پرستاری دیابت
سال:1398 | دوره:7 | شماره:2 |تعداد مقالات:6

مقدمه و هدف: دیابت قندی یک بیماری مزمن سیستمیک است که در آن متابولیسم کربوهیدرات ها، پروتئینها و چربی ها به علت کمبود کامل یا جزئی هورمون انسولین دچار اختلال می شود. یکی از عمده مشکلات بیماران دیابتی اختلال عملکرد جنسی می باشد که احتمالا از طریق آموزش بتوان گامی موثر در جهت رفع و سازگاری با آن برداشت. یکی از روش های آموزشی آموزش از راه دور می باشد که تاثیرات مثبت و درخور توجهی بر فراگیران دارد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش از راه دور بر عملکرد جنسی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی بود و جامعه مورد مطالعه آن را کلیه بیماران دیابتی مراجعه کننده به کلینیک دیابت شهرستان زابل تشکیل می دادند. در این مطالعه 60 بیمار دیابتی با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. ابزار گرد آوری داده ها شامل دو قسمت بود: پرسشنامه ویژگی های فردی و پرسشنامه استاندارد عملکرد جنسی زنان روزن. ابتدا پژوهشگر با مراجعه به محیط پژوهش و توزیع پرسشنامه ها بین نمونه ها اقدام به جمع آوری اطلاعات نمود. سپس در گروه مداخله به هر یک از افراد یک بسته آموزشی داده شد. پس از آن ها 4 هفته فرصت داده شد تا آموزش های تدریس شده در بسته آموزشی را تمرین کنند. در گروه کنترل فقط مراقبت های روتین صورت پذیرفت. پس از گذشت یک ماه، مجددا پرسشنامه عملکرد جنسی توسط بیماران تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 22 انجام گرفت. یافته ها: مقایسه پیش آزمون و پس آزمون نشان داد که در گروه مداخله، میانگین نمره کلی عملکرد جنسی از 19/36 (3/21) به 20/92 (2/88) افزایش یافت که این اختلاف میانگین به لحاظ آماری معنا دار بود (P=0/002). حال آنکه در گروه کنترل میانگین نمره کلی عملکرد جنسی قبل و بعد به ترتیب 18/11 (2/72) و 18/34 (2/55) بود که نشان دهنده عدم افزایش معنا دار عملکرد جنسی در این گروه می باشد (P=0/26). بحث و نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای اختلالات عمکلرد جنسی و بر اساس یافته های مطالعه حاضر شاید بتوان از روش آموزش از راه دور به عنوان یک روش موثر در بهبود عملکرد جنسی زنان مبتلا به دیابت نوع دو استفاده کرد.

مقدمه و هدف: با در نظر گرفتن اهمیت و شیوع بالای بیماری دیابت به منظور ارتقا سلامت جامعه، ضرورت دارد عوامل مرتبط با خود مراقبتی این بیماران بررسی شود. لذا این پژوهش با هدف آزمون مدل علی خود مراقبتی بر اساس حمایت اجتماعی و سواد سلامت از طریق خود کارآمدی در مدیریت دیابت در بیماران مبتلا به دیابت انجام شد. مواد و روش ها: جامعه آماری کلیه بیماران دیابتی مراجعه کننده به متخصصین غدد شهر تهران در سال1397 بود. 195 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. و به پرسشنامه های حمایت اجتماعی، سواد سلامت، خود کارآمدی در مدیریت دیابت و خودمراقبتی دیابت پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد سواد سلامت با خود مراقبتی (0/18=β و 0/01 ≤ p)، حمایت اجتماعی با خود مراقبتی (0/15= β و0/05≤ p)، خودکارآمدی در مدیریت دیابت با خود مراقبتی (0/39= β و01 /0 ≤ p)، سواد سلامت و خودکارآمدی در مدیریت دیابت (0/25= β و01 /0 ≤ p)، و نیز حمایت اجتماعی با خودکارآمدی در مدیریت دیابت (0/25= β و01 /0 ≤ p)، رابطه مستقیم مثبت و معنی دار داشت. همچنین سواد سلامت با خود مراقبتی 0/09= β و01 /0 ≤ p)، و حمایت اجتماعی با خود مراقبتی (0/09= β و01 /0 ≤ p)، از طریق خودکارآمدی در مدیریت دیابت رابطه غیر مستقیم معنی دار داشت. نتیجه گیری: طبق یافته ها سواد سلامت و حمایت اجتماعی علاوه بر تاثیر مستقیم از طریق خود کارآمدی در مدیریت دیابت نیز بر رفتارهای خودمراقبتی اثر گذار بود.

مقدمه و هدف: آموزش به بیمار، نقش مهمی در کنترل دیابت دارد. آموزش از طریق سیستم پیامک و تلگرام به علت از بین بردن محدودیت زمانی، مکانی و برقراری یک رابطه مراقبتی موثر با مددجو، موثر است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش سیستم یادآور پیامکی و تلگرام بر تبعیت از رژیم غذایی نوجوانان مبتلا به دیابت نوع 1 انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت تجربی از نوع قبل و بعد، بر روی 68 نفر از نوجوانان 16-12 ساله مبتلا به دیابت نوع 1 شهر گرگان در سال 1397 انجام شد. نمونه گیری به صورت تصادفی ساده در سه گروه پیامکی (23 نفر)، تلگرامی (22 نفر) و گروه کنترل (23 نفر) انجام شد. گروه پیامکی و تلگرامی برنامه آموزشی مبتنی بر تبعیت از رژیم غذایی را طی مدت 12 هفته (هر هفته 3 پیام) دریافت نمودند. داده ها با استفاده از پرسشنامه دموگرافیک و مقیاس رژیم غذایی مدیترانه ای جمع آوری و در نرم افزار SPSS V. 21 وارد، سپس با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی تجزیه تحلیل شد. یافته ها: میانگین تبعیت از رژیم غذایی در گروه تلگرام (0/001=P) نسبت به گروه پیامکی (0/004=P) بعد مداخله نسبت به قبل مداخله افزایش بیشتری نشان داد و در گروه کنترل (0/08=P) بعد مداخله نسبت به قبل مداخله تقریبا در یک سطح بود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، سرویس پیامک و تلگرام می تواند به عنوان یک روش جدید و موثر در شکل دهی به رفتارهای تغذیه ای استفاده گردد. لذا از یافته های این پژوهش می توان جهت آموزش به بیماران دیابتی در کلینیک ها و مراکز درمانی استفاده کرد.

زمینه و هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی مداخلات ذهن آگاهی مبتنی بر شبکه اجتماعی تلفن همراه با درمان گروهی پذیرش و تعهد و مداخلات گروهی ذهن آگاهی بر افسردگی، اضطراب، استرس بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گردید. . مواد و روش ها: این پژوهش یک طرح نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل با پیگیری 3 ماهه می باشد. از میان بیماران دیابتی نوع 2 که در کلینیک های دیابت اصفهان در بهار 97 پرونده داشتند، 80 بیمار به طور هدفمند بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش ویک گروه کنترل گمارده شدند. در این پژوهش جهت بررسی افسردگی، اضطراب و استرس از ابزار پرسشنامه DASS-21 استفاده شد. برای مداخلات گروهی ذهن آگاهی و درمان گروهی پذیرش و تعهد از طریق حضور در جلسات آموزشی در 8 جلسه 120 دقیقه ای و مداخلات ذهن آگاهی مبتنی بر شبکه اجتماعی تلفن همراه هر شب بجز ایام تعطیل در جلسه 45 دقیقه انجام شد. از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر با آزمون تعقیبی بونفرونی، جهت تجزیه و تحلیل داده های پژوهش استفاده شد. این تحلیل ها با کمک نرم افزارspss ورژن 23 انجام گرفته است. یافته ها: علاوه بر تاثیر معنی دار هر سه نوع درمان بر بهبود علایم روانی بیماران دیابتی، نتایج حاکی ازآن است که تفاوت معنی داری بین مداخله ذهن آگاهی مبتنی بر شبکه های اجتماعی و درمان گروهی پذیرش و تعهد و مداخله گروهی ذهن آگاهی در کاهش افسردگی، اضطراب و استرس (0/001=p) وجود دارد. نتیجه گیری: بکار گیری مداخله ذهن آگاهی مبتنی بر شبکه های اجتاعی برای بیمارانی که نمی توانند بطور مداوم در جلسات گروهی درمانهای روانشناختی بطور حضوری شرکت کنند می تواند به عنوان درمانی موثر در درمان علایم روانشناختی، افسردگی، اضطراب و استرس بیماران دیابتی بکار گرفته شود.

زمینه و هدف: بیماری دیابت از شایع ترین بیماریهای مزمن است که روی خصوصیات روحی و روانی هم تاثیر منفی دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر روانشناسی مثبت نگر بر بهزیستی روانشناختی و ابعاد آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. نمونه مورد مطالعه به روش نمونه گیری در دسترس از میان بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز سلامت حضرت علی(ع) شهر اصفهان در سال1396 انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره تقسیم شدند. گروه آزمایش تحت آموزش روانشناسی مثبت نگر قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند. هر دو گروه قبل و بعد از انجام مداخله و در مرحله پیگیری با استفاده از پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف(1980) بررسی مورد سنجش قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند یافته ها: نشان داد آموزش روانشناسی مثبت نگر بر بهزیستی روانشناختی و پذیرش خود، روابط مثبت با دیگران، داشتن هدف در زندگی، تسلط محیط در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو تاثیر معنادار داشته است و بین گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد ولی برخود مختاری و رشد شخصی بین گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد (001/0>P). نتیجه گیری: آموزش مبتنی بر روان شناسی مثبت نگر به طور موثری باعث بهبود بهزیستی روانشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو می گردد. بنابراین توصیه می شود از این رویکرد درمانی برای کمک به ارتقاء بهزیستی روانشناختی این بیماران استفاده شود.

مقدمه و هدف: امید نقش قابل توجهی در مقابله با بیماری های مزمن مانند دیابت دارد، به نظر می رسد ارتقای سرمایه روان شناختی بیماران مبتلابه دیابت، از استراتژی های ارتقای سلامت در آن ها باشد. مطالعات اندکی عوامل تاثیرگذار بر سرمایه روان شناختی بیماران مبتلابه دیابت را بررسی کرده اند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی امیددرمانی بر سرمایه روان شناختی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش نیمه تجربی حاضر بر اساس طرح پیش آزمون-پس آزمون با40بیمار مبتلابه دیابت مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهر سیرجان در سال98-1397انجام شد. نمونه هایی که به صورت هدفمند انتخاب شده بودند به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تخصیص داده شدند. بیماران گروه مداخله در هشت جلسه یک ساعت و نیم که به صورت هفتگی برگزار می شد مداخله امیددرمانی بر اساس نظریه امید اشنایدر، هرث و راستون و مبتنی بر گزیده ای از اشعار مولانا با محوریت مباحث امید و مثبت نگری دریافت کردند. بر روی داده هایی که با استفاده از پرسشنامه سرمایه روان شناختی لوتانز و همکاران، قبل، بلافاصله و سه ماه بعد از مداخله جمع آوری شده بود در محیط نرم افزار22SPSS و در سطح معناداری05/0تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر انجام شد. یافته ها: نتایج تفاوت معناداری در سرمایه روانشناختی و مولفه های آن بین دو گروه مطالعه نشان داد (P<0/05) ضمن آن که اثر مداخله در بیماران گروه مداخله پایدار بود و بین گروه ها اختلاف معناداری وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که امیددرمانی موجب افزایش سرمایه روان شناختی و مولفه های آن (امید، تاب آوری، خوش بینی و خودکارآمدی) در بیماران گروه مداخله شد. لذا درنظر گرفتن مداخلات امیددرمانی در برنامه ریزی های بهبود سرمایه های روان شناختی بیماران مبتلابه دیابت ضروری است.