مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1382 | دوره:11 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

بیماری های قلب و عروق از شایعترین بیماریهای جدی، مزمن و تهدید کننده حیات در دنیا هستند. بیماری قلبی درکشورهای پیشرفته صنعتی اولین عامل مرگ و میر می باشد که بیماری عروق کرونر (CAD) سردسته آنهاست. جراحی قلب می تواند نقش مهمی در درمان بیماران قلبی و افزایش طول عمر آنها داشته باشد. در این مطالعه 2000 بیمار که در مرکز جراحی قلب یزد از مهر سال 1379 لغایت تیر 1382 تحت عمل جراحی قلب شامل: بای پاس عروق کرونر Coronary Artery Bypass Graft) CABG )، جراحی دریچه و بیماریهای مادرزادی قلب قرار گرفته بودند، از نظر خصوصیات دموگرافیک، نوع عمل انجام شده، مورتالیتی و موربیدیتی بررسی شدند. مطالعه به صورت توصیفی - مقطعی بود. 68.3% افراد مرد و 31.7% زن بودند. CABG با 67.2% از نظر نوع عمل جراحی درصدر قرار داشت و پس از آن به ترتیب جراحی بیماری مادرزادی قلب 11.45%، جراحی دریچه 10.6% و عملهای متفرقه 1.75% از عملها را تشکیل می دادند. 36 مورد (1.8%) مورتالیتی و 88 مورد (4.4%) موربیدیتی مشاهده شد. همانند کشورهای پیشرفته در این مرکز نیز شایعترین بیماری قلب که نیاز به عمل جراحی دارد بیماری عروق کرونر است که باید اقدامات لازم و برنامه ریزیهای بهداشتی جهت پیشگیری مؤثر آن صورت گیرد.

درمان دو هفته ای ضدهلیکوباکتر پیلوری حاوی امپرازول یا رانیتیدین به همراه بیسموت و دو آنتی بیوتیک دیگر "کلاریترومایسین و آموکسی سیلین و یا مترونیدازول" در بیماران مبتلا به زخم اثنی عشر آلوده با هلیکوباکتر پیلوری در کشور ما اثر بخشی مناسبی ندارد. از طرف دیگر همچنان رژیم های حاوی بیسموت به همراه دو آنتی بیوتیک دیگر در کنار امپرازول به عنوان بهترین رژیم ضدهلیکوباکتر در کشورهای غربی قلمداد می شود. تغییر در روش استفاده از رژیم چهار دارویی یکی از راههای بهبود بخشیدن به کارایی این رژیم است. بیسموت اثر ضد باکتریایی بسیار قوی علیه هلیکوباکتر دارد و می تواند مورد استفاده قرار گیرد. هدف این مطالعه بررسی اثر بیسموت درمانی قلبی بر کارایی رژیم چهار دارویی ضد هلیکوباکترپیلوری بود. بیماران با زخم اثنی عشر همراه با تست اوره آز مثبت، به طور اتفاقی به دو گروه تقسیم شدند. گروه I یک هفته داروی بیسموت ساب سیترات 120 میلی گرم سه بار در روز و سپس برای دو هفته بیسموت با همین دوز، امپرازول 20 میلی گرم دو بار، مترونیدازول 500 میلی گرم دو بار و تتراسیکلین 500 میلی گرم دوبار در روز داده شد. گروه II همین رژیم را بدون دادن داروی بیسموت قبل از شروع درمان دریافت کردند. 2 هفته بعد از شروع درمان معاینه از نظر عوارض و پذیرش دارو و 4 هفته بعد از پایان درمان آندوسکوپی مجدد برای بررسی بهبودی زخم تعیین و ریشه کن شدن باکتری انجام شد و سه نمونه از ناحیه آنتروم و سه نمونه از ناحیه کورپوس معده جهت بررسی اوره آز و هیستولوژی گرفته شد. منفی بودن نمونه ها از نظر وجود باکتری ریشه کن شده قلمداد شده ومصرف بیش از 80% داروهای تجویز شده به عنوان پذیرش خوب در نظر گرفته شد. از مهر سال 1376 تا پایان اسفند 1380 تعداد 262 بیمار در نظر گرفته شدند که 122 بیمار در گروه I و 120 بیمار در گروه II مطالعه را به پایان رسانیدند. 91% در گروه I و 78.3% در گروه II بود. بهبودی زخم داشتند. میزان ریشه کن باکتری در بیمارانی که مطالعه را به پایان رسانیدند.94.2% بیماران در گروه I و 91.6% در گروه II بود. (P<0.01) و در بیمارانی که از ابتدا وارد مطالعه شدند 81.1% در گروه I و 71.6% در گروه II ریشه کن باکتری داشتیم. (P<0.025) تهوع شایعترین عارضه در 17% بیماران گروه I و 15% بیمار گروه II بود. اما هیچکدام از بیماران داروی خود را قطع نکردند. تجویز نمودن بیسموت برای یک هفته قبل از شروع رژیم چهار دارویی می تواند باعث افزایش میزان ریشه کنی هلیکوباکتر در بیماران مبتلا به زخم اثنی عشر شود. استفاده از روش تجویز رژیم چهار دارویی در مناطقی نظیر کشور ما که سوش های هلیکوباکتر پیلوری مقاوم به داروهای مختلف دارند، توصیه می شود.

براساس مطالعات قبلی، هلیکوباکتر پیلوری در بیماران دچار کانسر کاردیا نسبت به بیماران با کانسر معده نوع غیرکاردیا (تنه و آنتر) نقش کمتری دارد. هدف از این مطالعه، تعیین هلیکوباکتر پیلوری در آدنوکارسینوم معده براساس محلهای مختلف آناتومیک کانسر معده (کاردیا یا غیرکاردیا) می باشد. مطالعه به روش Case-Control انجام شد به طوری که بیماران دچار آدنوکارسینوم معده که به بخشهای آندوسکوپی بیمارستان امام خمینی دانشگاه علوم پزشکی تهران مراجعه کردند و نیاز به گرفتن نمونه بیوپسی جهت تأیید تشخیص داشتند در دو دسته قرار گرفتند. بیمارانی که دچار کانسر کاردیا بودند به عنوان Case در نظر گرفته شدند که 30 بیمار در این گروه تحت مطالعه قرار گرفتند و بیمارانی که دچار کانسر معده غیر از ناحیه کاردیا بودند به عنوان Control در نظر گرفته شدند که 45 بیمار در این گروه تحت مطالعه قرار گرفتند. پرسشنامه ای برای هر بیمار تکمیل شد ک علاوه بر اطلاعات شخصی، تاریخچه و نتایج پاراکلینیک قبلی، جواب تست اوره آز بافت ظاهراً سالم ناحیه فوندوس و آنتر و تست سرولورژی به روش ELISA (تیتر کردن میزان IgG) و بررسی میکروب هلیکوباکتر پیلوری به روش رنگ آمیزی گیمسا از بافت تومورال که برای بررسی بافت شناسی فرستاده شده بود، در آن ثبت گردید. در این مطالعه برخلاف یک سری مطالعات قبلی که نقش کمتری برای عفونت H.P در کانسر کاردیا قایل بودند شیوع هلیکوباکتر پیلوری در کانسر کاردیا و غیرکاردیا اختلاف معنی داری نداشت (70% در مقابل 73.3%). در این مطالعه همانند مطالعات قبلی شیفت کانسر معده به طرف پروگزیمال نسبت به آمارهای قبلی (قبل از دو دهه اخیر) مشاهده شد. در این مطالعه 40% کانسر معده در ناحیه کاردیا بود درحالی که در مطالعات قبلی کانسر ناحیه کاردیا شیوع پایین تری داشت. به علاوه شیوع کانسر معده چه در کاردیا و چه غیرکاردیا در مردان 1.5 برابر زنان بود. احتمال عفونت هلیکوباکتر پیلوری در بافت تومورال در مقایسه با بافت سالم معده درهمان بیمار به طور واضحی کمتر بود. مواردی از سابقه کانسر معده در بیماران مشاهده شد که این افراد همه دچار عفونت هلیکوباکتر پیلوری بودند.

اثر جداسازی پرده های جنینی در جلوگیری از حاملگی های دیررس بر روی 212 خانم حامله واجد شرایط با سن حاملگی 41-39 هفته طی یک کارآزمایی بالینی تصادفی و کنترل دار بررسی شد. برای همه بیماران دوبار معاینه به فاصله یک هفته در نظر گرفته شد. پس از توجیه وکسب رضایت بیماران، در گروه مورد (112 نفر) در هر معاینه پس از تعیین ضریب بیشاپ، جداسازی پرده ها صورت گرفت و در گروه شاهد (100 نفر) تنها ضریب بیشاپ تعیین شد. میانگین سن حاملگی در گروه مورد و شاهد به ترتیب 3.1±274.1 و 4.2±273.7 روز و بدون اختلاف برجسته آماری بود. در اولین معاینه، ضریب بیشاپ در دو گروه با آزمون آماری اختلاف معنی داری نداشت. پس از اولین معاینه 46.4% (52 نفر) از گروه مورد و 7% (7 نفر) از گروه شاهد زایمان نمودند (P<0.001، CI=3.69-11.9، RR=6.3, 95%). دومین معاینه، اختلاف آماری برجسته ای را از نظر ضریب بیشاپ در دو گروه نشان داد (P=0.001) با محاسبه خطر نسبی مشخص شد در معاینه دوم احتمال مشاهده ضریب بیشاپ 6> در گروه مورد 2.4 برابر گروه شاهد است (CI=1.6-3.7، RR=2.4, 95%). میانگین فاصله زمانی بین اولین معاینه تا شروع دردهای زایمانی به طور معنی دار در گروه مورد کوتاهتر از گروه شاهد بود. (3.1±3.2 روز در برابر 3.8±6.7 روز) (P<0.001) و 5 نفر (4.5%) از گروه مورد و 18 (18%) از گروه شاهد از طریق اینداکشن در سن حاملگی 41> هفته زایمان کردند که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. (P=0.0004، CI=0.1-0.6 RR=0.25, 95%) کاهش حرکت جنین، پارگی زودرس کیسه آب و آلودگی مایع به مکونیوم در گروه شاهد فراوانی بیشتری داشت (P<0.05). نوع زایمان، تب حین زایمان، وزن هنگام تولد نوزاد و ضریب آپگار دقایق اول و پنجم در دو گروه مشابه و بدون اختلاف معنی دار آماری بود. میانگین مدت ایندکشن در گروه مورد نسبت به گروه شاهد کمتر بود (6.4 ساعت در مقابل 7.9 ساعت) و 100% موارد ایندکشن در گروه مورد موفق بود درحالی که میزان موفقیت درگروه شاهد 77.8% بود. اما اختلافهای مذکور بین دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود.

این مطالعه جهت تعیین اینکه آیا تجویز آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک در زمان سزارین الکتیو به صورت قابل توجهه باعث کاهش عوارض عفونی می شود یا نه طراحی گردید. این بررسی به صورت کارآزمایی بر روی 300 زن که جهت عمل سزارین الکتیو در سال 1372 در بیمارستان بهمن یزد بستری شده بودند صورت گرفت و بیماران تصادفی به دو گروه دریافت کننده آنتی بیوتیک (آمپی سیلین + کفلین) و بدون دریافت آنتی بیوتیک تقسیم شدند. تب بالاتر از 38 درجه سانتی گراد بعد از 24 ساعت اول به عنوان عارضه تبدار در نظر گرفته شد. بیماران دارای پارگی زودرس کیسه آب (Prom)، شرایط اقتصادی بد و نیز بیماری عفونی قبلی از مطالعه حذف گردیدند. اطلاعات حاصل توسط آزمونهای مجذور کای و فیشر تجزیه و تحلیل گردید. 100 بیمار آنتی بیوتیک گرفته و 200 بیمار آنتی بیوتیک نگرفتند. خصوصیات دموگرافیک و خصوصیات مربوط به عمل جراحی در هر دو گروه تفاوت معنی داری را نشان نداد. هیچکدام از افراد گروه شاهد و مورد، عارضه ی تبدار پس از سزارین را نشان ندادند. 36% از گروه مورد و 50% از گروه کنترل در 24 ساعت اول تب داشتند که در هیچکدام بیش از 24 ساعت ادامه نیافت. عدم استفاده از آنتی بیوتیک پروفیلاکسی در بیماران با سزارین الکتیو بدون عارضه قبلی (Prom و عارضه عفونی قبلی)، باعث افزایش عوارض عفونی نگردید.

آفت عود کننده دهانی شایعترین علت زخم دهان است که علت بروز آن دقیقاً مشخص نیست. مطالعات انجام شده ی قبلی نشان دهنده ی این است که حدود 20-10% بیماران اختلالات هماتولوژیک به خصوص کاهش آهن یا فریتین سرمی یا کمبود فولات یا ویتامین B12 دارند. به همین منظور بر آن شدیم تا در شرایط محیطی و ژنتیکی خاص بیماران خود، موارد فوق را بررسی نماییم. برای این پژوهش، 50 بیمار مبتلا به آفت دهانی به عنوان گروه بیمار و 52 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه های پوست که به عللی دیگر مراجعه نموده بودند به عنوان شاهد در نظر گرفته شدند. تمام بیماران وگروه شاهد از 6 ماه قبل از مطالعه تحت درمان با آهن و فولیک اسید و B12 قرار نگرفته بودند و با گرفتن 5cc خون ناشتا میزان B12 و اسیدفولیک سرمی اندازه گیری شد. در این مطالعه اختلالات هماتولوژیک به تفکیک جنس نیز اندازه گیری شد. نتایج حاصله نشان دهنده ی کاهش B12 به میزان 207.181 میلی گرم د رکل گروه بیماران و کاهش B12 در مردان به میزان 291.272 میلی گرم و در زنان به میزان 221.494 میلی گرم بود. همچنین کاهش اسیدفولیک در کل گروه بیماران به میزان 2.003 میلی گرم و در مردان به میزان 3.871 میلی گرم بود. نتایج به دست آمده از آزمایشات توسط آزمون آماری واریانس یا آزمون T مورد بررسی قرار گرفت و در هر دو گروه اختلاف معنی داری به دست آمد. در مجموع نیز اختلالات هماتولوژیک در گروه بیماران 64% و درگروه شاهد 28% بوده است که از لحاظ آماری اختلاف معنی داری داشته اند و در کل به نظر می رسد که ممکن است کاهش B12 و اسیدفولیک در پیدایش آفت نقش علتی داشته و در نتیجه درمان بیماران با B12 و ایدفولیک از پیدایش Recurrent Aphtous Stomatits= RAS تا حدی جلوگیری نماید.

فرآورده های کندوی زنبور عسل صرف نظر از استفاده های غذایی، از دیرباز جهت تسکین و درمان بسیاری از دردها، زخمها و بیماریها مورد استفاده بشر قرار گرفته است. از مفیدترین فرآورده های کندو، بره موم می باشد که یک ماده رزینی است و توسط زنبوران کارگر از شهد و گرده گل تهیه می شود. با توجه به اطلاعات موجود از خواص ضد میکروبی بره موم که به نظر میرسد مربوط به حضور فلاونوئیدها و استرهای اسیدکافئیک این ماده باشد، مطالعه حاضر پایه ریزی گردید. نظر به اینکه کنترل و معالجه بیماریهای عفونی توسط آنتی بیوتیکها صورت می گیرد و در این روند مصرف داروهای شیمیایی صرف نظر از آثار دیررس و نامطلوبشان، مقاومت میکروبی روز افزون به همراه دارد، لذا در این مطالعه اثرات ضد میکروبی فاز اتانلی بره موم به عنوان یک ماده طبیعی بر علیه گروهی از باکتریهای بیماری زا مورد بررسی قرار گرفت. دراین تحقیق اثر مهارکنندگی بره موم بر علیه 13 سوش نوکاردیا استروئیدس و برازیلینسس به عنوان باکتری های اصلی و 12 سوش استافیلوکوکوس اورئوس، اشریشیاکلی، آنتروباکتر کلوآکه، سودموناس آئروژینوزا، شیگلافلکسنری و کلبسیلانومونیه به عنوان باکتری های انتخابی جهت مقایسه مورد بررسی قرار گرفت. روشهای میکروبیولوژی استفاده شده از انتشار در آگار شامل قطره پلیت و دیسک پلیت بود. پس از تهیه 7 غلظت متانلی مختلف از بره موم و اضافه نمودن آنها به کشت خالص باکتریها، با اندازه گیری قطر هاله ی عدم رشد در اطراف کلنی باکتری، میزان مهارکنندگی بره موم بدست آمد. نتایج بدست آمده نشان داد که گونه های نوکاردیا نسبت به عصاره الکلی بره موم با غلظت های مختلف، حساسیت مشابهی دارند. ضمن اینکه عصاره بره موم بر تمامی باکتریهای مورد مطالعه اثر مهارکنندگی کم و بیش متفاوتی نشان دادند. قطر هاله ی عدم رشد ایجاد شده در آنتی بیوتیک استاندارد مؤثر بر نوکاردیا (آمیکاسین 50 میلی گرم در میلی لیتر) معادل قطر هاله تشکیل شده در بره موم 5 درصد بوده است و اینکه بره موم حدود 80 درصد آمیکاسین قدرت ضدباکتری دارد.

عفونت های بیمارستانی از مهمترین عوامل مرگ و میر بیماران بستری در بیمارستانها میباشند. عفونت ادراری یکی از شایعترین نوع عفونتهای بیمارستانی را می باشد که آنتی بیوتیک سفتری آکسون به عنوان یک سفالوسپورین نسل سوم در درمان این عفونتها کاربرد فراوانی دارد. این مطالعه از نوع آینده نگر و در سال 1380 جهت بررسی میزان Minimum Inhibitory Concentration=MIC وMinimum Bactericidal Concentration=MBC آنتی بیوتیک سفتری آکسون در عفونتهای ادراری بیمارستانی نسب به عفونتهای ادراری غیربیمارستانی انجام و با استفاده از روش Macro Dilution سنجیده شد. در این تحقیق تعداد 82 سویه ی جدا شده از عفونت های ادراری بیمارستانی با 73 سویه جدا شده از عفونتهای ادراری غیربیمارستانی در یک دوره ی هفت ماهه مورد مقایسه قرار گرفتند. MBC , MIC سفتری آکسون بر روی باکتریهای جدا شده از عفونت های ادراری بیمارستانی با (MBC (4-256 µg/ml) , MIC(2-253 µg/ml افزایش معنی داری نسبت به باکتریهای مشابه عامل عفونتهای ادراری غیربیمارستانی با (MBC (2-64 µg/ml و (MIC (1-64 µg/ml نشان می دهد (P<0.001).

اکثر مطالعات الکترودیاگنوز که تا کنون در زمینه بررسی میزان نوروپاتی محیطی در بیماری دیابتی صورت گرفته است مبتنی بر روش بررسی هدایت عصب (Nerve Conduction Studies) NCS می باشد. این روش در زمینه بررسی اعصاب محیطی محدودیت های دارد که یکی از آنها عدم توانایی بررسی فیبرهای عصبی کوچک (C-Fibers) می باشد و دیگر اینکه اساس فیزیولوژیک داشته وعملکرد اعصاب را بررسی نمی نماید. به این دلایل ما بر آن شدیم تا بیماران مبتلا به دیابت را با روش جدید تعیین آستانه درک جریانCurrent Perception Threshold= CPT، بررسی کنیم. این مطالعه از نوع توصیفی بوده و به روش مقطعی در زمستان سال 1381 در بخش الکترودیاگنوز بیمارستان نمازی شیراز بر روی 47 بیمار مبتلا به دیابت نوع II انجام پذیرفت. از 47 بیمار مبتلا به دیابت 25 نفر (53%) آزمون NCS و 31 نفر (66%)( آزمون CPT غیر طبیعی داشتند و در مجموع 42 نفر (89%) از بیماران مذکور آزمون CPT یا NCS غیرطبیعی داشتند. از 9 بیماری که به تازگی بیماری دیابت در آنها تشخیص داده شده بود (قبل از شروع هر گونه اقدام درمانی) فقط یک نفر (11%) NCS غیرطبیعی داشت، درحالی که 7 نفر (77%) CPT غیرطبیعی داشتند. براساس نتایج به دست آمده در این مطالعه، در تشخیص نوروپاتی دیابتی هیچکدام از روشهای CPT و NCS، مزیتی بر دیگر نداشته ولی استفاده از آن ها به صورت مکمل، توانایی ما را در تشخیص نوروپاتی دیابتی، افزایش می دهد. همچنین به نظر میرسد که ارزش CPT در تشخیص زودرس نوروپاتی دیابتی بیش از NCS باشد.

سطح سلولی تک یاخته جنس لیشمانیا را دو رده پادگنی عمده، گلیکوپروتئین 63 کیلودالتونی (GP63) و گلیکوکنژوگه همگون لیپوفسفرگلیکان (LPG) تشکیل میدهد. تجمع فزاینده مولکولهای ویرولانتی چون LPG است که به عنوان لیگاند برای یاخته های پستانداران پس از انتقال به بدن آنان و تبدیل به فرم داخل سلولی (جسم لیشمن) عمل میکند. لیپوفسفوگلیکان گیرنده اصلی برای ماکروفاژهاست که حاوی 81% کربوهیدارت، 17% فسفات و 1.4% لیپید میباشد و نشان داده شده که یک مولکول مناسب برای برانگیختن دستگاه ایمنی میزبان است. این پژوهش مطالعه ای بنیادی - کاربردی است که از مهر 1380 تا خرداد 1381 با کشت 5 میلیارد (9^10×5) لپتومونادهای Leishmania (L) Major سویه خاص ایران یعنی (MRHO/IR/75/ER) به انجام رسید (RPMI 1640 Sigma غنی شده) کار جمع آوری، تغلیظ و تخلیص مولکول LPG از پیکره انگل لیشمانیا برای تخستین بار در ایران انجام شد و راه های شناسایی و خلوص آن با هدف به کارگیری آن در طراحی یک واکسن مناسب و کار بر ضد طیف گسترده ای از بیماری های لیشمانیوزی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که روش استفاده از ستون اکتیل - سفاروز میتواند به میزان زیادی LPG را با درصد خلوص بالا تولید نماید.

بیماری Adult-Onset Still"s disease=AOSD یک بیماری التهابی مولتی سیستم نسبتاً نادر میباشد ک با تب بالای طولانی، آرترالژی وراش های تیپیک مشخص میشود. در حقیقت AOSD را نوعی بیماری آرتریت روماتوئید Rheumatoid Arthritis=RA با علائم سیستمیک بارز و شروع در بزرگسالی می دانند. پس انتظار داریم مانند بسیاری از موارد RA، این بیماری نیز در حاملگی نادرتر بوده یا علائم آن خفیف تر باشد. بروز اولین حمله AOSD برای اولین بار در حاملگی جزء موارد نادر گزارش شده در لیتراتور بوده که از سال 1980 تا کنون 20 مورد از آن گزارش شده است. در این مقاله ما یک مورد AOSD در یک خانم 23 ساله و حاملگی 10 هفته را معرفی خواهیم کرد.

در این مطالعه یک مورد دیسپلازی فیبروپلی استونیک کرانیوناسیال گزارش شده است که بیمار به علت کاهش دید و کاهش شنوایی تدریجی، مراجعه کرده بود. در بررسی بیمار یافته های غیرمعمول شامل شلی مفاصل (Crptochidism) و کلیه نعل اسبی مشاهده شد. همچنین در این مقاله مروری بر تاریخچه، علائم بالینی، اتیولوژی، انواع بیماری، علایم نورولوژیک، دژنرسانس، بدخیمی، یافته های رادیولوژیک تشخیص و درمان بیماری، خواهیم داشت.

تشنج ناشی از تب شایع ترین اختلال نرولوژیک در بچه ها می باشد. در مورد چگونگی برخورد با این نوع تشنجات و خطر عود و جلوگیری از عود و بررسی این بیماران اختلاف نظر وجود دارد و آکادمی اطفال آمریکا (AAP) در مورد مراقبت این نوع تشنجات راهنمایی هایی ارایه کرده است ...

با توجه به توسعه روز افزون صنایع و تکنولوژی از بلایایی که همگام با این توسعه مشاهده می شود آسیب هایی است که به انسان و محیط زیست او وارد می آید. از این میان مسمومیت با فلزات سنگین مخصوصا مسمومیت با سرب یک مشکل ویژه بهداشت عمومی در اطفال است. در جوامع شهری نیز با توجه به رشد و توسعه صنایع در شهرها و افزایش میزان حمل و نقل شهری و آلودگی ناشی از آن، این مسمومیت مساله ای است که توجه زیادی را به خود جلب کرده است.با در نظر گرفتن عوارض مسمومیت با سرب در کودکان و اثرات آن در ممانعت از رشد کافی و کاهش میزان بهره هوشی و نیز عوارض جانبی دیگر، حتی از مقادیری سرب که امروزه طبیعی تلقی می شود (Μg/dl15-10 در خون کامل) نباید به سادگی گذشت. سرب یک فلز غیر ضروری برای بدن نشانگر آلودگی انسان به این فلز است. سرب به واسطه خواص فیزیکی و شیمیایی خود از زمان های بسیار دور مورد استفاده بشر قرار گرفته است. از 7-5 هزار سال قبل از میلاد مسیح از این فلز در لعاب کاری ظروف استفاده می شده است. فنیقی ها دو هزار سال قبل از میلاد سرب را از ناحیه اسپانیا و فبرس و دریای اژه تهیه کرده اند. همچنین در ایران در دوره رونق علم، شیمی دانان نامی اسلامی نظیر رازی از ترکیبات سرب در داروسازی و پزشکی بهره گرفته اند. افزایش استفاده از سرب در طی انقلاب صنعتی باعث گسترش بیماری های ناشی از سرب شده است. قبل از انقلاب صنعتی میزان کل سرب در بدن حدود 2 میلی گرم بود و در حال حاضر در جوامع صنعتی محتوای صرب کل بدن به 200 میلی گرم رسیده است ...