مجله مراقبت پرستاری و مامایی ابن سینا
سال:1399 | دوره:29 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

مقدمه: پرستاران با تنیدگی های بسیاری مانند مشکلات چرخه استراحت-کار، مسیولیت پذیری بیش ازحد، نداشتن تعطیلات و تجربیات رنج آور بیماران مواجه هستند؛ از این رو تاب آوری می تواند به آنها کمک کند تا مقابله کارآمد و متناسبی با این عوامل تنیدگی زا داشته باشند. با این حال، مقیاس کاربردی و مختصری که برای ارزیابی تاب آوری شخصی پرستاران کارایی داشته باشد، در ایران تدوین نشده است؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر ارزیابی ویژگی های روان سنجی مقیاس چندبعدی تاب آوری شخصی پرستاران در بین پرستاران است. روش کار: در این مطالعه روش شناسی که در سال 1397 در بیمارستان های شهر آمل انجام شد، 120 پرستار شاغل به روش نمونه گیری آسان وارد مطالعه شدند و مقیاس چندبعدی تاب آوری شخصی پرستاران را تکمیل کردند. این مقیاس 40 پرسش دارد. ویژگی های روان سنجی نیز به کمک روایی صوری، روایی محتوایی، روایی هم زمان، روایی سازه بررسی شد. تحلیل داده ها نیز به کمک نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام شد. یافته ها: روایی صوری و محتوایی را پنج روان شناس تایید کردند. شاخص KMO و کرویت بارتلت نشان می دهد که ماتریس هم بستگی به منظور تحلیل عاملی مناسب است. تحلیل عامل با تحلیل مولفه اصلی یک عامل را با میزان تبیین 55/21 درصد واریانس کل استخراج کرده است. همسانی درونی نیز به کمک آلفای کرونباخ 0/86 به دست آمد. تغییری در تعداد مولفه ها یا ابعاد و سوالات مشاهده نشد. نتیجه گیری: این پژوهش نشان می دهد مقیاس چندبعدی تاب آوری شخصی پرستاران ویژگی های روان سنجی مناسبی دارد و شاخص غربالگری روایی و پایایی در سنجش تاب آوری روان شناختی پرستاران است. این شاخص می تواند ارزیابی بهزیستی را به روشی مختصر و کاربردی در پرستاران تسهیل کند.

مقدمه: سطح هوش هیجانی بالاتر موجب عملکرد فردی بهتر می شود. تصمیم گیری بالینی به عنوان انتخاب بهترین راه حل برای رفع مشکلات بیماران، فاکتوری حیاتی در عملکرد بالینی پرستاران است؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط هوش هیجانی پرستاران و تصمیم گیری بالینی انجام شده است. روش کار: پژوهش حاضر، مطالعه توصیفی هم بستگی است. 269 پرستار شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر شهرکرد به شکل نمونه گیری تصادفی طبقه ای در سال 1397 انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های استاندارد هوش هیجانی Shering و پرسشنامه تصمیم گیری بالینی Lauri بود. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک آزمون های آمار توصیفی و استنباطی و در نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان می دهد، بین هوش هیجانی و تصمیم گیری بالینی هم بستگی مثبت و معنی داری وجود دارد (0/273 =r و 0/001) نتیجه گیری: با توجه به وجود ارتباط میان هوش هیجانی و تصمیم گیری بالینی، اهمیت هوش هیجانی در پرستاران مشخص شده است؛ بنابراین مدیران بیمارستان ها باید راهکارهای جدید برای تقویت هوش هیجانی ارایه دهند تا به دنبال آن توانایی تصمیم گیری بالینی به عنوان نقطه تلاقی دانش تیوری و عملی حرفه پرستاری ارتقا یابد.

مقدمه: کارکنان فوریت پزشکی که در خط مقدم ارایه مراقبت های سلامت هستند، با استرس های شغلی فراوانی روبه رو می شوند. این امر پیامدهای روانی، جسمی، رفتاری و سازمانی را برای آنها به دنبال دارد که از جمله آنها می توان به اختلالات اسکلتی-عضلانی اشاره کرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط آسیب های عضلانی-اسکلتی و بار استرس در کارکنان فوریت های پزشکی استان همدان انجام شده است. روش کار: در این مطالعه توصیفی-هم بستگی که در سال 1398 انجام شده است، از میان کارکنان فوریت پزشکی همدان، 76 نفر (40 درصد) از پایگاه های شهری و 114 نفر (60 درصد) از پایگاه های جاده ای به کمک نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند و در پژوهش شرکت کردند. ابزار گرداوری اطلاعات شامل پرسشنامه های آسیب های عضلانی-اسکلتی نوردیک و بار استرس شغلی بود. داده ها نیز با نرم افزار SPSS نسخه 23، آمار توصیفی، آزمون t مستقل و ضریب هم بستگی اسپیرمن تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی افراد 34/05 سال (8/11± ) و سابقه کار آنها 42/123 (84/22± ) ماه بود. همچنین بیشتر آنها (77 درصد) متاهل، (57/3 درصد) دارای مدرک کارشناسی و (46/9 درصد) استخدام رسمی بودند. بار استرس کارکنان (161/23± ) 503/03 از 1050 نمره ممکن بود. کارکنانی که به دلیل شغل خود، اختلال عضلانی-اسکلتی داشتند، نسبت به سایر افراد بار استرس بیشتری گزارش کرده بودند؛ اما این تفاوت معنی دار نبود (0/05P). بین نوع استخدام، سابقه کاری و نوع ورزش کارکنان رابطه معنی دار آماری با اختلالات اسکلتی-عضلانی وجود داشت (0/05

مقدمه: محرومیت از فعالیت های اجتماعی سبب افزایش احساس تنهایی در سالمندان می شود. در این میان، خاطره گویی، به عنوان یادآوری رویدادها، احساسات و تفکرات گذشته، از جمله مداخلات پرستاری است که می تواند در سرای سالمندان استفاده شود. این مطالعه با هدف تعیین میزان اثر خاطره گویی بر تنهایی در سالمندان مقیم آسایشگاه های استان گیلان انجام شده است. روش کار: در یک مطالعه نیمه تجربی، 32 نفر از سالمندان دارای معیار ورود، در دو گروه مداخله و شاهد به طور تصادفی تقسیم شدند. هر دو گروه در مرحله پیش آزمون، پرسشنامه استاندارد تنهایی سالمندان را تکمیل و نمره تنهایی را دریافت کردند. گروه مداخله دو بار در هفته، طی 8 جلسه و هر جلسه به مدت 1-1/5 ساعت در برنامه خاطره گویی گروهی شرکت کردند. یافته ها: براساس نتایج، نمره احساس تنهایی در دو گروه سالمندان قبل از مداخله اختلاف معنی داری نداشت. بعد از مداخله نیز میانگین نمره احساس تنهایی در گروه خاطره گویی گروهی به طور معنی داری (0/0001=P) کمتر از گروه شاهد ملاحظه شد. نتیجه گیری: خاطره گویی گروهی به عنوان روشی پویا و تعاملی می تواند سبب کاهش افسردگی در سالمندان شود. در این روش، سالمند شرکت فعال دارد و روابط اجتماعی او در گروه تقویت می شود. هر سالمند با تعریف خاطرات خود و صحبت کردن در گروه اعتمادبه نفس پیدا می کند و گاهی با احساس شادی و گاهی با احساس غم به تخلیه احساسات می پردازد. این روش در مراکز مراقبت از بیماران مزمن و سرای سالمندان به عنوان روشی ارزان و غیردارویی قابل اجراست. از سوی دیگر، آموزش این روش به خانواده ها برای توسعه سلامت روان جامعه و کمک به بهبود حال سالمند توصیه می شود.

مقدمه: مراقبت های تسکینی برای ارتقای کیفیت زندگی بیماران مزمن، اهمیت بسیاری دارد. در این میان، ارایه شیوه های آموزش مراقبت تسکینی به پرستاران یکی از راه های مهم در توسعه و تکامل این گونه مراقبت هاست. هدف این مطالعه، تعیین تاثیر مشاوره معنوی و امیددرمانی بر خودکارآمدی مراقبت های تسکینی دانشجویان پرستاری بود. روش کار: این مطالعه از نوع تجربی بود. جامعه آماری دانشجویان پرستاری سال آخر دانشگاه آزاد ارومیه را شامل می شد. نمونه گیری به صورت سرشماری صورت گرفت. نمونه ها نیز شامل 61 دانشجوی سال آخر پرستاری بودند که از روی فهرست کامل دانشجویان به دست آمد و سپس به دو گروه مداخله (30 نفر) و کنترل (31 نفر) تقسیم شدند. ابزار گرداوری داده ها پرسشنامه دوقسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه خودکارآمدی عملکرد بالینی بود. گروه مداخله به مدت 9 جلسه آموزش امیددرمانی و مشاوره معنوی دریافت کرد، ولی گروه مداخله آموزشی دریافت نکرد. نتایج مداخله بعد از 9 جلسه با همان پرسشنامه، مجدد ارزیابی شد. یافته ها: آزمون t گروه های مستقل نشان می دهد، میانگین امتیازات کلی خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری قبل از اجرای آموزش مشاوره معنوی و امیددرمانی، اختلاف معنی داری نداشت (>0/05P)؛ در حالی میانگین امتیازات کلی خودکارآمدی عملکرد بالینی بین گروه مداخله و کنترل بعد از اجرای برنامه آموزش مشاوره معنوی و امیددرمانی، اختلاف معنی داری داشت (0/02=P، 6/63=t). نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه می توان گفت مشاوره معنوی و امیددرمانی در خودکارآمدی مراقبت های تسکینی دانشجویان پرستاری موثر است و می تواند در زمینه آموزش محتوای مراقبت های تسکینی و پرستاری الگو مدار از بیماران صعب العلاج استفاده شود. آنچه از مطالعات انجام شده در ایران مشخص می شود، بیانگر این واقعیت است که در حال حاضر مشکل اصلی سیستم پرستاری درباره مراقبت تسکینی از مبتلایان به بیماران صعب العلاج این است که این نوع از مراقبت دارای چارچوب واضحی برای پرستاران نیست و به طور جدی در متن برنامه آموزشی رسمی قرار ندارد.

مقدمه: ناباروری سبب اختلال در روابط جنسی و عاطفی، ترس از جدایی، احساس انزوا و افسردگی در افراد نابارور می شود و در نتیجه تاثیرات نامطلوبی بر رضایت زناشویی و کیفیت زندگی دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر مشاوره شناختی-رفتاری بر رضایت زناشویی و کیفیت زندگی زنان نابارور از طریق آموزش مجازی انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی با رویکرد یک گروه مداخله و یک کنترل است که در سال 1397 با مشارکت 60 زن نابارور در اصفهان انجام شد. گروه مداخله از طریق فضای مجازی (واتساپ) آموزش و مشاوره شناختی-رفتاری را به صورت ویس دریافت کردند. بدین منظور نمونه ها طی 5 هفته، 5 ویس 30 دقیقه ای آموزشی و مشاوره ای دریافت می کردند. سوالات نیز از طریق پیام و تماس پاسخ داده می شد. متغیر رضایت زناشویی و کیفیت زندگی قبل و بعد از مداخله سنجیده شد. داده ها با آزمون t زوجی، کوواریانس و با SPSS نسخه 20 تجزیه شدند. یافته ها: اجرای مداخله سبب تغییر معنی دار در میزان رضایت زناشویی زنان نابارور در مقایسه با گروه کنترل نبوده است (0/187=P)، اما سبب تغییری معنی دار در کیفیت زندگی زنان نابارور در مقایسه با گروه کنترل بوده است (0/001>P). نتیجه گیری: هرچند آموزش و مشاوره مجازی سبب ایجاد تغییری معنی دار در میزان رضایت زناشویی زنان نابارور در مقایسه با گروه کنترل نشده، میانگین امتیاز رضایت زناشویی بعد از مداخله در مقایسه با قبل مداخله در آزمودنی های گروه مداخله افزایش داشته است. مداخله سبب تغییری معنی دار در میزان کیفیت زندگی زنان نابارور در مقایسه با گروه کنترل شده است؛ بنابراین به نظر می رسد آموزش و مشاوره مجازی در ارتقای سلامت زنان نابارور مفید است.

مقدمه: دیسترس اخلاقی یکی از معضلات اخلاقی و پیچیده برای پرستاران شاغل در بخش های ویژه است. عملکرد شغلی مطلوب پرستار، ضامن کیفیت خدمات درمانی ارایه شده به بیماران و عامل مهمی در تسریع روند درمان و بهبودی بیماران است. بر این اساس مطالعه حاضر به منظور بررسی نقش پیشگویی کننده عملکرد شغلی بر دیسترس اخلاقی پرستاران انجام شده است. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-مقطعی است. 256 نفر از پرستاران شاغل در بخش های مراقبت های ویژه بیمارستان های خصوصی و دولتی استان قزوین (از دی تا اسفند 1397) به روش نمونه گیری دردسترس در مطالعه شرکت کردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه مشخصات جمعیت شناختی، دیسترس اخلاقی اصلاح شده (Moral Distress Scale-Revised) و عملکرد شغلی شش بعدی (Six Dimension Scale of Nursing Performance) استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری نیز با استفاده از آزمون مدل رگرسیون خطی در نرم افزار کامپیوتری SPSS نسخه 22 صورت گرفت. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان می دهد، میانگین امتیاز دیسترس اخلاقی پرستاران 55/63 ± 117/37 است. در مدل رگرسیون خطی چندمتغیره تنها بعد آموزشی عملکرد شغلی در هر دو حوزه دفعات (26/37-β =، 0/001=P) و کیفیت (15/76-β =، 0/025=P) ارتباط معنی داری با دیسترس اخلاقی داشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، بعد آموزشی عملکرد شغلی عامل پیشگویی کننده برای دیسترس اخلاقی است؛ بنابراین با اقداماتی از قبیل استفاده از پرستاران دارای سابقه آموزشی تخصصی در بخش های ویژه، توجه خاص به آموزش مسایل اخلاقی در مراکز آموزشی درمانی و برگزاری دوره های بازآموزی برای پرستاران می توان در کاهش دیسترس اخلاقی در محیط های بالینی موثر بود.

مقدمه: افسردگی شایع ترین پیامد روان شناختی در بیماران مبتلا به آسیب های نخاعی است؛ از این رو مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر حساسیت زدایی با حرکات چشم و پردازش مجدد بر میزان افسردگی بیماران مبتلا به ضایعه نخاعی انجام شده است. روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده است. 40 بیمار مبتلا به ضایعه نخاعی در مرکز توان بخشی حدیث شهر قزوین در سال 1398-1397، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. روش حساسیت زدایی با حرکات چشم و پردازش مجدد در پنج جلسه به مدت 90 دقیقه برای گروه آزمون انجام شد. گردآوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه جمعیت شناختی و افسردگی بک ویرایش دوم انجام شد. میزان افسردگی بیماران قبل، یک، سه و شش ماه بعد از اجرای مداخله اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 و آزمون های آماری t مستقل، t زوجی، کای اسکویر و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج مطالعه نشان می دهد، میانگین میزان افسردگی در گروه آزمون و کنترل، قبل از مداخله، به ترتیب 10/4 ± 31/4 و 6/3 ± 30/5 بود که با آزمون (0/3=t، 0/7=P) اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد و یک ماه پس از مداخله در گروه آزمون به 5/7 ± 22/1 و کنترل 6/6 ± 30/3 رسید که با عنایت به آزمون (4/1=t، 0/001