مجله پرستاری و مامایی
سال:1399 | دوره:18 | شماره:12 (پی در پی 137) |تعداد مقالات:8

پیش زمینه و هدف: دوران بارداری، دورانی بحرانی همراه با تغییرات جسمی و روان شناختی است. آموزش زنان با تاکید بر شناخت کافی خود و همسر از تغییرات دوران بارداری، موجب افزایش حمایت روانی آن ها خواهد شد. لذا، هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر دو روش مشاوره گروهی با حضور همسر و مراجع محور، به شیوه شناختی-رفتاری در دوران بارداری، بر ارتقا سلامت روان پس از زایمان بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی می باشد که 60 زن باردار، طبق معیارهای ورود به پژوهش، به روش تصادفی در سه گروه مشاوره گروهی با حضور همسر، مشاوره گروهی مراجع محور و گروه کنترل، هر گروه n=20)) قرار گرفتند. جلسات مشاوره در گروه های مداخله، طی سه ماهه سوم، توسط محقق و با حضور روانشناس بالینی مدعو به صورت، هشت جلسه 90 دقیقه ای، هفته ای یک بار به شیوه شناختی-رفتاری، انجام شد. گروه کنترل مراقبت روتین و یک جلسه مشاوره، پس از پایان پژوهش، پس از زایمان، دریافت کرد. ابزار جمع آوری داده، پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و مقیاس استرس، افسردگی و اضطراب DASS21)) بود که قبل از مداخله و روز 14 پس از زایمان در هر سه گروه تکمیل شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری کولموگراف اسمیرنوف، تی مستقل، تی زوجی، تحلیل واریانس، آزمون آنوای یک طرفه انجام شد. سطح معناداری آزمون 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد میانگین نمره های اضطراب، افسردگی و استرس پس از زایمان بین گروه های مداخله و کنترل، تفاوت آماری معناداری داشتند ((p<0/001؛ هرچند که کاهش میانگین مولفه های سلامت روان در گروه مشاوره با حضور همسر بیشتر بود؛ اما ازنظر تفاوت تاثیر مداخله، دو روش مشاوره، اختلاف آماری معناداری مشاهده نشد (P>0/05). نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش، انجام مشاوره گروهی، به شیوه شناختی-رفتاری در دوران بارداری تاثیر مثبتی بر کاهش میزان اضطراب، استرس و افسردگی پس از زایمان دارد. شناسایی به موقع زنان با فاکتور خطر، طراحی مداخلات آموزشی و اقدامات مشاوره ای زودهنگام، می تواند در افزایش سلامت روان مادران در دوران پس از زایمان موثر باشد.

پیش زمینه و هدف: ویروس COVID-19 برای اولین بار در دسامبر 2019 در ووهان چین گزارش شد و سازمان بهداشت جهانی شیوع آن را یک نگرانی بین المللی اعلام کرد. زنان باردار ازجمله گروه های پرخطری محسوب می شوند که ابتلا به COVID-19 می تواند سلامت آن ها را به خطر اندازد. ازآنجاکه این بیماری می تواند تاثیر مستقیمی بر میزان مرگ ومیر مادر و جنین داشته باشد، این مطالعه باهدف شناخت و ارزیابی بیشتر و دقیق تر عوارض بیماری کرونا در زنان باردار انجام گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه مروری نقلی، جستجو در پایگاه های اطلاعاتی معتبر Pubmed, SID, Magiran, Scopus, Web of Science و بدون محدودیت زمانی تا تاریخ اکتبر سال 2020 و با استفاده از کلیدواژه های بیماری کروناویروس 2019، حاملگی، زنان حامله و معادل انگلیسی آن ها انجام گرفت و با توجه به معیارهای ورود درنهایت 26 مقاله موردبررسی قرار گرفت. یافته ها: یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که شایع ترین عوارض مادری و جنینی گزارش شده در زنان باردار مبتلا به COVID-19 شامل حوادث ترومبوتیک، سندروم دیسترس حاد تنفسی، استرس جنینی، زایمان زودرس، تب پس از زایمان، پارگی زودرس غشا، خونریزی واژینال و پره اکلامپسی بودند و شایع ترین تاثیر COVID-19 در زنان باردار بر سیستم های انعقادی، ایمونولوژیک و قلبی ریوی می باشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد ابتلای زنان باردار به COVID-19 می تواند شدت بیماری و عوارض آن را افزایش دهد و باعث به خطر افتادن سلامت مادر و جنین شود.

پیش زمینه و هدف: بیماران مبتلا به دیابت با مشکلات جسمی و روانی متعددی مانند افسردگی، اضطراب، ناتوانی، کم تحرکی و چاقی روبه رو هستند که درنهایت منجر به کاهش شادکامی و کیفیت زندگی می گردد. درحالی که در آموزش مثبت اندیشی افراد تشویق می شوند با تجربیات مثبت و خوب خود، نقاط قوت زندگی و توانایی های بالقوه شان را بازشناسند و به نقش آن ها در افزایش و ارتقای احترام به خود و عزت نفس و بهبود زندگی شان آگاه تر شوند و شادکامی را موضوع اصلی روانشناسی مثبت گرا دانسته اند. لذا این مطالعه باهدف تعیین تاثیر آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان امام خمینی مهاباد در سال 1398 انجام شد. مواد و روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه مداخله ای نیمه تجربی با روش نمونه گیری در دسترس که بر روی 60 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان امام خمینی مهاباد که شرایط شرکت در مطالعه را داشتند در سال 1398 اجرا شد. نمونه ها به صورت در دسترس وارد مطالعه شدند، و سپس به روش تخصیص تصادفی سازی ساده در دو گروه 30 نفره مداخله و کنترل تخصیص داده شدند. در گروه مداخله جلسات آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر اساس محتوای مستخرج از منابع و کتاب های روانشناسی مثبت و همچنین مشاوره با اساتید و متخصصان در زمینه روانشناسی مثبت با ساختار هشت جلسه ای هر هفته دو جلسه و هر جلسه در 60-45 دقیقه انجام شد. اطلاعات با پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه سنجش خودکارآمدی درک شده بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 جمع آوری و به صورت پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 سنجش و مقایسه شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، تی زوجی و کای دو مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج آزمون آماری تی مستقل نشان داد که قبل از اجرای آموزش مهارت های مثبت اندیشی، میانگین نمره خودکارآمدی بین دو گروه کنترل و مداخله اختلاف معناداری نداشت (681/0p=). اما بعد از اجرای آموزش مهارت های مثبت اندیشی بین میانگین نمره خودکارآمدی دو گروه اختلاف معناداری وجود داشت (0001/0p=). نتایج آزمون t زوجی نشان داد که بین نمره میانگین خودکارآمدی بیماران قبل و بعد از مداخله درون گروه کنترل اختلاف معناداری مشاهده نشد (554/0=p). اما بین نمره خودکارآمدی بیماران قبل و بعد از مداخله درون گروه مداخله اختلاف معنادار بود (001/0=p). نتیجه گیری: آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر خودکارآمدی مبتلا به دیابت نوع 2 تاثیر مثبت را نشان داد بنابراین پیشنهاد می شود از این روش در افزایش خودکارآمدی بیماران مبتلا به 2 استفاده شود.

پیش زمینه و هدف: در اواخر سال 2019 یک سندرم حاد تنفسی که بر اثر کرونا ویروس 2 ایجاد شد، در ووهان چین به همه گیری منجر شد. شیوع این بیماری به طور قابل توجهی بالاتر از سایر بیماری های مسری است. تولید آیروسل در عمل های جراحی لاپاراسکوپی و آندوسکوپی و در هنگام استفاده از کوتر به میزان قابل توجهی افزایش می یابد. در مواجهه با پاندمی کرونا کادر پزشکی تحت آسیب های جسمی و فشارهای روانی بیشتری قرار دارند. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کیفی از نوع پدیدارشناسی بر روی 14 مشارکت کننده از کارکنان اتاق عمل با نمونه گیری هدفمند تا اشباع کامل اطلاعات انجام شد. داده ها توسط مصاحبه نیمه ساختاریافته جمع آوری گردید و با استفاده از نرم افزار word ثبت گردید. گویه ها استخراج شد و از روش تحلیل محتوای کیفی کلایزی برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: با تجزیه وتحلیل داده ها درون مایه اصلی با عنوان "شکوفایی و بروز عملکرد درخشان روانی عاطفی علمی" شامل سه زیر طبقه "تلاطم های ذهنی در مواجهه با بیماران مبتلا به کووید-19، به کارگیری تدابیر پیشگیرانه جهت مهار انتشار کووید-19، مشکلات و تاثیرات منفی پاندمی کووید-19 بر کارکنان اتاق عمل و مقابله با آن ها" استخراج گردید. بحث و نتیجه گیری: با توجه به مخاطرات شغلی کارکنان اتاق عمل و فشار روانی به دلیل مواجهه با بیماران مبتلا به کووید-19 پیشنهاد می گردد برخورداری از مشاوره روانشناسی، تامین نیروی انسانی و امکانات رفاهی بیشتر برای کارکنان درمان بکار گرفته شود.

پیش زمینه و هدف: بیماری های قلبی عروقی اولین علت مرگ در جهان و ایران هستند. این بیماران از مشکلات متعدد جنسی رنج می برند. علایم فیزیولوژیکی در این بیماران و نیز اختلال عملکرد جنسی می تواند باعث اختلال در روابط فردی و کیفیت زندگی گردد. پژوهش حاضر باهدف تعیین وضعیت عملکرد جنسی در بیماران مبتلابه بیماری عروق کرونری انجام شد. مواد و روش کار: در یک مطالعه توصیفی عملکرد جنسی بیماران مبتلا به اختلالات عروق کرونری در 253 بیمار بررسی شد. داده ها در کلینیک قلب بیمارستان شهید مدنی تبریز در شش ماهه اول سال 1397 جمع آوری شد. مشارکت کنندگان به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. داده های دموگرافیک و مرتبط با بیماری و درمان، با پرسشنامه دموگرافیک و داده های عملکرد جنسی در مردان و زنان به ترتیب با پرسشنامه استاندارد عملکرد جنسی مردان (MSHQ-Men Sexual Health Questionnaire) و پرسشنامه استاندارد شاخص عملکرد جنسی زنان (FSFI-Female Sexual Function Index) به روش مصاحبه جمع آوری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: از 253 بیمار واردشده به مطالعه 5/54 درصد آنان مرد و بقیه زن بودند که میانگین ± انحراف معیار سنی آنان 65/6± 99/51 بود. در مردان نمره کل عملکرد جنسی 90/. ± 46/53 از 80 بود. نمره بعد انزال (93/. ± 28/24) بیشتر از بقیه ابعاد بود و ابعاد نعوظ (92/. ± 72/9) و رضایت (1± 45/19) در وضعیت ضعیف تری بودند. نمره کل عملکرد جنسی زنان، 43/4± 42/24 از 36 بود. زنان بیشترین نمره را در بعد درد (57/. ± 55/5) و کمترین نمره را در بعد میل جنسی (09/1± 83/2) داشتند. با توجه به نمره کل پرسشنامه 4/74 درصد زنان عملکرد جنسی بدی داشتند. از کل زنان شرکت کننده در مطالعه، طبق خود اظهاری آن ها، 27 درصد در یک ماه گذشته عملکرد جنسی نداشتند. همچنین عملکرد جنسی با بعضی از مشخصات دموگرافیک و بیماری ازجمله سن، تحصیلات، وضعیت اقتصادی، کسر تخلیه ای، مدت زمان سپری شده از بیماری و سابقه انفارکتوس ارتباط معنی داری داشت. بحث و نتیجه گیری: عملکرد جنسی در این بیماران بخصوص در بیماران زن تحت تاثیر قرارگرفته است. مراقبین سلامت باید توجه بیشتر به مسایل جنسی این بیماران داشته باشند.

پیش زمینه و هدف: بیماری دیابت از بیماری هایی است که جنبه خودمراقبتی در آن مهم است. ازاین رو شناسایی عواملی که رفتارهای خودمراقبتی را در بیماران دیابتی بهبود می بخشند دارای اهمیت است. هدف پژوهش حاضر پیش بینی رفتارهای خود مراقبتی براساس شفقت به خود و کانون کنترل سلامت در بیماران مبتلا به دیابت بود. مواد و روش کار: روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. حجم نمونه پژوهش حاضر 200 نفر از بیماران دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی تهران بود. روش نمونه گیری در دسترس بود و برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های خودمراقبتی دیابت، پرسشنامه شفقت به خود و پرسشنامه کانون کنترل سلامت استفاده شد. در این پژوهش به منظور تحلیل داده ها از رگرسیون چندگانه استفاده شد. داده ها با استفاده از نسخه 22 نرم افزار SPSS تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد رفتارهای خودمراقبتی بیماران دیابتی را می توان با ترکیب خطی متغیرهای پیش بین، پیش بینی کرد. برای بررسی نقش پیش بینی مولفه های کانون کنترل سلامت و خودشفقت به خود از رگرسیون چندگانه به روش همزمان استفاده شد. بر اساس نتایج متغیرهایی که وارد معادله رگرسیون شدند، مدل معناداری به دست دادند (01/0, p=<789/5F) و قادر به پیش بینی 8/17 درصد از تغییرات خود مراقبتی بود. نتیجه گیری: باور افراد به اینکه چقدر می توانند بر پدیده ها و مشکلات خود کنترل داشته باشند و نیز اتخاذ رویکرد خود دلسوزانه نسبت به خود در مقابل مشکلات زندگی می تواند رفتارهای خود مراقبتی را پیش بینی نماید.

پیش زمینه و هدف: مصرف مقادیر مناسب میوه و سبزیجات در رژیم غذایی روزانه یکی از راهکارهای مهم پیشگیری از بیماری ها و ارتقای سطح سلامتی به ویژه در دوره نوجوانی است. هدف این مطالعه، بررسی و تبیین ابعاد روان شناختی مصرف میوه و سبزیجات با به کارگیری تیوری رفتار برنامه ریزی شده در دانش آموزان دوره اول متوسطه بود. مواد و روش کار: مطالعه حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی بود که با مشارکت 416 نفر از دانش آموزان دوره اول متوسطه شهر خوی در سال 1398 انجام گرفت. نمونه گیری به روش خوشه ای چندمرحله ای بود. ابزار گردآوری داده های این مطالعه پرسش نامه ای مشتمل بر مشخصات دموگرافیک، سوالات مرتبط با سازه های تیوری رفتار برنامه ریزی شده و سوالاتی در ارتباط با میزان مصرف میوه و سبزی در طول روز بود. داده ها با استفاده روش های آماری توصیفی و استنباطی (فراوانی، میانگین، انحراف معیار، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی) در نرم افزار spss با نسخه 22 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان مصرف میوه و سبزی در بین دانش آموزان در حد نامطلوب برای سلامتی و به میزان مصرف میوه 41/0 واحد و سبزیجات 77/0 واحد جمعا 18/1 واحد در روز محاسبه شد. همچنین نتایج مطالعه نشان داد که از بین سازه های تیوری رفتار برنامه ریزی شده، سازه نگرش و کنترل رفتاری درک شده مهم ترین پیش بینی کننده قصد رفتار مصرف میوه و سبزیجات با واریانس تغییر 23 درصد در بین دانش آموزان بودند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه به واسطه به کارگیری توسط ارایه دهندگان خدمات سلامت در برنامه ریزی، طراحی مداخلات آموزشی و تعیین استراتژی های مناسب در جهت افزایش مصرف میوه و سبزی و به دنبال آن کنترل و پیشگیری از اضافه وزن و چاقی در کودکان، می تواند مفید واقع شود.

پیش زمینه و هدف: مشارکت مردان در مراقبت های دوران بارداری، به منظور ارتقاء سلامت مادران و کودکان همواره موردتوجه نهادهای بین المللی بوده است. هدف از پژوهش حاضر تاثیر آموزش مشارکت پدران در مراقبت های حین بارداری بر اضطراب و دلبستگی مادر-جنین در زنان نخست باردار ناخواسته در شرایط بیماری کووید-19 بود. مواد و روش کار: جامعه پژوهش حاضر کلیه زنان بارداری اول ناخواسته مراجعه کننده به درمانگاه زنان بیمارستان امیرالمومنین (ع) شهرستان سمنان بودند که با توجه به معیارهای پژوهش 60 نفر به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی ساده (بر زدن کارت ها) به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پدران و مادران گروه تجربی طی 8 جلسه 20 الی 30 دقیقه ای تحت آموزش های دوران بارداری توسط ماماها قرار گرفتند و زنان گروه کنترل همین آموزش ها را بدون حضور همسران سپری کردند. یک روز قبل از شروع و یک روز بعد از اتمام پژوهش، میزان اضطراب و دلبستگی مادر-جنین به ترتیب با پرسشنامه های اسپیلبرگر و کرانلی اندازه گیری شد یافته ها: یافته های حاصل از تحلیل کواریانس چند متغیره (مانکوا) در سطح معناداری 007/0 p≤ نشان داد که زنان گروه تجربی نسبت به گروه کنترل پس از مداخله موردنظر، کاهش معناداری در میزان اضطراب و افزایش معناداری در میزان دلبستگی به جنین داشتند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان گفت، مشارکت همسران در مراقبت های دوران بارداری می تواند به عنوان روشی موثر و درعین حال کم هزینه جهت کاهش اضطراب و بهبودی دلبستگی مادر به جنین در زنان نخست باردار در شرایط بارداری ناخواسته و بیماری کووید 19 که تواما اضطراب بارداری را مضاعف می سازد، به کار رود.