پرستار و پزشک در رزم
سال:1399 | دوره:8 | شماره:28 |تعداد مقالات:6

شعار سال2020 سازمان جهانی بهداشت (WHO)، ” سلامت روان برای همه: سرمایه گذاری بیشتر-دسترسی بیشتر، برای همه، همه جا“ بود. در راستای روز جهانی و هفته سلامت روان و با توجه به ضرورت ارتقای سلامت روان کادر درمان درگیر با پاندمی کرونا، این مقاله به ضرورت و اهمیت توجه به ارایه” مداخله تاب آوری روان شناختی به کادر درمان درگیر با پاندمی کووید 19“ می پردازد؛ زیرا نتایج پژوهش های انجام شده از زمان شروع پاندمی کووید 19 نشان داده است که به بسیاری از دلایل، فشار روانی در کادر درمان بسیار زیاد است. چالش های مداومی که برای کادر درمان پیش می آید، بی شباهت به آنچه که برای سربازان در” شرایط جنگ“ پیش می آید نیست. در نتیجه ارایه” مداخله تاب آوری روان شناختی“ برای کادر درمان به ویژه متخصصین در خط مقدم بحران، از بالاترین اولویت ها در طی این همه گیری جهانی است. بنابراین ضرورت دارد که ارایه این نوع مداخلات به کادر درمان بیمارستان ها و مراکز درمانی نظامی درگیر بیماری کووید 19 مورد توجه ویژه برنامه ریزان و متخصصان سلامت روان، به خصوص مدیران بهداشت روان اداره بهداشت و امداد و درمان نیروها قرار گیرد، که در این سخن آغازین به آن پرداخته شده است.

مقدمه: هدف مطالعه حاضر، بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تنظیم هیجان و کنترل تکانش گری سربازان دارای سابقه خودزنی بود. روش کار: در یک طرح پژوهشی نیمه آزمایشی تعداد 20 نفر سرباز که دارای علایم خودزنی بودند بر اساس ملاک های ورود به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (10 نفر) و گروه کنترل در انتظار درمان (10 نفر) اختصاص داده شدند. مشارکت کنندگان گروه آزمایش 12 جلسه مداخله درمان رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) به صورت گروهی دریافت نمودند. مشارکت کنندگان هر دو گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 2 ماهه به وسیله آزمون پرسشنامه کنترل تکانش گری بارت (B I S-11)، پرسشنامه تنظیم شناختی-هیجانی گارنفسکی (CERQ-P) و پرسشنامه رفتارخودآسیبی گراتز (GISB) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها، نشان داد که درمان مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیک گروهی بر اصلاح راهبردهای تنظیم هیجان سربازان دارای سابقه خودآسیبی تاثیر مثبت داشت و همچنین آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی به شکل گروهی بر کاهش تکانش گری سربازان تاثیر مثبت داشت. همچنین این درمان روی برخی از خرده مقیاس های تنظیم هیجان و تکانش گری سربازان دارای سابقه خودآسیبی اثربخش بوده است. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی به طور معناداری در افزایش تنظیم هیجان و کنترل تکانش گری سربازان دارای سابقه خودزنی موثر می باشد.

مقدمه: پیش بینی می گردد، جمعیت سالمندان ایران تا سال 2050 به 26 درصد جمعیت کل افزایش خواهد یافت. بنابراین توجه به نیا ز های بهداشتی، سلامت روانی و جسمانی آنان بسیار حایز اهمیت است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی واقعیت مجازی (خلق رویا) بر میزان تاب آوری سالمندان زن بوده است. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی به روش پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری همراه با گروه کنترل در انتظار درمان بود و جامعه آماری این مطالعه شامل250 نفر از سالمندان زن بالای 65 سال اهل ساری بوده که مبتلا به بیماری قلبی یا اعصاب و روان نبودند و از آذر تا بهمن 1398، از طریق فراخوان شبکه های اجتماعی، داوطلب شرکت در پژوهش شدند. نمونه گیری به روش هدفمند و شامل 30 نفر از آنان بود که کمترین نمره را از پرسش نامه ی تاب آوری کانر-دیویدسون به دست آورده بودند و به صورت تصادفی به دو گروه همتا (سن، وضعیت اشتغال و میزان تحصیلات) 15 نفره آزمایش و کنترل در انتظار درمان تقسیم شدند. مداخله مبتنی بر واقعیت مجازی که شامل خلق موقعیت های رویایی و مجزا برای یکایک مشارکت کنندگان بود، روی گروه آزمایش انجام شد و پس از یک ماه، مطالعه پیگیری صورت گرفت. داده ها با نرم افزارSPSS نسخه 24 و به روش کواریانس تک متغیره و چند متغیره بررسی شد. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که روش واقعیت مجازی (خلق رویا)، اثر مثبت معناداری بر افزایش تاب آوری سالمندان زن داشته (P<0/001، F=138/841) و نتایج حاصل با گذشت یک ماه از پایان مداخله نیز ثابت مانده بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، اجرای مداخله مذکور جهت ارتقاء سلامت در جمعیت سالمندان پیشنهاد می شود.

مقدمه: هدف این پژوهش، مقایسه اثربخشی درمان شناختی-رفتاری و درمان مبتنی بر ذهن آگاهی بر کیفیت زندگی در بیماران قلبی عروقی بود. روش کار: این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل در انتظار درمان انجام شد. نمونه شرکت کننده در این پژوهش شامل 135 نفر از بیماران 65-40 سال مبتلا به بیماری قلبی عروقی بود که به صورت نمونه دردسترس از بین بیماران قلبی-عروقی تحت درمان در بیمارستان کسری شهرستان کرج در سال 1398 انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل در انتظار درمان گمارده شد. برای جمع آوری داده ها از مقیاس پرسشنامه کیفیت زندگی مینه سوتا (MLFH) و پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی محقق ساخته استفاده شد. یکی از گروه های آزمایش تحت مداخله گروهی با رویکر درمان شناختی-رفتاری (CBT) و دیگر گروه آزمایشی تحت مداخله گروهی با درمان مبتنی بر ذهن آگاهی قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل در انتظار درمان هیچ مداخله ای دریافت نکرد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی شامل میانگین، انحراف معیار و درصد و تحلیل کوواریانس چندمتغیری از طریق SPSS-22 استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که هر دو درمان شناختی-رفتاری و درمان مبتنی بر ذهن آگاهی بر افزایش کیفیت زندگی بیماران موثر بوده است (P<0/001). همچنین نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که بین گروه های درمانی از لحاظ اثربخشی بر متغیرهای مذکور در تمام مولفه ها تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه تلویحات مهمی در زمینه آموزش و ارتقای سلامت روانی بیماران قلبی عروقی از طریق مداخلات اثربخش روان شناختی منجمله CBT و MBSR دارد.

مقدمه: شفقت با خود به عنوان منبع توانمند تنظیم و کنترل رفتارهای هیجانی ورزشکاران کاربرد گسترده ای دارد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی الگوی پیشرفت ورزشی بر مبنای آزمون عملکرد راهبردی با نقش میانجی شفقت با خود بود. روش کار: تحقیق حاضر از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه ورزشکاران حرفه ای استان گلستان بود که از بین آنها 301 ورزشکار به روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه آزمون عملکرد راهبردی توماس (TOPS) و نسخه اصلاح شده پرسش نامه مقیاس شفقت با خود (SCC) مورد استفاده قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS-22 و AMOS استفاده گردید. یافته ها: نتایج الگوی تحلیل مسیر نشان داد که عملکرد ورزشی اثر معناداری بر شفقت با خود (0/33=β ، 0/01>P) و شفقت با خود بر موفقیت ورزشی (0/54=β ، 0/01>P) داشت. نتیجه گیری: بنابراین با توجه به این که شفقت با خود تاثیر معناداری بر عملکرد ورزشی داشت، بنابراین پیشنهاد می شود که کاربرد شفقت با خود جهت مقابله با پیامدهای بروز افکار منفی و انگیزه بخشی به ورزشکاران با هدف افزایش بازه ورزش قهرمانی مد نظر قرار گیرد.

مقدمه: دلبستگی شغلی عاملی موثر در شکل دهی انگیزش کارکنان است و اشتیاق و نوع نگرش فرد به کار را منعکس می کند. این مطالعه با هدف بررسی میزان دلبستگی شغلی و عوامل مرتبط با آن در کارکنان فوریت های پزشکی استان کردستان انجام شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی که در سال 1398 انجام شد، تعداد 340 نفر از کارکنان فوریت های پزشکی شاغل در استان کردستان به روش تمام سرشماری وارد مطالعه شدند. جهت جمع آوری اطلاعات افراد شرکت کننده از پرسشنامه کانونگو (JIQ) استفاده شد. برای تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از نسخه 12 نرم افزار STATA استفاده شد. جهت بررسی فرضیه های مطالعه از آزمون های ناپارامتری من-ویتنی، کروسکال-والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره دلبستگی شغلی 0/03± 2/86 به دست آمد که نشانگر سطح دلبستگی شغلی متوسط در کارکنان فوریت های پزشکی بود. دلبستگی شغلی افراد مجرد بیشتر از افراد متاهل بود. بین دلبستگی شغلی با سطح تحصیلات و وضعیت تاهل ارتباط معناداری وجود داشت (P<0/05). بین متغیرهای سن، سابقه خدمت و میزان درآمد با دلبستگی شغلی ارتباط معنادار آماری وجود نداشت (P>0/05). نتیجه گیری: با توجه به پایین بودن دلبستگی شغلی در کارکنان فوریت های پزشکی، ریشه یابی و برنامه ریزی دقیق از سوی مدیران مربوطه جهت ارتقاء و افزایش دلبستگی شغلی پیشنهاد می شود.