مجله علمی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران
سال:1399 | دوره:38 | شماره:4 |تعداد مقالات:7

زمینه: جهانی شدن خدمات سلامت منجر به بوجود آمدن بخش جدیدی با نام گردشگری سلامت[1] شده است. پیوند بین خدمات سلامت و خدمات گردشگری، در کنار رشد شبکه جهانی پزشکی و درمان، باعث شده تا گردشگری سلامت در بیشتر کشورها یکی از اولویت های مدیریت پزشکی، سلامت و گردشگری محسوب گردد. ایجاد این پیوند و توسعه ی گردشگری سلامت ماهیتی پیچیده و منفک از هم دارد که باعث شده اجرای سیاست ها و برنامه های توسعه در این حوزه چالش هایی مواجه باشد. هدف اصلی این مطالعه شناسایی مهمترین چالش ها و عوامل زمینه ای مرتبط با اجرای سیاست توسعه ی گردشگری سلامت در ایران می باشد. روش کار: در این مطالعه یک روش تحقیق کیفی اکتشافی به کار گرفته شده است زیرا که ماهیت مسیله پیچیده بوده و هدف اصلی درک عمیق از مسایل و موضوعات مرتبط با اجرای سیاست گردشگری سلامت است. جامعه ی آماری شامل کلیه ی ذینفعان بخش دولتی و خصوصی گردشگری سلامت بود. روش نمونه گیری هدفمند (purposive sampling) از میان ذینفعان کلیدی این بخش از قبیل اعضاء شورای راهبری گردشگری سلامت ایران بوده و جمع آوری داده ها در تابستان و پاییز سال 98 انجام گرفت. از استراتژی تیوری داده بنیان (Grounded Theory Strategy) چارمز (Charmaz, 2006) برای تحلیل و توسعه ی چارچوب نظری تحقیق استفاده گردید. یافته ها: عدم ثبات مدیریت، چالش محیط کارآفرینی، سیاستگذاری منسجم، تمامیت دولت، نبود یک طرح خوب، عدم حمایت بودجه ای و قانونی، چالش های محیط کلان بین المللی و همکاری و هماهنگی بین سازمانی به عنوان مهمترین عوامل علی و زمینه ای موثر بر اجرای سیاست گردشگری سلامت در ایران معرفی گردید. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه از طریق توسعه و ارایه ی چارچوب مفهومی که منجر به تقویت پیشینه ی مفهومی اجرایی سیاست گردشگری سلامت در کشورهای در حال توسعه و آسیایی می شود می تواند به حل چالشهای اجرایی سیاست گردشگری سلامت ایران کمک نماید.

زمینه: مکمل های غذایی و استروییدهای آنابولیک محصولات تجاری در دسترسی هستند که به عنوان مواد افزودنی به رژیم غذایی توسط بسیاری از ورزشکاران مصرف می شوند. مطالعه حاضر با هدف مرور سیستمیک و متاآنالیز بر روی کلیه مطالعات انجام شده در خصوص فراوانی مصرف مکمل های غذایی و دارویی در بین ورزشکاران ایرانی انجام شده است. روش کار: این مطالعه بر اساس دستورالعمل PRISMA بر روی بانک های پژوهشی شامل SCOPUS، Google Scholar، Web of Knowledge، PubMed، SID و Magiran انجام شد و در کل پس از ارزیابی کیفیت، 13مقاله شامل مصرف مکمل ها در بین ورزشکاران (7مطالعه) و مقالات با محوریت ارزیابی مصرف استروییدهای آنابولیک (6 مطالعه) وارد ارزیابی نهایی شدند. یافته ها: ارزیابی متاآنالیز انجام شده بیانگر شیوع کلی 55 % از مصرف مکمل های غذایی در بین ورزشکاران ایران بود. نتایج مطالعه حاکی از هتروژنیسیتی بالای بین مطالعات مزبور (ضریب I2 برابر 159/99، 001/0>P) بود. هم چنین ارزیابی متاآنالیز انجام شده شیوع کلی 9/38% از مصرف استروییدهای آنابولیک را در بین ورزشکاران نشان داد. در این مورد نیز یافته این مطالعه حاکی از هتروژنیسیتی بالای بین مطالعات (ضریب I2 برابر 926/98 و 001/0>P) بود. نتیجه گیری: نیمی از ورزشکاران ایرانی از مکمل های غذایی و یک سوم آنان از استروییدهای آنابولیک استفاده می کنند. به نظر می رسد توزیع فراوانی استفاده از این داروها و مکمل ها تحت تاثیر فاکتور تفاوت جغرافیایی باشد.

زمینه: زنان مبتلا به HIV به دلیل مشکلات جسمی و روانی، احساسات و هیجانات منفی را تجربه می کنند. در سال های اخیر شفقت به خود، به عنوان راهی برای تعدیل احساسات منفی مورد توجه قرار گرفته است. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی مهارت آموزی مبتنی بر درمان شفقت به خود بر نشخوار فکری، خصومت و شرم در زنان مبتلا به HIV انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر شبه آزمایشی، از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود و از روش نمونه گیری غیر تصادفی-هدفمند و گمارش تصادفی استفاده شد. بدین منظور 60 نفر زن مبتلا بهHIV به صورت هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش ده جلسه 90 دقیقه ای مهارت آموزی مبتنی بر درمان شفقت به خود را هفته ای یکبار دریافت کرد. ابزار اندازگیری، شامل پرسشنامه نشخوار فکری تراپنل و کمپل (1999)، خصومت ردفورد (1998) و شرم درونی شده کوک (1993) بود که توسط گروه نمونه در دو مرحله قبل از مداخله و پایان مداخله جمع آوری شد. یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که مهارت آموزی شفقت به خود بر کاهش خصومت و شرم در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه کنترل در مرحله پس آزمون موثر می باشد (01/0>p). در نشخوار فکری بین دو گروه آزمایش و کنترل تفاوتی مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد مهارت آموزی مبتنی بر درمان شفقت به خود، می تواند در کاهش خصومت و شرم زنان مبتلا به HIV موثر است. بنابراین این روش برای بهبود علایم روانشناختی زنان مبتلا به HIV پیشنهاد می شود.

زمینه: نیتریک اکساید (Nitric oxide, NO) در کنترل بسیاری از عملکردهای فیزیولوژیک بدن شرکت دارد و نقش آن در بسیاری از فرایندهای بیولوژیک در دست بررسی است. نیتریک اکساید مولکول کوچک چربی دوستی است که توسط آنزیم نیتریک اکساید سنتتاز (Synthase, NOS) از L-Arginine، O2 و (Nicotinamide Adenine Dinucleotide Phosphate, NADHP) سنتز می شود. این مولکول دارای فعالیت های گسترده بیولوژیکی در سیستم های مختلف می باشد و در سیستم ایمنی هم نقش محافظتی و هم نقش سیتوتوکسیک دارد. مطالعه حاضر به منظور بررسی کمی پالپ های سفید در طحال موش صحرایی باردار پس از تجویز(L-NG-Nitroarginine Methyl Ester, L-NAME) به عنوان مهارکننده سنتز نیتریک اکساید انجام گرفته است. روش کار: 24 سر موش صحرایی ماده از جنس Sprague Dawley با وزن متوسط250-200 گرم و سن متوسط 8 هفته، پس از جفت گیری و مشاهده پلاک واژینال که به عنوان روز صفر حاملگی در نظر گرفته می شد به سه گروه 8تایی تقسیم شدند. به غیر از گروه کنترل، بقیه گروه ها به ترتیب ml/kg 2 نرمال سالین، mg/kg 20 ماده L-NAME به صورت داخل صفاقی، در روزهای سوم، چهارم و پنجم حاملگی دریافت کردند. در روز هیجدهم بارداری، طحال موش ها خارج و در فرمالین 10 درصد نگهداری شده و پس از پاساژ بافتی و رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ایوزین (H&E)، تغییرات ایجاد شده با میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرار گرفت. سپس مطالعات استریولوژیک از نظر تعداد و اندازه متوسط قطر پالپ های سفید به وسیله نرم افزار Image Tools III انجام شد. یافته ها: در بررسی های کمی انجام شده بین گروه های مختلف، تعداد پالپ های طحال موش های گروه دریافت کننده L-NAME نسبت به بقیه گروه ها کاهش معنی داری را نشان داد (05/0>P)، ولی در اندازه پالپ های سفید در مقایسه با گروه نرمال سالین و کنترل تفاوت معنی داری از لحاظ آماری مشاهده نشد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان می دهد که مهار سنتز نیتریک اکساید توسط L-NAME بر پالپ های سفیدطحال موش باردار از نظر تعداد آن ها تاثیر داشته و باعث کاهش آن ها شده است.

زمینه: هدف از پژوهش حاضر بررسی بیان ژن های TrKB و FNDC5 و پروتیین SG6K1 در پاسخ به تمرینات مقاومتی اکسنتریک و کانسنتریک درمردان سالم بود. روش کار: در یک کارآزمایی میدانی 10 مرد سالم بصورت تصادفی در دوگروه انقباض کانسنتریک و اکسنتریک، درهر گروه 5 نفر قرار گرفتند. پروتکل های انقباض آیزوکینتیک شامل اکسنتریک و کانسنتریک اکستنشن زانو با حداکثر قدرت و سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه بود. گشتاورهای تعیین شده برای هر آزمودنی به منظور همسان سازی بارکاری در هر دو پروتکل یکسان در نظر گرفته شد و سرعت رفت و برگشت 60 درجه بر ثانیه بود. در ابتدا و انتهای فعالیت از بافت عضله پهن جانبی برای بررسی بیان ژن های TrKB و FNDC5، و میزان پروتیین SG6K1 نمونه برداری انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد، تغییرات درون گروهی TrKB و FNDC5، در گروه اکسنتریک و کانسنتریک معنادار نبود (05/0≤ p). بااینحال تغییرات درون گروهی پروتیین SG6K1 بعد از یک جلسه فعالیت، در گروه اکسنتریک و گروه کانسنتریک معنادار بود (05/0≥ p). ونیز تغییرات بین گروهی در مرحله پس آزمون در هیچ یک از متغیرها، نشان دهنده تفاوت معنادار بین دو گروه نبود (05/0≤ p). نتیجه گیری: درمجموع مطالعه حاضر نشان داد یک جلسه فعالیت اکسنتریک و کانسنتریک منجر به تغییر فاکتورهای درگیر در قدرت و هایپرتروفی عضلات اسکلتی می شود. علاوه براین، این تغییرات در مجموع در انقباض اکسنتریک بیش از کانسنتریک بود. بر این اساس، می توان توصیه نمود، جهت افزایش هایپرتروفی و قدرت عضلانی تمرکز بیشتری بر تمرینات کانسنتریک شود.

زمینه: صدمات مغزی به هر نوع از آسیب ناشی از ضربه مسستقیم و یا غیرمستقیم به مغز و عناصر وابسته به آن اطلاق می گردد. حدود 60 درصد از بازماندگان صدمات مغزی دارای عملکرد اختلالی دایم هستند. هدف از تحقیق حاضر مطالعه اثر یک دوره تمرینی ویژه 12 هفته ای بر پارامترهای راه رفتن مردان متعاقب صدمات مغزی بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 30 نفر آزمودنی مرد با میانگین و انحراف معیار سن 4/5± 2/52 سال، وزن 3/5± 8/78 کیلوگرم و قد 2/4± 2/173 سانتی متر، بصورت هدفمند و در دسترس انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. به منظور ارزیابی راه رفتن از شتاب سنج استفاده شد که متغیرهای کینماتیکی سرعت گام برداری، شتاب گام برداری، طول گام، آهنگ گام برداری، میزان تغییر جهت راه رفتن را بررسی کرد. تحلیل داده ها بوسیله آزمون تی وابسته و تی مستقل با استفاده از نرم افزار SPSS-21 در سطح 05/0 P انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد تاثیر تمرینات ویژه بر راه رفتن و متغیرهای کینماتیکی آن (سرعت گام برداری، شتاب گام برداری، طول گام، آهنگ گام برداری، میزان تغییر جهت راه رفتن و شباهت راه رفتن با افراد سالم) معنی دار بود(00/0=P). نتیجه گیری: براساس مطالعه حاضر، تمرینات ویژه اثر مثبتی در راه رفتن و پارامترهای مرتبط با آن در بیماران مرد با صدمات مغزی دارد، بنابراین می تواند به عنوان یکی از مهمترین راهکارهای توانبخشی این افراد توصیه شود.

زمینه: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تعدیل گری متغیرهای جمعیت شناختی در تاثیر بسته درمانی یکپارچه نگر مبتنی بر چهار عامل بر نشانه های روان شناختی بیماران مبتلا به HIV انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. در این مرحله، 32 نفر از بین زنان و مردان مبتلا به HIV در دو مرکز مورد ارجاع و گروه های حمایتی آن، به صورت هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 16 نفر)، به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزار پژوهش، چک لیست نشانه های اختلالات روانی (SCL90) بود که در مراحل پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه آزمایش و گواه اجرا شد. مداخله درمانی یکپارچه نگر مبتنی بر چهار عامل طی 12 جلسه هفتگی در گروه آزمایش برگزار گردید و گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس یکطرفه تحلیل شدند. یافته ها: بسته درمانی یکپارچه نگرمبتنی بر چهار عامل در کاهش نشانه های روان شناختی صرف نظر از متغیرهای جمعیت شناختی موثر است. به عبارت دیگر متغیرهای جنسیت، سن، تحصیلات و تاهل آزمودنی ها تاثیری بر میزان اثربخشی روان درمانی یکپارچه نگر مبتنی بر چهار عامل بر نشانه های روان شناختی بیماران مبتلا به HIV ندارد.