علوم اعصاب شفای خاتم
سال:1399 | دوره:8 | شماره:4 |تعداد مقالات:10

مقدمه: تشنج پریناتال با القاء تنش اکسیداتیو، آسیب جدی به سیستم عصبی مرکزی جنین وارد می کند و منجر به اختلالات شناختی-رفتاری می گردد. این مطالعه به ارزیابی اثر هسپریدین بر اختلالات شناختی و رفتاری در موش های صحرایی متعاقب تشنج پریناتال می پردازد. مواد و روش ها: 30 سر موش صحرایی ماده باردار ویستار به صورت تصادفی در 5 گروه کنترل، PTZ+HES50، PTZ+HES25، PTZ+NS و PTZ+HES100 تقسیم شدند. از روز 14 بارداری، حیوانات با تجویز مکرر پنتیلن تترازول (40 میلی گرم بر کیلوگرم، درون صفاقی) به مدت 5 روز متوالی تحت درمان قرار گرفتند. دو ساعت قبل از تزریق PTZ، گروه PTZ+NS و گروه های PTZ+HES (در دوزهای 25، 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم) به ترتیب با نرمال سالین و هسپریدین گاواژ شدند. شدت تشنج، تاخیر در شروع تشنج در مادران، حافظه کاری و اجتنابی و رفتارهای شبه اضطرابی در نوزادان نر یک ماهه ارزیابی شد. یافته ها: افزایش معنی دار شدت تشنج و کاهش در تاخیر تشنج در مادران تحت درمان با PTZ مشاهده شد. از طرفی کاهش معنی داری در تغییرات رفتاری، حافظه اجتنابی و تراکم سلول هیپوکامپ با افزایش سطوح اضطراب در نوزادان گروه PTZ+NS در مقایسه با موش های صحرایی گروه کنترل دیده شد. هرچند گروه های تیمار شده با هسپریدین، افزایش معنی داری را در حافظه کاری و اجتنابی غیرفعال به همراه کاهش سطح اضطراب در مقایسه با گروه PTZ+NS نشان دادند. نتیجه گیری: هسپریدین دارای اثرات ضد تشنجی، ضد اضطراب و تقویت کننده حافظه در تشنجات پریناتال در موش های صحرایی است.

مقدمه: کمردرد یکی از شایع ترین علل ویزیت و انجام مراقبت های پزشکی است و پیامدهای بهداشتی-اقتصادی زیادی برای افراد و جامعه دارد. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی مداخله شناختی-رفتاری بر ادراک درد و بهزیستی ذهنی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن بود. مواد و روش ها: این یک پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. 30 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن مراجعه کننده به مرکز درمانی کرج انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه درد مک گیل و پرسشنامه بهزیستی ذهنی برای این مطالعه استفاده شد. در گروه مداخله، برنامه شناختی-رفتاری در 10 جلسه (هفته ای 1 جلسه به مدت 1 ساعت) اجرا گردید و سپس پس آزمون گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مداخله شناختی-رفتاری تاثیر مثبت و معنی داری بر درد ادراک شده و بهزیستی ذهنی در گروه آزمایش داشته است. نتیجه گیری: برآیندهای این پژوهش نشان داد که مداخله شناختی-رفتاری می تواند در کاهش درد مزمن و بهبود بهزیستی ذهنی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن موثر باشد. درمانگران می توانند از این رویکرد برای بهبود رفتارهای ارتقاءدهنده سلامت جامعه و توانبخشی بیماران مبتلا به درد مزمن استفاده کنند.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی توان بخشی شناختی بر کارکردهای اجرایی بازماندگان جنگی مبتلا به استرس پس از سانحه بود. مواد و روش ها: این پژوهش نیمه آزمایشی با گروه های پیش آزمون، پس آزمون، آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه افراد آسیب دیده شهر کرمانشاه بود. 30 نفر (هر گروه 15 نفر) به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه ارزیابی اختلال کارکردهای اجرایی روانشناسی بار کلی (BDEFS) و فهرست اختلال فشار روانی پس از سانحه وودرز و همکاران (1994) استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که توان بخشی شناختی باعث افزایش خودکنترلی/ بازداری، خود انگیزشی و نمره کل کارکردهای اجرایی در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه کنترل می شود. همان نتایج در آزمون پیگیری مشاهده شد که نشان دهنده تداوم اثرات توان بخشی شناختی بر سازه های مذکور می باشد. نتیجه گیری: توان بخشی شناختی می تواند به عنوان یک رویکرد درمانی موثر جهت کاهش اختلالات روانی و جسمی و همچنین بهبود کارکردهای اجرایی در افراد آسیب دیده ناشی از جنگ و استرس پس از سانحه استفاده شود.

مقدمه: یکی از شایع ترین دغدغه های بیمارانی که از مالتیپل اسکلروز رنج می برند، تاخیر در شروع فاز پیشرونده ثانویه می باشد. عوامل روانشناختی در تشدید و یا عود علایم بیماری نقش دارند. مطالعه حاضر با هدف شناسایی عوامل روانشناختی زمینه ساز در ورود بیماران مبتلا به ام اس به مرحله پیشرونده ثانویه انجام شد. مواد و روش ها: در این پژوهش کیفی، 13 مشارکت کننده که از ام اس پیشرونده ثانویه رنج می بردند با روش نمونه گیری هدفمند در بیمارستان سینا، تهران، ایران انتخاب شدند. مطالعه حاضر بر اساس رویکرد تحلیل محتوای کیفی انجام شده است. داده ها با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته جمع آوری شد. یافته ها: درون مایه اصلی "ساز و کارهای بنیادین" که شامل 2 زیرمقوله "باورهای مرکزی" و "صفات شخصیتی" و 10 مفهوم بود. ساز و کارهای بنیادین، یک مفهوم انتزاعی است و این درون مایه می تواند مقوله ها را برای توضیح کل یافته ها به هم نزدیک کند. زیرمقوله اصلی باورهای مرکزی، دربرگیرنده "باور بی ارزشی و دوست داشتنی نبودن، باور به شانس و سرنوشت، باور ناامن بودن دنیا، باور درماندگی و طرحواره ایثار و فداکاری" بود. علاوه بر این زیرمقوله صفات شخصیتی شامل ناارزنده سازی خود، شخصیت وابسته، شخصیت خودشیفته، تکانشگری و شتابزدگی و عدم تحمل ابهام بود. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد عوامل روانشناختی زمینه ساز ورود به مرحله پیشرونده ثانویه ام اس بر اساس باورهای مرکزی است. علاو بر این صفات شخصیتی عواملی پیچیده، فراگیر و چند بعدی هستند.

مقدمه: عملکرد اجرایی مجموعه ای از توانایی های شناختی سطوح بالاتر است که کنترل سطح بالای رفتار را به عهده دارد. عملکرد اجرایی در زمینه های مختلف به طور متفاوتی عمل می کند، از جمله عملکرد از نوع گرم در زمینه هایی برانگیخته می شود که تحت تاثیر هیجان، انگیزه و پاداش می باشد. پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیرات تحریک مستقیم الکتریکی مغز از روی جمجمه روی قشر پیش پیشانی خلفی-جانبی نیمکره چپ در عملکرد اجرایی گرم انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه آزمایشی یک سوکور بود که روی 30 فرد بزرگسال سالم انجام شد. در این مطالعه افراد به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در گروه آزمایش تحریک آنودی DLPFC نیمکره چپ و تحریک کاتودی OFC نیمکره راست در 2 میلی آمپر اجرا شد. ابزارهای مورد استفاده نسخه های کامپیوتری آزمون بارت و آزمون آیوا برای بررسی تصمیم گیری و ریسک پذیری بودند. یافته ها: بین گروه آزمایش و کنترل در آزمون بارت تفاوت معنی داری مشاهده شد. بین دو گروه در آزمون آیوا تفاوتی وجود نداشت. نتیجه گیری: تحریک آنودی tDCS می تواند موجب افزایش عملکرد اجرایی گرم در تصمیم گیری شود.

مقدمه: یکی از مهم ترین چالش های متخصص بیهوشی قبل از انجام پروسیجر های دردناک مثل اسپاینال آنستزی که با آن روبرو می باشد اضطراب و ترس بیماران به علت درد ناشی از ورود سوزن به پوست و در نتیجه عدم همکاری بیمار می باشد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر اسپری لیدوکایین 10 درصد بر روی رضایتمندی بیمار در بیهوشی اسپاینال انجام شد. مواد و روش ها: در این کار آزمایی بالینی دوسو کور بیماران برای بی حسی نخاعی به بخش جراحی عمومی ارجاع شدند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. بیماران گروه اول (گروه لیدوکایین) به عنوان بی حسی لیدوکایین 10 درصد دریافت کردند و بیماران گروه دوم حجم مساوی از نرمال سالین دریافت کردند. سپس بر اساس مقیاس VAS (Visual Analogue Scale) از بیماران در مورد میزان درد حین ورود سوزن به درم سوال شد و میزان رضایتمندی بیمار مشخص شد. یافته ها: داده ها کاهش معنی داری را بین درد و بهبود ترس در بیمارانی که به صورت موضعی لیدوکایین دریافت کردند را نشان داد. نتیجه گیری: رابطه معنی داری بین بی دردی، رضایتمندی، عدم همکاری و اضطراب در زمان ورود سوزن وجود داشت.

مقدمه: اختلالات شخصیت یکی از مهم ترین عوامل گرایش به سوء مصرف مواد است که برای درمان افراد معتاد بسیار مهم است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی روان درمانی گروهی مبتنی بر طرحواره درمانی گروهی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر علایم اختلال شخصیت مرزی مبتلایان به سوء مصرف مواد مخدر انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه نیمه آزمایشی با گروه های پیش آزمون-پس آزمون، پیگیری و کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه معتادان مقیم در دو کمپ ترک اعتیاد شهر گنبدکاووس، ایران در نیمه اول سال 1397 بود که از میان آن ها نمونه ای به حجم 30 نفر به شیوه در دسترس انتخاب شد که به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل تقسیم شدند. ابزار گردآوردی داده ها پرسشنامه بالینی چند محوری میلون 3 بود. گروه آزمایش اول، مداخله طرحواره درمانی و گروه آزمایش دوم، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را در 12 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کردند و گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای دریافت نکردند. آزمون پیگیری نیز پس از گذشت یک ماه از پس آزمون صورت گرفت. یافته ها: داده ها نشان داد که هر دو مداخله درمانی در کاهش علایم اختلال شخصیت مرزی موثر واقع شدند در حالی که گروه کنترل تغییر معنی داری نداشت. همچنین بین اثربخشی طرحواره درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در پایان درمان و پس از پیگیری یک ماهه تفاوت معنی داری وجود داشت. طرحواره درمانی در کاهش علایم اختلال شخصیت مرزی در مقایسه با گروه های دیگر موثرتر بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه می تواند الهام بخش متخصصان حوزه ترک اعتیاد در استفاده از روش های روان درمانی مذکور در درمان اختلال شخصیت مرزی افراد دارای سوء مصرف مواد و بهبود توانمندی روانشناختی آن ها در ترک موفق و پیشگیری از عود آن ها باشد.

مقدمه: تصمیم های اساسی انسان شامل چندین مرحله از تصمیم های متوالی است. در این گونه تصمیمات چندمرحله ای، به منظور جلوگیری از ایجاد وقفه در توالی تصمیمات، امکان درخواست گزارش قطعیت بین مراحل وجود ندارد. نیاز است که قطعیت تصمیم تخمین زده شود. چالش های موجود در به کارگیری داده های رفتاری برای تخمین قطعیت، استفاده از نوع داده های دیگری را مهم تر کرده است. از آنجا که داده های چشمی با فرایند تصمیم در ارتباطند، این پژوهش به بررسی چگونگی رفتار اطلاعات غیرارادی در بستر تصمیمات چندمرحله ای پرداخت. اندازه مردمک به عنوان یک منبع ارزشمند برای تخمین قطعیت تصمیم استفاده شد. مواد و روش ها: یک آزمایش روان فیزیک دو مرحله ای طراحی شد. در این آزمایش شرکت کننده ها در مورد جهت حرکت نقاط در دو محرک متوالی (راست یا چپ برای مرحله اول و بالا یا پایین برای مرحله دوم) تصمیم گیری می کردند. هنگامی که شرکت کننده ها جهت درست هر دو محرک را گزارش کردند در یک آزمایه بازخورد درست دریافت کردند. در طول آزمایش داده های حرکت چشمی شرکت کنندگان توسط یک دستگاه ردیاب چشمی ثبت گردید. یافته ها: زمان بیشینه شدن قطر مردمک و اندازه قطر مردمک در لحظه پاسخ به صورت معنی داری با قطعیت تصمیم در ارتباطند. علاوه بر این نتایج نشان داد که اندازه مردمک چشم در تصمیم فعلی بر اساس قطعیت تصمیم قبلی تغییر خواهد کرد. نتیجه گیری: این پژوهش مشخص می کند که در تصمیمات چند مرحله ای، قطعیت تصمیم در داده های غیرارادی چشمی نیز مشهود است که می تواند بازتاب استراتژی فرد تحت شرایط پیچیده باشد. به علاوه تصمیم قبلی به صورت معنی داری می تواند رفتارهای ارادی و غیرارادی را به طریق مشابه تغییر دهد.

مقدمه: اختلالات طیف اتیسم ازجمله اختلالاتی است که شیوع آن در سالیان اخیر گسترش یافته و ازاین رو پژوهش های گسترده ای در جهت تشخیص ابعاد مختلف آن انجام می شود. غربالگری و تشخیص اتیسم همواره یکی از نیازهای اساسی در این حوزه بوده است. پژوهش حاضر باهدف بررسی کارآمدی مقیاس رتبه بندی اتیسم گیلیام (گارز) در سطح دنیا صورت گرفته است. مواد و روش ها: با استفاده از روش پژوهش مرور نظام دار و با واژگان کلیدیGilliam Autism Rating Scale، Autism Spectrum Disorders screening tools در منابع اطلاعاتی Googlescholar، Scopus، springer، sciencedirect، magiran و SID در طی سال های 1995 تا 2019 تعداد 135 مقاله به دست آمد که 52 مقاله ویژگی های روان سنجی سایر ابزارهای تشخیصی و 83 مقاله شامل 34 مقاله به عنوان ابزار تشخیصی، 32 مقاله بیان یافته های پژوهش های دیگر و 17 مقاله یافته های روان سنجی گارز بودند. یافته ها: نتایج نشان داد که ویرایش های مختلف گارز به زبان های اردنی، کره ای، چینی، ترکی، اسپانیایی، عربی و فارسی ترجمه شده است و در این میان ویرایش دوم بیشتر موردبررسی قرارگرفته است البته با توجه به این نکته که ویرایش سوم در سال 2014 منتشرشده است. از سوی دیگر یافته هایی در مولفه های روان سنجی مانند حساسیت (0/48 تا 0/99) و ویژگی (0/48 تا 1) به دست آمده است. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که گارز و نسخه های گوناگون آن به عنوان ابزار تشخیص اتیسم در تحقیقات زیادی مورداستفاده قرارگرفته است که نشان دهنده اهمیت آن است. بر طبق آنچه گفته شد بررسی ویژگی های روان سنجی مقیاس گارز که بر اساس DSM تدوین شده است، برای استفاده از این مقیاس در فرآیند تشخیص اهمیت می یابد.

مقدمه: آسیب نخاعی، به واسطه فعال شدن پاسخ های ایمنی ذاتی سبب التهاب می شود. فرایند آسیب های نخاعی ثانویه شامل آپوپتوز الیگودندروسیت ها، تخریب غلاف میلین، انحطاط آکسونی و مرگ سلول های عصبی است. میکرومحیط التهابی ایجاد شده ناشی از آسیب های نخاعی، ترمیم و بهبود عصبی را متاثر می کند. در آسیب نخاعی فعال شدن ماکروفاژها، تجمع و التهاب پایا روی می دهد. ماکروفاژها، سلول های هتروژنی با عملکردهای متغیر و گسترده هستند که برخی از فنوتیپ های آن نقشی مهم در کاهش بهبود پس از رخداد آسیب عصبی دارند. بعد از رخداد آسیب عصبی، میکروگلیاهای مقیم و محیطی مشتق شده از سلول های ایمنی در فرایندهای التهابی و فرا تنظیمی سایتوکاین های التهابی مشارکت می کنند. از دیگر بحث های مهم می توان به نقش مونوسیت ها، به عنوان منبع ماکروفاژها، در فرایند آسیب نخاعی اشاره کرد. درک نقش و عملکرد این سلول ها راهبردهای درمانی نوین را می تواند رهنمود باشد. نتیجه گیری: نفوذ سریع لوکوسیت ها در نخاع آسیب دیده در بیماریزایی آسیب نخاعی ثانویه دخیل هستند. راهبردهای درمانی در مهار نفوذ لوکوسیت ها به محل آسیب دیده، بهبود آسیب های عصبی و ماده سفید نخاع پس از آسیب نخاعی را افزایش می دهد. اولین سلول هایی که به نخاع حمله می کنند، مونوسیت ها و نوتروفیل ها هستند. مونوسیت ها منشا سایتوکاین ها، کموکاین های التهابی و استرس اکسیداتیو هستند که در طول 24 ساعت اولیه پس از آسیب نخاعی به محل آسیب دیده نفوذ کرده و در طی 4 تا 7 روز پس از آسیب به حداکثر مقدار خودشان می رسند. این مقاله به مرور نقش های متفاوت ماکروفاژها و مونوسیت ها و اثرات بالقوه آن ها در اتخاذ رویکردهای درمانی جدید در بیماران مبتلا به آسیب نخاعی می پردازد.