پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1399 | دوره:12 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

مطالعه ای به منظور تعیین ارزش تغذیه ای گیاه آستاراگالوس پودولوبوس و مقایسه آن با چند گونه گیاه شورپسند آتریپلکس کانسنس (Atriplex canescens)، سالسولاریجیدا (Salsola rigida)، لیسیوم (Lycium barbarum)، و درمنه ی دشتی (Lycium barbarum) در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. گونه های مورد مطالعه در سه مرحله رشد فنولوژیکی (رویشی، گل دهی و بذردهی) از منطقه داشلی برون گنبد کاووس جمع آوری شدند. نتایج نشان داد که در بین گونه های مختلف، از نظر ترکیب شیمیایی اختلاف وجود دارد (05/0>P). مقدار ماده آلی در دامنه ی 77/63 تا 33/89 درصد بود که بالاترین و پایین ترین مقدار آن به ترتیب در درمنه ی دشتی در مرحله گل دهی (33/89 درصد) و گونه سالسولا در مرحله بذردهی (50/66 درصد) مشاهده شد. بین گونه های مختلف از نظر پتانسیل و نرخ تولید گاز اختلاف وجود داشت (05/0>P)؛ بالاترین مقدار پتانسیل تولید گاز در مرحله رشد رویشی مربوط به گونه درمنه ی دشتی و در مراحل گل دهی و بذردهی مربوط به گونه ی آتریپلکس بود. گونه سالسولا پایین ترین مقدار قابلیت هضم ماده آلی، انرژی قابل متابولیسم و غلظت اسیدهای چرب کوتاه زنجیر را داشت. بین گونه های مختلف از نظر قابلیت هضم ماده خشک در مرحله رشد رویشی اختلاف وجود داشت (01/0>P). بالاترین و پایین ترین قابلیت هضم ماده خشک به ترتیب مربوط به گونه ی درمنه ی دشتی (66/58 درصد) و آتریپلکس (50 درصد) بود. بالاترین مقدار عامل تفکیک در مرحله رشد رویشی مربوط به گونه سالسولا (37/7 میلی گرم بر میلی لیتر) و پایین ترین مقدار در مرحله ی بذردهی مربوط به گونه ی لیسیوم (42/3 میلی گرم بر میلی لیتر) بود. به طور کلی نتایج نشان داد که گونه های آستاراگالوس پودولوبوس و درمنه ی دشتی در مقایسه با سایر گونه ها، از قابلیت هضم ماده خشک، قابلیت هضم ماده آلی و تولید پروتئین میکروبی بالاتری برخوردار بودند.

این پژوهش به منظور بررسی آثار همزمان سازی تخمیر شکمبه ای ماده مغذی بر فراسنجه های شکمبه ای، ساخت پروتئین میکروبی و تعادل نیتروژن در گوسفند انجام شد. ترکیبات شیمیایی به همراه فراسنجه های تجزیه پذیری پروتئین خام و کربوهیدرات علوفه یونجه، کاه گندم، دانه جو، دانه ذرت، تفاله چغندرقند، سبوس گندم و کنجاله سویا اندازه گیری شد. سه جیره با انرژی و پروتئین خام یکسان اما با شاخص همزمانی متفاوت شامل 64/0، 78/0 و 92/0 که با استفاده از فراسنجه های تجزیه پذیری مواد خوراکی محاسبه شده بودند، تنظیم شدند. از شش رأس گوسفند 14 ماهه با میانگین وزن 17/1± 17/30 کیلوگرم دارای فیستوله شکمبه ای در قفس های متابولیکی استفاده شد. طرح آزمایشی در قالب طرح مربع لاتین تکرار شده در سه دوره و اختصاص دو گوسفند به هر جیره آزمایشی در هر دوره انجام شد. نتایج نشان داد که با افزایش شاخص همزمانی غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه به ویژه در 5/1 ساعت بعد از مصرف خوراک کاهش یافت. غلظت کل اسیدهای چرب فرار در 3 ساعت بعد از تغذیه در جیره ای که بیشترین شاخص همزمانی را داشت بیشترین مقدار بود. با افزایش شاخص همزمانی غلظت کل اسیدهای چرب فرار به ویژه غلظت پروپیونات نیز افزایش معنی داری داشت. کل مشتقات پورینی دفع شده یا جذب شده و ساخت پروتئین میکروبی تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. با افزایش شاخص همزمانی کل نیتروژن دفع شده کاهش و بازدهی ابقاء نیتروژن افزایش یافت. هرچند در این پژوهش ساخت پروتئین میکروبی تحت تأثیر قرار نگرفت اما سایر نتایج مثبت از جمله بهبود تخمیر در شکمبه و ابقاء نیتروژن در بدن، استفاده از شاخص همزمانی را در تنظیم جیره های غذایی برای نشخوارکنندگان به ویژه گوسفندان قابل توصیه می نماید.

مطالعه ای به منظور تعیین ترکیب شیمیایی و تجزیه پذیری ماده خشک در قالب طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار شامل: 1) دانه ذرت بدون عمل آوری (شاهد)، 2) دانه ی ذرت فلیک شده با بخار، 3) فلیک+مخمر، 4) دانه ی ذرت مایکروویو شده، 5) فلیک+ مایکروویو، 6) فلیک+مخمر+مایکروویو انجام شد. اندازه گیری ترکیب شیمیایی نمونه ها با استفاده از روش استاندارد تجزیه تقریبی انجام شد. تجزیه پذیری شکمبه ای این تیمارها با روش کیسه های نایلونی با استفاده از سه راس قوچ بالغ دالاق تعیین شد. نتایج این آزمایش نشان داد که فرآیند مایکروویو به تنهایی و یا همراه با سایر روش های عمل آوری منجر به افزایش مقادیر ماده خشک، ماده آلی، پروتیین خام، الیاف نامحلول در شوینده ی خنثی، الیاف نامحلول در شوینده ی اسیدی، کل مواد مغذی قابل هضم، انرژی خالص رشد و انرژی خالص شیردهی شد و بیشترین مقادیر در تیمار 6 مشاهده شد. مقایسه خصوصیات تجزیه پذیری تفاوت معنی داری را بین تیمارهای مختلف نشان نداد، هرچند بخش سریع التجزیه و کند تجزیه در تیمار 6 تفاوت قابل توجه غیر معنی داری نسبت به سایر تیمارها داشت بدین ترتیب که پایین ترین مقدار بخش سریع التجزیه و و بالاترین مقدار بخش کند تجزیه در این تیمار مشاهده شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که روش های مختلف عمل آوری بر ترکیب شیمیایی دانه ذرت موثر هستند؛ هر چند بر فراسنجه های تجزیه پذیری تاثیر معنی داری نداشتند و ترکیب روش های عمل آوری فلیک+مخمر+مایکروویو می تواند در بهبود ارزش تغذیه ای دانه ذرت موثرتر از روش های دیگر باشد.

این آزمایش به منظور تأثیر سطوح مختلف پودر گیاه دارویی کنگرفرنگی بر عملکرد، جمعیت میکروبی ایلئوم، غلظت آنزیم های کبدی و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی در شرایط تنش سرمایی انجام شد. تعداد 400 قطعه جوجه نر یک روزه سویه راس-308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار، چهار تکرار و 20 پرنده در هر تکرار به مدت 42 روز مورد استفاده قرار گرفتند. تنش سرمایی شامل اعمال دماهای 32، 25، 20 و 15 درجه سانتی گراد به ترتیب در 1، 7، 14 و 21 تا 42 روزگی بود. تیمارها شامل: شاهد (جیره بدون افزودنی)، آنتی بیوتیک (جیره شاهد به اضافه 0015/0درصد آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین)، آسپیرین (جیره شاهد به اضافه 2/0 درصد پودر داروی آسپیرین) و تیمارهای حاوی یک و دو درصد از پودر گیاه دارویی کنگرفرنگی در جیره بودند. نتایج آزمایش حاضر نشان داد که پرندگان تغذیه شده با جیره های حاوی پودر کنگرفرنگی، مصرف خوراک و افزایش وزن بیشتر و ضریب تبدیل خوراک بهتری نسبت به سایر تیمارها داشتند (05/0>P). استفاده از دو درصد پودر گیاه کنگرفرنگی در جیره جوجه ها، سبب کاهش جمعیت اشری شیاکلای و افزایش جمعیت بیفیدوباکتریوم ناحیه ایلئوم در سن 42 روزگی شد. تیمار های حاوی دو درصد پودر کنگرفرنگی و آسپیرین سبب کاهش فعالیت آنزیم آلانین آمینوترانسفراز کبدی در سن 21 روزگی شدند. فعالیت آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز کبدی در پرندگان تغذیه شده با دو درصد پودر کنگرفرنگی در مقایسه با سایر جیره های آزمایشی در سن 21 روزگی کاهش یافت. تغدیه جوجه های گوشتی با جیره حاوی دو درصد پودرکنگرفرنگی، عیارآنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفند (SRBC) را در مقایسه با تیمار آنتی بیوتیک افزایش داد. پرندگان دریافت کننده جیره حاوی آنتی بیوتیک، کاهش جمعیت لاکتوباسیلوس و بیفیدوباکتریوم در سن 21 و 42 روزگی و افزایش جمعیت اشری شیاکلی را در سن در 42 روزگی در مقایسه با شاهد و دیگر تیمارها داشتند. با توجه به نتایج بدست آمده از پژوهش حاضر، استفاده از آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین در جیره جوجه های گوشتی تحت تنش سرمایی دارای اثرات منفی بر جمعیت میکروبی مفید و افزایش اشری شیاکلی بوده، لذا سطح دو درصد پودر کنگرفرنگی به جهت بهبود جمعیت میکروبی و آنزیم های کبدی به عنوان جایگزین آنتی بیوتیک توصیه می شود.

به منظور تعیین معادلات رگرسیونی پیش بینی مقادیر انرژی قابل متابولیسم در ارقام پر تولید جو ایرانی و مقایسه این معادلات با نتایج روش NIRS و ارقام مندرج در جداول (1994) NRC، سه آزمایش انجام شد. در آزمایش اول ترکیبات شیمیایی 10 رقم جو پرتولید ایرانی تعیین گردید. در آزمایش دوم، انرژی قابل متابولسیم به روش جمعآوری فضولات و با استفاده از نشانگر برای ارقام جو پرتولید ایرانی با جایگزینی 40 درصد جو در جیره پایه در سنین 10 و 24 روزگی جوجه های گوشتی نر به دست آمد. داده های حاصل از این دو آزمایش جهت تعیین معادلات پیش بینی مقدار انرژی قابل متابولیسم با استفاده از نرمافزار SPSS و رویه Enter مورد استفاده قرار گرفتند. معادلات پیش بینی میزان AMEn برای ارقام جو پرتولید ایرانی در سنین 10 و 24 روزگی به ترتیب به صورتAMEn= 407. 87×EE + 27. 27×NFE و AMEn= 271×EE + 33×NFE به دست آمد. جهت بررسی صحت و دقت معادلات به دست آمده، آزمایش سوم با استفاده از 400 قطعه جوجه نر سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار و چهار تکرار و 20 جوجه در هر تکرار انجام شد. AMEn جو مورد استفاده در آزمایش سوم با استفاده از پنج روش زیر مشخص شد: 1-جدول (1994)NRC 2-معادله رگرسیون (1994) NRC 3-روش بیولوژی 4-معادلات رگرسیون به دست آمده از آزمایش دوم 5-با توجه به معادلات رگرسیون به دست آمده از روش NIRS. در تعیین AMEn جو، نزدیک ترین مقادیر به آزمایش بیولوژیکی از معادلات به دست آمده در آزمایش دوم حاصل شد که نشاندهنده صحت بالای این معادلات می باشد. به طورکلی بر اساس نتایج حاصل از آزمایش حاضر، استفاده از معادلات پیش بینی جهت برآورد دقیق تر AMEn جو در هنگام جیره نویسی پیشنهاد می شود.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر افزودن عصاره الکلی گیاهان دارویی سرخارگل و آویشن به جیره بر عملکرد، صفات لاشه و همچنین فراسنجه های بیوشیمیایی خون و وضعیت ایمنی جوجه های گوشتی بود. تعداد 160 قطعه جوجه یک روزه گوشتی سویه راس-308 (نر و ماده به تعداد مساوی) د قالب طرح کاملاً تصادفی در چهار تیمار با چهار تکرار و هر تکرار ده قطعه، تقسیم شده و پرورش یافتند. طول مدت تحقیق، 42 روز بود که به سه دوره پرورشی آغازین (10-1 روزگی)، رشد (23-11 روزگی) و پایانی (42-24 روزگی) تقسیم شد که تیمارهای آزمایشی از ابتدای دوره اعمال شدند. تیمارهای آزمایشی شامل 1-شاهد (جیره پایه(، 2-افزودن 2/0 درصد عصاره آویشن به جیره پایه، 3-افزودن 2/0 درصد عصاره سرخارگل به جیره پایه و 4-افزودن مخلوط 2/0 درصد عصاره آویشن و 2/0 درصد عصاره سرخارگل به جیره پایه بودند که از روز اول به جوجه ها تغذیه شدند. خوراک مصرفی، وزن زنده و ضریب تبدیل غذایی جوجه ها به صورت هفتگی ثبت شد. در پایان دوره پرورش، یک پرنده نر از هر تکرار آزمایشی جهت خون گیری و تجزیه لاشه کشتار شدند. نتایج نشان داد که اثر تیمارها بر مصرف خوراک و افزایش وزن زنده جوجه ها در کل دوره معنی دار نبود. ضریب تبدیل خوراک جوجه ها به طور معنی دار تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفت. به طوری که بهترین آن در گروه شاهد و بدترین آن در گروه سرخارگل بود. ویژگی های لاشه و وزن اندام های داخلی جوجه ها تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت. اثر تیمارهای آزمایشی بر عیار آنتی بادی علیه بیماری های نیوکاسل و آنفولانزا در جوجه ها معنی دار بود. کمترین آنتی بادی علیه نیوکاسل و بیشترین آنتی بادی علیه آنفولانزا در گروه آویشن مشاهده شد. افزودن عصاره های آویشن و سرخارگل به جیره باعث افزایش وزن در وزن غده بورس فابریسیوس جوجه ها نسبت به شاهد شد ولی بر وزن طحال تأثیری نداشت. افزودن عصاره های آویشن و سرخارگل باعث کاهش چشم گیر غلظت تری گلیسریدها و VLDL خون جوجه ها شد. تیمارهای آزمایشی تأثیر معنی دار بر تراکم گلبول های سفید خون شامل لنفوسیت ها، نوتروفیل ها و ائوزینوفیل ها نداشتند. به طور کلی، افزودن عصاره-های آویشن و سرخارگل به جیره جوجه های گوشتی تأثیر معنی دار بر شاخص های عملکردی و ویژگی های لاشه نداشت، ولی باعث افزایش عیار آنتی بادی علیه آنفولانزا و کاهش سطح لیپیدهای خون شد.

از آن جا که دانش کافی درباره غلبه بر شرایط پرتنش طبیعی، با کمترین هزینه و بدون عوارض جانبی، در مرغ های تخم گذار مسن وجود ندارد، دو آزمایش با هدف بررسی اثر عصاره گیاه چای ترش، به عنوان یک پاداکسیدان طبیعی، بر سامانه ایمنی، فراسنجه های بیوشیمیایی خون، وضعیت پاداکسیدانی پلاسما و تعادل اکسیدانی مرغ های تخم گذار مسن در دوره های تولک و پس از تولک و نیز ارزیابی صفات عملکردی و کلسترول زرده تخم مرغ های تخم گذار در مرحله دوم تولید (بعد از تولک) طراحی شد. بعد از تعیین خواص پاداکسیدانی در مرحله پیش آزمایش، هر یک از آزمایش های اصلی با 200 قطعه مرغ تخم گذار سویه های-لاین W-36 در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام گرفت. در هر دو آزمایش، 5 تیمار آزمایشی به ترتیب شامل جیره شاهد، جیره پایه به همراه 300 و 700 میلی گرم در کیلوگرم عصاره برگ و جیره پایه با 300 و 700 میلی گرم در کیلوگرم عصاره کاسبرگ بود. برخلاف دوره پس از تولک، تلاش برای افزایش پایداری اکسیداتیو در دوره تولک موفقیت آمیز بود، به طوری که کاسبرگ چای ترش در سطوح 300 و 700 میلی گرم در کیلوگرم تعادل اکسیدانی و ظرفیت کل پاداکسیدانی پلاسمای مرغ های تخم گذار تولک رفته را به طور معنی داری بهبود بخشید. همچنین کاهش معنی دار گلوکز، کلسترول و تری گلیسرید خون در دوره پس از تولک و کاهش معنی دار کلسترول و تری گلیسرید خون در دوره تولک به وسیله سطح 700 میلی گرم در کیلوگرم عصاره برگ چای ترش مشاهده گردید. چای ترش بر صفات عملکردی و سامانه ایمنی تأثیر معنی داری نداشت.

پرواپیوملانوکورتین (پومس) یک پروتئین پیش ساز در جوجه های گوشتی است که از 251 اسیدآمینه تشکیل شده است و در تنظیم غذای مصرفی و تعادل مصرف انرژی نقش دارد. هدف از انجام این پژوهش، تعیین چندشکلی ژن پرواپیوملانوکورتین و بررسی ارتباط آن با صفات رشد (که شامل وزن زنده، وزن لاشه، وزن سینه، وزن ران، وزن پشت وگردن، بال، کبد، قلب، بورس، طحال، پانکراس، پیش معده + سنگدان و چربی محوطه بطنی) در جوجه های گوشتی سویه راس وکاب بود. بدین منظور از تعداد 100 قطعه جوجه گوشتی سویه راس و 60 قطعه جوجه گوشتی سویه کاب نمونه خون تهیه و استخراج DNA به وسیله روش نمکی بهینه یافته صورت گرفت. پس از استخراج DNA، قطعه ای به اندازه bp444 از ناحیه اگزون دوم ژن پرواپیوملانوکورتین با استفاده از تکنیک PCR تکثیر گردید. جهت تعیین ژنوتیپ نمونه ها، از روش چندشکلی فرم فضایی رشته های منفرد (SSCP) و الکتروفورز محصولات تک رشته ای بر روی ژل پلی آکریل آمید و رنگ آمیزی توسط نیترات نقره انجام شد. برای ژن پرواپیوملانوکورتین در جوجه های گوشتی سویه راس دو الگو بنام E و F و در جمعیت جوجه های گوشتی سویه کاب نیز چهار الگوی A، B، C و D مشاهده شد. ارتباط چندشکلی این ژن با صفات رشد به وسیله رویه ی GLM نرم افزار SAS آنالیز شد و نتایج نشان داد که در جوجه های گوشتی سویه راس و کاب، قطعه 444 جفت بازی ژن پرواپیوملانوکورتین در جایگاه اگزون دوم دارای چند شکلی است. و هیچ یک از الگوهای مشاهده شده در ناحیه مورد مطالعه از ژن پرواپیوملانوکورتین، در هیچ کدام از دو جمعیت ارتباط معنی داری با صفات رشد ندارند.

تنظیم اولیه و بهینه سازی پارامترهای ورودی روش های یادگیری ماشین گامی اساسی جهت دستیابی به حداکثر صحت پیش بینی ژنومی می باشد. در این تحقیق، جمعیت های ژنومی برای سطوح مختلف وراثت پذیری (05/0 و 2/0)، عدم تعادل پیوستگی (پایین و بالا) و تعداد متفاوت جایگاه صفات کمی (200 و 600) بر روی 29 کروموزوم شبیه سازی شد. جهت ایجاد نسبت های مختلف فنوتیپ آستانه ای دودویی، فنوتیپ افراد جمعیت مرجع وابسته به اینکه باقی مانده آنها کمتر از ē-1SDe (رویکرد اول) یا 50 درصد افراد جمعیت (رویکرد دوم) باشد کد یک (فنوتیپ نامطلوب) و سایر حیوانات کد صفر (فنوتیپ مطلوب) اختصاص داده شد. برای بهینه سازی پارامترهای ورودی مدل، سطوح مختلف تعداد SNP نمونه گیری شده (100، 1000 و 2000=mtry)، تعداد بوت استراپ (500، 1000 و 2000=ntree) و حداقل اندازه گره پایانی (1 و 5=node size) برای جنگل تصادفی و سطوح مختلف تعداد درخت (100، 1000 و 2000=ntree)، عمق درخت (1، 5 و 10=tc) و نرخ یادگیری (1/0 و 05/0=lc) برای Boosting در نظر گرفته شد. کمترین میزان خطای خارج از کیسه برای mtry برابر با 2000، ntree برابر با 1000 و node size برابر با 1 و کمترین خطای اعتبارسنجی در روش Boosting برای ntree، tc و lr به ترتیب 1000، 10 و 05/0 مشاهده شد. صحت پیش بینی ژنومی روش های جنگل تصادفی و Boosting با کاهش فنوتیپ نامطلوب (رویکرد اول) افزایش یافت. بطور کلی در تمام سناریوها روش Boosting عملکرد بهتری نسبت به روش جنگل تصادفی داشت که دلیل این امر را می توان لحاظ کردن اثرات متقابل بین نشانگرها، خود ترمیمی و قدرت بالای این روش در کاهش خطای مدل دانست.

اندازه بدنی یکی از ویژگی های مهم برای ارزیابی و دسته بندی اسب ها می باشد. تجزیه و تحلیل های انجام شده با مطالعات پویش کل ژنومی نشان داده است که اسنیپ (SNP) BIEC2-808543 یکی از مهمترین چند ریختی های تک نوکلئوتیدی مرتبط با ارتفاع و اندازه بدن اسب ها است. در این مطالعه، تعیین ژنوتایپ BIEC2-808543 برای 141نمونه اسب اصیل عرب به وسیله PCR-RFLP صورت گرفت. پس از استخراج DNA، واکنش زنجیره ای پلی-مراز برای تکثیر قطعه 284 جفت بازی در ژن LCORL انجام شد. محصول PCR تحت تاثیر آنزیم برشی Alu1 در واکنش PCR-RFLP برای تعیین ژنوتایپ نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که الل T در اسب عرب تثبیت شده است و بر این اساس فقط یک اسب با ژنوتایپ CT یافت شد و بقیه دارای ژنوتیپ TT بودند. میزان FST برآورد شده حاکی از این است که توزیع فراوانی آللی و ژنوتیپی اسنیپ BIEC2-808543 در دو نوع اسب رده های کورس و زیبایی یکسان می باشد. مقایسه امتیازات داوری، نشان داد که اختلاف معنی داری بین امتیاز دست و پا و گردن در بین اسب های کورس و غیر کورس نمی باشد. در این مطالعه مشخص شد که اندازه دور قفسه سینه در اسب های کورس بیشتر از اسب های غیر کورس است و این اختلاف معنی دار بود.