مجله فیزیولوژی و پرورش گیاهان
سال:1398 | دوره:9 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

خرفه با نام علمی Portulaca olaracea متعلق به تیره Portulacaceae گیاهی یک ساله است که به عنوان خوراکی و نیز داروی سنتی استفاده می شود. در این راستا، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار با هدف بررسی اثر سطوح مختلف اسید سالیسیلیک (0، 5/0 و 1 میلی مولار) بر صفات رشدی و رنگیزه های فتوسنتزی گیاه دارویی خرفه تحت تنش شوری (0، 40 و 80 میلی مولار) طراحی و اجرا شد. ترکیبات تیماری در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار ارزیابی شدند. صفات مورد اندازه گیری به این شرح بودند: وزن خشک ریشه و اندام هوایی، طول ریشه و اندام هوایی، طول و عرض برگ، محتوای آب نسبی، تعدادبرگ، کلروفیل a، b و کل و کارتنوییدها. نتایج نشان داد که شوری اثر منفی و کاهنده بر اکثر صفات مورفولوژیکی و نیز محتوای آب نسبی داشت، در حالی که اسید سالیسیلیک باعث افزایش رشد و مقدار رنگیزه های گیاهی در خرفه شد. به عنوان مثال، کاربرد اسید سالیسیلیک (mM 1) موجب افزایش محتوای کلروفیلa، کلروفیلb، کلروفیل کل و کاروتنوییدها در شرایط شوری (به ترتیب 65/0، 46/0، 11/1 و 45/8 میلی گرم برگرم) نسبت به گیاهان شاهد (به ترتیب 43/0، 23/0، 65/0 49/4 میلی گرم برگرم) شد. به طور خلاصه، محلول پاشی اسید سالیسیلیک موجب کاهش اثرات زیانبار شوری بر رشد گیاه خرفه شد.

این تحقیق به منظور ارزیابی اثر بهبود دهنده اسید سالیسیلیک (5/0 میلی مولار) بر فتوسیستم II (PS II) در دو رقم ریحان (Ocimum basilicum L. ) (ایرانی و ایتالیایی) آلوده به علف هرز سس مزرعه (uscuta campestris Yunk) در شرایط گلخانه در دانشگاه تبریز در سال 1396 انجام شد. آزمایش در قالب فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار پیاده شد. نتایج نشان داد که کار برد اسید سالیسیلیک، حداکثر کارایی کوانتومی فتوسیستم II (Fv/Fm) و شاخص عملکرد فتوسنتزی (PI) را در ریحان آلوده به سس بهبود داد. در گیاهان آلوده به سس، مدت زمان لازم بین فلورسانس حداقل و حداکثر (TFM) و انرژی لازم برای بسته شدن مراکز واکنش (Sm) به طور معنی داری افزایش و میزان پلاستوکویینون موجود (Area) کاهش یافت. استفاده از اسید سالیسیلیک پارامترهای مورد مطالعه فلورسانس کلروفیل a را در هر دو رقم ریحان افزایش داد، ولی این افزایش در رقم ایتالیایی بیشتر بود.

به منظور بررسی تاثیر کاربرد خاکی اسید هیومیک بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه در نخود(Cicer arietinum L. )، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال های 1395 و 1396 انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل آبیاری در دو سطح آبیاری کامل و تنش خشکی (20 درصد آبیاری کامل از مرحله گل دهی تا برداشت) و اسید هیومیک در چهار سطح صفر، 2/5، 5 و 7/5 میلی گرم در گلدان بودند. نتایج نشان داد که تیمار خشکی وزن خشک برگ، تعداد دانه و غلاف، وزن خشک کل و عملکرد را کاهش داد. کاربرد اسید هیومیک در دو سال مقادیر تمامی صفات مورد مطالعه را تحت شرایط آبیاری کامل افزایش داد. در سال اول کاربرد 2/5 و 5 میلی گرم اسید هیومیک به ترتیب وزن 1000 دانه و وزن خشک کل و برگ را تحت شرایط تنش خشکی افزایش داد. در سال دوم در شرایط تنش خشکی با افزایش مصرف اسید هیومیک عملکرد دانه، وزن خشک کل و شاخص برداشت به صورت معنی داری افزایش یافت. در سال دوم کاربرد 7/5 میلی گرم اسید هیومیک، بیشترین مقدار پرولین را تحت شرایط آبیاری مطلوب (393/10 میلی گرم پرولین بر کیلوگرم وزن خشک) و تنش خشکی (507/9 میلی گرم پرولین بر کیلوگرم وزن خشک) تولید کرد.

تنش خشکی به عنوان یک عامل محیطی مهم، محدود کننده رشد و عملکرد گیاهان به شمار می آید. گیاهان از طریق راهبردهای متعدد مانند تغییر در ارتفاع گیاه، بیوماس، محتوای کربوهیدرات و سطوح هورمونی به تنش های محیطی سازگار می شوند. بنابراین، یک طرح اسپلیت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار برای تعیین سازوکارهای تحمل به خشکی القاء شده به وسیله پنکونازول در گیاه مرزه سهندی به اجرا در آمد. تیمار سطوح آبیاری (نرمال، 60% FC = و30% FC =) و پنکونازول (شاهد، 10 و20 میلی گرم در لیتر) اعمال شد. نتایج نشان داد که تنش خشکی منجر به کاهش معنی دار ارتفاع گیاه، عملکرد تر و خشک، محتوای اسید ایندول استیک (IAA) و اسید ژیبرلیک (GA) و القای افزایش قابل توجه کربوهیدرات های محلول کل (TSC)، گلوکز، ساکارز، فروکتوز و اسید آبسیزیک (ABA) می گردد. تیمار پنکونازول منجر به کاهش ارتفاع بوته، IAA، GA و افزایش عملکرد تر و خشک، TSC، گلوکز، ساکارز، فروکتوز و ABA شد. تیمار پنکونازول سطح فروکتوز و ABA را تقریبا 2/5 و 4/5-3/5 برابر بیشتر ازشاهد، به ویژه در برداشت دوم، افزایش داد. کاهش معنی دار هورمون های رشد به موازات افزایش چشمگیر هورمون بازدارنده با افزایش تنش خشکی و تیمار پنکونازول منجر به کاهش معنی دار در نسبت GA+IAA)/ABA) شد (حدود 70 درصد در سطح آبیاری 30 درصد و غلظت 20 میلی گرم در لیتر پنکونازول در مقایسه با شاهد). در مجموع به نظر می رسد که کاربرد 20 میلی گرم در لیتر پنکونازول همراه با رژیم رطوبتی برابر با 60 درصد ظرفیت مزرعه ای، می تواند تیمار مناسبی برای زراعت مرزه سهندی در مناطق خشک باشد. علاوه بر این، افزایش تولید فروکتوز و سطح ABA القاء شده به وسیله پنکونازول نقش برجسته ای در تحمل به خشکی این گیاه دارد.

به منظور بررسی گیاه پالایی پساب رنگی توسط باقلا و اثرات رنگ بر این گیاه آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 1395 در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز، به اجرا در آمد. فاکتور اول نوع رنگ در سه سطح، شامل رنگ زرد اسیدی (Acid Yellow)، قرمز اسیدی (Acid Red) و آبی دایرکت (Direct Blue) و فاکتور دوم غلظت رنگ در پنج سطح شامل صفر، 30، 50، 70 و 90 میلی گرم بر لیتر ماده رنگی بود. تیمارها در سه مرحله گیاهچه ای، قبل از گلدهی و گلدهی ارزیابی شدند. در این پژوهش برخی صفات شامل درصد تجزیه رنگ، تعداد دانه، تعداد برگ، میزان پروتیین و فعالیت پراکسیداز و کاتالاز مورد اندازه گیری قرار گرفتند. اثر غلظت رنگ در مراحل قبل از گلدهی و گلدهی بر میزان پراکسیداز، کاتالاز، تعداد برگ، تعداد دانه و درصد تجزیه رنگ و در هر سه مرحله روی میزان پروتیین معنی دار بود، در حالی که نوع رنگ فقط بر تعداد دانه و میزان پروتیین در مرحله قبل از گلدهی و فعالیت کاتالاز در هر دو مرحله قبل از گلدهی و گلدهی تاثیر معنی داری داشت. اثر متقابل نوع رنگ با غلظت رنگ فقط در مورد درصد تجزیه رنگ، در مراحل قبل از گلدهی و گلدهی، معنی دار شد. بیشترین میزان فعالیت POX و CAT و درصد پروتیین با غلظت رنگ 90 میلی گرم در لیتر در هر دو مرحله قبل از گلدهی و گلدهی مشاهده شد؛ با این حال، بیشترین تعداد دانه در غلظت صفر میلی گرم در لیتر رنگ در مراحل قبل از گلدهی و گلدهی به دست آمد. می توان نتیجه گرفت که اگرچه جذب رنگ توسط باقلا مقداری تنش بر آن تحمیل کرد، ولی این گیاه توانست تحت این تنش زنده بماند. بنابراین، ممکن است گیاه باقلا را به عنوان یکی از گیاهان کارآمد برای گیاه پالایی توصیه کرد.

گل گاوزبان ایرانی گیاهی دو یا چند ساله است و به خانواده Boraginaceae تعلق دارد. پراکندگی آن بیشتر در شمال ایران و دامنه زاگرس است. گل گاوزبان به عنوان یک گیاه دارویی در درمان بیماری های افسرده گی و اعصاب مورد استفاده قرار می گیرد. تحقیقات بسیاری روی تنوع مورفولوژیکی و فیتوشیمیایی گونه های مختلف جنس گل گاوزبان صورت گرفته است ولی مطالعه های سیتوتاکسونومی کمی روی گونه های مختلف این جنس انجام شده است. بنابراین، در این تحقیق به بررسی سیتوژنتیکی اکوتیپ های مختلف گل گاوزبان ایرانی پرداخته شده است. برای انجام آزمایش، مریستم های انتهایی نوک ریشه ابتدا با 0/002 مول 8-هیدروکسی کویینولین به مدت چهار ساعت قرار گرفتند و سپس در مدت زمان 24 ساعت در محلول فیکساتور (1: 3 استیک اسید/الکل) در دمای 4 درجه سانتی گراد تثبیت شدند. در نهایت نوک ریشه با اسید هیدروکلریک یک مول در دمای اتاق به مدت 8 دقیقه نرم شده و به مدت 10 دقیقه با استفاده از رنگ اورسیین 2 درصد رنگ آمیزی گردید و در ادامه روی لام اسکواش شد. سلول ها در مرحله متافاز میتوز، که دارای کروموزوم های خوب جدا شده بودند، عکس برداری شدند. بازوی بلند، بازوی کوتاه، نسبت بازوی بلند به بازوی کوتاه و همچنین شاخص های کروموزوم از سلول های متافازی محاسبه شدند. بر اساس نتایج به دست آمده، تعداد کروموزوم پایه 8 (2n=2x=16; x=8) بین اکوتیپ ها مورد تایید قرار گرفت. تمام توده های مورد مطالعه، دیپلویید بودند. بزرگترین طول کل کروموزوم متعلق به اکوتیپ جنت-رودبار یعنی 78/16 میکرومتر بود و کوچکترین طول کل کروموزوم در توده اصفهان به میزان 51/10 میکرومتر ثبت گردید. آنالیز کاریوتیپ متافاز نشان داد که سانترومرها به طور عمده در وسط (متاسنتریک) یا نزدیک وسط (ساب متاسنتریک) کروموزوم قرار دارند. تعداد کروموزوم های متاسانتریک بین 10 و 12 از کل 16 جفت کروموزوم متغیر بود. اکوتیپ جنت-رودبار با داشتن نسبت 66/0 از بزرگ ترین نسبت شاخص سانترومری برخوردار بود. از طرف دیگر اکوتیپ های دیورود، قزوین و مشهد با داشتن نسبت 0/39-0/38 حداقل شاخص سانترومری را داشتند. همچنین نسبت بازوی بلند به کوتاه بین 1/51 تا 1/66 متغیر بود. اکوتیپ های مورد آزمایش به لحاظ خصوصیات کاریولوژیکی تنوع کمتری داشته و از کاریوتیپ متقارنی برخوردار بودند. اما، با توجه شاخص های عدم تقارن از نظر تیپ کروموزوم، درصد شکل کلی کروموزوم، طبقه بندی بر اساس تجزیه های خوشه ای و مولفه های اصلی و قرارگیری در سه کلاس 3A، 3B و 2B طبق کلاس بندی استبینز، اکوتیپ های مورد بررسی از نظر تکاملی تفاوت هایی با یکدیگر داشتند. این تفاوت ها با فراهم کردن اطلاعات سیتوژنتیکی، می تواند در برنامه های اصلاحی برای درک بهتر طبقه بندی، تکامل و شکل گیری اکوتیپ ها مورد استفاده قرار گیرد.

به منظور مکان یابی ژن های کنترل کننده صفات کمی (QTL) برای شاخص برداشت، 148 لاین اینبرد نوترکیب گندم همراه با والدین (YecoraRojo و یک لاین محلی ایرانی با نام No. 49) در شرایط نرمال و تنش کم آبی انتهای فصل مورد ارزیابی قرار گرفتند. طرح آزمایشی به صورت آلفا لاتیس با دو تکرار بود که در ایستگاه های تحقیقاتی دانشگاه مهاباد و مرکز تحقیقات کشاورزی میاندوآب در طی دو سال زراعی 1393 و 1394 پیاده شد. نقشه پیوستگی مورد استفاده شامل 177 نشانگر ریز ماهواره و 51 نشانگر رتروترانسپوزون بود. مکان یابی ژن های کنترل کننده صفات کمی برای اثرهای افزایشی و اثرهای متقابل اپیستازی افزایشی × افزایشی با استفاده از نرم افزار QTL Network 2. 0 و بر اساس روش مکان یابی فاصله ای مرکب و مدل های خطی مخلوط صورت گرفت. نتایج تجزیه QTL نشان داد که در شرایط نرمال شش QTL (R2A = 04% تا 12%)، دو اثر متقابل QTL × محیط (R2AE= 6/28%)، پنچ اثر متقابل اپیستازی افزایشی × افزایشی (R2AA = 0/7% تا 8/68%) و 12 اثر متقابل افزایشی × افزایشی × محیط (R2AAE= 3/76% تا 11/41%) معنی دار بودند. تحت شرایط تنش کم آبی دو QTL (R2A = 5% تا 7%)، دو اثر متقابل اپیستازی افزایشی × افزایشی (R2AA= 3/72% تا 5/48%) و هفت اثر متقابل افزایشی × افزایشی × محیط (R2AAE= 8/04% تا 9/58%) شناسایی شدند. در مطالعه حاضر سه QTL از هشت QTL شناسایی شده روی کروموزوم شماره 2D مکان یابی شد که بیانگر اهمیت این کروموزوم در کنترل شاخص برداشت و امکان استفاده احتمالی از آن در گزینش به کمک نشاگر بود.

به منظور اندازه گیری عملکرد دانه، ارتفاع بوته، فعالیت و بیان ژن آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (Cu/Zn-SOD) تحت تنش کم آبی، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده بر پایه بلوک های کامل تصادفی با سه هیبرید ذرت (سینگل کراس 704، سینگل کراس، سینگل کراس 640) تحت شرایط مزرعه در ایستگاه تحقیقاتی دانشگاه تبریز اجرا شد. نتایج نشان داد که تنش کم آبی باعث کاهش عملکرد دانه و ارتفاع بوته هیبریدهای ذرت شد. آنالیز الکتروفورزی برای Cu/Zn-SOD براساس حساسیت به مهارکننده پتاسیم سیانید و هیدروژن پراکسید روی ژل پلی آکریلامید هشت درصد انجام گرفت. فعالیت Cu/Zn-SOD تحت تنش کم آبی در هیبریدهای ذرت افزایش یافت. بیان نسبی ژن Cu/Zn-SOD به روش Real-time PCRدر هیبریدهای ذرت نشان داد که تنش کم آبی باعث افزایش بیان نسبی Cu/Zn-SOD شد. بر این اساس، سینگل کراس 704 با بیشترین عملکرد دانه، ارتفاع بوته و فعالیت Cu/Zn-SOD به عنوان هیبرید متحمل به خشکی شناسایی شد. بر مبنای نتایج حاصل چنین می توان نتیجه گرفت که افزایش بیان نسبی Cu/Zn-SOD می تواند صدمات ناشی از تنش کم آبی را در ذرت کاهش دهد.

به منظور مطالعه صفات مورفولوژیک و زراعی و تعیین الگوی هتروتیک در مرحله زایشی 96 ژنوتیپ موتانت برنج (M2)، دو آزمایش جداگانه تحت شرایط تنش خشکی و غرقاب در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دانشگاه گنبد کاووس در سال 1395 اجرا گردید. تجزیه به عامل ها به منظور کاهش تعداد متغیرها به تعداد کمتری از عامل های مستقل از هم منجر به شناسایی سه و چهار عامل، به ترتیب در شرایط غرقاب و خشکی، شد که 86/3 و 76/5 درصد واریانس کل را توجیه کردند. تجزیه خوشه ای با استفاده از عامل های انتخابی به روش Ward و فاصله اقلیدوسی منجر به گروه بندی ژنوتیپ های موتانت برنج شد. به منظور تعیین بهترین نقطه برش دندروگرام ها از تجزیه تابع تشخیص استفاده شد که نتیجه آن تولید چهار خوشه با تفاوت معنی دار از هم در هر دو شرایط آبیاری شد. در شرایط غرقاب ژنوتیپ های خوشه های اول و دوم بیشترین عملکرد و اجزای عملکرد را داشتند. از طرفی، در شرایط خشکی ژنوتیپ های خوشه های سوم و چهارم پرمحصول تر و متحمل تر به تنش خشکی بودند. موتانت های شماره 4، 18، 25، 28، 29، 43، 44، 48، 53، 72، 79، 88، 90، 91، 94 و 95 در شرایط غرقاب در خوشه های اول و دوم و در شرایط تنش خشکی در خوشه های متحمل سوم و چهارم قرار گرفتند و بنابراین از نظر عملکرد دانه و تحمل به تنش خشکی به سایر موتانت ها برتری داشتند. از نتایج حاصل از این پژوهش می توان برای انتخاب هدفمند والدین مناسب از خوشه های متفاوت به منظور دورگ گیری و تولید رقم های جدید برنج استفاده نمود.

به منظور بررسی وراثت برخی صفات زراعی و فیزیویولوژیک در گندم نان، تجزیه میانگین نسل ها و تجزیه واریانس نسل ها در ایستگاه تحقیقاتی دانشگاه تبریز در شرایط عادی و تنش آبی انجام شد. نسل ها از تلاقی دو رقم ارگ (متحمل به خشکی) و مغان3 (حساس به خشکی) حاصل شدند. آزمایش به صورت طرح کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در دو تکرار صورت گرفت. شرایط آبیاری در کرت های اصلی و نسل ها در کرت های فرعی قرار داده شدند. در شرایط تنش، آبیاری پس از گرده افشانی متوقف شد. بر اساس نتایج تجزیه میانگین نسل ها، مدل افزایشی-غالبیت برای طول برگ پرچم (شرایط آبیاری عادی) و برای عرض برگ پرچم، مساحت برگ پرچم و میزان کلروفیل برگ (در دو شرایط تنش کم آبی و عادی) برازش یافت. برای سایر صفات (طول برگ پرچم در شرایط تنش کم آبی و ارتفاع بوته، طول پدانکل، طول سنبله، تعداد پنجه های بارور، روز تا ظهور سنبله، تعداد دانه درسنبله، وزن سنبله، وزن کاه، بیوماس، عملکرد دانه و شاخص برداشت در هر دو شرایط)، مدل شش پارامتری بهترین برازش را داشت که بیانگر وجود اثرهای متقابل غیرآللی در کنترل صفات مورد بررسی بود. دامنه وراثت پذیری عمومی و خصوصی برای صفات مورد مطالعه در شرایط تنش کم آبی به ترتیب0/99-0/70 و 0/30-0/03 و در شرایط عادی به ترتیب 0/99-0. 60 و 0/55-0/10 به دست آمد. در هر دو شرایط، واریانس غالبیت بزرگ تر از واریانس افزایشی برای اکثر صفات بود. متوسط درجه غالبیت نیز برای کلیه صفات در هر دو شرایط بیش تر از یک بود که وجود پدیده فوق غالبیت را در کنترل این صفات نشان داد. این نتایج نیاز به بهره برداری از اثرهای ژنی غیرافزایشی را از طریق تولید واریته های هیبرید در گندم، در صورت رفع موانع تولید بذر هیبرید، گوشزد می کند.

کاریوتیپ های 10 گونه (15 جمعیت) آلیوم از ایران با استفاده از تکنیک اسکواش و رنگ آمیزی استو آهن هماتوکسیلین یک درصد مورد بررسی قرار گرفت. تعداد کروموزوم پایه x = 8 و فقط در A. giganteum(1)، x = 7بود. کاریوتیپ های 14 جمعیت آلیوم دیپلویید (2n = 16) و A. macrochaetum تتراپلویید (2n = 32) بود. در A. asarense کروموزوم های ماهواره دار مشاهده شد. کلیه کاریوتیپ ها متقارن بوده و از جفت کروموزوم های متاسنتریک و ساب متاسنتریک تشکیل شدند و فقط A. caspium و A. stipitatum (1) کروموزوم های ساب تلوسنتریک داشتند. تجزیه کاریوتیپ مطابق دسته بندی استبینز، گونه های مورد مطالعه را در کلاس های تقارن 1A و 2A قرار داد که نشانگر کاریوتیپ متقارن است. نتایج تجزیه واریانس از نظر صفات مجموع طول کروموزوم ها، طول کروموزوم، طول بازوی بلند، طول بازوی کوتاه و شاخص عدم تقارن درون کروموزومی اختلاف معنی داری نشان داد. بیشترین طول کروموزوم درA. asarense، A. elburzense، A. giganteum (3)، A. rotundum وA. stipitatum (3) (19/7-17/9 میکرومتر) مشاهده شد، در حالی که A. ampeloperasum کمترین مقدار (8/2 میکرومتر) را نشان داد. نتایج حاصل از تجزیه خوشه ای بر اساس پارامترهای کروموزومی با استفاده از روشUPGMA، جمعیت ها را در چهار گروه طبقه بندی کرد. با استفاده از تجزیه به مولفه های اصلی، سه مولفه اول 97/3 درصد از کل تنوع را تبیین کردند. پلات پراکندگی دو بعدی بر اساس گروه بندی دو مولفه اصلی اول مطابق با نتایج ویژگی های کاریوتیپی بود.

پاسخ گیاه به تنش خشکی با صفات فیزیولوژیکی و بیان ژن رابطه مثبتی دارد. مطالعات متعدد اخیر نشان می دهد که پروتیین های کانال غشایی به نام Aquaporin (AQPs) با تاثیر بر رفتار هدایت روزنه می توانند در پاسخ گیاهان به شرایط تنش نقش داشته باشند. ژنsunTIP7 عضو خانواده AQPs می باشد که در تنش های مختلف محیطی از جمله تنش خشکی درگیر می باشد. در این مطالعه به منظور بررسی بیان ژن sunTIP7 و ارتباط آن با صفات محتوای آب نسبی (RWC)، هدایت روزنه ا ی، وزن تر و خشک بخش هوایی گیاه، سطح ریشه، شاخص کلروفیل (SPAD) و نشت الکترولیتی در شرایط تنش خشکی، شش لاین اینبرد انتخابی آفتابگردان (Helianthus annuus L. ) در شرایط آبیاری نرمال و کم آبیاری در گلخانه کشت شدند. تیمار کم آبیاری در مرحله چهار برگی تا زمان گلدهی اعمال گردید و موجب کاهش صفات فیزیولوژیک و رشدی گیاه شد. بیشترین میزان هدایت روزنه ای در هر دو شرایط در لاین C138 مشاهده شد. مقدار بیان ژن sunTIP7 در لاین های آفتابگردان در شرایط تنش متفاوت بود. کمترین میزان بیان این ژن در لاین C138 مشاهده شد که این کاهش بیان احتمالا با هدایت روزنه ای بالا در این لاین مرتبط است. با این حال رابطه مشخصی بین بیان صفات فیزیولوژیک و بیان ژن sunTIP7 در لاین های مورد بررسی مشاهده نشد. این نتایج نشان می دهد که تحمل به خشکی در آفتابگردان یک صفت پیچیده بوده و یک راهکار مولکولی ساده قادر به توضیح تحمل خشکی در لاین های اینبرد آفتابگردان نیست.