مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1391 | دوره:30 | شماره:177 |تعداد مقالات:5

مقدمه: با توجه به افزایش روزافزون بیماری های عروقی به دلیل تغییرات سبک زندگی و همچنین بالا رفتن سن امید به زندگی و بالطبع افزایش بیماران مبتلا به انواع دمانس از جمله دمانس عروقی و مشکلات فراوان این بیماران از نظر کیفیت زندگی خود و اطرافیان، به نظر می رسد پیدا کردن مارکری برای تشخیص زودرس بیماری کاربردی است. همچنین نظر به این که افزایش بتاناتریورتیک پپتید (Beta natriuretic peptide یا BNP) در دمانس های عروقی به عنوان یک تست تشخیصی قابل اعتماد مطرح نشده است، بنابراین انجام این تحقیق در راستای بررسی پاراکلینیک و تشخیص زودرس دمانس عروقی ضروری بود.روش ها: این مطالعه یک مطالعه مقطعی بود که در سال 1390 در مرکز آموزشی درمانی الزهرا (س) اصفهان به انجام رسید. جامعه آماری مورد مطالعه شامل بیماران مبتلا به دمانس عروقی، بیماران مبتلا به سکته مغزی بدون دمانس و یک گروه افراد عادی به عنوان گروه شاهد بود. با گرفتن نمونه خون، سطح پلاسمایی BNP در هر سه گروه تعیین گردید. اطلاعات به دست آمده وارد رایانه شد و به وسیله نرم افزار SPSS مورد آنالیز آماری قرار گرفت.یافته ها: میانگین سطح BNP در گروه شاهد، دمانس و سکته مغزی بدون دمانس به ترتیب 24.71±13.2، 83.08±9 و 51.57±12.4 پیکوگرم در میلی لیتر بود و طبق آزمون One way ANOVA، میانگین سطح BNP در سه گروه مذکور اختلاف معنی داری داشت (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این مطالعه و مقایسه آن با مطالعات مشابه، به نظر می رسد که سطح پلاسمایی BNP ارزش پیش گویی کننده برای تشخیص زودرس دمانس عروقی داشته باشد. همچنین می توان از آن برای شناسایی افراد با سابقه بیماری های عروقی و سکته مغزی که در معرض خطر ابتلا به دمانس عروقی قرار دارند استفاده نمود.

مقدمه: شناخت و نقش عملکرد سیستم ایمنی و عوامل مختلف آن در التیام ضایعات ناشی از لیشمانیوز جلدی، درمان و کنترل بیماری ضروری به نظر می رسد. طبق مطالعات انجام شده، فاکتورهای ایمنی مثل (Monocyte chemotactic protein-1) MCP1 و نیتریک اکساید (Nitric oxide یا NO) دارای اثرات تعیین کننده ای در روند التیام ضایعات می باشند. بنابراین در این مطالعه سعی شد تداخل فاکتورهای ذکر شده با گلوکانتیم، داروی انتخابی درمان این بیماری، مورد بررسی قرار گیرد.روش ها: از موارد مشکوک مراجعه کننده به مرکز تحقیقات بیماری های پوستی و سالک، 44 بیمار (شامل 38 مرد و 6 زن) که آزمایش مستقیم جلدی آنها پس از رنگ آمیزی با گیمسا از نظر بیماری لیشمانیوز مثبت شده بود، انتخاب شدند. قبل از تجویز هر نوع داروی درمانی، 5 سی سی خون جهت اندازه گیری فاکتورهای MCP1 و NO از آنها گرفته شد و پس از جداسازی سرم بیماران، تا زمان بررسی در 70- درجه سانتی گراد نگه داری شد. از همین بیماران 2 تا 4 هفته بعد از دریافت آخرین دوز دارویی جهت بررسی فاکتورهای ذکر شده، خون گیری مجدد انجام شد.یافته ها: جهت بررسی رابطه متغیرهای NO و MCP1 قبل و بعد از درمان از آزمون Paired-t استفاده شد. در این بررسی ملاحظه شد که بین 2 فاکتور ذکر شده و درمان دارویی با گلوکانتیم رابطه معنی داری وجود دارد (P<0.05)؛ به طوری که افزایش معنی دار MCP1 و NO پس از درمان و التیام ضایعه جلدی گزارش گردید.نتیجه گیری: MCP1 القا کننده فعالیت های ضد لیشمانیایی در ماکروفاژها از طریق تولید NO است و در نتیجه باعث هدایت پاسخ ایمنی به سمت Th1 و کشتن انگل درون سلولی می شود.

مقدمه: اثرات تحریکی و یا مهاری آنژیوتانسین II بر آنژیوژنز اغلب به گیرنده نوع I نسبت داده می شود. با این حال تنها تعداد اندکی از مطالعات به بررسی نقش گیرنده نوع I آنژیوتانسین II بر تغییرات عروقی در قلب در دیابت پرداخته اند. در این مطالعه، اثر لوزارتان (بلوکر گیرنده نوع I آنژیوتانسین II) بر دانسیته مویرگی عضله قلبی در رت ها ی دیابتی مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: در این مطالعه 18 رت سفید نر در سه گروه شاهد، دیابتی و دیابتی دریافت کننده لوزارتان قرار گرفتند. گروه 2 و 3 توسط استرپتوزوتوسین (55 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به صورت دوز واحد و داخل صفاقی) دیابتی شدند. رت ها در گروه 3 روزانه به میزان 15 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم لوزارتان به صورت داخل صفاقی ( Interaperitonealیا IP) و به مدت 21 روز دریافت کردند. رت ها در گروه 2 حلال دارو (سالین) با حجم مساوی دریافت کردند. در ابتدا و انتهای آزمایش از رت ها خون گیری شد و قلب آنها جهت بررسی دانسیته مویرگی از بدن خارج شد.یافته ها: دانسیته مویرگی عضله قلبی در حیوانات دیابتی به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد کمتر بود (P<0.05). مصرف لوزارتان تغییر معنی داری در دانسیته مویرگی عضله قلب رت ها ی دیابتی ایجاد نکرد (P>0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد مصرف لوزارتان نمی تواند اثر مفیدی بر افزایش دانسیته مویرگی در قلب رت ها ی دیابتی داشته باشد.

مقدمه: الگوی غذایی مدیترانه ای می تواند نقش بسزایی در سیاست های کاهش تغییرات نامطلوب محیطی داشته باشد، ولی تفسیر های زیادی از چگونگی امتیازدهی (Scoring) به این الگوی غذایی وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف مرور روش های مورد استفاده در مطالعات اپیدمیولوژیک برای ارزیابی پیروی جمعیت های مختلف از الگوی غذایی مدیترانه ای انجام شد.روش ها: جستجو در منابع انگلیسی زبان در PubMed بر روی شاخص های تبعیت از الگوی غذایی مدیترانه ای با کلید واژه های مرتبط با Mediterranean diet adherence و به نتایج منتشر شده تا سال 2011 محدود شد. همچنین جستجوی دستی بر روی منابع مقاله های به دست آمده انجام شد. در نهایت از میان 105 مطالعه که پیامدهای متفاوتی را بررسی کرده بودند، 35 مطالعه که روش های متفاوت امتیازدهی را استفاده کرده بودند در این مطالعه گنجانده شد.یافته ها: به طور کلی روش های ارزیابی میزان تبعیت از رژیم مدیترانه ای در چهار دسته طبقه بندی می شوند: 1) در نظر گرفتن امتیاز مثبت و منفی برای اجزای رژیم مدیترانه ای، 2) بیان میزان دریافت افراد به صورت درصدی از اجزای استاندارد، 3) بیان نسبت بین اجزای رژیم غذایی و 4) ترکیبی از دو یا سه روش یاد شده. در یک امتیازدهی کارآمد، انرژی دریافتی افراد بایستی تعدیل شود تا تخمین های به دست آمده، مستقل از تغییرات انرژی دریافتی باشند. بر اساس هدف مطالعه، متغیرهای مخدوشگر هم باید تعدیل شوند. استفاده از سهک های دریافت در امتیازدهی تمایز بهتری بین تفاوت دریافت ها در جمعیت مورد مطالعه ایجاد می کند. در هنگام امتیازدهی هر یک از اجزا باید امتیاز متفاوتی بسته به اثری که بر پیامد مورد نظر مطالعه دارند، دریافت کنند. یک امتیاز ترکیبی بر اساس هرم غذایی مدیترانه ای، که مصرف بیش از حد هر گروه غذایی با جریمه و غذاهای غیر مدیترانه ای با فاکتور وزن گیری در آن لحاظ شده باشد، بازتاب خوبی از میزان پیروی جمعیت مورد نظر از الگوی غذایی مدیترانه ای خواهد بود. روایی محتوای این امتیازدهی از طریق ارتباط مثبت مورد انتظار با دریافت های غذایی و بیوشیمیایی قابل اثبات است. همراه کردن بیومارکری همچون غلظت فولات پلاسما می تواند به عنوان ابزار تکمیلی برای بررسی تبعیت از رژیم غذایی مدیترانه ای موثر واقع شود.نتیجه گیری: شاخص های پیروی از رژیم مدیترانه ای، ابزارهای مفیدی برای مطالعه این الگو و ارتباط آن با سلامتی هستند که نیاز به تعریف کمی و دقیق تر دارند تا تمامی جوانب از جمله دربر گرفتن غذاهای مدیترانه ای خاص و اعتبارسنجی رویکرد الگوی غذایی با استفاده از بیومارکرها را مدنظر داشته باشند.

مقدمه: هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر یک برنامه تمرین درمانی بر دامنه حرکتی مفاصل، آمادگی هوازی و اضطراب بیماران مبتلا به هموفیلی نوع A بود.روش ها: نمونه مورد استفاده در این تحقیق شامل 20 مرد مبتلا به هموفیلی نوع A بود. پس از پرکردن فرم رضایتنامه توسط آزمودنی ها، از آنها طی یک هفته آزمون های اولیه به عمل آمد. سپس آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. نمونه ها در گروه تجربی در برنامه تمرینی منتخب به مدت 8 هفته، هفته ای 3 جلسه شرکت نمودند. پس از مداخله تمامی آزمون های مورد استفاده در پیش آزمون از دو گروه به عمل آمد. از آزمون هایPaired-t  و کوواریانس جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شد.یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 22.55±8.07 سال، میانگین قد آنها 172.17±12.42 سانتی متر و میانگین وزن آنها 60.88±21.14 کیلوگرم بود. نتایج بهبود معنی داری را در دامنه حرکتی مفاصل (مچ پا، زانو، ران، شانه و آرنج)، آمادگی هوازی و اضطراب در گروه تجربی پس از مشارکت در برنامه تمرین درمانی منتخب نشان داد (P<0.05). همچنین مقادیر بین گروهی تفاوت معنی داری را در دامنه حرکتی، آمادگی هوازی و اضطراب بین گروه های تجربی و شاهد پس از پایان دوره تمرین درمانی نشان داد (P<0.05).نتیجه گیری: تمرینات بدنی می توانند باعث ارتقای عوامل جسمانی و روانی بیماران مبتلا به هموفیلی گردد. بنابراین این تمرینات باید با وسعت بیشتری به عنوان جزئی از فرایند درمان بیماران هموفیلی مورد توجه قرار گیرند.