علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد
سال:1400 | دوره:10 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

هدف: پژوهش حاضر اثر لنزهای دوربینی ارتوکراتولوژی Boston Xo (Hyperopic Orthokeratology; HOK) دراصلاح پیرچشمی به روش منوویژن را بررسی می کند. روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است. یازده نفر که شرایط ورود به مطالعه را داشتند در این مطالعه شرکت کردند. معاینات اولیه جهت سفارش لنز انجام شد. پس از دریافت لنز نحوه استفاده از آن به شرکت کنندگان آموزش داده شد سپس طرح فلورسیین جهت ارزیابی مرکزی بودن و فیت مناسب لنز بررسی شد. از شرکت کنندگان خواسته شد لنز را به مدت هفت شب در چشم غیر غالب خود قرار دهند. در صبح روز اول و روز هفتم یک ساعت پس از برداشتن لنز معاینات تکرار شد. معاینات قبل از استفاده از لنز و سپس در روز اول و هفتم و پس از یک هفته عدم استفاده از لنز در صبح روز چهاردهم انجام شد. تغییرات در رفرکشن و حدت بینایی و توپوگرافی قرنیه بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری (ANOVA Repeated Measures) و آزمون بونفرونی (Bonferroni) در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ی 24 نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: جامعه ی آماری شامل افراد در محدوده ی سنی 43 تا 50 سال و بدون وجود مشکل دید دور که برای انجام فعالیت های نزدیک نیاز به عینک مطالعه داشته اند بوده است. در چشم تست شده ضخامت مرکز قرنیه در صبح روز اول و هفتم افزایش نشان داد همچنین شیب مرکز قرنیه تندتر (Steeper) و محیط قرنیه صاف تر (Flatter) شد و مقدار نزدیک بینی افزایش یافت. این تغییرات در روز اول و هفتم معنی دار بود ودر روز چهاردهم به میزان اولیه برگشت. نتیجه گیری: لنز دوربینی ارتوکراتولوژی Boston Xo می تواند به عنوان یک انتخاب در اصلاح پیرچشمی به روش منوویژن مورد توجه باشد.

هدف: بی ثباتی مچ پا یکی از شایع ترین عوارض ناتوان کننده پیچ خوردگی حاد مچ پا است که غالبا به دور ماندن ورزشکار از فعالیت های ورزشی منجر می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر 4 هفته تمرینات ثبات مرکزی بر برخی متغیرهای کینماتیکی اندام تحتانی ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا در حین تکلیف افت-فرود تک پا بود. روش بررسی: در این تحقیق نیمه تجربی تعداد 24 ورزشکار مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا در دو گروه تجربی (12 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) تقسیم شدند و 4 هفته تمرینات ثبات مرکزی را انجام دادند. ارزیابی حرکت افت-فرود با پای دارای بی ثباتی عملکردی، با استفاده از سیستم آنالیز حرکت وایکان (Vicon) با فرکانس 240 هرتز ثبت شد. حرکات ثبت شده به وسیله نرم افزار Nexus ورژن 6/2 تحلیل شد. زوایای ران، زانو و مچ پا در صفحه سهمی استخراج شد. در نهایت دو گروه توسط آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی مقایسه شدند (0/05≥ p). یافته ها: نتایج تفاوت معنی داری در زاویه مچ پا پس از 4 هفته تمرین نشان نداد (0/05≤ p). اما در زوایای ران و زانو و همچنین نمره استقامت تنه مک گیل (McGill) تفاوت معنی داری از پیش آزمون تا پس آزمون یافت شد (0/05≥ p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد 4 هفته تمرینات ثبات مرکزی موجب بهبود کینماتیک فرود در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا شد، به نظر می رسد می توان از این تمرینات به عنوان روشی برای جلوگیری از پیچ خوردگی مجدد مچ پا استفاده کرد.

هدف: تحلیل نمونه ی گفتمان روایتی، ابزاری کاربردی برای ارزیابی جامع مهارت های زبانی به ویژه درکودکان پیش دبستانی است. هدف از مطالعه حاضر تحلیل جامع نمونه گفتار روایتی کودکان پیش دبستانی کم شنوای دارای کاشت حلزون شنوایی در سطوح کلان ساختار و خردساختار زبان ومقایسه آن باکودکان طبیعی است. روش بررسی: 18 کودک کم شنوای دارای کاشت حلزون شنوایی و 18 کودک طبیعی 6 تا 7 سال به شیوه در دسترس با استفاده از آزمون استاندارد شده بازگویی داستان ارزیابی شدند. معیارهای ورود آزمودنی های دارای کاشت حلزون شنوایی شامل تک زبانه (فارسی) بودن، کم شنوایی مادرزادی غیرپیشرونده، دریافت پروتز قبل از 4 سالگی و سابقه استفاده از شیوه مداخله ای شنیداری-کلامی بود. هر یک از آزمودنی های گروه کنترل طبیعی از نظر سن، جنسیت و شرایط اجتماعی-اقتصادی در انطباق با یکی از آزمودنی های گروه دارای کاشت حلزون شنوایی بودند. میانگین و انحراف معیار متغیرهای کلان ساختار و خرد ساختار حاصل از نمونه گفتار روایتی در دو گروه مورد محاسبه قرارگرفتند. برای مقایسه نتایج از آزمون آماری تی مستقل و معادل ناپارامتریک آن، آزمون من ویتنی استفاده شد. یافته ها: میانگین امتیازات گروه کودکان دارای کاشت حلزون شنوایی در هر دو بخش ساختارهای کلان و خرد زبانی متفاوت از گروه کودکان طبیعی همتای سنی شان بوده و به طور معناداری پایین تر بود (0/05>p). نتیجه گیری: عملکرد ضعیف کودکان 6 تا 7 ساله دارای کاشت حلزون شنوایی در هر دو جنبه کاربرد کلان ساختارها و خرد ساختارهای زبان حین بازگویی داستان، در کنار اهمیت مهارت های داستان گویی به عنوان پیش بینی کننده مهارت های آکادمیک، نشان دهنده ضرورت توجه ویژه به مداخلات روایت محور در برنامه های مداخله ای این کودکان قبل از ورود به دبستان است.

هدف: بیماری پارکینسون یکی از شایع ترین بیماری های دستگاه عصبی مرکزی است که متمرکز بر گروه سنی سالمندان است و بر کیفیت زندگی بیماران تاثیر می گذارد. بنابراین پیدا کردن راهی برای کاهش عوارض این بیماری ضروری به نظر می رسد. تاثیر خنده بر بهبود بسیاری از بیماری ها به اثبات رسیده است. هدف این تحقیق تاثیر تمرینات یوگای خنده بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون است. روش بررسی: تعداد 24 زن مبتلا به بیماری پارکینسون (مرحله 3-1 بر اساس مقیاس یان و یاهر) به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (انحراف معیار± میانگین، سن 6/8± 52/6 سال، وزن 7/8± 61/1 کیلوگرم، قد 4/3± 157/8 سانتی متر) و کنترل (سن 6/7± 55/5 سال، وزن 6/8± 67 کیلوگرم، قد 5/5± 158/4 سانتی متر) قرار گرفتند. گروه تجربی علاوه بر درمان های دارویی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه ای به انجام فعالیت یوگای خنده پرداختند. در حالی که بیماران گروه کنترل در این مدت جز درمان های داروی، هیچ فعالیت بدنی موثری را انجام ندادند. کیفیت زندگی بیماران با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران پارکینسون (Parkinson Disease Quality of Life; PDQL) قبل و بعد از هشت هفته مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ی 22 نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: بررسی و تحلیل داده ها نشان داد که در بیماران گروه تجربی، پس از اجرای مداخله میانگین امتیاز کیفیت زندگی به طور معناداری افزایش داشت (0/001>p) ولی در گروه کنترل میانگین امتیاز بیماران ر پس آزمون نسبت به پیش آزمون به طور معناداری کمتر بود (0/007=p). همچنین پس از اجرای مداخله میانگین امتیاز کیفیت زندگی بیماران گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری بیشتر بود (0/001>p) در حالی که قبل مداخله بین این دو گروه تفاوت معنادار وجود نداشت (0/863=p). نتیجه گیری: از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که تمرینات یوگای خنده تاثیر مثبتی بر بهبود کیفیت زندگی دارد، بنابراین یوگای خنده به عنوان یک روش مفید برای این گروه از بیماران توصیه می شود.

هدف: پیچ خوردگی مچ پا یکی از رایج ترین آسیب های ورزشی می باشد. در حالی که اثرات محدودیت های حرکتی ایستا در تثبیت مفصل مچ پا به خوبی درک شده است، اما محدودیت های حرکتی پویا از شفافیت کمتری برخوردار بوده و نیاز به بررسی بیشتری دارند. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه متغیرهای کینماتیکی مفصل مچ پا در ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا، کوپر و سالم در دویدن بود. روش بررسی: تعداد 75 ورزشکار به صورت تصادفی در قالب 3 گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا (سن: 4/42± 24/04، قد: 20/63± 182/6، وزن: 7/06± 73/96)، کوپر (سن: 4/96± 25/56، قد: 6/97± 185/44، وزن: 7/03± 77/44) و سالم (سن: 40/71± 26/4، قد: 6/52± 183/72، وزن: 6/56± 74/26) تقسیم شدند. از آزمودنی ها خواسته شد تا بر روی تردمیل با سرعت km/h 10 برای مدت 30 ثانیه شروع به دویدن کنند. اطلاعات کینماتیک با استفاده از دوربین سه بعدی اوپتی تراک ثبت شد و سپس با برنامه متلب جهت ساخت مدل دینامیکی و تحلیل داده ها استفاده شد. جهت مقایسه سه گروه از آزمون تحلیل واریانس یک راهه با سطح معناداری 0/05 استفاده گردید. یافته ها: : نتایج تحقیق حاضر نشان داد تفاوت معناداری در دورسی فلکشن (Dorsiflexion) و اینورژن (Inversion) مچ پا بین سه گروه در لحظه تماس اولیه پا با زمین وجود دارد (0/05≤ p). همچنین نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد در دورسی فلکشن و اینورژن بین گروه کوپر و سالم تفاوت معناداری وجود ندارد (0/05≥ p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا دورسی فلکشن کمتر و اینورژن بیشتری نسبت به گروه کوپر و سالم در لحظه ی تماس اولیه پا با زمین دارند. همچنین تفاوت معناداری بین گروه کوپر و سالم در دورسی فلکشن و اینورژن مشاهده نشد. بنابراین استراتژی دویدن ورزشکاران بی ثباتی عملکردی مچ پا تغییر کرده و می بایست تمرکز پروتکل های بازتوانی بر کینماتیک مفصل مچ پا در فعالیت های عملکردی متمرکز شود تا از پیچ خوردگی های مکرر پیشگیری شود.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان تحولی شنیداری با رویکرد پردازش اطلاعات شناختی بر بهبود کودکان اختلال ویژه ی نارساخوانی شناختی بود. روش بررسی: این پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. برای انتخاب جامعه ی آماری از 140 دانش آموز 7 تا 9 ساله مبتلا به اختلال یادگیری ویژه ای که به مرکز یگانه ی شهرستان ساوجبلاغ واقع در استان البرز در سال تحصیلی 98-1397 مراجعه کرده بودند، استفاده شد. سپس با روش نمونه گیری در دسترس، 60 نفر مبتلا به نارساخوانی انتخاب شدند که از بین این دانش آموزان فقط 20 نفر دارای سبک یادگیری شنیداری بودند. این 20 نفر به روش تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (10 نفر) و کنترل (10 نفر) گمارده شدند. ابزارهای به کار رفته در این پژوهش شامل آزمون هوشی وکسلر کودکان (WISC-IV)، پرسشنامه ی سبک یادگیری VAK، فرم تاریخچه ی موردی و آزمون اختلال خواندن بود. جلسات درمانی طی 2 ماه (15 جلسه ی 90 دقیقه ای) و با استفاده از مدل ISHINR، اطلاعات پردازش شناختی، کتل-هورن-کارول (Cattell-Horn-Carroll) و سبک یادگیری شنیداری برای گروه آزمایش اجرا شد در حالی که گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. در پایان جلسات درمانی و همچنین 8 هفته پس از مداخله، مجددا دانش آموزان هر دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی Bonferroni در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ی 22 نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد درمان های تحولی شنیداری با رویکرد پردازش اطلاعات شناختی سبب افزایش معنادار یادگیری نمادخوانی، تصویرخوانی، درک مطلب و بیان کلامی در پس آزمون و پیگیری نسبت به پیش آزمون گردید. همچنین پس از انجام درمان تحولی شنیداری نماد خوانی، تصویرخوانی، درک مطلب و بیان کلامی در آزمودنی های گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود. در حالی که قبل از درمان بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: درمان های تحولی شنیداری با رویکرد پردازش اطلاعات شناختی در درمان نارساخوانی شناختی موثر است.

هدف: کارکنان بخش های آنژیوگرافی، روزانه مدت زمانی طولانی در معرض پرتوهای یونیزان قرار می گیرند. با توجه به اثرات مخربی که این پرتوها می توانند بر افراد و نسل های بعدی داشته باشند، آگاهی از اصول حفاظت در برابر اشعه و رعایت آن ها، به منظور کاهش آثار بیولوژیک پرتوها جایگاه خاصی دارد. بنابراین در مطالعه حاضر، آگاهی پرسنل بخش های آنژیوگرافی بیمارستان های آموزشی شهر مشهد از استانداردهای حفاظت پرتویی، مورد بررسی قرار گرفته است. روش بررسی: یک پرسشنامه محقق ساخته، شامل اطلاعات دموگرافیک و سوالاتی تخصصی پیرامون میزان آگاهی از اصول و قوانین حفاظتی و رعایت این اصول توسط پرتوکاران شاغل در بخش های آنژیوگرافی بیمارستان های آموزشی مشهد تکمیل گردید. در نهایت اطلاعات پرسشنامه ها توسط نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مناسب، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین نمره آگاهی پرتوکاران مورد مطالعه 12/21%± 52/31% بدست آمد. نتایج، همبستگی معنادار مثبت و متوسطی بین نمره آگاهی با سابقه خدمت فرد را تایید کرد، همچنین نمره آگاهی افرادی که "حداقل زمان مواجهه با پرتو را رعایت می کردند"، به طور معنی داری بیشتر از گروه مقابل، یعنی گروهی که حداقل زمان مواجهه با پرتو را رعایت نمیکردند، ود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که آگاهی پرتوکاران در زمینه اصول حفاظت پرتویی نسبتا پایین بود که این مساله به خصوص در افراد با سابقه کاری کمتر، نمود بیشتری داشت و با توجه به اینکه تمامی افراد شرکت کننده در این مطالعه برگزاری کارگاه های آموزشی مرتبط با این موضوع را ضروری دانسته اند، بنابراین باید برنامه ریزی هدفمند جهت برگزاری کلاس های بازآموزی به صورت مداوم و مستمر انجام شود.

هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه طیف فرکانس نیروهای عکس العمل زمین و الکترومایوگرافی در کودکان سالم و فلج مغزی طی راه رفتن بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. نمونه آماری شامل 12 پسر دارای فلج مغزی و 12 پسر سالم با دامنه سنی 6-10 سال بود. از صفحه نیرو (Kistler) برای ثبت نیروهای عکس العمل زمین طی راه رفتن استفاده شد. همچنین از یک سیستم الکترومایوگرافی بدون سیم با 8 جفت الکترود سطحی دو قطبی برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی طی راه رفتن استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان فرکانس با توان 99/5 درصد و تعداد هارمونی های ضروری در راستای قدامی-خلفی در گروه فلج مغزی در مقایسه با گروه سالم به ترتیب 41/58 و 32/83 درصد بیشتر بود. میزان فرکانس با توان 99/5 درصد در راستای عمودی در گروه فلج مغزی در مقایسه با گروه سالم حدود 40/94 درصد بیشتر بود. همچنین میزان فرکانس با توان 99/5 درصد در مولفه گشتاور آزاد در گروه فلج مغزی در مقایسه با گروه سالم حدود 27/57 درصد بیشتر بود. میانه فرکانس عضله درشت نیی قدامی، دوقلو داخلی، دوسر رانی و سرینی میانی در گروه فلج مغزی در مقایسه با گروه سالم به ترتیب 31/67، 19/63، 21/96 و 26/70 درصد کمتر بود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد میانه فرکانس عضلات اندام تحتانی در کودکان فلج مغزی کمتر از کودکان سالم بود. می توان بیان کرد محتوای طیف فرکانس نیروهای عکس العمل زمین و الکترومایوگرافی ارزش کلینیکی دارد. لذا استفاده از مداخلات درمانی در جهت بهبود شاخص های طیف فرکانس نیروهای عکس العمل زمین و الکترومایوگرافی در کودکان فلج مغزی پیشنهاد می گردد.

هدف: روش تصویربرداری دیجیتال یا تکنیک فتوگرامتری به عنوان روشی جایگزین و مکمل اشعه ایکس در ارزیابی پاسچر (Posture) مورد توجه محققین قرار گرفته است. لذا هدف تحقیق حاضر بررسی روایی و پایایی روش تصویربرداری دیجیتال در تعیین درجات هایپرکایفوزیس سینه ای و هایپرلوردوزیس کمری در دختران و پسران نوجوان ایرانی بود. روش بررسی: مطالعه حاضر پژوهشی مقطعی و طرح این تحقیق بررسی روایی و پایایی بود. آزمودنی های تحقیق 40 نوجوان دختر و پسر مبتلا به هایپرکایفوزیس سینه ای و هایپرلوردوزیس کمری بودند (میانگین سن 2/57± 15/32 قد 9/72± 163/17 و وزن7/10± 57/32). تمامی آزمودنی ها توسط متخصص ستون فقرات معاینه و جهت دریافت خدمات توانبخشی به مرکز جامع توانبخشی هلال احمر تهران ارجاع داده شدند و به صورت هدفمند و در دسترس و براساس معیارهای ورود انتخاب گردیدند. به منظور تعیین میزان روایی همزمان روش تصویربرداری دیجیتال در تعیین درجات انحناهای هایپرکایفوزیس و هایپرلوردوزیس مقادیر اندازه گیری شده با تصاویر رادیوگرافی نمونه ها مورد مقایسه قرار گرفت. همچنین جهت بررسی پایایی تمامی اندازه گیری ها در فاصله زمانی 24 تا 48 ساعت پس از اولین تصویربرداری عینا تکرار و نتایج مقایسه شدند یافته ها: نتایج نشان داد که روش تصویربرداری دیجیتال در تعیین درجه هایپرکایفوزیس سینه ای (0/001=r=0/64, p) و هایپرلوردوزیس کمری (0/001=r=0/58, p) در مقایسه با رادیوگرافی از روایی قابل قبولی برخوردار است. همچنین روش فتوگرامتری در تعیین درجه هایپرکایفوزیس سینه ای (0/001=r=0/96, p) و هایپرلوردوزیس کمری (0/001=r=0/87, p) از پایایی درون آزمونگر بالایی برخوردار می باشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد روش تصویربرداری دیجیتال دارای روایی و پایایی مناسب در اندازه گیری انحناهای پشتی و کمری ستون فقرات می باشد و احتمالا متخصصین مختلف می توانند از این روش استفاده نمایند تا تعداد استفاده از پرتوهای اشعه ایکس در بررسی روند درمان افراد مبتلا به ناهنجاری های هایپرکایفوزیس و هایپرلوردوزیس کاهش یابد.

هدف: سیستم های طبقه بندی بین المللی دارویی از ابزارهای بسیار کاربردی در جهت مدیریت بهتر داروها و اطلاعات مرتبط با آن ها هستند. مطالعه مروری نقلی حاضر، جهت بررسی و مقایسه ویژگی ها و کاربردهای سیستم های طبقه بندی بین المللی مورد استفاده در حوزه داروها انجام شده است. روش بررسی: برای این منظور، جستجویی در منابع مختلف، از جمله پایگاه های اطلاعاتی PubMed و Scopus، همچنین موتور جستجوی Google Scholar، پایگاه های اطلاعاتی دارویی، وب سایت های تخصصی و فایل های الکترونیکی که حاوی اطلاعاتی در ارتباط با سیستم های طبقه بندی بین المللی دارو بودند، در سال 1398 صورت گرفت. استراتژی جستجو متشکل از کلیدواژه های Drug، Classification system، Coding system و International به همراه کلمات مترادف آن ها می باشد. سیستم های طبقه بندی بین المللی در حوزه دارو که اطلاعات آن ها در دسترس بود وارد مطالعه شدند. این سیستم ها از نظر ویژگی های سال انتشار، دامنه طبقه بندی، سازمان متولی، چارچوب پایه مورد استفاده، ساختار سیستم، ساختار کدها و دوره به روزرسانی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. همچنین کاربردهای اصلی این سیستم ها استخراج گردیدند. یافته ها: در نتیجه جستجو، 10 سیستم طبقه بندی بین المللی دارو شامل ATC/DDD، ATCvet، HerbalATC، AT-EphMRA، NFC، AHFS، PCNE، UNSPSC، ICPM و ICD-10 به مطالعه وارد شدند. 40 درصد سیستم ها، طبقه بندی گروه خاصی از داروها همچون داروهای گیاهی، داروهای حیوانی، و اطلاعات خاص دارویی همچون اشکال دارویی و مشکلات دارویی، را در برمی گیرند. تمام این سیستم ها توسط سازمان های معتبر بین المللی توسعه یافته اند و دارای ساختار سلسله مراتبی هستند. مهمترین کاربردهای این سیستم ها شناسایی محصولات دارویی، پایش و مقایسه مصارف دارویی و بررسی مشکلات و عوارض جانبی دارویی می باشند. نتیجه گیری: سیستم های طبقه بندی بین المللی دارو، دسته بندی گروه ها و اطلاعات مختلف دارویی را در بر می گیرند. اما هیچ کدام از آن ها به صورت جامع تمام اطلاعات دارویی را پوشش نمی دهند. بنابراین، توسعه یک سیستم طبقه بندی بین المللی جامع دارویی می تواند روش مناسبی جهت استفاده موثرتر این سیستم ها در مدیریت داروها باشد.