نشریه علوم (دانشگاه خوارزمی)
سال:1382 | دوره:3 | شماره:2-1 |تعداد مقالات:8

کادمیوم از جمله فلزهای سنگین محیطی است که در همه جا یافت می شود و القا کننده اختلالات فیزیکی، بیوشیمیایی و ساختاری است. این ماده در صنایع باتری سازی و نظامی کاربرد دارد. در مطالعه اخیر نقش پاتولوژیک کلرید کادمیوم و اثر حفاظتی تورین روی بیضه موش های نر نژاد NMRI مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه کلرید کادمیوم با دوز 2 میلی گرم بر کیلوگرم و تورین با دوز 400 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت تیمار طولانی مدت (Chronic)، به مدت 30 روز (هفته ای دو مرتبه) به صورت درون صفاقی مورد استفاده قرار گرفتند و تغییرات در پارامترهایی نظیر: وزن نسبی بیضه، تغییرات وزنی حیوانات، ضخامت غلاف سفید بیضه، قطر لوله منی ساز، تعداد سلول های اسپرماتوگونی نوعA ، تعداد سلول های اسپرماتوگونی نوعB ، تعداد سلول های اسپرماتوسیت اولیه، تعداد سلول های اسپرم، تعداد سلول های سرتولی مورد مطالعه قرار گرفت و مشاهده شد که به دنبال استعمال کلرید کادمیوم، پارامترهایی نظیر ضخامت غلاف سفید، وزن نسبی بیضه افزایش معنی داری نسبت به گروه شاهد داشتند، در حالی که بقیه پارامترها از کاهش معنی داری نسبت به گروه شاهد برخوردار بودند. به علاوه در برخی از نمونه های تجربی حالت چروکیدگی لوله های منی ساز و رها شدن اسپرماتوسیت های اولیه و اسپرماتیدها به مرکز مجاری لوله ها مشاهده شد. از سوی دیگر در گروهی که از ترکیب آنتی اکیدان تورین استفاده نمودیم، هیچ گونه افزایش یا کاهش معنی داری در میزان پارامترهای ذکر شده نسبت به گروه شاهد مشاهده نکردیم. بنابراین می توان چنین نتیجه گرفت که استفاده از کلرید کادمیوم در دوز 2 میلی گرم بر کیلوگرم به دو صورت تیمارهای کوتاه مدت (Acute) و دراز مدت (Chronic) آثار پاتولوژیک بر روی بیضه دارد و در تیمار طولانی مدت این آثار شدیدتر است. استفاده از آنتی اکسیدانی نظیر تورین قادر است آثار سمی کادمیوم را در بیضه کاهش داده و خنثی نماید.

قریه آبگرم در 85 کیلومتری جنوب غربی قزوین واقع شده و ناحیه بررسی شده در حوالی آن قرار دارد. از لحاظ جغرافیایی این ناحیه ادامه کوه های سلطانیه در چهارگوش زمین شناسی کبودرآهنگ به حساب می آید. سنگ های آذرین کرتاسه زیرین در این منطقه شامل بازالت اسپیلیتی، آلکالی الیوین بازالت، بازالت، موژه آریت و تراکی بازالت است که به صورت گدازه و توف دیده می شوند و نفوذی های داخل آن ها بیشتر شامل میکروگابرو، پیروکسن هورنبلند گابرو و ملاگابرو است. سنگ های آذرین مذکور جزء سری آلکان هستند. انطباق خوب و روندهای پیوسته اکسید عناصر اصلی در مقابل سیلیس در نمودارهای تغییرات شیمیایی، قرابت ژنتیکی بین رخساره های مختلف آن را تأیید می کند. مقایسه داده های ژنوشیمیایی و پتروگرافی این سنگ ها نشان می دهد که جدا شدن الیوین، پیروکسن و مگنتیت سبب تفریق ماگمای مادر و باعث ایجاد ترم های مختلف از آن گردیده است. با توجه به وفور ریفت های قاره ای در مرز بین خرده قاره ها در ایران در زمان کرتاسه زیرین ماگمای الکان کرتاسه زیرین منطقه آبگرم نیز می تواند متعلق به این ریفت ها یا پشت قوس حاصل از فرورانش پوسته اقیانوسی ما بین خرده قاره ها باشد، با وجود این برای تشخیص سرگذشت دقیق منطقه آب گرم در این زمان به داده های بیشتری نیاز داریم.

تولید گیاهان تراریخت کلزا با استفاده از میانجی آگروباکتریوم نیاز به بهینه سازی روش های بهینه سازی کشت بافت و تراریخت دارد. برای این منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. غلظت های مختلف بنزیل آدنین 1.5) (BA) ، 3 و 4.5 میلی گرم بر لیتر) و تدیازورون 0) (TDZ) ، 0.15 و 0.3 میلی گرم بر لیتر) با سنین مختلف جدا کشت های محور زیر لپه ( 7، 14 و 21 روزه( مورد بررسی قرار گرفتند. تفاوت معنی داری در اثر متقابل هورمون های BA و TDZ دیده شد، به نحوی که بیشترین درصد شاخه  زایی (% 174) از کاربرد میلی گرم بر لیتر BA و 0.3 میلی گرم بر لیتر TDZ حاصل شد. سن جدا کشت نیز تأثیر معنی داری بر درصد شاخه زایی داشت. جدا کشت های 21 روزه توانایی تولید بیشترین درصد شاخه زایی را داشتند. شاخه های تولید شده پس از انتقال به محیط ریشه زایی دارای 2 میلی گرم بر لیتر ایندول بوتیرک اسید تولید ریشه کردند. با دست یابی به بهترین تیمار هورمونی و سن جدا کشت اقدام به انجام تراریختی توسط میانجی اگروباکتریوم شد. اگروباکتریوم سویه LBA4404 حاوی پلاسمید pBII121 مورد استفاده قرار گرفت. گیاهان تراریخت نشده در محیط انتخاب، حاوی کانامایسین با از دست دادن ساختار کلروفیلی به رنگ سفید یا ارغوانی درآمدند و حذف گردیدند، در حالی که گیاهان تراریخت شده با دریافت ژن NPTII و ایجاد مقاومت در مقابل کانامایسین و حفظ کلروفیل در محیط انتخاب، به رنگ سبز باقی مانند و ریشه کردند. گیاهان ریشه دار به خاک منتقل شدند و تولید گل و دانه کردند. از گیاهان سبز مقاوم به کانامایسین آزمون GUS انجام شد. ظهور رنگ آبی در حضور سوبسترای X-Gluc نشانگر بیان ژن GUS در گیاهان تراریخت بود. از برگ های سبز گیاهان مقاوم به کانامایسین DNA ژنومی استخراج شد و پس از PCR ظهور باند pb 520 بیانگر حضور ژن GUS در این گیاهان بود. بنابراین با استفاده از این روش می توان اقدام به انتقال ژن های مقاومت به تنش های زیستی و غیرزیستی کرد.

تعدادی از گونه های گیاهی ساپونین های ترپنوئیدی را به عنوان قسمتی از فرآیند طبیعی رشد و نموشان سنتز می کنند. نمونه هایی از این گیاهان به عنوان منابع دارویی مورد استفاده قرار می گیرند. اهمیت این ترکیبات ناشی از خصوصیات دارویی، فعالیت ضد میکروبی و احتمالاً نقش آن ها به عنوان تعیین کننده های مقاومت گیاه در برابر بیماری است. در این پژوهش، گیاه دارویی مینای چمنی از تیره کمپوزیته، ساپوتیت های تری ترپنوییدی خود را عمدتا در ریشه، در پاسخ به سالیسیلیک اسید و عامل بیماری زا افزایش می دهد. نتایج حاکی از آن است که مقدار ساپونین ها در گیاهان تیمار شده با غلظت های 3، 7 و 11 میکرومولار سالیسیلیک اسید نسبت به گیاهان تیمار نشده با سالیسیلیک اسید و بدون آلودگی (گیاهان کنترل) افزایش پیدا کرد. همچنین مقدار ساپونین ها در گیاهان آلوده و بدون تیمار سالیسیلیک اسید بیش تر از گیاهان کنترل بود. و در زمانی که گیاهان آلوده، با سالیسیلیک اسید تیمار شدند، افزایش قابل ملاحظه ای در مقدار ساپونین ها نسبت به گیاهان کنترل مشاهده شد. همچنین قله های به دست آمده از نمونه ها به روش HPLC و مقایسه آن ها با ساپونین استاندارد، نتایج فوق را تایید کرد.

در این تحقیق تعداد 207 سونداژ قائم ژنوالکتریکی به روش مقاومت ویژه و با آرایه شلومبرژه در دشت شور واقع در 80 کیلومتری جنوب غربی زاهدان برداشت گردیده و پس از تصحیح، داده های صحرایی به کمک نرم افزار روسی با در نظر گرفتن اطلاعات چاه های گمانه در منطقه، پردازش و تفسیر شده و مقاومت حقیقی و ضخامت لایه های زیر سطحی مختلف، مشخص و محدود آبخوان در دشت تعیین گردیده است. سنگ کفه منطقه عموما از جنس اسلیت بوده و در برخی نقاط به صورت شیل ظاهر شده است. مقاطع ژئوالکتریک، نقشه های هم عمق و هم مقاومت لایه آب دار و سنگ کف ترسیم و با توجه به نقشه هم تراز آب زیرزمینی جهت حرکت آب، ورودی ها و خروجی های دشت مشخص گردیده است. بر اساس مدل ژئو الکتریکی به دست آمده دو بخش مجزا در دشت قابل تفکیک است (بخش شرقی و بخش غربی). عمق و ضخامت توسط لایه آب دار در کل دشت به ترتیب برابر با 30 و 30 متر، در شرق برابر 23 و 24 متر و در غرب برابر 40 و 41 متر اندازه گیری شده است. با استفاده از تشابه بین جریان الکتریکی و جریان آب در محیط متخلخل، پارامترهای هیدروژنولوژی دشت نظیر تخلخل، آب دهی ویژه، حجم ذخیره و حجم آب قابل استحصال آبخوان با استفاده از پارامترهای ژنوالکتریکی محاسبه گردیده است. مقدار تخلخل آبخوان شور و برابر 0.37 و آب دهی ویژه آن 0.18 تخمین زده شده است. با استفاده از این پارامترها حجم آب قابل استحصال در آبخوان شور و حدودا برابر 855 میلیون مترمکعب برآورد شده است.

الکترودهای نازک فتالوسیانین (PC) شامل فلزهای روی، آهن و منیزیم فتالوسیانین به روش نشست در خلاء تهیه شده است. انتقال بار الکتریکی ذرات یون ها به درون فیلم های نازک با روش کرونوکولومتری بررسی گردید.نتایج نشان داد که عملکرد فیلم های مزبور همانند الکترودهای نیمه هادی است و عمل انتقال بار الکتریکی بر سطح الکترود فنالوسیانین به دو نوع صورت می پذیرد. در نو اول الکترود نازک فنالوسیانین همانند الکترود نیمه هادی عمل میکند و عمل انتقال بار الکتریکی بر روی سطح فتالوسیانین صورت می گیرد. در روش دوم ذرات بار الکتریکی از سطح فیلم به داخل الکترولیت (نیترات، پرکارات و یون کلراید) درون فیلم نازک نفوذ می کند. ضخامت فیلم نازک تهیه شده محدود بوده و فاکتور مهمی به شمار می آید. بنابراین برای ضخامت های کمتر از 100 Å نفوذ یون ها از غشای نازک فتالوسیانین صورت گرفته، و در ضخامت های بالاتر از 100 Å عمل نیمه هادی بودن مشاهده می شود. ضخامت فیلم نازک فتالوسیانین 100 الی3000 Å  بررسی شدند.

تبدیل مستقیم و غیرکاتالیستی متان به هیدروکربن های سنگین تر در فشار اتمسفریک در یک پلاسمای غیرتعادلی هاله مثبت مورد مطالعه قرار گرفت. گزینش پذیری به هیدروکربن های C2 بیش تر از 87% بود با حداکثر 4.8 % بازده اتیلن اثر ولتاژ، دما و نسبت متان به اکسیژن در خوراک بر تبدیل متان و گزینش پذیری محصولات بررسی شد.نتایج آزمایش ها نشان می دهند که تبدیل متان با افزایش ولتاژ اعمال شده به رآکتور افزایش می یابد، تبدیل متان تا دمای 300 درجه سانتی گراد افزایش می یابد اما از 300 تا 650 درجه سانتی گراد به نسبت خوراک بستگی دارد، ممکن است افزایش و یا کاهش یابد. بالاترین تبدیل متان و بازدهی هیدروکربن های C2 در نسبت خوراک CH4O2=4.1 است.

احیای متوکسی کتون 1 به وسیله NaBH4 متوکسی کتول 2 می دهد. استرهای استات و توزیلات این الکل جدا نشدند ولی استربنزوات آن تهیه شد، احیای کتول 2 بوسیله LiAIH4 الکل 4 تولید می کند. گرچه کتول 9 تحت تاثیر متیل منیزیم یدید قرار نمی گیرد، ولی متوکسی کتون 1 با متیل منیزیم یدید و فنیل منیزیم یدید واکنش داده هیدروکربن های مربوطه تشکیل می شوند. کتون 13 در مجاوت فنیل منیزیم یدید به هیدروکربن 14 تبدیل می شود. اجسام 12 و 14 به نور حساس هستند و به مخلوطی از مواد تبدیل می شوند.