پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1397 | دوره:21 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

اهداف: آلودگی محیط زیست و مواجهه با فلزات سمی مانند سرب موجب بیماری های مزمن و بدخیم می شود و دارای عوارض قابل ملاحظه ای شامل سرطان زایی، ایمونوتوکسیسیتی و مسمومیت عصبی است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر محافظتی روغن فرار میخک و ویتامین C بر سمیت ناشی از تجمع سرب در تخم بلدرچین بود. مواد و روش ها: پژوهش کارآزمایی بالینی حاضر روی 360 قطعه جوجه بلدرچین در سالن پرورش طیور دانشکده دام پزشکی دانشگاه شهرکرد در سال 1395 انجام گرفت. بلدرچین ها به صورت تصادفی به 6 گروه با جیره های غذایی مختلف تقسیم شدند. پس از انجام مداخله، در 42روزگی از هر گروه 5 تخم بلدرچین جمع آوری شد. برای تعیین میزان تجمع بافتی سرب در تخم بلدرچین از دستگاه جذب اتمی استفاده شد و سنجش میزان پراکسیداسیون چربی ها با آزمایش ترکیبات واکنشگر تیوباربیتوریک اسید (TBARS) و اندازه گیری مالون دی آلدئید صورت گرفت. داده ها با نرم افزار GraphPad Prism 5 و از طریق آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی تحلیل شدند. یافته ها: میانگین تجمع سرب در تخم بلدرچین در گروه دریافت کننده سرب و اسانس میخک به طور معنی داری نسبت به گروه دریافت کننده سرب کمتر بود (05/0p<)، همچنین میانگین غلظت مالون دی آلدئید در گروه دریافت کننده سرب به تنهایی به طور معنی داری بیشتر از دو گروه دریافت کننده سرب به همراه اسانس میخک یا ویتامین C بود (05/0p<). نتیجه گیری: استفاده از اسانس میخک در جیره بلدرچین، اثر محافظتی بیشتری نسبت به ویتامین C، بر سمیت ناشی از تجمع سرب در تخم بلدرچین دارد.

اهداف: بیان و خالص سازی اورات اکسیداز نوترکیب همانند سایر پروتئین های دارویی مستلزم صرف هزینه های زیادی است. استفاده از روش های غیرکروماتوگرافی در فرآیند خالص سازی می تواند سبب کاهش هزینه های تولید شود. بنابراین، هدف پژوهش حاضر، همسانه سازی، بیان و خالص سازی اورات اکسیداز نوترکیب با استفاده از توالی اینتئین و پروتئین شبه الاستین بود. مواد و روش ها: در پژوهش تجربی حاضر، ژن صناعی اورات اکسیداز در پایین دست توالی اینتئین و پروتئین شبه الاستین در پلاسمید بیانی قرار داده شد. بعد از کشت باکتری حاوی پلاسمید بیان کننده اورات اکسیداز، سلول ها لیز و محتوی پروتئین محلول از غیرمحلول به وسیله سانتریفوژ جدا شد. با افزودن نمک به بخش محلول حاوی اورات اکسیداز و در دمای Co37، آنزیم مورد نظر رسوب داده شد. با انحلال رسوب در بافر خاص برش و به واسطه حضور توالی اینتئین، اورات اکسیداز تولیدشده از پروتئین شبه الاستین جدا شد. با افزودن مجدد نمک در دمای Co37 پروتئین شبه الاستین رسوب و اورات اکسیداز در محلول باقی ماند. پس از بیان و خالص سازی اورات اکسیداز، میزان خلوص و فعالیت زیستی آن مورد ارزیابی قرار گرفت و با داروی استاندارد مقایسه شد. یافته ها: آنزیم اورات اکسیداز نوترکیب به صورت فیوژن با توالی کدکننده اینتئین و پروتئین شبه الاستین بیان و خالص شد. میزان خلوص 90% در این روش حاصل شد که معادل 89/1میلی گرم در میلی لیتر پروتئین بود. میزان مذکور معادل 64/1میلی گرم براساس فعالیت آنزیمی بود. نتیجه گیری: استفاده از توالی اینتئین و پروتئین شبه الاستین به صورت همراه با آنزیم اورات اکسیداز به بیان و خالص سازی این آنزیم بدون نیاز به روش کرماتوگرافی کمک می کند.

اهداف: تنها راه پیشگیری از عفونت ویروس هپاتیت B تزریق واکسن است، اما برخی افراد نسبت به واکسن تجاری هپاتیت B، پاسخ ایمنی مناسبی نمی دهند. هدف پژوهش حاضر مقایسه ایمنی زایی واکسن تجاری هپاتیت B ایران، واکسن فرموله شده در ادجوانت روغنی مونتانید 720 و واکسن فندریکس شرکت GSK در موش های بالب/ سی بود. مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی، به 54 سر موش ماده بالب/ سی ماده اینبرد، در سه دوره، فرمولاسیون های مختلف واکسن به صورت زیرپوستی و با فاصله زمانی دو هفته تزریق شد. سایتوکاین های IFN-γ ، IL-4و IL-2 و نسبت IL-4 IFN-γ / از طریق سوپ رویی کشت سلول های طحال و سطح آنتی بادی ضد HBs Ag پس از هر تزریق با خونگیری از موش ها با روش الایزا بررسی شدند. داده ها با نرم افزار Graphpad prism 6. 1، و توسط آزمون تحلیل واریانس یک طرفه مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: گروه های دریافت کننده واکسن، در سایتوکاین های IFN-γ ، IL-2 و نسبت IL-4 IFN-γ / اختلاف معنی داری نداشتند (05/0p>). واکسن تجاری ایران به طور معنی داری موجب افزایش سایتوکاین IL-4 نسبت به گروه های فندریکس و واکسن فرموله شده در ادجوانت روغنی مونتانید 720 شد (05/0p<). پاسخ های آنتی بادی پس از تزریق اول و دوم واکسن فندریکس و واکسن فرموله شده در ادجوانت روغنی مونتانید 720 نسبت به گروه واکسن تجاری هپاتیت B افزایش معنی داری داشت (05/0p<)، اما پس از تزریق سوم اختلاف معنی داری مشاهده نشد (05/0p>). نتیجه گیری: پاسخ های سایتوکاینی واکسن فندریکس و واکسن فرموله شده در ادجوانت مونتانید 720 در موش های بالب /سی تاحدی شبیه واکسن تجاری ایرانی است، اما پس از دو تزریق، واکسن فندریکس و واکسن فرموله شده در ادجوانت مونتانید 720، پاسخ آنتی بادی بالاتری از خود نشان می دهند.

اهداف: فعالیت ورزشی و مصرف مکمل های گیاهی از طریق تاثیر بر فاکتورهای رگ زایی، در تنظیم انقباض عروقی موثرند. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر مصرف مکمل کافئین و جنیستئین بر سطوح نیتریک اکساید و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی بافت قلب موش های صحرایی، متعاقب یک جلسه تمرین حاد شنا بود. مواد و روش ها: در پژوهش تجربی حاضر، 49 سرموش صحرایی نر 10-8هفته ای از نژاد ویستار به صورت تصادفی به7 گروه کنترل، سالین، تمرین حاد شنا، کافئین، جنیستئین، تمرین حاد شنا به علاوه کافئین و تمرین حاد شنا به علاوه جنیستئین تقسیم شدند (7 سر در هر گروه). تمرین به صورت یک جلسه تمرین حاد شنا به مدت 90 دقیقه بود. گروه های دریافت کننده مکمل، کافئین را به میزان 5میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ و جنیستئین به میزان 100میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت تزریق زیرصفاقی دریافت کردند. 2 ساعت پس از اتمام جلسه تمرین، سطوح قلبی نیتریک اکساید و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی به روش الایزا اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS 20 از طریق تحلیل واریانس یک طرفه صورت گرفت. یافته ها: اجرای 90 دقیقه تمرین شنا سبب افزایش معنی دار سطوح قلبی نیتریک اکساید و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در گروه های تمرین حاد شنا، تمرین به علاوه کافئین و تمرین به علاوه جنیستئین نسبت به گروه کنترل و سالین شد (01/0=p)، در حالی که دریافت مکمل کافئین یا جنیستئین به تنهایی سبب افزایش معنی دار سطوح بافت قلبی این فاکتورها نسبت به گروه های کنترل و سالین نشد. نتیجه گیری: مصرف مکمل کافئین وجنیستئین باعث افزایش سطوح نیتریک اکساید و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی بافت قلب موش های صحرایی متعاقب یک جلسه تمرین حاد شنا می شود.

اهداف: نانو ذرات اکسید روی به عنوان یک نانو ذرات اکسید فلزی مهم شناخته شده اند و در بسیاری از زمینه های پزشکی و زیست شناختی استفاده می شوند، اما نگرانی ها به علت اثرات بالقوه شان بر برخی از اندام ها رو به افزایش است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرین هوازی بر سطوح کلیوی آنژیوتانسین II و گیرنده نوع 1 آنژیوتانسین در موش های صحرایی تیمارشده با نانو اکسید روی انجام شد. مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی، 35 سر موش صحرایی ویستار نر، به طور تصادفی به گروه های کنترل، سالین، نانو اکسید روی، تمرین و تمرین به علاوه نانو اکسید روی تقسیم شدند. نانو اکسید روی (یک میلی گرم بر کیلوگرم) به صورت داخل صفاقی، 5 روز در هفته به گروه های نانو اکسید روی و تمرین به علاوه نانو اکسید روی تزریق شد. برنامه تمرین ورزشی شامل دویدن فزاینده روی نوارگردان (5 جلسه در هفته و به مدت 4 هفته) بود. دو روز پس از آخرین مداخله ها رت ها معدوم شدند. بافت کلیه جدا و سطوح آنژیوتانسین II و گیرنده نوع 1 آنژیوتانسین اندازه گیری شد. داده ها با نرم افزار SPSS 20، از طریق آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی تحلیل شدند. یافته ها: پس از 4 هفته تیمار مزمن با نانواکسید روی، سطوح کلیوی آنژیوتانسین II و گیرنده نوع 1 آنژیوتانسین افزایش معنی داری داشت. فعالیت ورزشی به طور معنی داری سطوح کلیوی آنژیوتانسین II و گیرنده نوع 1 آنژیوتانسین را کاهش داد، اما سطوح این متغیرها در گروه تمرین به علاوه نانو اکسید روی به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل باقی ماند (05/0p<). نتیجه گیری: تمرین هوازی، باعث کاهش سطوح کلیوی آنژیوتانسین II و گیرنده نوع 1 آنژیوتانسین در موش های صحرایی تیمارشده با نانو اکسید روی می شود.

اهداف: اگزوزوم های مشتق از سلول های توموری منبعی غنی از میکروRNA ها هستند ولی عملکرد زیستی آنها در سلول های پذیرنده به خوبی مشخص نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسی سطح بیانی miR-9 در اگزوزوم های مشتق از سلول های اپی تلیال کارسینومای تخمدان و تاثیر تیمار اگزوزومی بر بیان ژن فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) در سلول های اندوتلیال ورید بند ناف انسانی بود. مواد و روش ها: در مطالعه تجربی حاضر اگزوزوم ها از محیط کشت سلول های اپی تلیال کارسینومای تخمدان جداسازی شده، اندازه و شکل ظاهری آنها به وسیله میکروسکوپ الکترونی نگاره بررسی شد. اگزوزوم های تخلیص شده با رنگ فلورسنت PKH نشان دار، سپس سلول های اندوتلیال ورید بند ناف انسانی با اگزوزوم های نشان دارشده تیمار و جذب سلولی توسط میکروسکوپ فلورسنت ارزیابی شد. به وسیله PCR کمی، بررسی سطوح بیانی miR-9 و ژن VEGF صورت گرفت و آزمون T جفتی برای تحلیل داده ها به کار رفت. یافته ها: اگزوزوم ها به شکل وزیکول هایی کروی شکل با قطری بین 100-50نانومتر مشاهده شدند. اگزوزوم های نشان دار در سیتوپلاسم سلول های اندوتلیال مکان یابی شدند. این امر حاکی از قابلیت جذب اگزوزوم های مشتق از سلول های توموری توسط سلول های اندوتلیال بود. هم در سلول های توموری تخمدان و هم در اگزوزوم های مشتق از آنها، miR-9 بیان شد. سطح بیانی miR-9 در اگزوزوم ها بیشتر و اگزوزوم های مشتق از سلول های توموری تخمدان منجر به افزایش معنی دار بیان سطح رونوشت ژن VEGF در سلول های اندوتلیال شدند. نتیجه گیری: اگزوزوم های مشتق از سلول های توموری تخمدان موجب افزایش سطح بیان رونوشت ژن فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در سلول های اندوتلیال می شوند و احتمالا انتقال اگزوزومی miR-9 می تواند مکانیزمی برای چگونگی افزایش بیان فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در روند رگ زایی تومور در سلول های اندوتلیال باشد.

مقدمه: غضروف، بافتی بدون رگ و لنف در بدن است و اگر آسیب گسترده ای داشته باشد، توانایی ترمیم و بازسازی خود را ندارد. در جامعه امروز، بیماری های غضروف از جمله ورم مفاصل و آسیب های غضروف افزایش یافته است. آسیب های آن می تواند عملکرد روزانه بیمار را مختل کرده و به واسطه سایش استخوان ها روی هم با درد همراه باشد. روش های رایج مورد استفاده در درمان آسیب های غضروف تهاجمی با بازده کم تلقی می شوند که شامل ایمپلنت کردن کندروسیت های خود فرد، ریزشکست، تحریک مغز استخوان و حذف بخش آسیب دیده است. درمان های رایج موجود روش های قطعی نیستند، به همین دلیل به استفاده از سلول های بنیادی و مهندسی بافت غضروف روی آورده شده است. در پژوهش مروری حاضر، انواع سلول های بنیادی به کاررفته در سلول درمانی غضروف و مهندسی بافت غضروف بررسی شدند. در ادامه فاکتورهای پیام رسان سلولی مانند فاکتورهای رشد، عوامل مکانیکی و محیطی مطرح و به داربست هایی بر پایه زیست موادهایی که برای مهندسی سلول های بنیادی با بازده بالا به منظور بازسازی بافت غضروفی مورد استفاده قرار می گیرند، اشاره شد. بنابراین هدف پژوهش حاضر، مروری بر کاربرد سلول های بنیادی در ترمیم و مهندسی بافت غضروف بود. نتیجه گیری: . نقش سلول های بنیادی در ترمیم غضروف به درستی اثبات شده است، ولی مکانیزم و روش ایجاد این ترمیم تاکنون مشخص نشده است. سلول های مزانشیمی بالاترین امنیت در استفاده از سلول درمانی در غضروف را دارند و بیشترین استفاده بالینی از این نوع سلول ها است. در ایران، سلول درمانی برای بیماران به صورت بالینی صورت می پذیرد، ولی مهندسی بافت غضروف راه زیادی برای رسیدن به مرحله بالینی دارد...