علوم دارویی (pharmaceutical sciences)
سال:1387 | دوره:14 | شماره:4 |تعداد مقالات:22

زمینه و هدف: یکی از مکانیسمهای بروز تحمل و وابستگی به اپیوئیدها نقش سیستم گلوتاماترژیک می باشد. در مطالعات قبلی دیده شد که ترکیبات گاباپنتین و سدیم سلنیت آثار مهارکنندگی بر روی فعالیت سیستم گلوتاماترژیک و گیرنده های NMDA دارند. در برخی مقالات نیز به اثرات ضد دردی گاباپنتین اشاره شده است. به همین دلیل بر آن شدیم که به مقایسه اثر عوامل گاباپنتین و سدیم سلنیت به تنهایی و همزمان با هم بر روی تحمل و وابستگی به مرفین بپردازیم.روش کار: آزمایشات بر روی 18 گروه 8 تایی از موشهای سوری نر با محدوده وزنی 25 الی 30 گرم انجام پذیرفت. گروههای مورد مطالعه در آزمایشات تحمل شامل گروههای دریافت کننده سالین (10 ml/kg, i.p.)، مرفین (10 mg/kg, i.p.) + سالین، مرفین + گاباپنتین (10, 20, 40 mg/kg, i.p.)، مرفین + سدیم سلنیت (1, 2, 3 mg/kg, i.p.) و در نهایت گروه دریافت کننده مرفین + گاباپنتین (10 mg/kg, i.p.) + سدیم سلنیت (1 mg/kg, i.p.) بودند. رژیمهای فوق 4 روز تجویز شده و تحمل به اثرات ضد دردی مرفین در روز پنجم با استفاده از تست دوز مرفین (9 mg/kg, i.p.) و آزمون هات پلیت بررسی شد. اما در مورد گروههای مورد مطالعه در آزمایشات وابستگی، تنها تفاوت موجود استفاده از روش تزریق زیر جلدی مرفین بوده و تاثیر داروها بر روی علایم قطع مصرف مرفین (تعداد پرش و ایستادن روی دو پا در نیم ساعت) در روز پنجم و با تجویز نالوکسون (4 mg/kg, i.p.) دو ساعت بعد از تجویز مرفین بررسی شد.یافته ها: نتایج نشان دادند که داروی گاباپنتین در هر سه دوز و سدیم سلنیت فقط در دو دوز بالای بکار رفته، تحمل به اثرات ضددردی مرفین را به طور معنی دار (P<0.05-0.001) کاهش می دهند. تجویز همزمان این دو دارو نیز تاثیر فزاینده بر روی کاهش بروز تحمل به اثرات ضددردی مرفین (p<0.05) نشان داده است. در مورد تاثیر بر میزان وابستگی ایجاد شده به مرفین، مشاهده گردید که گاباپنتین و سدیم سلنیت فقط در دو دوز بالا تعداد پرش (p<0.01-0.001) ایستادن روی دو پا (p<0.05-0.01) را به طور معنی دار کاهش می دهند. در گروه های توام درمانی نیز داروها اثر بیشتری را فقط بر روی تعداد پرش (P<0.001) نشان دادند.نتیجه گیری: نقش سیستم گلوتاماترژیک در پیدایش تحمل و وابستگی به مرفین نشان داده شد و تاثیر سینرژیستی استفاده از آنتاگونیستهای این سیستم در کاهش نیاز به افزایش دوز مرفین در صورت مصرف مزمن و کاهش وابستگی به مرفین ثابت گردید.

زمینه و هدف: افزایش میزان خوددرمانی یکی از مهمترین وقایع در سیستم بهداشت و درمان قلمداد می شود. هدف از این مطالعه تعیین مهمترین دلایل خوددرمانی، وضعیت آگاهی اشخاص در رابطه با خوددرمانی و مقایسه وضعیت آگاهی در متقاضیان داروهای OTC و POM، منابع کسب اطلاعات و عوامل موثر در اطلاعات دارویی افراد مراجعه کننده به داروخانه های سطح شهر تبریز بود.روش ها: یک مطالعه عرضی – مقطعی با استفاده از یک پرسشنامه نیمه سازماندهی شده از 21 داروخانه انجام شد که به روش تصادفی طبقه بندی شده انتخاب شده بودند، حجم نمونه 300 نفر و طریقه نمونه گیری از هر داروخانه، به روش نمونه گیری آسان بود.یافته ها: در این مطالعه افراد علت خوددرمانی را به ترتیب اهمیت: عدم احساس نیاز جهت مراجعه به پزشک (%41.3)، تکراری بودن دارو در هر بار مراجعه به پزشک (%34.0) کاهش هزینه (%26.7) و نداشتن وقت (%13) گزارش نمودند. مراجعه کنندگان بیشترین اطلاعات دارویی را از پزشکان و با کیفیت ترین اطلاعات را از داروسازان دریافت کرده بودند. %60 و %30 اشخاص به ترتیب آگاهی بسیار ضعیفی در ارتباط با عوارض جانبی داروهای تقاضا شده و تشخیص داروهای OTC از POM داشتند. عوامل موثر در وضعیت آگاهی شامل سطح تحصیلات (P£0.001)، شغل (P£0.001) و وضعیت تاهل (P£0.001) بود. به استثنای آگاهی از نام دارو (P£0.020) تفاوت آماری معنی داری بین آگاهی متقاضیان داروهای OTC و POM وجود نداشت. مسکنها (از بین داروهای OTC) و آنتی بیوتیکها (از بین داروهای POM) بالاترین میزان داروهای درخواستی را شامل می شدند.نتیجه گیری: اشخاص در این مطالعه اطلاعات بسیار ضعیفی به ویژه در ارتباط با آگاهی از اثرات جانبی داروها و تشخیص نوع داروها (OTC یا POM) داشتند. تلاش در جهت افزایش آگاهی در این زمینه بویژه در ارتباط با داروهای OTC که به طور قطع در دسترس عموم می باشد بسیار ضروری است. در این مطالعه استفاده خودسرانه از آنتی بیوتیکها به طور معمول بسیار بالا بود. استفاده از اطلاعات و آموزش های ارایه شده توسط متخصصین داروساز می تواند یکی از روش های بسیار موثر در افزایش آگاهی مراجعه کنندگان به داروخانه ها باشد.

زمینه و هدف: سرطان ریه مهمترین و شایعترین علت مرگ و میر ناشی از سرطان در سراسر جهان است. در بیولوژی مولکولی سرطان ریه بیان ژن های مختلف بویژه ژن تلومراز تحت تاثیر فاکتورهای مختلف قرار می گیرد. در این پژوهش ارتباط مقادیر عناصر کمیاب روی، مس و نسبت این دو در سرم با بیان ژن آنزیم تلومراز، در سرطان ریه مورد بررسی قرار گرفت.روشها: این مطالعه از نوع مقطعی – توصیفی تعداد 50 فرد مبتلا به سرطان ریه بعنوان گروه مورد و 20 بیمار مبتلا به بیماریهای غیر تومورال ریوی بعنوان گروه کنترل وارد مطالعه شدند. میزان فعالیت تلومراز با روش TRAP Assay در نمونه های بیوپسی بافت تومورال ریه اندازه گیری شد. همچنین مس و روی سرمی به اسپکترومتری جذب اتمی اندازه گیری شدند.یافته ها: میانگین غلظت سرمی مس و نسبت مس به روی در بیماران به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل (120.8±5.7 در مقابل 120.8±5.7 میکروگرم در دسی لیتر) می باشد (P<0.05). اما میانگین غلظت سرمی روی بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود ندارد (P>0.05). میانگین نسبت مس به روی در بیماران به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل (1.6±0.4 در مقابل 1.1±0.2) می باشد (P<0.05). میانگین میزان فعالیت آنزیم تلومراز بیماران تفاوت کاملا معنی داری را با گروه کنترل (32.8±16.1 در مقابل صفر درصد) نشان داد (P<0.01). همبستگی مستقیم و معنی داری بین میزان سرمی مس با میزان فعالیت آنزیم تلومراز از بیماران وجود دارد (r=0.36 و P<0.05). بین غلظت تام مس سرمی و افزایش سن بیماران همبستگی مثبت مشاهده شد (r=0.39 و P<0.01). همبستگی بین نسبت مس به روی با غلظت سرمی مس بیماران مثبت و معنی دار بود (r=0.36 و P<0.05) ولی همبستگی میزان سرمی روی با نسبت مس به روی منفی و معنی دار محاسبه شد (r=-0.72 و P<0.01). میانگین غلظت سرمی مس افراد مبتلا به کارسینومای یاخته کوچک (123.7±2.8 میکروگرم در دسی لیتر) نسبت به کارسینومای یاخته غیر کوچک (117.6±4.8 میکروگرم در دسی لیتر)، بالا و معنی دار می باشد (P<0.05). بیماران مبتلا به کارسینومای یاخته کوچک میانگین غلظت تلومراز بالا (112±0.57 درصد) و معنی داری نسبت به کارسینوماهای یاخته غیرکوچک (6.4±2.5 درصد) داشتند (P<0.05). این وضعیت در مورد عنصر روی و نیز نسبت مس به روی در کارسینوماهای یاخته غیر کوچک نسبت به کارسینومای یاخته کوچک غیر معنی دار ارزیابی شد (P>0.05).نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده می توان تصور کرد که تعیین میزان روی و مس و فعالیت آنزیم تلومراز در سرطان ریه بتواند نقش بیولوژیک در آغاز و پیشرفت بافت تومورال داشته باشد که نیازمند مطالعات بیشتر می باشد.

زمینه و هدف: بررسی کینتیک انحلال و رهش داروها از دیدگاههای مختلف مانند کنترل کیفیت، مقایسه، بازدهی بدنی، اشکال و سامانه های دارویی بسیار اهمیت دارد. از اینرو در این مقاله مدل های کینتیکی گوناگون موجود در منابع علمی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.روش ها: معادلات و قوانین انحلال و رهش داروها از منابع علمی متعدد گردآوری شد. مدل ها در دو دسته کلی معادلات مربوط به جامدات خالص و اشکال دارویی معمولی و سامانه های دارورسانی با رهش کنترل شده طبقه بندی شدند. سپس به سبب تعدد مدل ها زیر مجموعه هر دسته نیز مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل نشان می دهد که مدل های کینتیکی انحلال و رهش اصولا سه نوع مبتنی بر اصول نظری (تئوریک)، نیمه تئوریک (یعنی نیمه آمپیریک یا نیمه تجربی) و آمپیریک یا تجربی می باشند. همچنین برخی از مدل ها برای تمام فرم های جامد اعم از خالص، اشکال معمولی و سامانه های با رهش کنترل شده صدق می کنند.نتیجه گیری: مدل های کینتیکی تبیین فرایندهای انحلال و رهش داروها متنوع می باشند. غالبا مکانیسم فرایندهای مذکور تعیین کننده نوع مدل کینتیکی است. به طور کلی پدیده های نفوذ، انحلال، اسمز و تلفیقی از آنها عامل تعیین کننده سرعت رهش می باشد.

زمینه و هدف: مطالعات قبلی نشان داده که گیرنده های اوپیوئیدی هیپوکمپ در به خاطرآوری حافظه طولانی نقش دارند ولی نوع گیرنده اوپیوئیدی مشخص نیست. هدف این مطالعه بررسی نقش گیرنده کاپا اوپیوئیدی هیپوکامپ در به خاطرآوری حافظه فضایی است.روش ها: 80 سر موش صحرایی نر جوان از نژاد ویستار (250-300 گرم) با کانول دو طرفه در هیپوکامپ، در ماز آبی موریس (روزی 6 بار برای 6 روز متوالی) تحت آموزش قرار گرفتند. به خاطرآوری حیوانات، 24 ساعت پس از اجرای آخرین مرحله آموزش ارزیابی شد. 60 دقیقه قبل از آزمون به خاطرآوری U111 به عنوان آگونیست گیرنده کاپا اپیوئیدی (0.8، 2 و 5 میکروگرم در 0.5 میکرولیتر) و یا Nor-binaltrophimine (N-BNI) به عنوان آنتاگونیست گیرنده کاپا اوپیوئیدی (0.75، 1.5 و 3 میکروگرم در 0.5 میکرولیتر) در هر طرف به داخل ناحیه CA1 هیپوکامپ تزریق شد.یافته ها: آنالیز داده ها، بیانگر این است که U111 در دوزهای 0.8 و 5 میکروگرم (P<0.01) و N-BNI در همه دوزها به خاطرآوری حافظه را مختل می کند (P<0.05).نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که گیرنده های کاپا اوپیوئیدی هیپوکامپ در تنظیم به خاطرآوری اطلاعات نقش مهمی بازی می کنند.

زمینه و هدف: مطالعات متعدد حاکی از دخالت اعصاب سروتونرژیک در بروز تحمل و وابستگی به مورفین می باشند. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر داروی بوسپیرون، بعنوان اگونیست نسبی گیرنده 5-HT1A، بر روی شدت علایم سندرم ترک مورفین در موش ها بود.روش ها: آزمایشات بر روی موشهای سفید سوری نر با محدوده وزنی 25 الی 30 گرم انجام پذیرفت. برای ایجاد وابستگی از تزریقات 9 روزه داروی مورفین در دوزهای 5 میلی گرم (روز اول)، 10 میلی گرم (روز 2 تا 3)، 15 میلی گرم (روز 4 تا 5)، 20 میلی گرم (روز 6 تا 7) و 25 میلی گرم (روز 8 تا 9) به ازای هر کیلوگرم وزن به شکل زیر جلدی استفاده شد و روز نهم بعد از تزریق نالوکسان با دوز 5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن و به روش داخل صفاقی، علایم سندرم محرومیت که شامل رفتارهای سیخ شدن دم و پرش بودند به مدت 40 دقیقه ثبت شدند. در گروه های تحت درمان با بوسپیرون به همراه تزریق روزانه مورفین، داروی بوسپیرون در سه دوز 5؛ 7.5 و 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن به روش داخل صفاقی تزریق شد.یافته ها: نتایج مطالعه ما نشان داد که در موشهای وابسته به مورفین پس از القای سندرم ترک توسط نالوکسان علایم شدیدی (P<0.001) چون سیخ شدن دم و پرش (در مقایسه با گروه کنترل) دیده می شود. در موشهای تحت درمان با بوسپیرون (دوزهای 5 و 7.5 و 10 میلی گرم) و مورفین، سیخ شدن دم و پرش به طور چشمگیری (P<0.001) در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت. تزریق بوسپیرون 7.5 ,5) و 10 میلی گرم) به تنهایی تاثیر معنی داری بر شدت رفتارهای سندرم ترک نداشت.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که داروی بوسپیرون بطور قابل توجهی می تواند شدت علایم ترک را در موشهای وابسته به مورفین کاهش دهد.

زمینه و هدف: شواهد زیادی نشان می دهند که گلوکوکورتیکوئیدها نقش مهمی در فرایند یادگیری و حافظه هیجانی دارند و پیشنهاد شده که این اثر در طی مراحل مختلف فرایند حافظه و یادگیری به صورت متفاوت اعمال می شود. بر این اساس، هدف این مطالعه تعیین اثر تزریق سیستمیک کورتیکوسترون به عنوان آگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوئیدی بر روند تثبیت و بخاطرآوری حافظه فضایی در مدل ماز آبی موریس در موش صحرایی بوده است.روشها: در این مطالعه تجربی 100 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 250 تا 300 گرم استفاده شدند. ابتدا موش ها در مدل ماز آبی موریس (8 بار در مدت یک روز برای روند تثبیت و 6 روز متوالی و هر روز 6 بار برای روند بخاطرآوری) تحت آموزش قرار گرفتند. به خاطرآوری حیوانات، 24 ساعت پس از اجرای آخرین مرحله آموزش ارزیابی شد. داروی کورتیکوسترون به عنوان آگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوئیدی (0.1، 0.5، 1 و 3 میلی گرم با ازای هر کیلوگرم) و یا حلال آن بلافاصله بعد از آموزش (طی روند تثبیت) و همچنین 30 دقیقه قبل از تست بخاطرآوری به صورت داخل صفاقی تزریق شد.یافته ها: نتایج نشان داده بود که تزریق کورتیکوسترون در دوزهای 1 و 3 میلی گرم به ترتیب موجب تقویت تثبیت و اختلال در به خاطرآوری حافظه گیرنده های گلوکوکورتیکوئیدی تاثیر متفاوتی بر فرایند تثبیت و بخاطرآوری اطلاعات تازه آموخته شده فضایی اعمال می نماید.

زمینه و هدف: هموروئید بیماری شایعی است که با علایمی چون خونریزی، درد، پرولاپس، عدم کنترل در دفع گاز و مدفوع و همچنین وجود ترشح همراه است. با توجه به نارضایتی بیماران از داروهای موجود در بازار، در این مطالعه سعی شده است از خواص هموستاتیک بلوط، خاصیت ضد التهاب سیاه دانه و اثرات نرم کنندگی دانه شنبلیله در درمان و یا کاهش علایم این بیماری به شکل یک پماد موضعی استفاده شود.روش ها: گیاهان مورد نظر با روش پرکولاسیون عصاره گیری شده، درصد تانن در بلوط و موسیلاژ در شنبلیله اندازه گیری شد. pH و همچنین درصد ماده خشک عصاره ها تعیین گردید. عصاره ها وارد پایه جاذب شده و سرانجام پس از مطالعات اولیه 5 فرمولاسیون تهیه گردید. آزمایش های کنترل فیزیکوشیمیایی نظیر یکنواختی فرآورده ها، بررسی فرمولاسیون ها از نظر عدم ایجاد کرمینگ و کوالسانس، پایداری در برابر نیروی گریز از مرکز، آزمایش تغییرات دمایی، آزمایش انجماد و ذوب شدن، پایداری فرآورده ها در برابر گرم و سرد شدن و اندازه گیری pH بر روی فرمولاسیون ها انجام گردید.یافته ها: در پایان عمل عصاره گیری به روش پرکولاسیون و تغلیظ عصاره ها، از هر 100 گرم بلوط، سیاه دانه و دانه شنبلیله به ترتیب 26.1±4.1، 25.5±2.1 و 22.3±3.5 گرم عصاره تغلیظ شده بدست آمد. پس از خشک کردن عصاره ها، وزن عصاره خشک حاصل از 100 گرم عصاره بلوط، سیاه دانه و شنبلیله بعد از توزین، به ترتیب معادل 16.7±2.2، 18.8±1.9 و 15.2±1.4 گرم بود. pH عصاره های به کار رفته در فرمولاسیونها در محدوده 6.0-6.4 بود. همه فرمولاسیونها بجز شماره 4 آزمایش های پایداری مذکور را بخوبی تحمل نمودند.نتیجه گیری: در مجموع، فرمولاسیونهای تهیه شده پایداری خوبی از خود در برابر شرایط فوق نشان دادند و از 5 فرمولاسیون تهیه شده 4 فرمولاسیون کاملا پایدار بودند که از بین آنها فرمولاسیون شماره 3 برای مطالعه بالینی انتخاب گردید.

زمینه و هدف: کلیندامایسین موضعی یک درمان موثر و رایج برای آکنه به شمار می آید و از سال 1981 محلول کلیندامایسین فسفات برای این منظور در دسترس می باشد. محلول الکلی کلیندامایسین هیدروکلرید از دیرباز به شکل داروی جالینوسی در درمان آکنه مصرف شده است. ما در این مطالعه بر آن شدیم که کلیندامایسین هیدروکلرید را به فرم ژل تهیه کنیم.روش ها: 8 فرمولاسیون مختلف از ژل %1 کلیندامایسین هیدروکلرید در پایه هیدروکسی اتیل سلولز تهیه شد. به بعضی از فرآورده ها آلانتوئین نیز بعنوان ترمیم کننده سلولی اضافه گردید. مطالعات پایداری به روش سیلندر پلیت با استفاده از سوش میکروبی میکروکوکوس لوتئوس به طریق ادواری انجام گرفت. در مطالعات بالینی 2 فرمولاسیون، یکی با آلانتوئین و دیگری بدون آلانتوئین به روش دوسوکور روی 3 گروه از بیماران انجام گرفت و با ژل %2 اریترومایسین مقایسه گردید.یافته ها: بیمارانی که فرمولاسیون کلیندامایسین حاوی آلانتوئین را مصرف کردند نسبت به بیمارانی که فرمولاسیون کلیندامایسین بدون آلانتوئین را مصرف کردند میزان بهبودی بیشتری در تعداد پاپول، پاسچول، کمودون سر سیاه و سر سفید داشتند. هر دو فرمولاسیون فوق نسبت به اریترومایسین اثر بهتری از خود نشان دادند. فرآورده های تهیه شده پس از 8 ماه %97 فعالیت فارماکولوژیک خود را حفظ کردند و بر این اساس می توان تاریخ انقضای 2 سال را برای ژلهای تهیه شده در نظر گرفت.نتیجه گیری: نتایج مطالعات بالینی حاکی از این است که ژلهای %1 کلیندامایسین هیدروکلرید در مقایسه با ژل اریترومایسین %2 اثرات ضد آکنه مطلوبی دارا می باشند. اگرچه معمولا ژل کلیندامایسین از استر فسفات آن تهیه می شود ولی استفاده از ملح هیدروکلرید نیز از نظر فارماکولوژیکی فعال و از نظر اقتصادی مقرون به صرفه تر می باشد.

زمینه و هدف: در این مطالعه، اثرات عصاره هیدروالکلی ریزوم Cynodon dactylon (C. dactylon) بر روی اندازه انفارکت ناشی از ایسکمی – رپرفیوژن (I/R) بررسی شد. روش ها: قلب ایزوله شده رتها با اتصال به دستگاه لانگندورف با محلول کربس تغذیه شدند. گروه کنترل در زمان تثبیت، 30 دقیقه ایسکمی ناحیه ای و 120 دقیقه رپرفیوژن، محلول کربس معمولی دریافت داشت ولی در گروههای تست طی I/R، محلول کربس حاوی غلظتهای 25، 50، 100 و 200mg/ml از عصاره به قلب پرفیوژن شد. سپس قلبها با اوانس بلو رنگ آمیزی شده و بدنبال انکوباسیون با تری فنیل تترازولیوم کلراید، حجم نواحی در معرض ایسکمی (Risk zone)، ناحیه انفارکته و درصد اندازه انفارکت با روش پلانیمتری کامپیوتری اندازه گیری شد.یافته ها: عصاره هیدروالکلی ریزوم C. dactylon موجب کاهش معنی دار حجم ناحیه انفارکته و اندازه انفارکت قلب ایزوله گروههای تست در مقایسه با کنترل گردید. مصرف غلظتهای 25، 50، 100 و 200mg/ml از عصاره، اندازه انفارکت را از 34.3±2.3 درصد (کنترل) به ترتیب به (P<0.001) 4.9±2.2، (P<0.001) 13.4±3.4، (P<0.01) 20.5±3.6 و 32±3.7 درصد (P>0.05) کاهش داد. همچنین غلظتهای 25-100mg/ml، حجم ناحیه انفارکته را نیز از 121±19mm3 (کنترل) به ترتیب به (P<0.001) 21±9، (P<0.001) 34.13 و (P<0.05) 67±9mm3 پایین آوردند. کاهش اندازه انفارکت و حجم نواحی انفارکته رابطه خطی معکوسی با غلظت عصاره نشان داد.نتیجه گیری: این مطالعه برای نخستین بار اثرات محافظتی عصاره هیدروالکلی ریزوم C.dactylon را بر علیه آسیبهای ناشی از I/R به صورت کاهش اندازه انفارکت نشان داد. بخشی از این اثرات محافظتی احتمالا ناشی از بهبود فاکتورهای همودینامیک قلب ایزوله می باشد.

زمینه و هدف: اوژنول و ایزواوژنول دارای خواص ضد میکروبی، بی حس کنندگی موضعی و ضد درد و کی لیت کنندگی است. هدف از این مطالعه تهیه و خالص سازی پلیمرهایی از اوژنول و ایزواوژنول به روش رادیکالی و کاتیونی بوده تا ترکیبات سیمانی کننده موثر بدست آید.روش ها: ابتدا ایزواوژنول از اوژنول از طریق بازآرایی در پتاسیم هیدروکسید در آمیل الکل و با بازده %90 تهیه شد. استیل دار کردن مونومرها از طریق انیدرید استیک در محیط اسیدی انجام گرفت. مونومرها در حضور کاتالیزگرهای بنزوئیل پراکسید، آزوبیس ایزوبوتیرونیتریل و بورون تری فلورو دی اتیل اتر به پلی اوژنول استات و پلی ایزواوژنول استات پلیمریزه گردیدند. یافته ها: وزن مولکولی آنها به روش کروماتوگرافی ژل تراوا (GPC) مطالعه شد. با هیدرولیز قلیایی، گروه هیدروکسی آزاد و بعنوان گروه کی لیت کننده در دسترس قرار گرفت.نتیجه گیری: به علت وجود گروه های الکترون دهنده در مونومرها، پلیمریزاسیون کاتیونی با BF3(OC2H5)2 نسبت به رادیکالی بهتر انجام شد. به طوری که دمای واکنش پایین بوده و با افزایش زمان واکنش، وزن مولکولی متوسط افزایش و اندیس پراکندگی مولکولی کاهش می یابد. با استفاده از روش خالص سازی رسوب گیری توسط حلال اتر نفت سبک یا تقطیر با بخار آب می توان مونومرها و پلی مرهایی با وزن مولکولی پایین را از پلیمرهای بزرگ حذف و وزن مولکولی متوسط و اندیس پراکندگی مولکولی پلیمر را اصلاح کرد.

زمینه و هدف: گیاه پونه سای سبلانی Nepeta menthoides از جمله گونه های انحصاری شمال غرب و آذربایجان ایران محسوب می شود. نمونه هایی از این گونه از دامنه کوه سهند جمع آوری گردید و اسانس آن مورد تجزیه قرار گرفت.روش ها: اسانس گیاه Nepeta menthoides به روش تقطیر با آب تهیه شد و سپس اجزای آن به وسیله دستگاه GC/MS مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: از بین 18 ترکیب شناسایی شده که %97.07 کل اسانس را تشکیل می دادند، نپتالاکتون (ایزومر 4aa, 7a, 7aa) با %36.85، -1,8 سینئول (%31.29)، 1- ترپینن -4- ال (%4.39) آلفا – ترپینئول (%4.2)، ژرانیل استات (%3.5)، نریل استات (%3.5) و بتا – پینن (%3.39) ترکیبات عمده اسانس بودند.نتیجه گیری: از مطالعه نتایج حاصل از این پژوهش و یافته های قبلی چنین بر می آید که از نظر ترکیبات شیمیایی موجود در اسانس، می توان دو کموتایپ: نپتالاکتون و 8، 1- سینئول را در گونه Nepeta menthoides تشخیص داد.

زمینه و هدف: ژن ECM33، پروتئینی از خانواده بزرگ (GPI) glycosyl phosphatidyl inositiol-anchored proteins را کد می کند. اگر چه هنوز نقش دقیق پروتئین ECM33 مشخص نشده است ولی مطالعات نشان می دهد که این پروتئین نقش مهمی در حفظ یکپارچگی دیواره سلولی و ویرولانس قارچ دارد. هدف از این مطالعه شناسایی و کلون نمودن ژن ECM33 از قارچ آسپرژیلوس نیجر و همچنین بررسی نحوه بیان آن در حین رشد این قارچ بوده است.روش ها: ابتدا توالی کامل ژن ECM33 آسپرژیلوس نیجر به همراه توالی نواحی کناری آن با استفاده از روشهای بیوانفورماتیکی و با مقایسه با ژن ECM33 آسپرژیلوس فومیگاتوس به عنوان الگو، بدست آمد و متعاقبا با طراحی پرایمرهای اختصاصی و PCR قطعه ژنومی تکثیر و کلون گردید. بیان ژن ECM33 آسپرژیلوس نیجر با استفاده از روش RT-PCR مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: ژن ECM33 بطول 1327bp همراه با نواحی کناری آن به شکل یک قطعه 5.2 کیلو بازی کلون شد. آنالیز توالی ژنومی وجود دو اینترون در این ژن را پیش گویی نمود که بطور تجربی تایید شدند. پروتئین حاصل از بیان این ژن حاوی 397 اسید آمینه با یکسانی حدود 70 درصد با پروتئین هم خانواده در گونه های دیگر آسپرژیلوس، می باشد در این بررسی ها نشان داده شد که ژن مذکور در شرایط مختلف از جمله شرایط دمایی گوناگون، منابع کربنی مختلف و همچنین منابع مختلف نیتروژن بطور مداوم بیان می گردد.نتیجه گیری: این مطالعه اولین مطالعه در تعیین خصوصیات ژن ECM33 در قارچ صنعتی آسپرژیلوس نیجر می باشد. قطعه ژنومی کلون شده در این مطالعه در تهیه سازه ژنی که در آزمایشات gene knock out کاربرد دارد، استفاده خواهد شد.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر تجویز خوراکی کرستین و کامفرول در مقایسه با آلوپورینول بر سطح اسیداوریک سرم، بیومارکرهای استرس اکسیداتیو (ظرفیت توتال آنتی اکسیدانی و میزان پراکسیداسیون لیپیدی) و فعالیت کبدی آنزیم گرانتین اکسیداز / گزانتین دهیدروژناز در موش صحرایی نرمال و هایپراورسمیک بود.روش ها: جهت ارزیابی های فوق 48 سر موش صحرایی نر از نژاد Wistar، با وزن تقریبی 180-200g، در گروههای نرمال، نرمال + کرستین (5mg/kg)، نرمال + کامفرول (5mg/kg)، نرمال + آلوپورینول (5mg/kg)، هایپراورسمیک، هایپراورسمیک + کرستین (5mg/kg)، هایپراورسمیک + کامفرول (5mg/kg)، هایپراورسمیک + آلوپورینول (5mg/kg) روزانه یکبار به مدت 14 روز قرار گرفتند. برای ایجاد مدل حیوانی هایپراورسمیک از تجویز داخل صفاقی پتاسیم اکسونات (250 mg/kg) استفاده شد.یافته ها: تجویز کرستین و کامفرول به مدت 14 روز اسیداوریک سرم گروههای هایپراورسمیک را به طور معنی داری در یک الگوی وابسته به زمان کاهش داد. در تمام موارد فعالیت گزانتین اکسیداز / گزانتین دهیدروژناز بعد از انجام مداخله به طور معنی داری مهار شد. تجویز کرستین و کامفرول همچنین موجب بهبود قابل ملاحظه بیومارکرهای استرس اکسیداتیو در گروههای هایپراورسمیک شد. با وجود آنکه اثرات هایپواورسمیک آلوپورینول در مقایسه با کرستین و کامفرول بیشتر بود، ولی آلوپورینول نتوانست بیومارکرهای استرس اکسیداتیو را به طور معنی داری تغییر دهد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، می توان از این پلی فنلها به عنوان آلترناتیو احتمالی آلوپورینول و یا مکمل درمانی برای کاهش عوارض جانبی آلوپورینول در درمان هایپراوریسمی و بیماریهای ناشی از استرس اکسیداتیو استفاده نمود.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر عروقی ژرانیول، یک روغن فرار مونوترپنی که در بعضی از گیاهان دارویی یافت می شود، بر روی شریان آئورت سینه ای رت است.روشها: آئورت سینه ای رت بعد از ایزوله کردن بصورت حلقه هایی بریده و در حمام عضو محتوی محلول کربس (37oC، %95 اکسیژن و %5 دی اکسید کربن) بمدت 60 دقیقه با کشش طبیعی 2 گرم تثبیت شدند. کشش ایزومتریک تحت تاثیر منقبض کننده های عروقی، ژرانیول و داروهای مداخله گر فارماکولوژیک ثبت گردید. بافت به مدت 20 دقیقه در حضور ژرانیول انکوبه و سپس اثر انقباضی ناشی از 10 میکرومول نورآدرنالین اندازه گیری شد. در آزمایشات مختلف در حلقه های آئورت رت با آندوتلیوم سالم و یا تخریب شده اثر شلی ژرانیول بر روی انقباض ناشی از پتاسیم کلراید بررسی گردید. شلی بصورت درصد نسبت به انقباض اولیه ماده فعال کننده عروقی بیان شده است. احتمال نقش نیتریک اکساید، گوانوزین مونوفسفات حلقوی داخل سلولی و پروستاسایکلین در اثر شلی ناشی از ژرانیول به ترتیب در حضور مهارکننده سنتز نیتریک اکساید، ان- نیترو – ال – آرژینین متیل استر (L-NAME)، متیلن بلو و ایندومتاسین مطالعه شد.یافته ها: ژرانیول به صورت وابسته به دوز پاسخ انقباضی ناشی از نورآدرنالین را کاهش و در انقباض ناشی از پتاسیم کلراید اثر شل کنندگی داشت. اثر شلی ژرانیول بر روی انقباض ناشی از پتاسیم در حضور L-NAME، متیلن بلو و ایندومتاسین تغییر معنی داری نشان نداد.نتیجه گیری: ژرانیول بصورت وابسته به دوز در آئورت رت اثر شل کنندگی غیر وابسته به تولید نیتریک اکساید، گوانوزین مونوفسفات حلقوی و پروستاگلاندین ها و در مجموع مستقل از آندوتلیوم ایجاد می کند.