علوم دارویی (pharmaceutical sciences)
سال:1386 | دوره:13 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: پروپرانولول هیدروکلراید یکی از پراستفاده ترین بتا بلوکرها است که بعلت نیمه عمر کوتاه پلاسمایی سه بار در روز تجویز می شود. هدف از این مطالعه طراحی و ارزیابی فیلم پلیمری پروپرانولول هیدروکلراید با استفاده از موسیلاژ دانه پسیلیوم به عنوان یک ماده طبیعی جهت انتقال ماده موثره به شکلی کنترل شده است.روش ها: در این تحقیق فیلم های پلیمری ماتریکسی پروپرانولول با بکارگیری موسیلاژ پسیلیوم به عنوان یک پلیمر طبیعی و اودراژیت RLPO و RSPO طراحی و به روش تبخیر حلال ساخته شد. رهش دارو از فیلم های تهیه شده با استفاده از دستگاه شماره USP II و با اعمال پاره ای تغییرات جزیی که شامل دیسک نگه دارنده فیلم در ته ظرف می باشد، ارزیابی گردید دستگاه انحلال به اسپکتروفتومتر UV متصل بود و کلیه آزمایشات بطور اتوماتیک انجام شد. نتایج حاصله از آزمایشات با پلیمر اودراژیت مقایسه شد. خصوصیاتی چون محتوای دارویی، ضخامت فیلم، درصد رهش دارو، مدل رهش DE تعیین گردید. تمامی محاسبات با نرم افزار Excel 2003 انجام شد.یافته ها: بررسی کینتیک رهش دارو از فیلم های پلیمری نشان می دهد که مدل غالب رهش، Peppas می باشد، و رهش in-vitro این فیلم پلیمری طبیعی با پلیمر نیمه سنتتیک مثل اودراژیت قابل مقایسه است و دارای مزیت هایی مثل پایین بودن قیمت، سهولت تهیه و میزان تحریک پذیری کمتر پوستی است.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که فرمولاسیون حاوی 400 میلی گرم موسیلاژ پسیلیوم می تواند میزان سرعت آزادسازی دارو را بطور قابل ملاحظه ای آهسته کند.

زمینه و هدف: نشان داده شده است که داروهای استاتینی مستقل از اثرات کاهندگی کلسترول خون دارای فعالیت های ضدالتهابی نیز می باشند. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات ضدالتهابی و ضد تجمع لوکوسیتی سه داروی استاتینی آتورواستاتین، سیمواستاتین، و لوواستاتین است.روش ها: در این مطالعه ادم ایجاد شده با کاراژنین در کف پای موش صحرایی و مدل ایر- پاچ در موش سوری بعنوان مدل های التهابی حاد و موضعی مورد استفاده قرار گرفته اند. حیوانات سه داروی فوق را با مقادیر 1؛ 5؛ و 10 mg/kg به صورت خوراکی 20؛ 12؛ 6؛ و 1 ساعت قبل از تزریق کاراژنین به کف پا به داخل پاچ دریافت کردند.یافته ها: هر سه داروی استاتینی حداکثر پاسخ التهابی حاصله در طول 4 ساعت بعد از القای التهاب و ارتشاح نوتروفیلی به منطقه التهاب را کاهش دادند. لوواستاتین کمترین و آتورواستاتین بیشترین اثر را داشتند. قدرت اثر سیمواستاتین بین لوواستاتین و آتورواستاتین بود. در این مدت استاتین ها سطح سرمی کلسترول و تری گلیسریدها را تغییر ندادند. آتورواستاتین (mg/kg 10) قوی ترین اثر ضدالتهابی (70% کاهش؛ p<0.0001) و ضد تجمع لوکوسیتی (80%کاهش؛ p<0.0001) را از خود نشان داد. اثر ضد التهابی آتورواستاتین قابل مقایسه با اثر ضد التهابی ایندومتاسین بعنوان یک داروی ضد التهابی استاندارد بود. همچنین در مدل التهابی ایر- پاچ در موش سوری هم آتورواستاتین اثر معنی دار (p<0.0001) بسیار قوی در مهار تجمع لوکوسیت ها در محل پاچ و مقدار تراوشات به آن محل ایجاد کرد. در این مدل مصرف توام موالونات (بصورت i.p) با آتورواستاتین اثر آن بر روی ارتشاح نوتروفیل ها و تراوشات التهابی را مهار کرد.نتیجه گیری: این مطالعه اثرات ضدالتهابی قوی برای استاتین ها مطابق با قدرت اثر مهارکنندگی آنها بر روی آنزیم هیدروکسی متیل گلوتاریل کوآنزیم A ردوکتاز و بطور مستقل از تاثیر آنها بر روی چربی های خون را نشان می دهد.

زمینه و هدف: آبهای معدنی و عصاره بعضی از گیاهان بواسطه داشتن املاح و ترکیباتی نظیر فلاوونوئیدها دارای خواص درمانی هستند. در مطالعه حاضر سعی بر این بود تا اثرات احتمالی آب معدنی سولفاته کلسیک و منیزین گوگرددار و عصاره گیاه هیپریکوم اسکابروم در کاهش میزان چربی های خون مورد بررسی قرار گیرد. روش ها: 8 گروه 6 تایی از رت های نر، نژاد SD در اوزان 150-100 گرمی به طور راندوم انتخاب شده و به مدت 4 ماه تحت مطالعه قرار گرفتند. 7 گروه در 2 ماه اول رژیم غذایی پرکلسترول را همراه آب معمولی دریافت می کردند و گروه اول تحت تجویز غذای معمولی با آب معمولی قرار گرفت. میزان مصرف غذا و آب در تمامی گروه ها به صورت روازنه ثبت گردید. فاز دوم مطالعه یعنی ارزیابی اثرگذاری عصاره گیاه اسکابروم و آب معدنی در بهبود هیپرلیپیدمی، به مدت 2 ماه ادامه یافت. نتایج: نتایج نشان داد که تجویز غذای پرچرب موجب کاهش غذای دریافتی (کاهش اشتها) و آب مصرفی می گردد و آب معدنی سرشار از منیزیم، تغییرات معنی داری در غلظت سرمی منیزیم ایجاد نمی کند. در مقایسه تجویز آتورواستاتین، آب معدنی و عصاره گیاه اسکابروم تفاوت معنی داری در Lipid profile خون ایجاد نمی شود. نتیجه گیری: استفاده از آب معدنی و یا عصاره گیاه اسکابروم با توجه به عوارض کم احتمالی جهت مطالعه بر Lipid profile در انسان، گزینه مناسبی خواهد بود.

زمینه و هدف: دیابت یکی از شایع ترین بیماری های آندوکرین است که علت عمده آن چاقی، عدم رژیم غذایی مناسب و عدم تحرک بیان می شود و از قدیم الایام عصاره های گیاهی در کنترل این بیماری به طور تجربی مصرف می شدند لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر عصاره تام و فراکسیون های حاصل از چای سیاه اورتودکس ایرانی بر وزن بدن، میزان غذای مصرفی و قند خون رت های دیابتیک صورت گرفت.روش ها: در این مطالعه 8 گروه 7 تایی از رت های نر سه ماهه در محدوده وزنی 250-200 گرم انتخاب و بطور تصادفی به گروه های موردنظر تقسیم و به مدت یکماه مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه های اول و دوم سالم غیر دیابتی و بقیه گروه ها توسط استرپتوزوتوسین دیابتی شدند به گروه های هشت گانه به ترتیب: حامل (سالم)، عصاره تام (سالم)، حامل (دیابتی)، عصاره تام (دیابتی)، فراکسیون متانولی 20% (دیابتی)، 40% (دیابتی)، 60% (دیابتی)، و ترکیب 80 و 100% (دیابتی) به صورت داخل صفاقی روزانه تزریق شد. قند خون در دو نوبت اول و پایان مطالعه و وزن و غذای مصرفی در 5 مرحله اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه، دو طرفه و آنالیز تکرار اندازه ها و آنالیز واریانس لانه ای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در گروه دریافت کننده فراکسیون 40% بیشترین کاهش وزن و کمترین مصرف غذا مشاهده شد (PV=0.000) همچنین عصاره تام در رت های دیابتی موجب کاهش مصرف غذا گردید (PV=0.000) و در سایر گروه ها تغییرات وزنی و مصرف غذا معنی دار نبود (PV>0.05). تجویز عصاره تام و فراکسیون های حاصل از آن تاثیری بر روی قند خون رت های دیابتیک و سالم نداشت (PV>0.05).نتیجه گیری: تجویز عصاره تام و فراکسیون 40% چای سیاه بر کاهش مصرف غذا در رت های دیابتیک تاثیر مثبت داشته و منابع چاقی می شود لذا می تواند در پیشگیری از دیابت و عوارض ناشی از آن موثر واقع شود.

زمینه و هدف: تلومراز DNA پلی مراز وابسته به RNA است که توالی های تلومری را سنتز می کند و در اغلب موارد اساس مولکولی تکثیر نامحدود می باشد. ژن تلومراز در اغلب سلول های سرطانی بیان می شود ولی در سلول های طبیعی بیان نمی شود. در رشد و تحول تومورهای پستان ترکیبی از عوامل داخلی و خارجی نقش دارند که از جمله این عوامل خارجی می توان به عناصر کمیاب روی، مس و سلنیم اشاره کرد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مقادیر مختلف روی، مس و سلنیوم بر روی بیان ژن آنزیم تلومراز در رده سلولی سرطان پستان T47D بود. روش ها: تیمار عناصر روی، مس و سلنیوم-ال- متیونین در محیط کشت سلول سرطانی پستان T47D با مقادیر مختلف و زمان های متفاوت انجام شد. فعالیت نسبی آنزیم تلومراز به روش TRAP Assay بدست آمد.یافته ها: نتایج حاصل از کشت سلول های سرطانی پستان T47D تیمار شده با سولفات روی در مقایسه با سلول های کنترل چنین بیان شد که در مقدار 0.1 میلی مول در ساعت 6 افزایش 5.2 برابری فعالیت آنزیم تلومراز داشت، اما در مقدار 0.5 میلی مول در ساعت 6 و 24 و مقدار 0.1 میلی مول در ساعت 24 فعالیت آنزیم تلومراز، به ترتیب کاهش 0.76 و 0.12 و 0.39 برابری در مقایسه با کنترل داشتند. در گروه هایی دیگری که مقادیر متفاوتی سولفات مس در زمان های قبلی دریافت کردند، فقط در حالتی که سولفات مس 10 میکرومول در مدت زمان 6 ساعت به سلول اضافه شد، فعالیت آنزیم تلومراز 3.67 برابر در مقایسه با کنترل، افزایش نشان داد. اما تیمار سلول ها با سلنیوم-ال- متیونین در زمان های 24 و 48 ساعت و مقادیر 10 و 30 میکرومول تیمار شدند، فعالیت نسبی تلومراز در تمام موارد در مقایسه با کنترل، به ترتیب 0.76, 0.60, 0.93 و 0.12 کاهش داد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده احتمالا می توان پیشنهاد کرد که دریافت در حد مقدار فارموکولوژیک عناصر کمیاب روی و سلنیم باعث کاهش فعالیت آنزیم تلومراز و احتمالا می تواند به عنوان هدف درمانی در سلول های سرطانی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: عوامل متعددی در ایجاد و پیشرفت آترواسکلروزیس دخیلند. از جمله این عوامل می توان به اندوتلین-1 اشاره کرد. از آنجا که در عروق آترواسکلرونیک تغییرات مشخص و بارز سلولی با اختلال در روند انتقال یون های کلسیم همراه است برخی محققین احتمال داده اند که داروهای بلوکه کننده کانال کلسیم می توانند در آهسته کردن روند آترواسکلروزیس موثر باشند.روشها: تعداد 36 خرگوش سفید نر از نژاد نیوزیلند را به چهار گروه 9 تایی تقسیم نمودیم: گروه کنترل، گروه دریافت کننده داروی آملودیپین، گروه دریافت کننده رژیم پرکلسترول، گروه دریافت کننده رژیم پر کلسترول به همراه آملودیپین پس از 8 هفته پس از بیهوش کردن حیوانات نمونه های خونی و بافتی از آنها تهیه شد.یافته ها: مقادیر کلسترول و تری گلیسیرید در گروه کلسترول نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (P<0.01). مصرف آملودیپین در هشت هفته موجب کاهش معنی داری (p<0.01) در غلظت اندوتلین -1 پلاسما در هر دو گروه کلسترول + آملودیپین و گروه آملودیپین گردید. مصرف آملودیپین موجب کاهش معنی داری (p<0.01) در غلظت اندوتلین -1 بافتی در گروه کلسترول + آملودیپین گردید در حالیکه مصرف آملودیپین اثری بر کاهش غلظت اندوتلین -1 بافتی در گروه آملودیپین نداشت.نتیجه گیری: رژیم پر کلسترول، موجب افزایش سطح اندوتلین پلاسما و بافت کلیه گردید و آملودیپین موجب کاهش سطح آن در پلاسما و بافت کلیه در گروه با رژیم پر کلسترول شد. در نتیجه مصرف آملودیپین می تواند موجب اثرات مثبت در پاتولوژی بیماری آترواسکلروز کلیه گردد.

زمینه و هدف: هر چند استامینوفن (پاراستومول) داروی ضد درد و ضد تب بسیار کم خطری است اما مصرف مقادیر بیش از حد آن سبب نکروز گسترده بافت کبد می گردد. در این مطالعه اثرات دوز توکسیک و درمانی استامینوفن بر روی فاکتورهای آنتی اکسیدان آنزیمی و غیرآنزیمی، ظرفیت کل آنتی اکسیدانی پلاسما، آنزیم های ALT و AST و ساختار بافت کبد در موش های بالغ و نوزاد بررسی گردید که مقاله حاضر در برگیرنده نتایج تغییرات آنزیم ها و ضایعات هیستوپاتولوژیک کبد است.روش ها: تعداد 24 سر رت نر سفید ویستار در دو گروه 12 تایی بالغ و نوزاد انتخاب و به طور تصادفی به سه دسته چهارتایی تقسیم شدند. گروه ها به ترتیب، با مقادیر بالا (450 mg/Kg.b.w) و دوز درمانی (25 mg/Kg.b.w) استامینوفن (پاراستامول) تیمار شدند. به موازات آن گروهی از حیوانات با بافر فسفات (PBS) تیمار شده و به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند. همه رت ها 24 ساعت بعد کشته شدند و نمونه های بافت کبد در محلول بافر خنثی فرمالین 10% پایدار گردیدند. پس از طی کردن مراحل آماده ساری بافتی و تهیه بلوک های پارافینی، مقاطعی به ضخامت 6 میکرون از بافت ها تهیه و به روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی شدند. به طور همزمان، نمونه های پلاسما جمع آوری و سطح آنزیم های کبدی آلانین ترانس آمیناز (ALT) و آسپارتات ترانس آمیناز (AST) به وسیله اتوآنالیزر اندازه گیری شدند.یافته ها: در مطالعه میکروسکوپیک بافت کبد رت های دریافت کننده دوزتوکسیک استامینوفن اعم از بالغ و نوزاد، نکروز انعقادی مرکز لوبول های کبدی، نفوذ سلول های التهابی، تورم، دژنرسانس آبکی و دژنرسانس گرانولار سلول های کبدی و آثار نکروز تکی این سلول ها مشاهده گردید. در رت های دریافت کننده دوز درمانی، نکروزهای کانونی پراکنده، پرخونی و نفوذ سلول های التهابی وجود داشت. شدت ضایعات بافتی در بالغین بیشتر از نوزادان بود. در بررسی آنزیم های کبدی در بالغین افزایش ALT و در نوزادان افزایش ALT و AST در گروه های دریافت کننده دوز توکسیک معنی دار (P<0.005) بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد شدت و وسعت ضایعات ایجاد شده در رت های بالغ بیشتر از نوزادان بود که این امر می تواند بدلیل القای کمتر سیستم سیتوکروم P450 و القا پذیری سیستم های محافظت کننده از جمله برخی از عوامل آنتی اکسیدان در سلول های کبدی نوزادان نسبت به بالغین باشد.