روان پرستاری
سال:1400 | دوره:9 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

مقدمه: پرخوری به عنوان یک معضل بهداشتی شایع در جهان، با عوارض و پیامدهای منفی متعددی در حوزه سلامت همراه است. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش تعدیل کننده سبک های مقابله ای در رابطه بین طرحواره های ناسازگار اولیه و اختلال پرخوری بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان و مردان 23 تا 65 سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی در شهر تهران و هم چنین کاربران اینترنتی این مراکز و رسانه های اجتماعی مرتبط در سال 1398و 1399 بود. 409 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. مقیاس پرخوری، سیاهه اجتناب یانگ-ریگ، پرسش نامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ و سیاهه جبران افراطی یانگ برای جمع آوری داده ها استفاده شد. روش تجزیه و تحلیل، رگرسیون چندگانه با استفاده SPSS نسخه 25 شد. یافته ها: طبق نتایج حاصل، اختلال پرخوری رابطه مثبت و معناداری با طرحوارهای ناسازگار اولیه و سبک های مقابله ای در سطح 01/0 داشت. همچنین، نقش های تعاملی سبک مقابله ای اجتنابی × خودگردانی و عملکرد مختل (19/0=β و 03/0=P) و اجتنابی × گوش بزنگی بیش از حد و بازداری (23/0-=β و 01/0=P) و سبک مقابله ای جبران افراطی × حوزه بریدگی و طرد (16/0-=β و 001/0=P) در پیش بینی اختلال پرخوری معنادار بودند. نتیجه گیری: طبق نتایج، متغیر سبک های مقابله ای در نقش تعدیل کننده بر رابطه بین طرحواره های ناسازگار اولیه و اختلال پرخوری عمل می کند. به عبارت دیگر، طرحواره های ناسازگار اولیه در سطوح بالای سبک های مقابله ای اجتنابی و جبران افراطی، با افزایش اختلال پرخوری همراه است.

مقدمه: تشکیل خانواده های بازساختاریافته، اثرات متعددی را به دنبال دارد، اما یکی از اثرات نگران کننده، عواقب این خانواده ها برای کودکان است که می تواند آن ها را در معرض اختلالات هیجانی مانند افسردگی قرار دهد و عدم درمان به موقع این افسردگی، می تواند بر کیفیت زندگی کودک اثراتی پایدار داشته باشد. بنابراین پژوهش حاضر قصد داشت تا اثربخشی درمان شناختی رفتاری را بر افسردگی کودکان خانواده های بازساختاریافته بررسی نماید. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود. حجم نمونه شامل 20 کودک بود که این افراد به صورت هدفمند از میان کودکان واجد شرایط ورود به پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (10 کودک) و کنترل (10 کودک) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه آخنباخ (فرم والدین)، استفاده گردید. داده های به دست آمده، توسط نرم افزار SPSS-22 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر بین کودکان گروه آزمایش و کنترل در متغیر وابسته یعنی افسردگی، تفاوت معناداری را نشان دادند (05/0 ≥ P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، به نظر می رسد که رویکرد شناختی رفتاری، توانسته است با استفاده از فنون خود مانند بازسازی شناختی، کاهش نشخوار فکری، آموزش حل مسیله، بهبود آگاهی و انعطاف پذیری روان شناختی و نیز مهارت شناسایی و برخورد با هیجانات، میزان افسردگی ناشی از رویدادهای محیطی مرتبط با وضعیت خانواده ی باز ساختاریافته را در کودکان کاهش دهد. بنابراین این درمان، می تواند به عنوان درمانی موثر برای کاهش افسردگی کودکان در این خانواده ها مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: ناباروری با عوارض و پیامدهای منفی متعدد همراه است. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش تعدیل کننده تاب آوری خانوادگی در رابطه بین سلامت روان و دلزدگی زناشویی در زنان نابارور بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل زنان نابارور مراجعه کننده به بخش ناباروری بیمارستان خاتم الانبیا تهران درسال 1399-1397 بود. از طریق نمونه گیری در دسترس 361 نفر برای شرکت در مطالعه، انتخاب شدند. پرسشنامه دلزدگی زناشویی (پاینز، 1996)، مقیاس سنجش تاب آوری خانواده (سکسیبی، 2005) و پرسشنامه سلامت عمومی (گلدبرگ و هیلر، 1979) برای جمع آوری داده ها استفاده شد. از روش رگرسیون و 23-SPSS برای تجزیه و تحلیل داده ها در سطح معناداری 01/0 استفاده شد. یافته ها: طبق نتایج حاصل، ضریب همبستگی بین سلامت روان و دلزدگی زناشویی (46/0-) و بین تاب آوری خانواده و دلزدگی زناشویی (31/0-) به دست آمد که همگی در سطح 01/0 معنادار بود. ضریب تشخیص R2-Change در سطح 5 0/0

مقدمه: رضایت زناشویی در تداوم زندگی زناشویی اصلی مهم است و شناسایی عوامل و مداخلات موثر در تقویت آن حایز اهمیت است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر طرحواره های ناسازگار اولیه زنان با مشکلات زناشویی انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر تهران در سال 1398 بود. از این بین تعداد 32 نفر به روش نمونه گیری هدفمند و بر اساس ملاک های ورود به مطالعه انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (16 نفر در هر گروه). گروه آزمایش تحت 12 جلسه 90 دقیقه ای درمان شناختی رفتاری قرار گرفت. ابزار جمع آوری داده ها عبارت بود از پرسشنامه طرحواره یانگ و مقیاس سازگاری زناشویی اسپانیر. داده ها با استفاده از نرم افزار 21-SPSS و از طریق آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان شناختی-رفتاری در کاهش طرحواره های ناسازگار اولیه در زنان دارای مشکلات زناشویی اثربخش است (05/0>P). نتیجه گیری: طبق نتایج می توان در طراحی برنامه های مرتبط با ارتقای سلامت خانواده و روابط زوجین از درمان شناتی رفتاری به عنوان مداخله ای موثر در بهبود طرحواره های ناسازگار اولیه استفاده نمود.

مقدمه: سلامت اجتماعی یکی از ابعاد سلامت محسوب می شود، که با ابعاد جسمی و روانی سلامت اثر متقابل دارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط سلامت اجتماعی با هوش فرهنگی و ارزش های دینی پرستاران صورت گرفت. روش کار: این پژوهش همبستگی از نوع معادلات ساختاری است. نمونه آماری این تحقیق شامل 350 نفر از پرستاران مراکز بهداشت و درمان جنوب استان کرمان در سال 1397 بودند که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه هوش فرهنگی ANG و همکاران، سلامت اجتماعی Keyes و مقیاس محقق ساخته ارزش های دینی استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون، بوت استراب و سوبل مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: اثر مستقیم هوش فرهنگی (25/0) و ارزش های دینی (28/0) بر میزان سلامت اجتماعی پرستاران مراکز بهداشتی و درمانی معنی دار می باشد (01/0> P). همچنین اثر غیر مستقیم هوش فرهنگی (2= t-value) با میانجی گری ارزش های اخلاقی معنی دار بوده است. یافته ها همچنین نشان داد که بین هوش فرهنگی (289/0 =r)، مولفه انگیزه (211/0 =r)، مولفه شناختی (308/0 =r)، مولفه رفتاری (217/0 =r)، ارزش های دینی (286/0 =r)، مولفه اخلاقی (217/0 =r)، مولفه عبادی (257/0 =r) و مولفه اعتقادی (216/0 =r) با سلامت اجتماعی رابطه مثبت و معنی دار وجود دارد اجتماعی شان نیز ارتقا می یابد. نتایج نشان داد که مقدار ضریب R2 برابر با 180/0 می باشد که به این معناست، هوش فرهنگی و ارزش های دینی 18 درصد از واریانس سلامت اجتماعی پرستاران را تبیین می کنند. همچنین یافته ها مربوط به رگرسیون چندگانه همزمان نشان داد که هر دو متغیر پیش بین سهم معناداری در پیش بینی سلامت اجتماعی پرستاران دارند، به گونه ای که هوش فرهنگی (005/0p=، 457/0β =) و ارزش های دینی (005/0p=، 398/0β =) به طور مثبت، سلامت اجتماعی پرستاران را پیش بینی کرده اند. نتیجه گیری: با توجه به اثر مستقیم و غیرمستقیم عامل های هوش فرهنگی و ابعاد ارزش های دینی بر میزان سلامت اجتماعی پرستاران، به نظر می رسد با تقویت هوش فرهنگی و ارزش های دینی می توان سلامت اجتماعی پرستاران را افزایش داد.

مقدمه: پرستاران بخش های روان پزشکی با مشکلات زیادی به ویژه در زمینه سلامت مواجه هستند. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش فراهیجان ها و فراشناخت های مثبت در پیش بینی بهزیستی ذهنی پرستاران بخش های روان پزشکی انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش پرستاران بخش های روان پزشکی شهرهای ارومیه و تبریز در فصل های بهار و تابستان سال 1397 به تعداد 196 نفر بودند. همه آنها با روش نمونه گیری تمام شماری به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه های فراشناخت ها و فراهیجان های مثبت بیر و مونتا (2010) و بهزیستی ذهنی کی یز و ماگیار-مو (2003) بودند. داده ها با روش های ضرایب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه در نرم افزار SPSS-21 در سطح معناداری 05/0 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که فراشناخت ها و فراهیجان های مثبت (55/0=r) و مولفه های اعتماد به تفسیر هیجان های خود (51/0=r) و اعتماد به تنظیم اهداف (44/0=r) با بهزیستی ذهنی پرستاران بخش های روان پزشکی رابطه مثبت و معنادار داشتند (01/0>P)، اما مولفه اعتماد به خاموش سازی افکار (08/0-=r) با بهزیستی ذهنی آنان رابطه معناداری نداشت (05/0P>). همچنین فراشناخت ها و فراهیجان های مثبت و مولفه های آنها به ترتیب توانستند 30 و 39 درصد از تغییرات بهزیستی ذهنی پرستاران بخش های روان پزشکی را پیش بینی نمایند (001/0>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج، برنامه ریزی برای بهبود بهزیستی ذهنی پرستاران بخش های روان پزشکی از طریق ارتقای فراهیجان ها و فراشناخت های مثبت ضرروی است. در نتیجه، متخصصان سلامت می توانند از طریق افزایش فراهیجان ها و فراشناخت های مثبت میزان بهزیستی ذهنی آنها را بهبود بخشند.

مقدمه: تاب آوری و امید به زندگی بیماران از جمله حیاتی ترین سازه های روانشناختی به حساب می آیند که به اهمیت آن ها برای مقابله موثر با مشکلات مرتبط با بیماری سرطان در پژوهش های پیشین اشاره شده است. پژوهش حاضر در نظر داشت که تاثیر مداخله کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری و امید به زندگی بیماران مبتلا به سرطان های گوارشی را بررسی نماید. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون– پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران مبتلا به انواع سرطان های گوارشی شهر رشت بودند که در بازه زمانی مهر تا بهمن ماه سال 1398 به مراکز درمانی (مرکز آموزشی درمانی رازی و کلینیک بعثت) مراجعه نمودند. 60 شرکت کننده به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (30 نفر) و کنترل (30 نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، 8 جلسه مداخله کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی دریافت کردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری کانر-داویدسون (کانر و داودسون، 2002) و مقیاس امیدواری (اسنایدر و همکاران، 1991) بودند. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 24 و با استفاده با روش تحلیل چندمتغیره کوواریانس (مانکوا) انجام گردید. یافته ها: بر اساس نتایج، مداخله کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی منجر به بهبود تاب آوری و امید به زندگی شرکت کنندگان گروه آزمایش گردید (01/0 >p). نتیجه گیری: بهبود تاب آوری و امید به زندگی به عنوان بخشی حیانی در فرآیند درمان بیماری سرطان شناخته می شود. پژوهش حاضر نشان می دهد که مداخله کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی با تاکید بر روش های آرام سازی مثل مدیتیشن می تواند روشی کارآمد در بهبود تاب آوری و امید به زندگی بیماران مبتلا به سرطان های گوارشی باشد که در نهایت منجر به افزایش انطباق بیماران گردد. از این رو، پیشنهاد می گردد که از مداخله کاهش استرس مبتنی بر ذهن اگاهی برای افزایش توانایی مقابله بیماران مبتلا به سرطان استفاده شود.

مقدمه: ترس از ظهور در اجتماع و سخنرانی های اجتماعی از شایع ترین نوع هراس های اجتماعی به شمار می آید. بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی بسته واقعیت مجازی بر هراس اجتماعی و سخنرانی های اجتماعی انجام شد. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_ پس آزمون و پیگیری دوماهه با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری پژوهش حاضر متشکل از مدیران صنف فناوری اطلاعات شهر تهران در سال 1399 بود که از بین آنها تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و بطور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند، گروه آزمایش طی مدت 12 جلسه (هر جلسه 15دقیقه) تحت پروتکل درمانی مبتنی بر واقعیت مجازی قرار گرفتند. اما برای گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. هر دو گروه در مراحل مختلف به سیاهه هراس اجتماعی کانر و همکاران (2000) پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 23 استفاده شد. یافته ها: نتایج بیانگر این بود که بسته واقعیت مجازی توانسته است ترس (08/23=F؛ 001/0>P)، اجتناب (590/13=F؛ 001/0>P)، ناراحتی فیزیولوژیک ی(88/23=F؛ 001/0>P) و هراس اجتماعی به طور کلی (54/67=F؛ 001/0>P) به طور معناداری بهبود بخشیده و نتایج در دوره پیگیری نیز ماندگار بوده است (05/0>P). نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثربخشی پروتکل درمانی مبتنی بر واقعیت مجازی بر کاهش علایم هراس اجتماعی و سخنرانی های اجتماعی بود. بنابراین، از این روش می توان به عنوان یک روش درمانی نوین در جهت درمان اختلال هراس اجتماعی و سایر اختلالات مشابه استفاده کرد.