مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1398 | دوره:42 | شماره:3 (پیاپی107) |تعداد مقالات:8

پیش زمینه: تهوع و استفراغ یکی از مهمترین شکایات بیماران بعد از اعمال جراحی است که حتی از درد نیز بدتر ذکر شده است. اتومیدیت برای القای بیهوشی عمومی در جراحی های با ریسک بالا انتخابی می باشد. یکی از عوارض آن، میزان بالای تهوع و استفراغ پس از جراحی (PONV) است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیر ترکیب اندانسترون واپرپیتانت با ترکیب دگزامتازون و متوکلوپرامید در کاهش PONV در بیمارانی بود که با القای بیهوشی توسط اتومیدیت، تحت جراحی عروق بالای اینگوینال قرار گرفتند. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی 120 بیمار به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (DM) mg 8 دگزامتازون و mg 10 متوکلوپرامید و گروه دوم (OA)80 mg اپرپیتانت و mg 4 اندانسترون دریافت می نمودند. در نهایت دو گروه از نظر میزان بروز PONV در سه ساعت اول پس از مقایسه شدند. یافته ها: در سه ساعت اول پس از جراحی 26 نفر در گروه DM و 12 بیمار در گروه (OA) دچار تهوع شدند. همچنین در گروه DM، 4 بیمار دچار استفراغ شدند در حالیکه در گروه (OA) هیچ بیماری دچار استفراغ نشد. آزمون کای دو نشان داد که دو گروه از این نظر با یکدیگر تفاوت آماری معناداری دارند (031/0= p و 043/= p). نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که استفاده از اندانسترون به همراه اپرپیتانت در جراحی های عروق بزرگ تا حد زیادی از بروز PONV در بیمارانی که تحت القای بیهوشی عمومی با اتومیدیت بودند جلوگیری کرد. البته دو داروی اندانسترون واپرپیتانت نسبت به دو داروی دگزامتازون و متوکلوپرامید در کاهش PONV موثر تر واقع شدند.

مقدمه: ماستالژی از بیشترین ترین دلایل نگرانی زنان می باشد که موجب مراجعه مکرر آنها به مراکز بهداشتی-درمانی می گردد مواردی از این درد پستان ناشی از اختلالات خلقی می باشد که در نهایت موجب انجام آزمایشات تشخیصی بی مورد می شود و می تواند بار مالی فراوانی را برای سیستم بهداشت و درمان داشته باشد، لذا تشخیص بیماری ناشی از مشکل روانی، می تواند موجب مدیریت صحیح آن گردد این مطالعه به بررسی ارتباط اختلالات خلقی با ماستالژی در زنان مبتلا پرداخته است. روش ها این مطالعه مقطعی در طی شش ماه اول سال 1398 بر روی 255 زن 20 تا 50 ساله مراجعه کننده به کیلینیک پستان بیمارستان امام حسین (ع) شهر تهران انجام پذیرفت. با استفاده از چک لیست ویژگی های دموگرافیک از جمله سن، شغل، تعداد فرزند و ویژگی های خلقی از جمله احساس اضطراب، افسردگی و اختلال خواب، جمع آوری و مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته ها: نتایج نشان داد که 9/25% از افراد مورد مطالعه دچار اضطراب، 5/5% دچار افسردگی و 6/19% از دارای اختلالات خواب بودند. همچنین از بین 220 بیماری که وارد مطالعه شدند، 5/14% نگرانی و وسواس در مورد ابتلا به سرطان پستان را داشته اند، 19% بطور همزمان دارای اضطراب و اختلال خواب بوده و 5/15% نیز دارای اضطراب و وسواس بوده اند. نتیجه گیری: بین اختلالات خلقی و درد پستان ارتباط وجود دارد بطوری که گنجاندن درمان های حمایتی روانی و دارویی می تواند برای کاهش اختلالات روانی و در نهایت درد پستان ناشی از آن کمک کننده باشد.

مقدمه: حوادث ترافیکی از مهم ترین عوامل تهدید کننده سلامتی مردم در سطح جهان و دومین علت مرگ و میر در ایران می باشد. به منظور کنترل و کاهش میزان سوانح و حوادث ترافیکی باید اطلاعات دقیق در مورد آنها داشته باشیم. هدف از این مطالعه تعیین اپیدمیولوژیک پیامدهای حوادث و سوانح ترافیکی در اورژانس پیش بیمارستانی است. روش کار این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی و گذشته نگر بود که در سال 1395 در شهرستان بجنورد انجام شد. روش نمونه گیری به صورت سرشماری بود و داده ها از اطلاعات موجود در پرونده 28870 بیمار از سال 1391 تا 1395 در مرکز تروما و بیمارستان امام علی (ع) شهر بجنورد و با استفاده از چک لیستی شامل اطلاعات دموگرافیک و متغیرهای مربوط به سوانح و حوادث جمع آوری و توسط نرم افزار 20 SPSS-و با آزمون های آماری توصیفی تجزیه و تحلیل شدند. نتایچ یافته ها نشان داد که 74. 2% از افراد مورد بررسی مرد بودند. بیشترین میزان تصادفات مربوط به گروه سنی 24-18 سال و به تعداد 7284 (25/2%) نفر بود. بیشترین نوع وضعیت مصدوم مربوط به وسایل نقلیه موتوری به تعداد (37/5%) 10852 نفر بوند و بیشترین میزان سوانح و حوادث به تعداد (36. 1%) 10439 نفر در فصل تابستان و در شهریور ماه و کمترین آن در آذر و دی ماه اتفاق افتاده بود. نتیجه گیری نتایج مطالعه نشان داد بیشتر مصدومان حوادث ترافیکی، مردان در سنین جوانی و عمدتا در سرنشینان خودرو و موتور سواران می باشند و همچنین بیشتر حوادث ترافیکی در فصل تابستان اتفاق می افتد، لذا پیشنهاد می شود در برنامه ریزی های لازم به منظور کاهش وقوع میزان حوادث ترافیکی، به گروه های سنی جوانان و ماه های پرحادثه توجه بیشتری شود.

مقدمه: هدف از مطالعه فوق مقایسه تجویز پره مدیکیشن دکسمدتومیدین و رمیفنتانیل و لابتالول قبل از انجام الکتروشوک بر پاسخ های همودینامیک و زمان تشنج در بیماران سایکوتیک بود. روش اجرا: مطالعه کارازمایی بالینی دوسوکوربود و تعداد144 بیمار کاندید ECT شدند. بیماران به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. درگروه دکسمدتومیدین دارو با دوز 5/0 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم و در گروه لابتالول دارو با دوز 2/0 میلیگرم در کیلوگرم و در گروه رمیفنتانیل دارو با دوز 1 میکروگرم در کیلوگرم و در گروه پلاسبو هم 20 میلی لیتر نرمال سالین داده شد. به فاصله هر 5 دقیقه تا هنگام انتقال بیمار به بخش، میانگین فشار خون شریانی و ضربان قلب و اشباع اکسیژن شریانی بیماران ثبت گردید. مدت زمان ریکاوری، مدت زمان تشنج و میزان رضایتمندی بیمارثبت گردید. سپس داده ها توسط نرم افزار spss 20 آنالیز گردید. نتایج: فشار خون و ضربان قلب در گروه دکسمدتومیدین کمتر از سایر گروه ها بود (0001/0 =p ). مدت زمان ریکاوری در گروه رمیفنتانیل کمتر از سایر گروهها و بیشترین مدت زمان ریکاوری برای گروه دکسمدتومیدین بود(0001/0 =p ). مدت زمان تشنج و انرژی انتخابی در گروه دکسمدتومیدین کمتر بود(0001/0 =p ). بیشترین میزان رضایتمندی در گروه دکسمدتومیدین بود (0001/0 =p ) بحث و نتیجه گیری: دکسمدتومیدین با دارا بودن بالاترین رضایتمندی در بیماران و عدم ایجاد اختلال همودینامیک نیازمندبه اقدام درمانی می تواند گزینه مناسبی در بیماران کاندید الکتروشوک باشد البته این دارو تاحدودی سبب افزایش مدت ریکاوری می گردد، همچنین رمیفنتانیل نیز گزینه خوبی برای استفاده در هنگام اینداکشن بیهوشی برایECT است و میزان رضایتمندی بیماران نسبت به آن در درجه دوم بعد از دکسمدتومیدین قرار دارد ودر مطالعه ما اختلال همودینامیک نیازمند اقدام درمانی تولید نکرد. لذا به نظر ما هریک از این دو دارو بسته به تشخیص متخصص بیهوشی و دردسترس بودن میتوانند گزینه مناسبی جهت استفاده در ECT باشند.

زمینه و هدف: این تحقیق به منظور بهره مندی از تجارب و دستاوردهای بهداشت رزمی در طول هشت سال دفاع مقدس و استفاده از آن به عنوان یک سند درجه یک، آموزشی و عملیاتی معتبر در واحدهای بهداشت، دانشکده های طب و طب رزمی و دیگر گروه های هدف انجام یافته است. . .

آتلکتازی یک رخداد شایع در بیماران مالتیپل تروماست که رویکردهای گوناگونی مانند تهویه با فشار مثبت، فیزیوتراپی تنفسی، تحریک سرفه و راه اندازی زودرس بیمار برای پیشگیری و درمان آن وجود دارد. استفاده از فایبراپتیک برونکوسکوپ برای تخلیه ترشحات و برطرف کردن آتلکتازی، اگرچه شناخته شده است ولی کمتر مورد استفاده قرار می گیرد. در این گزارش به معرفی یک مورد آتلکتازی ریوی به دنبال مالتیپل تروما می پردازیم که پاسخ چشمگیری به درمان با فایبراپتیک برونکوسکوپ در مدتی کوتاه نشان داد.

فلج تارهای صوتی به دنبال اعمال جراحی مغز به ویژه ساقه مغز و بطن چهارم، یکی از ملاحظات مهم آنستزیولوژیستها و اینتنسیویستهاست. تراکیوستومی به هنگام، نقش به سزایی در اداره ی این بیماران و راه اندازی سریعتر ایشان دارد. در اینجا به معرفی یک مورد کودک مبتلا به تومور بطن چهارم مغزی می پردازیم که پس از جراحی دچار فلج دوطرفه تارهای صوتی شد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.