پژوهشی خون
سال:1398 | دوره:16 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

سابقه و هدف: ماهیت مزمن بیماری تالاسمی باعث تاثیر بر جنبه های مختلف زندگی این بیماران و افزایش افسردگی می گردد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان افسردگی و عوامل موثر بر آن در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به مرکز تالاسمی شهرستان سراوان در سال 1396 انجام گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، 60 نفر از بیماران مبتلا به تالاسمی با محدوده سنی 10 تا 17 سال مراجعه کننده به مرکز تالاسمی شهرستان سراوان در سال 1396، به صورت در دسترس انتخاب و وارد مطالعه گردیدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه افسردگی کودکان استفاده گردید. اطلاعات بعد از جمع آوری با استفاده از نرم افزار 23 SPSS و آزمون های واریانس یک طرفه و تی مستقل تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: 60% افراد شرکت کننده در مطالعه حاضر مونث و 40% آن ها مذکر بودند. میانگین سنی و نمره افسردگی بیماران به ترتیب: 89/1 ± 55/13 و43/5 ± 75/33 سال بود. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد 100% بیماران از درجات مختلف افسردگی رنج می برند. آزمون های آماری واریانس یک طرفه و تی مستقل ارتباط آماری معناداری را بین نمره افسردگی و اطلاعات دموگرافیک نشان نداد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد بیماران تالاسمی از درجات مختلفی از افسردگی رنج می برند. لذا برنامه و راه کارهایی در جهت سازگاری با اثرات منفی بیماری توصیه می گردد.

سابقه و هدف: آنتی بادی های متفاوتی وجود دارند که منجر به بروز واکنش های تزریق خون مرتبط با سیستم ایمنی می شوند. هدف از این مطالعه یافتن فراوانی آلوآنتی بادی های مرتبط با گروه خونی در بیماران نیازمند تزریق خون بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی به روش سرشماری، در طول سال 1396، بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی(ره) تهران از نظر حضور آنتی بادی علیه آنتی ژن های گروه خونی غربالگری شدند. سپس هویت آنتی بادی ها در بیماران تعیین و در انتها آلوآنتی بادی های تشخیص داده شده براساس گروه خونی اصلی ABO و Rh تقسیم بندی شدند. یافته ها: تعداد 30659 بیمار(59% مونث و 41% مذکر، با دامنه سنی85-1 سال) مورد مطالعه قرار گرفتند. از بین 30659 بیمار، 123 نفر(4/0%) غربالگری آنتی بادی مثبت داشتند. شایع ترین آلوآنتی بادی ها عبارت بودند از anti-E(7/31%)، anti-K (8/30%) و anti-D (6/14%). هم چنین از 4364 بیمار بخش زایمان، 20 نفر(46/0%) غربالگری آلوآنتی بادی مثبت داشتند. نتیجه گیری براساس نتایج، anti-E و anti-K شایع ترین آلوآنتی بادی ها می باشند که این موضوع می تواند در تصمیم گیری جهت ذخیره سازی فرآورده های خونی با گروه خونی نادر مفید باشد. هم چنین در بررسی آلوآنتی بادی های شایع در این مطالعه در بیماران بخش زایمان، نکته چشمگیر این مسئله است که تجویز رگام در بیماران بخش زایمان جهت پیشگیری از بیماری همولیتیک نوزاد و جنین به تنهایی ممکن است کافی نباشد، بلکه آلوآنتی بادی های دیگر نیز باید مورد توجه قرار گیرند.

سابقه و هدف: مقاومت پلاکتی ایمیون از عوارض انتقال خون در بیماران با تزریق مکرر پلاکت می باشد. در این عارضه آنتی بادی بر علیه آنتی ژن های سطحی پلاکت شامل آنتی ژن های اختصاصی و آنتی ژن های سازگاری بافتی ایجاد می شوند که می توانند باعث تخریب پلاکت های تزریق شده به وسیله سلول های بیگانه خوار و ماکروفاژ گردند. در مطالعه حاضر، آنتی ژن ها و آنتی بادی های ضد آنتی ژن های اختصاصی و آنتی بادی های ضد HLA-I در بیماران مبتلا به مقاومت پلاکتی بررسی شد[WU1]. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، بررسی هم زمان آنتی ژن ها HPA-1/-2/-3-4-5-15 (به روش مولکولی PCR-SSP)، غربالگری حضور آنتی بادی های پلاکتی(به روش فلوسیتومتری) و بررسی آنتی بادی های ضد HLA-I به روش پانل راکتیو آنتی بادی در سرم 49 بیمار مبتلا به مقاومت پلاکتی انجام شدند[WU2]. یافته ها توسط نرم افزار فلومکس و نرم افزار محاسبه گر خودکار هاردی وینبرگ تجزیه، تحلیل شدند. یافته ها: از 49 بیمار مبتلا به مقاومت پلاکتی، 18 بیمار زن و31 بیمار مرد بودند. شمارش پلاکتی در زنان 3202 ± 6457 در محدوده(10000-1000سلول در میکرولیتر) با شمارش پلاکتی در مردان 2518 ± 7283 در محدوده (10000-3000) اختلاف معنادار نداشت. هیچ موردی ازHPA-4b، HPA-5b در این مطالعه دیده نشد. آنتی بادی های ضد HLA در2/61% و آنتی بادی های ضد HPA در 4% بیماران مورد بررسی مشاهده شدند. نتیجه گیری: اطلاعات حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که فراوانی آلل a برای HPA-1/-3/-4 /-5 و آلل b برای HPA-2/-15 در جمعیت مورد مطالعه بیشتر بود. وفور آللی و ژنوتیپی بین گروه بیمار مورد مطالعه و جمعیت اهداکنندگان ایرانی می تواند توضیح دهنده وقوع مقاومت پلاکتی در آن ها باشد.

سابقه و هدف: ژل پلاکتی تهیه شده از پلاسمای غنی از پلاکت با دارا بودن فاکتورهای رشد، باعث تسریع بازسازی لایه های پوست، تحریک رگ زایی و افزایش سنتز کلاژن در روند ترمیم زخم ها می شود. در این مطالعه، تاثیر ژل پلاکت انسانی بر میزان بیان فاکتور رشد عروقی در زخم های تجربی پوست در موش صحرایی بررسی شد. مواد و روش ها: در یک مطالعه تجربی، ژل پلاکتی با افزودن ترومبین به پلاسمای غنی از پلاکت تهیه شد. در 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، یک زخم 5/1 در 5/1 سانتی متری در قسمت پشتی بدن بین دو کتف ایجاد شد. موش ها به طور تصادفی به دوگروه 12تایی شاهد و درمان(استفاده موضعی از ژل پلاکتی در محل زخم) تقسیم شدند. درمان از ژل پلاکتی جهت پانسمان زخم استفاده گردید. نمونه های زخم پوستی با رنگ آمیزی H&E و ماسون تریکروم برای هیستوپاتولوژی و فلورسنت ایمنوهیستوشیمی جهت ارزیابی فاکتور رشد عروقی بررسی شدند. یافته ها: میزان تشکیل بافت پوششی در روز پنجم در گروه درمان شده با ژل پلاکتی 3/0 ± 2 و در گروه شاهد 1/0 ± 1 بود. نتایج هیستوپاتولوژی نشان دهنده افزایش میزان تشکیل کلاژن و افزایش نفوذ سلول های التهابی در گروه درمان نسبت به گروه شاهد به ویژه در مراحل ابتدایی روند ترمیم زخم بود. هم چنین نتایج ایمنوهیستوشیمی نشان داد که میزان بیان فاکتور رشد عروقی در گروه درمان بیشتر از گروه شاهد بوده است. نتیجه گیری: استفاده موضعی از ژل پلاکتی بر روی زخم های پوستی، اثرات مثبتی بر روند بهبود به ویژه در مراحل ابتدایی ترمیم دارد.

سابقه و هدف: ژل پلاکتی غنی از فاکتورهای رشد با ماهیت ترمیمی می باشد و در اکثر جراحی ها برای درمان انواع نقائص بافتی استفاده می شود. در این مطالعه تاثیر ژل پلاکتی اتولوگ در ترمیم زخم های لیشمانیوز جلدی مورد ارزیابی قرار گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 15 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی به طور تصادفی وارد مطالعه شدند و به مدت 2 ماه مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران دارای بیش از یک زخم جلدی بودند که یکی از زخم ها به عنوان کنترل و دیگری را به عنوان مداخله مورد بررسی قرار دادیم. گروه کنترل تحت درمان روتین گلوکانتیم قرار گرفته و گروه مداخله علاوه بر درمان معمول، فرآورده ژل پلاکتی را نیز دریافت نمودند. ژل پلاکتی به صورت هفته ای یک بار و تا حداکثر 7 بار در محل زخم مورد استفاده قرار گرفت. اساس پاسخ به درمان به صورت تشکیل نسج گرانولاسیون قابل مشاهده توسط پزشک معالج و اپیتلیزاسیون بود. یافته ها استفاده از ژل پلاکتی اتولوگ در زخم های گروه مداخله، در 66% موارد با بهبودی کامل و سریع تر زخم همراه بود و 34% زخم ها نیز بهبودی نسبی داشتند. در طول 2 ماه ارزیابی، هیچ کدام از زخم های گروه کنترل با بهبودی کامل همراه نبود. در گروه مداخله، میانگین مساحت زخم در هفته اول 9/148 ± 6/160 میلی متر مربع و در هفته هشتم به میزان 6/121 ± 9/86 میلی مترمربع رسید که این تغییر نزولی از نظر آماری معنادار بود (001/0>p). نتیجه گیری: ژل پلاکتی می تواند در ترمیم زخم و رفع اسکار زخم های ناشی از لیشمانیوز جلدی موثر باشد.

سابقه و هدف: اختلال در عملکرد سلول های اندوتلیال با ایجاد آترواسکلروز و بیماری های قلبی عروقی مرتبط دانسته شده است. سلول های پیش ساز اندوتلیال بزرگسالان از سلول های بنیادی خونساز مشتق شده و قادر به تشکیل عروق خونی جدید از طریق یک فرآیند رگ زایی هستند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر بیان ژن HIF-1α و فراخوانی سلول های پیش ساز اندوتلیال بافت خون به دنبال یک جلسه فعالیت مقاومتی در افراد سالمند بود. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 24 مرد سالمند از بین 100 سالمند به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. نمونه خون قبل و بعد از دستورالعمل یک جلسه فعالیت مقاومتی در قبل و بعد از 8 هفته تمرین مقاومتی گرفته شد. روش فلوسیتومتری به منظور شمارش سلول های پیش ساز اندوتلیال و روش Real Time PCR به جهت بیان ژن، مورد استفاده قرار گرفت. تفاوت مقادیر متغیرها در دو گروه با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر میکس دیزاین ارزیابی شد. یافته ها: مقادیر بیان ژن HIF-1α گروه تمرین، در مراحل پس آزمون اولیه، پیش آزمون ثانویه و پس آزمون ثانویه معنادار بود. هم چنین تعداد فاکتورهای رشد عروقی گروه تمرین در مراحل پیش آزمون ثانویه و پس آزمون ثانویه و تعداد CD34+ در مراحل پیش آزمون ثانویه و پس آزمون ثانویه افزایش داشت(001/0 p=). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که 8 هفته تمرین مقاومتی در سالمندان، می تواند فراخوانی EPCs و هم چنین بیان ژن HIF-1α را در بافت خون افزایش دهد و در واقع منجر به ترمیم و نگهداری از لایه سلول های اندوتلیال و آنژیوژنز گردد.

سابقه و هدف: هپارین یکی از شایعترین داروهای ضد انعقاد مورد استفاده برای پیشگیری و درمان حوادث ترومبوآمبولیک است که توسط پزشکان تجویز می گردد. ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین یا HIT، عارضه ای نادر ولی تهدید کننده حیات، ناشی از مصرف هپارین می باشد. تشخیص HIT بر اساس دو پایه اصلی، ارزیابی بالینی و بررسی های آزمایشگاهی بنا شده است. هدف از این مقاله مروری، بررسی فاکتورهای خطر، علائم بالینی، پاتوفیزیولوژی، روش های تشخیصی و درمان HIT بود. مواد و روش ها: در این مطالعه به جستجوی مقالات مرتبط در پایگاه های اطلاعاتی مانند Pub Med با استفاده از کلید واژه های هپارین، ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین، پاتوفیزیولوژی، تشخیص و درمان در بازه زمانی 1997 تا 2018 پرداخته شد. یافته ها: این بیماری هم چنان یک رخداد تهدیدکننده حیات بوده که در اثر ایجاد آنتی بادی علیه کمپلکس هپارین-PF4 ایجاد می شود و در صورت فعال سازی پلاکت ها می تواند منجر به رخدادهای ترومبوتیک خطرناکی در بیماران گردد. هم چنین روش های تشخیصی آزمایشگاهی اهمیت فراوانی در رد یا تایید تشخیص این بیماری کشنده داشته و لذا انجام آن ها در بیمارانی که به لحاظ بالینی مشکوک به این عارضه هستند، ضروری است. نتیجه گیری: امروزه با شناخت بهتر پاتوفیزیولوژی بیماری و هم چنین با پیشرفت های حاصله در سرعت و دقت روش های تشخیصی آزمایشگاهی، تحولی مهم در تشخیص سریع تر این بیماری به وجود آمده است.

سابقه و هدف: بیوژنز میتوکندری یک چرخه پیچیده است که شامل هماهنگی بین بیان ژن های میتوکندری و ژن های هسته ای، سپس ورود محصولات به اندامک و تداوم گردش این چرخه می باشد. نقص میتوکندری و یا نقص در هر یک از مسیرهای درگیر در بیوژنز میتوکندری، می تواند منجر به بیماری های تحلیل برنده شود و گاها نقش مهمی در فرآیند پیری داشته باشد. مواد و روش ها: به دلیل اهمیت ارتباط میتوکندری با عواملی از جمله پروتئین های ماتریکس، چرخه سلولی و تکامل، در این مقاله مروری به بررسی ارتباط میتوکندری با این عوامل و هم چنین مطالعه های پیرامون آن ها که بالغ بر 52 مقاله می باشد، پرداخته شد. برای جستجوی مقاله ها از پایگاه های خارجی و داخلی مورد اطمینان نظیر NCBI و SID استفاده شد. یافته ها: تغییرات و جهش ها در میتوکندری در اکثر فرآیندهای مولکولی و بیماری های مهم از جمله سرطان شایع است اما این جهش ها منجر به غیرفعال شدن میتوکندری نمی شوند، بلکه بیوسنتز و بیوانرژتیک آن را تغییر می دهند و منجر به تغییر در مسیرهای ارسال سیگنال، رونویسی و حتی ساختار کروماتین می گردند. بررسی این ارتباطات به شناخت و درمان بیماری هایی مانند سرطان کمک می کند. نتیجه گیری: میتوکندری مهم ترین منبع تامین انرژی سلول است و آسیب میتوکندری، سبب ایجاد اختلال در فعالیت چرخه های سلولی شده و میزان تولید انرژی کاهش و تولید رادیکال های آزاد افزایش پیدا می کند. بیوژنز میتوکندری یکی از روش های دفاعی سلول در برابر استرس اکسیداتیو است که نقش محافظتی برای سلول دارد.