مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:37 | شماره:554 |تعداد مقالات:3

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، بررسی کمی و کیفی تاثیر استفاده از روش ها: ی بازسازی مدل تکرار شونده (Iterative model reconstruction یا IMR) و بازسازی تکرار شونده ی دوگانه (Hybrid iterative reconstruction یا HIR) بر کیفیت تصویر آزمون سی تی آنژیوگرافی کرونری در دستگاه سی تی اسکن 256 اسلایس بود. روش ها: تعداد 61 بیمار (30 مرد و 31 زن، با میانگین سنی 13/9 ± 68/60 سال) که به وسیله ی اسکنر 256 اسلایس تحت سی تی آنژیوگرافی کرونری قرار گرفته بودند، بررسی شدند. داده های خام، با استفاده از الگوریتم های HIR و IMR بازسازی شدند. در بررسی مفعولی کیفیت تصویر، متغیرهای نویز، نسبت سیگنال به نویز (Signal-to-noise ratio یا SNR) و نسبت کنتراست به نویز (Contrast-to-noise ratio یا CNR) برای هر دو نوع بازسازی به دست آمد. در بررسی فاعلی، دو پزشک متخصص، تصاویر حاصل از دو روش بازسازی را طبق یک نمودار 5 امتیازی مورد بررسی قرار دادند. یافته ها: میانگین نویز تصویر در روش HIR و IMR به ترتیب برابر با 04/6 ± 74/32 و 59/3 ± 15/25 بود. CNR در روش IMR (13/5 ± 81/28) به طور معنی داری بهتر از روش HIR (03/5 ± 06/23) بود (001/0 > P). همچنین، SNR در روش IMR (22/4 ± 92/24) به طور معنی داری بهتر از روش HIR (25/4 ± 80/19) بود (001/0 > P). با این حال، از لحاظ معیارهای کیفی یا فاعلی، روش HIR (39/0 ± 62/4) نسبت به روش IMR (45/0 ± 48/4) امتیاز بیشتری را به دست آورد (001/0 > P). نتیجه گیری: روش IMR نسبت به روش HIR می تواند معیارهای کمی تصویر را بهبود بخشد و باعث کاهش نویز و افزایش SNR و CNR گردد. با این حال، تصاویر حاصل از بازسازی HIR نسبت به بازسازی IMR از لحاظ معیارهای کیفی، برتری داشت.

مقدمه: روش ها: ی مختلفی برای تعبیه ی پورت کت وجود دارد. مطالعه ی حاضر، با هدف بررسی بروز عوارض در تعبیه با روش کارگذاری از طریق ورید ساب کلاوین و کات دان ورید ژوگولار خارجی انجام شد. روش ها: مطالعه بر روی 80 بیمار مبتلا به بدخیمی نیازمند تعبیه ی پورت کت انجام گردید. در یک گروه، کات داون ورید ژوگولار خارجی و در گروه دیگر، از ورید ساب کلاوین و با روش Seldinger wire برای دسترسی ورید استفاده شد. برای کاشت محفظه ی پورت، یک کاویته در بافت زیر جلدی زیر کلاویکل ایجاد شد. سپس، یک تونل بین کاویته و محل ورود کاتتر برای بای پس کاتتر ایجاد شد و تیپ کاتتر به محفظه ی پورت وصل گردید. تمامی بیماران از نظر عوارض حین عمل نظیر پنوموتوراکس، خونریزی، پارگی شریان، محل نامناسب پورت کت و آمبولی و نیز عوارض دیررس مانند عفونت، ترومبوز، اکسترا وازیشن و پارگی کاتتر و آمبولی ریوی مورد ارزیابی قرار گرفتن. یافته ها: عوارض زودرس نظیر پنوموتوراکس (5/12 درصد در مقابل صفر)، هماتوم (0/15 درصد در مقابل 5/2 درصد) در گروه ورید ساب کلاوین بیشتر رخ داد (050/0 > P). همچنین، عوارض دیررس مانند عفونت (9 در مقابل 2)، ترومبوز وریدی (7 در مقابل 1)، انسداد کاتتر (8 در مقابل 2) و سلولیت (8 در مقابل 2) در گروه ورید ساب کلاوین بیشتر رخ داد (050/0 > P). نتیجه گیری: اگر چه مدت زمان تعبیه ی پورت کت از طریق کات داون ورید ژوگولار خارجی بیشتر است، اما به دلیل کمتر بودن بروز عوارض زودرس و دیررس نسبت به روش کارگذاری ساب کلاوین، بهتر است از این روش برای تعبیه ی پورت کت استفاده نمود.

مقدمه: ضایعات لیکنوئیدی به گروهی از ضایعات گفته می شود که اتیولوژی متفاوت، اما تظاهرات بالینی و هیستوپاتولوژیک مشابه دارند. هدف از انجام این مطالعه، تعیین فراوانی انواع واکنش های لیکنوئیدی دهانی ثبت شده در آرشیو پاتولوژی دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان (97-1368) و بررسی ویژگی های کلینیکوپاتولوژیک این ضایعات بود. روش ها: این مطالعه، بر روی 1060 پرونده ی بیمار دارای ضایعات لیکنوئیدی مراجعه کننده به بخش پاتولوژی دانشکده ی دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان طی سال های 97-1368 انجام شد. اطلاعات بیماران پس از جمع آوری، با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های آماری 2χ و One-way ANOVA، واکاوی گردید. مقادیر 05/0 > P به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: از کل 11964 نمونه ی ثبت شده در آرشیو، 1060 مورد (85/8 درصد) مربوط به واکنش های لیکنوئیدی بود. در بین این ضایعات، فراوانی لیکن پلان دهانی 39 درصد، ضایعات لیکنوئیدی 40 درصد، لیکن پلان یا ضایعات لیکنوئیدی تشخیص داده نشده از یکدیگر، 5/15 درصد و بدون تشخیص قطعی از دیگر ضایعات 8/2 درصد بود. بیشترین محل درگیری، ناحیه ی گونه بود. میانگین سنی بیماران 59/13 ± 65/47 سال برآورد شد. بین بروز ضایعات و جنسیت رابطه ی معنی داری وجود داشت و میزان ابتلای زنان بیشتر از مردان بود (041/0 = P). نتیجه گیری: با توجه به فراوانی کلی این ضایعات نسبت به کلیه ی بیوپسی ای دهانی (85/8 درصد) و تغییرات بدخیمی که در مطالعه ی حاضر 7/2 درصد بود، شناخت خصوصیات کلینیکوپاتولوژیک این ضایعات به منظور تشخیص افتراقی و درمان بهتر آن ها ضروری است.