مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران (نامه دانشگاه)
سال:1391 | دوره:22 | شماره:91 |تعداد مقالات:15

سابقه و هدف: بر اساس مطالعات اپیدمیولوژیک، استروک به یکی از مشکلات اساسی در منطقه خاورمیانه تبدیل شده است. با توجه به نقش آنزیم پاراکسوناز سرم (PON1) در استروک، مطالعه حاضر جهت اهمیت پروگنوستیک نسبت فعالیت های پاراکسونازی به آریل استرازی (Para/Aryl) و نسبت این فعالیت ها بهطراحی گردید HDL .مواد و روش ها: در این مطالعه مورد - شاهدی، 85 بیمار مبتلا به استروک ایسکمیک (46 مرد و 39) و 71 نفر کنترل (38 مرد و 33 زن) وارد مطالعه شدند. فعالیت های پاراکسونازی و آریل استرازی آنزیم PON1 با روش اسپکتروفتومتری مورد سنجش قرار گرفت. پروفایل لیپیدی با کیت های آزمایشگاهی اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری آنالیز شد.یافته ها: در مقایسه، مقادیر apoA1 در بیماران به طور معنی داری از کنترل پایین تر بود (p=0.000). در مقایسه بین گروه های بیماران و کنترل، بیشترین اختلاف از نظر آماری به نسبت Para/Aryl تعلق داشت (p=0.16). نسبت های (p=0.097) Para/HDL و (p=0.57) Aryl/HDL در بیماران از گروه کنترل بالاتر بودند. در بیماران، بین فعالیت آریل استرازی و apoA1 ارتباط مثبت معنی دار وجود داشت (p=0.015 و r=0.268).استنتاج: در ارزیابی وضعیت PON1 در بیماران غیردیابتی مبتلا به استروک ایسکمیک سنجش نسبت های  Para/Arylو Para/HDL از اندازه گیری فعالیت های آریل استرازی یا پاراکسونازی به تنهایی، شاخص های مناسب تری هستند. مقادیر افزایش یافته Para/Aryl،Para/HDL  و Aryl/HDL و مقادیر کاهش یافته Aryl را می توان در بیماران مورد مطالعه به عنوان بیومارکرهای پروگنوستیک در نظر گرفت.

سابقه و هدف: سرطان معده یکی از شایع ترین سرطان های دستگاه گوارشی در دنیا می باشد که در ایران نیز از شیوع بسیار بالایی برخوردار است. اینترلوکین - (IL-17) 17 یک سایتوکاین پیش التهابی می باشد است که توسط سلول های Th-17 ترشح می شود و از طریق القای فاکتورهای مختلف باعث ایجاد و تقویت التهاب می شود. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط پلی مورفیسم IL-17 در بیماران مبتلا به سرطان معده و مقایسه آن با گروه شاهد می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه مورد - شاهدی بر روی 332 نفر انجام گردید که شامل 161 بیمار مبتلا به سرطان معده با میانگین سنی 62.14±12.6 سال (89 مرد و 72 زن) و 171 فرد سالم با میانگین سنی 58.93±14.2 سال (74 مرد و 87 زن) بودند. DNA ژنومی با استفاده از روش تغییریافته رسوب پروتئین با کمک غلظت بالای نمک استخراج شد و ژنوتیپ های حاصل از پلی مرفیسم (IL-17F (rs 7488T/C در ژن IL-17F با روش RFLP-PCR مورد بررسی گرفت و نتایج بین گروه بیمار و شاهد مقایسه گردید.یافته ها: فراوانی آلل G در بیماران مبتلا به سرطان معده بیشتر (12.1 درصد) از فراوانی آن در گروه سالم (9.15 درصد) بود ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نشد (p=0.22). همچنین فراوانی ژنوتیپ هموزیگوت موتان GG در بیماران مبتلا به سرطان معده به مراتب از افراد سالم بیشتر بود (4.3 درصد در مقابل 1.8 درصد) با این وجود این تفاوت هم از نظر آماری قابل توجه نبود (p=0.182). ارتباط معنی داری بین حضور آلل 7488G با مراحل بالینی تومور (p=0.28)، درجه بدخیمی تومور(p=0.36)  و عفونت هلیکوباکتر پیلوری (p=0.89) دیده نشد.استنتاج: عدم وجود ارتباط معنی داری بین پلی مرفیسم A7488G در پروموتور ژن IL-17F و سرطان معده بیان می نماید که آلل G نمی تواند به تنهایی به عنوان یک فاکتور خطر ژنتیکی در تعیین استعداد ابتلا به سرطان معده نقش داشته باشد.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت ضایعات مرتبط با تروما در نسج نرم دهان و شباهت بالینی آن ها به ضایعات نئوپلاستیک، مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی ضایعات مذکور در جمعیتی از شمال ایران انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی گذشته نگر با استفاده از پرونده های بیماران موجود در بایگانی دو بخش پاتولوژی ارجاع ضایعات دهانی در دانشگاه علوم پزشکی بابل انجام شد. مشخصات دموگرافیک بیماران، محل و خصوصیات ضایعات مرتبط با تروما به همراه تشخیص بالینی و هیستوپاتولوژیکی استخراج شد.یافته ها: چهارصد و چهل و شش مورد ضایعه مرتبط با تروما یافت شد. تمامی ضایعات مرتبط با تروما در نسج نرم پدید آمده بودند. متوسط سنی بیماران 36.82±0.9 سال بود. 185 بیمار (41.5 درصد) مذکر و 261 بیمار (58.5 درصد) مونث بودند. شایع ترین محل بروز ضایعات، لثه (45.3 درصد) و بعد از آن، لب (24.9 درصد) بود. شایع ترین ضایعه، پیوژنیک گرانولوما (25.6 درصد) بود. میانگین سنی مبتلایان به کراتوز اصطکاکی و اپولیس فیشوراتوم از سایر موارد بیشتر و در مورد موکوسل از سایر ضایعات کمتر بوده است. 62 مورد از ضایعات (14.4 درصد) در افراد زیر 15 سال دیده شد. شایع ترین محل درگیری در افراد زیر 15 سال، لب و لثه با شیوعی برابر و شایع ترین ضایعه موکوسل بود. تطابق تشخیص هیستوپاتولوژیکی با تشخیص بالینی در 54.7 درصد موارد دیده شد.استنتاج: به نظر می رسد ضایعات مرتبط با تروما شیوع نسبتا بالایی در دهان و در جنس مونث دارند. ضایعات مرتبط با تروما در بافت نرم شیوع بیشتری نسبت به بافت سخت دارند که شاید به دلیل تماس بیشتر آن ها با عوامل محرک موضعی باشد. همچنین نتایج این مطالعه به عنوان مدرک اپیدمیولوژیک ارزشمند بوده، اهمیت این دسته ازضایعات را در حرفه دندانپزشکی مشخص می نماید.

سابقه و هدف: استفاده وسیع از آفت کش ها در کشاورزی و بهداشت باعث آلودگی محیط زیست و افزایش خطر مسمومیت به شکل حاد و مزمن در افراد شده است. دیازینون یکی از پرکاربردترین ترکیبات ارگانوفسفره در جهان است. مطالعات مختلفی حاکی از این است که ترکیبات ارگانوفسفره باعث ایجاد استرس اکسیداتیو و پراکسیداسیون لیپیدی می شوند.مواد و روش ها: این مطالعه روی موش های آزمایشگاهی نر نژاد ویستار در محدوده ای وزنی 200-250 gr انجام گرفت. نمونه ها به طور تصادفی به 15 گروه (5 تایی) تقسیم می شوند و به مدت 4 هفته مواد شیمیایی (سم دیازینون، ال - کارنیتین و سلنیوم) را به صورت داخل صفاقی (IP) دریافت می کنند. (گروه های 1- نرمال سالین، 2- روغن سویا (حلال دیازینون)، 3- دیازینون 20 mg/kg، گروه های 4، 5 و 6 - دوزهای 50 mg/kg و 100، 50 ال - کارنیتین، گروه های 7، 8 و 9 - دوزهای 150 mg/kg و 100، 50 ال کارنیتین + دیازینون20 mg/kg ، 10، 11 و 12 - دوزهای 2 mg/kg و 1، 0.5 سلینت سدیم و 13، 14 و 15 - دوزهای 2 mg/kg و 1، 0.5 سلینت سدیم + دیازینون20 mg/kg ). 24 ساعت پس از آخرین تزریق با بیهوش نمودن حیوانات به وسیله کتامین بافت کبد خارج و گلوتاتیون (GSH) احیاء با استفاده از روش المن اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج حاصل از اثر دیازینون و دوزهای مختلف ال - کارنیتین بر سطح گلوتاتیون احیاء نشان می دهد که دیازینون در مقایسه با گروه کنترل باعث کاهش سطح گلوتاتیون می شود و از طرفی ال - کارنیتین به صورت وابسته به دوز سطح GSH را افزایش می دهد. تجویز سلنیوم با دوز 0.5 mg/kg باعث افزایش معنی دار آنزیم فوق نسبت به گروهی - که دیازینون تنها دریافت کرده بودند، شد (p>0.05).استنتاج: سلنیوم و ال - کارنیتین باعث بهبود وضعیت آنتی اکسیدانتی بدن در مقابل سم ارگانوفسفره دیازینون می شوند و از طریق افزایش گلوتاتیون احیا در سمیت زدایی از رادیکال های آزاد ناشی از دیازینون موثر هستند.

سابقه و هدف: بالا بودن سطح سرمی و فعالیت فاکتورهای انعقادی از ریسک فاکتورهای مهم در بروز بیماری های قلبی - عروقی به شمار می رود. برخی از گزارشات حاکی از اثر حفاظتی موسیر بر سیستم قلب و عروق می باشند. لذا در این مطالعه ضمن اندازه گیری ظرفیت آنتی اکسیدانی موسیر، اثر آن بر میزان فیبرینوژن و فاکتور VII در خرگوش های مصرف کننده کلسترول بالا مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه مداخله ای تعداد 24 سر خرگوش نر به طور تصادفی به سه گروه آزمایشی هشت تایی تقسیم شدند. طی یک دوره 60 روزه، گروه اول غذای معمولی، گروه دوم غذای پر کلسترول (1 درصد)، گروه سوم غذای پر کلسترول به همراه موسیر (1 g/kg BW) دریافت نمودند. میزان فاکتور VII و فیبرینوژن سرم در زمان قبل از شروع آزمایش و بعد از پایان ماه دوم تعیین و در گروه های مختلف با یکدیگر مقایسه شدند. ظرفیت آنتی اکسیدانی موسیر نیز با روش مدل بتاکاروتن لینولئات اندازه گیری شد.یافته ها: پس از دو ماه مصرف رژیم های خاص، میزان فیبرینوژن و فاکتور VII در گروه پرکلسترول به ترتیب 329.22±26.7 mg/dl و 277.7±17.1 بود که نسبت به رژیم پایه (به ترتیب 287.25±13.7 mg/dl و 230.0±18.2) افزایش معنی داری پیدا کرده بودند (p<0.05). این دو فاکتور در گروه پرکلسترول با موسیر به ترتیب 180.00±23.9 mg/dl و 237.0±53.3 بود که نسبت به رژیم پرکلسترول کاهش معنی داری داشتند (p<0.05). در این مطالعه ظرفیت آنتی اکسیدانی عصاره موسیر با غلظت 0.2 g/L معادل 52.1±3.3 درصد حاصل گردید. همچنین میزان ظرفیت آنتی اکسیدانی پلاسما در گروه موسیر+ پرکلسترول 943.907±249.51 mM به مراتب بیشتر از گروه پایه (معمولی) 629.675±130.73 mM به دست آمد.استنتاج: موسیر در خرگوش های هیپرکلسترولمیک باعث کاهش فاکتور VII و فیبرینوژن می شود و احتمالا با کاهش عوامل انعقادی می تواند اثرات مفیدی در کاهش ریسک فاکتورهای بیماری های قلبی - عروقی داشته باشد. در ضمن این اثرات باید در بیمارانی که کم یا زیاد شدن ظرفیت انعقادی آن ها حائز اهمیت است، مد نظر قرار گیرد.

سابقه و هدف: سیستم آدرنرژیک دارای تاثیرات تنظیمی بر رفتارهای مرتبط با اضطراب در انسان و حیوانات می باشد. هیپوکامپ پشتی جایگاه مهمی در تنظیم نوروترانسمیتری و نورواندوکرینی اضطراب در نظر گرفته می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات سیستم آدرنرژیک هیپوکامپ پشتی بر اضطراب و تداخل آن با سیستم اوپیوئیدرژیک در تنظیم رفتارهای اضطرابی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه از 156 رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 250- 200 گرم استفاده شد. حیوانات در 26 گروه 6 تایی قرار گرفته و با استفاده از دستگاه استرئوتاکسی به صورت دو طرفه در ناحیه CA1 هیپوکامپ کانول گذاری شده و با دستگاه Elevated plus-maze تست شدند. درصد زمان گذرانده شده در بازوهای باز و درصد ورود به بازوهای باز این دستگاه به عنوان اندکس هایی جهت تعیین میزان اضطراب مورد محاسبه قرار گرفتند.یافته ها: تزریق درون صفاقی مورفین (6 mg/kg) سبب افزایش معنی داری در درصد زمان گذرانده شده در بازوی باز  (open arm time (OAT%)گردید، که نشان دهنده پاسخ شبه اضطراب زدایی می باشد. تزریق سالبوتامول (4 mg/rat)، آگونیست رسپتور -b2 آدرنرژیک، در ناحیهCA1 ، نیز تاثیر اضطراب زدایی داشت. به علاوه تزریق توام دوز موثر سالبوتامول (4 mg/rat)، به همراه دوز بی اثر مورفین (4 mg/kg;i.p.) اثر سینرژیستی مورفین و سالبوتامول را در کاهش اضطراب نشان داد. تزریق پروپرانولول (4 mg/rat)، آنتاگونیست غیرانتخابی رسپتور -b2 آدرنرژیک، در ناحیه CA1، سبب بروز رفتار شبه اضطرابی گردید. همچنین تزریق توام پروپرانولول (4 mg/rat)، به همراه دوز موثر مورفین  (6 mg/kg;i.p.)موجب افزایش OAT% شد، که نشان از اثر اضطراب زدایی دارد. تزریق توامان دوز بی اثر مورفین (4 mg/kg;i.p.) و پروپرانولول (1 mg/rat) به همراه دوز موثر سالبوتامول (4 mg/rat)، نشان داد که پروپرانولول سبب بازگشت اثرات ضد اضطرابی سالبوتامول و مورفین گردید. لازم به ذکر است که تغییر معنی داری در مورد فعالیت حرکتی حیوان در هیچ یک از موارد فوق مشاهده نگردید.استنتاج: نتایج نشان می دهند که مورفین با سیتم نور آدرنرژیک هیپوکامپ پشتی میان کنش داشته و با ایجاد یک سری تغییرات سازشی در نورون های نور آدرنرژیک این ناحیه سبب تغییر در اثرات سیستم -b آدرنرژیک بر روی اضطراب می شود.

سابقه و هدف: بیماران همودیالیزی، سطوح بالایی از تنش روانی را تجربه می کنند. این مطالعه به منظور تعیین تاثیر آرام سازی بنسون بر میزان استرس این بیماران انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر، یک مطالعه تجربی دو گروهی شاهددار است که 40 بیمار همودیالیزی از بیمارستان های امام خمینی (ره) و فاطمه زهرا (س) ساری در گروه مداخله و 40 بیمار همودیالیزی دیگر در گروه کنترل با روش نمونه گیری در دسترس در سال 1390 قرار گرفتند و تمرینات آرام سازی بنسون پس از آموزش اولیه با نوار ویدئویی، به مدت 15 دقیقه دو بار در روز و به مدت یک ماه انجام شد. ابزار گردآوری شامل پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی و پرسشنامه استرس همودیالیز بالدری بود که قبل از مداخله و یک ماه بعد از آن اندازه گیری شد. سپس داده ها با استفاده آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره استرس در گروه مداخله قبل از آرام سازی بنسون 64.75±18.17 و بعد از آرام سازی بنسون 36.2±9.47 بوده است. تجزیه و تحلیل داده ها بین میانگین امتیازات استرس نمونه های پژوهش قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون تفاوت معنی داری را نشان داد (p<0.001). درحالی که این تفاوت در گروه کنترل معنی دار نبود.استنتاج: انجام تمرینات کم هزینه و ساده آرام سازی بنسون با بهبود کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی همراه است و می توان با به کارگیری این تمرینات در راستای بهبودی و پیشگیری از مشکلات روانشناختی این بیماران و همچنین سایر بیماری های مزمن گام برداشت.

سابقه و هدف: هنگام ورزش های شدید و طولانی مدت، گونه های واکنش پذیر اکسیژن تولید می شود که آسیب سلولی را به دنبال دارد. به نظر می رسد استفاده از مکمل های آنتی اکسیدانی از فشار اکسایشی ناشی از این گونه تمرینات می کاهد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر مصرف امگا - 3 بر میزان استرس اکسیداتیو کاراته کارهای حرفه ای بود.مواد و روش ها: بدین منظور 16 کاراته کار مرد نخبه به طور تصادفی به دو گروه تجربی (مکمل) و کنترل (دارونما) تقسیم شدند. آزمودنی ها روزانه به میزان 1200 میلی گرم امگا - 3 (720 میلی گرمEPA  و 480 میلی گرمDHA ) و دارونما به مدت 4 هفته مصرف کردند. هر دو گروه در برنامه تمرینات فزاینده کاراته (3 روز در هفته به مدت یک ماه) شرکت کردند. نمونه گیری خونی قبل و پس از دوره تمرین جهت ارزیابی شاخص استرس اکسایشی (مالون دی آلدئید) و شاخص ضداکسایشی (سوپراکسیددیسموتاز) و پروفایل لیپیدی (کلسترول و تری گلیسرید) انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده های بین دو گروه از آزمون t استفاده شد.یافته ها: مصرف امگا - 3 منجر به کاهش قابل توجه در سطوح استراحتی مالون دی آلدئید در گروه تجربی (t=2.38، P=0.045) و عدم تغییر معنی دار در گروه دارونما شد (P=0.506 t=0.708). همچنین بین دو گروه تفاوت معنی دار مشاهده نشد (t=2، P=0.065). میزان سوپراکسی دیسموتاز در گروه تجربی و دارونما افزایش غیرمعنی دار یافتند (به ترتیب t=0.272، P=0.792، t=1.39، P=0.186). همچنین بین دو گروه تفاوت معنی دار مشاهده نشد (t=1.39، P=0.186) غلظت کلسترول در گروه تجربی کاهش معنی دار یافت (t=2.97، P=0.018). در گروه دارونما کاهش معنی دار نبود (t=0.694، P=0.514). همچنین بین دو گروه تفاوت معنی دار مشاهده نشد (t=1.44، P=0.172). غلظت تری گلیسرید در گروه تجربی و دارونما کاهش غیرمعنی دار یافت (به ترتیب t=0.835، P=0.428، t=1.38، P=0.217). همچنین بین دو گروه تفاوت معنی دار مشاهده نشد (t=1.04، P=0.315).استنتاج: مصرف امگا - 3 باعث افزایش سطوح سرمی بیومارکر ضداکسایشی و کاهش سطوح استراحتی بیومارکر اکسایشی و پروفایل لیپیدی در افراد تمرین کرده می شود، اما به نظر نمی رسد برای تعدیل استرس اکسیداتیو ناشی از ورزش کافی باشد. از این رو برای نتیجه گیری دقیق تر در ارتباط با اثر ورزش به همراه مصرف امگا - 3 بر عوامل اکسیدانی/ آنتی اکسیدانی افراد تمرین کرده نیاز به تحقیقات بیشتری می باشد.

سابقه و هدف: جاگذاری کاتتر وریدی (آنژیوکت) یکی از رایج ترین اقدامات تهاجمی دردناک پرستاری به شمار می آید، لذا یافتن روش هایی برای کاهش درد مرتبط با ورود آنژیوکت بسیار اهمیت دارد. این مطالعه به منظور تعیین تاثیر پماد بی حس کننده املا (EMLA) بر شدت درد ناشی از رگ گیری با آنژیوکت و عوارض احتمالی کوتاه مدت آن در بیماران تحت عمل سزارین انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی، یک سو کور، تصادفی و کنترل با پلاسبو می باشد. نمونه ها، شامل 60 نفر از زنانی که جهت عمل جراحی سزارین انتخابی، به بیمارستان امام علی (ع) شهرستان آمل که از تاریخ 20 اردیبهشت 1389 تا 20 خرداد 1389 مراجعه کرده بودند به صورت تصادفی تدریجی انتخاب و به دو گروه  E(املا) و P (پلاسبو) تقسیم شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه شامل اطلاعات فردی، مقیاس دیداری (VAS) جهت اندازه گیری شدت درد ناشی از ورود آنژیوکت و چک لیست عوارض جانبی احتمالی پماد املا و پماد وازلین می باشد. داده های به دست آمده در هر مرحله به وسیله آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که میزان درد ناشی از رگ گیری با استفاده از پماد املا به طور معنی داری کمتر از شدت درد رگ گیری با پماد وازلین است (P<0.001). در ضمن با استفاده از پماد املا در 20 درصد از واحدهای مورد پژوهش در گروه E عوارض جانبی کوتاه مدت، بی رنگی در ناحیه استعمال دیده شد.استنتاج: پماد املا، درد ناشی از رگ گیری با آنژیوکت را نسبت به پماد وازلین به طور معنی داری کاهش می دهد لذا این مطالعه استفاده از کرم املا را در یک ساعت قبل از رگ گیری پیشنهاد می کند.

سابقه و هدف: اجرای برنامه های آموزشی برای ارتقاء دانش سالمندان در زمینه تغذیه مناسب و اصلاح الگوی مصرف غذای آن ها ضروری است. الگوی مراحل تغییر، یکی از روش های شناسایی و تغییر رژیم غذایی است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر آموزش بر مراحل تغییر مصرف میوه و سبزیجات و دانش تغذیه ای سالمندان شهرستان گیلان غرب در سال 1389 انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه نیمه تجربی حاضر، با مشارکت 150 نفر سالمند 60 سال و بالاتر انجام شد. افراد به روش نمونه گیری منظم انتخاب و به تعداد مساوی در دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل دو پرسشنامه بود: 1- پرسشنامه دانش تغذیه ای و 2- پرسشنامه مراحل تغییر مصرف میوه و سبزیجات. پس از انجام پیش آزمون، افراد بر اساس مراحل تغییر در 5 گروه تقسیم شدند و مداخله آموزشی به روش های بحث گروهی و سخنرانی با استفاده از پمفلت و پوستر برای گروه های مختلف (دو جلسه برای مراحل پیش تفکر، تفکر و آمادگی و یک جلسه برای مراحل عمل و نگهداشت) در مراکز بهداشتی درمانی انجام شد. داده ها توسط نرم افزار  SPSS 17و با استفاده از شاخص های مرکزی، آزمون های تی زوج و مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و مربع کای تحلیل شدند.یافته ها: میانگین سن افراد در گروه آزمون 65.2±4.12 و در گروه شاهد 65.4±3.91 بود که اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. قبل از مداخله آموزشی، بین متغیرهای جمعیت شناختی، نمره دانش و مراحل تغییر مصرف میوه و سبزیجات در دو گروه مداخله و شاهد اختلاف معنی داری وجود نداشت. میانگین نمره دانش در گروه آزمون پس از مداخله آموزشی (از 7.83±2.4 به 10.4±2.34) افزایش نشان داد (p<0.001). مراحل تغییر مصرف میوه و سبزیجات نیز افزایش داشت و در مقایسه با قبل از مداخله، به سوی مراحل انگیزشی (آمادگی) و فعال تر (عمل) سوق داده شد.استنتاج: بر اساس نتایج پژوهش حاضر اجرای برنامه آموزشی بر اساس الگوی مراحل تغییر، تاثیر مثبتی در ارتقاء آگاهی تغذیه ای و مراحل تغییر مصرف میوه و سبزیجات داشته است. از آن جا که سلامت سالمندان از اولویت های بهداشتی جامعه است، طراحی و اجرای چنین برنامه آموزشی جهت ارتقاء رفتارهای تغذیه ای این قشر ضروری می باشد.

سابقه و هدف: اختلال عملکرد جنسی در زنان شایع و دارای اتیولوژی متعددی است که بر سلامت جسمی و روانی، اعتماد به نفس و کیفیت زندگی تاثیر می گذارد. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی اختلال عملکرد جنسی و برخی عوامل باروری مرتبط با آن در زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر ساری سال 1385 انجام گرفت.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی - مقطعی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان متاهل 53-16 ساله مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر ساری سال 1385 بود. از میان مراجعه کنندگان تعداد 899 خانم به صورت نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب و اطلاعات با روش مصاحبه و ابزار پرسشنامه که شامل پرسشنامه FSFI (Female Sexual Function Index) و عوامل مرتبط بوده استخراج گردید. تجزیه و تحلیل آماری از طریق آزمون کای دو و تی مستقل انجام شد.یافته ها: پژوهش حاضر نشان داد که 45.2 درصد از زنان دارای اختلال عملکرد جنسی بودند بر حسب هر یک از حیطه ها به ترتیب اختلال درد جنسی 47.3 درصد، اختلال ارگاسم 42.7 درصد، اختلال لوبریکاسیون 39.8 درصد، اختلال میل جنسی 39.6 درصد و اختلال تحریک 35.5 درصد بوده است. در این پژوهش اختلال عملکرد جنسی با سن اولین قاعدگی و ترس از حاملگی ارتباط معنی داری داشته است و با تعداد حاملگی، فاصله بین دو قاعدگی، طول مدت خونریزی قاعدگی و روش پیشگیری از بارداری ارتباط معنی داری نداشته است.استنتاج: طبق یافته های پژوهش، فراوانی اختلال عملکرد جنسی در جامعه نسبتا بالا است پیشنهاد می شود مراکز مشاوره و آموزش مسائل جنسی در مراکز بهداشتی ایجاد گردد.

وقتی که ارگان های شکم و قفسه سینه برعکس قرار گرفته باشند وضعیت را سایتوس اینورسوس و اگر بیشتر ارگان ها به طور غیرطبیعی و هتروژن در شکم و قفسه سینه قرار گرفته باشند وضعیت را سایتوس آمبیگوس (سندرم هتروتاکسی) که یک نقص مادرزادی نادر است (بروز 1.44 مورد در 10000 تولد زنده) می نامند. در این توزیع غیرنرمال گرایش ارگان ها می تواند به راست و یا به چپ باشد (ایزومریسم راست/ ایزومریسم چپ) یکی از زیرشاخه های اصلی آن شامل سندرم آسپلنی (ایزومریسم راست) که همراهی دارد با موقعیت کبد در مرکز، عدم وجود طحال و وجود دو ریه که از نظر مورفولوژی هر دو ریه راست هستند.مورد معرفی شده بیمار خانم 19 ساله که کبودی دور لب ها و انتهای دست و پا و کلابینگ، همراه با سابقه عفونت های مکرر تنفسی از سال های کودکی داشته است. سابقه انجام PA banding نیز بعد از تولد داشت. در رادیوگرافی قفسه سینه، سونوگرافی شکم و اکوکاردیوگرافی انجام شده، دکستروکاری، عدم وجود طحال و ناهنجاری های قلبی مشاهده شد. درمان این ناهنجاری معمولا در صورت امکان تصحیح جراحی آنومالی ها و همچنین جلوگیری از بروز عفونت ها به علت نداشتن طحال در این بیماران است که با انجام واکسیناسیون و آنتی بیوتیک پروفیلاکسی صورت می گیرد.