کیمیای هنر
سال:1398 | دوره:8 | شماره:31 |تعداد مقالات:6

مسئله ادراک یا به بیان دقیق تر پدیدارشناسی ادراک از مهم ترین آرای موریس مرلوپونتی است. اندیشه فلسفی محوری مرلوپونتی این است که ادراک پدیداری بدنی (یا جسمانی) است نه ذهنی. در این پژوهش سعی بر این است با مروری بر فلسفه پدیدارشناسانه مرلوپونتی به اهمیت بدن در ادراک آن گونه که از طریق مکان و تجربه مکانی بیان می شود پرداخته شود. و از این مهم برای تشریح شواهد تجربی؛ رمان صد سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز استفاده شده است. هدف اصلی این پژوهش تحلیل و خوانش پدیدارشناسانه بخش هایی از این رمان است. برای نائل آمدن به این هدف پژوهش حاضر به شیوه توصیفی-تحلیلی و روش گردآوری به صورت اطلاعات کتابخانه ای است. که در آن محقق به تشریح و تبیین دلایل چگونه بودن و چرایی مسئله پرداخته و آن را تجزیه و تحلیل نموده و به این نتیجه رسیده است که با توجه به عناصر چشم گیر در بدن مندی ادراک و تجربه مکانی در بخش هایی از رمان مذکور می توان با خوانش پدیدارشناسانه مرلوپونتی آن را مورد تحلیل و بررسی قرار داد.

آیا ظاهر ادبیات امری زیبا است؟ اگر این گونه هست، چه عواملی در پدیداری این«امر زیبا» و آفرینش جلوه ها و بیان هنری آن دست دارند؟ معلوم است که راه درک زیبایی در آثار ادبی به ویژه شعر، دانش زبانی است اعم از صرف، نحو، آوا و معنا. هم از این رو است که در آثار ادبی زبان های سطح نخست گیتی، زیبایی شناختی و تحلیل زیبایی، روش مند، ابزارور و آسان یافت است. این نوشته، با کاوش ساختاری برش هایی از متن غزل سعدی، تلقی زیبایی شناسی و بیان هنری آن را با نگاه به دو عنصر دستوری حروف ربط و اضافه بررسی می کند تا نشان دهد که ساختمان زبانی، چگونه به بیان هنری و آفرینش زیبایی می انجامد. شاید بتوان گفت دست آورد این مقاله، اثبات این نکته است که درک زیبایی های آثار ادبی و کاربست پیام های جهانی آن در زندگی مردم، بدون معرفت زبانی و هنری، دشوار و یا ناشدنی است.

دلوز هنر را مجموعه ای از درک ها و تأثیرها می داند که هدف شان رهایی مخاطب است از کلیشه ها. پرفورمنس آرت نیز با رویکردش به مسائل اجتماعی در صدد بر هم زدن کلیشه هاست. اما هدف این مقاله پرداختن به مفهوم زمان به عنوان مؤلفه ای اساسی در آثار پرفورمنس آرت است برای پاسخ به این پرسش: چه قابلیتی در رویکرد هنرمند به این مؤلفه برای بیان مسائل اجتماعی نهفته است؟ در این پژوهش کیفی که به روشی توصیفی-تحلیلی انجام یافته مشخص گردید، دلوز با تأثیر از اندیشه برگسون زمان را امری کیفی و دیرند را زمان حقیقی می داند که در شدن مدام است. با تحلیل آثار شناخته شده پرفورمنس آرت که بر مؤلفه زمان تأکید داشته اند، به این نتیجه رسیدیم که هنرمند با قاب بندی اثرش مخاطب را متوجه دیرند و امر گشوده حیات ساخته و از این طریق او را به بازاندیشی در امور استعلایی برساخته توسط رژیم های حقیقت حاکم بر اجتماع فرا می خواند.

اسطوره به مانند هر شکل روایتی دیگر، نقشی انکارناپذیر به تخیل تصویری داده است که خود بر مبنای اصول بنیادین آگاهی اسطوره ای بنا شده است؛ ارنست کاسیرر، با بازکاوی اصول بنیادین آگاهی اسطوره ای، آنها را در مقابل مبانی اندیشه تعقلی معاصر قرار می دهد و ویژگی های بنیادین آگاهی اسطوره ای را در قیاس با آگاهی تعقلی امروزی تعریف می کند. وی همچنین مسیر حرکت اندیشه انسان را از آگاهی اسطوره ای به آگاهی تعقلی می داند. در این پژوهش سعی شده است تا با روشی توصیفی تحلیلی و بر مبنای رویکرد شناخت شناسی کاسیرر در خصوص آگاهی اسطوره ای و نیز با استناد به کهن الگوهای ارائه شده در نظریه سفر قهرمان جوزف کمپبل، الگویی برای تبیین سطح اندیشه انسانی در تمدن های گذشته ارائه گردد. نمونه مورد مطالعه پژوهش، خوانشِ بابلی از روایت اسطوره ای «گیلگمش» می باشد. بر مبنای بررسی های به عمل آمده می توان استنتاج نمود که منطق حاکم بر بسیاری از تصاویر شکل یافته در روایات اساطیری یک تمدن با توجه به سطح تعالی اندیشه آن تمدن در محدوده ای فی مابین مبناهای صِرف آگاهی اسطوره ای و منطق سیستماتیک آگاهی عقلی قرار می گیرد در این میان هر چه منطق محتوایی حاکم بر تخیل تصویری روایات اساطیری از اصول بنیادینِ اسطوره ای خود دور شده باشند، ساختار آن روایت و به ویژه کنش های شخصیتی آن، شکل پیچیده تری به خود می گیرد.

مونرو بیردزلی، کارکرد هنر را ایجاد تجربه زیباشناختی معرفی می کند که به زعم ویژگی هایی که قابل جست و جو در خود اثر یا متن هستند همچون وحدت، ترکیب و شدت ایجاد می شود. این ویژگی ها را می توان در عکاسی سرد به عنوان ارزش هنر دنبال کرد، زیرا احساس عکاس در هنگام برداشتن عکس، کلید راهنمای درک معانی تصویر نخواهد بود و این نوع عکاسی درواقع روشی برای دیدن ورای دیدگاه شخصی است. ژانر عکاسی سرد، نوعی عکاسی عاری از احساس توأم با دیدگاهی بی طرفانه، اما در عین حال بسیار سنجیده و هوشمندانه است که عکس های گورسکی نمونه ای از آن است. عکس های مزبور در نقد با دیدگاه بیردزلی می توانند شاهد مثال مناسبی برای این مدل نقد باشند. هدف این پژوهش، معرفی یک گرایش از نقد نو و تحلیل آن با هنر عکاسی است که اکثر مخاطبان از آن اطلاع رسانی و بازنمایی با نیات و اهدافی ویژه را انتظار دارند. روش پژوهش، جمع آوری داده ها از طریق مطالعه کتابخانه ای و جستجوی اینترنتی، سپس توصیف و تحلیل آنها در تطابق با آثار برگزیده ای از گورسکی است که به عنوان مطالعه موردی بررسی می شوند.

فضای کمی و کیفی هر اثر هنری خواسته یا ناخواسته متأثر از جهانبینی هنرمند می باشد، درواقع فضای هر اثر گزارشگر حال و هوای غالب بر تفکر ایشان است. با بررسی اصول و مبانی حکمی در مقوله هستی شناسی، پی به وجود شباهت ها و تفاوت هایی در خلق فضای آثار نگارگری ایرانی با نقاشی شرق دور، می بریم. هدف از این تحقیق بررسی میزان تأثیر این مبانی-هستی شناسی-در ایجاد فضای مثبت (پر) در نگارگری ایرانی و منفی (خالی) نقاشی شرق دور و عناصر به کار رفته در نقاشی ایشان، می باشد. در این راستا به دنبال آن هستیم که آیا مفهوم وجود و عدم (در مقوله هستی شناسی) در خلق فضای منفی و مثبت در نقاشی ایشان مؤثر است یا نه. به این منظور به تحلیل ملاحظات زیبایی شناسی و ساختار تجسمی در آثار نقاشی ایشان می پردازیم. روش تحقیق به کار رفته در این مقاله تحلیلی-توصیفی است و از منابع کتابخانه ای در راستای این مفاهیم استفاده شده است. نتیجه گیری می شود که هرجهان بینی ویژه ای به طور مستقیم و غیر مستقیم بر هنرمند و فضای حاکم در هنر ایشان مؤثر است و آنچه به عنوان فضای جلوت (پر) در نقاشی ایران و خلوت (تهی) در نقاشی شرق دور حضور دارد دربردارنده تفکر ایشان در شناخت هستی می باشدکه در مقایسه تطبیقی ساختار تجسمی نقاشی ایشان به اثبات رسید.