دانش علف های هرز
سال:1399 | دوره:16 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

به منظور بررسی بقایای علف کش ایمازتاپیر (پرسوئیت 10 درصد SL) در خاک بر پنبه و ذرت، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه گنبد کاووس اجرا شد. در این آزمایش، یازده غلظت علف کش ایمازتاپیر معادل صفر، یک، پنج، 10، 15، 20، 30، 40، 50، 75 و 100 درصد مقدار توصیه شده علف کش که به ترتیب معادل صفر، 5/4، 23، 45، 68، 91، 140، 180، 230، 340 و 450 میکروگرم در کیلوگرم خاک می باشد، روی گیاهان زراعی ذرت و پنبه به کار برده شد و وزن خشک ریشه و ساقه گیاهان زراعی مورد نظر، ارتفاع، طول ریشه و سطح برگ نیز در انتهای آزمایش اندازه گیری شدند. در برازش داده ها، از منحنی های لگاریتم لجستیک سه و چهار پارامتره استفاده شد. نتایج نشان داد که تقریبا در همه داده های مورد بررسی، منحنی سه پارامتره، برازش مناسبی نشان داد. در برازش جداگانه داده ها، همواره بقایای علف کش ایمازتاپیر، زیست توده خشک ساقه و ریشه گیاهان زراعی پنبه و ذرت را کاهش داد به طوری که برای کاهش 50 درصدی وزن خشک ساقه پنبه و ذرت، به ترتیب4-10×2/1 و 4-10×1 گرم ماده موثره ایمازتاپیر در کیلوگرم خاک لازم بود. همچنین جهت کاهش 50 درصدی وزن خشک ریشه پنبه و ذرت، به ترتیب به 4-10×3 و 4-10×15/1 گرم ماده موثره ایمازتاپیر در کیلوگرم خاک نیاز بود. در مجموع، نتایج حاصل از برازش دوگانه داده ها نشان داد که همواره ریشه و ساقه ذرت در مقایسه با پنبه، حساسیت بیشتری به بقایای علف کش ایمازتاپیر بروز داد. ارتفاع، طول ریشه و سطح برگ با افزایش بقایای علف کش ایمازتاپیر کاهش یافت.

به منظور معرفی علف کش مناسب جهت کنترل علف های هرز در مزارع سیاهدانه، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه زنجان اجرا شد. تیمار های آزمایشی شامل کاربرد 5/2 لیتر در هکتار علف کش فورام سولفورون، چهار لیتر در هکتار اگزادیازینون، چهار لیتر در هکتار پندی متالین بعد از کشت بذر، دو لیتر در هکتار نیکوسولفورون، 70 گرم در هکتار ریم سولفورون، 30 گرم در هکتار سولفوسولفورون، 1250 میلی لیتر یودوسولفورون متیل سدیم + مزوسولفورون متیل+ ایمن کننده مفن پیر دی اتیل (آتلانتیس)، 1250 میلی لیتر در هکتار یودوسولفورون متیل + مزوسولفورون متیل + دیفلوفنیکان + ایمن کننده مفن پیر دی اتیل (اتللو) بودند. نتایج نشان داد که تیمار ها، اثر معنی داری در سطح احتمال یک درصد بر زیست توده علف های هرز و وزن خشک سیاهدانه داشتند. بجز آتلانتیس و فورام سولفورون، بقیه علف کش ها بطور معنی داری زیست توده سوروف و دم روباهی سبز را کاهش دادند. بالاترین کارایی در کاهش زیست توده پهن برگ ها، در نتیجه کاربرد آتلانتیس و اتللو در کنترل تاج خروس ریشه قرمز و سلمه تره مشاهده شد. تیمارهای پندی متالین، ریم سولفورون، اتللو و آتلانتیس به ترتیب با 60، 59، 57 و 50 درصد، بیشترین کاهش را در وزن خشک مجموع علف های هرز موجب شدند. بیشترین عملکرد سیاهدانه در تیمار وجین تمام فصل علف های هرز به دست آمد. علف کش های اگزادیازینون و فورام سولفورون به ترتیب با گیاهسوزی کم و بسیار کم، عملکرد زیست توده بهتری نسبت به بقیه تیمارها داشتند.

در این تحقیق، امکان بهره گیری از جدایه های قارچ فوزاریوم (Fusarium spp. )، در ارتباط با ریشه برخی علف های هرز مهم مزارع گندم به عنوان عامل کنترل زیستی آن ها مطالعه شد. بذرهای جودره (Hordeum spontaneum)، یولاف وحشی (Avena ludoviciana)، چاودار (Secale cereale)، خردل وحشی (Sinapis arvensis) و شلمی (Rapistrum rugosum) روی خاک نمونه برداری شده از مزارع گندم استان های آذربایجان شرقی، البرز، تهران، خراسان رضوی، خراسان شمالی، خوزستان، فارس، قزوین، قم، کرمانشاه، گلستان، مازندران و همدان در شرایط گلخانه کشت و جدایه های فوزاریوم ریشه این گیاهان، جداسازی شدند. در مرحله اول، زیست سنجی روی گیاهچه گیاه حساس کاهو (Lactuca sativa) به عنوان گیاه محک و در مرحله بعدی روی گیاهچه های علف های هرز انجام شد. در زیست سنجی، اثر بازدارندگی جدایه ها بر رشد ریشه چه (≥ 70 درصد) به عنوان معیار کنترل موثر در نظر گرفته شد. در نهایت، برای ارزیابی میزبان گزینی اختصاصی، زیست سنجی جدایه ها روی گیاهچه گندم رقم سیوند انجام شد. جدایه هایی که به میزان مناسبی باعث بازدارندگی رشد ریشه چه علف های هرز شدند اما برای گندم ایمن بودند (کاهش رشد ریشه چه ≤ 10 درصد)، با روش-های مورفولوژیک و مولکولی شناسایی شدند. نتایج نشان داد که یک جدایه از قارچ F. oxysporum در کنترل انتخابی خردل وحشی و شلمی، یک جدایه از قارچ F. brachygibbosum در کنترل انتخابی جودره و یک جدایه از قارچ F. equiseti در کنترل انتخابی جودره و یولاف وحشی به طرز موفقیت آمیزی عمل کردند. آگاهی از میکروارگانیسم های مناسب برای کنترل زیستی علف های هرز می تواند در تنوع بخشیدن به روش های موجود و حفظ ثبات کارایی علف کش های شیمیایی موجود یاری رسان باشد.

کاربرد نوع نازل مناسب، با در نظر گرفتن اندازه قطرات پاشش و حجم پاشش، جهت مصرف نهادینه علف کش ها ضروری می باشد. در آزمایش نشست پاشش که به صورت فاکتوریل (شش نوع نازل × دو شماره نازل) و در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه بوعلی سینا اجرا شد، از کاغذهای حساس به رطوبت قرار گرفته در چهار موقعیت استفاده شد. در آزمایش واکنش به مقدار علف کش، شش دز علف کش کلودینافوپ پروپارژیل (صفر، هشت، 16، 32، 48 و 64 گرم ماده موثره در هکتار)، با استفاده از شش نوع نازل در دو شماره (11002 و 11004)، در مرحله رشدی پنج برگی یولاف وحشی زمستانه پاشیده شد. با افزایش شماره نازل، سطح بیشتری از تمامی کاغذهای حساس به رطوبت خیس شد. اگرچه با افزایش شماره هر نوع نازل، اندازه قطرات تولید شده آنها بزرگتر شد ولی کارایی کلودینافوپ پروپارژیل در کنترل یولاف وحشی زمستانه با افزایش شماره نازل ها افزایش یافت. در نازل های شماره 11004، عملکرد نازل ها در کارایی کلودینافوپ پروپارژیل بر اساس مقادیر ED90به صورت بادبزنی استاندارد دوقلو > بادبزنی استاندارد > بادبزنی القاکننده هوا متراکم > بادبزنی ضد بادبردگی دوقلو > بادبزنی ضد بادبردگی > بادبزنی القاکننده هوا دوقلو بود.

به منظور آزمودن فرضیه بیشتر بودن هزینه شایستگی مقاومت به علف کش ها در شرایط تنش، دو بیوتیپ حساس و مقاوم به علف کش های بازندارنده آنزیم استیل کوآنزیم آ کربوکسیلاز، با پس زمینه ژنتیکی همگن، از بین یک جمعیت دم روباهی کشیده (A. myosuroides)با ساز وکار مقاومت به غیر محل هدف، ایزوله شدند. ایزوله سازی بیوتیپ ها در گروه اگرواکولوژی دانشگاه آرهوس دانمارک و ارزیابی شایستگی، در گروه زراعت دانشگاه تربیت مدرس تهران در سال 1395 و 1396 انجام شدند. بیشینه جوانه زنی تجمعی (Gmax) و زمان رسیدن به 50 درصدبیشینه جوانه زنی (G50) برای بیوتیپ های حساس و مقاوم به علف کش، تحت شرایط تنش(خشکی 8/0-مگاپاسکال، شوری 16 دسی زیمنس بر متر) و عدم تنش محاسبه شد. همچنین، رشد گیاهچه پیش از رویش، برای هر دو بیوتیپ در شرایط بدون تنش اندازه گیری شد. در شرایط عدم تنش، اختلاف معنی داری بین دو جمعیت از نظرحداکثر جوانه زنی وجود نداشت امادر شرایط تنش شوری و خشکی، حداکثر جوانه زنی بیوتیپ مقاوم، به ترتیب 28 و 49 درصد کمتر از بیوتیپ حساس بود. همچنین در تمام شرایط (تنش شوری، خشکی وعدم تنش)، بیوتیپ مقاوم به علف کش نسبت به بیوتیپ حساس دیرتر (بین هفت تا 16 ساعت) جوانه زد یعنی زمان لازم برای رسیدن به 50 درصد جوانه زنی در آنبالاتر بود. ارزیابی رشد گیاهچه پیش از سبز شدن نشان داد که هر دو بیوتیپ از نظر طول ساقه چه و ریشه چه مشابه بودند. نتایج این پژوهش به روشنی نشان داد که علف هرز دم روباهی کشیده مقاوم به علف کش در مقایسه با بیوتیپ حساس، درصورت وقوع تنش خشکی و شوری، هزینه بیشتری را از نظر پارامترهای جوانه زنی پرداخت خواهد کرد.

سنبل آبی، مهمترین علف هرز مهاجم آبزی دنیا است. این علف هرز، در کمتر از دو دهه پس از ورود به ایران به طور گسترده ای در اکوسیستم های آبی شمال کشور گسترش یافته است. جهت معرفی علف کش های مناسب برای کنترل شیمیایی این علف هرز، دو آزمایش گلدانی در مؤسسه تحقیقات برنج کشور، در سال 1395 و 1396 اجرا شد. آزمایش اول، با هدف غربال علف کش ها جهت شناسایی ترکیبات مؤثر در کنترل سنبل آبی انجام شد. نتایج ارزیابی های چشمی نشان داد که از بین 21 علف کش مورد بررسی، 15 علف کش دارای کمتر از 16 درصد و شش علف کش دارای بیش از 30 درصد کارایی در کنترل سنبل آبی بودند. آزمایش دوم با علف کش های دارای بیشترین کارایی در آزمایش نخست و با دز مورد بررسی در آزمایش اول و دز دو برابر اجرا شد. نتایج نشان داد که علف کش های یو46-دیفلوئید (2, 4-D, SL 72%, 2160 g ai/ha)، یو46-کامبیفلوئید (2, 4-D + MCPA, SL 67. 5%, 2700 g ai/ha)، دی آلن سوپر (2, 4-D + Dicamba, SL 46. 4%, 1856 g ai/ha)، رانداپ (Glyphosate, SL 41%, 1640 g ai/ha)، نومینی (Bispyribac sodium, SC 10%, 50 g ai/ha) و کلین وید (Bispyribac sodium, SC 40%, 80, g ai/ha) در دز دو برابر، به ترتیب دارای 75، 93، 81، 93، 91 و 100 درصد کارایی در کنترل سنبل آبی بودند. از بین علف کش های فوق، تأثیر بازدارندگی بیس پایریباک سدیم (نومینی و کلین وید) بر زیست توده، سطح برگ و تکثیر گیاهچه های سنبل آبی در دزهای مورد بررسی، مشابه و یا بیشتر از دیگر علف کش ها بود؛ بنابراین بیس پایریباک سدیم به عنوان علف کش مجاز اکوسیستم های آبی، انتخابی برنج و فاقد تأثیر سوء برروی ماهی، برای کنترل شیمیایی سنبل آبی توصیه می شود.

به منظور ارزیابی تأثیر اقلیم و تغییرات آتی آن روی توزیع جغرافیایی احتمالی علف هرز بزچره (Dodartia orientalis L. ) که یک گونه مهاجم در دنیا و ایران است، پژوهشی در سال 1396 در دانشگاه فردوسی مشهد و با استفاده از نرم افزار کلایمکس انجام شد. داده های ورودی این نرم افزار شامل دو دسته اطلاعات رشدی و اطلاعات مربوط به تنش های احتمالی برای گیاه بود که از این میان، برخی از اطلاعات رشدی از قبیل درجه روز رشد، بر اساس انجام پژوهش های میدانی به دست آمد و سایر داده ها از قبیل دماهای پایه، حداکثر، حداقل، بهینه، بحرانی و نیز اطلاعات مربوط به نوع اقلیم منطقه مورد مطالعه، از منابع موجود به دست آمد و قسمت دیگر هم در زمان ورود اطلاعات و بر اساس راهنما و تنظیمات نرم افزار در آن وارد شد. نتایج حاکی از پتانسیل گسترش این گیاه در ایران بود که پراکنش در استان های خراسان شمالی، رضوی، جنوبی، کهکیلویه، چهارمحال، فارس، لرستان، ایلام، کرمانشاه، همدان، مرکزی و تهران است که گستردگی آن با بروز تغییرات اقلیمی، بیشتر به سمت استان های شمال غربی ایران بسیار بالا خواهد بود. در جهان، گستردگی این علف هرز بیشتر به سمت شرق چین، اکثر کشورهای اروپای شرقی و ایالات مرکزی آمریکا و به عبارتی در محدوده سی وپنج تا پنجاه وپنج درجه عرض جغرافیایی است، که در آینده به مرور این پراکندگی، به سمت عرض های شمالی تر و در نتیجه در مناطقی مانند قاره آفریقا، استرالیا و آمریکای جنوبی، گسترش این گیاه بسیار محدود و در حد بسیار پائین خواهد بود. بنابراین، برای مدیریت صحیح و علمی کنترل این علف هرز، باید ضمن رعایت بهداشت گیاهی و اعمال قرنطینه، مطالعات دیگری درباره روش های کنترل و ایجاد محدودیت های لازم برای جلوگیری از گسترش و توسعه آن در کشورهای در معرض خطر انجام شود.

به منظور ارزیابی اثرات کاربرد برومایسید آ-ام به تنهایی و در ترکیب با سالیسیلیک اسید، سیتوگیت و سولفات آمونیوم بر فلورسانس کلروفیل a تاج خروس ریشه قرمز، آزمایش گلخانه ای در سال 1396، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار، در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز، اجرا شد. علف کش برومایسید آ-ام، 16 ساعت پس از کاربرد، سبب افزایش 84 درصدی فلورسانس حداقل (Fo)، 89 درصدی هدرفت انرژی به صورت گرما (F0/Fm)و 59 درصدی میزان تجمع مراکز واکنش بسته شده (∆ V/∆ to) و کاهش 40 درصدی فلورسانس حداکثر (Fm)، 71 درصدی حداکثر کارایی فتوشیمیایی اولیه فتوسیستم II (Fv/Fm)، 94 درصدی عملکرد کوانتومی انتقال الکترون القائی از QA-به پلاستوکوئینون(φ Eo)، 97 درصدی انرژی لازم برای بسته شدن مراکز واکنش (Sm) و 89 درصدی فاصله زمانی بین فلورسانس حداقل و حداکثر (Tfm) شد. سالیسیلیک اسید به عنوان تنظیم کننده رشد گیاهی، اثر منفی بر کارایی برومایسید آ-ام نداشت. 64 ساعت بعد از کاربرد علف کش، سولفات آمونیوم و سیتوگیت با اثر سینرژیست روی برومایسید آ-ام، به ترتیب باعث کاهش 52 و 45 درصدی Fm، 62 و 37 درصدی Fv/Fm، 25 و 11 درصدی Fv/F0 و افزایش 6 و 5/3 درصدی F0/Fm، 72 و 25 درصدی جریان جذب شده در هر مرکز واکنش (ABS/RC) و 83 و 30 درصدی هدررفت انرژی در هر مرکز واکنش در زمان شروع (DI0/RC) شدند. نتایج نشان داد که ارزیابی فلورسانس کلروفیل a می تواند، روشی سریع و غیرتخریبی برای بررسی پاسخ سیستم فتوسنتزی گیاه به کاربرد علف کش به تنهایی یا در ترکیب با مواد افزودنی باشد.

به منظور بررسی تأثیر کنترل علف های هرز با علف کش های رایج، بر عملکرد و اجزای عملکرد سویای رقم ویلیامز در کشت دوم، آزمایشی در سال 1395-1396، در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اردبیل (مغان)، به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به اجرا در آمد. تیمارها شامل علف کش های اتال فلورالین، ایمازاتاپیر، تری فلورالین، متری بوزین، بنتازون و آلاکلر به همراه شاهد وجین دستی و شاهد بدون کنترل بودند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تیمارهای مورد استفاده از نظر درصد تاثیر علف کش، تراکم و وزن خشک کل علف های هرز با یکدیگر اختلاف معنی داری داشتند. نتایج نشان داد یک ماه پس از سمپاشی، علف کش های تری فلورالین و اتال فلورالین نسبت به بقیه تیمارها، بیشترین تأثیر گیاه سوزی را بر علف های هرز داشت اما با گذشت دو ماه پس از سمپاشی، بقیه تیمارها نیز تاثیر خود را نشان دادند و همه تیمارهای علف کشی در یک گروه قرار گرفتند. در این مطالعه، همه علف کش های مورد استفاده، تراکم و وزن خشک کل علف های هرز را نسبت به شاهد بدون کنترل، به طور معنی داری کاهش دادند اما اثر آن ها، کمتر از تیمار وجین دستی بود. تاثیر کاربرد تیمارهای آزمایش برای صفات تعداد غلاف در بوته، عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه و درصد پروتئین دانه سویا معنی دار شد ولی برای صفات ارتفاع بوته، طول دوره رشد، شاخص کلروفیل، وزن هزار دانه و درصد روغن دانه، اختلاف آماری بین تیمارها وجود نداشت. بیشترین تعداد غلاف در بوته (92/333) و عملکرد دانه (2792 کیلوگرم بر هکتار)، از تیمار وجین دستی به دست آمد. در بین تیمارهای علف کشی، اتال فلورالین با عملکرد دانه 1896 کیلوگرم بر هکتار، بیشترین عملکرد دانه را داشت. به طور کلی و براساس معیارهای مورد ارزیابی (تراکم و زیست توده علف های هرز و ارزیابی چشمی اثرات گیاه سوزی علف کش ها)، استفاده از علف کش اتال فلورالین به مقدار دو لیتر در هکتار، برای کنترل علف های هرز مزارع سویا توصیه می شود.

نشست گرد و خاک بر روی اندام های هوایی علف های هرز می تواند اثر نامطلوبی بر کارایی علف کش-ها داشته باشد که باید به طریقی این اثر برطرف شود. در این پژوهش گلخانه ای که در 1397 در دانشگاه بوعلی سینا اجرا گردید، واکنش نسبت وزن تر به وزن خشک یولاف وحشی زمستانه به شش مقدار از اکسی-فلورفن (صفر، 8/28، 60، 120، 240 و 480 گرم ماده مؤثره در هکتار)، پاراکوات (صفر، 36، 75، 150، 300 و 600 گرم ماده مؤثره در هکتار) و گلوفوسینات (صفر، 60، 125، 250، 500 و 1000 گرم ماده مؤثره در هکتار) بکار رفته با حجم های پاشش 240، 480 یا 240 لیتر در هکتار به همراه 50 گرم مپیکوات در هکتار تحت شرایط صفر و 20 کیلوگرم گرد و خاک در هکتار بررسی گردید. در عدم حضور گرد و خاک، افزودن مپیکوات به محلول پاشش اکسی فلورفن و پاراکوات تاثیری بر کارایی آنها نداشت ولی افزودن آن به محلول پاشش گلوفوسینات تاثیر منفی بر کارایی آن گذاشت. در حضور گرد و خاک، افزودن مپیکوات به محلول پاشش اکسی فلورفن تاثیر معنی داری بر کارایی آن نداشت ولی افزودن آن به محلول پاشش گلوفوسینات تاثیر منفی شش برابری بر کارایی آن داشت. در حالی که افزودن مپیکوات به محلول پاشش پاراکوات تاثیر مثبت بر کارایی پاراکوات داشت و سبب افزایش 07/62 درصدی در کارایی آن شد. چه گرد و خاک اعمال شود یا نشود، افزایش حجم پاشش از 240 به 480 لیتر در هکتار سبب بهبود کارایی همه علف کش ها در خشکاندن اندام های هوایی یولاف وحشی زمستانه شد.

به منظور کنترل علف های هرز یونجه در جنوب کرمان، آزمایشی به صورت بلوک کامل تصادفی با سه تکرار، در اراضی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی جنوب کرمان، در سال زراعی 93-1392 اجرا شد. تیمارهای آزمایش، شامل کاربرد یک و دوبار سم پاشی علف کش های ای پی تی سی به مقدار پنج لیتر در هکتار، متری بیوزین به مقدار 750 گرم در هکتار، توفوردی بی به مقدار سه و 5/3 لیتر در هکتار، بنتازون به مقدار سه لیتر در هکتار، ایمازتاپیر به مقدار 5/0 لیتر در هکتار به همراه 200 میلی لیتر سیتوگیت، ایمازتاپیر به مقدار یک لیتر در هکتار و شاهد بدون کنترل علف های هرز بود. نتایج نشان داد که کاربرد علف کش ها، تأثیر معنی داری بر تراکم و وزن خشک علف های هرز و خشک یونجه داشتند، به طوری که با کاربرد تیمارهای علف کش، تراکم و وزن خشک علف های هرز به طور معنی داری کاهش یافت. دوبار و یک بار سمپاشی با علف کش ایمازتاپیر (یک و 5/0 لیتر در هکتار)، کارایی مطلوبی در کنترل علف های هرز داشت. دوبار و یک بار سمپاشی با علف کش ایمازتاپیر (یک لیتر در هکتار) توانست وزن خشک علف های هرز را در چین های اول، به ترتیب 78 و 77 درصد، در چین دوم 78 و 77 درصد و در چین سوم 86 و 82 درصد کاهش دهد. علف کش های ایمازتاپیر و ای پی تی سی، خسارتی بر یونجه نداشتند و عملکرد یونجه را به طور معنی داری افزایش دادند. علف کش توفوردی بی، اگرچه کارایی مطلوبی در کنترل علف هرز داشت، اما سبب گیاه سوزی و خسارت در چین اول شد. تیمارهای دوبار و یک بار سمپاشی با ایمازتاپیر (یک لیتر در هکتار)، بیشترین عملکرد وزن خشک را داشتند. این تیمارها توانستند وزن خشک یونجه را در چین اول، به ترتیب 32 و 28 درصد، در چین دوم 30 و 27 درصد و در چین سوم 33 و 30 درصد افزایش دهند؛ بنابراین به دلیل کارایی کنترل علف های هرز و افزایش عملکرد، کاربرد یک بار سمپاشی با علف کش ایمازتاپیر (یک لیتر در هکتار) توصیه می شود.

آللوپاتی پدیده ای طبیعی است که به عنوان ابزاری برای کنترل زیستی علف های هرزو به دنبال آن، افزایش تولید گیاهان زراعی درنظرگرفته می شود. ازآن جا که گونه های گیاهی ازمک (Lepidiumdraba)، چاودار وحشی (Secale cereale) و خاکشیر (Descurainia sophia) جزء مهم ترین علف های هرز مزارع جو استان کرمان می باشند، پژوهش حاضر به منظور ارزیابی توانایی آللوپاتیک ارقام نصرت، ماکویی و والفجر جو زراعی (Hordeum vulgare) روی ویژگی های جوانه زنی و رشدی این سه گونه علف هرز انجام شد. آزمایش در دو بخش آزمایشگاهی و گلخانه ای، به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار، در گلخانه دانشگاه شهید باهنرکرمان انجام گرفت. نتایج نشان داد که بیشترین و کمترین درصد جوانه زنی بذر، به ترتیب به چاودار وحشی (3/98 درصد) و ازمک (0/35) تعلق داشت که تحت تیمار عصاره برگ های رقم های نصرت و ماکویی قرار داشتند. اگرچه عصاره برگ و ساقه رقم نصرت، تأثیر چندانی بر وزن خشک ساقه و ریشه چاودار وحشی و ازمک نداشت، اما منجر به کاهش شدید 90 و 75 درصدی وزن خشک ساقه و ریشه خاکشیر در مقایسه با شاهد شد. با وجود این که چاودار بیشترین حساسیت از لحاظ کلروفیل a و b داشت که به ترتیب توسط ارقام ماکویی و نصرت ایجاد شد، اما بازدارندگی برگ ماکویی بر میزان کاروتنوئید ازمک بیشتر بود. به طورکلی، بیشترین اثرات منفی آللوپاتیک عصاره های سه رقم جو، بر رشد علف هرز خاکشیر بود.