P=0 است. نتیجه گیری یافته های ما نشان می دهند که این دستگاه توانایی ایجاد مد لهای دقیق آسیب نخاعی با شدت های مختلف برای شبیه سازی ضایعه های نخاعی انسانی را در آزمایشگاه داراست. هرچند باید در نظر داشت بیماری آسیب نخاعی پیچیده بوده و آزمایش های بیشتری برای بررسی ابعاد بیشتر برای ایجاد مدل دقیق تر این بیماری مورد نیاز است.

سابقه وهدف گزارش هایی درباره قابلیت میکروپارتیکل های کیتین در تعدیل پاس خهای TH1 و TH2 با توجه به اندازه ذرات و مسیر تجویز آن وجود دارد. هدف از انجام این مطالعه بررسی آثار ایمونوادجوانتی میکروپارتیکل های کیتین با اندازه کمتر از 40 میکرون به عنوان ادجوانت در واکسیناسیون علیه لیشمانیا ماژور برای پیشگیری از بیماری لیشمانیازیس در مو شهای BALB/c با سنجش IgG1(نماد TH2)و IgG2a(نماد TH1)بود. مواد و روش ها در این مطالعه تجربی گروه های مختلف اعم از تست و گواه که هر گروه شامل شش سر از مو شهای BALB/c بود، به شیوه زیر جلدی سه مرتبه با فاصله 21 روز با لایزیت انگل یا مخلوط لایزیت و میکروپارتیکل کیتین ایمونیزه شدند. سه هفته بعد از آخرین ایمونیزاسیون، بررسی نتیجه ایمونیزاسیون و تعیین ایزوتایپ ایمونوگلوبولینی با استفاده از خون گیری از چشم و آزمایش الایزا انجام شد، سپس تعداد 2×105 پروماستیگوت فاز ایستایی انگل به قاعده دم موش ها تزریق شد و بعد در مدت هشت هفته زمان بروز زخم و وسعت آن تحت نظر قرار گرفته شد. در پایان هفته هشتم مجدد خون گیری از چشم برای سنجش IgG1 و IgG2a انجام شد، سپس مو شها قربانی شدند و غدد لمفاوی آن ها جهت تع یین بار انگلی به روش میکروتیتراسیون(LDA) جدا شد. یافته ها در موش های گروه ایمونیزه شده با لایزیت انگل و میکروپارتیکل های کیتین در مقایسه با گروه غیرایمونیزه زمان شروع زخم پس از چالش با انگل به تعویق افتاده بود و همچنین وسعت زخم ایجاد شده (P≤ 0. 007) و میزان بار انگلی(3. 9± 0. 41 Vs. 5. 8± 0. 82 Log(Parasites per lymph node)] (P≤ 0. 05)] به صورت معناداری کاهش یافته بود. نتیجه سنجش IgG1 و IgG2a سرمی نشان داد که ایمونیزاسیون با میکروپارتیکل های کیتین زمینه ساز کاهش معنادار سطح سرمی I gG1 قبل(P≤ 0. 001) و بعد (P≤ 0. 014) از چالش شده ولی بر میزان سرمی IgG2a اثرگذار نبوده است. نتیجه گیری: در ایمونیزاسیون با میکروپارتیکل های کیتین به همراه لایزیت انگل پاسخهای IgG1 به صورت معنادار مهار شده بود، به این سبب به نظر می رسد میکروپارتیکل های کیتین قادر به فروتنظیمی پاسخ های آسیب زای TH2 ایجاد شده در عفونت لیشمانیا هستند.

سابقه و هدف پروتئین متصل به دمین WW غلاف خلف آکروزومی (PAWP)، یکی از پروتئین هایی است که در فرایند اسپرماتوژنز بیان می شود و نقش های گوناگونی در تمایز اسپرم، لقاح و تکوین اولیه جنین دارد. هدف این مطالعه تعیین ارتباط بین بیان PAWP با میزان لقاح در مردان نابارور کاندید تزریق درون سیتوپلاسمی اسپرم (ICSI) بود. به علاوه فراگمنتاسیون DNA اسپرم نیز در این مردان نابارور ارزیابی شد. مواد و روش ها در این مطالعه توصیفی، نمونه مایع منی از 54 مرد نابارورکاندید ICSI که در سن 44/4± 5/32 به مرکز باروری و ناباروری اصفهان مراجعه کرده بودند، جمع آوری شد. پارامترهای اسپرمی، فراگمنتاسیون DNA، بیان PAWP درسطح RNA و پروتئین به ترتیب توسط آنالیز کامپیوتری مایع منی، آزمون تانل، واکنش زنجیرهای پلیمراز همزمان و وسترن بلات انجام شد. داده ها توسط نرم افزارSPSS. 16 با استفاده از آنالیز آماری independent t-test و Pearson correlation بررسی شد و p-value کمتر از 05/0 از لحاظ آماری معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها مردان نابارور بر اساس میزان لقاح کمتر و بیشتر از 50% دسته بندی شدند. در مردان با لقاح کمتر از 50%، بیان PAWP به طور معنی داری کمتر و درصد فراگمنتاسیون DNA اسپرم به طور معنی داری بیشتر بود (P). ارتباط معنی داری بین بیان PAWP در سطح RNA و پروتئین با میزان لقاح مشاهده شد. نتیجه گیری بیان نرمال ژن و پروتئین PAWP اسپرم و درصد پایین فراگمنتاسیون DNA اسپرم در مردان نابارور می تواند نشانگری از میزان موفقیت لقاح پس از ICSI باشد.

سابقه و هدف با توجه به شیوع چاقی در بین نوجوانان و استفاده از شیوه های مختلف تغذی های و ورزشی برای کاهش اختلا لهای متابولیکی مرتبط با افزایش بافت چربی، پژوهش حاضر باهدف تعیین تاثیر تعاملی تمرین تناوبی طناب زنی و مصرف شکلات سیاه) 83 درصد کاکائو(بر سطوح سرمی آپلین، واسپین و ترکیب بدن پسران چاق انجام شد. مواد و روش ها در این مطالعه تجربی، 40 پسر چاق از میان داوطلبان به طور تصادفی در چهار گروه تمرین) n=10 (، مکمل) n=10 (، تمرین همراه با مکمل) n=10 (و کنترل (n=10)قرار گرفتند. گروه های تمرین به مدت شش هفته و هر هفته پنج روز تمری نهای طناب زنی را انجام دادند. گروه های مکمل روزانه 30 گرم شکلاتی که حاوی 83 درصد کاکائو بود را مصرف کردند. پیش از آغاز پروتکل پژوهش و 48 ساعت پس از آخرین جلسه، ترکیب بدنی آزمودنی ها با استفاده از دستگاه تحلیلگر بدن و نمونه های خونی برای سنجش مقادیر آپلین و واسپین گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمو نهای تی زوجی, تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی در سطح 05 / P≤ 0 استفاده شد. یافته ها بعد از انجام پروتکل پژوهشی مقادیر آپلین، وزن و BMI در گروه های تمرین)به ترتیب 003 / 0، 001 / 0، 002 / p=0 (، مکمل)به ترتیب 008 / 0، 008 / 0، p=0/003 (و تمرین همراه با مکمل) 000 / p=0 (کاهش داشت. این در حالی بود که مقادیر واسپین، درصد چربی و WHR تنها در گروه های تمرین)به ترتیب 007 / 0، p=0/001، 0/009 (و تمرین همراه با مکمل)به ترتیب 002 / 0، 001 / 0، 004 / p=0 (کاهش داشت. نتیجه گیری به نظر می رسد که انجام تمرین تناوبی هوازی از نوع طنا بزنی و مصرف شکلات سیاه حاوی 83 درصد کاکائو باعث بهبود ترکیب بدنی و کاهش مقادیر آپلین و واسپین در پسران چاق می شود و می تواند از بروز بیماری های مرتبط با چاقی جلوگیری کند.

سابقه وهدف مشخص شده است که تمرین های منظم ورزشی سبب بهبود مارکرهای زیستی وابسته به دیابت می شود. با این حال برای برخی گروه ها تمری نهایی که نیاز به تحمل وزن دارند، دشوار است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین هوازی در آب و خشکی بر سطوح لپتین، رزیستین و مقاومت به انسولین در زنان چاق بود. مواد و روش ها در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، 30 زن چاق به طور تصادفی در گروه های تمرین در خشکی، تمرین در آب و کنترل (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند. مداخلات به مدت هشت هفته اعمال شد. 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از مداخلات، نمونه خونی از آزمودنی ها جمع آوری و سطوح گلوکز، انسولین، لپتین، رزیستین و مقاومت به انسولین اندازه گیری شد و برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس آمیخته استفاده شد. یافته ها نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین در آب و خشکی به کاهش معنادار انسولین(003 / P=0)، گلوکز (001 / P=0)، مقاومت به انسولین (001 / P=0) و لپتین (001 / P=0) زنان چاق منجر شد اما تغییر معناداری در رزیستین ایجاد نکرد. همچنین وزن، BMI و درصد چربی شرکت کنندگان به طور معناداری در گروه های تمرین کاهش یافت (001 / P=0). تفاوت معناداری بین دو نوع تمرین در آب و خشکی مشاهده نشد. نتیجه گیری به نظر میرسد تمرین های در آب همان آثارتمرین های در خشکی را در زمینه کاهش لپتین و مقاومت به انسولین زنان چاق ایجاد میکند؛ بنابراین افرادی که به دلیل آسیب های مفصلی یا توصیه متخصصان ارتوپدی تحمل فشار وزن هنگام تمرین های در خشکی را ندارند؛ می توانند از فواید تمرین های در آب برای بهبود شاخص های وابسته به دیابت بهرمند شوند.

سابقه وهدف تظهور سویه های مقاوم به چند دارو MDR پسودموناس آئروژنز امروزه به یک نگرانی جدی تبدیل شده است. این باکتری به طیف وسیعی از داروهای ضد میکروبی مقاوم است. روش های مختلفی برای درمان و کنترل عفونت ناشی از باکتر ی های MDR وجود دارد. یکی از این روش ها پیدا کردن ترکیب های فعال گیاهی است که با ترکیب داروهای ضد میکروبی دارای آثار سینرژیسم با یکدیگر باشند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر ضد میکروبی عصار ه های آبی، اتانولی و متانولی 19 گیاه دارویی روی سوی ه های استاندارد و همچنین سویه های بالینی مقاوم به چند دارو) MDR (پسودوموناس ائروژینوزا است. در نهایت اثر سینرژیسم بهترین عصاره با آنتی بیوتیک سفتازیدیم بررسی شد. مواد و روش ها فعالیت ضد میکروبی گیاهان دارویی به روش رقت در آگار برای پنج سویه استاندارد پسودوموناس ایروژنز حساس به سفتازیدیم و 20 سویه کلینیکی MDR وبا MIC بین 64 تا 1024 میکروگرم برمیلی لیتر بررسی شد و بعد از تعیین موثرترین عصاره اثر ضد میکروبی آن با آنتی بیوتیک سفتازیدیم به روش چکربورد در آگار بررسی شد. نتایج عصاره متانولی و اتانولی گیاه مازو با غلظت 1000 میکروگرم برمیلی لیتر قادر به مهار از رشد تمام سویه های استاندارد و بالینی پسودوموناس آئروژینوزا بود. عصاره آبی مازو و عصاره متانولی و اتانولی مورد و اکالیپتوس نیز در این غلظت سبب کاهش از رشد باکتری شدند، ولی ممانعت کامل از رشد دیده نشد. آثار سینرژیسم بین عصاره متانولی مازو و سفتازیدیم بسیار قابل ملاحظه بوده و MIC دارو از 1024 μ g/ml به 4 μ g /ml تنزل داشته و همچنین عصاره نیز به میزان چهار برابر کاهش MIC داشته است. نتیجه گیری به نظر می رسد موثرترین عصاره علیه پسودوموناس آئروژینوزا، عصاره متانولی و اتانولی مازو بوده و آثار سینرژیسم بارزی با سفتازیدیم دارد.

سابقه وهدف لیشمانیا ماژور عامل بیماری لیشمانیوز است. این بیماری در حال حاضر به یک مشکل بهداشت عمومی تبدیل شده است. تعدیل پاسخ های سیستم ایمنی به نحوی که بتواند عفونت یا تکثیر انگل را مهار کند، یک راه موثر در غلبه بر لیشمانیوز خواهد بود. آنتی ژن های ترشحی-تراوشی انگل لیشمانیا، نقش تعدیل کنندگی سیستم ایمنی را بر عهده دارند، از این رو در طراحی واکسن و روش های ایمونوتراپی به کار گرفته می شوند. به نانوذرات با توجه به ویژگی هایی که در تحریک سیستم ایمنی دارند، در سال های اخیرمورد توجه قرار گرفته اند. هدف از این تحقیق، تولید ترکیبی از نانوذرات و آنت یژن های ترشحی-تراوشی است که بتواند پاسخ ایمنی را القا کند. مواد و روش ها در این مطالعه تجربی که روی ماکروفاژهای صفاقی موش انجام شده است، آنتی ژن های ترشحی-تراوشی انگل لیشمانیا ماژور از سوپرناتانت کشت انگل با استفاده از اولتراسانتریفیوژ جدا شده و محدوده وزن مولکولی پروتئینی و مقدار آن به روش SDS-PAGE و برادفورد تعیین شد. سپس این آنتی ژن ها با نانوذره کیتوزان همراه شدند و صحت آن با FTIR تایید شد. برای بررسی خاصیت کشندگی نانوذره بر ماکروفاژها، تست MTT انجام شد. پنج گروه موش ماده BALB/c در روزهای 10، 21، 0 به صورت داخل صفاقی با نانوذره و نانوذره همراه با پروتئین حساس شدند. ماکروفاژها در روز 28 از موش ها جدا شده و به مدت یک ساعت با انگل مجاور شدند. بعد از 72 ساعت انکوباسیون، میزان تولید NO و مهار رشد انگل در پاسخ به لیشمانیا بررسی و با تست آماری One-WayANOVA آنالیز شد. نتایج در بررسی انجام شده، آنتی ژن های ترشحی-تراوشی انگل لیشمانیا ماژور در محدوده وزنی 75-110 کیلو دالتون قرار داشتند و با راندمان 76 درصد با نانوذرات کیتوزان همراه شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که آنتی ژن های ترشحی-تراوشی انگل لیشمانیا ماژور به تنهایی سبب افزایش معنا دار تولید نیتریک اکساید در ماکروفاژها می شود و حضور کیتوزان این افزایش را تقویت می کند(P<0. 01). همچنین گروهی که آنت یژن های ترشحی-تراوشی انگل لیشمانیا ماژور همراه شده با کیتوزان را دریافت کرد هاند، ک مترین میزان تکثیر انگل را نشان دادند (P<0. 05). نتیجه گیری آنتی ژن های ترشحی-تراوشی لیشمانیا ماژور اگر با نانوذره کیتوزان همراه شوند، می توانند از راه افزایش تولید نیتریک اکساید، عملکرد کشندگی ماکروفاژ را افزایش دهند. از این رو می توانند به عنوان کاندیدایی برای تولید واکسن و بهبود بیماری مطرح شوند.

سابقه علی رغم پیشرفت های حاصل در روش های متداول درمانی سکته قلبی از جمله دارودرمانی، استنت گذاری و بای-پس عروقی، این بیماری و عوارض ناشی از آن به خصوص نارسایی قلبی همچنان شیوع بالایی دارند. چرا که هیچ یک از روش های مذکور توان رفع مشکل اصلی یعنی بازیابی سلول های از دست رفته را ندارند. در حال حاضر پیوند قلب خط آخر درمان نارسایی قلبی به شمار می آید که آن هم با محدودیت های عمده ای از قبیل کمبود تعداد اهداکننده و بیماری های زمینه ای فرد گیرنده مواجه است. مواد و روش ها این مطالعه به صورت مروری انجام شد. بدین منظور پژوهش های مرتبط و انتشاریافته تا سال 2018 با استفاده از جستجوی کلمات کلیدی از جمله سکته قلبی، سلول درمانی، سلول های بنیادی، مهندسی بافت قلب و کارآزمایی بالینی در پایگاه های اطلاعاتی معتبر مانند گوگل اسکولار، پاب مد، اسکپوس و الزویر بررسی گردید. از میان مقاله های جمع آوری شده، مقاله هایی که بیشترین ارتباط را با اهداف نگارش این مقاله داشتند، انتخاب شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند. یافته ها از جمله دستاوردهای بزرگ پژوهشگران، استفاده از سلول های بنیادی در بازسازی بافت های آسیب دیده است. با وجود نگرانی های مختلف علمی، قانونی و اخلاقی، شرکت های متعددی با هدف استفاده تجاری از سلول های بنیادی در درمان بیماری های قلبی راه اندازی شده است. در زمینه مهندسی بافت، پژوهش های فراوانی با رویکردهای مختلف مانند مهندسی بافت درجا و در محیط آزمایشگاهی، کشت سلول روی داربست و مهندسی صفحات سلولی صورت گرفته است. نتیجه گیری علی رغم نتایج مطلوب استفاده از سلول های بنیادی، هنوز چالش هایی از جمله انتخاب سلول مناسب، مقدار دوز، روش و زمان انتقال و بهینه سازی پاسخ سیستم ایمنی پیش روی این مسیر وجود دارد. در حال حاضر، پژوهش های گسترده ای در این زمینه در حال انجام است. نتایج موفقیت آمیز مطالعات شرکت ها و مراکز درمانی، منجر به تولید محصولات تجاری در این زمینه شده که در این مطالعه به برخی از آن ها اشاره شده است. هر چند که اثبات کارآمدی محصولات، نیازمند پژوهش های بیشتری است.